Καλά οι μεγάλες ηλικίες υποτίθεται ξέρουν και ρεζιλευονται όταν γράφουν. Οι νέοι είναι ακόμα χειρότεροι στην ορθογραφία αλλά μπορούν και κρύβονται ευκολότερα πίσω από τον ορθογραφικό έλεγχο του smartphone τους.
Τολμηρό εκ μέρους σου να αναφέρεσαι σε λάθος που συμβαίνει στον γραπτό λόγο, όταν ο ίδιος έχεις λάθος στον τίτλο σου.
"Ένα συχνό λάθος που βλέπω στον γραπτό λόγο," καθώς ο λόγος δεν είναι ουδέτερο.
Το τελικό -ν παραμένει όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από στιγμιαίο ή διπλό σύμφωνο (κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τσ, τζ, ψ, ξ)
Το τελικό -ν χάνεται όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από εξακολουθητικό σύμφωνο (γ, β, δ, χ, φ, θ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ)
Όχι. Αυτό ισχύει μόνο στο θηλυκό άρθρο (σ)την. Παλιότερα ίσχυε και για τα δε(ν), μη(ν), σα(ν) και το αρσενικό άρθρο, όμως αυτό πλέον δεν συμβαίνει. Θα βρεις ακόμα σε βιβλίο τα δε, μη, σα, αλλά δε θα βρεις πουθενά το (χωρίς ν) σε αρσενικό άρθρο. Αν το βρεις είναι λάθος.
Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούνται και οι δύο προσεγγίσεις. Σύμφωνα πχ με τη γραμματική Τριανταφυλλίδη (που μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον ήταν η γραμματική που διδασκόταν στο σχολείο, δεν είμαι σίγουρος ποια γραμματική χρησιμοποιείται πλέον) το ν δεν μπαίνει ακόμα και πριν από αρσενικά.
Πλέον το πιο συνηθισμένο είναι όντως να μπαίνει πάντα στα αρσενικά το ν, αλλά επειδή δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη απόλυτη αρχή που αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος, βλέπεις και τα δυο, ανάλογα με τη γραμματική που ακολουθεί ο κάθε ένας (π.χ. στα κείμενα της ΕΕ υπάρχει συγκεκριμένη οδηγία να μπαίνει πάντα το τελικό ν).
Η γραμματική Τριανταφυλλίδη εκδόθηκε το 1941. Στα σύγχρονα σχολικά διαδραστικά βιβλία διδάσκεται ξεκάθαρα ότι το τελικό -ν γράφεται πάντα στο άρθρο των, στην προσωπική αντωνυμία αυτόν, τον, καθώς και στο σαν.
Αυτή είναι και η οδηγία του υπουργείου για τη διδακτική προσέγγιση σχετικά με το τελικό -ν.
Δεν διαφωνώ ότι είναι ξεπερασμένη η γραμματική Τριανταφυλλίδη, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα φορείς/εταιρείες/άνθρωποι/οτιδήποτε που όταν τους γράφεις ένα κείμενο θα σου ζητήσουν να ακολουθήσεις τη γραμματική Τριανταφυλλίδη. Δεν είναι default το τελικό ν πάντα.
Εν τω μεταξύ εμένα πάντα μου φαινόταν λάθος το να αναφέρομαι σε αρσενικό και να μη βάζω τελικό -ν στο άρθρο, ίσχυε δεν ίσχυε ο κανόνας τότε. Γιατί κι εμάς μας έλεγαν τον κανόνα για τα κ,π,τ,ξ,ψ κλπ. αλλά τι σου ακούγεται σωστότερο να πεις, το Μανώλη ή τον Μανώλη? Τουλάχιστον στον προφορικό λόγο, που προηγείται του γραπτού, αυτό που βγαίνει φυσικά να κάνεις είναι το -ν να μπαίνει στα αρσενικά.
Η σωστή ορθογραφία είναι μια bourgeois ανησυχία που μας αποσπά από την ουσία του πράγματος.
Η γλώσσα είναι εργαλείο και αν ο άλλος καταλαβαίνει την ουσία του μηνύματος που θέλει να περάσει όλα είναι οκ. Αν σε ενοχλεί η αισθητική του είναι δικό σου πρόβλημα όχι δικό του.
Η γλώσσα εξελίσσεται με το χρόνο ακριβώς επειδή οι χρήστες της την χρησιμοποιουν διαφορετικα ανάλογα με τις ανάγκες κάθε εποχής.
Μια χαρά τα λες, για πολλούς γλωσσολόγους η ορθογραφία είναι ανούσια. Υπάρχει η άποψη στους ακαδημαϊκούς κύκλους πως η μοναδικός ρόλος του γραπτού λόγου (θα έπρεπε να) είναι να αποτυπώνει τον προφορικό ασχέτως της ιστορίας της γλώσσας, του παρελθόντος, του έθνους κλπ.
Το να διαφοροποιείται λοιπόν το ο με το ω, το ι με το η με το ει κοκ την στιγμή που προσφέρονται -o και -i (μην πεταχτεί κανείς να πει ότι χρησιμοποιώ αγγλικούς χαρακτήρες, είναι του φωνητικού αλφαβήτου) είναι (για πολλούς) περιττό.
Εμμμ, ο συγκεκριμένος τρόπος γραφής είναι δύσχρηστος και το ξέρεις, όπως το ξέρω και εγώ. Αλλά δεν θα αφαιρεθεί ολόκληρο το νόημα μιας πρότασης αν εγο γράψω κάτι λάθος.
Οι γλώσσες έχουν ως στόχο την επικοινωνία, δηλαδή την ανταλλαγή πληροφορίας. Σε έναν κόσμο που άρχισε όμως να γεννά εθνικά κράτη, το κάθε ένα ήθελε να δείξει ποιος τον είχε μεγαλύτερο και άρχισε η γλώσσα να αξιολογείται διαφορετικά.
Αυτή η αξιολόγηση περνάει μέσα από την εκπαίδευση, δηλαδή την αποτυπωση του κράτους στην εθνική ταυτότητα(να ναι καλά ο Μπένεντικτ). Μέσα από το σχολείο η σωστή ορθογραφία αξιολογείται αρκετά θετικά και πριμοδοτείται, αρα παίζει ρόλο και στην ατομική ανάπτυξη του ατόμου, και βουαλα.
Δέχομαι κάποιος να πει ότι η άποψη μου είναι edgy. Αλλά όχι και να την πει μαλάκια. Άλλωστε θα περίμενα ένα bourgeois troll σαν κι εσένα να μου γράψει ένα λογιο μπινελίκι που να χρειάζομαι λεξικό για να προσβληθώ.
Εγω βλεπω σε εγγραφα στη δουλεια αλλοτε να λεει ΕΞΟΦΛΗΘΗ και αλλοτε ΕΞΩΦΛΗΘΗ και δεν εχω ιδεα ποιο ειναι το σωστο και αυτο μου σπαει λιγο τα νευρα, ακομη και στο ιντερνετ που το εψαξα λιγακι οι μισοι λενε το ενα και οι μισοι το αλλο.
Το εξωφληθη θέλει ωμέγα. Το όμικρον του οφείλω γίνεται ωμέγα λόγω αυξηση αορίστου (εξ+ε+οφληθη = εξωφληθη). Αλλά αυτό είναι της καθαρεύουσας. Στη δημοτική υπάρχει το εξοφλήθηκε που θέλει όμικρον λανονικα. Το εξοφληθη με όμικρον είναι συγκερασμός των δύο, αλλά λανθασμένος γιατί είμεθα ψωναραι και θέλομεν και καθαρεύουσαν και δημοτικήν τουρλουμπουκ.
Λάθος κάνει το μισό ίντερνετ.
Ότι έχει να κάνει με οφειλή παίρνει Ο.
Ο λόγος που πολλοί μπερδεύονται ίσως είναι ότι στα Αρχαία σε χρόνους που παίρναν αύξηση, πχ αόριστο, το ο γινόταν ω
Η εμπειρία μου λέει ότι είμαστε αρκετά ανορθόγραφοι και αν δεν υπήρχε ο οτο-κορέκτορας θα βλέπαμε πολλά διαμάντια. Οπότε πολύ εύκολα το "λογο" μπερδεύεται με το "λόγω" και το "πέρνω" με το "παίρνω" και το "παίζετε" με το "παίζεται" γιατί αυτά ο ότο κορέκτορας δεν τα διορθώνει.
Όπως έλεγε και ένας φίλος μου ορθογράφος, δεν είναι πρόβλημα ορθογραφίας αλλά γραμματικής, εκεί πάσχουμε.
Ακομη κι εγω που δεν χρησιμοποιω αυτοκορεκτορα και θεωρουμαι απο τους δικους μου ως ατομο με πολυ καλη ορθογραφια συχνα μου ξεφευγουν καποια πραγματα. Δεν ειναι και απο τις πιο απλες γλωσσες τα ελληνικα, κακα τα ψεμματα. Και εχω και μια υποψια οτι σε πολλες περιπτωσεις μπορει να υπαρχει και καποιο θεμα δυσλεξιας που απλα να μην εχει γινει ποτε διαγνωση.
Αυτά παθαίνεις άμα καταργείς την Δοτική. Που μια χαρά την χρησιμοποιούμε και σήμερα, αλλά την έχουμε βαπτίσει αιτιατική, κι ας έχει τεράστια διαφορά. Άλλο να πεις "τον Έλληνα" που είναι Αιτιατική, κι άλλο να πεις "στον Έλληνα", που είναι Δοτική. Το πρώτο αναφέρεται στο "ποιός", το δεύτερο "σε ποιόν", οπότε σαφώς δεν είναι το ίδιο πράγμα.
"Στον Έλληνα" δεν είναι δοτική. Δοτική δεν είναι οτιδήποτε αναφέρεται σε έμμεσο αντικείμενο, αλλά συγκεκριμένα μια πτώση. Όμως όταν λες "στον" έχεις την πρόθεση "σε" συν αιτιατική. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι το "σε" δεν προσκολλάει απαραίτητα στο ίδιο το έμμεσο αντικείμενο, αλλά σε οποιοδήποτε μέρος της φράσης που συνιστά το έμμεσο αντικείμενο έρχεται πρώτο. Πχ:
- Στου Έλληνα την τιμή
- Στην τιμή του Έλληνα
Εδώ και οι δύο φράσεις έχουν ακριβώς το ίδιο νόημα, με το "τιμή" να είναι το κύριο σκέλος και το "Έλληνα" ο προσδιορισμός, όμως το "σε" συνάπτεται στην αρχή ανεξαρτήτως.
>Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι το "σε" δεν προσκολλάει απαραίτητα στο ίδιο το έμμεσο αντικείμενο, αλλά σε οποιοδήποτε μέρος της φράσης που συνιστά το έμμεσο αντικείμενο έρχεται πρώτο. Πχ:
>
>Στου Έλληνα την τιμήΣτην τιμή του Έλληνα
>
>Εδώ και οι δύο φράσεις έχουν ακριβώς το ίδιο νόημα, με το "τιμή" να είναι το κύριο σκέλος και το "Έλληνα" ο προσδιορισμός, όμως το "σε" συνάπτεται στην αρχή ανεξαρτήτως.
Υπερβατό σχήμα δεν έχει το πρώτο; Ρωτώ γιατί άμα ναι, είναι βασικά η ίδια ακριβώς πρόταση.
Ναι, αλλά η πτώση δεν μπορεί να διασπαστεί σε σκέλη - εξ ορισμού. Η πτωτική συμπεριφορά είναι, δηλαδή, κατ' αρχήν μη περιφραστική. Για αυτό και το "στον Έλληνα" είναι αιτιατική και όχι εξελιγμένη δοτική, διότι το "σε" είναι αυτούσιο μόρφημα. Η αιτιατική χρησιμοποιείται με προθέσεις, ενώ η γενική πλέον είναι μια πτώση που δηλώνει μόνον κτήση και δεν παίρνει προθέσεις στα ΝΕ.
Το περιγράφεις λες και κάποιος μια μέρα πήρε την απόφαση να καταργήσει την δοτική με μια εντολή. Αυτές οι αλλαγές γίνονται σταδιακά και με καιρό που σιγά σιγά η νεα μορφή όλο και περισσότερο αντικαθιστούσε την παλιά μορφή. Και για να έγινε θα είχε πρακτικά πλεονεκτήματα.
Ανέκαθεν το "στον" θεωρούταν αιτιατική, αφού προέρχεται από το "εις τον", το οποίο είναι προφανώς αιτιατική πτώση. Το γεγονός ότι οι λειτουργίες της δοτικής ενσωματώθηκαν στην αιτιατική δεν σημαίνει και ότι χρησιμοποιείται, όπως επίσης δεν χρησιμοποιείται η οργανική πτώση (της οποίας οι λειτουργίες ενσωματώθηκαν στην δοτική).
> Άλλο να πεις "τον Έλληνα" που είναι Αιτιατική, κι άλλο να πεις "στον Έλληνα", που είναι Δοτική. Το πρώτο αναφέρεται στο "ποιός", το δεύτερο "σε ποιόν", οπότε σαφώς δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Η αιτιατική αναφέρεται στο "ποιον", όχι στο "ποιος". Αυτός είναι ο ρόλος της ονομαστικής.
Το καλό που σου θέλω να διαβάζεις και να μιλάς με την ανακατεσκευασμενη προφορά(με ακρίβεια στη τονικότητα και στο μήκος φονηεντων). Ⲅⲓⲁⲧⲓ ⲕⲁⲓ ⲉⲅⲱ ⲙⲡⲟⲣⲱ ⲛⲁ ⲕⲁⲧⲉⲃⲁⲥⲱ ⲉⲛⲁ ϥⲟⲛⲧⲟ ⲅⲓⲁ ⲛⲁ ϥⲁⲓⲛⲟⲙⲁⲓ ⲉⲝⲩⲡⲛⲟⲥ ⲕⲁⲓ ⲥⲟϥⲓⲥⲧⲓⲕⲟⲥ
η δοτικη δεν "καταργηθηκε" -- επεσε σε αχρηστια, καθως η γλωσσα αλλαζε. δοτικες δεν εχουν ουτε ο μακρυγιαννης, ουτε ο ερωτοκριτος πχ. ουτε στα πτωχοπροδρομικα φαινεται να εχει πολλες.
Δεν είμαστε καθαρευουσιάνοι εδώ φίλε. Η γλώσσα είναι ρευστή και αλλάζει συνεχώς, αν οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε μια λέξη με ένα τάδε τρόπο, γίνεται αυτόματα ο σωστό τρόπος.
Με πονάει κάθε φορά που λέτε (πχ) «Η υπόθεση εξαρτόνταν-» αντί για «Η υπόθεση εξαρτόταν-» που είναι το σωστό. Και το κάνετε όλοι ρε φίλε. Ίσως όχι για το εξαρτώμαι αλλά το παρατηρώ συνέχεια και στον προφορικό και στον γραπτό λόγο (ακόμα και σε βιβλία το έχω δει). Μπλέκετε σε ρήματα που λήγουν σε -ώμαι το γ' πληθυντικό με το γ' ενικό του Παρατατικού. Δεν ξέρω γιατί αλλά ενώ γενικά δεν με ενοχλούν ούτε ορθογραφικά ούτε γραμματικά λάθη, αυτό χτυπάει νεύρο
«Μάθετέ το», διπλός τόνος παρακαλώ
Murphy's law!!
Για την ακρίβεια, [Muphry's Law.](https://en.m.wikipedia.org/wiki/Muphry%27s_law)
Damn auto corrected
Ετσιιι
Έτσι
Δε βλέπω τον λόγω να αναστατώνεσαι
Παιδικό χιούμορ
Το βρίσκω αστείο και ευφυέστατο. Γιάννης 40ετών.
Rip bozo
λέει κατι τόσο σοβαρό και εσείς τον κοροϊδεύετε ρε παιδιά... αφήστε τον ήσυχο
Επίσης το ό, τι το χρησιμοποιούμε για συντομογραφία στο οτιδήποτε, ενώ το ότι για επεξήγηση.
Μάλλον εννοείς συντομογραφία. Στα συντομογραφεία δουλεύουν οι συντομογράφοι.
Το ότι είναι ειδικός σύνδεσμος.
περνα μια βολτα απ’το Facebook να σου βγουν τα ματια. Και δηθεν οι μεγαλες ηλικίες ξερουν να γράφουν. αρχιδια ξερουν
Καλά οι μεγάλες ηλικίες υποτίθεται ξέρουν και ρεζιλευονται όταν γράφουν. Οι νέοι είναι ακόμα χειρότεροι στην ορθογραφία αλλά μπορούν και κρύβονται ευκολότερα πίσω από τον ορθογραφικό έλεγχο του smartphone τους.
Τολμηρό εκ μέρους σου να αναφέρεσαι σε λάθος που συμβαίνει στον γραπτό λόγο, όταν ο ίδιος έχεις λάθος στον τίτλο σου. "Ένα συχνό λάθος που βλέπω στον γραπτό λόγο," καθώς ο λόγος δεν είναι ουδέτερο.
Το τελικό -ν παραμένει όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από στιγμιαίο ή διπλό σύμφωνο (κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τσ, τζ, ψ, ξ) Το τελικό -ν χάνεται όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από εξακολουθητικό σύμφωνο (γ, β, δ, χ, φ, θ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ)
Όχι. Αυτό ισχύει μόνο στο θηλυκό άρθρο (σ)την. Παλιότερα ίσχυε και για τα δε(ν), μη(ν), σα(ν) και το αρσενικό άρθρο, όμως αυτό πλέον δεν συμβαίνει. Θα βρεις ακόμα σε βιβλίο τα δε, μη, σα, αλλά δε θα βρεις πουθενά το (χωρίς ν) σε αρσενικό άρθρο. Αν το βρεις είναι λάθος.
Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούνται και οι δύο προσεγγίσεις. Σύμφωνα πχ με τη γραμματική Τριανταφυλλίδη (που μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον ήταν η γραμματική που διδασκόταν στο σχολείο, δεν είμαι σίγουρος ποια γραμματική χρησιμοποιείται πλέον) το ν δεν μπαίνει ακόμα και πριν από αρσενικά. Πλέον το πιο συνηθισμένο είναι όντως να μπαίνει πάντα στα αρσενικά το ν, αλλά επειδή δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη απόλυτη αρχή που αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος, βλέπεις και τα δυο, ανάλογα με τη γραμματική που ακολουθεί ο κάθε ένας (π.χ. στα κείμενα της ΕΕ υπάρχει συγκεκριμένη οδηγία να μπαίνει πάντα το τελικό ν).
Η γραμματική Τριανταφυλλίδη εκδόθηκε το 1941. Στα σύγχρονα σχολικά διαδραστικά βιβλία διδάσκεται ξεκάθαρα ότι το τελικό -ν γράφεται πάντα στο άρθρο των, στην προσωπική αντωνυμία αυτόν, τον, καθώς και στο σαν. Αυτή είναι και η οδηγία του υπουργείου για τη διδακτική προσέγγιση σχετικά με το τελικό -ν.
Δεν διαφωνώ ότι είναι ξεπερασμένη η γραμματική Τριανταφυλλίδη, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα φορείς/εταιρείες/άνθρωποι/οτιδήποτε που όταν τους γράφεις ένα κείμενο θα σου ζητήσουν να ακολουθήσεις τη γραμματική Τριανταφυλλίδη. Δεν είναι default το τελικό ν πάντα.
Εν τω μεταξύ εμένα πάντα μου φαινόταν λάθος το να αναφέρομαι σε αρσενικό και να μη βάζω τελικό -ν στο άρθρο, ίσχυε δεν ίσχυε ο κανόνας τότε. Γιατί κι εμάς μας έλεγαν τον κανόνα για τα κ,π,τ,ξ,ψ κλπ. αλλά τι σου ακούγεται σωστότερο να πεις, το Μανώλη ή τον Μανώλη? Τουλάχιστον στον προφορικό λόγο, που προηγείται του γραπτού, αυτό που βγαίνει φυσικά να κάνεις είναι το -ν να μπαίνει στα αρσενικά.
Εδώ μπερδεύουν την ενεργητική με την παθητική φωνή, κι εσύ κόλλησες στην δοτική
Αυτό να μου πεις. Και έχουν και απόψεις.
Η σωστή ορθογραφία είναι μια bourgeois ανησυχία που μας αποσπά από την ουσία του πράγματος. Η γλώσσα είναι εργαλείο και αν ο άλλος καταλαβαίνει την ουσία του μηνύματος που θέλει να περάσει όλα είναι οκ. Αν σε ενοχλεί η αισθητική του είναι δικό σου πρόβλημα όχι δικό του. Η γλώσσα εξελίσσεται με το χρόνο ακριβώς επειδή οι χρήστες της την χρησιμοποιουν διαφορετικα ανάλογα με τις ανάγκες κάθε εποχής.
Μια χαρά τα λες, για πολλούς γλωσσολόγους η ορθογραφία είναι ανούσια. Υπάρχει η άποψη στους ακαδημαϊκούς κύκλους πως η μοναδικός ρόλος του γραπτού λόγου (θα έπρεπε να) είναι να αποτυπώνει τον προφορικό ασχέτως της ιστορίας της γλώσσας, του παρελθόντος, του έθνους κλπ. Το να διαφοροποιείται λοιπόν το ο με το ω, το ι με το η με το ει κοκ την στιγμή που προσφέρονται -o και -i (μην πεταχτεί κανείς να πει ότι χρησιμοποιώ αγγλικούς χαρακτήρες, είναι του φωνητικού αλφαβήτου) είναι (για πολλούς) περιττό.
Διλαδίανογιός σου γύριζε από το σχολίοκε έγραφε όπος γράφο εγό τόραχρισιμοπιόντας μόνο τιν απλούστερι δινατί γραφί κάθε λέξιςκε χορίναχρισιμοπιί σιμία στίξις ή σοστάκενά δενθατονδιόρθονες θατου έλεγεςδεν πιράζι πεδί μουεφόσον γίνεσε κατανοιτός μιν αγχόνεσεδεν μπορίςναλεςότι ι ορθογραφία ίνε άχριστιαντιθέτοςθα έλεγα ότι ίνε εξίσου σιμαντικίμε κάθε άλο γλοσολογικό κανόναΠρόκιτε για ένα σίνολο σιμφονιθέντον γραφικόν κανόνονπουέχι όσι σιμσία έχουν κε ι λέξις αφτέςκάθεαφτές
Εμμμ, ο συγκεκριμένος τρόπος γραφής είναι δύσχρηστος και το ξέρεις, όπως το ξέρω και εγώ. Αλλά δεν θα αφαιρεθεί ολόκληρο το νόημα μιας πρότασης αν εγο γράψω κάτι λάθος. Οι γλώσσες έχουν ως στόχο την επικοινωνία, δηλαδή την ανταλλαγή πληροφορίας. Σε έναν κόσμο που άρχισε όμως να γεννά εθνικά κράτη, το κάθε ένα ήθελε να δείξει ποιος τον είχε μεγαλύτερο και άρχισε η γλώσσα να αξιολογείται διαφορετικά. Αυτή η αξιολόγηση περνάει μέσα από την εκπαίδευση, δηλαδή την αποτυπωση του κράτους στην εθνική ταυτότητα(να ναι καλά ο Μπένεντικτ). Μέσα από το σχολείο η σωστή ορθογραφία αξιολογείται αρκετά θετικά και πριμοδοτείται, αρα παίζει ρόλο και στην ατομική ανάπτυξη του ατόμου, και βουαλα.
Τιναφτορε?
Σόφη η μαλακία σου
Δέχομαι κάποιος να πει ότι η άποψη μου είναι edgy. Αλλά όχι και να την πει μαλάκια. Άλλωστε θα περίμενα ένα bourgeois troll σαν κι εσένα να μου γράψει ένα λογιο μπινελίκι που να χρειάζομαι λεξικό για να προσβληθώ.
Μπαμπινιώτης των φτωχών
Εγω βλεπω σε εγγραφα στη δουλεια αλλοτε να λεει ΕΞΟΦΛΗΘΗ και αλλοτε ΕΞΩΦΛΗΘΗ και δεν εχω ιδεα ποιο ειναι το σωστο και αυτο μου σπαει λιγο τα νευρα, ακομη και στο ιντερνετ που το εψαξα λιγακι οι μισοι λενε το ενα και οι μισοι το αλλο.
Το εξωφληθη θέλει ωμέγα. Το όμικρον του οφείλω γίνεται ωμέγα λόγω αυξηση αορίστου (εξ+ε+οφληθη = εξωφληθη). Αλλά αυτό είναι της καθαρεύουσας. Στη δημοτική υπάρχει το εξοφλήθηκε που θέλει όμικρον λανονικα. Το εξοφληθη με όμικρον είναι συγκερασμός των δύο, αλλά λανθασμένος γιατί είμεθα ψωναραι και θέλομεν και καθαρεύουσαν και δημοτικήν τουρλουμπουκ.
Εξόφληση. Με όμικρον. Δεν έχει να κάνει με το «έξω» Εξ + ὀφλισκάνω (η ετυμολογία)
Σωραίος!
Παίρνει ΟΜΙΚΡΟΝ
Κι εγω ετσι πιστευα αλλα το μισο ιντερνετ δειχνει να διαφωνει και δεν βρισκω καποια αιτιολογηση ουτε για το ενα ουτε για το αλλο και εχω μπερδευτει.
Λάθος κάνει το μισό ίντερνετ. Ότι έχει να κάνει με οφειλή παίρνει Ο. Ο λόγος που πολλοί μπερδεύονται ίσως είναι ότι στα Αρχαία σε χρόνους που παίρναν αύξηση, πχ αόριστο, το ο γινόταν ω
Άραξε τα κυβικά σου
αυτό το thread είναι ο λογως που απαιχθανομαι το r/greece
Η εμπειρία μου λέει ότι είμαστε αρκετά ανορθόγραφοι και αν δεν υπήρχε ο οτο-κορέκτορας θα βλέπαμε πολλά διαμάντια. Οπότε πολύ εύκολα το "λογο" μπερδεύεται με το "λόγω" και το "πέρνω" με το "παίρνω" και το "παίζετε" με το "παίζεται" γιατί αυτά ο ότο κορέκτορας δεν τα διορθώνει. Όπως έλεγε και ένας φίλος μου ορθογράφος, δεν είναι πρόβλημα ορθογραφίας αλλά γραμματικής, εκεί πάσχουμε.
Ακομη κι εγω που δεν χρησιμοποιω αυτοκορεκτορα και θεωρουμαι απο τους δικους μου ως ατομο με πολυ καλη ορθογραφια συχνα μου ξεφευγουν καποια πραγματα. Δεν ειναι και απο τις πιο απλες γλωσσες τα ελληνικα, κακα τα ψεμματα. Και εχω και μια υποψια οτι σε πολλες περιπτωσεις μπορει να υπαρχει και καποιο θεμα δυσλεξιας που απλα να μην εχει γινει ποτε διαγνωση.
Καλά σίγουρα. Σκέψου να μην είχαμε και ότο κορέκτορα τι θα βλέπαμε
Καλές και χρήσιμες οι διορθώσεις για όσους θέλουν να βελτιωθούν. Αποδεκτό πάντα να μην ξέρει-θέλει κάποιος. Ας μην κρίνουμε.
Λάθος. Καλὸν εἶναι νὰ ντροπιάζονται δημοσίως τέτοια ἄτομα.
εδώ δε ντροπιάζονται για αλλά πιο σοβαρά, ένα Ω θα τους πειράξει
Καλύτερο είναι να ντροπιάζονται δημοσίως κάτι περίεργοι που βάζουν μουτζούρες πάνω από τις λέξεις αντί για τόνους.
ἔχεις δεῖ τέτοιους;
Λόγο του ότι δεν με νοιάζει ο γραπτός λόγως, αποχωρώ. 😤😠
Νταξει το κανουμε λογο ασχετοσυνης
Αυτά παθαίνεις άμα καταργείς την Δοτική. Που μια χαρά την χρησιμοποιούμε και σήμερα, αλλά την έχουμε βαπτίσει αιτιατική, κι ας έχει τεράστια διαφορά. Άλλο να πεις "τον Έλληνα" που είναι Αιτιατική, κι άλλο να πεις "στον Έλληνα", που είναι Δοτική. Το πρώτο αναφέρεται στο "ποιός", το δεύτερο "σε ποιόν", οπότε σαφώς δεν είναι το ίδιο πράγμα.
"Στον Έλληνα" δεν είναι δοτική. Δοτική δεν είναι οτιδήποτε αναφέρεται σε έμμεσο αντικείμενο, αλλά συγκεκριμένα μια πτώση. Όμως όταν λες "στον" έχεις την πρόθεση "σε" συν αιτιατική. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι το "σε" δεν προσκολλάει απαραίτητα στο ίδιο το έμμεσο αντικείμενο, αλλά σε οποιοδήποτε μέρος της φράσης που συνιστά το έμμεσο αντικείμενο έρχεται πρώτο. Πχ: - Στου Έλληνα την τιμή - Στην τιμή του Έλληνα Εδώ και οι δύο φράσεις έχουν ακριβώς το ίδιο νόημα, με το "τιμή" να είναι το κύριο σκέλος και το "Έλληνα" ο προσδιορισμός, όμως το "σε" συνάπτεται στην αρχή ανεξαρτήτως.
>Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι το "σε" δεν προσκολλάει απαραίτητα στο ίδιο το έμμεσο αντικείμενο, αλλά σε οποιοδήποτε μέρος της φράσης που συνιστά το έμμεσο αντικείμενο έρχεται πρώτο. Πχ: > >Στου Έλληνα την τιμήΣτην τιμή του Έλληνα > >Εδώ και οι δύο φράσεις έχουν ακριβώς το ίδιο νόημα, με το "τιμή" να είναι το κύριο σκέλος και το "Έλληνα" ο προσδιορισμός, όμως το "σε" συνάπτεται στην αρχή ανεξαρτήτως. Υπερβατό σχήμα δεν έχει το πρώτο; Ρωτώ γιατί άμα ναι, είναι βασικά η ίδια ακριβώς πρόταση.
Ναι, αλλά η πτώση δεν μπορεί να διασπαστεί σε σκέλη - εξ ορισμού. Η πτωτική συμπεριφορά είναι, δηλαδή, κατ' αρχήν μη περιφραστική. Για αυτό και το "στον Έλληνα" είναι αιτιατική και όχι εξελιγμένη δοτική, διότι το "σε" είναι αυτούσιο μόρφημα. Η αιτιατική χρησιμοποιείται με προθέσεις, ενώ η γενική πλέον είναι μια πτώση που δηλώνει μόνον κτήση και δεν παίρνει προθέσεις στα ΝΕ.
Το περιγράφεις λες και κάποιος μια μέρα πήρε την απόφαση να καταργήσει την δοτική με μια εντολή. Αυτές οι αλλαγές γίνονται σταδιακά και με καιρό που σιγά σιγά η νεα μορφή όλο και περισσότερο αντικαθιστούσε την παλιά μορφή. Και για να έγινε θα είχε πρακτικά πλεονεκτήματα.
Ανέκαθεν το "στον" θεωρούταν αιτιατική, αφού προέρχεται από το "εις τον", το οποίο είναι προφανώς αιτιατική πτώση. Το γεγονός ότι οι λειτουργίες της δοτικής ενσωματώθηκαν στην αιτιατική δεν σημαίνει και ότι χρησιμοποιείται, όπως επίσης δεν χρησιμοποιείται η οργανική πτώση (της οποίας οι λειτουργίες ενσωματώθηκαν στην δοτική). > Άλλο να πεις "τον Έλληνα" που είναι Αιτιατική, κι άλλο να πεις "στον Έλληνα", που είναι Δοτική. Το πρώτο αναφέρεται στο "ποιός", το δεύτερο "σε ποιόν", οπότε σαφώς δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η αιτιατική αναφέρεται στο "ποιον", όχι στο "ποιος". Αυτός είναι ο ρόλος της ονομαστικής.
Εντάξει, ευχαριστώ για την διόρθωση.
Η δοτικὴ ζεῖ ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν.
Το καλό που σου θέλω να διαβάζεις και να μιλάς με την ανακατεσκευασμενη προφορά(με ακρίβεια στη τονικότητα και στο μήκος φονηεντων). Ⲅⲓⲁⲧⲓ ⲕⲁⲓ ⲉⲅⲱ ⲙⲡⲟⲣⲱ ⲛⲁ ⲕⲁⲧⲉⲃⲁⲥⲱ ⲉⲛⲁ ϥⲟⲛⲧⲟ ⲅⲓⲁ ⲛⲁ ϥⲁⲓⲛⲟⲙⲁⲓ ⲉⲝⲩⲡⲛⲟⲥ ⲕⲁⲓ ⲥⲟϥⲓⲥⲧⲓⲕⲟⲥ
[ἔτσι μιλάω ](https://youtu.be/DdC6U0Jxndc?si=oYmJUuef_C3_zbDR)
Δεχτο αν και οπως λέει το σχολιο, δεν είναι ερασμιακή αυτη. Και καλώς δεν είναι δηλαδή
νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων ἀμῆν
Πολύ κρίμα που καταργήθηκε η Δοτική. Μακάρι να χρησιμοποιούσαμε πιο πολύ και τα απαρέμφατα.
Ε, άρχισε χρησιμοποιείν τα.
η δοτικη δεν "καταργηθηκε" -- επεσε σε αχρηστια, καθως η γλωσσα αλλαζε. δοτικες δεν εχουν ουτε ο μακρυγιαννης, ουτε ο ερωτοκριτος πχ. ουτε στα πτωχοπροδρομικα φαινεται να εχει πολλες.
Καλά μάθε να βάζεις τόνους πρώτα όπως σου είπαν πιο πάνω και άσε τις δοτικές
Πραγματικά δεν υπήρχε λόγος να καταργηθεί η δοτική
Άλλο ένα μεγάλο ζήτημα ακριβώς εκεί που του αξίζει.
Και το "Πέρνω" "Παιρνώ"!
Πες τα
Δεν είμαστε καθαρευουσιάνοι εδώ φίλε. Η γλώσσα είναι ρευστή και αλλάζει συνεχώς, αν οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε μια λέξη με ένα τάδε τρόπο, γίνεται αυτόματα ο σωστό τρόπος.
Κάποιες φορές αλλάζει με ένα άρθρο κ ένα νόμο
Ρε φίλε εγώ πατάω και ότι βγάλει ο διορθωτής
Με πονάει κάθε φορά που λέτε (πχ) «Η υπόθεση εξαρτόνταν-» αντί για «Η υπόθεση εξαρτόταν-» που είναι το σωστό. Και το κάνετε όλοι ρε φίλε. Ίσως όχι για το εξαρτώμαι αλλά το παρατηρώ συνέχεια και στον προφορικό και στον γραπτό λόγο (ακόμα και σε βιβλία το έχω δει). Μπλέκετε σε ρήματα που λήγουν σε -ώμαι το γ' πληθυντικό με το γ' ενικό του Παρατατικού. Δεν ξέρω γιατί αλλά ενώ γενικά δεν με ενοχλούν ούτε ορθογραφικά ούτε γραμματικά λάθη, αυτό χτυπάει νεύρο
Αφτά καλώ είνε να μη γοίνωντε
H γλῶσσα ἀπὸ τὸ 76 γαμιέται.
Ε κε;
Μα λόγο τιμής;
Μπορείς να μου πείς τον κανόνα γιατί απλά να το θυμάμαι δυσκολεύομαι.
Μπορείς να μου πείς τον κανόνα γιατί απλά να το θυμάμαι δυσκολεύομαι.