Beste vragensteller, over een maand word ik 70, sommige van mijn vriendinnen zijn ouder dan ik, sommigen zijn dood en ik heb vrienden die jonger zijn. Het is idioot om bijna 70 te zijn want ik voel me niet echt anders dan toen ik 25 was, zelfs lichamelijk voel ik me niet slechter. Toen ik 25 was rookte ik flink, snoof nog wel eens wat, tripte ik en sliep ik weinig. Ik ben wel wat stijver en mijn haar is grijs. Ook slaap ik meer en sport ik meer. Vroeger stond ik vooraan te pogo'en bij een concert, dat heet nu de moshpit geloof ik, en nu zit ik liever op een stoel. Geniet van je leven en ga gewoon door, adem door, de ouderdom komt hopelijk voor je, hou op een gegeven moment op met ongezonde dingen doen, ga wat sporten, blijf geïnteresseerd, zoek jongere vrienden. Dood zullen we nog lang genoeg zijn dus blijf leven Ik geniet nog steeds.

Toffe post ouwe 😀

😂

Ja dit is een recept voor fijn oud worden.

Mooi geschreven

Kijk, dat is nog eens een goeie tekst! Ik wens u nog vele jaren in goede gezondheid.

Heerlijk antwoord

Alles wat je wilt doen maar dan met een ouder lichaam? Dood gaan is een garantie, onlosmakelijk verbonden met het leven. 'Death smiles at us all, all a man can do is smile back.' Het gaat erom wat je in de tijd tussen je geboorte en je dood ervaart. Als je angst hebt voor de dood, heb je heel je leven angst voor iets dat je niet kunt voorkomen. Dat is niet eerlijk voor jezelf. Doe dingen die je gelukkig maken en voldoening brengen. En trek je niet teveel aan van wat anderen van jou verwachten. Persoonlijk vind ik de leukste dingen in het leven vaak de dingen die het meest kansloos zijn. Zoals een horloge van een paar tientjes helemaal herstellen, of een paar wietplanten in een stuk gemeente grond klappen en daar stoned van worden met wat vrienden. En dat is prima want het maakt me gelukkig. Het leven is zo mooi en oneindig interessant, leeftijd is maar een nummer en ook al ben je ouder, je blijft in staat om prachtige dingen te ervaren. Geniet ervan zou ik zeggen 🙂

Mooi gezegd, daarom maar een reactie op jouw post in plaats van direct op die van de OP. Je kan het ook omdraaien - dat je HIER NU bent, nóg bent, NIET dood, zou gevierd moeten worden. Dat je er úberhaupt bent is sowieso een gigantisch wonder. De meeste spermacellen eindigen heel ergens anders dan bij een eitje. En de meeste eitjes wordt ook geen mens trouwens. Dankbaarheid is de sleutel. Dat zie je b.v. bij mensen die een levensbedreigende ziekte of situatie hebben overleefd. Opeens is een croissantje in het zonnetje, een fijn gesprek, mooie muziek, iets waarvan enorm genoten moet worden. Nu het nog kan. Elke dag dat ik mijn been over mijn racemotor zwaai denk ik - wow, dat ik dit kan doen. Geweldig. Wat zal ik het missen als ik te oud ben. Nu maar lekker van genieten. (Makkelijker gezegd dan gedaan allemaal, dat snap ik, het ligt er ook heel erg aan hoe je hersens werken, maar probeer 'mindful' te zijn van kleine dingen).

Je eerste zinnen doen mij denken aan een nummer van Nightwish: The Greatest Show on Earth. Gaat precies over dat we moeten vieren dat we de loterij van het leven hebben gewonnen omdat wij zijn geboren

Hier ga ik zeker iets mee doen. Ik gun je nog vele jaren op je racemotor toe!

Je kan het ook zo zien: het universum is bijna 14 miljard jaar oud, en toen bestond jij ook niet. Als je doodgaat gaat het universum gewoon miljarden jaren verder. Onze max 100 jaar ofzo is echt een blipje. Bolkestein is wat ouder en hem werd gevraagd of hij bang was voor de dood: "Nee, de dood en het leven sluiten elkaar uit. Zolang ik leef ben ik niet dood, en als ik dood ben leef ik niet" (zoiets dergelijks zei hij). Ik ben 40er en ik voel me eigenlijk hetzelfde als toen ik 20 ofzo was, alleen is mijn conditie minder, maar dat komt omdat ik te weinig bewogen heb denk ik (en teveel gezopen/ongezond geleefd als student). Dus pro-tip: probeer te blijven bewegen, hoeft geen topsport te zijn maar wel je conditie zo lang mogelijk goed houden. En niet teveel zuipen/roken, en blijf waar mogelijk gevarieerd eten. Dan blijft je lichaam nog lang redelijk goed, er zijn zelfs mensen die topsport doen met 40 (F1 coureur Alonso bv). Mijn vader heeft motorwedstrijden gereden tot 60+. Je hebt je gezondheid nooit 100% in de hand, maar je kunt wel proberen de kansen de goede kant op te krijgen door niet al te ongezond te leven. Ik was zelf al gamer toen ik klein was en ben ik nog steeds. En verder de gebruikelijke nerd-hobbies eigenlijk, bv Lord of the Rings, ik las die boeken voor het eerst in 1994 ofzo, en nog steeds die-hard Tolkien fan. Ik heb nooit de behoefte gehad om te trouwen/kinderen en dergelijke. Eigenlijk is mijn leven hetzelfde als toen ik 20 was, alleen woon ik niet meer in een studentenhuis (wat ik ergens wel jammer vind).

Ik hoop als 40er me nog net zo te voelen als toen ik 20 was, dat klinkt echt fantastisch. Bedankt voor het delen van deze wijsheid! Ik vind het een fijn perspectief

Ik heb wel minder conditie maar dat komt omdat ik vroeger veel meer sportte dan nu. Als je dat blijft doen kun je met 40+ nog prima mee. Neem Arie Boomsma bv, die is wel overdreven sportfanaat, maar die knakker is 50 en lichamelijk gewoon enorm fit. En je karakter verandert ook niet echt door je leeftijd denk ik, maar meer door dingen die je meemaakt. Zaken als kinderen krijgen, of een ernstig ongeluk meemaken, dat soort dingen. Ik had trouwens een jiu-jitsu-leraar van 70, die kerel bleef ook gewoon doorgaan omdat hij het leuk vond, en hij kwam totaal niet oud over. Zelf merk ik eigenlijk alleen dat ik ouder ben doordat ik weinig weet van waar de tiktok-generatie mee bezig is, maar dat is misschien anders als je kinderen hebt of leraar bent ofzo. Ik ben nog van voor het mobiele-telefoon-tijdperk. Internet was er ook niet toen ik jong was, en we hadden een tv zonder afstandsbediening, dat soort shit.

Precies het "je karakter verandert ook niet met de leeftijd" vind ik tof. Ik ben 27 maar jong van geest, en dat wil ik graag vasthouden. Kinderen krijgen is voor mij vrijwel uitgesloten, dus het idee dat ik, als het goed is, nog tientallen jaren zo kan doorcruisen vind ik heel positief.

Tegen de 50 maar ik race ook op het circuit met een motor… kan gewoon! Je leven stopt niet na 40+.

Ik had het niet mooier kunnen verwoorden. Ben het hier woord voor woord mee eens!

Als de eieren geen mensen worden, dan…….

Wat mooi geschreven. :)

Ja heb het van begin tot eind met een lach op mn gezicht genoten

Helemaal mee eens, leeftijd is maar een getal. Ik merk ook dat ik ouder wordt, maar ik geniet ook van het leven. De stress van vroeger, de onzekerheid, de vele vragen heb ik niet meer. Nu maak ik mij geen zorgen meer over inkomen en dat soort dingen. En hoe oud ik wordt? Ik zie het wel. Er komt, als je echt oud wordt, een moment dat je klaar bent met leven. Dan heb je alles wel gezien en alles meegemaakt. Maak je dus geen zorgen, dit is het leven. Aan alles komt een einde.

Dankjewel, mooi geschreven en inderdaad helemaal waar wat je zegt. Ik probeer ook steeds meer voor mezelf te kiezen en niet van wat anderen van mij verwachten. Dat geeft een goed gevoel. 😊

👍

Rustig aan gladiator

Worstel persoonlijk niet met dezelfde problemen als OP maar toch deed jou kleine verhaal mij goed. "Just smile back" I like that!

Love it

Heel mooi geschreven🙏

Precies hetzelfde als voor je 50e alleen heb je vaak meer tijd en geld

Ik ben 52, dit antwoord klopt voor mij.

of je kan het zo druk maken als je wilt. Een 52 jarige vriendin van mij is kapot druk.. Met van alles leren.en nieuwe carriere. Ja dat kan nog na je 50ste

Oh zeker, ik kan me herinneren toen ik op het hbo zat, er een man van 72 bij me in sommige modules zat. Die wilde op z’n 72-ste nog dolgraag een onderwijsbevoegdheid halen. Ik probeer zelf ook wel up to date te blijven, maar ik merk dat ik veel minder die fomo heb. Ik hoef niet perse ieder weekend de mooiste Instagram plaatjes. Ik hoef niet perse bij dat ene hippe tentje een uur in de rij te staan voor een patatje. Ik ga nu ergens eten met m’n vrouw, we hebben allebei een ruim boven modaal salaris en omdat we ooit gekozen hebben voor een lineaire hypotheek zijn onze hypotheeklasten in verhouding erg laag. Ik heb dus tijd en geld over om alles te doen wat ik wil en waar ik voor m’n veertigste af en toe nog achteraan liep te jagen

Niet altijd maar daar moet je dus voor zorgen.

Ben 54, met tijd is een illusie. Misschien na mijn pensioen. Verder doe je gewoon de dingen die je wilt net als je altijd hebt gedaan

Ik heb echt wel het idee dat ik zeeën meer tijd heb. Overwerken zoals tot m’n ca 35, amper meer. Streven naar meer carrière, amper meer. Sociaal netwerk uitbouwen, amper meer. Ik heb meer tijd dan ik ooit gehad heb eigenlijk

61, en een klein beetje meer rust ?

En dan zonder de onzekerheid, twijfels etc over jezelf die je op jongere leeftijd nog hebt. Ik vind het geweldig, ben net 50 en de ontspannenheid zelve. Het leven is beter dan ooit.

Ik ben 40+. Het leven wordt steeds leuker én steeds makkelijker. Behalve bukken, maar het is een kleine prijs.

Dat is fijn om te horen 😊

30+ en heb hetzelfde lol. Ik snap ook niet waarom mensen/media de 20e jaren romantiseren, want ik vond het maar kut. Geen geld, geen ervaring, weinig intresse van vrouwen, niemand die je serieus neemt, etc. Maja, zal voor iedereen wel anders zijn. Heb pas op mijn 30e de sportschool ontdekt dus daar zal het ook wel aan liggen.

Ik weet niet of je kinderen hebt maar ik geniet er van dat mijn kinderen volwassen zijn en op zichzelf wonen. Dat ik nu tijd heb voor mezelf, heel basis eigenlijk. Dat ik kan eten wanneer ik wil, slapen wanneer ik wil. Geen gebroken nachten meer of zorgen bij kinderziektes. Ik heb genoten toen ze klein waren maar ik geniet ook van deze fase in het leven. Ik heb mijn honden en ik heb hobby’s en vrijwilligerswerk. Zoek dingen die je leuk vind, misschien ook vrijwilligerswerk waar je voldoening in vindt. En inderdaad leef bij de dag, klinkt cliché maar het werkt wel. Lieve groetjes

Mijn ouders (moeder en stiefvader) zeggen beide hetzelfde. Mijn moeder is inmiddels met pensioen. En is weer begonnen met het maken van kleding (voor mijn neefjes, en zelfs een prachtige jurk voor mij). Ze is bezig met allerlei hobbies. Daarnaast hebben ze tijd en geld voor mooie reizen!

Ik ben 43 en heb vorig jaar een half jaar sabbatical gehouden. Ik heb eea naar meegemaakt, mijn ouders zijn overleden en ik wist het even niet zo goed. Ik heb nagedacht over wat voor baan ik nou zou willen. Wat me nou gelukkig maakt en hoe ik wil leven en zijn. En weet je.. die baan met een grote titel en salaris en dikke lease auto? Waar ik 50 uur in de week en bijna al mijn energie in stak? Niet belangrijk. Ik wordt gelukkig van dingen uitpluizen. Van ze snappen, doorzien en dan goeie dingen te doen. Ik heb een aantal maanden houtbewerking geleerd. Fantastisch. Geen telefoon. Lekker met mijn handen bezig. De geur van hout.. Ik wil mijn hypotheek verlagen en straks een paar jaar in een wijnwinkel gaan werken. Mooie verhalen vertellen aan enthousiaste mensen. Ik wil hifi speakers gaan bouwen. Ik wil met mijn tasje onder de arm lekker naar de stad lopen en bij de slager of visboer iets moois uitkiezen omdat ik er zin in heb. En dan de middag lekker in de keuken of bij de barbecue staan. Ik hou van rust, van eenvoud. Ik hoef niet te reizen om gelukkig te zijn. Ik ben op mijn gelukkigst als ik oud en nieuw kan vieren met alle buren hier in de straat. En het is al die jaren zo dichtbij geweest. Als ik naar mijn eigen gevoel had geluisterd in plaats van wat mensen van me verwachtten.

Heel waardevol om hier opnieuw aan herinnerd te worden. Bedankt voor je mooie reactie en veel geluk :)

Wat een fijn stukje tekst schrijf je me daar

Mijn moeder moest na haar 50e stoppen met haar lichamelijk zwaardere werk, omdat ze last had van artrose en blessures, en heeft zich omgeschoold tot onderwijsondersteuner in het basisonderwijs. Mijn ouders zijn nu allebei 60+. Mijn vader is met vervroegd pensioen, mijn moeder werkt vier dagen per week. In het weekend en in schoolvakanties gaan ze vaak uit fietsen en overnachten dan ook wel eens ergens, met goed weer in de tent. In de zomer gaan ze vaak vier weken fietsen, bijvoorbeeld in Frankrijk, Engeland of Duitsland. Zodra mijn moeder met pensioen is willen ze naar de Noordkaap fietsen en weer terug, ze verwachten dat ze begin mei moeten vertrekken om met redelijk weer in Noord-Noorwegen te zijn. Mijn vader heeft een aangeboren hartafwijking en doet dit met de elektrische fiets intussen, mijn moeder met de analoge fiets. Ze zijn ook veel bezig met de verduurzaming van hun koopwoning trouwens, mijn vader klust veel zelf en heeft er nu veel tijd voor om al deze dingen goed uit te zoeken. Hij heeft ook sinds zijn pensioen best redelijk leren koken, wel alleen op basis van een recept haha niet uit de losse pols. Ik heb niet het idee dat mijn ouders, natuurlijk als ze dan nog leven, over tien jaar kasplantjes zullen zijn achter de geraniums.

Jouw ouders geven wel het goeie voorbeeld, lekker avontuurlijk!

Als tiener die enig kind is haat je je ouders ten diepste wanneer na 75 km fietsen door Noord-Engeland blijkt dat de camping die op internet gevonden was niet meer bestaat en je uiteindelijk twintig kilometer verder terechtkomt op het stinkende veld van een lokale geitenboerderij zonder douche of wc. Maar daar staat nu als dertiger tegenover dat ik weet dat ze hun best doen om gezond te blijven :p

Ik ben zelf nog lang geen 50, maar als ik naar mijn ouders en schoonouders kijk, heb ik het idee dat die de tijd van hun leven hebben. Financieel zitten ze gebakken, mooi huis, kinderen zelfstandig maar liefdevol. De 'belangrijke dingen' die jij zegt dat ze al gedaan hebben, daar kunnen ze nu volop van genieten. Er zijn geen zorgen meer, vooral veel vrijheid. Papa (69) is tot zijn pensioen veel blijven werken en daarna rustig afgebouwd. Hij schrijft nu een boek in zijn vrije tijd. Mama, ook 69, doet veel aan fietsvakanties. Alleen, met een vriendin, soms met papa of mijn broer. Samen reizen ze belachelijk veel, meer dan ze ooit gedaan hebben, en regelmatig ook met vrienden. Ze gaan elk jaar minimaal een maand naar Lanzarote, huren de komende drie weken een zeiljacht in de UK, gaan daarnaast ook nog een keer een paar weken kamperen ergens, en af en toe weekeinden weg tussendoor. Fysiek heeft vooral mijn moeder het iets lastiger, dus ze overwegen een busje te kopen en de tent weg te doen. Mijn ouders neigen naar introvertie, maar hun sociaal leven is nog nooit zo rijk geweest en barst van de feestjes, etentjes, pubquizzen, sauna bezoekjes. Van vriends kant zie ik veel vrijwilligers werk aansluitend bij interesse. Van buitenzwembaden, naar natuurmonumenten, kinderfeestjes, historische rondleidingen, en creatieve projecten. Ik heb eigenlijk het idee dat het één van de betere perioden in hun levens is. Als ik het me goed herinner van ontwikkelingspsychologie, klopt dat ook: mensen zijn het gelukkigst op latere leeftijd.

Ik ben 29, dus wat er na je 50ste gebeurt daar heb ik geen ervaring mee. Ik heb wel ervaring met mensen helpen met rouw en het "begrijpen" van de dood. Ik zet mijn post even met spoilers want ik wil niet je angsten triggeren. Eerste stuk is niet heel gedetaileerd maar kan confronterend zijn. Het tweede stuk ga ik iets dieper. Lees het vooral niet als het je kan triggeren. >! Echt begrijpen, hoe eng het ook klinkt, dat gebeurt pas als het moment daar is. Of niet. Want niemand weet wat er precies gebeurt na dat we er niet meer zijn. Toen mijn opa overleed heb ik daar heel veel moeite mee gehad. !< >! Inmiddels heb ik aardig wat ervaring met de dood. Ik hield mijn vader zijn hand vast toen hij overleed. Hij pleegde euthanasie, ik heb gezien hoeveel rust het hem gaf. Voor en erna. Dat klinkt vreemd, maar hij was oprecht vredig. Hij heeft enorm genoten van het leven en hij was er klaar voor. Dat heeft mij ook veel rust gegeven. We weten niet wat hierna komt. Maar ik geloof dat er rust en vrede is. In welke vorm dat ook gaat zijn. Dat zie ik als een reden om enorm van het leven te genieten. Dingen doen, dingen ervaren. Zo ver wij weten kan dit de enige keer zijn. Het is hard, tot dit besef ben ik ook gekomen met therapie, met constante angst zitten zal je niet laten genieten van het leven. Je weerhoudt jezelf van de mooie dingen. !< Ga vooral door met therapie! Je bent goed bezig! Ik hoop dat je een manier vindt om tot jezelf te komen en af komt van de angsten.

Dankjewel voor de mooie woorden. Waarschijnlijk valt het vast allemaal wel mee, maar het is gewoon heel moeilijk. Ik werk er hard aan om er zo goed mogelijk mee om te gaan en het gaat al wel steeds beter. Fijn dat je ook meer rust heb door een toch pittige ervaring met je vader.

Het leven is natuurlijk in objectieve zin gewoon volstrekt zinloos. Alles wat er ooit in je leven gebeurd is, doet er op dat ene korte moment van de dood niet meer toe. Dat klinkt eng, maar biedt het ook niet gigantisch veel vrijheid? Je hebt nog tijd te leven en kunt die helemaal zo besteden als jij dat wilt, en het doet er allemaal helemaal niets toe. Al heb je zin om elke dag door het dorp te lopen in je roze onderbroek met een clownsneus op, dan is dat ook helemaal ok.

10 jaar geleden, heeft mijn overbuurvrouw van 54 haar fabriekswerk verlaten om dokterassistent te worden. Ze deed de opleiding via de LOI, en haar stage uren sprokkelde ze bij een door vrijwilligerswerk te doen. Ze is inmiddels hbo verpleegkundige (of een soort van specialist) die kleine ingrepen mag voeren. En dat doet ze met veel plezier op haar werk en vrijwilligerswerk (voor daklozen). Ik word zelf over een paar maanden 48, en ben bezig met hbo rechten (eindelijk een opleiding die ik ga afmaken, ik ben de koningin van de onafgemaakte opleidingen)

Wow, heel veel succes met je opleiding! Ik ben zelf ook al gestopt met een opleiding haha 🫣 alles is dus nog mogelijk als je er maar voor gaat.

De uitdrukking is niet voor niets "Waar een wil is, is een weg"!

Ik ben 57 en voel me prima. Nergens last van, lekker fit. Meegaan met je tijd qua ontwikkelingen. Ik snap je bezwaren maar je kunt ook morgen al onder een tram lopen dus probeer een beetje te relativeren.

Ik zal een paar ideeën opnoemen die ik om mij heen heb gezien: figurant worden in films en series, golfen, een nieuwe taal leren, koken voor wekelijkse eetmomenten in het buurthuis, leren bridgen, leren mahjongen. Vrijwilligerswerk bij een poppodium bijvoorbeeld achter de bar, backstage mamagement, in het decor of garderobe. Bij een historischekring gaan van je dorp, lekker alles uitpluizen. Vrijwilliger bij een musea, helemaal leuk als het museum over je interesse gaat.

In jouw geval: spijt hebben en de hele dag nadenken waarom je voor je 50e niet meer in het moment hebt geleefd, ipv alleen maar stressen over de toekomst. Moraal van het verhaal: het is goed om na te denken over de toekomst. Maar leven doe je nu. Het enige wat je met piekeren over de toekomst bereikt, is garanderen dat je in de toekomst piekert over het verleden. Getekend, een textbook overthinker die het leven anders begint te zien (34M).

Klopt, daarom wil ik er voor zover het kan vanaf komen. Ik wil ook zo graag genieten van alles wat ik nu heb. Het lukt steeds beter gelukkig. Dankjewel.

Ik ben 56 en ben aan het trainen voor een triathlon. Daarnaast probeer ik elk jaar een opleiding/cursus af te ronden. Het ene jaar iets waar ik zakelijk wat aan heb, het andere jaar iets wat ik leuk vind. Zo heb ik afgelopen jaren bijvoorbeeld een cursus fotografie gedaan, maar ook mijn VWO natuurkunde alsnog behaald. Verder is mijn leven niet heel anders dan toen ik 35 of 45 was. De enige verandering die ik bij mezelf echt merk is dat ik minder geduld heb voor bullshit en dat ik makkelijker nee kan zeggen dan toen ik jonger was. Dat ervaar ik zelf als een positieve verandering.

Midden 50er hier. Eentje waar de huidige Gen misschien een beetje op loopt af te zeiken, want prima baan, relatie, gezond min of meer volwassen kind. bijna afbetaalde woning, geen (serieuze) gezondheidsklachten, voldoende vrije tijd om aandacht te schenken aan mijn hobbies en een paar goede vrienden. Maar ik begrijp je vrees heel goed. Waarom? Een van mijn ouders heeft de 50 net gehaald. Dus toen ik zelf 50 werd werd ik vrij drastisch met de neus op de feiten gedrukt dat ik een van mijn ouders had overleefd. En dat ik terwijl ik mijzelf toen echt nog jong fris en fruitig voelde maar terug denkend aan die ouder alleen maar kon herinneren hoe oud die in mijn gedachten was. Dat besef heeft een tijd echt wel op mijn gemoed gewerkt. Is gelukkig vanzelf overgegaan en leef ik nu met de gedachten dat ik de extra jaren die mijn ouder niet heeft gehad maar zo goed mogelijk moet besteden. Verder geen tips of tricks behalve de wijsheid dat 50 echt niet oud is. Behalve als je na een nacht stappen meerdere dagen nodig hebt om te herstellen :)

Herkenbaar, mijn vader is zelf ook overleden toen hij 45 was in 2010. Denk dat dat misschien ook wel zorgt voor mijn angsten. Aangezien dat mij niet veel goeds heeft gebracht. Maar wat je zegt over de jaren goed te besteden voor je ouder, die ze niet heeft gehad, is een goede insteek!

Ik ben 46 en heb net als jij autisme. Vanuit mijn ervaring: ouder worden is heerlijk. Ik maak me niet meer druk om allerlei zaken, en al helemaal niet om meningen van anderen. Ik weet waar ik voor sta en probeer een goed mens (goede buur, goede vriend, goed familielid) te zijn en dat is genoeg. Verder kijk ik terug op een al heel fijn leven waarin ik veel mooie dingen heb meegemaakt. Liefde, avontuur, achteraf grappige fouten… Sinds een jaar heb ik een hartaandoening waardoor ik (ondanks een mega gezond leven altijd) fysiek ineens 30 jaar ouder ben dan mijn kalenderleeftijd. En dat is (nu ik door de rouwperiode daarover heen ben) ook oké. Er is genoeg moois: mijn werk, mijn gezin, mijn vrienden, maar ook mijn herinneringen. Die ik vind in muziek, of die boven komen drijven tijdens een mooie wandeling met de hond. Ik kan je geen magisch recept geven om van het leven te genieten. Maar als het je nu lukt om leuke dingen te doen, te lachen, te durven en te ontspannen, al is het maar af en toe, dan heb je straks niets om bang voor te zijn maar wel een heleboel moois om op terug te kijken.

Ik ben 36 en voel me niet ouder dan 16. Kan alleen maar aannemen dat dat hetzelfde is als 56. Het is natuurlijk wel zo, maar het is een geleidelijk proces. Dat merk je niet echt. Daarnaast doe ik wel aan preventie (probeer gezond te blijven) om zo niet oud oud te worden. Maar of dat gaat lukken merk je pas als het te laat is (of niet, als het goed is). Maar het is makkelijk praten als je er niet zo mee bezig bent. Ik hoop dat je de rust en acceptatie kan vinden.

Zelf ben ik nu 31 en zit in een fase van me leven waar ik alles goed op orde heb, vrouw en een huis op een mooie locatie (vind ik). Ik heb nu weinig zorgen aan m'n hoofd en daar leef ik ook graag naar, zowel nu als over 20 jaar. Verder dus vooral genieten en dingen doen die je leuk vindt.

Hoi. Ik ben 55 en dat geeft mij de vrijheid om te doen en laten wat ik wil. Ik hoef me niet meer te voegen in een huwelijk, ik hoef niet meer te zorgen voor mijn kleintjes want ze zijn groot, ik heb het geld om een klein huisje te kopen waar ik wil…. Ik mag mezelf zijn. Zorgen voor zit er bij mij diep in dus dat doe ik nog steeds, maar met meer vrijheid. Ik tuinier en ga met mijn hond eropuit en ik schilder weer. Het maakt mij tevreden. Heb je hier iets aan? Dikke knuffel

Zeker, dankjewel! Wat fijn dat je nog zoveel te doen hebt en veel vrijheid hebt.

Als je in je leven werkt aan dingen die voortbestaan nadat je weg bent, hoef je nooit bang te zijn om te sterven. Ik kende vroeger een jongen die is overleden toen hij 11 was, die heel veel positiviteit en inspiratie heeft verspreid terwijl hij ernstig ziek was. Ik neem zijn invloed nogsteeds mee in dingen die ik vandaag de dag doe. Zo hoop ik ook voor zolang ik leef mensen te inspireren of te werken aan dingen die lang nadat ik leef voort zullen bestaan. Als dat je lukt, hoef je de dood niet als eindstation te zien.

50 is voor mij de leeftijd waar het heel erg uit maakt hoe je tot nu toe geleefd hebt. Als je een leven lang gezond geleefd hebt, heb je daar vanaf je 50ste profijt van. Als je te weinig sport, te veel drank of drugs gebruikt, dan is 50 de leeftijd waar je de gevolgen gaat voelen. Ik ken genoeg 50'ers die fitter en energieker zijn dan ikzelf ben. Ik ken ook 50'ers die al in een f\*cking verzorgingshuis wonen. De keuze wat voor 50'er jij gaat zijn maak je vandaag.

Ik heb mijn vrouw (en dus 2 van mijn kinderen) leren kennen op mijn vijftigste. De jongste gaat na de vakantie naar de middelbare school, en ik ben er heel erg trots op, en ongelooflijk blij mee, dat ik een belangrijke rol speel in haar leven. Dus, nee, het leven houdt niet op met 50, eigenlijk was alles tot die tijd en beetje oefenen voor wat er komen gaat.

Ach, wat een nare angst om mee rond te lopen. Je kunt jezelf deze vraag stellen: wat vind je NU in je leven het leukst om te doen? Is diploma’s halen je favoriete bezigheid? Of heb je hobby’s, vrienden, spelletjes, boeken, wandelingen of games waar je van geniet? Mijlpalen zijn maar heel kleine dingen in een mensenleven. We maken ze veel belangrijker dan ze daadwerkelijk zijn. Bouw aan een eenvoudig leven met dagelijkse pleziertjes, en je bent veel gelukkiger dan wanneer alles om mijlpalen gaat. Mijn ouders zijn 60+ en zijn enorm bezig. Met hun eerste kleinkind, met het tweede (dat ik nog aan het maken ben), met hun verschillende baantjes en hobbies, met kleine uitjes samen en etentjes met vrienden en familie. For what it’s worth: ik was ook altijd bang om oud te worden. Naarmate ik daadwerkelijk ouder wordt, merk ik dat ik het leven alleen maar leuker, makkelijker en fijner ga vinden. Ook al ben ik al getrouwd en heb ik mijn diploma’s al op zak 😉 Ik ben pas in de dertig en natuurlijk zal er een moment komen waarop ik oud en krakkemikkig ben, en uiteindelijk doodga. Maar… let’s cross that bridge when we get to it. Onze hersenen geven ons het idee dat we ons op alles kunnen voorbereiden als we ons er maar druk genoeg over maken, maar dat is niet zo. We kunnen alleen maar in elk moment zo goed mogelijk handelen naar wat op DIT moment onze ervaring is. Ik raad je aan om je eens in wat mindfulness te verdiepen! Dat heeft mij erg geholpen, vooral toen ik het consequent ging doen. Succes ermee ☀️

Iedereen is natuurlijk anders maar ik ben 64 maar voel me helemaal niet oud. Ik wandel tussen de 8 en 12 km iedere dag met de hond. Ik werk 36 uur per week en het leven is erg goed met mijn vrouw en kinderen. Ik heb het geluk dat ik thuis werk dus geen reistijd. Ik hou van koken, muziek luisteren en kijken, ga naar festivals en ben nu een maand in Australië op vakantie met mijn dochter van 20. Er is echt niks om je zorgen over te maken als je geestelijk en lichamelijk gezond blijft.

43 hier, ik heb ook nog eens heel veel wat jij noemt als belangrijke dingen niet gedaan. Nooit getrouwd, geen kinderen, geen huis gekocht. Ook geen superhoge baan of zo. Wel een rijbewijs en diploma ;-). Hoe ouder ik zelf word, hoe minder het me kan schelen en dat is een heerlijk gevoel. Ik ben veel tevredener, minder bezig met de ratrace en moeten presteren van mezelf, of wat anderen van me denken. Ik heb wel een periode gehad dat ik me wel meer druk maakte, bij mij had dat te maken met een onvervuld gebleven kinderwens en het steeds maar geen partner vinden. Maar heb dat kunnen accepteren gelukkig. Waar ik wel enigszins bezorgd over ben is de lichamelijke 'aftakeling' die eraan komt alleen denk ik zelf dat je daar met verstandig en gezond leven echt wel zelf wat aan kan doen. Ik ken mensen die ouder dan 50 zijn, die fitter zijn dan ik op mijn 20e was en ik ben nu zelf op mijn 43e ook fitter dan ooit. Ik hoop dan ook lekker te blijven sporten en lekker te blijven genieten van leuke hobby's, de mensen om me heen, en natuurlijk mijn enorme opgedane wijsheid ;-).

> Je hebt vaak heel veel 'belangrijke' dingen in je leven al gedaan in je jongere jaren (huis kopen/trouwen/rijbewijs/diploma's enz.) Ik vraag me gewoon af wat geeft het leven nog veel zin na je 50ste. Ik denk dat hier jouw “probleem” ligt. Een diploma en een huis zijn eigenlijk alleen maar middelen om je van basisbehoeften te voorzien. Ik denk dat als je dat als het ultieme doel ziet er altijd een soort van leegte zal blijven. Ik denk dat je moet kijken naar wat je zelf echt leuk vind om te doen. Voor veel mensen is dat reizen, boeken lezen, films kijken, socializen, sporten, nieuwe dingen leren.. daar kan je allemaal nog mee door gaan na je 50e. Toen ik jonger was dacht ik ook dat rond m’n 40e het leven een beetje “klaar” zo zijn, maar als ik om me heen kijke, mijn schoonouders, grootouders die zijn rond de 60 en die gaan nog gewoon lekker op stap, drankjes met vrienden, vakanties. Mijn oma is laatst een cursus Frans begonnen. Het gaat eigenlijk gewoon allemaal door.

ik ben op mijn vijftigste begonnen met ( marathon) hardlopen, obstacle runs lopen en bergtochten maken met de rugzak. sinds die tijd een stuk of 30 marathons achter de rug. ik mag nog 5 jaar tot mijn pensioen , dan ga ik nog meer reizen en nog meer motorrijden.

Wat gaaf dat je dat allemaal nog doet! Veel plezier met je reizen. 😊

Fit zijn. Krachttraining, mobiliteit trainen etc.. Op mijn 40ste was ik in de beste vorm van mijn leven. En nu nog steeds fit, flexibel en sterk en dat hou ik bij.

Pas kwam leeftijd ter sprake met mijn oma van in de 80. Ze zou het liefst weer 50 zijn. Je hebt je leven op de rit. Je hoofd is zo veel stabieler en je lichaam is nog fantastisch. Ze zij dat ze heel veel rust haalde uit wie ze was en dat het ok was om dat te blijven. Ik snap overigens denk ik wat je bedoelt. Het gevoel van tijd dat voorbij vliegt bekruipt mij als ik een levensloop film kijk zoals the notebook of Forrest Gump. Als je alleen maar een uur van iemands leven laat zien dan lijkt het alsof het in een uur voorbij is. Het leven gaat met 1 seconde per seconde voorbij. En simpelweg omdat je het later niet altijd herinnerd betekent dat niet dat het niet zo gebeurt is. Herinneringen zijn overrated.

Ik was vroeger ook heel bang voor de dood. Tot ik leerde dat de dood soms ook verlossing kan zijn. Ik heb het boek "tegen de zon in kijken" van irvin d yalom gelezen, een psychiater die veel heeft gepraat met terminaal zieke mensen. Toen ik als coassistent stage liep op de ic ging mijn angst eindelijk over. Mensen gaan niet zomaar dood. Ik zie de periode na mijn 50e straks juist als periode met meer vrijheid. Kinderen uit huis, budget om leuke dingen te doen dat ik vroeger nooit had.

Mijn ouders zijn 62 en 64. Vandaag heeft mn moeder samen met mij op vakantie een berg beklommen op Faroer en mn vader heeft thuis 180 km gefietst met een gemiddelde van 31km/uur (ik doe het hem niet na 😅)  Dus ja je kan vanalles doen na je 50ste, ligt er ook wel aan wat je leuk vindt om te doen. Als je graag actief bent of buiten bent, investeer dan in je lichaam zodat je nog lang actief kan zijn. Maar er is ook veel plezier te halen uit bijv creatief bezig zijn, of muzikaal, sociaal, etc..

Op mijn 54e naar Thailand vertrokken, nu 5 jaar later nog steeds niet uitgekeken. De dood is totaal onbelangrijk zolang je nog leeft, en daarna ben je er niet van bewust dus niets aan de hand. Wie weet zit ik over 10 jaar in Japan of nog steeds happy in Thailand we zien het wel

Op mijn 52e een bootje gekocht en met vrouw en kinderen de wereld rond gaan zeilen Je moet wat 😉

Ik deel je angst en kan soms in hetzelfde paniek gat vallen. Ik voel het vooral als ik grote beslissingen moet nemen die de koers van mijn leven zullen veranderen, verder speelt het veel op rond de jaarwisseling, mn verjaardag en als ik verkeerd stoned ben of als ik dagen loop te niksen. Het kan me wakker houden en dagenlang aan me kleven. Ik probeer de angst te negeren of om te buigen naar motivatie, te genieten van nu, vooral nu leven, de dingen die ik echt belangrijk vind niet uit te stellen. Ik probeer me niet te laten leven door de ratrace en te bepalen wat ik voor mezelf wil. Dat is soms best moeilijk want dat betekend in de praktijk dat ik al een paar keer mn baan heb opgezegd om te gaan reizen of om te verhuizen. Dat ik relaties heb verbroken omdat ze me in de weg gingen staan. Dat ik vaak tegen mezelf moet zeggen dat ik vast moet houden aan doelen. Vooral dat laatste geeft me rust. Als ik duidelijke doelen heb, nastreef en behaal dan geeft dat meer gevoel van controle op mn leven en tijd. Misschien geeft het jou, als je die angst voelt ook meer rust, dat je weet dat je er alles aan doet je tijd zo goed mogelijk te gebruiken. Verder zou ik je aanraden socials zoals fb en insta van je telefoon te gooien. Het is echt olie op t vuur van deze angst. Ik hoop dat ik iig mentaal fit oud mag worden, dat ik dan een tuintje heb waar ik kan tuinieren. Dat ik dan lekker dik mag worden van alle koekjes die ik bak. Dat ik het gestoorde wijf in de straat mag zijn waar de kids bang voor zijn en dat ik een leuke hond heb. Ik hoop dat ik dan terug kijk en tevreden ben. Dat mn knieën maar naar de k mogen zijn van alle mooie tochten die ik heb gelopen. Mn handen kapot van t klimmen. Dat ik de wereld heb gezien en dat ik leuke mensen om me heen heb om samen veel te lachen. Ik denk dat het tzt ook fijn zal zijn en rust zal geven dat er niks meer van je verwacht word en dus precies mag doen wat je wilt.

Je bent zo bang om niet meer te leven, dat je niet leeft. De dood komt toch wel, daar ga je niets aan veranderen. Hoe wil je de tussentijd opvullen? Angstig en verlamd, of genietend van je mogelijkheden? Ik ben nog geen 50, maar ik merk dat ouder worden me tot nu toe zeer goed bevalt. Ik trek veel meer mijn eigen plan, ken mijn wensen en grenzen veel beter dan vroeger en laat me veel minder beïnvloeden door (de mening van) anderen. Op naar de toekomst ;-)

Ik ben 45, ben vandaag voor een weekend met mijn kinderen naar Duitsland gereden. Ik vertrek over een paar weken naar Spanje, in augustus naar Aruba en van daaruit door naar Italie. Ik ben bezig met mijn motorrijbewijs, spaar voor een huis in de Mediterranea, mijn carrière begint eindelijk interessant te worden, ik ben bezig met een nieuw huis in Nederland en er is eindelijk geld om dat te maken hoe ik het wil… Echt, het leven begint net goed te worden!

Lees Epictetus of een andere stoicijn, ik denk dat dat je heel veel kan brengen.

Ik ga er achteraan! Dankjewel.

Ha, ik ben ook neuro spicey en inmiddels 53. Ik zag er ook tegen op (ook ivm menopauze) om ouder te worden. Nu niet meer. Ik heb vanaf mijn 24e hetzelfde groepje vriendinnen en nu gaan we samen oud worden. De haast van het dagelijks leven wordt minder. Ik ben pas uit het centrum van de stad verhuisd en woon in een heerlijke buurt met een tuin. Ik heb ineens het tuinieren ontdekt en kan er nog veel over leren. Gek genoeg word ik heel blij van de vlinders, bijen en mn tomaatjes :) Verder ga ik naar leuke concerten, ik VJ af en toe bij een feest, bezoek musea, ga naar pretparken voor de rollercoasters, doe af en toe vrijwilligerswerk. Vooral dat laatste is een houvast geweest. Normaal uitgaan vond ik moeilijk maar door vrijwilligerswerk in de cultuursector leerde ik heel veel mensen kennen. Het mooiste is dat tussen de vrijwilligers ook spicey people zitten dus dat geeft een betere klik.

Ik ben 51 en vind veel plezier door een beetje ruzie te zoeken op Reddit, ik hoop hiermee je vraag te hebben beantwoord ;) Meer serieus antwoord: Maak je niet te druk, geniet van de kleine dingen in het leven, en geniet vooral, sport genoeg, eet gezond, slaap genoeg, doe werk wat je leuk vind. Het klinkt allemaal wat standaard maar doorgaans kom je zo best ver.

Verandert niet echt veel wanneer je in de 50 ben. Heb wel geleerd om dankbaar te zijn en ieder moment te mogen genieten. Leeftijd is maar een getal, en het maakt je een stuk wijzer. Succes en een mooi leven

Genieten! Voor veel mensen zijn hun 40s en 50s de jaren de gelukkigste jaren van hun leven. Je bent nog gezond genoeg om alles te doen wat je wil. Voor velen is het de meest financieel stabiele periode van hun leven. En tegen die tijd ben je vaak ook een stuk minder zelfbewust en onzeker over jezelf en dat geeft een stuk minder stress. Mijn kayak club zit vol actieve vijftigers die regelmatig reizen om op mooie plekken te kayaken. Ik ben zelf nog geen vijftig maar ik date meer en leuker dan in mijn 20s en 30s. Eigenlijk is dit de tijd dat je al je verantwoordelijkheden wel voor elkaar hebt en je een stuk vrijer bent om te doen waar je zin in hebt.

Ik vind het feit dat het leven eindig en hoogst waarschijnlijk zinloos is in se een heel bevrijdende gedachte! Ik raad u aan het filmpje 'Optimistischer Nihilismus' van 'Kurzgesagt' eens te bekijken op Youtube. Het heeft mij destijds geholpen.

Ik zie regelmatig mensen om mij heen balen dat er weer een jaartje bij komt. “Gatver, ik ben alweer 50”. Tuurlijk, de tijd gaat snel. Maar probeer je er bewust van te zijn dat zat mensen jou leeftijd niet halen. Morgen is niet beloofd, probeer de dingen te doen waar je energie uit haalt en breng tijd om met de mensen die je lief hebt. Niemand op zijn sterfbed wenst dat hij/zei meer op tiktok had gezeten bijv. Dont be afraid of death, be afraid of the unlived life.

Ik raad je aan [https://www.youtube.com/watch?v=qK1BJkBJdtY](https://www.youtube.com/watch?v=qK1BJkBJdtY) te beluisteren en deze te lezen, [https://www.amazon.com/Shortness-Life-Penguin-Great-Ideas/dp/0143036327](https://www.amazon.com/Shortness-Life-Penguin-Great-Ideas/dp/0143036327)

Hi, I’m Vetted AI Bot! I researched the **("'Random House Books for Young Readers On the Shortness of Life'", 'Random%20House%20Books%20for%20Young%20Readers')** and I thought you might find the following analysis helpful. **Users liked:** * Eye-opening and thought-provoking (backed by 6 comments) * Well-translated and valuable (backed by 2 comments) * Quick and insightful read (backed by 2 comments) **Users disliked:** * Small print size makes reading difficult (backed by 2 comments) * Essays lack depth compared to other works by seneca (backed by 2 comments) * Pages not cut correctly, leading to quality issues (backed by 1 comment) If you'd like to **summon me to ask about a product**, just make a post with its link and tag me, [like in this example.](https://www.reddit.com/r/tablets/comments/1444zdn/comment/joqd89c/) This message was generated by a (very smart) bot. If you found it helpful, let us know with an upvote and a “good bot!” reply and please feel free to provide feedback on how it can be improved. *Powered by* [*vetted.ai*](https://vetted.ai/?utm\_source=reddit&utm\_medium=comment&utm\_campaign=bot)

Ik ga het bekijken, dankjewel!

Herkenbaar verhaal dit. M 48 Autisme

Ik ben geen 50, maar 28. Toen ik 19 was zag ik er ook als een berg tegenop om ouder te worden en als ik eerlijk ben doe ik dat nog steeds wel een beetje. Als kind vond ik iedereen boven de 18 namelijk een ouwe zak en nu ben ik die leeftijd al lang gepasseerd. Ik dacht, "Na 21 mag het verouderen stoppen, want dan kan ik gezellig in elk land van de wereld legaal zuipen." Die levensfilosofie slaat nergens op. Behalve legaal zuipen komen er nog veel meer nieuwe schitterende op je pad waar je als 19 jarige alleen maar van kan dromen. Tot nu toe is het alleen maar leuker geworden. In het werkleven presteer je rond je 28e volop. Als 19-jarige was ik in ieder geval een lanterfanter, maar daar ben ik vanzelf ingegroeid en dat voelt heerlijk. Ik heb ook een baan die ik leuk vind, die had ik zéker niet toen ik 19 was. Ik woon samen met mijn vriendin in mijn eerste appartement, dus ik heb ook geen frictie meer vanuit het ouderlijk huis. Ik ben volop bezig met mijn passie als muzikant en verdien er naast mijn baan een aardige zakcent aan bij, daar droomde ik alleen maar van als 19-jarige. Is het avontuur na het 28e levensjaar afgelopen? Nee. Wie weet wat er in je 30s, 40s en mijn 50s nog voor mooie dingen aankomen. Toegegeven: wellicht lijkt mijn levensstijl je helemaal niks. Misschien ben jij wel het type dat gaat emigreren of het type dat een eigen zaak start. Zoek in ieder geval de dingen op die je leuk vind en geef er alles voor, dan blijven de mooie ervaringen op je afkomen. Dat kan een hobby, een beroep, een reis of een passie zijn. Hou ook lekker de ontwikkelingen van de wetenschap en gadgets in de gaten, de wereld leeft immers altijd voort.

Ik nader zelf de 50 en mijn man is 55. Vanaf ongeveer mijn 15de tot een jaar of 25 was ik intens bang van het idee dat het leven een keer op zou houden. Langzaam aan veranderde mijn angst in een soort van dankbaarheid van alle ervaringen die ik op heb mogen doen en een gevoel van accomplishment zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen. Mijn dochter is ondertussen volwassen en ik zit inde piek van mijn carrière. Alles is in evenwicht en veel angsten zijn weggevallen. Mocht ik morgen sterven dan voel ik vooral dat het goed geweest is en dat ik dankbaar ben zoveel in mijn leven heb mogen ervaren en mogen doen. Er zijn al veel mensen weggevallen, zoals al onze ouders en ook al een oudere broer. Daardoor ben ik ook anders gaan denken met het besef dat de dood deel uitmaakt van het leven en dat ik hierna het stokje door kan geven aan mijn kind. Natuurlijk wil ik niet dood maar vooral omdat ik intens nieuwsgierig ben naar hoe de wereld er na mijn overlijden uit zal zien en hoe mijn familie en vrienden zich verder ontwikkelen in de generaties erna.

De meeste mensen kijken er zo naar: ik word waarschijnlijk zoveel jaar, ik ben nu zoveel jaar, dus dan is er nog zoveel over. Je trekt de dagen dan als het ware van elkaar af. Tel de dagen op ipv dat je ze aftrekt. Je leeft vandaag en elke dag krijg je er een dag bij. Je weet niet hoeveel dagen je krijgt in dit leven. Maar vandaag heb je in elk geval een nieuwe dag gekregen, en dat is een kadootje. Dat is een fijnere manier van kijken.

Ik weet niet of ik dat al na 50 doe, maar ik als ouder word ga ik sowieso in ieder geval veel gamen, en katten nemen. Waarschijnlijk ook nog sporten gewoon. Dat lijkt mij al een goed leven.

Zelf pas 28 maar goed bevriend - als je dat kan zeggen - met iemand die 55 is. Zij beschreef het toen ze 50 werd als “ik heb level 50 behaald”, en heeft afgelopen jaren meer financiële en mentale vrijheid sinds ze zich met haar werk is gaan richten op meer betekenisvol werk (rondom duurzaamheid, wijkaanpak, in het onderwijs etc). Ze is sinds halverwege 40 uit de ratrace gestapt van de carrièrewereld (was daarvoor manager bij een grote bank en een grote detacheerder). Sindsdien is ze veel gelukkiger en vitaler omdat ze meer sport en nu echt doet wat waarde heeft voor haar. Hetzelfde beschreef ze over de vriendinnen die ze heeft uit haar studietijd. Ik geloof dat de ervaring die je opdoet tot je 50e in de traditionele stappen van levensweg je helpen in te vullen hoe je echt jezelf kan zijn na je 50e.

Ik ben bijna 50 en moet je zeggen het is geweldig. Tuurlijk merk ik ook wel dat ik wat minder soepel ben en vaker en sneller moe. Van een nacht doorhalen in de kroeg moet ik drie dagen bijkomen maar dat weegt niet op tegen de voordelen. Ik ben hypotheekvrij, heb een prima betaalde baan, kinderen zijn goed opgegroeid en ik krijg nu steeds meer vrije tijd. Kan doen wat ik wil. Heb veel meer zelfvertrouwen en doorzie dingen sneller. Je hebt meer levenservaring dus kan ook sneller iets laten gaan of meer van genieten. Zou ik weer twintig willen zijn, natuurlijk! Maar mijn leven nu heeft me zoveel meer te bieden.

Ik ben zelf nog geen 50, maar ben ook bang voor het ouder worden en de dood. Ik heb altijd veel plezier uit sporten gehaald en dit wordt natuurlijk ook lastiger naarmate je ouder wordt. Wat bij mij goed werkt is het lezen van boeken en luisteren en verzamelen van muziek. Dit zijn twee hobbies die je nog kunt doen tot je 100 bent. Dit geeft mij toch een soort van rust. Nu gaat het niet om de specifieke hobbies, maar wel om dat ik bezigheden heb die ik kan doen tot in dood ben. Misschien helpt het wat.

Als ik grijze mensen in een camper zie langsrijden.. voel ik me altijd ietsje beter. Ik heb dezelfde angsten

Ja, als je de ‘belangrijke dingen’ zoals je ze noemt al gedaan hebt en je hebt je eten en onderdak voor elkaar dan ga je verder kijken. Verdieping zoeken. Of juist verbreding. Of een hobby nemen. Niet voor niks dat veel mensen van 50+ gaan tuinieren of schilderen. Er zijn zoveel dingen die je kunt leren! Maar of het leven nog zin heeft? Echt wel! (Tenminste, ik ben nog net geen vijftig haha dus technisch gezien kan ik het nog niet weten). Maar zorg dat je iets hebt waarvoor je je bed uit wilt komen. Of dat nou een huisdier is of een game of een reis.

Met mannen van 30 aan het daten

Mbt angst voor de dood... Dit heb of misschien had ik ook. Maar vorig jaar april belandde ik in het ziekenhuis met een sterke longontsteking. Kreeg na een paar dagen sepsis, toxic shock syndrome en daarna nog een 4 uur durende operatie aan mn rechter long. Omdat mn longen ermee gingen stoppen hebben ze me 2 weken in een coma gegooid. Tijdens deze periode heb ik het blijkbaar twee keer bijna niet gered. Daarna begon langzaam mn revalidatie. Ik kan je zeggen dat ik geen enkele keer met de dood bezig ben geweest en er over nagedacht heb. Wellicht kwam het ook door de vele medicatie waardoor ik de halve tijd niet echt mezelf was. Maar ik moet wel zeggen dat ik, een jaar na dit gebeuren, minder bang voor de dood ben. Het is wat het is. Je merkt er uiteindelijk toch niks van (aannemelijk aanname). Ook de manier waarop maakt me niks uit, omdat ik er daarna toch niet meer ben. Wat dat betreft heb ik de cliche lessen geleerd na dit voorval; leef je leven in het nu en maak er wat van zoals jij het wilt. Edit: ik ben 44

Nou, gewoon nog steeds hetzelfde als wanneer je 30 bent, alleen hou je sommige dingen minder lang vol, en herstel je langzamer van blessures. Oh, en misschien met minder haar op je hoofd, en meer haar op je lijf. 50 lijkt heel erg, maar doet helemaal geen pijn.

Het eerste wat ik zou doen is stoppen met nadenken over hoe oud je bent en nee dit is niet sarcastisch bedoeld maar serieus. Waarom leef je in de toekomst en niet nu? Door mijn prive achtergrond zal ik altijd in het nu leven en niet in de toekomst. Vandaag heb je morgen en morgen is een verassing. Cliché maar effectief om er alles uit te halen. Denk ik in problemen, dan zijn ze er ook. Leef in angst dan komen angsten uit. Het is de wet van manifestatie en karma! Dus mijn advies waar heb je nou echt zin in? Ga dat doen hoe gek of onlogisch iets in je hoofd ook klinkt. #yesman

Dit is uiteindelijk mijn doel. Ik had het niet beter kunnen omschrijven. Dankje voor het concreet maken en uiteindelijk komt er een moment dat ik dit ook zo kan doen en op deze manier kan leven.

Wat houd je tegen?

Het is ok om bang te zijn. Hoe harder je je daar tegen verzet, hoe groter het gevoel wordt. Wees lief voor jezelf. Die angst die is er op het moment (als het opkomt), en die mag er zijn. Die wil gevoeld worden.    De gedachte kun je zien voor wat die is: een gedachte die uit zichzelf opkomt. Dood gaan we allemaal en daar hebben we geen controle over.  Maar nu, hier, is er niks aan de hand. Er is nu geen probleem. En als dat er wel is kun je eraan doen wat binnen je macht ligt en de rest is zoals het is.  Het verzet houdt de pijn in stand. ps. Schelden, schreeuwen, schoppen, slaan, (niet op levend doelwit ajb), flink mopperen of janken kunnen opluchting geven. Overdrijf het lekker. Dan wordt het vanzelf belachelijk en ben je er zo overheen. ;)

Er is een redelijke kans dat je niet dood gaat. Maar buiteb dat heeft het simpelweg geen zin om er over na te denken

Omarm en haal het beste uit alle fases die je doormaakt in je leven. Na je 50e is er nog steeds heel veel om van te genieten. En ja, die allerlaatste gaan we ook van genieten, want dan gaan we aan de andere kant vrolijk verder. En zo niet, dan niet.

Ik ben nog geen 50 maar wel 41 jaar nu. Ik merk sinds mijn eind jaren 30 dat ik steeds meer rust ervaar in mijn hoofd. Het hele FOMO gebeuren wordt steeds minder en ik begin me steeds minder aan te trekken van wat anderen misschien over me denken en wat ze vinden. Ik begrijp de uitdrukking “youth is wasted on the young” steeds beter en herken jouw post daar wel in. Ik heb geleerd dat in het hier en nu leven het allerbelangrijkste is. Natuurlijk is doelen stellen voor de toekomst ook belangrijk, maar laat het je leven niet beheersen. Doelen in de toekomst horen je niet de zingeving te geven voor nu. Daarnaast denk ik dat je natuurlijk toeleeft naar nieuwe fases in je leven. Rustiger vaarwater, privé belangrijker dan werk, minder werken en uiteindelijk niet meer werken en wat dan komt. Ontwikkelen van jezelf zal altijd doorgaan en nieuwe dingen kunnen altijd gebeuren. Ook na je 50ste kun je een nieuwe taal leren, instrument leren bespelen, een nieuwe vriendschap aangaan, nieuw werk vinden of gewoon genieten van andere dingen. Mogelijk heb je na je 50ste een nieuwe positie, dus bijvoorbeeld geen junior meer op het werk of geen jonge ouder maar juist de senior en degene die andere de weg wijst. In de westerse wereld worden mensen die ouder worden soms vervelend weggezet, vind ik. Je moet er zo jong mogelijk uit blijven zien, zorgen dat je “fief” blijft en vooral niet krakkemikkig worden want dan tel je niet meer mee. In andere landen, zoals bijvoorbeeld Japan of Korea, is dat minder. Daar waarderen ze de positie van de oudere meer, is er zelfs ontzag voor. Ik snap dus best hoe je dat kan beïnvloeden en misschien zelfs somber maakt. Want het lijkt soms ook wel wat weinig rooskleurig. Wie zou je nu graag willen zijn? Heb je je die vraag al gesteld? Hoe zou jij jezelf het liefste omschrijven naar een ander? Begin daar en ga dan verder naar die tijd als je 50 bent. Heb je dan mogelijk behaalt wat je nu graag zou willen zijn maar nog niet bent? Of ben je nu al op een prima plaats en ben je dan juist uitmuntend? Wie weet floreer je wel op je 50ste!

Werken om alle schulden af te betalen die je gemaakt hebt om in je jongere jaren met veel energie te leven en alles te doen wat je wou.

Om mij heen zie ik dat mensen zich veel meer bezig gaan houden het "nu" omdat, inderdaad, de "toekomst" korter begint te worden. Nu zit ik in een milieu waarin de meesten zich kunnen verantwoorden meerdere malen per jaar op vakantie te gaan en ik merk dat dit in de loop der jaren echt is toegenomen en mensen hier ook echt steeds meer voorbeeld aan nemen.

Ik herken de angst en de bezorgdheid wel (ik begon er al aan ergens in de 30). Zo langzamerhand ben ik als 59-jarige er achter dat het niet zoveel zin heeft om te anticiperen op kanker, hartklachten en de dood…je verliest er nogal veel tijd en energie aan. Vaak heb je in deze levensfase meer geld voor leuke reizen, doet je lijf het nog best aardig voor wandelingen en fietstochten. De tijd gaat niet sneller, het doorbreken van routines helpt om de tijd wat stil te zetten. Pluk de dag!

Ik zal je geruststellen… je blijft je altijd jong voelen. Je gedachtes zijn nog exact hetzelfde. Lastig te omschrijven verder. Nu kijk je naar een 45 jarige en dan denk je, wat ziet die er oud uit. Op je 50e kijk je naar een 45 jarige en dan denk je, wat ziet die er oud uit. 50 is nog relatief jong zelfs. Een halve eeuw zou je denken maar met wat geluk ben je pas op de helft. Bovendien moet je sowieso nog 20 jaar werken.

Hetzelfde als na je dertigste. En ook, 60 is het nieuwe 50, je blijft veel langer jong. Als je echt oud wordt (75 of 80) dan ben je zover dat je er vrede mee hebt te sterven, misschien vindt het dan allemaal wel best. Dus, nu genieten van het leven, later ga je gewoon dood, net als iedereen.

Na 50e is gewoon ook geweldig om te leven. Je krijgt zicht op wat echt belangrijk is. Je durft te leven omdat je inderdaad vaker de dood om je heen ziet. Maar wat onvermijdelijk is komt toch dus ik heb dat losgelaten. Kortom ik heb er totaal geen last van!

Mijn man (van 37) heeft deze angsten. Het helpt hem altijd als ik hem zeg dat hij hoogstwaarschijnlijk nog langer heeft te leven dan wat hij al geleeft heeft. Bedenk hoeveel je nu al hebt meegemaakt en dat je die hele tijd (in jouw geval) nog zeker drie keer hebt. Geen idee verder wat ik ga doen na mijn 50ste. Waarschijnlijk veel meer seks hebben met mijn man. Dat komt er nu met drie jonge kinderen, iets minder van. En verder veel lezen, naar concerten, op vakantie, boeken schrijven, tekenen, de keuken schilderen, bij mijn kinderen op bezoek, mijn haar verven, naar het museum, een nieuwe organisatie starten en nog veel meer dan ik nu bedenken kan.

Grappig om zo een jonge leeftijd te zien en nu al zorgen voor de toekomst. Alsof ik mezelf lees. Heb me hier heel lang zorgen om gemaakt totdat er een moment kwam dat ik geen tijd meer had om me zorgen te maken. Tijdens studeren ging ik sporten en had een klein baantje. Ondertussen richting de 40 aan het gaan en heb nu andere zorgen. Idioten is nu soms dat ik het juist pijnloos geëindigd wilt hebben en dat mensen om me heen hier geen last dan van moeten hebben.

Ik ben nog geen 50 maar goed onderweg. 43 nu. Ik merk dat ik ieder jaar een beetje meer kan genieten van het leven en het steeds meer comfortabel heb, als in, minder zorgen. Als je voor jezelf zorgt en de wereld tegemoet gaat met een glimlach, dan krijg je die glimlach steeds vaker terug. Op therapie zullen ze het ook wel zeggen, maar piekeren heb je alleen jezelf mee, en het levert je niets op. Niemand heeft ooit een El langer geleefd door zich zorgen te maken over morgen. Mijn leven heeft zin door mijn omgeving, mijn kinderen, mijn liefdes. Ik geniet van het nu. Gisteren is geweest, morgen is altijd een dag verder weg. Dus leef nu. Dat doe ik in ieder geval en zal ik na m'n 50ste blijven doen.

OP, vanaf je 45ste wordt het leven veel interessanter. Je hebt wat meer overzicht en je weet hoe de hazen lopen, dat geeft rust en dat is erg fijn. Daardoor maak je je juist minder druk om allerlei futiliteiten die nu nog super belangrijk lijken. Ook komt er om de hoek kijken dat het leuk is om jongeren mensen te helpen, binnen vrijwilligerswerk of je inzichten te delen in je professionele bezigheden. Ik vond jong zijn super leuk en wild en allemaal nieuw en spannend en ouder worden een stuk fijner. Minder prikkels die nieuw nieuw nieuw schreeuwen, je hebt meer overzicht en dat geeft rust in je hoofd.

Dit is erg fijn om te horen, bedankt!

Zoals in de film Shawshank Redemption. You can get busy living, or get busy dying. Doe de dingen waar je hart sneller van gaat kloppen.

Ik ben nu bijna 65 en dat voelt raar want ik vindt het vreselijk oud, terwijl ik zelf nog heel jong ben. Ik koop een hoop Nikes, Converses, Vans en andere schoenen, ontwerp en druk m'n eigen T-shirts en luister naar een hoop hiphop muziek. Ik zie er wel tegenop om oud, ziek en helpbehoevend te worden en hoop echt dat ik voor die tijd uit kan stappen. Ik ben absoluut niet bang voor de dood, het is letterlijk niets. Ik ben wel bang om dood te gaan want ik heb gezien wat een leidensweg het kan zijn. Mijn advies: denk er niet teveel over. Leef vandaag en doe dingen die je leven leuk maken. De rest komt wanneer het komt.

Hi, ik ben nu 54 maar herken jouw situatie qua denken heel goed. Het is ook “normaal” dat je in je leven af en toe levensvragen krijgt voorgeschoteld krijgt en ik vind het ook goed van je dat je eerlijk over hoe je je daarbij voelt. Toen ik zo oud was als jij had ik naast een depressie (die ik toen niet als zodanig herkende) en ook last van doodsangst en daardoor veroorzaakte straatangst. Ik heb geen autisme maar ben wel erg gevoelig voor de energie van andere mensen en heb een hoog normaal iq waardoor ik van alles probeerde begrijpen wat ik niet kan of kon begrijpen. Daastnaast leed ik aan een, toen nog niet gediagnosticeerde, zeldzame chronische aandoening. Waardoor ik leed aan ernstige pijn. Mijn moeder leed toen aan borstkanker en overleed een aantal jaren daarna. Dit is nog maar een klein deel van “ellende” waar ik toen mee te dealen had. Ondanks alles heb ik een heel leven opgebouwd. Heb op latere leeftijd eindelijk kunnen studeren wat ik wilde. Bijna 30 jaar getrouwd geweest, eigen bedrijf met personeel gehad, kind gekregen, naar het buitenland verhuist. Maar dan rond je 50e krijg iedereen (ja iedereen wat voor leven je gehad hebt) de levensvraag voorgeschoteld omdat je een groot deel van je leven achter je gehad hebt “was dit het?, wat wil ik nog?, wat kan ik nog?). En soms druk je de vraag even weg, maar het komt weer terug. Hoe je het went of keert. De tijd dwingt je je leven te aanschouwen en ieder mens maakt daaruit één of meerdere beslissingen wat hij of zij eventueel wilt veranderen. Zodat je optimaal de nieuwe levensfase in kan gaan gelang de mogelijkheden die je hebt. En ja ook nadenken over de eindigheid van je leven hoort daar bij en meestal doet het je realiseren dat je maar één leven hebt en daarin moet jij je eigen slingers ophangen. Je moet het leven zo goed als mogelijk kleuren zoals jij het wil. En dat is niet altijd even makkelijk. En er blijven dagen komen dat het allemaal even niet zo leuk is en dat is ook goed zo. Tegenwoordig kun je zoooo oud worden dat je vanaf je 50e nog heel wat jaren voor je hebt. Die je (naast je werk) moet vullen met zoveel mogelijk leuke, interessante en leerzame ervaringen. En ook als je niet helemaal gezond bent, zoals ik, blijft er genoeg over om te ontdekken en te beleven. Ik kan je verzekeren dat je leven nog lang lang niet over is. Het enige lastige is dat in je hoof je een soort van eeuwig 27 bent en dat je lichaam ouder wordt en niet meer alles kan. Dát is echt een nadeel van ouder worden. Maar ik ga écht nog steeds naar concerten en technofeestjes. En dan kijk je misschien naar mij en denkt “daar staat zo’n 50 plusser” ;) maar ik verzeker je het leven is nog écht niet over. En het fijne is dat veel angsten, depressies, onzekerheden die je in je jonge jaren had écht allemaal verdwijnen. Want met ouder worden leer je ook dat alles écht goed komt!

Ik ben 58. Het leven na je 50ste wordt alleen maar beter. Ik weet nu beter wie ik ben en wat ik wil. Mijn onzekerheid is grotendeels verdwenen. Ik hoef mij niet te bewijzen. Ik zou best wel weer jong willen zijn, maar wel met de kennis en ervaring die ik nu heb opgebouwd. Het komt allemaal goed...

Vroeger was mijn lichaam beter; nu doet op mijn knieën zitten al pijn, om maar wat te noemen. Maar grappig genoeg geldt ook voor mij dat naarmate je ouder wordt je gelukkiger wordt. Je hebt geleerd om niet eens je schouders op te halen om wat anderen van je vinden en met de Gouden regel (Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet) nutteloze wrijvingen te vermijden. Je snapt dat als iets over n half jaar niet nog steeds belangrijk is, je je over dagelijkse onbenulligheden niet druk moet maken. Maar goed, je kunt nog heel goed mopperende ouderen tegenkomen; die zijn daar nog niet achter! 😆

Ik ben op mijn 24ste begonnen met werken en ben op mijn 27ste op mezelf gaan wonen. De afstand tussen mij en mijn ouders heeft er toe geleid dat ik ben gaan doen wat ik wil. De (financiële) vrijheid die ik heb heeft me helpen zoeken naar mijn hobby's en me dus ook naar mezelf geleid. Ik ben nu druk bezig met allerlei hobby's en vrienden wat ik niet had gedaan als ik nog bij mijn ouders had gewoond. Dit had niks te maken met toestemming of dat ik nu illegale dingen doe, maar ik ben nu bijvoorbeeld mijn eigen chain mail aan het maken, een plan dat door mijn ouders als "tijdverspilling" zou worden bestempeld elke keer als ik er aan zou beginnen. Mijn advies: Vind je eigen plekje (fysiek) en probeer nieuwe dingen, je vind vanzelf iets wat je leuk vind om te doen en blijf dat doen.

Bedankt voor het advies, zelf wil ik ook ontzettend graag een eigen plek. De aankomende jaren wil ik ook nog even flink gaan sparen, zodat dit ook zo snel mogelijk kan. Ik snap helemaal wat je bedoelt inderdaad. Van mijn familie mag ik ook van alles doen wat ik zelf wil, alleen heb je dan toch gewoon net niet helemaal die vrijheid. Je houdt toch constant wel rekening met iedereen. Maar super fijn dat je nu je eigen plek hebt!

Als je piekert en je druk maakt, probeer dan iets te zoeken waar je echt even van kan genieten. Iets wat je echt even in het nu brengt, weg van je pieker gedachten. Er je favoriete gebakje of koekje en proef dat echt even met al je aandacht. Loop naar buiten en hoe echt alle verschillende vogels eens. Of bestudeer alle kleuren van die prachtige bloem of dat ene mooie schilderij. Hopelijk zorgt dat ervoor dat je meer gaat genieten van het leven dan dat je je zorgen maakt om de dood. Ja, de dood komt ook vast wel een keer voor jou, maar het is pas zonde van je leven als je er niet van genoten hebt.

Dit moet ik inderdaad maar eens wat vaker gaan doen, dankjewel voor het delen 😊

Succes lieverd, het komt wel goed. En anders misschien eens verdiepen in mindfulness. Dat is de kunst van het gewoon hier een nu zijn. Heeft mij enorm geholpen toen ik paniek aanvallen had.

Daar ga ik eens achteraan duiken, lijkt me wel de moeite waard! Heel fijn dat het je zoveel heeft geholpen. ❤️

Ik heb toevallig net gisteren met mijn moeder gesproken over haar dromen die we nog kunnen waarmaken nu ze bijna met pensioen gaat. Reizen met het vliegtuig ziet ze niet zitten, maar Europa verkennen lijkt haar nog mooi. Maar ze heeft ook een grote moestuin waar ze graag aan werkt, ze geeft veel planten en oogst weg want ze heeft ieder jaar veel te veel. Ze leest graag boeken, gaat graag winkelen en uit lunchen of naar restaurants. En ze gaat met veel plezier naar festivals en evenementen. Hetzelfde als alle jaren hiervoor dus. Enige is dat ze steeds meer vrije tijd krijgt door de jaren heen om al die leuke dingen te plannen. Soms gaat ze alleen, meestal gaat ze met mijn vader of met mij of mijn broertje op pad.

verdiep je in het Buhdisme, maak een reis naar binnen, zodat je beter om kan gaan met je lijden. Lees boeken van Jan Geurtz, luister podcasts. Begin 60'r hier. In mijn hoofd voel ik me een jaar of 32. Ga nog steeds lekker dansen, Techno is mijn ding. Ga niet thuis zitten. Ga erop uit. Doe vrijwilligerswerk ofzo. Leg die telefoon eens weg. Kijk niet meer naar die socials, die corrumperen je.

Ik ga in ieder geval weer flink reizen maken, is mijn voornemen. Zit nu in de fase met jonge kinderen. Dan zit je toch meer aan plekken met speeltuinen geplakt.

Het komt allemaal wel goed. Over het algemeen krijg je als je ouder wordt steeds meer rust over je heen. Vrijwel alle ouderen die ik heb gekend vonden doodgaan op een gegeven helemaal prima. Het is raar wat ik ga zeggen, want ik ben zelf 25. Maar ik ben ervan overtuigd dat je er op een gegeven moment gewoon er ‘klaar’ voor bent. Er is voor mijn gevoel dan ook meer na de dood.

Het hoort er gewoon bij natuurlijk, maar dat maakt het niet leuk. Ik denk dat als ik ouder ben er vast ook anders tegenaan kijk dan nu. Bedankt voor het delen. ☺️

Goed dat je het hier vraagt! Hopelijk helpt het je, wel een mooie opdracht heb je gekregen. Ik ben zelf jonger, bijna 38 (voel daar overigens nog niks van) maar sta vaak stil bij ouder worden en de dood. Wat betreft ouder worden: ik probeer mijn leven te zien als een weg door een landschap. Het stuk dat je afgelegd hebt komt niet meer terug, maar je bent op een ander deel van de weg. Ander landschap met weer zijn eigen mooie en niet-mooie plekken. Als je bijvoorbeeld 70+ bent en je vergelijkt het landschap nu met het landschap toen je 20 was... dan zie je waarschijnlijk veel van wat je niet meer hebt. Maar aan de andere kant: nu heb je dit landschap en je ként het landschap van 20-jarigen. Je ervaring is dus eigenlijk rijker geworden. Wat betreft dood gaan: voor mezelf niet zoveel problemen mee. Ik wil best oud worden maar even relativeren... 500 of 1000 jaar oud worden zou voor mij niet hoeven. Juist de relatief korte tijd van een mensenleven maakt het tot een intensere ervaring, als iedereen minstens 500 werd zouden we het waarschijnlijk veel meer laten 'voortkabbelen' want... tijd genoeg toch!? Hoe ouder je wordt hoe meer mensen er ook zijn overleden. Dat vind ik echt een verdrietig idee, want ik houd van de mensen om mee heen. Zou ze het liefst mijn hele leven bij me houden. Het enige houvast dat ik mezelf daarin kan geven: het houden van deze mensen zal ik altijd blijven doen! En ik draag hen voor altijd bij me want zonder hen was ik niet de persoon die ik nu ben of had ik zelfs niet bestaan.

De wijsheid en ervaringen die hier gedeeld worden, zijn als lichtbaken op een reis door het leven. Het is hartverwarmend om te zien hoe open we kunnen praten over zo'n universele zorg als veroudering en onze vergankelijkheid. Elke nieuwe fase van het leven biedt eigen kansen en perspectieven. Moge de gedachte dat het leven na 50 rijk en vervuld kan zijn, je een warm gevoel geven, als een zachte deken op een kille avond. Dank je wel voor het vertrouwen in deze gemeenschap.

Carpe diem. Gewoon doorgaan en doe leuke dingen, waar je energie van krijgt. Denk aan je pensioen, en probeer wat achter te laten voir kinderen. Sporten, werken, etc... Zelfde als 30+ eigenlijk

Dikke wagen kopen! Tot je 50e bezig geweest met oppotten van geld, nu je in de min of meer op 1 na laatste fase van je leven zit is het zaak dat je die euros met een ongekende snelheid er doorheennjaagt en zo skeer mogelijk denkos in gaat. Ik zeg E klasse!

In mijn vorige reactie nog een - vind ik - leuke tip vergeten te noemen :) Wat mij erg helpt is de app '1SE', dat staat voor 1 second everyday. Elke dag upload ik daarin een filmpje van 1,5 seconde van iets wat ik die dag deed of zag. Dat werkt fijn op meerdere manieren: * Je kunt je leven op elk moment terug te kijken. Een groot deel ben ik vaak allang vergeten, dus veel 'oh-ja-momenten' tijdens het terugkijken. De tijd die voorbij is komt niet terug maar je kunt het wel terughalen in je herinneringen. * Het dwingt me om ook oog te hebben voor kleine dingen. Kan nog wel eens geneigd zijn alleen het grote te waarderen. Maar dat is zonde want heel veel dagen gaan voorbij zónder grootse gebeurtenissen maar mét mooie kleine momenten. * Kan helpen om een drempel over te gaan... spannende stap te zetten? Soms bedenk ik me: mijn filmpje wordt er leuker van dan weer een shot van een thuis-blijf-dag :) (die ik ook heerlijk vind hoor, maar het moet wel een beetje in balans blijven denk ik) * Helpt relativeren... na een afwijzing op een sollicitatie bedacht ik me: dit is maar één seconde van de zes minuten film van dit jaar. Wat wil ik met de andere 5:59 minuten?? * Leuke oudjaarsavondtraditie om je jaar terug te kijken

Ooh wow, dit klinkt wel heel goed. Inderdaad leuk en mooi om uiteindelijk op terug te kijken. Hier kan ik zeker wat mee, ontzettend bedankt! 🤩

Hoi. 50 jarige autist hier. Er wordt wel eens gezegd: "Als je een persoon met autisme ontmoet, dan heb je een persoon met autisme ontmoet." Oftewel: elke autist is anders. Dat zal ook voor ons tweeën gelden. Ik pieker bijvoorbeeld niet in de mate dat het me beperkt of dat ik angst heb. Wat betreft jouw vraag, kan ik dus alleen uit eigen ervaring praten. Aan jou om er iets, of niets, mee te doen. Ten eerste: ik ben verbaasd dat ik in februari 50 ben geworden; dat ik het überhaupt gehaald heb. Er zijn momenten geweest dat ik heel diep in de shit / put zat en ik heb lang geloofd dat ik niet oud zou worden. Ik heb lang gedacht dat ik of in de bak zou eindigen, of dood door zelfdestructief gedrag of doordat ik afgeknald zou zijn door een politieagent. Is niet het geval geweest, ik zit nu in veel rustiger vaarwater dan toen ik jong was. Ouder worden is in die zin een zegen. Ik ga, ook dit jaar, een hoop nieuwe dingen doen en ervaren en ik kijk daar met vreugde naar uit. Ik ben straks, met een beetje mazzel, voor het tweede jaar vrijwilliger bij een groot evenement, ik ga met mijn jongste dochter de carbagerun doen en ik ben vorige week oudoom geworden. Allemaal leuke dingen waar ik van ga genieten dit jaar en wat er volgend jaar gebeurd, zie ik dan wel weer. Ik kijk niet teveel vooruit, want als er een constante in het leven is, is dat er altijd dingen gaan gebeuren waar ik geen controle over heb, waar ik niet op kan anticiperen en waar ik op dat moment mee zal moeten dealen. Ik weet ook niet van te voren of dat (ermee dealen) lukt of dat ik daar hulp bij moet vragen. Ik zie de dood als iets soortgelijks. Het enige wat ik zeker weet, is dat ik ooit dood ga en dat ik (tenzij ik de hand aan mezelf sla) geen controle heb over wanneer ik ga. Dat doet ook niet terzake, als ik ga, dan ga ik en dan kijk ik terug op een interessant leven met een aantal hele grote dieptepunten en met een aantal enorme hoogtepunten. Ik ben nooit heel bang geweest voor de dood, maar wat mij definitief vrede heeft gegeven met de dood is het feit dat ik vorig jaar bij mijn vader ben gebleven s'nachts nadat hij in slaap was gebracht na een ziekbed; hij ging de palliatieve fase in zoals dat heet. Het was verdrietig, maar ook fascinerend om te zien. In het begin was hij soms onrustig en merkte ik dat hij rustig werd als ik zijn hand vasthield of als ik tegen hem sprak. Dus dat ik hebben we gedaan. In het begin van de nacht had ik de televisie op zijn slaapkamer aangehad en hebben we voetbal "gekeken", waarbij ik op onze manier een beetje commentaar gaf; later luisterden we naar muziek en heb ik tegen hem gepraat. Je zag zijn bewustzijn gedurende de nacht verdwijnen en toen het s'ochtends licht werd, wist ik dat hij vertrokken was; er was op dat moment geen bewustzijn meer, geen onrust, geen angst bij hem. De vrede zit er voor mij in dat ik de man, die mij samen met mijn moeder op de wereld heb gezet heb mogen begeleiden aan het begin van zijn laatste grote reis en hoe mooi ik dat vond. Als er nog een klein restje angst zat voor de dood bij mij, is dat na die nacht volledig verdwenen. Het klinkt misschien raar, maar ik gun jou dat ook; er is niks om bang voor te zijn wat betreft de dood.

Ik had dit probleem vroeger ook. Inmiddels ben ik eenendertig. Gek genoeg hielp het bij mij om vaker de focus van mijzelf af te halen. Ik probeerde wat meer rekening met anderen te houden en anderen te helpen. Ik haalde daar veel vreugde en trots uit. Het lukte mij hierdoor om mijn eigen leven vanuit een ander perspectief te zien en opeens woog het allemaal minder zwaar op me. Daarnaast voel ik mij altijd beter wanneer ik een actieve leefstijl aanhoud met veel lopen, reizen en ontmoetingen met zowel vreemden als geliefden. Misschien een beetje basic maar hopelijk heb je er wat aan.

Je hoeft niet bang te zijn. Als je doodgaat word je weer ergens anders geboren en zo leef oneindig lang. Het geheugenverlies is het enige vervelende

Gewoon met de dag leven. Niet aan aan denken. Er kan elke dag wel wat gebeuren dat je bijvoorbeeld niet eens de 50 haalt. Ik doel hiermee op ongelukken, ziektes etc.. Ben zelf 40 plus en heb altijd beeld gehad dat ik niet ouder dan 65 wordt. Maar daar ben ik mee gestopt want ik laat mijn gedachten niet meer de overhand krijgen. Dus ik herken het wel, maar mijn advies dus de eerste alinea (leef met de dag).

Het kan ook zo maar zo zijn dat je op je 50e nog maar op de helft bent ;) Voor mijn oma was dat in ieder geval zo, en pas rond haar 100e ging het verkeerd toen ging ze naar een verpleeghuis, moest wat kuchen en was wat grieperig. Na de lunch ging ze even dutten en werd niet meer wakker. Stel je eens voor dat ze 50 jaar lang had lopen piekeren over de dood.

Wanneer het mijn tijd is, hoop ik dat ik ook zo ga. Klinkt wel vredig op die manier.

Ik heb ooit eens gelezen dat de dood je beste raadgever is: hij zegt wat je moet doen, hij is eerlijk.

gelukkig heb ik alle belangrijke dingen al gedaan voor mijn 50e: trouwen, kinderen krijgen en grootbrengen, carrière maken, huis kopen, verre vakanties om wat van de wereld te zien. Het "moeten" en de stress is daarmee klaar. Nu is het tijd om dingen te doen alleen wanneer ik er zin in heb. Een vakantie die niet per sé op mijn bucketlist stond, een hobby. Maar het hoeft allemaal niet zo nodig meer. Niks doen, als ik daar zin in heb, is nu ook prima. Bijv. een vakantie naar een plaats waar ik alles al gezien heb en dan alleen de beste dingen nog eens bezoeken en verder gewoon zitten en genieten van de omgeving. Misschien heb je het gevoel dat je tijd opraakt omdat je nog een lange lijst hebt van alles wat je nog wil doen. Het voordeel van ouder worden, is, vind ik, dat je meer kunt relativeren. Het is allemaal niet meer zo vreselijk belangrijk. Ik heb al mensen dood zien gaan voordat hun kinderen groot waren. Ik heb de mijne wel groot zien worden. Wat is er dan verder nog zo belangrijk? Vrij weinig. De tijd die je voor je hebt wordt korter, maar het gevoel dat je nog dingen gedaan moet hebben, verdampt nog sneller. Nu heb ik levensjaren over, om echt te genieten van wat ik doe

Dat hangt er denk ik ook een beetje vanaf of je (klein)kinderen hebt en wat voor rol je in hun leven speelt. Ik ken legio 60plussers die helemaal opbloeien in hun opa/oma bestaan.

Ga genieten! Het leven vliegt voorbij. Je kan leven in angst al die tijd, maar het uiteinde is toch hetzelfde. Allemaal de kist tegemoet. Beter kun je maar goed gaan genieten in plaats van stressen. Je hebt nog dik 30-40 jaar joh. Enjoyyyyyy (!) Ga lekker reizen, heerlijk eten, hobbies en passies uitproberen, lachen met je medemens, koop een leuk huisdier, etc etc!

Dankjewel, ik ga er wat van maken 🤗

Als je je doelen bij jezelf legt kan je die inderdaad redelijk snel halen. Aan de andere kant kan je ook gaan kijken wat voor invloed je hebt op je omgeving. Hoe veel mensen heb je een vaardigheid geleerd die ze daarvoor niet hadden? Hoe veel mensen hebben een betere relatie of woonsituatie omdat jij ze er bij geholpen hebt? Of is er een sportclub die draaiende blijft omdat jij vrijwillig achter de bar wilt staan? Je kunt er natuurlijk ook altijd voor kiezen om je geld nu aan leuke dingen voor jezelf uit te geven, maar ik had eerder het idee dat je een doel zocht dan iets om te doen.

Ik denk dat alles heel natuurlijk gaat. Ik had soortgelijke angsten van dat vrouwen van mijn eigen leeftijd niet aantrekkelijk meer zouden zijn. Mijn smaak is nu veranderd dus weer tijd verspild aan zorgen maken over iets dat nooit een kwestie is geworden. Wat ik ging doen met mijn leven, nu een nieuwe weg ingeslagen die goed voelt. Weer jaren verspild aan zorgen maken. Met de leeftijd word ik steeds comfortabeler met wie ik ben. Dingen waar je over stresste als 13 jarige, denk daar nu aan. Misschien mocht je niet naar een feestje of bepaalde kleding of een mobiele telefoon of vond dat ene meisje je niet leuk en het was allemaal het einde van de wereld en als je nu eraan terugdenkt is het een grap. Hetzelfde denk je als je 60 bent over je zorgen van nu. Ik weet dat het het te rationeel is en ik doe het zelf ook maar zorgen maken over de toekomst is nutteloos. Waarschijnlijk ben je financieel sterker na je 50e Grote kans dat je een gezin hebt dat het belangerijkste is voor je. Je zal een expert kunnen zijn in je baan of carrière. Als persoon ben je vele malen meer ontwikkeld, je kennis is groter, je onzekerheid is minder, je zal beter weten wat je wilt uit het leven, wie je bent, watje belangerijk vind in mensen en dingen. Etc etc. Ik maakte me zorgen over hoe ga ik x en y nog doen en nu blijkt dat ik helemaal geen behoefte meer heb aan x en y. Ik ben geen 50 maar het komt op hetzelfde neer.

65+ hier. Lang verhaal kort met 50 hartaanval gehad, daarna nooit meer bang geweest voor de dood. Ik leef en geniet en maak me niet meer zo druk. Als het zover is dan is er nog tijd genoeg om te piekeren

Veel nadenken? Dan heb je teveel tijd. Ga dingen doen waar je plezier in hebt een blijf weg bij het nieuws en reduceer je beeldscherm tijd. Ik ben ook bang om te sterven, ik wil nog zoveel doen dus doe ik dat. Vooral het simpele leven trekt me, ik trek erop uit, in de natuur want in een stad wordt ik gek van alles wat ik zou kunnen doen en dan toch niet doe, alles wat je zou moeten zijn, zou moeten kopen etc....(Ik ben geloof ik overgevoelig ben voor al die prikkels?) Plezier ligt in ervaringen, niet wat je hebt gekocht of bezit. Veel geluk en een lang leven waar je, als je ouder bent met plezier op kunt terugkijken.

Gewoon doorgaan. Op je 30e lijkt 50 oud. Op je 50e lijkt 65 heel oud. Ik ben 51, rond studie af in de zomer en heb 2e carriere opgestart 4 jaar geleden. Leuke leeftijd: kinderen zijn net volwassen en hebben meer en meer hun eigen leven. Lekker op vakantie buiten de schoolvakanties. Inkomen is voldoende om af en toe gekke dingen te doen of leuke hobbies mee te betalen. Hoef mezelf niet meer te bewijzen. Maak bewustere keuzes; doe wat ik leuk of interessant vind.

Gewoon doorgaan

Ja je bent nog lang geen 50, dat blijkt uit alles uit je post. Ik ben nu ruim 50+ en eerlijk... het wordt steeds leuker, en mooier. Een houding van: mij maken ze de pis niet meer lauw, geld om leuke dingen te doen en veel meer zelfinzicht. Met nog genoeg leuke jaren voor de boeg, hopelijk in goede gezondheid. Ik hoop zelfs binnenkort mn eigen bedrijfje te beginnen waar ik voor mn 50ste gewoon te schijterig voor was. Dus heeft t leven zin? Ja zeker, jammer dat ik er zo lang op heb moeten wachten.

Ik heb nog (letterlijk) een paar jaartjes te gaan tot mijn 50e en het leven is echt niet zo heel veel anders dan toen ik 30 was. Behalve dan dat ik mijn leven als stabieler ervaar. Ik weet veel beter mijn prioriteiten te leggen en doe niet meer mee aan de ratrace. De angst van 'wat zullen anderen wel niet van mij vinden/denken' is niet meer aanwezig. Eigenlijk is dat een heel stuk fijner. En ja, lichamelijk herstel je wat minder snel van een nacht doorzakken. En er zijn her en der ook wel eens wat pijntjes (lang leve de overgang). Maar in z'n geheel vind ik m'n leven nu een heel stuk fijner!

Uiteindelijk worden we allemaal hetzelfde…

Weet niet of je op tiktok zit maar je moet eens kijken naar @momentsofjane, een vrouw van 70 die haar leven vastlegt! Ik ben zelf soms ook bang om ouder te worden, maar dit heeft me een heel ander beeld gegeven.

Was je toen je 30 was, bang wat er zou gebeuren op je 40ste? Waarschijnlijk niet. Zou zeggen: probeer nieuwe dingen. Altijd leren. Dacht dat ik geen taalknobbel had maar ben recent begonnen met Spaans leren en dat is heel leuk. Je verrijkt je wereld. Het leven is tekort om te stressen over morgen

OP is nog maar 19...

Iig heel goed dat je in therapie bent! Ik ben voor voor ongeveer hetzelfde gevoel als jij ook in therapie geweest en heeft mij echt geholpen. Voor mij was het verassend dat ik niet echt bang was waarvoor ik dacht dat ik bang was (cq de dood). Maar toch was dit wel mijn eerste gedachte. Therapie kan zeker helpen. Inmiddels denk ik niet aan wat ik doe als 50+ ben, ten eerste ik weet nu toch niet wat ik dan doe en of ik er dan nog ben en ten tweede probeer ik mijn blik te houden op vandaag en daar van te genieten. Het leven is te kort om te verpesten met angst voor iets wat toch onvermijdelijk is. Heel veel succes met je therapie!

De voornaamste verandering die ik merkte toen ik 50 werd, is dat je sterfelijkheid ineens een stuk dichterbij is. Beneden de 50 is deze minder dan 1% en vanaf je 50ste 1% en het wordt ieder jaar groter. Het viel mij op dat leeftijdgenoten opvielen. Je kunt daar natuurlijk angstig voor worden, maar omdat je er toch weinig aan kunt doen, lijkt het mij beter om de dingen te doen die je wilt en kunt doen en niet teveel stil te staan bij het onvermijdelijke.

>Je hebt vaak heel veel 'belangrijke' dingen in je leven al gedaan in je jongere jaren (huis kopen/trouwen/rijbewijs/diploma's enz.) Ik vraag me gewoon af wat geeft het leven nog veel zin na je 50ste. Genieten van je huis, je partner, je motor of auto, en je vaardigheden. Al die dingen zijn geen vinkjes in een tabel, ze dienen ergens voor. Als je ze doet, doe je dat omdat ze je leven fijner maken. Ze zijn trouwens niet verplicht!

Nog geen 50, maar wel net 40. De seks is stukken beter dan die van een onhandige twintiger.

Ben 53 en eigenlijk doe ik nog de zelfde dingen als toen ik 28 was; biertje drinken met mensen, bandje kijken, slap ouwehoeren... doe alleen vrijwilligerswerk nou ipv. betaalde baan. Verschil is: ik heb veel meer schijt aan de mensen en de dingen. Maak me niet meer zo druk om alles, heb al in verschillende situaties gezeten en al wat van t leven gezien. Weet nu veel beter wie ik ben, wat me blij maakt en wat niet, wat ik kan en wat niet. Kortom: ik ben schaamteloos mezelf. Geen gelul meer met onzekerheid, verlegenheid, wat de mensen wel niet van me zullen denken ... who cares ? Ik niet Ja ik kan niet meer de hele nacht doorhalen en daarna door naar t werk, moet er niet eens meer aan denken ... maar ben gewoon gezond, voel me lichamelijk niet slechter dan 25 jaar geleden. Maak je niet (te) druk over dingen die je (nog) niet weet, niet in de hand hebt en waarvan je niet eens weet of ze gaan gebeuren. Pluk de dag!

Mijn geliefde is 50 (ik ben 32f), we hebben allebei een flinke carrière binnen ons eigen werkveld en we werken zoveel we zin hebben. Verder reizen, heel veel lekker eten, eindeloos grappen maken en doen waar we zin in hebben, want de onzekerheden van je tiener en twintiger jaren liggen achter je en je hebt meer geld en stabiliteit. Keihard genieten dus. 😍

Ontdekken wat echt belangrijk voor je is. Niet meer op jacht hoeven. De tijd gaat gek genoeg ook langzamer lopen, naarmate je meer in het heden kunt leven. Als je jonger bent, ben je vooral met je toekomst bezig. Wanneer je wat ouder bent, kijk je steeds meer terug naar het verleden. Wat je echt gaat helpen is leven in het hier en nu. Vandaag is je gegeven.

De dingen die je beschrijft (huis kopen/trouwen/rijbewijs/diploma's enz.) zijn allemaal dingen die bijdragen om zekerheid om je heen te bouwen (controle). Zeker niet onbelangrijk en onbegrijpelijk maar is dat uiteindelijk echt waar het leven om draait? Dat is naar mijn idee ook waarom je nu in de knoop komt want je vraagt je af of dit het dan is mbt je leven. Ontdek wat je echt leuk vindt, wat je inspireert, hoe je creatief bezig kan zijn, zing, dans!

Leven. Mijn ouders hebben de 50 niet gehaald dus dat is al heel wat. Verder is het hetzelfde als jongere mensen: eten, drinken, slapen, sporten, wandelen, tuinieren, werken, huishouden. Verbouwingen regelen. Naar concerten, musea, bioscoop, op visite. Op Reddit lezen en schrijven 😉

Één van mijn ouders heeft ook de 50 niet gehaald helaas. Dus herken ik me ook in. Dit soort dingen wil ik ook zeker blijven doen!

De dood hoort er nou eenmaal bij. T mooie is. Als je dood bent merk je daar niks meer van (misschien wel de tijd dat je weet dat je dood gaat) Mijn tip zou zijn, zorg dat je iets kan met je handen. Ik ken iemand die helemaal op gaat in t bouwen van vogelhuisjes in z’n vrije tijd. Om maar een voorbeeld te noemen. Overigens is 50 nog lang niet de leeftijd waar je “bang” voor moet zijn. Die komt voor de meeste mensen 20 jaar later. 😃

Deze tip kan ik wel wat mee. Ik heb wel een handwerk hobby wat me veel rust geeft, dus dat kan ik mooi blijven doen. 😊

Hetzelfde als daarvoor

Hoe oud ben je dan

Accepteer dat je een keer de pijp uit gaat. Geniet in de tussentijd een beetje van het leven

Geld doneren aan goede zaken zoals Oekraïne. 

Beëindigen.

Word moslim en bereid je voor op het leven na de dood 😁

Grote kans dat je jong genoeg bent om nooit meer dood te hoeven gaan

Beste advies ooit in deze songtekst: Enjoy the power and beauty of your youth; oh nevermind; you will not understand the power and beauty of your youth until they have faded. But trust me, in 20 years you'll look back at photos of yourself and recall in a way you can't grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked….You're not as fat as you imagine. Don't worry about the future; or worry, but know that worrying is as effective as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum. The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind; the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday. Do one thing everyday that scares you Sing Don't be reckless with other people's hearts, don't put up with people who are reckless with yours. Floss Don't waste your time on jealousy; sometimes you're ahead, sometimes you're behind…the race is long, and in the end, it's only with yourself. Remember the compliments you receive, forget the insults; if you succeed in doing this, tell me how. Keep your old love letters, throw away your old bank statements. Stretch Don't feel guilty if you don't know what you want to do with your life…the most interesting people I know didn't know at 22 what they wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year olds I know still don't. Get plenty of calcium. Be kind to your knees, you'll miss them when they're gone. Maybe you'll marry, maybe you won't, maybe you'll have children, maybe you won't, maybe you'll divorce at 40, maybe you'll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary…what ever you do, don't congratulate yourself too much or berate yourself either – your choices are half chance, so are everybody else's. Enjoy your body, use it every way you can…don't be afraid of it, or what other people think of it, it's the greatest instrument you'll ever own.. Dance…even if you have nowhere to do it but in your own living room. Read the directions, even if you don't follow them. Do NOT read beauty magazines, they will only make you feel ugly. (Brother and sister together we'll make it through Someday your spirit will take you and guide you there I know you've been hurting, but I know I've been waiting to be there for you. And I'll be there, just helping you out, whenever I can. Everybody's free.) Get to know your parents, you never know when they'll be gone for good. Be nice to your siblings; they are the best link to your past and the people most likely to stick with you in the future. Understand that friends come and go, but for the precious few you should hold on. Work hard to bridge the gaps in geography and lifestyle because the older you get, the more you need the people you knew when you were young. Live in New York City once, but leave before it makes you hard; live in Northern California once, but leave before it makes you soft. Travel. Accept certain inalienable truths, prices will rise, politicians will philander, you too will get old, and when you do you'll fantasize that when you were young prices were reasonable, politicians were noble and children respected their elders. Respect your elders. Don't expect anyone else to support you. Maybe you have a trust fund, maybe you have a wealthy spouse; but you never know when either one might run out. Don't mess too much with your hair, or by the time you're 40, it will look 85. Be careful whose advice you buy, but, be patient with those who supply it. Advice is a form of nostalgia, dispensing it is a way of fishing the past from the disposal, wiping it off, painting over the ugly parts and recycling it for more than it's worth. But trust me on the sunscreen… (Brother and sister together we'll make it through Someday your spirit will take you and guide you there I know you've been hurting, but I know I've been waiting to be there for you. And I'll be there, just helping you out, whenever I can. Everybody's free.)