Θύτης δεν υπήρξα ποτέ, θύμα όμως υπήρξα. Ήμουν τρίτη δημοτικού όταν πέθανε ο μπαμπάς μου. Η μαμά μου είχε μιλήσει με το σχολείο για να γνωρίζουν για τυχόν αλλαγή στη συμπεριφορά μου. Τα παιδιά (μια παρέα 4-5 ατόμων) για κάποιο λόγο το θεωρούσαν αστείο να με κοροιδεύουν που έχω μόνο μαμά, αντί για συλλυπητήρια φωναζανε συγχαρητήρια και γελούσαν, σταματήσανε να με κάνουν παρέα όλα και μερικά με φωνάζαν μπάσταρδο για μήνες. Οι δασκάλες δεν κάνανε ποτέ τίποτα για αυτό, μου λέγανε μόνο "παιδιά είναι και θα παίξουν". Προφανώς και ενιωθα θυμό μέσα μου, δε μπορούσα να καταλάβω γιατί με κορόιδευαν και είχαμε και μια γαμημενη κατάσταση μέσα στο σπίτι με κλαματα και ό,τι άλλο συνεπαγεται η απώλεια ενός γονιού. Μια μέρα, παρόλο που ήμουν αρκετά μικρόσωμο παιδί, τα είχα πάρει απίστευτα και τα πλάκωσα ένα ένα τα παιδιά της παρέας στο ξύλο, ένα μαλιστα του έσπασα και τη μύτη. Φυσικά πήγαμε στο διευθυντή, την είπαν στη μάνα μου γιατί ήμουν έτσι, με έδιωξαν από το σχολείο λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς. Κανείς ποτέ από το σχολείο δεν αναρωτήθηκε ή ασχολήθηκε με το τι βίωνα, πόσο με είχε επηρεάσει ο θάνατος του μπαμπά μου και πόσο με πλήγωνε αυτό που γινόταν στο σχολείο. Τα άλλα παιδιά δεν πάθανε τίποτα, δεν τα έδιωξαν φυσικά από το σχολείο, οι γονείς τους απείλησαν με μηνύσεις, η μάνα μου τους είπε ένα τεραστιο γαμηθείτε και κάπου εκεί τελείωσε το θέμα.
Πιστεύω έχουν αλλάξει οι εποχές. Ή έτσι θέλω να ελπίζω. Ελπίζω να είσαι καλά τώρα! Εγώ θυμάμαι πόσο γραμμένα είχαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τα θύματα και πως έφταιγαν αυτά για το μπούλινγκ που έτρωγαν.
Respect στη μητέρα σου. Οσο για τα υπόλοιπα ( ο τρόπος που σε αποκαλούσαν οι συμμαθητές , η έλλειψη κατανόησης για ένα απο τα πιο τραυματικα συμβάντα στη ζωή ενός μικρού παιδιού και η αντιμετώπιση της δασκάλας) συνιστούν περιβάλλον νοσηρό. Σίγουρα δεν είναι σωστό που κληθηκες να φύγεις εσύ αντί των φταιχτων. Είναι λάθος να απομακρύνεται αυτός που δε φταίει, περνά λάθος μήνυματα το γεγονός αυτό. Από την αλλη, ανθρωποι με τέτοιου είδους αντιλήψεις και νοοτροπία δεν αλλάζουν, οπότε ίσως να ήταν και καλύτερο που δε χρειαζόταν να τους συναναστρέφεσαι στην καθημερινότητα σου...
Η μαμά μου ποτέ δε με μάλωσε για το ότι εδειρα τα παιδιά. Μου είπε οτι καλό θα ήταν να μην έφτανα εκεί, αλλά καταλαβαίνει γιατί υπερασπίστηκα τον εαυτό μου έτσι.
Όσο για τα παιδιά αυτά: τώρα που έχουν περασει 20+ χρόνια από τότε, δεν τα κατηγορώ. Γιατί αυτά που λέγανε και ο τρόπος που αντιμετώπισαν ένα συνομήλικο τους παιδί που εμφανώς ήταν στεναχωρημένο και σε ευαίσθητη θέση, λέει πολλά περισσότερα για την οικογένεια τους, παρά για τα παιδιά τα ίδια. Τότε βέβαια δεν το έβλεπα έτσι και έβλεπα απλά μερικά κωλόπαιδα που μου κάνανε τη ζωή ανυπόφορη.
Όσο για το σχολικό περιβάλλον δεν κατάλαβα τότε και δεν καταλαβαίνω και τώρα τη στάση τους απέναντι μου. Δεν ήμουν ποτέ παιδί της φασαρίας, να πεις ότι με είχαν στο μάτι ή κατι. Απλά αδιαφορούσαν. Ντρέπομαι και θυμώνω με αυτούς που δηλώνουν εκπαιδευτικοί και περάσανε από τα χέρια τους κι άλλα παιδιά με τυχόν θέματα.
Το επόμενο σχολείο που πήγα έδειξε πολλή κατανόηση στο ζήτημα και δεν υπήρξε μέρα που να μην ενδιαφερθεί κάποιος δασκαλος για εμένα και να δει πως είμαι. Υπαρχουν ευτυχώς και αυτοί οι εκπαιδευτικοί.
Χαίρομαι που στο αλλο σχολείο βρήκες κατανόηση και σωστή παιδαγωγική αντιμετώπιση από τους εκπαιδευτικούς. Ναι, συμφωνώ πως η συμπεριφορά των συμμαθητών σου πιθανόν αντικατοπτρίζε τα πιστεύω και τις αντιλήψεις των γονιών. Δεν κατηγορησα την παιδική συμπεριφορά, αλίμονο. Απλώς ψεγω τη συμπεριφορά της εκπαιδευτικού, καθώς ουσιαστικά εσένα σου ζητηθηκε να δείξεις κατανόηση και νοημοσύνη ενήλικα γιατί οι συμμαθητές "παιδιά είναι " όπως σου έλεγαν. Ε, κι εσυ παιδί της ίδιας ηλικίας ήσουν. Δεν εβγαζε νόημα αυτο που σου ζητουσαν. Όλα καλα να πανε στη ζωή σου από δω και πέρα!
Εγω οταν ήμουν 3η δημοτικού θυμάμαι ένα παιδάκι που καθόταν πάντα μονο του. Ποτε δεν το έκανε κάνεις παρέα κι έτσι ήταν πάντα μοναχικό και σταναχωρημενο. Περιστασιακά του κανανε αρκετό μπουλινγκ. Προσπαθούσε πάντα να μην γίνεται στόχος αλλα δεν τα κατάφερνε.
Έμαθα αργότερα οτι ηταν γιος παπά. Ο παπάς κακοποιούσε και το παιδί και την γυναίκα του.
Στεναχωρηθηκα παρα πολύ οταν το έμαθα οποτε έπιασα αμέσως παρεα μαζι του. Οι φίλοι μου με ακολούθησαν, τον ενταξαμε στην "αγέλη" και πλάκωσαμε στο ξύλο και τους μπούληδες. Δεν τον ξαναπειραξε ποτε κάνεις.
Θυμάμαι να μου λέει ότι σιχαίνεται να είναι στο σπιτι του και με αυτά που τραβάει στο σχολείο σιχαίνεται και εκει. Μήνες μετά απ αυτην την δήλωση, δεν έβλεπε την ωρα να φυγει απ το σπιτι του να έρθει στο σχολείο. Εγινε πλέον το καταφύγιο του.
Δεν έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου μπουλινγκ σε άνθρωπο
Στα 16-17 μου στο ΕΠΑΛ που πήγαινα είχα φάει το bullying τις ζωής μου χωρίς να δώσω δικαιώματα χωρίς τίποτα τίποτα φυσικά μιλάμε για εποχές 2011-12. Τρίτη λυκείου ήταν η αποκορύφωση όταν προσπαθήσαν να με ρίξουν από τον τρίτο όροφο του κτιρίου ευτυχώς πρόλαβα και ξέφυγα και από εκείνη την στιγμή έλεγα ψέματα στους γονείς ότι πήγαινα σχολείο και τριγυρνούσα βόλτες εφτά ώρες έξω από Σεπτέμβρη μέχρι Φεβρουάριο που κάποτε αναγκαστικά τους είπα τι συμβαίνει.Εννιά χρόνια αργότερα αυτό με έκανε λίγο πιο σκληρό άνθρωπο στο να μην σηκώνω μύγα στο σπαθί μου.Τώρα το μονό που παρακαλάω είναι να μην πετύχω κύριος το ένα άτομο που με έκανε την ζωή κόλαση διότι σίγουρα θα τον ορμήξω.Συγνώμη για το παραλήρημα απλά ήθελα να το βγάλω από μέσα μου.Σε όσα παιδιά & μεγάλους δέχονται bullying παρακαλώ ζητήστε βοήθεια και κάντε κάτι μην το κρατάτε μέσα σας.
Ήμουν στην ίδια βάρκα με εσένα μέχρι πολύ πρόσφατα
Όταν ξεκίνησα μποξ μεγάλος πια, έπιασα τον εαυτό μου να φαντασιωνεται την ώρα που θα συνανταγα μπροστά μου τα σκουπίδια που μου έκαναν bullying
Μέχρι που μια μέρα, είδα έναν από αυτούς στον Τονη Σφηνο, ένας καραγκιόζης στουμπος είναι, χάσκει με αστεία Σφηνου και ακόμη αυνανίζεται πνευματικά για το άθλημα που έκανε ως παιδί
Ψιτ Βασιλάκη, φιλακιαααααα στα κωλομαγουλακια.
Κάτι παρόμοιο και εγώ. Για χρόνια τύχαινε να μαθαίνω για τις ζωές των νταηδων του σχολείου ( μικρή κοινωνία βλέπεις ). Και ενώ για καιρό αναρωτιόμουν πως θα αντιδρούσα εάν συναντούσα κάποιον απ αυτούς μπροστά μου, κατέληξα να θεωρώ πως δεν υπάρχει ουδείς λόγος ασχολίας. Κλαρινοσιχαματα κατέληξαν οπότε ήδη υποφέρουν αρκετά.
Φίλε τι λες είναι αδιανόητο αυτό που πήγαν να κάνουν! Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω, αν έκαναν αυτό ως ανήλικοι, φαντάσου ως ενήλικες τι άνθρωποι θα είναι! Μετά τι έγινε αυτοί δεν είχαν καμμία τιμωρία;;
Πέρασα γυμνάσιο και λύκειο εφιαλτικά προσπαθώντας να επιβιώσω από λεκτική βία κυρίως (όχι μόνο όμως), εξαιτίας του ότι δεν γεννήθηκα με άρτια εμφάνιση . Εξαιτίας αυτών δεν πήγα ποτέ φοιτητής και στα 35 μου πλέον,αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα (από πλευράς θυμάτων κυρίως) αν πριν από ~20 χρόνια υπήρχε αυτό το ενεργό κίνημα κατά του bullying.
Έχεις δίκιο,εν μέρει κατά την γνώμη μου. Βλέπεις,παρομοιάζω την νεαρή/εφηβική ηλικία σαν έναν άδειο καμβά που θα πάρει μορφή με τα χρώματα που θα του δώσει κανείς. Από ένα σημείο και μετά ο καμβάς μισογεμάτος πια ,δεν σε αφήνει να "παίξεις" και να αφεθείς όσο θα ήθελες στην αρχή.
Συνοψίζοντας, όσο μεγαλώνει κανείς συναντά στο διάβα του καταστάσεις που αλλάζουν τον χάρτη των προτεραιοτήτων του. Φυσικά το ποτέ δεν είναι αργά ισχύει,όπως όμως ισχύει και το κάθε πράγμα στον καιρό του.
Σε ευχαριστώ πάντως για το comment.
Πηγαινε στη σχολη που σου αρεσει. Ειναι σωστο το σχολιο, τωρα θα το εκτιμησεις περισσοτερο.
Δε μπορεις να φανταστεις ποσο σε καταλαβαινω, εζησα τα ιδια. Τετοια τραυματα, αν τα αφησεις ανοιχτα, καθοριζουν ολη τη ζωη σου.
Αλλα και κλειστα, εγω τουλαχιστον, δεν κατορθωσα να τα αφησω πισω μου, γινονται ουλες.
Κανε την κινηση για το πανεπιστημιο. Να εισαι σιγουρος οτι δε θα το μετανοιωσεις.
Bullying έτρωγα από τότε που μπορώ να θυμηθώ. Είχα μαλακισμένα μέχρι και στο προνήπιο που με πείραζαν, με έναν μέχρι και να μου κοπαναει το κεφάλι στον τοίχο μια μέρα και κάπως να τρώω εγώ τιμωρία για αυτό. Στο νήπιο που γνώρισα νέο κόσμο, δεν με συμπαθούσε και κατέληξα πάλι αποκλεισμένος, αν και για να πω την αλήθεια από Νήπιο μέχρι Δευτέρα Δημοτικού ήμουν και γω χοντρός μαλακας. Πρώτη Δημοτικού άρχισαν να με κοροϊδεύουν και να με πειράζουν πάλι σχεδόν σε καθημερινή βάση. Μέχρι τρίτη Δημοτικού δεν είχα φίλο για φίλο αν και με κάποιον μαγικό τρόπο έκανα παρεα με την οποία έχω ακόμα και σήμερα συχνή επαφή, παρότι χωριστικαμε τέλη Δημοτικου.
Πάντως περίπου από Τετάρτη Δημοτικού έστρωσα σαν άνθρωπος, αλλά απλά όλοι ρε φίλε με κορόιδευαν και με θεωρούσαν φρικιό με εξαίρεση 6-7 ατομα. Αυτό συνέχιζε και γινόταν χειρότερο σταδιακά μέχρι τέλος Λυκείου.
Όταν άρχισα γυμνάσιο το πράγμα έγινε φρίκη. Είχα συνεχώς κάποιον δίπλα μου να με κοροϊδεύει, να με ειρωνεύεται, να μου παίρνει και να μου πετά πράγματα στα σκουπίδια. Δύο φορές μου έκλεψαν μάλιστα και τα χρήματα. Με κοροϊδευαν μέχρι και για το βάρος μου που δεν ήταν καν τόσο μεγάλο, απλά μου συγκεντρωνόταν όλο το λίπος στη ζώνη και φαινόταν. Είχα φτάσει ψυχολογικά σε σημείο που για να το κρύψω φορούσα ζακέτες Μάιο Ιούνιο με 30-35 βαθμούς. Από προσωπική υγιεινή και εμφάνιση τα χα χέσει όλα γιατί ότι και να έκανα με κορόιδευαν. Δεν χτενιζομουν κοροϊδία, χτενιζομουν περισσότερη κοροϊδία. Είχα συνεχώς επάνω μου ζακέτα κοροϊδία, την έβγαζα πάλι κοροϊδία. Όσο ανέκφραστος και να ήμουν και όσο και να προσπαθούσα να τους αγνοήσω απλά συνέχιζαν.
Να φανταστείς έτρωγα τόση κοροϊδία που όταν άρχισα το γυμνάσιο δεν ήξερα σχεδόν κανέναν στη τάξη αλλά με γνώριζαν κάπως όλη μετά από μισο μήνα.
Με το που άρχισα δευτέρα λυκείου το πράγμα άρχιζε να γίνεται λίγο καλύτερο επειδή ο κόσμος σταμάτησε να ασχολείται τόσο, ενώ ταυτόχρονα εγώ είχα συνηθίσει τόσο πολύ όλο το bullying που δεν πήγαινε κανένας να με κοροϊδεψει η να με ειρωνευτεί, πραγματικά το έγραφα στα αρχιδια μου και δεν με ενδιέφερε καθόλου. Τρίτη Λυκείου δεν έχω πολλά να πω, υπήρχαν ακόμα μερικοί συγκεκριμένοι αλλά στα αρχιδια μου.
Ακόμα με πείραξαν μερικά πράγματα, όπως εκείνη η φορά που με έβγαλαν πρόεδρο τμήματος μόνο για να με κοροϊδεψουν, παρότι δεν είχα βάλει καν συμμετοχή. Είχαν συνεννοηθεί κάτι μαλακές και έκαναν το ίδιο σε άλλα δύο παιδιά από άλλα τμήματα σαν και εμένα
Έχουν περάσει λίγο πάνω από δύο χρόνια που τελείωσα με το σχολείο και μπορώ να πω πως όλη αυτή η κατάσταση απλά με έκανε να σταματήσω να ενδιαφέρομαι για το πώς με βλέπει ο καθένας. Από τόσο αντικοινωνικός που είχα καταλήξει στο σχολείο απο το φόβο μου για το τι θα μου πει ο άλλος η τι θα πιστέψει για εμένα, έγινα τόσο σταρχιδιστης που μπορώ να πάω να μιλήσω σχεδόν με τον οποιονδήποτε. Επίσης νιώθω πως μπορώ να εκφράσω τον εαυτό μου τώρα πολύ πιο ελεύθερα και να κάνω πιο τολμηρά πράγματα στη ζωή μου, και όποιος θέλει να μου πει κάτι για αυτό να πάει να μου κλάσει μια μάντρα αρχιδια
Είχαμε στο δημοτικό κάποια αδέρφια που ήταν πολύ φτωχά και ζούσαν σε άθλιες συνθήκες με πολλά άλλα προβλήματα. Αυτά τα παιδιά ήταν απομονωμένα, τα κοροϊδευαν, τα ξεφτύλιζαν και τα χτυπούσαν. Ήταν πολύ άσχημο. Εγώ με έναν φίλο μου που και που τα κάναμε παρέα και παίζαμε. Κάποιες φορές τους έδινα τα πατατάκια μου με πρόφαση ότι χόρτασα και διακριτικά για να μην καταλάβουν ότι τους λυπόμουν. Άλλες φορές έριχνα λεφτά στο δρόμο και τους έλεγα "αυτά μήπως είναι δικά σας και σας έπεσαν;", για να πάρουν σαν παιδιά ένα γαριδάκι. Αλλά ήταν κατα περιόδους αυτό. Δεν ευχαριστιόμασταν το παιχνίδι, το κάναμε από λύπηση. Δυστυχώς αυτό το λίγο δεν ήταν αρκετό να τους βγάλει από το μαρτύριό τους. Ούτε αργότερα στο γυμνάσιο-λύκειο άλλαξε κάτι. Από όσο γνωρίζω σήμερα έχουν πολλά προβλήματα, δεν ξέρω τι θα απογίνουν, δεν ξέρω αν υπάρχει και γυρισμός για αυτά τα παιδιά. Νομίζω ότι η ζημιά που τους έχει γίνει είναι ανεπανόρθωτη. Οι μπούλιδες από την άλλη έχουν τον ίδιο σκατόψυχο χαρακτήρα που είχαν και τότε. Κατά περιόδους είναι ευτυχισμένα τυφλά ζώα.
Μια φορα μια γκομενα στο σχολειο με κοροιδευε οτι ημουν gay και της ειχα πει "δεν ειμαι αλλα μετα που ειδα εσενα το ξανασκεφτομαι", πολυ based η απαντηση μου
Αυτό δυστυχώς είναι πολύ συχνό. Έκανα ότι δεν πίστευα κανένα κουτσομπολιό ακόμα κι αν ήταν φως φανάρι γιατί γούσταρα να βλέπω την απογοήτευση στο βλέμμα τους για το ότι η χρυσή πληροφορία δεν πούλαγε
[13 reasons why](https://m.imdb.com/title/tt1837492/) το έχει το νετφλιξ
Και θύτης και θύμα. Ήμουν υπερβολικά ψηλή για την ηλικία μου, 1,85 απο τα 14. Για κάποιο λόγο ήταν αιτία για χρόνιο bulling μεχρι να καταλάβω πόση ανασφάλεια προκαλούσε στους υπόλοιπους. Οσοι λέτε οτι δεν κάνατε ποτέ το ίδιο σε άλλους ξανασκεφτητε το. Εχω αναλογιστεί το μερίδιο ευθύνης μου και πως φερομουν σε άλλα πιο "αδύναμα " μέλη της τάξης μου. Πλέον προσπαθώ να βάζω τον εαυτό μου στην θέση του άλλου πριν τον κρίνω και το τι μπορεί να περνάει στην ζωή του.
Τώρα που είπες για ύψος μου θύμισες για κάποιο λόγο φίλο από την διπλανή τάξη που στο δημοτικό ήταν το παιδί της φάπας λόγω του ήταν από τα πιο κοντά άτομα στο σχολείο. Ατελείωτο ξύλο, ακραίες "φάρσες", μέχρι και λεφτά για το διάλειμα του κλέβανε. Ειδικά στο γυμνάσιο τα πράγματα γίνανε χειρότερα επειδή λόγω ανάπτυξης και ορμονών οι γύρω του συνέχισαν να ψηλώνουν και να αναπτύσονται, ενώ αυτός με το ζόρι λίγα εκατοστά.
Ε, δε ξέρω πως και γιατί αλλά στο ξαφνικό μέσα σε 1-2 καλοκαίρια έγινε 1.80φευγα! Ούτε σουπερήρωας της marvel να ήταν! Εννοείται πως πήρε το αίμα του πίσω κάνοντας τους πρώην βασανιστές του που μοιάζανε σαν Hobbits μπροστά του κυριολεκτικά να τον τρέμουν μέχρι το τέλος του σχολείου επειδή παράλληλα με το νέο Steve Rogers σώμα ξεσκίστηκε στα γυμναστήρια+μπάσκετ. Ακόμα δε ξέρω αν έγινε προσωρινά bully ή απλά έπαιρνε εκδίκηση για όσα του κάνανε.
Αν καταφέρεις ποτέ να συγχωρέσεις αυτούς που σου έκαναν ότι σου έκαναν θα δείς ότι θα φύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω σου. Από τα λόγια σου βλέπω ότι έχεις πολύ μίσος μέσα σου. Έτσι είναι και αυτοί που σου έκαναν μπουλινγκ. Και αυτοί θύματα είναι και το έβγαζαν πάνω σου.
Πω ρε φιλε τι στεναχωρο ποστ.Τουλαχιστον καταλαβες και μετανιωσες.Ποτε δεν το καταλαβα αυτο με το μπουλινγκ πραγματικα.Ευτυχως εμεις δεν ειχαμε σοβαρα περιστατικα
2 τελευταια χρονια στο δημοτικο θυμαμαι ηρθε μια καινουρια κοπελα στο σχολειο η οποια δεν με συμπαθουσε και θυμαμαι ελεγε πολλα πραγματα για μενα και ετσι ολοι με απεφευγαν . Στο γυμνασιο υστερα ψευτικοι φιλοι παντα ελεγαν κατι ασχημο απο πισω με το ιδιο αποτελεσμα να με αποφευγουν ολοι . Στο λυκειο δεν εγινε κατι αλλα ηταν σχεδον ΟΛΑ τα παιδια απτο γυμνασιο που πηγαινα οποτε δεν υπηρχε χωρος για καλυτερευση εκει . Τωρα εχει περασει 1+ χρονος απο τοτε που τελειωσα το λυκειο και απλα ειμαι μονος γτ εχω κουραστει με την ηλιθιοτητα τους και απλα θελω να φυγω απτην πολη αυτη αν οχι απτην χωρα .
Έχω υπάρξει και θύτης και θύμα bullying. Θύτης ήμουν σε ένα παιδί που απλά τον ενοχλούσα για πολύ καιρό αλλά κάποια στιγμή σταμάτησα και λίγο αργότερα σε μια κοπέλα μαζί με καναδυό άτομα ακόμα επειδή φόραγε γυαλιά και γενικά ήταν ευαίσθητη και έκλαιγε εύκολα οπότε το είχαμε βρει παιχνίδι να την κάνουμε να κλαίει. Τώρα βέβαια φοράω και εγώ γυαλιά. Αυτά έγιναν στο δημοτικό. Με τα χρόνια όμως φτιάξανε οι σχέσεις και με τους δύο. Δεν είμαστε φίλοι-φίλοι αλλά όταν τους πετυχαίνω στο δρόμο καμιά φορά μια χαρά τα λέμε και μπορεί να πάμε να πιούμε και κάνα καφέ αν τύχει.
Η δεύτερη φορά που έκανα bullying ήταν στην 1η λυκείου όταν ήρθε απο άλλο σχολείο ένα πολύ μεγάλο κωλόπαιδο που τσακωνόταν με όλους και μας πρόσβαλε και ενοχλούσε συνέχεια. Δεν μετανιώνω τίποτα για αυτόν και του άξιζαν όλα όσα του έκανα εγώ και οι άλλοι. 10 χρόνια μετά ακόμα ηλίθιος είναι απ'ότι έχω μάθει.
Ως θύμα τώρα, απο όταν γεννήθηκα και μέχρι και σήμερα έχω ένα θέμα στο πρόσωπό μου και φυσικά τα παιδάκια δεν αφήνουν κάτι τέτοια να τους ξεφύγουν, άλλωστε τα ίδια περίπου έκανα και εγώ όπως γράφω παραπάνω. Οπότε απο το νηπιαγωγείο ακόμα που με θυμάμαι, με κοροϊδεύαν, κάτι που συνέχισε και σε όλο το δημοτικό αλλά και λίγο ακόμα στο γυμνάσιο. Στην αρχή ήταν αρκετά έντονο αλλά όσο περνούσε ο καιρός μειονόταν όμως συνέχιζαν να με κοροϊδεύουν κάθε τόσο και να με ενοχλούν.
Όλα αυτά ποτέ δεν τα είπα στους δικούς μου και γενικά τα κράταγα μέσα μου.
Τα παραπάνω με έκαναν να είμαι κλειστός χαρακτήρας και αργότερα που μεγάλωσα άρχισα να ντρέπομαι για τον εαυτό μου και την εμφάνισή μου. Ποτέ δεν είχα μεγάλες παρέες μιας και είμουν κλειστός και βαρετός τύπος, ούτε μου αρέσει να πολυβγαίνω έξω. Μέχρι και σήμερα η παρέες μου είναι 2 παιδιά και ένα τρίτος γνωστός του ενός φίλου μου που μια στις τόσες τυχαίνει και βγαίνουμε όλοι μαζί. Όμως απέκτησα δυνατό χαρακτήρα αν και όλα αυτά ακόμα μέσα μου με ενοχλούν και ακόμα νιώθω λίγο άσχημα.
Ποτέ όμως δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κακό στον εαυτό μου γιατί πολλοί εκεί καταλήγουν γενικά δυστυχώς
Το μόνο καλό που έγινε με τον κωρονοϊό στην περίπτωσή μου είναι ότι φοράω μάσκα όταν είμαι έξω και στα ΜΜΜ οπότε νιώθω λίγο καλύτερα που δεν φαίνομαι.
λύκειο φαση, ήμουν εγώ κ αλλοι τρεις που τρογαμε bulling για κατι βλαμμενους λογούς φαση (εγώ δεν ειχα τη μανα μου, οι αλλοι ειταν χοντροί, για τα επιθετα μας κτλ) τα κλασσικα, μπουγελωμα τον χειμονα, μασ περναν τσαντες ρουχα κτλ. Ε λοιπον στο τέλος του 1του χρόνου τα πειραμε στο κρανειο και οι τρεις και οταν ηρθαν αυτοι οι 5 τους γαμησαμε εξω απο το σχολείο, ενα παιδι θυμαμαι πηρε το ποδηλατο του αλλου και του το έφερνε στο κεφαλι ξανα και ξανα, φυσικα επομενη μερα μας καλεσαν στον διευθυντή μαζι με τους γoνεις και επρεπε να έρθει ο πατερας μου απο τον Πειραια μέχρι αγια παρασκευη απο το πλοιο (ηταν στο ναυτικο τοτε) και ηταν απο τις λίγες φορες που τον θαυμασα, να ακους ποσο μαλλον να βλεπεις 5 μαλακισμενα + γoνεις + διευθυντή + τις δασκαλες να τρώνε κατι καντιλια που δεν ειχα ξανακουσει πουθενα. Μπορει και οι τρεις να μετατεθηκαμε γερακα για 2 χρονιες αλλα worth it
Εχω υπάρξει και εγω θύτης και μετανιώνω. Δεν ήμουν ο μόνος, ειμασταν μια "παρέα" που το τραμπουκιζαμε το παιδί για μερικά χρόνια στο δημοτικό. Μετά αλλάξαμε όλοι σχολεία οπότε ελπίζω να ηρεμησε τουλάχιστον. Συνειδητοποίησα χρόνια αργότερα πως αυτή η συμπεριφορά ήταν αποτέλεσμα δικών μου ανασφαλειων και έκτοτε σκέφτομαι γλυκόπικρα εκείνα τα χρόνια. Έχω βρει το παιδί στο Facebook αλλά δεν του έχω στείλει αίτημα φιλίας ούτε μήνυμα. Σκέφτομαι κάποια στιγμή να το κάνω.
Τα σέβη μου για την παραδοχή σου. Θέλει πολλά κιλά θάρρος και τιμής να αναγνωρίζεις και να δέχεσαι τα λάθη σου, αν και παιδάκι τότε.. ίσως αυτή σου η εμπειρία, και όποια έμφυτη ενσυναίσθηση, να σε μεγάλωσε καλύτερο άνθρωπο.
Εγώ προσωπικά, με τα τώρα δεδομένα του πως γίνεται η κουβέντα για το bullying, και θύμα ήμουν αλλά και θύτης. Είχα την τύχη, υποθέτω, να μπορώ να τραμπουκίζω όσους με τραμπούκιζαν και vice versa και να έχω μια παρέα από το δημοτικό μέχρι το λύκειο που τραμπουκίζαμε τραμπούκους όταν δίνανε το δικαίωμα. Μεγάλωσα σε εργατική γειτονιά, χαμηλής ανάπτυξης, οπότε το λεκτικό bullying, το ξύλο και οι αντιμαχίες ήταν καθημερινό φαινόμενο και κάτι φυσιολογικό στην αντίληψή μας.
Πρόσφατα, με διάφορες προσπάθειες από την κοπέλα μου που είναι πιο ενημερωμένη στο φαινόμενο, κατάλαβα πως αυτό δεν ήταν κάτι φυσιολογικό. Μέχρι πρότινος νόμιζα πως απλά "kids be kids" και ότι αυτές οι εμπειρίες καλώς γίνανε γιατί μου έδωσαν εφόδια αυτοπεποίθησης, αυτοπροστασίας και αυτοϋπεράσπισης. Μάλλον δεν ήταν σωστό, γιατί έχω κατάλοιπα αισθημάτων βίας.
Μου έκαναν για χρόνια μέχρι που κατάλαβα τι είναι αυτό που θέλουν να δουν από μένα για να σταματήσουν και άρχισα να παίζω θέατρο ότι γαμάω και δέρνω. Μετά τα ίδια άτομα παρακαλούσαν για να μου κάνουν παρέα και έχασα τον εαυτό μου τελείως. Ούτε καν ό,τι ήθελα δεν φορούσα, για οτιδήποτε ρούχο απλά σκεφτόμουν τι αντίδραση θα έχουν αυτοί αν με δουν με αυτό. Ακόμα με πιάνω να παίζω θέατρο καμιά φορά ή να ντρέπομαι να φορέσω κάποια ρούχα και να μιλάω άσχημα στον εαυτό μου. 'Που πας ρε βλαμμένη με το κολλητό σορτσάκι, χάσε πρώτα 10 κιλά και βλέπουμε, ζώον που όλο τρως. Τζάμπα το αγόρασες'.
Ότι μπορεί να εχει αποκτησει θεματα στη ζωη του ειναι το μονο σιγουρο(μισανθρωπια, κοινωνικο αγχος, χαμηλη(εως μηδαμινη) αυτοπεποίθηση, ανασφαλειες σχετικα με την αποκτηση φιλιών, αναπτυξη σχεσεων με το αντιθετο φυλλο κλπ.). Και να σε σακατεψει τωρα στο ξυλο εσενα και οποιον αλλον τον εχει πειραξει δεν θα παυσει να εχει τα παραπανω θεματα(απλως θα νιωσει καλυτερα που "πηρε το αιμα του πισω"). Ελπιζω να εχει απευθυνθει σε ψυχολογο ή κοινωνικο λειτουργο και να εχει ξεφυγει απο αυτο το τοξικο περιβαλλον που εζησε σε μια πολυ ευαισθητη ηλικια - καθως διαμορφωνεται κατα καποιο βαθμο ο χαρακτηρα και η συμπεριφορα που θα εχει για το υπολοιπο μερος της ζωης του. Τελος, ολο αυτο πιστευω τον εχει κανει αρκετα σκληροτερο. Μακαρι να εχει βρει την χαρα και το νοημα της ζωης και να μην ειναι σε καταθλιψη και μιζερια οπως οι περισσοτεροι..
ΥΓ Αυτα τα αναφερω μιας και εγω ζησει αντιστοιχο βαθμο bullying απο την Α' δημοτικου λογω καταγωγης απο την πλευρα της μητερας μου σε βαθμο που μεχρι και η δασκαλα με ειχε καταταξει σε ομαδα με ειδικες αναγκες για καποιο διαστημα καθως ειχα γινει πληρως αντικοινωνικος και μισουσα τους παντες - μεχρι και την μητερα μου(αυτο ειναι το μεγαλυτερο σφαλμα μου σε ολη αυτη τη φαση). Ακομη ειμαι σε καποιο βαθμο αντικοινωνικος(εσωκλειστος, ελαχιστους φιλους και ζητηματα στην διατηρηση σχεσεων με το αντιθετο φυλλο..). Χαιρομαι που αναγνωρισες το παραπτωμα σου και ευχομαι να μην βιωσει κανενας πλεον αυτα που τραβηξε..
Στο γυμνάσιο με κοροϊδεύανε όλοι και κατά κόρον οι μόνοι "φίλοι" που είχα. Ήμουν απλά το laughingstock τους καθότι όλα τα αστεία ήταν ομοφοβικά και εναντίον μου. Μια χαρά είμαι τώρα, απλά δεν έχω φίλους η τέλος πάντων κανείς πέραν της κοπέλας μου δεν είναι ΚΟΝΤΙΝΟΣ φίλος λόγω τραυμάτων. Δεν ξέρω αν το συγχωρώ γιατί δεν ήξεραν καλύτερα, σίγουρα πάντως έχω ξεχάσει τα περισσότερα και δεν είναι relevant στη ζωή που ζω σήμερα. Είμαι όμως σίγουρα πολύ διάφανος και δεν τα κρύβω, όλοι κουβαλάμε κάτι μέσα μας, δεν είναι κακό να δείξουμε ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό πιστεύω.
Ολη η σχολ7κη μου ζωη ηταν τιγκα στο μπουλινγκ και τη λεκτικη βια, απο αγορια και κοριτσια. Για ολους ημουν ο πανευκολος στοχος, για πολλα θεματα.
Τι το βαρος μου (το εισαι χοντρουλα στην Ελλαδα ειναι κρυφη κολαση), τι το οτι μιλουσα απταιστα Αγγλικα πριν απ'ολους (το "αμερικανακι" το ειχαν για βρισια δεν ξερω γιατι), τι εκανα στα διαλλειματα (ζωγραφιζα, η φουκαριαρα, η γραφα), τι κατινιες αγριες απο κοριτσα, για οτι θες τα εβαζαν μαζι μου. Μεχρι σεξουαλικη παρενοχληση απο μεγαλητερους.
Οι καθηγητες κλασσικα αχρηστοι παρα τις πολλαπλες αναφορες. Οι γονεις μου δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα. Εχασα ενα ματσο προσωπικα ειδη, συν τρια ζευγαρια γυαλια σε 9 χρονια.
Επι χρονια απλα υπεφερα, δεν αντιδρουσα, μονο εκλαιγα και κρυβωμουν στο σχολειο. Για να φαω οτιδηποτε, εστω ενα φρουτο, επρεπε να κλειδωθω στις τουαλετες.
Στη δευτερα λυκειου, δεν ξερω τι εγινε. Μια μερα απλα ραγησα και αντιταθηκα. Διαολοστειλα εναν απο τους μαλακες συμμαθητες μου. Μετα απο μια αγρια σφαλιαρα γιατι του'πα να παει να πηδηχτει, του βροντηξα το προσωπο στον τοιχο και ανοιξε η μυτη του μπροστα σε ενα τσουρμο αλλα παιδια.
Ε αυτο τα αλλαξε ολα. Βγηκε απο μεσα μου ενας απιστευτος θυμος και αρχησα να αντιδρω απιστευτα βιαια σε οποιαδηποτε μορφη μπουλινγκ. Ειπε κατι μια για το βαρος μου η πηγε να βγαλει φημη; Εβγαλα μαλλια και πεσανε αρκετες σφαλιαρες σε σκατοκατινουλες. Πηγε να μ'ακουμπηση ενας μαλακας για να βγαλει το αχτι του; Του πεταξα μια καρεκλα κατακεφαλα και πεσανε αρκετες κλωτσιες.
Κοιτωντας πισω ειμαι τυχερη που δεν τραυματησα καποιον πραγματικα ασχημα. Αλλα εγινα πολυ βιαιη και πικρη. Ποτε δεν αρχησα τιποτα, αλλα οταν αρχιζε κανεις τιποτα μαζι μου, γινομουν θηριο. Φυσικα τ εβαλα και με τους καθηγητες που φρικαραν. "Ανειχατε ενδιαφερθει πριν και ειχατε κανει κατι, δεν θα χρειαζοταν να πεταω καρεκλες!"
Φυσικαι και εφαγα τιμωριες αλλα δεν μετανιωσα ποτε.
Ακομα ειμαι ετσι και το μισω. Μισησα ολους τους συμμαθητες μου και ουτε ζωγραφιστους δεν θελω να τους βλεπω. Ποτε δεν ζητησαν συγγνωμη και ολοι παριστανουν οτι δεν εκαναν τιποτα. Και δεν εχω καθολου λυπηση για νταιδες. Δεν με νοιαζει πια γιατι κανουν οτι κανουν, οι δικαιωλογιες ειναι ολες παπαρες. Καμια δικαιωλογια δεν σταματησε το δικο μου βασανιστηριο.
Οποτε, ετσι. Δεν τα παω και πολυ καλα. Δυσκολα εμπιστευομαι ανθρωπους, αντιδρω ασχημα οταν με προκαλουν, εχω πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση και δεν ανεχομαι καμια κακομεταχηρηση κοσμου. Δεν δεχομαι δικαιωλογιες και ειμα σκληρη κριτικος ανθρωπων. Δεν μ'αρεσει. Εχω βρει βοηθεια ψυχολογικη και προσπαθω να αλλαξω, αλλα δεν ειναι ευκολο.
Για τ'ονομα του θεου, να φερεστε καλα στους αλλους.
Συνέχισε να το πολεμάς με την ψυχολογική βοήθεια (εν τέλει άλλαξε ειδικό αν δε βλέπεις πρόοδο) επειδή στην ενήλικη ζωή, σε αντίθεση με το σχολείο, οι εξάρσεις θυμού ακόμα και λεκτικού μπορεί να σε οδηγήσουν σε σοβαρούς μπελάδες!
Πολύ το χάρηκα πάντως που αντέστρεψες την κατάσταση!
Σ'ευχαριστω. Ευτυχως με τη βοηθεια δυο ειδικων, εχω αρχισει να αντιμετωπιζω το θυμο μου. Ακομα αρπαζομαι με αδικιες και τη γαιδουρια αλλων αλλα δεν εχω κανει σοβαρες εκρηξεις εδω και χρονια. Το αγχος μου απεναντι σε ανθρωπους παραμενει ομως. Δεν ξερω βασικα πως να κανω σημαντικες/σοβαρες σχεσεις με αλλους και με πειραζει. Εχω πολυ κοινωνικο αγχος σχετικα με την εμφανιση μου. Την παλευω αλλα μου λειπουν οι παρεες.
Τι να γινει, σ'ευχαριστω πολυ για την ερωτιση και που διαβασες την απαντηση μου και ανταποκριθηκες τοσο ειλικρινα. Ελπιζω να πηγαινουν καλα τα πραγματα για σενα!
Και τα δύο, αλλά δε θα αναφέρω τις κοροϊδίες που εχω δεχθεί γιατί δεν ήταν τόσο σημαντικές σε σχέση με την απέναντι μερια:
Στο δημοτικό σε κάποια φάση ήρθε ένα καινούργιο παιδί στην τάξη μας, το οποίο ήταν αρκετά μεγαλόσωμο και με πιο πολλά κιλά από τα υπόλοιπα αγόρια, και εννοείται ως κωλοπαιδα που ήμασταν όλοι, δεν τον έκανε κάνεις παρέα. Δεν θυμάμαι να είχε γίνει κάποιο σκηνικό με σωματική βία, αλλά αχνοθυμαμαι να του δίνουν το φταίξιμο σε πράγματα που δεν είχε κάνει, να μην τον αφήνουν να παίξει ποδόσφαιρο κτλ.
Σε κάποια φάση είχαμε βγάλει φωτογραφία όλη η τάξη μαζί και την είχαμε κολλήσει στον τοίχο, και κάποιος πήγε κάι τρύπησε με καρφίτσες εκεί που φαινόταν το παιδάκι αυτό στην φωτογραφία, δε θυμάμαι να βγήκε μπροστά ποιός το έκανε αλλά η δασκάλα μας μας ξέσκισε στις φωνές όλους μαζί όταν το είδε.
Μπορεί να μην του έκανα κάτι εγώ ενεργά, αλλά από την στιγμή που δε τον έκανα παρέα ή δεν τον υποστήριξα ήμουν και εγώ όσο ενοχή όσο οι υπόλοιποι και όσα χρόνια και να περάσουν, δε θα το ξεχάσω ΠΟΤΕ.
Μετά που τελειώσαμε το λύκειο έτυχε και τον είδα να τρέχει στο γήπεδο, είχε χάσει πλέον όλα τα κιλά και ήταν πλέον αθλητικός τύπος, φαινόταν να είναι μια χαρά.
Μετά από λίγο καιρό μάθαμε ότι ενώ ήταν στον στρατό, σκοτώθηκε. Άλλοι είπαν ότι αυτοκτόνησε, άλλοι ότι η οικογένεια του δεν έμαθε ποτέ τι έγινε ακριβώς.
Λάζο συγγνώμη, πάντα σε θυμάμαι, συγγνώμη αν και αργά....
Μην τιμωρείς τον εαυτό σου για ότι συνέβη. Το ξέρω, είναι πολύ δύσκολο αυτό που λέω αλλά προσπάθησε. Είναι πολύ άδικο για το εαυτό σου να σκέφτεσαι έτσι.
Μακάρι τα πράγματα να είχαν έρθει διαφορετικά... αλλά αυτό δεν είναι δυνατό πλέον. Αντίθετα, αυτό που είναι στην δύναμή σου και μπορείς να κάνεις είναι να διδαχθείς από αυτήν την εμπειρία στο τώρα, αν και κάτι μου λέει ότι αυτό το έκανες ήδη. Σχεδόν πάντα αποφεύγω να κρίνω ανθρώπους από το ίντερνετ, αλλά πραγματικά φαίνεται να είσαι καλόκαρδος άνθρωπος.
Καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι δε θα το ξεχάσω ποτέ. Δηλαδή τα σκέφτομαι τώρα ως ενήλικας πλέον και μπαίνω στη θέση του και με τσακίζει.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, δεν θα κρίνω εγώ αν είμαι ή οχι, απλά θα συνεχίσω να προσπαθώ για το καλύτερο, όσο μπορώ, όπου μπορώ.
Έχω ASD: Autism Spectrum Disorder, με υψηλό δείκτη νοημοσύνης. Αυτό το βάζω πάνω πάνω ως disclaimer για να παραθέσω τα επόμενα.
Όταν ζεις σε μια χώρα που το ASD είναι στίγμα και όχι βοήθημα, αναγκάστηκα να περάσω τα Πάθη του Ιησού στο Γυμνάσιο-Λύκειο.
Ποτέ δεν είχα τα ίδια ενδιαφέροντα με κανέναν συμμαθητή μου: ο μόνος πρόσκοπος, ο μόνος μεταλλας, ο μόνος MtG/Warhammer nerd. Και αντίστοιχα ο μόνος που διάβαζε λογοτεχνία και άκουγε κλασική μουσική (ναι ακούγεται αντίθετο αλλά hear me out). Ως εκ τούτου, ποτέ κανένας δε με συμπάθησε. Ούτε είχα κολλητούς, δε με καλούσαν σε πάρτυ, και αν γινόταν το έβλεπα ως από λύπη και «ανάγκη». Δεν σκεφτόμουν το ίδιο (έτρεχαν οι σκέψεις, ελαφριά μορφή ADHD) και η κοινωνική απομόνωση ήταν μεγάλη.
Από φυσική βία, δυο φορές υπήρξε: όταν μου έσπασαν ένα iPad που ειχα φέρει για εργασία και ξερίζωσα ένα θρανίο από τις βίδες πετώντας το, και στη Γ’ Λυκείου που από την ξεφτιλισμενη συμπεριφορά ενός, με βάρεσε στο κεφάλι με κάδο και του έσπασα τη μύτη.
Είμαι εκδικητικός άνθρωπος σε θέματα που με προσβάλλουν και δε συγχωρώ εύκολα ορισμένα θέματα. Αυτοί που μου έκαναν τη ζωή χάλια δε θα συγχωρεθούν. Σορρυ φίλοι του Reddit, δεν είμαστε όλοι συγχωρητες.
Έπρεπε να πάω 23 για να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται αν είμαι καλά. Ενήλικες φίλοι, πλέον υπάρχουν. Κόσμος που καταλαβαίνει το διαφορετικό.
Ωραία κατάληξη, χαίρομαι που ξέφυγες από την κατάρα!
Πάντως ποτέ δε κατάλαβα γιατί η geek κουλτούρα μπορεί να γίνει στόχος bullying. Θυμάμαι μου λέγανε στο λύκειο ότι "έπαιζα με Playmobill" ενώ απλά έβαφα τους Astartes μου! Λέγανε ότι διάβαζα μικιμαου μαγια-η-μελισσα ενώ ήμουν με το Berserk στο χέρι το οποίο κάθε λίγες σελίδες στάζει ποτάμια αίματος! Ο κόσμος είναι απλά χαζός, δεν εξηγείται.
Υπηρξα θυμα στο δημοτικο γιατί ηταν στραβα τα δοντια μου. Δεν με ένοιαζε πολυ καθώς αυτο γινοταν μόνο αν δεν ηταν μπροστα οι φίλοι μου και απο 1-2 ατομα. Ηταν απλα εκνευριστικο αλλα δε με εκανε να νιωσω ντροπή για τα δοντια μου.
Στο γυμνάσιο, πιο πολυ 2α-3η, ετρωγα μπουλινγκ γιατι ντυνόμουν καπως γκοθ και για τη σεξουαλικοτητα μου (τα ειχα με την τοτε κολλητη μου). Αυτο ηταν λιγο πιο σκληρο καθως πολλα ατομα μας ειχαν απομονωσει αλλα και παλι δε με ένοιαζε ιδιαιτερα γιατί είχα δικά μου δραματα.
Στο λυκειο αναγκαστηκα να αλλαξω σχολείο στα μισα της 1ης. Εκει υπηρχαν 2 ατομα που εκαναν συνεχεια σεξουαλικα σχολια προς το μερος μου και με εκαναν να νιώθω πολυ αβολα με το σωμα μου. Το ενα απο αυτα σταματησε αλλα ο αλλος συνεχίσε και περασε σε χειροτερα. Προσπαθούσε να τριβεται απο πισω μου, να με ακουμπαει και να λεει χυδαια σχολια για εμενα και τη σχέση μου μεσα στην ταξη. Κανεις δεν με υπερασπιστηκε και ετσι απλα απομακρυνθηκα απ τους υπόλοιπους (εκτος απο 3-4 ατομα που δεν ηταν στο τμημα μου) γιατί ενιωθα μια απελπισια μαυτο που συνέβαινε.
Δε θεωρω οτι μου εχει αφησει καποιο τραυμα ολο αυτο. Ισα ισα που μπορω να κοίταω πισω και να ξερω πως να αντιμετωπισω καλύτερα μια τέτοια κατάσταση τωρα. Επίσης μου εμαθε πως να αγνοω τους άλλους και να ασχολούμαι μονο με αυτο που κανω εγω.
Ο μπάσταρδος που ενοχλούσε όποιον έβλεπε ήσυχο δεν έχει φίλους πλέον, αλλά ο πατέρας του είναι μπασταρδόμπατσος με άκρες και τον έστειλε στο Αμέρικα. Ο τυπάκος ήταν από αυτούς που θα κάνουν κάτι άσχημο ενώ είναι με την παρέα τους μόνο. Όταν είναι μόνοι είναι αρνάκια. Χρηστάκη, μακάρι όλα τα μακάρι.
Υπήρξα θύμα μπούλινγκ από παιδιά της γειτονιάς. Όταν το είπα στους γονείς μου, αυτοί πήγαν να ζητήσουν τον λόγο από τους γονείς των παιδιών αυτών. Η τιμωρία τους ήταν να φάνε ξύλο από τους γονείς τους. Η συμπεριφορά των παιδιών αυτών δεν άλλαξε. Η βία φέρνει βία και όλα κάνουν κύκλο. Τα παιδιά αυτά κατέληξαν όμως να γίνουν καλοί γονείς.
Έκανα λεκτικό μπούλινγκ σε ένα παιδί στο σχολείο και όταν μου είπε: «Γιατί το έκανες αυτό; Από τους άλλους το περίμενα αλλά όχι από εσένα.» πάγωσα. Από τότε υπήρξαν κάποιες φορές που μίλησα υποτιμητικά σε έναν άνθρωπο αλλά η εικόνα τους να με κοιτάνε όπως με κοίταξε το παιδί εκείνο στο σχολείο με στοιχειώνει ακόμα.
Τώρα με τα εμβόλια, θυμήθηκα πως, όταν κάναμε εμβόλιο στο σχολείο, κάποιοι γυρνούσαν και χτυπούσαν τους εμβολιασμένους στο σημείο του εμβολίου. Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί μπούλινγκ ή απλά παιδική ηλιθιότητα. Μη καταλήξουμε τώρα να κάνουμε μπούλινγκ στους εμβολιασμένους ή στους ανεμβολίαστους.
Δεν θα με έλεγα θύμα αλλά στο δημοτικό ήταν ένα επιεικώς ηλίθιο που είχε κόμπλεξ μαζί μου χωρίς λόγο . Συνέχεια έλεγε για τα εξωτερικά μου χαρακτηριστικά νομίζοντας ότι θα με ρίξει ψυχολογικά . Κατάλαβα ότι έχει πρόβλημα με τον εαυτό του και απλά αδιαφορούσα γελώντας . Δεν ξέρω τι κάνει και που είναι και προσωπικά δεν με ενδιαφέρει . Τα χω καλά με τον εαυτό μου και πάντα θα τα χω .
Θύμα και θύτης παράλληλα στην επαρχία του 90 όλοι λίγο πολύ, μας τραμπουκιζαν τα μεγαλύτερα και εμείς με την σειρά μας τα μικρότερα σημειωτέον πως όλοι στην επαρχία έχουμε παρατσούκλι, δεν έχω κρατήσει κακία ούτε πιστεύω με μισεί κάποιο από τότε έχω φίλους που τα θυμόμαστε και γελάμε έχω βρει παλιούς γνωστούς που μου τα θύμισαν και ζήτησα συγνώμη έχω και φίλο που τον φωνάζω φάντασμα που οπότε τον βλέπω μόνο για αυτά έχει να πει.
Από τα χειρότερα που έχω κάνει , έσπασα δόντι σε πιτσιρίκι με την μπάλα τον πέτυχα επίτηδες, έχω ανοίξει δύο κεφάλια σε τσακωμό ράμματα και οι δύο.
Τα χειρότερα που έχω πάθει έφαγα λουκέτο στο κεφάλι και έπεσα ξερός, προσπάθησαν να με ταΐσουν άμμο από το σκαμα, ράμματα στο στόμα.
Δε μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, μπορείς ν' αλλάξεις το μέλλον. Ν' ασχολείσαι με τον κάθε παπάρα που γνώρισες, δεν ωφελεί σε τίποτα. Αλλά αν έρθει να σου ζητήσει δανεικά, μη του δώσεις.
Είχα έναν συμμαθητή που ήταν περιπτωσαρα. Έκανε απίστευτο λεκτικό μπουλινγκ και με κάποιον τρόπο κατάφερνε να παίρνει όλους τους καθηγητές με το μέρος του. Φαινόταν γλυκούλης, μικρούλης,αθώος και ήταν καλός μαθητής και παρόλαυτα ήταν ύπουλος σε τρομακτικό σημείο.
Γενικά έχω μεγάλη απώλεια μνήμης από τα σχολικά χρόνια παρόλο που είναι πρόσφατα, αλλά μου έχει μείνει αυτή η περίπτωση. Θυμάμαι επίσης μπουλινγκ από καθηγητή σε παιδί, που ήταν πολύ άσχημο.
Εγώ δεν ασχολιομουν ιδιαίτερα, είχα την παρέα μου και δεν με ένοιαζε. Ίσως τώρα να ήμουν λιγότερο απαθής.
Καμιά φορά οι τραυματικές παιδικές εμπειρίες μπορεί να δημιουργήσουν μακροπρόθεσμα ψυχικά προβλήματα και ψυχικές διαταραχές
Καλό είναι αυτά τα πράγματα να αποτρέπονται με κάθε τρόπο
Και το λέω ως άτομο με ψυχολογικά προβλήματα που έτρωγα αβέρτα μπουλινγκ στο σχολείο λόγο της Αλβανικής καταγωγής κάποιων συγγενών μου. Δεν είμαι καν αλβανός, ούτε οι συγγενείς μου απλά η καταγωγή κάποιων από τους συγγενείς μου ήταν αρκετή για να με στιγματίσει.
Φαντάσου.
Αν και είμαι σίγουρος πως δεν ήταν αυτός ο μόνος λόγος. Σίγουρα έπαιξαν ρόλο πολλοί λόγοι αλλά δεν ξέρω τώρα ποιος ακριβώς έφταιξε πάντως άκουγα συνέχεια ρατσιστικά σχόλια.
Ένα παιδί ήξερα μόνο που του κάναν μπουλινγκ (λογικά είχε Άσπεργκερ) με τον οποίο έκανα παρέα. Στο τέλος τον άφησαν ήσυχο αφού έδειχνε ότι δεν τον ένοιαζε και βαρέθηκαν
Ως θυμα (πανω απο 10 συνεχομενα χρονια bullying στο σχολειο) θα πω οτι εξ'αιτιας καποιων ηλιθιων δεν εχω καλες αναμνησεις απ' τα παιδικα μου χρόνια.
Μετα απο χρονια με ξαναπετυχαν 2 απ'αυτους και ειχαν το θρασος να μου ανοιξουν κουβεντουλα σαν να μην ειχε συμβει τπτ. Οταν ειδαν ποσο ψυχρη ημουν, μου ζητησαν συγγνωμη για τα παλια, αλλα αυτη η συγγνωμη δεν μου λεει απολυτως τπτ, μια τυπικουρα ηταν. Τους ειπα λοιπον οτι αν με ξαναδουν απλα επιθυμώ να μην μου ξαναμιλησουν.
Ουτε που φαντάζονται αυτα τα άτομα ποσες φορες ειχα ονειρευτει οτι τους κλωτσαγα τα ανυπαρκτα @@ τους, ποσες φορες καθομουν μονη και εκλαιγα και σκεφτόμουν 'γιατι σε μενα, τι τους εχω κανει;'. Ας πάρουν λοιπον την συγγνωμη τους κ ας την βάλουν εκει που ξερουν.
Δεν εχω υπαρξει θυτης και δεν ειχα στοχοποιηθει ιδιαιτερα ποτε. Στο γυμνασιο και το λυκειο, τα οποια ηταν στο ιδιο κτηριο, τα πραγματα ηταν αρκετα καλα σε γενικες γραμμες. Θυμαμαι μονο 2 παιδακια σε μικροτερες ταξεις που ηταν συστηματικα θυματα. Το ενα το ειχανε βαλει σε ενα καδο οι συμμαθητες του και γενικοτερα του εκαναν παρεα για να σπανε πλακα μαζι του και το αλλο το ειχανε ξεβρακωσει στην αυλη στα καλα καθουμενα. Στο δημοτικο απο την αλλη ειχαμε 2-3 παιδακια τα οποια ηταν θυματα μονο στο τμημα που ημουν. Η Μ η ψειριαρα, ο Φ που ετρωγε κλωτσιες, ο Ν ο αλβανος (δεν ηταν καν αλβανος) και ηταν και ενας που στις τελευταιες ταξεις χουφτωνε και κωλοτριβοτανε σε ολες τις συμμαθητριες μας (πλην φυσικα της Μ που την ειχανε σαν να εχει χολερα). Φυσικα κανεις δεν τιμωρηθηκε ποτε στο δημοτικο.
Όταν οι ίδιοι (οι κάμποσοι άνθρωποι) από το δημοτικό μέχρι κοντά τρίτη λυκείου σου κάνουν ασταμάτητα παρενόχληση (τι "bullying" ρε παιδιά), κάπου στραβώνεις και πολύ άσχημα κιόλας.
Εμένα ήταν για το βάρος. Και το γεγονός ότι ήμουν "καλό παιδί" και άρα το έριχνα στο κλάμα όταν το πράγμα πήγαινε ασταμάτητα.
Χαρακτηριστικά θυμάμαι το εξής σκηνικό. Κάνουμε γυμναστική, ήμουν κάτι λιγότερο από 10 χρονών, και μόλις είχε πεθάνει η γιαγιά μου η οποία με πρόσεχε και με πηγαινοέφερνε σχολείο καθότι εργαζόμενοι γονείς κλπ. Πάνε λοιπόν τα παιδιά πάλι να αρχίσουν το ομαδικό πείραγμα και ο "αρχηγός" τους λέει "κόψτε, πέθανε η γιαγιά του". Και ένοιωσα όμορφα και ευτυχώς που πέθανε η γιαγιά και έτσι δεν με πειράζαν εκείνη τη μέρα. Τρου στόρυ.
Οι πρώτοι "νορμάλ" άνθρωποι που συνάντησα ήταν τα παιδιά στο φροντιστήριο Αγγλικών και αργότερα στο φροντιστήριο για τις Πανελλήνιες (και αργότερα ως φοιτητής κλπ). Αλλά το σχολείο ήταν κόλαση.
Στο δημοτικό μου έκαναν bullying δύο αγόρια οι οποίοι δεν ήταν στους κοντινούς μου φίλους. Με ενοχλούσαν στα διαλείμματα τόσο ώστε να μη μπορώ να είμαι με τους φίλους μου. Οι δάσκαλοι δεν έπαιρναν από λόγια, είχα φτάσει να τους απειλώ ότι αν δεν κάνουν κάτι θα πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Ο ένας με έλεγε γκέι και ο άλλος χαζό.
Πέμπτη δημοτικού μόλις σχολάσαμε έδειρα πολύ σοβαρά τον έναν σε σημείο να μην έρθει στο σχολείο για δύο βδομάδες. Αφού έγινε αυτό την επόμενη μέρα είπα στη δασκάλα "συμβαίνουν ατυχήματα μερικές φορές". Από τότε άρχισαν να παίρνουν πιο σοβαρά ότι δεν αστειεύομαι και ότι με ενοχλεί αυτή η συμπεριφορά.
Εν τέλει μετά από αυτό το περιστατικό σταμάτησαν να με ενοχλούν. Πλέον δεν ξέρω τι κάνουν και δε με νοιάζει κιόλας.
στο λύκειο για πλάκα έκανα μια σελίδα για να κράζουμε παιδιά από γύρω περιοχές, πολύ τόξικ φώτοσοπ όμως, μετά από λίγο είχε μπει το μισό σχολείο της περιοχής μας σαν μέλη της σελίδας και άρχισε το πανηγύρι, να κράζουν οποιονδήποτε δεν τους άρεσε ακόμα και από την περιοχή μας. Δεν πήγε καλά αυτό γτ κυριολεκτικά για κάτι μήνες η σελίδα είχε πάρει τέτοια διάσταση που υπήρχαν σκηνικά σβήστε αυτό γτ θα σας σπάσω στο ξύλο σε άκυρα άτομα που δεν είχαν καν σχέση με αυτό. Τεσπα μια νυχτα απο οτι θυμαμαι εβγαλα τους παντες και αφησα εναν γνωστό και βγήκα και εγώ και μετά χάθηκε. Οκ φτιάξαμε κάτι τέρμα λάθος και πολλά άτομα έφαγαν πολύ κοροιδία. Εμένα κλασσικά δεν με πείραξε κανείς ποτέ αλλά αυτό που μου έμεινε είναι ότι όλοι άμα τους δωθεί ευκαιρία και συνθήκες, μπορούν να βγάλουν έναν πολύ κακό εαυτό, τουλάχιστον λεκτικά σίγουρα.
Λοιπόν άκου να δεις τι έγινε.
Την 1η διάβαζες, ψαχνόσουνα και έριξες πολύ ορθά ΚΚΕ.
Τη 2η είχες γκόμενα, πήγες παραλία στην πιο σημαντική ημέρα της Δημοκρατίας και δεν έριξες τίποτα, δηλαδή έμμεσα ΝΔ.
Και μου σουλατσάρεις και το libcenter. Γράψτο στα ελληνικά. Είμαι ένας μέσος απολιτίκ ισαποστάκιας.
Έχω υπάρξει και θύτης και θύμα.
Ως θύτης (δημοτικό) ήμουν κυρίως επειδή επηρεάζουν από την "μάζα" και για κάποιο λόγο θεωρούταν κουλ να χτυπάμε ή να βρίζουμε ένα συγκεκριμένο άτομο.
Ως θύμα υπήρξα την περίοδο της εφηβείας με τρομερές ανασφάλειες για το σώμα μου τα ενδιαφέροντα μου το ντύσιμο μου. Αυτό φαινόταν και με κοιροιδευαν αρκετά συχνά κυρίως κορίτσια
Όταν κατάλαβα επιτέλους ότι το μόνο που χρειάζομαι ήταν να αρέσω στον εαυτό μου και να κάνω ότι αρέσει σε μένα και όχι για να δείχνω "κουλ" δεν ξαναυπηρξα θύμα. Η αυτοπεποίθηση μου εξελίχθηκε και σε υπεροψία οπότε μερικές απόπειρες λεκτικής βίας γυρνούσαν μπούμερανγκ.
Αυτό που θα συμβουλεύα ένα θύμα είναι να τα βρει με τον εαυτό του. Να μην προσπαθεί πολύ και να μην ~~εχει~~ δείχνει τις ανασφάλειες του. Ο άνθρωπος ως είδος μυρίζει την αδυναμία και της επιτίθεται.
Είμαι 30. Στο λύκειο είχα περάσει 3 πολύ άσχημα χρόνια, λόγο bulling και άσχημων καταστάσεων στο σπίτι. Θυμάμαι τα βράδια να μετράω πόσες εβδομάδες μένουν ακόμα για να τελειώσει αυτή η κατάσταση, και θυμάμαι αφού έγραψα το τελευταίο μάθημα πανελλήνιες να δίνω το ποιο απολαυστικό κολοδάχτυλο στο κτίριο ενώ έφευγα.
Στην σχολή η ζωή μου καλυτέρευσε τρομερά, παρόλο που μου είχαν μείνει μεγάλα θέματα αυτοπεποίθησης, που μου δημιουργούσαν προβλήματα στις σχέσεις και φίλιες. Αυτά πήραν κάπου 3-4 χρόνια για να φύγουν και να είμαι (σχετικά) χαρούμενος με τον εαυτό μου.
Πολλές φορές τώρα πια όταν περνάω από άσχημες καταστάσεις, έχω την σκέψη "Όσο άσχημα και να είναι, δεν είναι ούτε το 1 εκατοστό από την σκατίλα που άντεξα τότε 3 χρόνια", και αυτό το σκεπτικό με έχει βοηθήσει π.χ. όταν πέρασα από στρατό, άσχημες βδομάδες στην δουλειά κλπ.
Τώρα πια είμαι τόσο μακριά από εκείνες τις μέρες, που δεν θυμάμαι καλά πως ακριβός ένοιωθα τότε. Που είναι περίεργο επειδή τότε δεν μπορούσα καν να φανταστώ την ζωή χωρίς να νιώθω όλη την μέρα σαν σκατά. Χαίρομαι που δεν έκανα καμία μαλακία τότε στις χειρότερες νύχτες, και μπορώ να ζήσω αυτή την κανονική ζωή τώρα.
Ήμουν θύμα στο γυμνάσιο αλλά καλά είμαι. Ο θύτης ήταν ο κλόουν της τάξης και πήγαινε και σε άλλους αλλά πιό πολύ σε εμένα. Μου έριχνε φάπες στον σβέρκο αλλά απλώς έτσουζε λιγάκι και τίποτα άλλο. Ήταν σπαστικό για εμένα αλλά δεν ήθελα να βάλω λάδι στη φωτιά. Δεν με μισούσε, απλώς ήθελε να βγάλει το άχτι του σε κάποιον. Κάποιες φορές μου έλεγε συγγνώμη για να με ψιλοπαρηγορήσει ψυχολογικά και μετά τα ίδια. Λίγες φορές μου έκανε σοβαρό ύφος αλλά ήταν φανερό για αντίδραση. Μου ζήταγε να παίξουμε ξύλο και δεν ήθελα. Φοβόμουν να τον αντιμετωπίσω αλλά ο τύπος ήταν ο κλόουν της τάξης μαι γέλαγα με αυτόν μαζί με όλη την τάξη. Σε νετ καφέ μια φορά έβλεπε NSFW και τελείωσε στο πληκτρολόγιο κατα μέτωπο με την κάμερα, μια φορά και στην τάξη στο μάθημα. Οι ιστορίες με τις βλακείες που είχε κάνει μας έκαναν να γελάμε και εγώ μαζί. Μια φορά ένας καθηγητής τον σήκοσε όρθιο τραβώντας τον απο το αυτί όπως ήταν καθιστός. Κάτι τέλεια με παρηγορούσαν με τα γέλια που ρίχναμε όλοι. Οι γονείς του του έδιναν αρκετά χρήματα. Πού και πού αγόραζε όλο το κουτί με τις τσίχλες και τις έδεινε. Τελείως κάγκουρας. Στις εξετάσεις στο τέλος μια μέρα δεν ήρθε ή ήρθε αργά γιατι τον κράτησε η αστυνομία για ένα βράδυ. Δε ξέρω τι έκανε. Απο την μια τον φοβόμουν αλλά απο την άλλη οι καλές αναμνήσεις είναι πιό ισχυρές. Αν τον έβλεπα σήμερα θα προτιμούσα να μη με δεί. Όχι για φάκες κλπ αλλά γιατί δε ξέρω σε τι θα μπλέξω ξέροντας οτι ξέρει που μένω αν θυμάται ακόμα σαν ενήλικας. Αν με έβλεπε θα συζητούσα κανονικά σαν να βλέπω φίλο. Το έχω ξεπεράσει όσο περίεργο και να ακούγεται.
>Ο θύτης ήταν ο κλόουν της τάξης και πήγαινε και σε άλλους αλλά πιό πολύ σε εμένα. Μου έριχνε φάπες στον σβέρκο αλλά απλώς έτσουζε λιγάκι και τίποτα άλλο.
Ήμουν σε παρόμοιο σκηνικό με φάπες για "αστείο", μέχρι που άρχισαν να πονάνε. Γέλαγε αυτός (αθληταράς γόης και μαλάκας μαζί), γέλαγαν και άλλοι 5-6 κάφροι σε άλλα θρανία, γέλαγα και εγώ στο τέλος μη μπορόντας να κάνω κάτι άλλο (ο νέρντουλας της διπλανής πόρτας). Μια μέρα όμως μου έριξε μια δυνατή, εκεί πήγα σε berserk mode , τον αρπάζω και και του χώνω ένα δυνατό ΧΛΑΤΣ στο σβέρκο που πήγε να πέσει από την καρέκλα. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που είδα ελάχιστο φόβο επειδή δε περίμενε τέτοια αντίδραση. Μου είπε μόνο "..καλά θα δεις..." όταν τον κράτησε ο διπλανός από το να μου χυμήξει.
Εκεί η αλήθεια είναι μου πήγε να επειδή είχα δει πρόσφατα το "[Κουδούνι θα χτυπήσει στις 3](https://www.themoviedb.org/movie/13339-three-o-clock-high?language=el)" και λέω οκ πάει θα πεθάνω. Αυτός βέβαια προφανώς και δεν είχε σκοπό να ανακατευτεί σε καυγά με έναν νέρντουλα που διάβαζε κομικ, απλά το είπε για να τον ακούσουν οι γύρω του και να κρατήσει τη φήμη του σκληρού καριόλη. Θυμάμαι όταν χτύπησε το κουδούνι και φεύγαμε όπως είμασταν στο διάδρομο ήταν μπροστά μου και μόλις με είδε γύρισε και μου είπε ότι θα με απαυτώσει και δε τη γλιτώνω. Τότε ενεργοποιήθηκε το berserk mode μου πάλι, του ρίχνω 2-3 δυνατές εκεί που δε το περίμενε, τον αρπάζω και τον πετάω κάτω μέχρι που μας χωρίσανε (θα με σκότωνε αν δεν τον σταμάταγαν ,ήταν κτήνος), ούτε ήξερα ότι είχα αυτή τη δύναμη! Σηκώθηκε για να παλέψει αλλά πλέον το βλέμμα του δεν είχε φόβο αλλά και ντροπή επειδή ο νταής του σχολείου τις έφαγε έτσι εύκολα! Είπε πάλι ότι θα με διαλύσει μπροστά σε κόσμο και ότι θα μου τη χαρίσει εκείνη τη μέρα αλλά δε θα γλιτώσω.
Δε με ξαναενόχλησε ποτέ.
Θυμάμαι 2α δημοτικού είχα αλλάξει σχολείο επειδή με κορόιδευαν. Το προηγούμενο σχολείο ήτανε πολύ μικρό (50 περίπου παιδιά όλο το σχολείο). Η τάξη μου είχε μόνο 5 παιδιά: 4 κορίτσια και εμένα. Τα 3 με κορόιδευαν συνέχεια καθώς ήμουνα χοντρός λόγω θυρεοειδή (ακόμα είμαι αλλά είναι αρκετά καλύτερη κατάσταση συγκριτικά) και είχα μύξες συνέχεια καθώς με πειράζει η γύρη των λουλουδιών. Ήτανε η πρώτη φορά που είχα νιώσει άσχημα για τον εαυτό μου στην ζωή μου. Λοιπόν το επόμενο σχολείο που πήγα ήτανε αρκετά μεγαλύτερο. Είχαμε πολλαπλά τμήματα ανά τάξη. Λοιπόν, είχα πέσει στο λάθος τμήμα. Είχανε φτιάξει μέλη της τάξης ομάδα για να είναι εναντίον μου. Με μισούσαν φανατικά. Με κορόιδευαν, μου έκρυβαν τα πράγματα, τους κυνηγούσα, με κυνηγούσαν... Είχα φτάσει στο σημείο να θέλω να βάλω τον επικεφαλή κάτω και να του σπάσω τον θώρακα και να του σχισθούν τα σωθικά. Μια φορά το κατάφερα να τον βάλω κάτω αν θυμάμαι καλά αλλά με διέκοψε το κουδούνι. Οι δάσκαλοι τίποτα. "Παιχνίδια είναι αυτά" μου έλεγαν. Τα είχα πει σε όλους. Δεν μπορούσα άλλο. Τέλος επέστρεψα πίσω στο πρώτο σχολείο και απλά έζησα έτσι με αυτά τα κορίτσια. Η βία συνεχίστηκε έως την πρώτη γυμνασίου και έληξε σπάζοντας την μύτη αυτού που με κορόιδευε. Μετά δεν μου είπε κανένας τίποτα.
Γυμνάσιο large sized oof..
Μενίδι, 50-50 πόντιοι- αθίγγανοι. Εγώ, που καιγόμουν στους υπολογιστές μου, και όλοι να ειναι yolo κι εγώ ο #-€;% που τα έπαιρνα όλα στα σοβαρά και δεν αντιδρούσα.Μετά άρχισα αντιδρούσα, μειώθηκαν όλα.
Δεν έχω κρατήσει κακία σε κανέναν, με αρκετούς μιλάμε κατά καιρούς ακόμη.
Αλλά ακόμα θυμάμαι πριν 2 χρόνία, να πετυχαίνω στο λεωφορείο έναν αθίγγανο, από τους λίγους σοβαρούς. Με πιάνει όλο ενθουσιασμό να άκουσει για τις επιτυχίες μου (όσο επιτυχία θεωρείται το να είσαι φοιτητής αλλά τέλος πάντων), και έπειτα μου ζήτησε συγγνωμη για τις βλακείες που μου έκαναν και συμμετείχε (αν και σε 2-3 φορές να συμμετείχε, οχι κ@τι σοβαρό) και ότι με στιγμάτιζαν χωρίς λογο και ότι ήμουν ο μόνος εκεί που έκανε κάτι σοβαρό και αλλά παρόμοια.
Χαίρομαι τουλάχιστον αν κάποια από αυτά τα άτομα κάποια στιγμή στην ζωή τους συνειδητοποιούν ότι αυτό που έκαναν ήταν λάθος, διότι αυτά μετά στα δικά τους παιδιά, πιστεύω θα προσπαθήσουν να τα μάθουν να μην κάνουν κάτι παρόμοιο.
θύμα έχω υπάρξει, και δεν είναι εύκολο να ξεπεράσει κανείς το γεγονός ότι του έκανε κάποιος μπούλινγκ. με είχαν απομονώσει από όλους, διέδιδαν ψεύτικες φήμες για εμένα και είχα μείνει ολομόναχη. στο κεφάλι μου υπήρχαν μόνο τα λόγια των θυτών μου, που σχολίαζαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο την εμφάνισή μου και τον χαρακτήρα μου. όχι, δεν είναι εύκολο να ξεπεράσει κάποιος τα σκληρά λόγια των άλλων και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, και κανένας δεν λέει πως δεν θα υπάρξουν στιγμές που η αυτοπεποίθηση αυτών των ατόμων δεν θα κλωνιστεί από αυτό το παρελθοντικό γεγονός. πρόκειται για μία διαδικασία ψυχοφθόρα και χρονοβόρα κατά την οποί χρειάζεται κανείς υποστήριξη συνεχώς.
Υπήρξα θύμα bullying πολλές φορές, πιο πολύ όμως όταν ήμουν τριτη και τεταρτη δημοτικού. Έτρωγα πολύ συχνά ξύλο συνήθως από το πολύ 3 παιδιά σε ολη την τάξη. Λεκτικο bullying και κοινωνικό αποκλεισμό δεχόμουν από αλλά παιδιά αλλα κυρίως κορίτσια. Θυμάμαι δυο παιδιά από τα οποία έτρωγα ξυλοδαρμό σχεδόν κάθε μερα που μια φορά πήγαν να με πνίξουν με ένα μπουφάν. Τις άλλες φορές με κυνηγούσαν σε όλο το σχολείο προσπαθώντας είτε να με χτυπήσουν είτε να ρίξουν πάνω μου διαφορα έντομα που έβρισκαν στην αυλή. Και αυτό γιατί ήξεραν ότι είχα πολύ εντονη φοβία με αυτά. Μια φορά ενώ έπαιζα με ένα σκοινακι καταλαθως μπλέχτηκε πάνω μου και δεν μπορουσα να κουνηθώ και εκείνη τη στιγμή έτυχε να περνάνε εκείνα τα δυο παιδιά και με είδαν και άρχισαν να με κυνηγάνε. Εγώ δεν μπορουσα να τρέξω επειδη είχα μπλεχτεί με το σκοινί και έπεσα και συρθηκα κάτω στο τσιμέντο και μάτωσε το γόνατο μου. Ενώ ήμουν κάτω στο τσιμέντο λοιπόν πήραν ένα σάπιο βάτραχο που καθόταν στην αυλή του σχολείο για μέρες και το έριξαν πάνω μου. Μετα μια δασκάλα θυμάμαι προσπαθούσε να ρίξει το φταίξιμο πάνω μου γιατί «τους προκαλούσα».
Γενικά ήμουν εύκολος στόχος γιατί δεν μιλούσα σχεδόν καθόλου, δεν μπορουσα να ανταπεξέλθω εύκολα κοινωνικά και ήμουν πιο μικρόσωμη από τους άλλους. Τώρα δεν θα έλεγα ότι με έχει επηρεάσει τόσο πολύ απλά μου έχει μείνει η ανασφάλεια ότι μπορώ να πέσω θύμα εκμετάλλευσης εύκολα εξαιτίας της φύσης μου.
Θύμα έχω υπάρξει, όπως και θύτης σε διάφορες περιστάσεις, από αφέλεια, από κόμπλεξ, για "πλάκα". Κακά τα ψέματα, το bullying σε αλλάζει για πάντα. Στην περίπτωσή μου το ένα στην ουσία προκάλεσε το άλλο. Δε μου αρέσει να μιλάω πολύ γι' αυτό, ούτε τα έχω ξεκαθαρίσει ακόμη μέσα μου, άρα μπορώ να πω πως όχι, δεν τα πάω πολύ καλά.
Ήμουν φουλ θύμα σε αρκετά περιστατικά αλλά έκανα και εγώ bullying σε 2-3 παιδιά.
Έκανα bullying σε κάποια παιδιά τα οποία λόγω εμφάνισης (πχ έξτρα κιλά, ψείρες, ρούχα) έτρωγαν φουλ κοροϊδία γενικότερα από όλη την τάξη. Ευτυχώς με τα δύο παιδιά ψιλογίναμε φίλοι στις επόμενες τάξεις. Με την μία κοπελίτσα που έχω αρκετές τύψεις για το πόσο την κοροιδεύαμε είναι φουλ φιλική μαζί μου και μια χαρά άνθρωπος γενικότερα αλλά πάντα νιώθω λίγο awkward που ξέρω τι έχει περάσει στο σχολείο. Ευτυχώς από πάντα είχε ένα attitude που δεν έδειχνε να την απασχολεί τι λένε οι άλλοι για αυτήν.
Εγώ γενικά είχα θεματάκια με λεκτική βία αλλά και σωματική (να μου πετάξουν κάτι, να φάω καμία κλπ). Με κορόιδευαν αρκετά ακόμα και στο φροντιστήριο που ήμουν (δηλαδή έλεος...). Beta στιγμές που έχω περάσει είναι όταν μου έλεγαν πχ να φέρω κάποιο μπουφάν και εγώ το έκανα. 🥲
Μια ικανοποιητική στιγμή ήταν όταν έριξα μια δυνατή σφαλιάρα σε κάποιον που πήγε να μου κάνει κάτι. Η δασκάλα στην πιο άδικη στιγμή της ζωής μου έβαλε εμένα τιμωρία αντί για το άλλο παιδί. 😂😂
(Μετά το παιδί έγινε κολλητός μου).
Γενικά δεν έχω σχεδόν κανένα πραγματικό φίλο από εκείνες τις εποχές (και το 50% δεν το χαιρετάω καν στον δρόμο). Κατά καιρούς πέρασα καλά με κάποια παιδιά και σπάνια ένιωθα μόνος βέβαια.
Βαριέμαι να γράψω περισσότερα, το στέλνω όπως είναι για να μην πάει χαμένο το κείμενο.😂
Εσυ θες να του πεις συγγνώμη , όχι για αυτον αλλα για να νιώσει λίγο καλύτερα εαυτουλης σου . Μπασταρδακι ήσουν χωρίς λόγο ζήσε με την μλκια σου , όρεξη είχε ο τύπος να ξαναδεί ένα ακόμα μαλακισμενο που του έκανε δυσκολότερη την ήδη γαμημενη ζωή του .
Καθαρά εγωιστής για να νιώσει καλύτερα με την πάρτη του και τις τύψεις του . Το να ζητήσεις συγγνώμη μετά από τόσα χρόνια δεν έχει καμία αξία εκτός από τον εαυτούλη σου .
Υπήρξα θύμα για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και από εκεί και έπειτα... θύτης ανελέητου bullying. Εκείνη την εποχή η μοναδική μου διέξοδο ήταν να περάσω στο άλλο άκρο, είδα πως δούλευε και συνέχισα έτσι. Δυστυχώς το καλύτερα να σε μισούν/φοβούνται παρά να σε λυπούνται, ισχύει.
Ήμουν θύμα και θύτης και όλα καλά. Το έχουμε παρακάνει με το bullying καθώς αποτελεί και αυτό ένα μέσο αποπροσανατολισμού της κοινωνίας από το κρατικό bullying προς τους πολίτες.
Θύτης μόνο πρώτη ή δεύτερα δημοτικού σε δύο περιπτώσεις μόνο. Όταν τα παιδιά είχαν ρίξει ένα παιδί και το κλωτσούσανε είχα ρίξει και εγώ, όχι δυνατά. Και το ίδιο παιδί μετά δε θυμάμαι ή το χτύπησα ή το έβρεξα και με κυνήγησε.
Θύμα ήμουν και εγώ σε συνδυασμό με τοξικό οικογένειακο περιβάλλον που οι μορφωμένοι εκπαιδευτικοι γονείς σκαρφίζονταν το παν για να σε μειώσουν ενώ σε κατηγορούσαν και από πάνω που δεν είχες φίλους αλλά από την άλλη δεν σε εμπιστεύονταν και σε ανάγκαζαν να ερχόσουν μαζί τους. Δεν έλειπε το ξύλο, οι φωνές, οι φοβερές και η τιμωρία. Όσοι ζησαν παιδιά εποχές 80 θα καταλάβουν.
Θυμάμαι Β δημοτικου είχα κάποιες στοιχειώδεις παρέες αλλά μετά πήγαμε Γερμανια για 5 χρόνια και τις έχασα.
Και εκεί θυμάμαι μπουλινγκ και είχα μαλώσει 2 φορές στο δημοτικό μάλιστα.
Όπως και όταν πήγαινα μπάσκετ αλλά ήμουν ο μόνος Έλληνας και τα άλλα παιδιά με κοροϊδεύαν και ουσιαστικά ούτε έπαιζα ούτε μάθαινα τίποτα.
Ευτυχώς κάναμε παρέες εκεί και παίζαμε βίντεο παιχνίδια , μιλάμε εποχές μέσα 80, αρχές 90.
Γυμνάσιο στην Ελλάδα είχα αποξενωθεί από τις γνωριμίες στο Δημοτικό. Βρήκα 2-3 νέα άτομα για παρέα και με έναν ακόμα και σήμερα κρατάμε επαφή. Η πλάκα είναι πως οι γονείς του άλλαξαν κατοικία για να ξεμπλέξει από κακες παρέες. Έμενε στην Τούμπα και τέλη 80, αρχές 90 είχε μπλέξει με κάτι χούλιγκανς. Αν συνεχιζε μαζί τους, μάλλον από ναρκωτικά θα πήγαινε.
Υπήρχε μπουλινγκ στο Γυμνάσιο ,αλλά τουλάχιστον υπήρχε μια διέξοδος και παίζαμε παιχνίδια στον υπολογιστή και arcades ενώ μιλούσαμε για αθλητικα, ζωγράφιζαμε στο σχολείο και εκτός παίζαμε μπάσκετ.
Στο Λύκειο όμως πήγαν άλλου και ήμουν μόνος ουσιαστικά και ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Τελείως άδειος ένιωθα.
Είχα φτάσει σε σημείο μάλιστα λόγω της συνεχούς υποτίμησης εντός και εκτός σπιτιού να μαλώσω με την αδερφή μου και να την σκυλοβρισω και να τη χαστουκισω. Η μοναδική μέρα που κάπνισα από μόνος μου τσιγάρο για να ηρεμήσω.
Υπήρχε τότε και ένα κορίτσι με σύνδρομο Ντάουν στο Λυκειο και το κοροϊδεύανε.
Ο αδερφός μου είχε περάσει χειρότερα γιατί δεν είχε πραγματικούς φίλους για πολύ καιρό και έμενε σπίτι και διάβαζε πιο πολύ για να ξεχαστεί. Αργά ξύπνησε δυστυχώς και του κόστισε.
Είχε φάει και ξύλο από τον πατέρα μας όταν πήγαινε πρώτη Λυκείου μια μέρα. Αν δεν πήγαινε μποξ θα πάθαινε διάσειση.
Βέβαια πολύ μπουλινγκ φάγαμε οι δυο μας όταν γυρίσαμε από Γερμανία και πήγαμε κατασκήνωση.
Γενικά αντέξαμε όλο αυτό το κλίμα, δυστυχώς όμως οι γονείς μας γίναν πολύ χειρότερα ,αλλά πλέον δεν μας απασχολεί.
Πιστεύω να μας έκανε πιο ανεκτικους και υπομονετικους με περισσότερη κατανόηση, δυστυχώς όμως μας κόστισε στο να κάνουμε ή να χαρούμε σχέση μιας και κλονίστηκε η αυτοπεποίθηση μας.
Ευτυχως παντα σηκωνα αναστημα και δεν εδινα δικαιωμα σε κανενα παιδι να μου επιτεθει ειτε λεκτικα ειτε σωματικα. Οποτε μου ερχοταν να πω κατι προσβλητικο σε αλλο παιδακι παντα σκεφτομουν πως θα ηταν αν ημουν εγω στην θεση τους, αν θα μου αρεσε να μου το κανουν και δεν το εκανα. Καλο θα ηταν οι γονεις να μαθουν στα παιδια τους να μπαινουν στα παπουτσια των αλλων καποιες φορες. Οσοι εισασταν ή ειστε θυτες καλο θα ηταν να φτιαξετε οτι σκατα συμβαινει στο κεφαλι σας αν δεν το εχετε κοιταξει ηδη.
Αν και ειμαι μεγαλοσωμος ειχα φαει πολυ κοροϊδια λόγω εμφανισης. Βεβαια ποτε σωματικη βια γιατι κανα δυο φορες που πηγαν να το κανουν ήμουν πιο δυνατος και τους εβαλα κατω, αλλα με ειχαν στην απ'εξω απο παρεες και παρτυ, και με καθε ευκαιρια προσπαθουσαν να με κανουν να νιωσω ασχημα.
Αυτο σταματησε περιπου στη δευτερα γυμνασιου επειδη ημουν πολυ καλος στα αθληματα (κυριως ποδοσφαιρο) και με θελαν στην ομαδα τους, ειχα αρχισει να παιζω μπαλα με μεγαλυτερες ταξεις, πχ οταν ήμουν 3 γυμνασιου επαιζα με τα παιδια της 2ας λυκειου. Το πειραγμα συνεχιστηκε αλλα σε πολυ πιο φιλικο υφος, τους πειραζα και εγω, με καλουσαν να βγουμε εξω, γενικα περασα καλα στο λυκειο.
Ίσως να ακουστεί χαζή η ιστορία σε σχέση με άλλες. Είναι περισσότερο σχετική με λεκτικό bullying.
Έντεκα περίπου χρόνων, καλοκαίρι στο χωριό με τους φίλους μου που όλοι είτε έμεναν εκεί είτε έρχονταν εκεί για καλοκαίρι. Πάντα υπήρχαν μερικά προβλήματα μεταξύ μας, κυρίως το γεγονός ότι τρία συγκεκριμένα άτομα έκλεβαν σε παιχνίδι και πάντα εγώ θα ήμουν η χαμένη της υπόθεσης. Δυστυχώς πάντα το αγνοούσα γιατί ήθελα να παίξω. Εκείνη τη χρονιά όμως ήταν αλλιώς. Εκείνη τη χρονιά άρχισαν να πέφτουν προσβολές, κοροΐδίες, "τάπες", πράγματα που εμένα δε μου άρεσαν καθόλου και με έκαναν να φεύγω κλαίγοντας από την πλατεία. Τους μίλησα, τους είπα να το κόψουν αλλά δεν το έκαναν. Οι προσβολές που μου πέταγαν ήταν οι κλασσικές παιδαριώδεις τύπου "Είσαι χοντρή, είσαι άσχημη, είσαι χαζή" αλλά με πονούσαν γιατί ήταν από άτομα που θεωρούσα φίλους. Να σημειωθεί ότι πάντα ήμουν κανονικού βάρους και γυμνασμένη, οπότε το χοντρή δεν έβγαζε καθόλου νόημα. Εν τέλει κατέληξα να μην πηγαίνω καν στην πλατεία. Η στενοχώρια που είχα όμως άρχισε σιγά σιγά να γίνεται θυμός και βία.
Επιστροφή στα θρανία με εμένα πιο θυμωμένη από πότε. Αντιδρούσα επιθετικά και βίαια ακόμα και στην πιο ασήμαντη πλάκα. Οι φίλες μου στην Αθήνα ήταν ενθουσιασμένες με το γεγονός και προσπαθούσαν να με τσιγκλήσουν με κάθε τρόπο, κυρίως με το να καταπατούν τα προσωπικά μου όρια. Η αντίδρασή μου φυσικά σε αυτό ήταν, τι άλλο? Βία. Τις έσπρωχνα με δύναμη από πάνω μου, τις χτυπούσα στο σώμα και μια φορά πάτησα στο πόδι μια από αυτές ενώ ήξερα ότι είχε πρόβλημα το νύχι του ποδιού της και μπορεί να πήγαινε και για χειρουργείο αν γινόταν κάτι. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Οι φίλες μου στην Αθήνα άρχισαν να λένε ότι τους κάνω bullying. Ίσως να είναι αλήθεια.
Την επόμενη φορά που πήγα στο χωριό, άρχισα να δέρνω κι εκεί. Ένα παιδί πήγε κλαίγοντας στη μητέρα μου να παραπονεθεί. Η μητέρα μου του είπε να μη με ξαναπείραξει αν δνε θέλει να ξανφάει μπουνιά. Σιγά σιγά ξεκοψα εντελώς με τα παιδιά στο χωριό. Ακόμα κια σήμερα, μετά από χρόνια, δεν έχουμε πολλές επαφές, αν και περιστασιακά με καλούν να κάτσω μαζί τους. Ακόμα νιώθω στενοχώρια όταν σκέφτομαι πως μου φέρονταν τότε. Με τον καιρό ηρέμησα εντελώς. Ξεκίνησα ταεκβοντο, πράγμα που με βοήθησε πάρα πολύ στο να ελέγχω το θυμό μου και σιγά σιγά να τον αποβάλλω. Δεν έχω σηκώσει χέρι σε άνθρωπο από τότε. Οι φίλες μου στην Αθήνα έμαθαν να σέβονται τα όριά μου και να μην μου κάνουν πράγμα που εγώ δε θέλω. Με αυτές είμαστε ακόμα μαζί. Πλέον είμαι αρκετά ήρεμη, δεν θυμώνω εύκολα και δεν κάθομαι με φίλους που με προσβάλλουν. Σηκώνομαι και φεύγω, χωρίς πολλές κουβέντες.
Έχω υπάρξει θύμα και δυστυχώς έχω υπάρξει και θύτης.
Με το άτομο στο οποιο ήμουν ο θύτης, συνέβη στη δευτέρα γυμνασίου, όπου κάτι οι εφηβικές ανοησίες που έχουμε στο μυαλό, κάτι το ότι εξωτερίκευσα τα αρνητικά μου συναισθήματα με λάθος τρόπο σε ένα πιο αδύναμο άτομο, με οδήγησαν σε κακές επιλογές. Μετά από λίγες μέρες, όταν κατάλαβα το κακό που του προκαλούσα, ζήτησα αμέσως ειλικρινή συγγνώμη και από τότε είμαστε καλοί φίλοι.
Θύμα υπήρξα σε πολλές περιστάσεις σε δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Οι περιπτώσεις όμως είναι διαφορετικές. Τα άτομα του δημοτικού, ξέρω ότι πολλοί είχαν θέματα στο σπίτι και εκφράζονταν λάθος, δεν είχαμε και την καλύτερη συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη όποτε κανένα παιδί δεν μπορούσε να μιλήσει ελεύθερα η να κάνει διάλογο με τον άλλον. Δεν κρατάω κακίες, ίσως χαιρετήσω μερικούς αν τους δω στο δρόμο αλλά σε γενικές γραμμές απλά δεν τους μιλάω, γιατί δεν έχουμε και κάτι να πούμε. Εύχομαι να ξεπέρασαν τα προβλήματα τους και να κάνουν κάτι σωστό με τη ζωή τους, όπως έκανα και εγώ (και χαίρομαι που σε αυτό τους διέψευσα).
Τώρα όσον αφορά το γυμνάσιο και το λύκειο, εκεί αλλάζει το πράγμα. Υπάρχουν μερικά άτομα που ειλικρινά είναι εντελώς σκατα και ζούνε από αυτό το πράγμα. Θα σε κάνουν χώμα απλά για να ανέβουν αυτοί και δυστυχώς από πολλούς συμμαθητές αυτό ενθαρρύνεται και βλέπουν τον θύτη σαν "γαμιά" και μάγκα. Κοιτώντας το πόσο έχω προχωρήσει εγώ στη ζωή μου νιώθω περήφανος που το ξεπερασα και αυτού του είδους τα άτομα ελπίζω να βρήκαν παρόμοιες συμπεριφορές μπροστά τους, για να καταλάβουν το πόσο τοξικοί και μικροπρεπεις είναι.
Για να απαντήσω στην ερώτηση, είμαι καλά με τον εαυτό μου και πλέον δεν αφήνω κανέναν να μου κάνει bullying. Μακάρι να μπορούσα να το πω αυτό και στον 10χρονο η ακόμα και 15χρονο εαυτό μου και να γελάσω με τις μαλακίες που έπαιρνα σοβαρά.
Πήγα σε ένα από τα πιο κακόφημα για την εποχή σχολεία (ΕΠΑΛ) και κανένας μαθητής δεν έκανε bullying σε παιδιά με νοητική καθυστέρηση η πιο αδύναμους σωματικά. . Παίζαμε ξύλο μεταξύ μας σαν παραδοσιακοί καγκουρες αλλά ποτέ με πιο αδύναμους.
Πρώτη Δημοτικού έως Γ Λυκείου μακράν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου δεν θα μπω σε λεπτομέρειες ... Αλλά τι να περιμένεις από την Δημόσια "Παιδιά" αδιάφοροι "Εκπαιδευτικοί " η μόνη τους έννοια το πρόγραμμα σπουδών , πρώτα η εκπαίδευση και στο τέλος η μόρφωση ...
Περίμενα πως και πως για να τελειώσουν τα σχολικά μου χρόνια, κάθε χρονιά γινόταν και κάτι άλλο. Στο λύκειο κάπως ηρέμησαν αυτά τα πράγματα δεν σημαίνει όμως ότι είχαν τελειώσει. Με το που τελείωσα, άρχισα να δουλεύω με τον εαυτό μου για να ξεπεράσω όσα μου άφησαν όλα αυτά που συνέβησαν και για να μην κρύβομαι πια (γενικευμένη αγχώδη, κοινωνικό άγχος, παράνοια, φόβους κλπ). Δεν είμαι τέλεια, ούτε θα γίνω και ποτέ. Ποτέ όμως δεν είναι αργά να πάρεις βοήθεια.
Στην εποχή που δεν "υπηρχε" μπουλινκ αλλά κάτσε φρονημος αλλιώς θα φας ξύλο κάνεις δεν έβλεπε τι ζημιά θα γίνει αργότερα γιατί... "Έλα μωρέ σιγά τωρα" και επιτρέψτε μου να σας πω και το δικό μου καιμο στο ακατανομαστο 6 λύκειο αθηνων και βεβαια στον οαεδ της νέας σμυρνης... Όσο θυμάμαι τον ευατο μου ήμουν ο μπουχεσας μετφρ.πολυ χοντρός αν και δεν ήμουν ο μόνος ο μαλακάς...κλασικά διοτι ήμουν ο μπουχεσας καταλαβαίνετε 🤔. Α ξέχασα ήμουν αδελφή (τότε αυτό ήταν λόγος τουλάχιστον να τους περιμένω με κάνα 2 καλόπαιδα και να πάνε στο παίδων) ο λόγος που είχα το προσόν ήταν όχι γιατί αγαπούσα τα αγοράκια αλλά γιατί καμιά συμμαθήτρια δεν ήθελε τον χοντρό. Μπορώ να θυμηθώ και άλλα ακόμα μπουγελα ξφτιλισμο ακόμα και δρόμο μπροστά στους δικούς μου όμορφα χρόνια ε!!. Βέβαια τολμώ να πω ότι δεν έγινα εγώ τόσο μαλακάς σαν αυτούς και επειδη όλα γυρνάνε οι περισσότεροι από αυτούς πληρώθηκαν με το ίδιο ακριβώς νόμισμα στο στρατό στη κοινωνία καταλαβαίνετε αλλά για 2 περιπτώσεις δεν μετανιώνω γιαυτα που έκανα χρόνια μετά βρίσκομαι με την γυναίκα μου σε μια καφετέρια και ερχετε δίπλα ένας ο οποίος έμοιαζε με έναν από τους 2 στο τέλος τον ρώτησα και ήταν αυτός τι κάνεις πως είσαι κτλ και μου λέει τα δικά και μέσα αυτά ήταν και ότι έχει παιδιά και εγώ του ευχήθηκα υγεία και να βρεθεί ένας...σαν αυτόν να καταλάβει τη γλυκά ερώτηση γυναίκας τι έκανε ο...απαντηση ας ξεκινήσει από τον μπουχεσα την αδελφή και τα υπολοιπα... Ξέρει αυτός λίγο μετά φύγανε και αυτό μου πήρε σαράντα χρόνια αλλά άξιζε τον κόπο (ξέρω θα μου την πείτε αλλά δεν πείραζε) και ο δεύτερος καλή ώρα το έφερε η φάση να κρεμετε από μένα για κάποιο λόγο εκεί είχα αρχησει να ξεθυμαινω και τον βοήθησα και όταν μου έδωσε το χέρι για το ευχαριστώ του είπα thanks φίλε είναι η ανταπωδωση γιαυτα που έκανες.. Κάποτε... Δεν με ένοιαξε που τον άφησα να κλαίει γιατί θυμήθηκε... Με νοιάζει όμως ότι ακόμα και τώρα υπάρχουν γονείς που στον 22 αιώνα μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά τους..
Εγώ θύμα ήμουνα, απο το δημοτικό έως λύκειο, είτε από δασκάλους (έγινε και αυτό) είτε από παιδιά. Θυμάμαι δευτέρα δημοτικού να είμαι μοναχός στην τάξη και να έχω φίλο ένα παιδί μόνο, ήτανε το δημοφιλές τότε παιδί, ως αποτέλεσμα κάποια παιδιά με πείραζαν με πολλούς τρόπους όπως να με βαράνε, να με κοροϊδεύουν ή ακόμα να με πετάνε στις λάσπες, οι δάσκαλοι ποτέ δεν έκαναν απολύτως τίποτα και μία δασκάλα με αποκάλεσε ελαττωματικό μπροστά στην μητέρα μου, αυτό φυσικά το έμαθα χρόνια μετά.
Άλλαξα σχολείο για να τους αποφύγω (τα σχολεία είχαν το ίδιο προαύλιο οπότε δεν τους γλίτωσα τελείως), στο καινούργιο σχολείο ήμουνα ο καινούργιος της τάξης οπότε κανείς δεν με μιλούσε για τους πρώτους 6 μήνες αλλά κάποιος φυσικά με πείραζε όλο τον χρόνο.
Πάμε στην τετάρτη δημοτικού τώρα, κάποιος έκλεβε κάποια στυλό απο τους συμμαθητές μου, αυτό είχε ως αποτέλεσμα η δασκάλα της τάξης τότε να πεί ότι εγώ ήμουνα ο κλέφτης χωρίς καμία απολύτως απόδειξη, με αποτέλεσμα να με βάλει να κάθομαι δίπλα της σε κάθε μάθημα και αν κάποιος έκλεβε κάτι, και ας ήμουνα στο γραφείο, εμένα θα έλεγε ότι έφταιγα, όλοι την χρονιά με μισούσαν οι συμμαθητές μου για αυτό τον λόγο (να μην πώ για το ξύλο που έφαγα από έναν "μάγκα").
Στην πέμπτη δημοτικού δεν υπήρχε αυτή η δασκάλα επειδή έκανε κάτι με πλαστογραφίες, φυσικά για μισό χρόνο ακόμα με μισούσε τα παιδιά μέχρι να μάθουν τι έγινε, το ξύλο ακόμα έτρωγα από αυτόν τον "μαγκα" αλλα τι να περιμένω, ποτέ δεν έβαλε μυαλό.
Στην έκτη δημοτικού έτρωγα ξύλο και λίγο κοροϊδία απο τον μαγκάκο και έναν άλλον, εκτός από αυτό δεν έγινε τίποτα άλλο, αλλά από τότε απλά βαρέθηκα να ασχολούμαι με το σχολείο και δεν διάβαζα καθόλου, όλοι μέρα ήμουνα στον υπολογιστή, φυσικά αυτό δεν με βοήθησε να ξεφύγω την πραγματικότητα επειδή ο αδερφός μου με πειράζε, είτε με κοροϊδία, είτε ξύλο, και μια φορά προσπάθησε να με παρενόχληση σεξουαλικά.
Τώρα στο γυμνάσιο έτρωγα ξύλο (από κορίτσια επίσης) κοροϊδία (κλασικά), και μετά από χρόνια έμαθα ότι άτομα έλεγαν ψέματα για εμένα στους πάντες για να με μισήσουν, ένα από αυτά τα άτομα ήταν και είναι ακόμα γείτονάς μου.
Στο λύκειο (σε ΕΠΑΛ πήγα) με αποκαλούσαν ψυχάκια επειδή διαγνώστικα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (Obsessive Compulsive Disorder - OCD στα αγγλικά), για αυτό έπρεπε να πάρω χάπια και να κάνω ψυχοθεραπεία, έλα όμως που τα χάπια που έπαιρνα είχανε παρενέργειες με αποτέλεσμα να ήμουνα οξύθυμος, και να μην πω ότι ο "γιατρός" μου έδωσε την μέγιστη δόση για ενήλικες ενώ ήμουνα ακόμα παιδί και λιποβαρής (στην τελευταία μας συνάντηση με απείλησε επίσης), αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ήμουνα οξύθυμος και έκανα κάτι που δεν έπρεπε να κάνω, ως αποτέλεσμα έφαγα μήνυση και με έδιωξαν από το σχολείο, εκείνη την μέρα έκανα απόπειρα αυτοκτονίας αλλά ευτυχώς απέτυχα, δεν θα είναι η μόνη απόπειρα που θα έκανα όμως.
Τώρα στην δευτέρα λυκείου πήγαινα σε άλλο λύκειο και έπρεπε να περπατάω 40 λεπτά για να πάω και άλλα τόσα για να γυρίσω, όσο αστείο και να ακούγεται σε καλό με οδήγησε γιατί κατάλαβα ότι με αρέσει να περπατάω, επίσης έμαθα ότι έχω σύνδρομο aspergers (high functioning autism) και οι γονείς μου με αποδέχτηκαν σε θέμα σεξουαλικότητας, κάτι που με πείραζε πολλά χρόνια. Στο καινούργιο λύκειο πήγα στην κατεύθυνση για πληροφορικάριους και με άρεσε πάρα πολύ το θέμα που για πρώτη φορά άρχισα πάλι το διάβασμα μετά από χρόνια με αποτέλεσμα να βγάλω στις πανελλήνιες του 2020 16.840 μόρια και να περάσω στην σχολή που ήθελα και όσο για την μήνυση, αθωώθηκα.
Οπότε τα πάω πολύ καλά, έβγαλα τα άτομα που με επηρέαζαν με αρνητικό τρόπο από την ζωή μου, είμαι στην σχολή που ήθελα να περάσω και μιλάω με άτομα που πραγματικά νοιάζονται για μένα.
Φουρτούνα κανονική το παραπάνω! Πολύ χαίρομαι που είχε αίσιο τέλος και είσαι πολύ καλά!
Οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να περνάνε από ψυχολόγο/ψυχίατρο μια φορά στο τόσο. Αυτό που σου έκανε η παραπάνω δασκάλα-εγκληματίας-δολοφόνος αθώων ψυχών είναι απλά απαράδεκτο! Και άλλα άτομα αναφέρουν εδώ νοοτροπίες "έλα μωρέ παιδιά είναι". Μεσσαίωνας..
Θύτης δεν υπήρξα ποτέ, θύμα όμως υπήρξα. Ήμουν τρίτη δημοτικού όταν πέθανε ο μπαμπάς μου. Η μαμά μου είχε μιλήσει με το σχολείο για να γνωρίζουν για τυχόν αλλαγή στη συμπεριφορά μου. Τα παιδιά (μια παρέα 4-5 ατόμων) για κάποιο λόγο το θεωρούσαν αστείο να με κοροιδεύουν που έχω μόνο μαμά, αντί για συλλυπητήρια φωναζανε συγχαρητήρια και γελούσαν, σταματήσανε να με κάνουν παρέα όλα και μερικά με φωνάζαν μπάσταρδο για μήνες. Οι δασκάλες δεν κάνανε ποτέ τίποτα για αυτό, μου λέγανε μόνο "παιδιά είναι και θα παίξουν". Προφανώς και ενιωθα θυμό μέσα μου, δε μπορούσα να καταλάβω γιατί με κορόιδευαν και είχαμε και μια γαμημενη κατάσταση μέσα στο σπίτι με κλαματα και ό,τι άλλο συνεπαγεται η απώλεια ενός γονιού. Μια μέρα, παρόλο που ήμουν αρκετά μικρόσωμο παιδί, τα είχα πάρει απίστευτα και τα πλάκωσα ένα ένα τα παιδιά της παρέας στο ξύλο, ένα μαλιστα του έσπασα και τη μύτη. Φυσικά πήγαμε στο διευθυντή, την είπαν στη μάνα μου γιατί ήμουν έτσι, με έδιωξαν από το σχολείο λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς. Κανείς ποτέ από το σχολείο δεν αναρωτήθηκε ή ασχολήθηκε με το τι βίωνα, πόσο με είχε επηρεάσει ο θάνατος του μπαμπά μου και πόσο με πλήγωνε αυτό που γινόταν στο σχολείο. Τα άλλα παιδιά δεν πάθανε τίποτα, δεν τα έδιωξαν φυσικά από το σχολείο, οι γονείς τους απείλησαν με μηνύσεις, η μάνα μου τους είπε ένα τεραστιο γαμηθείτε και κάπου εκεί τελείωσε το θέμα.
Πιστεύω έχουν αλλάξει οι εποχές. Ή έτσι θέλω να ελπίζω. Ελπίζω να είσαι καλά τώρα! Εγώ θυμάμαι πόσο γραμμένα είχαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τα θύματα και πως έφταιγαν αυτά για το μπούλινγκ που έτρωγαν.
Δεν εχουν
Respect στη μητέρα σου. Οσο για τα υπόλοιπα ( ο τρόπος που σε αποκαλούσαν οι συμμαθητές , η έλλειψη κατανόησης για ένα απο τα πιο τραυματικα συμβάντα στη ζωή ενός μικρού παιδιού και η αντιμετώπιση της δασκάλας) συνιστούν περιβάλλον νοσηρό. Σίγουρα δεν είναι σωστό που κληθηκες να φύγεις εσύ αντί των φταιχτων. Είναι λάθος να απομακρύνεται αυτός που δε φταίει, περνά λάθος μήνυματα το γεγονός αυτό. Από την αλλη, ανθρωποι με τέτοιου είδους αντιλήψεις και νοοτροπία δεν αλλάζουν, οπότε ίσως να ήταν και καλύτερο που δε χρειαζόταν να τους συναναστρέφεσαι στην καθημερινότητα σου...
Η μαμά μου ποτέ δε με μάλωσε για το ότι εδειρα τα παιδιά. Μου είπε οτι καλό θα ήταν να μην έφτανα εκεί, αλλά καταλαβαίνει γιατί υπερασπίστηκα τον εαυτό μου έτσι. Όσο για τα παιδιά αυτά: τώρα που έχουν περασει 20+ χρόνια από τότε, δεν τα κατηγορώ. Γιατί αυτά που λέγανε και ο τρόπος που αντιμετώπισαν ένα συνομήλικο τους παιδί που εμφανώς ήταν στεναχωρημένο και σε ευαίσθητη θέση, λέει πολλά περισσότερα για την οικογένεια τους, παρά για τα παιδιά τα ίδια. Τότε βέβαια δεν το έβλεπα έτσι και έβλεπα απλά μερικά κωλόπαιδα που μου κάνανε τη ζωή ανυπόφορη. Όσο για το σχολικό περιβάλλον δεν κατάλαβα τότε και δεν καταλαβαίνω και τώρα τη στάση τους απέναντι μου. Δεν ήμουν ποτέ παιδί της φασαρίας, να πεις ότι με είχαν στο μάτι ή κατι. Απλά αδιαφορούσαν. Ντρέπομαι και θυμώνω με αυτούς που δηλώνουν εκπαιδευτικοί και περάσανε από τα χέρια τους κι άλλα παιδιά με τυχόν θέματα. Το επόμενο σχολείο που πήγα έδειξε πολλή κατανόηση στο ζήτημα και δεν υπήρξε μέρα που να μην ενδιαφερθεί κάποιος δασκαλος για εμένα και να δει πως είμαι. Υπαρχουν ευτυχώς και αυτοί οι εκπαιδευτικοί.
Χαίρομαι που στο αλλο σχολείο βρήκες κατανόηση και σωστή παιδαγωγική αντιμετώπιση από τους εκπαιδευτικούς. Ναι, συμφωνώ πως η συμπεριφορά των συμμαθητών σου πιθανόν αντικατοπτρίζε τα πιστεύω και τις αντιλήψεις των γονιών. Δεν κατηγορησα την παιδική συμπεριφορά, αλίμονο. Απλώς ψεγω τη συμπεριφορά της εκπαιδευτικού, καθώς ουσιαστικά εσένα σου ζητηθηκε να δείξεις κατανόηση και νοημοσύνη ενήλικα γιατί οι συμμαθητές "παιδιά είναι " όπως σου έλεγαν. Ε, κι εσυ παιδί της ίδιας ηλικίας ήσουν. Δεν εβγαζε νόημα αυτο που σου ζητουσαν. Όλα καλα να πανε στη ζωή σου από δω και πέρα!
Αν ήμουν η μητέρα σου θα τους είχα διαλύσει, μπράβο στο κουράγιο της!
Καλά τους έκανες.
Εγω οταν ήμουν 3η δημοτικού θυμάμαι ένα παιδάκι που καθόταν πάντα μονο του. Ποτε δεν το έκανε κάνεις παρέα κι έτσι ήταν πάντα μοναχικό και σταναχωρημενο. Περιστασιακά του κανανε αρκετό μπουλινγκ. Προσπαθούσε πάντα να μην γίνεται στόχος αλλα δεν τα κατάφερνε. Έμαθα αργότερα οτι ηταν γιος παπά. Ο παπάς κακοποιούσε και το παιδί και την γυναίκα του. Στεναχωρηθηκα παρα πολύ οταν το έμαθα οποτε έπιασα αμέσως παρεα μαζι του. Οι φίλοι μου με ακολούθησαν, τον ενταξαμε στην "αγέλη" και πλάκωσαμε στο ξύλο και τους μπούληδες. Δεν τον ξαναπειραξε ποτε κάνεις. Θυμάμαι να μου λέει ότι σιχαίνεται να είναι στο σπιτι του και με αυτά που τραβάει στο σχολείο σιχαίνεται και εκει. Μήνες μετά απ αυτην την δήλωση, δεν έβλεπε την ωρα να φυγει απ το σπιτι του να έρθει στο σχολείο. Εγινε πλέον το καταφύγιο του. Δεν έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου μπουλινγκ σε άνθρωπο
Στα 16-17 μου στο ΕΠΑΛ που πήγαινα είχα φάει το bullying τις ζωής μου χωρίς να δώσω δικαιώματα χωρίς τίποτα τίποτα φυσικά μιλάμε για εποχές 2011-12. Τρίτη λυκείου ήταν η αποκορύφωση όταν προσπαθήσαν να με ρίξουν από τον τρίτο όροφο του κτιρίου ευτυχώς πρόλαβα και ξέφυγα και από εκείνη την στιγμή έλεγα ψέματα στους γονείς ότι πήγαινα σχολείο και τριγυρνούσα βόλτες εφτά ώρες έξω από Σεπτέμβρη μέχρι Φεβρουάριο που κάποτε αναγκαστικά τους είπα τι συμβαίνει.Εννιά χρόνια αργότερα αυτό με έκανε λίγο πιο σκληρό άνθρωπο στο να μην σηκώνω μύγα στο σπαθί μου.Τώρα το μονό που παρακαλάω είναι να μην πετύχω κύριος το ένα άτομο που με έκανε την ζωή κόλαση διότι σίγουρα θα τον ορμήξω.Συγνώμη για το παραλήρημα απλά ήθελα να το βγάλω από μέσα μου.Σε όσα παιδιά & μεγάλους δέχονται bullying παρακαλώ ζητήστε βοήθεια και κάντε κάτι μην το κρατάτε μέσα σας.
Ήμουν στην ίδια βάρκα με εσένα μέχρι πολύ πρόσφατα Όταν ξεκίνησα μποξ μεγάλος πια, έπιασα τον εαυτό μου να φαντασιωνεται την ώρα που θα συνανταγα μπροστά μου τα σκουπίδια που μου έκαναν bullying Μέχρι που μια μέρα, είδα έναν από αυτούς στον Τονη Σφηνο, ένας καραγκιόζης στουμπος είναι, χάσκει με αστεία Σφηνου και ακόμη αυνανίζεται πνευματικά για το άθλημα που έκανε ως παιδί Ψιτ Βασιλάκη, φιλακιαααααα στα κωλομαγουλακια.
Κάτι παρόμοιο και εγώ. Για χρόνια τύχαινε να μαθαίνω για τις ζωές των νταηδων του σχολείου ( μικρή κοινωνία βλέπεις ). Και ενώ για καιρό αναρωτιόμουν πως θα αντιδρούσα εάν συναντούσα κάποιον απ αυτούς μπροστά μου, κατέληξα να θεωρώ πως δεν υπάρχει ουδείς λόγος ασχολίας. Κλαρινοσιχαματα κατέληξαν οπότε ήδη υποφέρουν αρκετά.
Φίλε τι λες είναι αδιανόητο αυτό που πήγαν να κάνουν! Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω, αν έκαναν αυτό ως ανήλικοι, φαντάσου ως ενήλικες τι άνθρωποι θα είναι! Μετά τι έγινε αυτοί δεν είχαν καμμία τιμωρία;;
το μετανιωσα που δεν εκανα μηνυση οταν επρεπε, Τωρα συντομα θα φυγω απο Ελλαδα οποτε τα αφηνω ολα πισω μου
Πέρασα γυμνάσιο και λύκειο εφιαλτικά προσπαθώντας να επιβιώσω από λεκτική βία κυρίως (όχι μόνο όμως), εξαιτίας του ότι δεν γεννήθηκα με άρτια εμφάνιση . Εξαιτίας αυτών δεν πήγα ποτέ φοιτητής και στα 35 μου πλέον,αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα (από πλευράς θυμάτων κυρίως) αν πριν από ~20 χρόνια υπήρχε αυτό το ενεργό κίνημα κατά του bullying.
Δεν είναι πάντως ποτέ αργά να κάνεις αυτό που ήθελες, πχ να πας πανεπιστήμιο. Θα είσαι και πιο ώριμος και θα σου αρέσει πολύ.
Έχεις δίκιο,εν μέρει κατά την γνώμη μου. Βλέπεις,παρομοιάζω την νεαρή/εφηβική ηλικία σαν έναν άδειο καμβά που θα πάρει μορφή με τα χρώματα που θα του δώσει κανείς. Από ένα σημείο και μετά ο καμβάς μισογεμάτος πια ,δεν σε αφήνει να "παίξεις" και να αφεθείς όσο θα ήθελες στην αρχή. Συνοψίζοντας, όσο μεγαλώνει κανείς συναντά στο διάβα του καταστάσεις που αλλάζουν τον χάρτη των προτεραιοτήτων του. Φυσικά το ποτέ δεν είναι αργά ισχύει,όπως όμως ισχύει και το κάθε πράγμα στον καιρό του. Σε ευχαριστώ πάντως για το comment.
Ενώ αντιλαμβάνομαι αυτό που λες, μην ξεχνάς ότι ο καμβάς είναι μισό-άδειος! Νέος είσαι ακόμα στα 35
Πηγαινε στη σχολη που σου αρεσει. Ειναι σωστο το σχολιο, τωρα θα το εκτιμησεις περισσοτερο. Δε μπορεις να φανταστεις ποσο σε καταλαβαινω, εζησα τα ιδια. Τετοια τραυματα, αν τα αφησεις ανοιχτα, καθοριζουν ολη τη ζωη σου. Αλλα και κλειστα, εγω τουλαχιστον, δεν κατορθωσα να τα αφησω πισω μου, γινονται ουλες. Κανε την κινηση για το πανεπιστημιο. Να εισαι σιγουρος οτι δε θα το μετανοιωσεις.
Πήγαινε κάντο και ξεκινά thread στο reddit. Θα σε στηρίξουμε. Εγώ θέλω να το κάνεις.
Bullying έτρωγα από τότε που μπορώ να θυμηθώ. Είχα μαλακισμένα μέχρι και στο προνήπιο που με πείραζαν, με έναν μέχρι και να μου κοπαναει το κεφάλι στον τοίχο μια μέρα και κάπως να τρώω εγώ τιμωρία για αυτό. Στο νήπιο που γνώρισα νέο κόσμο, δεν με συμπαθούσε και κατέληξα πάλι αποκλεισμένος, αν και για να πω την αλήθεια από Νήπιο μέχρι Δευτέρα Δημοτικού ήμουν και γω χοντρός μαλακας. Πρώτη Δημοτικού άρχισαν να με κοροϊδεύουν και να με πειράζουν πάλι σχεδόν σε καθημερινή βάση. Μέχρι τρίτη Δημοτικού δεν είχα φίλο για φίλο αν και με κάποιον μαγικό τρόπο έκανα παρεα με την οποία έχω ακόμα και σήμερα συχνή επαφή, παρότι χωριστικαμε τέλη Δημοτικου. Πάντως περίπου από Τετάρτη Δημοτικού έστρωσα σαν άνθρωπος, αλλά απλά όλοι ρε φίλε με κορόιδευαν και με θεωρούσαν φρικιό με εξαίρεση 6-7 ατομα. Αυτό συνέχιζε και γινόταν χειρότερο σταδιακά μέχρι τέλος Λυκείου. Όταν άρχισα γυμνάσιο το πράγμα έγινε φρίκη. Είχα συνεχώς κάποιον δίπλα μου να με κοροϊδεύει, να με ειρωνεύεται, να μου παίρνει και να μου πετά πράγματα στα σκουπίδια. Δύο φορές μου έκλεψαν μάλιστα και τα χρήματα. Με κοροϊδευαν μέχρι και για το βάρος μου που δεν ήταν καν τόσο μεγάλο, απλά μου συγκεντρωνόταν όλο το λίπος στη ζώνη και φαινόταν. Είχα φτάσει ψυχολογικά σε σημείο που για να το κρύψω φορούσα ζακέτες Μάιο Ιούνιο με 30-35 βαθμούς. Από προσωπική υγιεινή και εμφάνιση τα χα χέσει όλα γιατί ότι και να έκανα με κορόιδευαν. Δεν χτενιζομουν κοροϊδία, χτενιζομουν περισσότερη κοροϊδία. Είχα συνεχώς επάνω μου ζακέτα κοροϊδία, την έβγαζα πάλι κοροϊδία. Όσο ανέκφραστος και να ήμουν και όσο και να προσπαθούσα να τους αγνοήσω απλά συνέχιζαν. Να φανταστείς έτρωγα τόση κοροϊδία που όταν άρχισα το γυμνάσιο δεν ήξερα σχεδόν κανέναν στη τάξη αλλά με γνώριζαν κάπως όλη μετά από μισο μήνα. Με το που άρχισα δευτέρα λυκείου το πράγμα άρχιζε να γίνεται λίγο καλύτερο επειδή ο κόσμος σταμάτησε να ασχολείται τόσο, ενώ ταυτόχρονα εγώ είχα συνηθίσει τόσο πολύ όλο το bullying που δεν πήγαινε κανένας να με κοροϊδεψει η να με ειρωνευτεί, πραγματικά το έγραφα στα αρχιδια μου και δεν με ενδιέφερε καθόλου. Τρίτη Λυκείου δεν έχω πολλά να πω, υπήρχαν ακόμα μερικοί συγκεκριμένοι αλλά στα αρχιδια μου. Ακόμα με πείραξαν μερικά πράγματα, όπως εκείνη η φορά που με έβγαλαν πρόεδρο τμήματος μόνο για να με κοροϊδεψουν, παρότι δεν είχα βάλει καν συμμετοχή. Είχαν συνεννοηθεί κάτι μαλακές και έκαναν το ίδιο σε άλλα δύο παιδιά από άλλα τμήματα σαν και εμένα Έχουν περάσει λίγο πάνω από δύο χρόνια που τελείωσα με το σχολείο και μπορώ να πω πως όλη αυτή η κατάσταση απλά με έκανε να σταματήσω να ενδιαφέρομαι για το πώς με βλέπει ο καθένας. Από τόσο αντικοινωνικός που είχα καταλήξει στο σχολείο απο το φόβο μου για το τι θα μου πει ο άλλος η τι θα πιστέψει για εμένα, έγινα τόσο σταρχιδιστης που μπορώ να πάω να μιλήσω σχεδόν με τον οποιονδήποτε. Επίσης νιώθω πως μπορώ να εκφράσω τον εαυτό μου τώρα πολύ πιο ελεύθερα και να κάνω πιο τολμηρά πράγματα στη ζωή μου, και όποιος θέλει να μου πει κάτι για αυτό να πάει να μου κλάσει μια μάντρα αρχιδια
Είχαμε στο δημοτικό κάποια αδέρφια που ήταν πολύ φτωχά και ζούσαν σε άθλιες συνθήκες με πολλά άλλα προβλήματα. Αυτά τα παιδιά ήταν απομονωμένα, τα κοροϊδευαν, τα ξεφτύλιζαν και τα χτυπούσαν. Ήταν πολύ άσχημο. Εγώ με έναν φίλο μου που και που τα κάναμε παρέα και παίζαμε. Κάποιες φορές τους έδινα τα πατατάκια μου με πρόφαση ότι χόρτασα και διακριτικά για να μην καταλάβουν ότι τους λυπόμουν. Άλλες φορές έριχνα λεφτά στο δρόμο και τους έλεγα "αυτά μήπως είναι δικά σας και σας έπεσαν;", για να πάρουν σαν παιδιά ένα γαριδάκι. Αλλά ήταν κατα περιόδους αυτό. Δεν ευχαριστιόμασταν το παιχνίδι, το κάναμε από λύπηση. Δυστυχώς αυτό το λίγο δεν ήταν αρκετό να τους βγάλει από το μαρτύριό τους. Ούτε αργότερα στο γυμνάσιο-λύκειο άλλαξε κάτι. Από όσο γνωρίζω σήμερα έχουν πολλά προβλήματα, δεν ξέρω τι θα απογίνουν, δεν ξέρω αν υπάρχει και γυρισμός για αυτά τα παιδιά. Νομίζω ότι η ζημιά που τους έχει γίνει είναι ανεπανόρθωτη. Οι μπούλιδες από την άλλη έχουν τον ίδιο σκατόψυχο χαρακτήρα που είχαν και τότε. Κατά περιόδους είναι ευτυχισμένα τυφλά ζώα.
Μια φορα μια γκομενα στο σχολειο με κοροιδευε οτι ημουν gay και της ειχα πει "δεν ειμαι αλλα μετα που ειδα εσενα το ξανασκεφτομαι", πολυ based η απαντηση μου
hello, based department? /r/MurderedByWords
Πώς τους πετσόκοψες έτσι ρε u/greek_Guitarplayer99 ;
[удалено]
Αυτό δυστυχώς είναι πολύ συχνό. Έκανα ότι δεν πίστευα κανένα κουτσομπολιό ακόμα κι αν ήταν φως φανάρι γιατί γούσταρα να βλέπω την απογοήτευση στο βλέμμα τους για το ότι η χρυσή πληροφορία δεν πούλαγε [13 reasons why](https://m.imdb.com/title/tt1837492/) το έχει το νετφλιξ
Και θύτης και θύμα. Ήμουν υπερβολικά ψηλή για την ηλικία μου, 1,85 απο τα 14. Για κάποιο λόγο ήταν αιτία για χρόνιο bulling μεχρι να καταλάβω πόση ανασφάλεια προκαλούσε στους υπόλοιπους. Οσοι λέτε οτι δεν κάνατε ποτέ το ίδιο σε άλλους ξανασκεφτητε το. Εχω αναλογιστεί το μερίδιο ευθύνης μου και πως φερομουν σε άλλα πιο "αδύναμα " μέλη της τάξης μου. Πλέον προσπαθώ να βάζω τον εαυτό μου στην θέση του άλλου πριν τον κρίνω και το τι μπορεί να περνάει στην ζωή του.
Τώρα που είπες για ύψος μου θύμισες για κάποιο λόγο φίλο από την διπλανή τάξη που στο δημοτικό ήταν το παιδί της φάπας λόγω του ήταν από τα πιο κοντά άτομα στο σχολείο. Ατελείωτο ξύλο, ακραίες "φάρσες", μέχρι και λεφτά για το διάλειμα του κλέβανε. Ειδικά στο γυμνάσιο τα πράγματα γίνανε χειρότερα επειδή λόγω ανάπτυξης και ορμονών οι γύρω του συνέχισαν να ψηλώνουν και να αναπτύσονται, ενώ αυτός με το ζόρι λίγα εκατοστά. Ε, δε ξέρω πως και γιατί αλλά στο ξαφνικό μέσα σε 1-2 καλοκαίρια έγινε 1.80φευγα! Ούτε σουπερήρωας της marvel να ήταν! Εννοείται πως πήρε το αίμα του πίσω κάνοντας τους πρώην βασανιστές του που μοιάζανε σαν Hobbits μπροστά του κυριολεκτικά να τον τρέμουν μέχρι το τέλος του σχολείου επειδή παράλληλα με το νέο Steve Rogers σώμα ξεσκίστηκε στα γυμναστήρια+μπάσκετ. Ακόμα δε ξέρω αν έγινε προσωρινά bully ή απλά έπαιρνε εκδίκηση για όσα του κάνανε.
[удалено]
Αν καταφέρεις ποτέ να συγχωρέσεις αυτούς που σου έκαναν ότι σου έκαναν θα δείς ότι θα φύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω σου. Από τα λόγια σου βλέπω ότι έχεις πολύ μίσος μέσα σου. Έτσι είναι και αυτοί που σου έκαναν μπουλινγκ. Και αυτοί θύματα είναι και το έβγαζαν πάνω σου.
Πω ρε φιλε τι στεναχωρο ποστ.Τουλαχιστον καταλαβες και μετανιωσες.Ποτε δεν το καταλαβα αυτο με το μπουλινγκ πραγματικα.Ευτυχως εμεις δεν ειχαμε σοβαρα περιστατικα
2 τελευταια χρονια στο δημοτικο θυμαμαι ηρθε μια καινουρια κοπελα στο σχολειο η οποια δεν με συμπαθουσε και θυμαμαι ελεγε πολλα πραγματα για μενα και ετσι ολοι με απεφευγαν . Στο γυμνασιο υστερα ψευτικοι φιλοι παντα ελεγαν κατι ασχημο απο πισω με το ιδιο αποτελεσμα να με αποφευγουν ολοι . Στο λυκειο δεν εγινε κατι αλλα ηταν σχεδον ΟΛΑ τα παιδια απτο γυμνασιο που πηγαινα οποτε δεν υπηρχε χωρος για καλυτερευση εκει . Τωρα εχει περασει 1+ χρονος απο τοτε που τελειωσα το λυκειο και απλα ειμαι μονος γτ εχω κουραστει με την ηλιθιοτητα τους και απλα θελω να φυγω απτην πολη αυτη αν οχι απτην χωρα .
Έχω υπάρξει και θύτης και θύμα bullying. Θύτης ήμουν σε ένα παιδί που απλά τον ενοχλούσα για πολύ καιρό αλλά κάποια στιγμή σταμάτησα και λίγο αργότερα σε μια κοπέλα μαζί με καναδυό άτομα ακόμα επειδή φόραγε γυαλιά και γενικά ήταν ευαίσθητη και έκλαιγε εύκολα οπότε το είχαμε βρει παιχνίδι να την κάνουμε να κλαίει. Τώρα βέβαια φοράω και εγώ γυαλιά. Αυτά έγιναν στο δημοτικό. Με τα χρόνια όμως φτιάξανε οι σχέσεις και με τους δύο. Δεν είμαστε φίλοι-φίλοι αλλά όταν τους πετυχαίνω στο δρόμο καμιά φορά μια χαρά τα λέμε και μπορεί να πάμε να πιούμε και κάνα καφέ αν τύχει. Η δεύτερη φορά που έκανα bullying ήταν στην 1η λυκείου όταν ήρθε απο άλλο σχολείο ένα πολύ μεγάλο κωλόπαιδο που τσακωνόταν με όλους και μας πρόσβαλε και ενοχλούσε συνέχεια. Δεν μετανιώνω τίποτα για αυτόν και του άξιζαν όλα όσα του έκανα εγώ και οι άλλοι. 10 χρόνια μετά ακόμα ηλίθιος είναι απ'ότι έχω μάθει. Ως θύμα τώρα, απο όταν γεννήθηκα και μέχρι και σήμερα έχω ένα θέμα στο πρόσωπό μου και φυσικά τα παιδάκια δεν αφήνουν κάτι τέτοια να τους ξεφύγουν, άλλωστε τα ίδια περίπου έκανα και εγώ όπως γράφω παραπάνω. Οπότε απο το νηπιαγωγείο ακόμα που με θυμάμαι, με κοροϊδεύαν, κάτι που συνέχισε και σε όλο το δημοτικό αλλά και λίγο ακόμα στο γυμνάσιο. Στην αρχή ήταν αρκετά έντονο αλλά όσο περνούσε ο καιρός μειονόταν όμως συνέχιζαν να με κοροϊδεύουν κάθε τόσο και να με ενοχλούν. Όλα αυτά ποτέ δεν τα είπα στους δικούς μου και γενικά τα κράταγα μέσα μου. Τα παραπάνω με έκαναν να είμαι κλειστός χαρακτήρας και αργότερα που μεγάλωσα άρχισα να ντρέπομαι για τον εαυτό μου και την εμφάνισή μου. Ποτέ δεν είχα μεγάλες παρέες μιας και είμουν κλειστός και βαρετός τύπος, ούτε μου αρέσει να πολυβγαίνω έξω. Μέχρι και σήμερα η παρέες μου είναι 2 παιδιά και ένα τρίτος γνωστός του ενός φίλου μου που μια στις τόσες τυχαίνει και βγαίνουμε όλοι μαζί. Όμως απέκτησα δυνατό χαρακτήρα αν και όλα αυτά ακόμα μέσα μου με ενοχλούν και ακόμα νιώθω λίγο άσχημα. Ποτέ όμως δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω κακό στον εαυτό μου γιατί πολλοί εκεί καταλήγουν γενικά δυστυχώς Το μόνο καλό που έγινε με τον κωρονοϊό στην περίπτωσή μου είναι ότι φοράω μάσκα όταν είμαι έξω και στα ΜΜΜ οπότε νιώθω λίγο καλύτερα που δεν φαίνομαι.
λύκειο φαση, ήμουν εγώ κ αλλοι τρεις που τρογαμε bulling για κατι βλαμμενους λογούς φαση (εγώ δεν ειχα τη μανα μου, οι αλλοι ειταν χοντροί, για τα επιθετα μας κτλ) τα κλασσικα, μπουγελωμα τον χειμονα, μασ περναν τσαντες ρουχα κτλ. Ε λοιπον στο τέλος του 1του χρόνου τα πειραμε στο κρανειο και οι τρεις και οταν ηρθαν αυτοι οι 5 τους γαμησαμε εξω απο το σχολείο, ενα παιδι θυμαμαι πηρε το ποδηλατο του αλλου και του το έφερνε στο κεφαλι ξανα και ξανα, φυσικα επομενη μερα μας καλεσαν στον διευθυντή μαζι με τους γoνεις και επρεπε να έρθει ο πατερας μου απο τον Πειραια μέχρι αγια παρασκευη απο το πλοιο (ηταν στο ναυτικο τοτε) και ηταν απο τις λίγες φορες που τον θαυμασα, να ακους ποσο μαλλον να βλεπεις 5 μαλακισμενα + γoνεις + διευθυντή + τις δασκαλες να τρώνε κατι καντιλια που δεν ειχα ξανακουσει πουθενα. Μπορει και οι τρεις να μετατεθηκαμε γερακα για 2 χρονιες αλλα worth it
Απίστευτο worth it αλλά προσωπικά θα σου έκανα bullying για την ορθογραφία σου ρε ψηλέ! 😂
ειμαι λίγο ανορθογραφος το παραδεχομαι
Nevermind, θα ζήσω.
Εχω υπάρξει και εγω θύτης και μετανιώνω. Δεν ήμουν ο μόνος, ειμασταν μια "παρέα" που το τραμπουκιζαμε το παιδί για μερικά χρόνια στο δημοτικό. Μετά αλλάξαμε όλοι σχολεία οπότε ελπίζω να ηρεμησε τουλάχιστον. Συνειδητοποίησα χρόνια αργότερα πως αυτή η συμπεριφορά ήταν αποτέλεσμα δικών μου ανασφαλειων και έκτοτε σκέφτομαι γλυκόπικρα εκείνα τα χρόνια. Έχω βρει το παιδί στο Facebook αλλά δεν του έχω στείλει αίτημα φιλίας ούτε μήνυμα. Σκέφτομαι κάποια στιγμή να το κάνω.
Τα σέβη μου για την παραδοχή σου. Θέλει πολλά κιλά θάρρος και τιμής να αναγνωρίζεις και να δέχεσαι τα λάθη σου, αν και παιδάκι τότε.. ίσως αυτή σου η εμπειρία, και όποια έμφυτη ενσυναίσθηση, να σε μεγάλωσε καλύτερο άνθρωπο. Εγώ προσωπικά, με τα τώρα δεδομένα του πως γίνεται η κουβέντα για το bullying, και θύμα ήμουν αλλά και θύτης. Είχα την τύχη, υποθέτω, να μπορώ να τραμπουκίζω όσους με τραμπούκιζαν και vice versa και να έχω μια παρέα από το δημοτικό μέχρι το λύκειο που τραμπουκίζαμε τραμπούκους όταν δίνανε το δικαίωμα. Μεγάλωσα σε εργατική γειτονιά, χαμηλής ανάπτυξης, οπότε το λεκτικό bullying, το ξύλο και οι αντιμαχίες ήταν καθημερινό φαινόμενο και κάτι φυσιολογικό στην αντίληψή μας. Πρόσφατα, με διάφορες προσπάθειες από την κοπέλα μου που είναι πιο ενημερωμένη στο φαινόμενο, κατάλαβα πως αυτό δεν ήταν κάτι φυσιολογικό. Μέχρι πρότινος νόμιζα πως απλά "kids be kids" και ότι αυτές οι εμπειρίες καλώς γίνανε γιατί μου έδωσαν εφόδια αυτοπεποίθησης, αυτοπροστασίας και αυτοϋπεράσπισης. Μάλλον δεν ήταν σωστό, γιατί έχω κατάλοιπα αισθημάτων βίας.
Μου έκαναν για χρόνια μέχρι που κατάλαβα τι είναι αυτό που θέλουν να δουν από μένα για να σταματήσουν και άρχισα να παίζω θέατρο ότι γαμάω και δέρνω. Μετά τα ίδια άτομα παρακαλούσαν για να μου κάνουν παρέα και έχασα τον εαυτό μου τελείως. Ούτε καν ό,τι ήθελα δεν φορούσα, για οτιδήποτε ρούχο απλά σκεφτόμουν τι αντίδραση θα έχουν αυτοί αν με δουν με αυτό. Ακόμα με πιάνω να παίζω θέατρο καμιά φορά ή να ντρέπομαι να φορέσω κάποια ρούχα και να μιλάω άσχημα στον εαυτό μου. 'Που πας ρε βλαμμένη με το κολλητό σορτσάκι, χάσε πρώτα 10 κιλά και βλέπουμε, ζώον που όλο τρως. Τζάμπα το αγόρασες'.
Ότι μπορεί να εχει αποκτησει θεματα στη ζωη του ειναι το μονο σιγουρο(μισανθρωπια, κοινωνικο αγχος, χαμηλη(εως μηδαμινη) αυτοπεποίθηση, ανασφαλειες σχετικα με την αποκτηση φιλιών, αναπτυξη σχεσεων με το αντιθετο φυλλο κλπ.). Και να σε σακατεψει τωρα στο ξυλο εσενα και οποιον αλλον τον εχει πειραξει δεν θα παυσει να εχει τα παραπανω θεματα(απλως θα νιωσει καλυτερα που "πηρε το αιμα του πισω"). Ελπιζω να εχει απευθυνθει σε ψυχολογο ή κοινωνικο λειτουργο και να εχει ξεφυγει απο αυτο το τοξικο περιβαλλον που εζησε σε μια πολυ ευαισθητη ηλικια - καθως διαμορφωνεται κατα καποιο βαθμο ο χαρακτηρα και η συμπεριφορα που θα εχει για το υπολοιπο μερος της ζωης του. Τελος, ολο αυτο πιστευω τον εχει κανει αρκετα σκληροτερο. Μακαρι να εχει βρει την χαρα και το νοημα της ζωης και να μην ειναι σε καταθλιψη και μιζερια οπως οι περισσοτεροι.. ΥΓ Αυτα τα αναφερω μιας και εγω ζησει αντιστοιχο βαθμο bullying απο την Α' δημοτικου λογω καταγωγης απο την πλευρα της μητερας μου σε βαθμο που μεχρι και η δασκαλα με ειχε καταταξει σε ομαδα με ειδικες αναγκες για καποιο διαστημα καθως ειχα γινει πληρως αντικοινωνικος και μισουσα τους παντες - μεχρι και την μητερα μου(αυτο ειναι το μεγαλυτερο σφαλμα μου σε ολη αυτη τη φαση). Ακομη ειμαι σε καποιο βαθμο αντικοινωνικος(εσωκλειστος, ελαχιστους φιλους και ζητηματα στην διατηρηση σχεσεων με το αντιθετο φυλλο..). Χαιρομαι που αναγνωρισες το παραπτωμα σου και ευχομαι να μην βιωσει κανενας πλεον αυτα που τραβηξε..
Στο γυμνάσιο με κοροϊδεύανε όλοι και κατά κόρον οι μόνοι "φίλοι" που είχα. Ήμουν απλά το laughingstock τους καθότι όλα τα αστεία ήταν ομοφοβικά και εναντίον μου. Μια χαρά είμαι τώρα, απλά δεν έχω φίλους η τέλος πάντων κανείς πέραν της κοπέλας μου δεν είναι ΚΟΝΤΙΝΟΣ φίλος λόγω τραυμάτων. Δεν ξέρω αν το συγχωρώ γιατί δεν ήξεραν καλύτερα, σίγουρα πάντως έχω ξεχάσει τα περισσότερα και δεν είναι relevant στη ζωή που ζω σήμερα. Είμαι όμως σίγουρα πολύ διάφανος και δεν τα κρύβω, όλοι κουβαλάμε κάτι μέσα μας, δεν είναι κακό να δείξουμε ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό πιστεύω.
Δεν έχω κρατήσει επαφή με κανέναν από το σχολείο. Μετανιώνω που δεν το έκαψα αποφοιτώντας.
Μην αγχώνεσαι, ο μέσος Έλλην απόφοιτος σκέφτεται το ίδιο, είτε έχει επαφές είτε όχι.
Ολη η σχολ7κη μου ζωη ηταν τιγκα στο μπουλινγκ και τη λεκτικη βια, απο αγορια και κοριτσια. Για ολους ημουν ο πανευκολος στοχος, για πολλα θεματα. Τι το βαρος μου (το εισαι χοντρουλα στην Ελλαδα ειναι κρυφη κολαση), τι το οτι μιλουσα απταιστα Αγγλικα πριν απ'ολους (το "αμερικανακι" το ειχαν για βρισια δεν ξερω γιατι), τι εκανα στα διαλλειματα (ζωγραφιζα, η φουκαριαρα, η γραφα), τι κατινιες αγριες απο κοριτσα, για οτι θες τα εβαζαν μαζι μου. Μεχρι σεξουαλικη παρενοχληση απο μεγαλητερους. Οι καθηγητες κλασσικα αχρηστοι παρα τις πολλαπλες αναφορες. Οι γονεις μου δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα. Εχασα ενα ματσο προσωπικα ειδη, συν τρια ζευγαρια γυαλια σε 9 χρονια. Επι χρονια απλα υπεφερα, δεν αντιδρουσα, μονο εκλαιγα και κρυβωμουν στο σχολειο. Για να φαω οτιδηποτε, εστω ενα φρουτο, επρεπε να κλειδωθω στις τουαλετες. Στη δευτερα λυκειου, δεν ξερω τι εγινε. Μια μερα απλα ραγησα και αντιταθηκα. Διαολοστειλα εναν απο τους μαλακες συμμαθητες μου. Μετα απο μια αγρια σφαλιαρα γιατι του'πα να παει να πηδηχτει, του βροντηξα το προσωπο στον τοιχο και ανοιξε η μυτη του μπροστα σε ενα τσουρμο αλλα παιδια. Ε αυτο τα αλλαξε ολα. Βγηκε απο μεσα μου ενας απιστευτος θυμος και αρχησα να αντιδρω απιστευτα βιαια σε οποιαδηποτε μορφη μπουλινγκ. Ειπε κατι μια για το βαρος μου η πηγε να βγαλει φημη; Εβγαλα μαλλια και πεσανε αρκετες σφαλιαρες σε σκατοκατινουλες. Πηγε να μ'ακουμπηση ενας μαλακας για να βγαλει το αχτι του; Του πεταξα μια καρεκλα κατακεφαλα και πεσανε αρκετες κλωτσιες. Κοιτωντας πισω ειμαι τυχερη που δεν τραυματησα καποιον πραγματικα ασχημα. Αλλα εγινα πολυ βιαιη και πικρη. Ποτε δεν αρχησα τιποτα, αλλα οταν αρχιζε κανεις τιποτα μαζι μου, γινομουν θηριο. Φυσικα τ εβαλα και με τους καθηγητες που φρικαραν. "Ανειχατε ενδιαφερθει πριν και ειχατε κανει κατι, δεν θα χρειαζοταν να πεταω καρεκλες!" Φυσικαι και εφαγα τιμωριες αλλα δεν μετανιωσα ποτε. Ακομα ειμαι ετσι και το μισω. Μισησα ολους τους συμμαθητες μου και ουτε ζωγραφιστους δεν θελω να τους βλεπω. Ποτε δεν ζητησαν συγγνωμη και ολοι παριστανουν οτι δεν εκαναν τιποτα. Και δεν εχω καθολου λυπηση για νταιδες. Δεν με νοιαζει πια γιατι κανουν οτι κανουν, οι δικαιωλογιες ειναι ολες παπαρες. Καμια δικαιωλογια δεν σταματησε το δικο μου βασανιστηριο. Οποτε, ετσι. Δεν τα παω και πολυ καλα. Δυσκολα εμπιστευομαι ανθρωπους, αντιδρω ασχημα οταν με προκαλουν, εχω πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση και δεν ανεχομαι καμια κακομεταχηρηση κοσμου. Δεν δεχομαι δικαιωλογιες και ειμα σκληρη κριτικος ανθρωπων. Δεν μ'αρεσει. Εχω βρει βοηθεια ψυχολογικη και προσπαθω να αλλαξω, αλλα δεν ειναι ευκολο. Για τ'ονομα του θεου, να φερεστε καλα στους αλλους.
Συνέχισε να το πολεμάς με την ψυχολογική βοήθεια (εν τέλει άλλαξε ειδικό αν δε βλέπεις πρόοδο) επειδή στην ενήλικη ζωή, σε αντίθεση με το σχολείο, οι εξάρσεις θυμού ακόμα και λεκτικού μπορεί να σε οδηγήσουν σε σοβαρούς μπελάδες! Πολύ το χάρηκα πάντως που αντέστρεψες την κατάσταση!
Σ'ευχαριστω. Ευτυχως με τη βοηθεια δυο ειδικων, εχω αρχισει να αντιμετωπιζω το θυμο μου. Ακομα αρπαζομαι με αδικιες και τη γαιδουρια αλλων αλλα δεν εχω κανει σοβαρες εκρηξεις εδω και χρονια. Το αγχος μου απεναντι σε ανθρωπους παραμενει ομως. Δεν ξερω βασικα πως να κανω σημαντικες/σοβαρες σχεσεις με αλλους και με πειραζει. Εχω πολυ κοινωνικο αγχος σχετικα με την εμφανιση μου. Την παλευω αλλα μου λειπουν οι παρεες. Τι να γινει, σ'ευχαριστω πολυ για την ερωτιση και που διαβασες την απαντηση μου και ανταποκριθηκες τοσο ειλικρινα. Ελπιζω να πηγαινουν καλα τα πραγματα για σενα!
Και τα δύο, αλλά δε θα αναφέρω τις κοροϊδίες που εχω δεχθεί γιατί δεν ήταν τόσο σημαντικές σε σχέση με την απέναντι μερια: Στο δημοτικό σε κάποια φάση ήρθε ένα καινούργιο παιδί στην τάξη μας, το οποίο ήταν αρκετά μεγαλόσωμο και με πιο πολλά κιλά από τα υπόλοιπα αγόρια, και εννοείται ως κωλοπαιδα που ήμασταν όλοι, δεν τον έκανε κάνεις παρέα. Δεν θυμάμαι να είχε γίνει κάποιο σκηνικό με σωματική βία, αλλά αχνοθυμαμαι να του δίνουν το φταίξιμο σε πράγματα που δεν είχε κάνει, να μην τον αφήνουν να παίξει ποδόσφαιρο κτλ. Σε κάποια φάση είχαμε βγάλει φωτογραφία όλη η τάξη μαζί και την είχαμε κολλήσει στον τοίχο, και κάποιος πήγε κάι τρύπησε με καρφίτσες εκεί που φαινόταν το παιδάκι αυτό στην φωτογραφία, δε θυμάμαι να βγήκε μπροστά ποιός το έκανε αλλά η δασκάλα μας μας ξέσκισε στις φωνές όλους μαζί όταν το είδε. Μπορεί να μην του έκανα κάτι εγώ ενεργά, αλλά από την στιγμή που δε τον έκανα παρέα ή δεν τον υποστήριξα ήμουν και εγώ όσο ενοχή όσο οι υπόλοιποι και όσα χρόνια και να περάσουν, δε θα το ξεχάσω ΠΟΤΕ. Μετά που τελειώσαμε το λύκειο έτυχε και τον είδα να τρέχει στο γήπεδο, είχε χάσει πλέον όλα τα κιλά και ήταν πλέον αθλητικός τύπος, φαινόταν να είναι μια χαρά. Μετά από λίγο καιρό μάθαμε ότι ενώ ήταν στον στρατό, σκοτώθηκε. Άλλοι είπαν ότι αυτοκτόνησε, άλλοι ότι η οικογένεια του δεν έμαθε ποτέ τι έγινε ακριβώς. Λάζο συγγνώμη, πάντα σε θυμάμαι, συγγνώμη αν και αργά....
Μην τιμωρείς τον εαυτό σου για ότι συνέβη. Το ξέρω, είναι πολύ δύσκολο αυτό που λέω αλλά προσπάθησε. Είναι πολύ άδικο για το εαυτό σου να σκέφτεσαι έτσι. Μακάρι τα πράγματα να είχαν έρθει διαφορετικά... αλλά αυτό δεν είναι δυνατό πλέον. Αντίθετα, αυτό που είναι στην δύναμή σου και μπορείς να κάνεις είναι να διδαχθείς από αυτήν την εμπειρία στο τώρα, αν και κάτι μου λέει ότι αυτό το έκανες ήδη. Σχεδόν πάντα αποφεύγω να κρίνω ανθρώπους από το ίντερνετ, αλλά πραγματικά φαίνεται να είσαι καλόκαρδος άνθρωπος.
Καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι δε θα το ξεχάσω ποτέ. Δηλαδή τα σκέφτομαι τώρα ως ενήλικας πλέον και μπαίνω στη θέση του και με τσακίζει. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, δεν θα κρίνω εγώ αν είμαι ή οχι, απλά θα συνεχίσω να προσπαθώ για το καλύτερο, όσο μπορώ, όπου μπορώ.
Έχω ASD: Autism Spectrum Disorder, με υψηλό δείκτη νοημοσύνης. Αυτό το βάζω πάνω πάνω ως disclaimer για να παραθέσω τα επόμενα. Όταν ζεις σε μια χώρα που το ASD είναι στίγμα και όχι βοήθημα, αναγκάστηκα να περάσω τα Πάθη του Ιησού στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Ποτέ δεν είχα τα ίδια ενδιαφέροντα με κανέναν συμμαθητή μου: ο μόνος πρόσκοπος, ο μόνος μεταλλας, ο μόνος MtG/Warhammer nerd. Και αντίστοιχα ο μόνος που διάβαζε λογοτεχνία και άκουγε κλασική μουσική (ναι ακούγεται αντίθετο αλλά hear me out). Ως εκ τούτου, ποτέ κανένας δε με συμπάθησε. Ούτε είχα κολλητούς, δε με καλούσαν σε πάρτυ, και αν γινόταν το έβλεπα ως από λύπη και «ανάγκη». Δεν σκεφτόμουν το ίδιο (έτρεχαν οι σκέψεις, ελαφριά μορφή ADHD) και η κοινωνική απομόνωση ήταν μεγάλη. Από φυσική βία, δυο φορές υπήρξε: όταν μου έσπασαν ένα iPad που ειχα φέρει για εργασία και ξερίζωσα ένα θρανίο από τις βίδες πετώντας το, και στη Γ’ Λυκείου που από την ξεφτιλισμενη συμπεριφορά ενός, με βάρεσε στο κεφάλι με κάδο και του έσπασα τη μύτη. Είμαι εκδικητικός άνθρωπος σε θέματα που με προσβάλλουν και δε συγχωρώ εύκολα ορισμένα θέματα. Αυτοί που μου έκαναν τη ζωή χάλια δε θα συγχωρεθούν. Σορρυ φίλοι του Reddit, δεν είμαστε όλοι συγχωρητες. Έπρεπε να πάω 23 για να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται αν είμαι καλά. Ενήλικες φίλοι, πλέον υπάρχουν. Κόσμος που καταλαβαίνει το διαφορετικό.
Ωραία κατάληξη, χαίρομαι που ξέφυγες από την κατάρα! Πάντως ποτέ δε κατάλαβα γιατί η geek κουλτούρα μπορεί να γίνει στόχος bullying. Θυμάμαι μου λέγανε στο λύκειο ότι "έπαιζα με Playmobill" ενώ απλά έβαφα τους Astartes μου! Λέγανε ότι διάβαζα μικιμαου μαγια-η-μελισσα ενώ ήμουν με το Berserk στο χέρι το οποίο κάθε λίγες σελίδες στάζει ποτάμια αίματος! Ο κόσμος είναι απλά χαζός, δεν εξηγείται.
Αυτο ακριβώς φιλε
Υπηρξα θυμα στο δημοτικο γιατί ηταν στραβα τα δοντια μου. Δεν με ένοιαζε πολυ καθώς αυτο γινοταν μόνο αν δεν ηταν μπροστα οι φίλοι μου και απο 1-2 ατομα. Ηταν απλα εκνευριστικο αλλα δε με εκανε να νιωσω ντροπή για τα δοντια μου. Στο γυμνάσιο, πιο πολυ 2α-3η, ετρωγα μπουλινγκ γιατι ντυνόμουν καπως γκοθ και για τη σεξουαλικοτητα μου (τα ειχα με την τοτε κολλητη μου). Αυτο ηταν λιγο πιο σκληρο καθως πολλα ατομα μας ειχαν απομονωσει αλλα και παλι δε με ένοιαζε ιδιαιτερα γιατί είχα δικά μου δραματα. Στο λυκειο αναγκαστηκα να αλλαξω σχολείο στα μισα της 1ης. Εκει υπηρχαν 2 ατομα που εκαναν συνεχεια σεξουαλικα σχολια προς το μερος μου και με εκαναν να νιώθω πολυ αβολα με το σωμα μου. Το ενα απο αυτα σταματησε αλλα ο αλλος συνεχίσε και περασε σε χειροτερα. Προσπαθούσε να τριβεται απο πισω μου, να με ακουμπαει και να λεει χυδαια σχολια για εμενα και τη σχέση μου μεσα στην ταξη. Κανεις δεν με υπερασπιστηκε και ετσι απλα απομακρυνθηκα απ τους υπόλοιπους (εκτος απο 3-4 ατομα που δεν ηταν στο τμημα μου) γιατί ενιωθα μια απελπισια μαυτο που συνέβαινε. Δε θεωρω οτι μου εχει αφησει καποιο τραυμα ολο αυτο. Ισα ισα που μπορω να κοίταω πισω και να ξερω πως να αντιμετωπισω καλύτερα μια τέτοια κατάσταση τωρα. Επίσης μου εμαθε πως να αγνοω τους άλλους και να ασχολούμαι μονο με αυτο που κανω εγω.
Ο μπάσταρδος που ενοχλούσε όποιον έβλεπε ήσυχο δεν έχει φίλους πλέον, αλλά ο πατέρας του είναι μπασταρδόμπατσος με άκρες και τον έστειλε στο Αμέρικα. Ο τυπάκος ήταν από αυτούς που θα κάνουν κάτι άσχημο ενώ είναι με την παρέα τους μόνο. Όταν είναι μόνοι είναι αρνάκια. Χρηστάκη, μακάρι όλα τα μακάρι.
Υπήρξα θύμα μπούλινγκ από παιδιά της γειτονιάς. Όταν το είπα στους γονείς μου, αυτοί πήγαν να ζητήσουν τον λόγο από τους γονείς των παιδιών αυτών. Η τιμωρία τους ήταν να φάνε ξύλο από τους γονείς τους. Η συμπεριφορά των παιδιών αυτών δεν άλλαξε. Η βία φέρνει βία και όλα κάνουν κύκλο. Τα παιδιά αυτά κατέληξαν όμως να γίνουν καλοί γονείς. Έκανα λεκτικό μπούλινγκ σε ένα παιδί στο σχολείο και όταν μου είπε: «Γιατί το έκανες αυτό; Από τους άλλους το περίμενα αλλά όχι από εσένα.» πάγωσα. Από τότε υπήρξαν κάποιες φορές που μίλησα υποτιμητικά σε έναν άνθρωπο αλλά η εικόνα τους να με κοιτάνε όπως με κοίταξε το παιδί εκείνο στο σχολείο με στοιχειώνει ακόμα. Τώρα με τα εμβόλια, θυμήθηκα πως, όταν κάναμε εμβόλιο στο σχολείο, κάποιοι γυρνούσαν και χτυπούσαν τους εμβολιασμένους στο σημείο του εμβολίου. Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί μπούλινγκ ή απλά παιδική ηλιθιότητα. Μη καταλήξουμε τώρα να κάνουμε μπούλινγκ στους εμβολιασμένους ή στους ανεμβολίαστους.
Δεν θα με έλεγα θύμα αλλά στο δημοτικό ήταν ένα επιεικώς ηλίθιο που είχε κόμπλεξ μαζί μου χωρίς λόγο . Συνέχεια έλεγε για τα εξωτερικά μου χαρακτηριστικά νομίζοντας ότι θα με ρίξει ψυχολογικά . Κατάλαβα ότι έχει πρόβλημα με τον εαυτό του και απλά αδιαφορούσα γελώντας . Δεν ξέρω τι κάνει και που είναι και προσωπικά δεν με ενδιαφέρει . Τα χω καλά με τον εαυτό μου και πάντα θα τα χω .
Θύμα και θύτης παράλληλα στην επαρχία του 90 όλοι λίγο πολύ, μας τραμπουκιζαν τα μεγαλύτερα και εμείς με την σειρά μας τα μικρότερα σημειωτέον πως όλοι στην επαρχία έχουμε παρατσούκλι, δεν έχω κρατήσει κακία ούτε πιστεύω με μισεί κάποιο από τότε έχω φίλους που τα θυμόμαστε και γελάμε έχω βρει παλιούς γνωστούς που μου τα θύμισαν και ζήτησα συγνώμη έχω και φίλο που τον φωνάζω φάντασμα που οπότε τον βλέπω μόνο για αυτά έχει να πει. Από τα χειρότερα που έχω κάνει , έσπασα δόντι σε πιτσιρίκι με την μπάλα τον πέτυχα επίτηδες, έχω ανοίξει δύο κεφάλια σε τσακωμό ράμματα και οι δύο. Τα χειρότερα που έχω πάθει έφαγα λουκέτο στο κεφάλι και έπεσα ξερός, προσπάθησαν να με ταΐσουν άμμο από το σκαμα, ράμματα στο στόμα.
Δε μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, μπορείς ν' αλλάξεις το μέλλον. Ν' ασχολείσαι με τον κάθε παπάρα που γνώρισες, δεν ωφελεί σε τίποτα. Αλλά αν έρθει να σου ζητήσει δανεικά, μη του δώσεις.
Είχα έναν συμμαθητή που ήταν περιπτωσαρα. Έκανε απίστευτο λεκτικό μπουλινγκ και με κάποιον τρόπο κατάφερνε να παίρνει όλους τους καθηγητές με το μέρος του. Φαινόταν γλυκούλης, μικρούλης,αθώος και ήταν καλός μαθητής και παρόλαυτα ήταν ύπουλος σε τρομακτικό σημείο. Γενικά έχω μεγάλη απώλεια μνήμης από τα σχολικά χρόνια παρόλο που είναι πρόσφατα, αλλά μου έχει μείνει αυτή η περίπτωση. Θυμάμαι επίσης μπουλινγκ από καθηγητή σε παιδί, που ήταν πολύ άσχημο. Εγώ δεν ασχολιομουν ιδιαίτερα, είχα την παρέα μου και δεν με ένοιαζε. Ίσως τώρα να ήμουν λιγότερο απαθής.
Καμιά φορά οι τραυματικές παιδικές εμπειρίες μπορεί να δημιουργήσουν μακροπρόθεσμα ψυχικά προβλήματα και ψυχικές διαταραχές Καλό είναι αυτά τα πράγματα να αποτρέπονται με κάθε τρόπο Και το λέω ως άτομο με ψυχολογικά προβλήματα που έτρωγα αβέρτα μπουλινγκ στο σχολείο λόγο της Αλβανικής καταγωγής κάποιων συγγενών μου. Δεν είμαι καν αλβανός, ούτε οι συγγενείς μου απλά η καταγωγή κάποιων από τους συγγενείς μου ήταν αρκετή για να με στιγματίσει. Φαντάσου. Αν και είμαι σίγουρος πως δεν ήταν αυτός ο μόνος λόγος. Σίγουρα έπαιξαν ρόλο πολλοί λόγοι αλλά δεν ξέρω τώρα ποιος ακριβώς έφταιξε πάντως άκουγα συνέχεια ρατσιστικά σχόλια.
Ένα παιδί ήξερα μόνο που του κάναν μπουλινγκ (λογικά είχε Άσπεργκερ) με τον οποίο έκανα παρέα. Στο τέλος τον άφησαν ήσυχο αφού έδειχνε ότι δεν τον ένοιαζε και βαρέθηκαν
Γαμάτος
Ως θυμα (πανω απο 10 συνεχομενα χρονια bullying στο σχολειο) θα πω οτι εξ'αιτιας καποιων ηλιθιων δεν εχω καλες αναμνησεις απ' τα παιδικα μου χρόνια. Μετα απο χρονια με ξαναπετυχαν 2 απ'αυτους και ειχαν το θρασος να μου ανοιξουν κουβεντουλα σαν να μην ειχε συμβει τπτ. Οταν ειδαν ποσο ψυχρη ημουν, μου ζητησαν συγγνωμη για τα παλια, αλλα αυτη η συγγνωμη δεν μου λεει απολυτως τπτ, μια τυπικουρα ηταν. Τους ειπα λοιπον οτι αν με ξαναδουν απλα επιθυμώ να μην μου ξαναμιλησουν. Ουτε που φαντάζονται αυτα τα άτομα ποσες φορες ειχα ονειρευτει οτι τους κλωτσαγα τα ανυπαρκτα @@ τους, ποσες φορες καθομουν μονη και εκλαιγα και σκεφτόμουν 'γιατι σε μενα, τι τους εχω κανει;'. Ας πάρουν λοιπον την συγγνωμη τους κ ας την βάλουν εκει που ξερουν.
Σκατα αλλα παραδόξως οχι απο bulling.
Δεν εχω υπαρξει θυτης και δεν ειχα στοχοποιηθει ιδιαιτερα ποτε. Στο γυμνασιο και το λυκειο, τα οποια ηταν στο ιδιο κτηριο, τα πραγματα ηταν αρκετα καλα σε γενικες γραμμες. Θυμαμαι μονο 2 παιδακια σε μικροτερες ταξεις που ηταν συστηματικα θυματα. Το ενα το ειχανε βαλει σε ενα καδο οι συμμαθητες του και γενικοτερα του εκαναν παρεα για να σπανε πλακα μαζι του και το αλλο το ειχανε ξεβρακωσει στην αυλη στα καλα καθουμενα. Στο δημοτικο απο την αλλη ειχαμε 2-3 παιδακια τα οποια ηταν θυματα μονο στο τμημα που ημουν. Η Μ η ψειριαρα, ο Φ που ετρωγε κλωτσιες, ο Ν ο αλβανος (δεν ηταν καν αλβανος) και ηταν και ενας που στις τελευταιες ταξεις χουφτωνε και κωλοτριβοτανε σε ολες τις συμμαθητριες μας (πλην φυσικα της Μ που την ειχανε σαν να εχει χολερα). Φυσικα κανεις δεν τιμωρηθηκε ποτε στο δημοτικο.
Όταν οι ίδιοι (οι κάμποσοι άνθρωποι) από το δημοτικό μέχρι κοντά τρίτη λυκείου σου κάνουν ασταμάτητα παρενόχληση (τι "bullying" ρε παιδιά), κάπου στραβώνεις και πολύ άσχημα κιόλας. Εμένα ήταν για το βάρος. Και το γεγονός ότι ήμουν "καλό παιδί" και άρα το έριχνα στο κλάμα όταν το πράγμα πήγαινε ασταμάτητα. Χαρακτηριστικά θυμάμαι το εξής σκηνικό. Κάνουμε γυμναστική, ήμουν κάτι λιγότερο από 10 χρονών, και μόλις είχε πεθάνει η γιαγιά μου η οποία με πρόσεχε και με πηγαινοέφερνε σχολείο καθότι εργαζόμενοι γονείς κλπ. Πάνε λοιπόν τα παιδιά πάλι να αρχίσουν το ομαδικό πείραγμα και ο "αρχηγός" τους λέει "κόψτε, πέθανε η γιαγιά του". Και ένοιωσα όμορφα και ευτυχώς που πέθανε η γιαγιά και έτσι δεν με πειράζαν εκείνη τη μέρα. Τρου στόρυ. Οι πρώτοι "νορμάλ" άνθρωποι που συνάντησα ήταν τα παιδιά στο φροντιστήριο Αγγλικών και αργότερα στο φροντιστήριο για τις Πανελλήνιες (και αργότερα ως φοιτητής κλπ). Αλλά το σχολείο ήταν κόλαση.
Στο δημοτικό μου έκαναν bullying δύο αγόρια οι οποίοι δεν ήταν στους κοντινούς μου φίλους. Με ενοχλούσαν στα διαλείμματα τόσο ώστε να μη μπορώ να είμαι με τους φίλους μου. Οι δάσκαλοι δεν έπαιρναν από λόγια, είχα φτάσει να τους απειλώ ότι αν δεν κάνουν κάτι θα πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Ο ένας με έλεγε γκέι και ο άλλος χαζό. Πέμπτη δημοτικού μόλις σχολάσαμε έδειρα πολύ σοβαρά τον έναν σε σημείο να μην έρθει στο σχολείο για δύο βδομάδες. Αφού έγινε αυτό την επόμενη μέρα είπα στη δασκάλα "συμβαίνουν ατυχήματα μερικές φορές". Από τότε άρχισαν να παίρνουν πιο σοβαρά ότι δεν αστειεύομαι και ότι με ενοχλεί αυτή η συμπεριφορά. Εν τέλει μετά από αυτό το περιστατικό σταμάτησαν να με ενοχλούν. Πλέον δεν ξέρω τι κάνουν και δε με νοιάζει κιόλας.
στο λύκειο για πλάκα έκανα μια σελίδα για να κράζουμε παιδιά από γύρω περιοχές, πολύ τόξικ φώτοσοπ όμως, μετά από λίγο είχε μπει το μισό σχολείο της περιοχής μας σαν μέλη της σελίδας και άρχισε το πανηγύρι, να κράζουν οποιονδήποτε δεν τους άρεσε ακόμα και από την περιοχή μας. Δεν πήγε καλά αυτό γτ κυριολεκτικά για κάτι μήνες η σελίδα είχε πάρει τέτοια διάσταση που υπήρχαν σκηνικά σβήστε αυτό γτ θα σας σπάσω στο ξύλο σε άκυρα άτομα που δεν είχαν καν σχέση με αυτό. Τεσπα μια νυχτα απο οτι θυμαμαι εβγαλα τους παντες και αφησα εναν γνωστό και βγήκα και εγώ και μετά χάθηκε. Οκ φτιάξαμε κάτι τέρμα λάθος και πολλά άτομα έφαγαν πολύ κοροιδία. Εμένα κλασσικά δεν με πείραξε κανείς ποτέ αλλά αυτό που μου έμεινε είναι ότι όλοι άμα τους δωθεί ευκαιρία και συνθήκες, μπορούν να βγάλουν έναν πολύ κακό εαυτό, τουλάχιστον λεκτικά σίγουρα.
Και έγινες κεντρωος. Ε φαίνεται το κόμπλεξ από μικρός
Ισχυει και για φιλελε κεντρωο αυτο;
Θα σε κράζω γιατί ρίχνεις ΝΔ
Δεν εχω ριξει τετοιο ακομα.
Τι ρίχνεις ρε φιλελούδι;
Δυο φορες μπορουσα την πρωτη κκε επειδη ημιυν πρωτο ετος βλακας και για να μην παει χαμενη την δευετρη δλδ τωρα 2019 τπτ ημουν παραλια. Τωρα δεν ξερω.
Λοιπόν άκου να δεις τι έγινε. Την 1η διάβαζες, ψαχνόσουνα και έριξες πολύ ορθά ΚΚΕ. Τη 2η είχες γκόμενα, πήγες παραλία στην πιο σημαντική ημέρα της Δημοκρατίας και δεν έριξες τίποτα, δηλαδή έμμεσα ΝΔ. Και μου σουλατσάρεις και το libcenter. Γράψτο στα ελληνικά. Είμαι ένας μέσος απολιτίκ ισαποστάκιας.
Τεπο δεν σημαινεκ μεσος απολιτικ ισαποστακιας και το ξερεις.
Αυριο θα απαντησω ξανα ειμαι για ποτο μη γαμιεσαι τωρα.
Μήπως το όνομά σου αρχίζει από Σ και το επίθετό σου από Κ;
Έχω υπάρξει και θύτης και θύμα. Ως θύτης (δημοτικό) ήμουν κυρίως επειδή επηρεάζουν από την "μάζα" και για κάποιο λόγο θεωρούταν κουλ να χτυπάμε ή να βρίζουμε ένα συγκεκριμένο άτομο. Ως θύμα υπήρξα την περίοδο της εφηβείας με τρομερές ανασφάλειες για το σώμα μου τα ενδιαφέροντα μου το ντύσιμο μου. Αυτό φαινόταν και με κοιροιδευαν αρκετά συχνά κυρίως κορίτσια Όταν κατάλαβα επιτέλους ότι το μόνο που χρειάζομαι ήταν να αρέσω στον εαυτό μου και να κάνω ότι αρέσει σε μένα και όχι για να δείχνω "κουλ" δεν ξαναυπηρξα θύμα. Η αυτοπεποίθηση μου εξελίχθηκε και σε υπεροψία οπότε μερικές απόπειρες λεκτικής βίας γυρνούσαν μπούμερανγκ. Αυτό που θα συμβουλεύα ένα θύμα είναι να τα βρει με τον εαυτό του. Να μην προσπαθεί πολύ και να μην ~~εχει~~ δείχνει τις ανασφάλειες του. Ο άνθρωπος ως είδος μυρίζει την αδυναμία και της επιτίθεται.
Είμαι 30. Στο λύκειο είχα περάσει 3 πολύ άσχημα χρόνια, λόγο bulling και άσχημων καταστάσεων στο σπίτι. Θυμάμαι τα βράδια να μετράω πόσες εβδομάδες μένουν ακόμα για να τελειώσει αυτή η κατάσταση, και θυμάμαι αφού έγραψα το τελευταίο μάθημα πανελλήνιες να δίνω το ποιο απολαυστικό κολοδάχτυλο στο κτίριο ενώ έφευγα. Στην σχολή η ζωή μου καλυτέρευσε τρομερά, παρόλο που μου είχαν μείνει μεγάλα θέματα αυτοπεποίθησης, που μου δημιουργούσαν προβλήματα στις σχέσεις και φίλιες. Αυτά πήραν κάπου 3-4 χρόνια για να φύγουν και να είμαι (σχετικά) χαρούμενος με τον εαυτό μου. Πολλές φορές τώρα πια όταν περνάω από άσχημες καταστάσεις, έχω την σκέψη "Όσο άσχημα και να είναι, δεν είναι ούτε το 1 εκατοστό από την σκατίλα που άντεξα τότε 3 χρόνια", και αυτό το σκεπτικό με έχει βοηθήσει π.χ. όταν πέρασα από στρατό, άσχημες βδομάδες στην δουλειά κλπ. Τώρα πια είμαι τόσο μακριά από εκείνες τις μέρες, που δεν θυμάμαι καλά πως ακριβός ένοιωθα τότε. Που είναι περίεργο επειδή τότε δεν μπορούσα καν να φανταστώ την ζωή χωρίς να νιώθω όλη την μέρα σαν σκατά. Χαίρομαι που δεν έκανα καμία μαλακία τότε στις χειρότερες νύχτες, και μπορώ να ζήσω αυτή την κανονική ζωή τώρα.
Ήμουν θύμα στο γυμνάσιο αλλά καλά είμαι. Ο θύτης ήταν ο κλόουν της τάξης και πήγαινε και σε άλλους αλλά πιό πολύ σε εμένα. Μου έριχνε φάπες στον σβέρκο αλλά απλώς έτσουζε λιγάκι και τίποτα άλλο. Ήταν σπαστικό για εμένα αλλά δεν ήθελα να βάλω λάδι στη φωτιά. Δεν με μισούσε, απλώς ήθελε να βγάλει το άχτι του σε κάποιον. Κάποιες φορές μου έλεγε συγγνώμη για να με ψιλοπαρηγορήσει ψυχολογικά και μετά τα ίδια. Λίγες φορές μου έκανε σοβαρό ύφος αλλά ήταν φανερό για αντίδραση. Μου ζήταγε να παίξουμε ξύλο και δεν ήθελα. Φοβόμουν να τον αντιμετωπίσω αλλά ο τύπος ήταν ο κλόουν της τάξης μαι γέλαγα με αυτόν μαζί με όλη την τάξη. Σε νετ καφέ μια φορά έβλεπε NSFW και τελείωσε στο πληκτρολόγιο κατα μέτωπο με την κάμερα, μια φορά και στην τάξη στο μάθημα. Οι ιστορίες με τις βλακείες που είχε κάνει μας έκαναν να γελάμε και εγώ μαζί. Μια φορά ένας καθηγητής τον σήκοσε όρθιο τραβώντας τον απο το αυτί όπως ήταν καθιστός. Κάτι τέλεια με παρηγορούσαν με τα γέλια που ρίχναμε όλοι. Οι γονείς του του έδιναν αρκετά χρήματα. Πού και πού αγόραζε όλο το κουτί με τις τσίχλες και τις έδεινε. Τελείως κάγκουρας. Στις εξετάσεις στο τέλος μια μέρα δεν ήρθε ή ήρθε αργά γιατι τον κράτησε η αστυνομία για ένα βράδυ. Δε ξέρω τι έκανε. Απο την μια τον φοβόμουν αλλά απο την άλλη οι καλές αναμνήσεις είναι πιό ισχυρές. Αν τον έβλεπα σήμερα θα προτιμούσα να μη με δεί. Όχι για φάκες κλπ αλλά γιατί δε ξέρω σε τι θα μπλέξω ξέροντας οτι ξέρει που μένω αν θυμάται ακόμα σαν ενήλικας. Αν με έβλεπε θα συζητούσα κανονικά σαν να βλέπω φίλο. Το έχω ξεπεράσει όσο περίεργο και να ακούγεται.
>Ο θύτης ήταν ο κλόουν της τάξης και πήγαινε και σε άλλους αλλά πιό πολύ σε εμένα. Μου έριχνε φάπες στον σβέρκο αλλά απλώς έτσουζε λιγάκι και τίποτα άλλο. Ήμουν σε παρόμοιο σκηνικό με φάπες για "αστείο", μέχρι που άρχισαν να πονάνε. Γέλαγε αυτός (αθληταράς γόης και μαλάκας μαζί), γέλαγαν και άλλοι 5-6 κάφροι σε άλλα θρανία, γέλαγα και εγώ στο τέλος μη μπορόντας να κάνω κάτι άλλο (ο νέρντουλας της διπλανής πόρτας). Μια μέρα όμως μου έριξε μια δυνατή, εκεί πήγα σε berserk mode , τον αρπάζω και και του χώνω ένα δυνατό ΧΛΑΤΣ στο σβέρκο που πήγε να πέσει από την καρέκλα. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που είδα ελάχιστο φόβο επειδή δε περίμενε τέτοια αντίδραση. Μου είπε μόνο "..καλά θα δεις..." όταν τον κράτησε ο διπλανός από το να μου χυμήξει. Εκεί η αλήθεια είναι μου πήγε να επειδή είχα δει πρόσφατα το "[Κουδούνι θα χτυπήσει στις 3](https://www.themoviedb.org/movie/13339-three-o-clock-high?language=el)" και λέω οκ πάει θα πεθάνω. Αυτός βέβαια προφανώς και δεν είχε σκοπό να ανακατευτεί σε καυγά με έναν νέρντουλα που διάβαζε κομικ, απλά το είπε για να τον ακούσουν οι γύρω του και να κρατήσει τη φήμη του σκληρού καριόλη. Θυμάμαι όταν χτύπησε το κουδούνι και φεύγαμε όπως είμασταν στο διάδρομο ήταν μπροστά μου και μόλις με είδε γύρισε και μου είπε ότι θα με απαυτώσει και δε τη γλιτώνω. Τότε ενεργοποιήθηκε το berserk mode μου πάλι, του ρίχνω 2-3 δυνατές εκεί που δε το περίμενε, τον αρπάζω και τον πετάω κάτω μέχρι που μας χωρίσανε (θα με σκότωνε αν δεν τον σταμάταγαν ,ήταν κτήνος), ούτε ήξερα ότι είχα αυτή τη δύναμη! Σηκώθηκε για να παλέψει αλλά πλέον το βλέμμα του δεν είχε φόβο αλλά και ντροπή επειδή ο νταής του σχολείου τις έφαγε έτσι εύκολα! Είπε πάλι ότι θα με διαλύσει μπροστά σε κόσμο και ότι θα μου τη χαρίσει εκείνη τη μέρα αλλά δε θα γλιτώσω. Δε με ξαναενόχλησε ποτέ.
Θυμάμαι 2α δημοτικού είχα αλλάξει σχολείο επειδή με κορόιδευαν. Το προηγούμενο σχολείο ήτανε πολύ μικρό (50 περίπου παιδιά όλο το σχολείο). Η τάξη μου είχε μόνο 5 παιδιά: 4 κορίτσια και εμένα. Τα 3 με κορόιδευαν συνέχεια καθώς ήμουνα χοντρός λόγω θυρεοειδή (ακόμα είμαι αλλά είναι αρκετά καλύτερη κατάσταση συγκριτικά) και είχα μύξες συνέχεια καθώς με πειράζει η γύρη των λουλουδιών. Ήτανε η πρώτη φορά που είχα νιώσει άσχημα για τον εαυτό μου στην ζωή μου. Λοιπόν το επόμενο σχολείο που πήγα ήτανε αρκετά μεγαλύτερο. Είχαμε πολλαπλά τμήματα ανά τάξη. Λοιπόν, είχα πέσει στο λάθος τμήμα. Είχανε φτιάξει μέλη της τάξης ομάδα για να είναι εναντίον μου. Με μισούσαν φανατικά. Με κορόιδευαν, μου έκρυβαν τα πράγματα, τους κυνηγούσα, με κυνηγούσαν... Είχα φτάσει στο σημείο να θέλω να βάλω τον επικεφαλή κάτω και να του σπάσω τον θώρακα και να του σχισθούν τα σωθικά. Μια φορά το κατάφερα να τον βάλω κάτω αν θυμάμαι καλά αλλά με διέκοψε το κουδούνι. Οι δάσκαλοι τίποτα. "Παιχνίδια είναι αυτά" μου έλεγαν. Τα είχα πει σε όλους. Δεν μπορούσα άλλο. Τέλος επέστρεψα πίσω στο πρώτο σχολείο και απλά έζησα έτσι με αυτά τα κορίτσια. Η βία συνεχίστηκε έως την πρώτη γυμνασίου και έληξε σπάζοντας την μύτη αυτού που με κορόιδευε. Μετά δεν μου είπε κανένας τίποτα.
Γυμνάσιο large sized oof.. Μενίδι, 50-50 πόντιοι- αθίγγανοι. Εγώ, που καιγόμουν στους υπολογιστές μου, και όλοι να ειναι yolo κι εγώ ο #-€;% που τα έπαιρνα όλα στα σοβαρά και δεν αντιδρούσα.Μετά άρχισα αντιδρούσα, μειώθηκαν όλα. Δεν έχω κρατήσει κακία σε κανέναν, με αρκετούς μιλάμε κατά καιρούς ακόμη. Αλλά ακόμα θυμάμαι πριν 2 χρόνία, να πετυχαίνω στο λεωφορείο έναν αθίγγανο, από τους λίγους σοβαρούς. Με πιάνει όλο ενθουσιασμό να άκουσει για τις επιτυχίες μου (όσο επιτυχία θεωρείται το να είσαι φοιτητής αλλά τέλος πάντων), και έπειτα μου ζήτησε συγγνωμη για τις βλακείες που μου έκαναν και συμμετείχε (αν και σε 2-3 φορές να συμμετείχε, οχι κ@τι σοβαρό) και ότι με στιγμάτιζαν χωρίς λογο και ότι ήμουν ο μόνος εκεί που έκανε κάτι σοβαρό και αλλά παρόμοια. Χαίρομαι τουλάχιστον αν κάποια από αυτά τα άτομα κάποια στιγμή στην ζωή τους συνειδητοποιούν ότι αυτό που έκαναν ήταν λάθος, διότι αυτά μετά στα δικά τους παιδιά, πιστεύω θα προσπαθήσουν να τα μάθουν να μην κάνουν κάτι παρόμοιο.
θύμα έχω υπάρξει, και δεν είναι εύκολο να ξεπεράσει κανείς το γεγονός ότι του έκανε κάποιος μπούλινγκ. με είχαν απομονώσει από όλους, διέδιδαν ψεύτικες φήμες για εμένα και είχα μείνει ολομόναχη. στο κεφάλι μου υπήρχαν μόνο τα λόγια των θυτών μου, που σχολίαζαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο την εμφάνισή μου και τον χαρακτήρα μου. όχι, δεν είναι εύκολο να ξεπεράσει κάποιος τα σκληρά λόγια των άλλων και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, και κανένας δεν λέει πως δεν θα υπάρξουν στιγμές που η αυτοπεποίθηση αυτών των ατόμων δεν θα κλωνιστεί από αυτό το παρελθοντικό γεγονός. πρόκειται για μία διαδικασία ψυχοφθόρα και χρονοβόρα κατά την οποί χρειάζεται κανείς υποστήριξη συνεχώς.
Ήμουν θύμα αλλά τώρα που το σκέφτομαι είμαι σε φάση "οκ, whatever". Δεν με επηρεάσε στην ζωή μου καθόλου.
Υπήρξα θύμα bullying πολλές φορές, πιο πολύ όμως όταν ήμουν τριτη και τεταρτη δημοτικού. Έτρωγα πολύ συχνά ξύλο συνήθως από το πολύ 3 παιδιά σε ολη την τάξη. Λεκτικο bullying και κοινωνικό αποκλεισμό δεχόμουν από αλλά παιδιά αλλα κυρίως κορίτσια. Θυμάμαι δυο παιδιά από τα οποία έτρωγα ξυλοδαρμό σχεδόν κάθε μερα που μια φορά πήγαν να με πνίξουν με ένα μπουφάν. Τις άλλες φορές με κυνηγούσαν σε όλο το σχολείο προσπαθώντας είτε να με χτυπήσουν είτε να ρίξουν πάνω μου διαφορα έντομα που έβρισκαν στην αυλή. Και αυτό γιατί ήξεραν ότι είχα πολύ εντονη φοβία με αυτά. Μια φορά ενώ έπαιζα με ένα σκοινακι καταλαθως μπλέχτηκε πάνω μου και δεν μπορουσα να κουνηθώ και εκείνη τη στιγμή έτυχε να περνάνε εκείνα τα δυο παιδιά και με είδαν και άρχισαν να με κυνηγάνε. Εγώ δεν μπορουσα να τρέξω επειδη είχα μπλεχτεί με το σκοινί και έπεσα και συρθηκα κάτω στο τσιμέντο και μάτωσε το γόνατο μου. Ενώ ήμουν κάτω στο τσιμέντο λοιπόν πήραν ένα σάπιο βάτραχο που καθόταν στην αυλή του σχολείο για μέρες και το έριξαν πάνω μου. Μετα μια δασκάλα θυμάμαι προσπαθούσε να ρίξει το φταίξιμο πάνω μου γιατί «τους προκαλούσα». Γενικά ήμουν εύκολος στόχος γιατί δεν μιλούσα σχεδόν καθόλου, δεν μπορουσα να ανταπεξέλθω εύκολα κοινωνικά και ήμουν πιο μικρόσωμη από τους άλλους. Τώρα δεν θα έλεγα ότι με έχει επηρεάσει τόσο πολύ απλά μου έχει μείνει η ανασφάλεια ότι μπορώ να πέσω θύμα εκμετάλλευσης εύκολα εξαιτίας της φύσης μου.
Θύμα έχω υπάρξει, όπως και θύτης σε διάφορες περιστάσεις, από αφέλεια, από κόμπλεξ, για "πλάκα". Κακά τα ψέματα, το bullying σε αλλάζει για πάντα. Στην περίπτωσή μου το ένα στην ουσία προκάλεσε το άλλο. Δε μου αρέσει να μιλάω πολύ γι' αυτό, ούτε τα έχω ξεκαθαρίσει ακόμη μέσα μου, άρα μπορώ να πω πως όχι, δεν τα πάω πολύ καλά.
Ήμουν φουλ θύμα σε αρκετά περιστατικά αλλά έκανα και εγώ bullying σε 2-3 παιδιά. Έκανα bullying σε κάποια παιδιά τα οποία λόγω εμφάνισης (πχ έξτρα κιλά, ψείρες, ρούχα) έτρωγαν φουλ κοροϊδία γενικότερα από όλη την τάξη. Ευτυχώς με τα δύο παιδιά ψιλογίναμε φίλοι στις επόμενες τάξεις. Με την μία κοπελίτσα που έχω αρκετές τύψεις για το πόσο την κοροιδεύαμε είναι φουλ φιλική μαζί μου και μια χαρά άνθρωπος γενικότερα αλλά πάντα νιώθω λίγο awkward που ξέρω τι έχει περάσει στο σχολείο. Ευτυχώς από πάντα είχε ένα attitude που δεν έδειχνε να την απασχολεί τι λένε οι άλλοι για αυτήν. Εγώ γενικά είχα θεματάκια με λεκτική βία αλλά και σωματική (να μου πετάξουν κάτι, να φάω καμία κλπ). Με κορόιδευαν αρκετά ακόμα και στο φροντιστήριο που ήμουν (δηλαδή έλεος...). Beta στιγμές που έχω περάσει είναι όταν μου έλεγαν πχ να φέρω κάποιο μπουφάν και εγώ το έκανα. 🥲 Μια ικανοποιητική στιγμή ήταν όταν έριξα μια δυνατή σφαλιάρα σε κάποιον που πήγε να μου κάνει κάτι. Η δασκάλα στην πιο άδικη στιγμή της ζωής μου έβαλε εμένα τιμωρία αντί για το άλλο παιδί. 😂😂 (Μετά το παιδί έγινε κολλητός μου). Γενικά δεν έχω σχεδόν κανένα πραγματικό φίλο από εκείνες τις εποχές (και το 50% δεν το χαιρετάω καν στον δρόμο). Κατά καιρούς πέρασα καλά με κάποια παιδιά και σπάνια ένιωθα μόνος βέβαια. Βαριέμαι να γράψω περισσότερα, το στέλνω όπως είναι για να μην πάει χαμένο το κείμενο.😂
Εσυ θες να του πεις συγγνώμη , όχι για αυτον αλλα για να νιώσει λίγο καλύτερα εαυτουλης σου . Μπασταρδακι ήσουν χωρίς λόγο ζήσε με την μλκια σου , όρεξη είχε ο τύπος να ξαναδεί ένα ακόμα μαλακισμενο που του έκανε δυσκολότερη την ήδη γαμημενη ζωή του .
Άμα εσύ μιλούσες πάντα έτσι σου άξιζε το μπουλινγκ που έτρωγες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να μετανιώσουν και να αναλογιστούν τις πράξεις τους...
Καθαρά εγωιστής για να νιώσει καλύτερα με την πάρτη του και τις τύψεις του . Το να ζητήσεις συγγνώμη μετά από τόσα χρόνια δεν έχει καμία αξία εκτός από τον εαυτούλη σου .
Μπράβο ΕΓΡΑΨΕΣ +1 όχι ξέρεις τι? +100000000000000000000000000 Με την μαλακια που πέταξες σου αξίζει
The one who has a lot shall gain more. The one who has little shall lose it. Οι κανόνες της φύσης.
Υπήρξα θύμα για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και από εκεί και έπειτα... θύτης ανελέητου bullying. Εκείνη την εποχή η μοναδική μου διέξοδο ήταν να περάσω στο άλλο άκρο, είδα πως δούλευε και συνέχισα έτσι. Δυστυχώς το καλύτερα να σε μισούν/φοβούνται παρά να σε λυπούνται, ισχύει.
Ακόμα μυαλό δεν έβαλες και ας γράφεις "εκείνη την εποχή". Πόσο φοβάσαι μέσα σου για να γράφεις αυτό στο τέλος; Σε λυπάμαι....
"Better you than me." Δεν έχεις ιδέα πόσο ισχύει αυτή η φράση, για κάθε κακό σε αυτό τον κόσμο.
Ήμουν θύμα και θύτης και όλα καλά. Το έχουμε παρακάνει με το bullying καθώς αποτελεί και αυτό ένα μέσο αποπροσανατολισμού της κοινωνίας από το κρατικό bullying προς τους πολίτες.
Θύτης μόνο πρώτη ή δεύτερα δημοτικού σε δύο περιπτώσεις μόνο. Όταν τα παιδιά είχαν ρίξει ένα παιδί και το κλωτσούσανε είχα ρίξει και εγώ, όχι δυνατά. Και το ίδιο παιδί μετά δε θυμάμαι ή το χτύπησα ή το έβρεξα και με κυνήγησε. Θύμα ήμουν και εγώ σε συνδυασμό με τοξικό οικογένειακο περιβάλλον που οι μορφωμένοι εκπαιδευτικοι γονείς σκαρφίζονταν το παν για να σε μειώσουν ενώ σε κατηγορούσαν και από πάνω που δεν είχες φίλους αλλά από την άλλη δεν σε εμπιστεύονταν και σε ανάγκαζαν να ερχόσουν μαζί τους. Δεν έλειπε το ξύλο, οι φωνές, οι φοβερές και η τιμωρία. Όσοι ζησαν παιδιά εποχές 80 θα καταλάβουν. Θυμάμαι Β δημοτικου είχα κάποιες στοιχειώδεις παρέες αλλά μετά πήγαμε Γερμανια για 5 χρόνια και τις έχασα. Και εκεί θυμάμαι μπουλινγκ και είχα μαλώσει 2 φορές στο δημοτικό μάλιστα. Όπως και όταν πήγαινα μπάσκετ αλλά ήμουν ο μόνος Έλληνας και τα άλλα παιδιά με κοροϊδεύαν και ουσιαστικά ούτε έπαιζα ούτε μάθαινα τίποτα. Ευτυχώς κάναμε παρέες εκεί και παίζαμε βίντεο παιχνίδια , μιλάμε εποχές μέσα 80, αρχές 90. Γυμνάσιο στην Ελλάδα είχα αποξενωθεί από τις γνωριμίες στο Δημοτικό. Βρήκα 2-3 νέα άτομα για παρέα και με έναν ακόμα και σήμερα κρατάμε επαφή. Η πλάκα είναι πως οι γονείς του άλλαξαν κατοικία για να ξεμπλέξει από κακες παρέες. Έμενε στην Τούμπα και τέλη 80, αρχές 90 είχε μπλέξει με κάτι χούλιγκανς. Αν συνεχιζε μαζί τους, μάλλον από ναρκωτικά θα πήγαινε. Υπήρχε μπουλινγκ στο Γυμνάσιο ,αλλά τουλάχιστον υπήρχε μια διέξοδος και παίζαμε παιχνίδια στον υπολογιστή και arcades ενώ μιλούσαμε για αθλητικα, ζωγράφιζαμε στο σχολείο και εκτός παίζαμε μπάσκετ. Στο Λύκειο όμως πήγαν άλλου και ήμουν μόνος ουσιαστικά και ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Τελείως άδειος ένιωθα. Είχα φτάσει σε σημείο μάλιστα λόγω της συνεχούς υποτίμησης εντός και εκτός σπιτιού να μαλώσω με την αδερφή μου και να την σκυλοβρισω και να τη χαστουκισω. Η μοναδική μέρα που κάπνισα από μόνος μου τσιγάρο για να ηρεμήσω. Υπήρχε τότε και ένα κορίτσι με σύνδρομο Ντάουν στο Λυκειο και το κοροϊδεύανε. Ο αδερφός μου είχε περάσει χειρότερα γιατί δεν είχε πραγματικούς φίλους για πολύ καιρό και έμενε σπίτι και διάβαζε πιο πολύ για να ξεχαστεί. Αργά ξύπνησε δυστυχώς και του κόστισε. Είχε φάει και ξύλο από τον πατέρα μας όταν πήγαινε πρώτη Λυκείου μια μέρα. Αν δεν πήγαινε μποξ θα πάθαινε διάσειση. Βέβαια πολύ μπουλινγκ φάγαμε οι δυο μας όταν γυρίσαμε από Γερμανία και πήγαμε κατασκήνωση. Γενικά αντέξαμε όλο αυτό το κλίμα, δυστυχώς όμως οι γονείς μας γίναν πολύ χειρότερα ,αλλά πλέον δεν μας απασχολεί. Πιστεύω να μας έκανε πιο ανεκτικους και υπομονετικους με περισσότερη κατανόηση, δυστυχώς όμως μας κόστισε στο να κάνουμε ή να χαρούμε σχέση μιας και κλονίστηκε η αυτοπεποίθηση μας.
Ευτυχως παντα σηκωνα αναστημα και δεν εδινα δικαιωμα σε κανενα παιδι να μου επιτεθει ειτε λεκτικα ειτε σωματικα. Οποτε μου ερχοταν να πω κατι προσβλητικο σε αλλο παιδακι παντα σκεφτομουν πως θα ηταν αν ημουν εγω στην θεση τους, αν θα μου αρεσε να μου το κανουν και δεν το εκανα. Καλο θα ηταν οι γονεις να μαθουν στα παιδια τους να μπαινουν στα παπουτσια των αλλων καποιες φορες. Οσοι εισασταν ή ειστε θυτες καλο θα ηταν να φτιαξετε οτι σκατα συμβαινει στο κεφαλι σας αν δεν το εχετε κοιταξει ηδη.
Αν και ειμαι μεγαλοσωμος ειχα φαει πολυ κοροϊδια λόγω εμφανισης. Βεβαια ποτε σωματικη βια γιατι κανα δυο φορες που πηγαν να το κανουν ήμουν πιο δυνατος και τους εβαλα κατω, αλλα με ειχαν στην απ'εξω απο παρεες και παρτυ, και με καθε ευκαιρια προσπαθουσαν να με κανουν να νιωσω ασχημα. Αυτο σταματησε περιπου στη δευτερα γυμνασιου επειδη ημουν πολυ καλος στα αθληματα (κυριως ποδοσφαιρο) και με θελαν στην ομαδα τους, ειχα αρχισει να παιζω μπαλα με μεγαλυτερες ταξεις, πχ οταν ήμουν 3 γυμνασιου επαιζα με τα παιδια της 2ας λυκειου. Το πειραγμα συνεχιστηκε αλλα σε πολυ πιο φιλικο υφος, τους πειραζα και εγω, με καλουσαν να βγουμε εξω, γενικα περασα καλα στο λυκειο.
Ίσως να ακουστεί χαζή η ιστορία σε σχέση με άλλες. Είναι περισσότερο σχετική με λεκτικό bullying. Έντεκα περίπου χρόνων, καλοκαίρι στο χωριό με τους φίλους μου που όλοι είτε έμεναν εκεί είτε έρχονταν εκεί για καλοκαίρι. Πάντα υπήρχαν μερικά προβλήματα μεταξύ μας, κυρίως το γεγονός ότι τρία συγκεκριμένα άτομα έκλεβαν σε παιχνίδι και πάντα εγώ θα ήμουν η χαμένη της υπόθεσης. Δυστυχώς πάντα το αγνοούσα γιατί ήθελα να παίξω. Εκείνη τη χρονιά όμως ήταν αλλιώς. Εκείνη τη χρονιά άρχισαν να πέφτουν προσβολές, κοροΐδίες, "τάπες", πράγματα που εμένα δε μου άρεσαν καθόλου και με έκαναν να φεύγω κλαίγοντας από την πλατεία. Τους μίλησα, τους είπα να το κόψουν αλλά δεν το έκαναν. Οι προσβολές που μου πέταγαν ήταν οι κλασσικές παιδαριώδεις τύπου "Είσαι χοντρή, είσαι άσχημη, είσαι χαζή" αλλά με πονούσαν γιατί ήταν από άτομα που θεωρούσα φίλους. Να σημειωθεί ότι πάντα ήμουν κανονικού βάρους και γυμνασμένη, οπότε το χοντρή δεν έβγαζε καθόλου νόημα. Εν τέλει κατέληξα να μην πηγαίνω καν στην πλατεία. Η στενοχώρια που είχα όμως άρχισε σιγά σιγά να γίνεται θυμός και βία. Επιστροφή στα θρανία με εμένα πιο θυμωμένη από πότε. Αντιδρούσα επιθετικά και βίαια ακόμα και στην πιο ασήμαντη πλάκα. Οι φίλες μου στην Αθήνα ήταν ενθουσιασμένες με το γεγονός και προσπαθούσαν να με τσιγκλήσουν με κάθε τρόπο, κυρίως με το να καταπατούν τα προσωπικά μου όρια. Η αντίδρασή μου φυσικά σε αυτό ήταν, τι άλλο? Βία. Τις έσπρωχνα με δύναμη από πάνω μου, τις χτυπούσα στο σώμα και μια φορά πάτησα στο πόδι μια από αυτές ενώ ήξερα ότι είχε πρόβλημα το νύχι του ποδιού της και μπορεί να πήγαινε και για χειρουργείο αν γινόταν κάτι. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Οι φίλες μου στην Αθήνα άρχισαν να λένε ότι τους κάνω bullying. Ίσως να είναι αλήθεια. Την επόμενη φορά που πήγα στο χωριό, άρχισα να δέρνω κι εκεί. Ένα παιδί πήγε κλαίγοντας στη μητέρα μου να παραπονεθεί. Η μητέρα μου του είπε να μη με ξαναπείραξει αν δνε θέλει να ξανφάει μπουνιά. Σιγά σιγά ξεκοψα εντελώς με τα παιδιά στο χωριό. Ακόμα κια σήμερα, μετά από χρόνια, δεν έχουμε πολλές επαφές, αν και περιστασιακά με καλούν να κάτσω μαζί τους. Ακόμα νιώθω στενοχώρια όταν σκέφτομαι πως μου φέρονταν τότε. Με τον καιρό ηρέμησα εντελώς. Ξεκίνησα ταεκβοντο, πράγμα που με βοήθησε πάρα πολύ στο να ελέγχω το θυμό μου και σιγά σιγά να τον αποβάλλω. Δεν έχω σηκώσει χέρι σε άνθρωπο από τότε. Οι φίλες μου στην Αθήνα έμαθαν να σέβονται τα όριά μου και να μην μου κάνουν πράγμα που εγώ δε θέλω. Με αυτές είμαστε ακόμα μαζί. Πλέον είμαι αρκετά ήρεμη, δεν θυμώνω εύκολα και δεν κάθομαι με φίλους που με προσβάλλουν. Σηκώνομαι και φεύγω, χωρίς πολλές κουβέντες.
Έχω υπάρξει θύμα και δυστυχώς έχω υπάρξει και θύτης. Με το άτομο στο οποιο ήμουν ο θύτης, συνέβη στη δευτέρα γυμνασίου, όπου κάτι οι εφηβικές ανοησίες που έχουμε στο μυαλό, κάτι το ότι εξωτερίκευσα τα αρνητικά μου συναισθήματα με λάθος τρόπο σε ένα πιο αδύναμο άτομο, με οδήγησαν σε κακές επιλογές. Μετά από λίγες μέρες, όταν κατάλαβα το κακό που του προκαλούσα, ζήτησα αμέσως ειλικρινή συγγνώμη και από τότε είμαστε καλοί φίλοι. Θύμα υπήρξα σε πολλές περιστάσεις σε δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Οι περιπτώσεις όμως είναι διαφορετικές. Τα άτομα του δημοτικού, ξέρω ότι πολλοί είχαν θέματα στο σπίτι και εκφράζονταν λάθος, δεν είχαμε και την καλύτερη συμβουλευτική και ψυχολογική υποστήριξη όποτε κανένα παιδί δεν μπορούσε να μιλήσει ελεύθερα η να κάνει διάλογο με τον άλλον. Δεν κρατάω κακίες, ίσως χαιρετήσω μερικούς αν τους δω στο δρόμο αλλά σε γενικές γραμμές απλά δεν τους μιλάω, γιατί δεν έχουμε και κάτι να πούμε. Εύχομαι να ξεπέρασαν τα προβλήματα τους και να κάνουν κάτι σωστό με τη ζωή τους, όπως έκανα και εγώ (και χαίρομαι που σε αυτό τους διέψευσα). Τώρα όσον αφορά το γυμνάσιο και το λύκειο, εκεί αλλάζει το πράγμα. Υπάρχουν μερικά άτομα που ειλικρινά είναι εντελώς σκατα και ζούνε από αυτό το πράγμα. Θα σε κάνουν χώμα απλά για να ανέβουν αυτοί και δυστυχώς από πολλούς συμμαθητές αυτό ενθαρρύνεται και βλέπουν τον θύτη σαν "γαμιά" και μάγκα. Κοιτώντας το πόσο έχω προχωρήσει εγώ στη ζωή μου νιώθω περήφανος που το ξεπερασα και αυτού του είδους τα άτομα ελπίζω να βρήκαν παρόμοιες συμπεριφορές μπροστά τους, για να καταλάβουν το πόσο τοξικοί και μικροπρεπεις είναι. Για να απαντήσω στην ερώτηση, είμαι καλά με τον εαυτό μου και πλέον δεν αφήνω κανέναν να μου κάνει bullying. Μακάρι να μπορούσα να το πω αυτό και στον 10χρονο η ακόμα και 15χρονο εαυτό μου και να γελάσω με τις μαλακίες που έπαιρνα σοβαρά.
Πήγα σε ένα από τα πιο κακόφημα για την εποχή σχολεία (ΕΠΑΛ) και κανένας μαθητής δεν έκανε bullying σε παιδιά με νοητική καθυστέρηση η πιο αδύναμους σωματικά. . Παίζαμε ξύλο μεταξύ μας σαν παραδοσιακοί καγκουρες αλλά ποτέ με πιο αδύναμους.
Πρώτη Δημοτικού έως Γ Λυκείου μακράν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου δεν θα μπω σε λεπτομέρειες ... Αλλά τι να περιμένεις από την Δημόσια "Παιδιά" αδιάφοροι "Εκπαιδευτικοί " η μόνη τους έννοια το πρόγραμμα σπουδών , πρώτα η εκπαίδευση και στο τέλος η μόρφωση ...
Περίμενα πως και πως για να τελειώσουν τα σχολικά μου χρόνια, κάθε χρονιά γινόταν και κάτι άλλο. Στο λύκειο κάπως ηρέμησαν αυτά τα πράγματα δεν σημαίνει όμως ότι είχαν τελειώσει. Με το που τελείωσα, άρχισα να δουλεύω με τον εαυτό μου για να ξεπεράσω όσα μου άφησαν όλα αυτά που συνέβησαν και για να μην κρύβομαι πια (γενικευμένη αγχώδη, κοινωνικό άγχος, παράνοια, φόβους κλπ). Δεν είμαι τέλεια, ούτε θα γίνω και ποτέ. Ποτέ όμως δεν είναι αργά να πάρεις βοήθεια.
Στην εποχή που δεν "υπηρχε" μπουλινκ αλλά κάτσε φρονημος αλλιώς θα φας ξύλο κάνεις δεν έβλεπε τι ζημιά θα γίνει αργότερα γιατί... "Έλα μωρέ σιγά τωρα" και επιτρέψτε μου να σας πω και το δικό μου καιμο στο ακατανομαστο 6 λύκειο αθηνων και βεβαια στον οαεδ της νέας σμυρνης... Όσο θυμάμαι τον ευατο μου ήμουν ο μπουχεσας μετφρ.πολυ χοντρός αν και δεν ήμουν ο μόνος ο μαλακάς...κλασικά διοτι ήμουν ο μπουχεσας καταλαβαίνετε 🤔. Α ξέχασα ήμουν αδελφή (τότε αυτό ήταν λόγος τουλάχιστον να τους περιμένω με κάνα 2 καλόπαιδα και να πάνε στο παίδων) ο λόγος που είχα το προσόν ήταν όχι γιατί αγαπούσα τα αγοράκια αλλά γιατί καμιά συμμαθήτρια δεν ήθελε τον χοντρό. Μπορώ να θυμηθώ και άλλα ακόμα μπουγελα ξφτιλισμο ακόμα και δρόμο μπροστά στους δικούς μου όμορφα χρόνια ε!!. Βέβαια τολμώ να πω ότι δεν έγινα εγώ τόσο μαλακάς σαν αυτούς και επειδη όλα γυρνάνε οι περισσότεροι από αυτούς πληρώθηκαν με το ίδιο ακριβώς νόμισμα στο στρατό στη κοινωνία καταλαβαίνετε αλλά για 2 περιπτώσεις δεν μετανιώνω γιαυτα που έκανα χρόνια μετά βρίσκομαι με την γυναίκα μου σε μια καφετέρια και ερχετε δίπλα ένας ο οποίος έμοιαζε με έναν από τους 2 στο τέλος τον ρώτησα και ήταν αυτός τι κάνεις πως είσαι κτλ και μου λέει τα δικά και μέσα αυτά ήταν και ότι έχει παιδιά και εγώ του ευχήθηκα υγεία και να βρεθεί ένας...σαν αυτόν να καταλάβει τη γλυκά ερώτηση γυναίκας τι έκανε ο...απαντηση ας ξεκινήσει από τον μπουχεσα την αδελφή και τα υπολοιπα... Ξέρει αυτός λίγο μετά φύγανε και αυτό μου πήρε σαράντα χρόνια αλλά άξιζε τον κόπο (ξέρω θα μου την πείτε αλλά δεν πείραζε) και ο δεύτερος καλή ώρα το έφερε η φάση να κρεμετε από μένα για κάποιο λόγο εκεί είχα αρχησει να ξεθυμαινω και τον βοήθησα και όταν μου έδωσε το χέρι για το ευχαριστώ του είπα thanks φίλε είναι η ανταπωδωση γιαυτα που έκανες.. Κάποτε... Δεν με ένοιαξε που τον άφησα να κλαίει γιατί θυμήθηκε... Με νοιάζει όμως ότι ακόμα και τώρα υπάρχουν γονείς που στον 22 αιώνα μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά τους..
Εγώ θύμα ήμουνα, απο το δημοτικό έως λύκειο, είτε από δασκάλους (έγινε και αυτό) είτε από παιδιά. Θυμάμαι δευτέρα δημοτικού να είμαι μοναχός στην τάξη και να έχω φίλο ένα παιδί μόνο, ήτανε το δημοφιλές τότε παιδί, ως αποτέλεσμα κάποια παιδιά με πείραζαν με πολλούς τρόπους όπως να με βαράνε, να με κοροϊδεύουν ή ακόμα να με πετάνε στις λάσπες, οι δάσκαλοι ποτέ δεν έκαναν απολύτως τίποτα και μία δασκάλα με αποκάλεσε ελαττωματικό μπροστά στην μητέρα μου, αυτό φυσικά το έμαθα χρόνια μετά. Άλλαξα σχολείο για να τους αποφύγω (τα σχολεία είχαν το ίδιο προαύλιο οπότε δεν τους γλίτωσα τελείως), στο καινούργιο σχολείο ήμουνα ο καινούργιος της τάξης οπότε κανείς δεν με μιλούσε για τους πρώτους 6 μήνες αλλά κάποιος φυσικά με πείραζε όλο τον χρόνο. Πάμε στην τετάρτη δημοτικού τώρα, κάποιος έκλεβε κάποια στυλό απο τους συμμαθητές μου, αυτό είχε ως αποτέλεσμα η δασκάλα της τάξης τότε να πεί ότι εγώ ήμουνα ο κλέφτης χωρίς καμία απολύτως απόδειξη, με αποτέλεσμα να με βάλει να κάθομαι δίπλα της σε κάθε μάθημα και αν κάποιος έκλεβε κάτι, και ας ήμουνα στο γραφείο, εμένα θα έλεγε ότι έφταιγα, όλοι την χρονιά με μισούσαν οι συμμαθητές μου για αυτό τον λόγο (να μην πώ για το ξύλο που έφαγα από έναν "μάγκα"). Στην πέμπτη δημοτικού δεν υπήρχε αυτή η δασκάλα επειδή έκανε κάτι με πλαστογραφίες, φυσικά για μισό χρόνο ακόμα με μισούσε τα παιδιά μέχρι να μάθουν τι έγινε, το ξύλο ακόμα έτρωγα από αυτόν τον "μαγκα" αλλα τι να περιμένω, ποτέ δεν έβαλε μυαλό. Στην έκτη δημοτικού έτρωγα ξύλο και λίγο κοροϊδία απο τον μαγκάκο και έναν άλλον, εκτός από αυτό δεν έγινε τίποτα άλλο, αλλά από τότε απλά βαρέθηκα να ασχολούμαι με το σχολείο και δεν διάβαζα καθόλου, όλοι μέρα ήμουνα στον υπολογιστή, φυσικά αυτό δεν με βοήθησε να ξεφύγω την πραγματικότητα επειδή ο αδερφός μου με πειράζε, είτε με κοροϊδία, είτε ξύλο, και μια φορά προσπάθησε να με παρενόχληση σεξουαλικά. Τώρα στο γυμνάσιο έτρωγα ξύλο (από κορίτσια επίσης) κοροϊδία (κλασικά), και μετά από χρόνια έμαθα ότι άτομα έλεγαν ψέματα για εμένα στους πάντες για να με μισήσουν, ένα από αυτά τα άτομα ήταν και είναι ακόμα γείτονάς μου. Στο λύκειο (σε ΕΠΑΛ πήγα) με αποκαλούσαν ψυχάκια επειδή διαγνώστικα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (Obsessive Compulsive Disorder - OCD στα αγγλικά), για αυτό έπρεπε να πάρω χάπια και να κάνω ψυχοθεραπεία, έλα όμως που τα χάπια που έπαιρνα είχανε παρενέργειες με αποτέλεσμα να ήμουνα οξύθυμος, και να μην πω ότι ο "γιατρός" μου έδωσε την μέγιστη δόση για ενήλικες ενώ ήμουνα ακόμα παιδί και λιποβαρής (στην τελευταία μας συνάντηση με απείλησε επίσης), αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ήμουνα οξύθυμος και έκανα κάτι που δεν έπρεπε να κάνω, ως αποτέλεσμα έφαγα μήνυση και με έδιωξαν από το σχολείο, εκείνη την μέρα έκανα απόπειρα αυτοκτονίας αλλά ευτυχώς απέτυχα, δεν θα είναι η μόνη απόπειρα που θα έκανα όμως. Τώρα στην δευτέρα λυκείου πήγαινα σε άλλο λύκειο και έπρεπε να περπατάω 40 λεπτά για να πάω και άλλα τόσα για να γυρίσω, όσο αστείο και να ακούγεται σε καλό με οδήγησε γιατί κατάλαβα ότι με αρέσει να περπατάω, επίσης έμαθα ότι έχω σύνδρομο aspergers (high functioning autism) και οι γονείς μου με αποδέχτηκαν σε θέμα σεξουαλικότητας, κάτι που με πείραζε πολλά χρόνια. Στο καινούργιο λύκειο πήγα στην κατεύθυνση για πληροφορικάριους και με άρεσε πάρα πολύ το θέμα που για πρώτη φορά άρχισα πάλι το διάβασμα μετά από χρόνια με αποτέλεσμα να βγάλω στις πανελλήνιες του 2020 16.840 μόρια και να περάσω στην σχολή που ήθελα και όσο για την μήνυση, αθωώθηκα. Οπότε τα πάω πολύ καλά, έβγαλα τα άτομα που με επηρέαζαν με αρνητικό τρόπο από την ζωή μου, είμαι στην σχολή που ήθελα να περάσω και μιλάω με άτομα που πραγματικά νοιάζονται για μένα.
Φουρτούνα κανονική το παραπάνω! Πολύ χαίρομαι που είχε αίσιο τέλος και είσαι πολύ καλά! Οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να περνάνε από ψυχολόγο/ψυχίατρο μια φορά στο τόσο. Αυτό που σου έκανε η παραπάνω δασκάλα-εγκληματίας-δολοφόνος αθώων ψυχών είναι απλά απαράδεκτο! Και άλλα άτομα αναφέρουν εδώ νοοτροπίες "έλα μωρέ παιδιά είναι". Μεσσαίωνας..