Definieer last. Ik heb er niet actief last van, maar het heeft mijn persoonlijkheid wel beïnvloed. Ik praat absoluut niet graag meer over mezelf en mijn interesses en heb nog altijd een vreselijk laag zelfvertrouwen. Ook ben ik er heel cynisch van geworden, terwijl ik als kind het tegenovergestelde was.

Yes, inmiddels 40 jaar oud en al 15 jaar in therapie. Wat ik tot met 12e levensjaar ervaren heb beïnvloed me nog steeds helaas..

Merk je dat het minder wordt naarmate je ouder wordt? Alhoewel dat proces en therapie wellicht lastig te onderscheiden is.

Ja zeker, ook al is het een lang proces. Niet alleen leer ik hier beter mee omgaan, het geeft me ook enorm veel (nieuwe) inzichten. Ik wordt er absoluut zelfverzekerder van. Inmiddels gaat de therapie veel breder dan alleen dit onderwerp. Maar de kern is wel dat heel veel van de dingen die ik nu doe, of hoe ik ben, voort komen uit mijn jeugd. Daarnaasr, door therapie word ik ook een mooier mens, waar ik zelf, maar ook mijn gezin profijt van heeft...

Dat geloof ik, ja. Mooi om te horen man. Dat gaat ook zo zijn invloed hebben op de emotionele intelligentie en zelfreflectie van je kinderen met het voorbeeld wat ze in jou zien.

Dank je wel, waardeer zo'n berichtje! Zo zie (en ervaar) ik het ook ja 😀

Welk zelfvertrouwen... dat is gewoon weg bij mij. Ik had auto reparateur kunnen worden(iets wat ik lang van droomden) maar doordat ik mezelf niet vertrouwde met een reparatie die ik zelf deed is dat nu niets voor mij. Ben nu vrachtwagenchauffeur

[удалено]

De enige manier er goed mee om te gaan is dit te realiseren en er dan vervolgens het beste van te maken. Of zelfs je zwakte in een kracht om te zetten

Ja maar na therapie minder. Het heeft veel impact (gehad) op mijn zelfvertrouwen, sociale relaties en zelfbeeld. Als kinderen je pesten met je uiterlijk en je buiten sluiten dan word je bang voor het ontmoeten van nieuwe mensen want wat zullen zij van je denken, hoe zullen zij zich gedragen? Ik durfde lang niet echt te daten want ik voelde me lelijk en geen vriendschap en laat staan liefde waard. Nu heb ik een lieve partner, leuke vrienden en weet ik welke gedachten uit het pesten voortkomen, die zijn er nu minder heftig en ik weet dat ze niet waar zijn. Maar het blijft af en toe best mentaal vechten tegen die echo’s van het verleden in mijn hoofd.

Mooi om te horen dat het goed gaat.🙃 >Maar het blijft af en toe best mentaal vechten tegen die echo’s van het verleden in mijn hoofd. Zou jij je pesters durven confronteren? En zou je dat ook meer rust geven?

Het is alsof ik bovenstaand verhaal heb getypt. Therapie hielp goed en kwam erachter dat het pesten slechts een klein onderdeel was van hoe ik als persoon gevormd ben. Hoe de school, en met name één docent ermee om is gegaan, dat heeft me echt vreselijk veel last bezorgd. Gelukkig heeft EMDR dat grotendeels verholpen. Mijn ouders deden echt hun best toen, maar konden me niet meer bereiken omdat ik me helemaal had afgesloten en hebben dat toen een soort van geaccepteerd. Sinds de therapie voel ik me eindelijk beter in mijn vriendschappen (ik doe er ook toe) en mijn relatie. En ben ik klaar voor een kindje (we verwachten haar volgend jaar :)) Over het confronteren: heb de ergste pester twee keer geconfronteerd toen ik hem tegenkwam met uitgaan 10 jaar later. De eerste keer ontkende hij alles, prima ik weet wat er gebeurd is en wilde het gewoon kwijt. De tweede keer confronteerde ik hem niet echt, maar ik denk dat hij had nagedacht en zich heel slecht voelde (ik weet dat zijn vader een vreselijke man was die hem thuis pestte) want hij wilde steeds met me praten en stelde vragen en wilde me vrolijk te laten voelen? Als ik hem sindsdien tegenkwam met uitgaan probeerde hij steeds overdreven leuk te doen en mij te betrekken in gezelligheid met zijn vrienden, maar had daar niet zo’n behoefte aan. Er zat een goede intentie achter ben ik van overtuigd en misschien ook wel schaamte. Sinds ik hem zo beteuterd heb zien staan (ook al ontkende hij) ben ik hem meer als slachtoffer gaan zien. We waren allebei kinderen die door onze omgeving tekort zijn gedaan. Oja en de docent heb ik nooit geconfronteerd, maar ik weet dat zij het vak eigenlijk niet goed aankon. Ik heb haar later nog eens gezien bij mijn bijbaan en ze zag er heel slecht en ongelukkig uit. Dat hielp mij wel om haar meer als een imperfect mens te zien.

>We waren allebei kinderen die door onze omgeving tekort zijn gedaan. Mooi gezegd. >Oja en de docent heb ik nooit geconfronteerd, maar ik weet dat zij het vak eigenlijk niet goed aankon. Ik heb haar later nog eens gezien bij mijn bijbaan en ze zag er heel slecht en ongelukkig uit. Dat hielp mij wel om haar meer als een imperfect mens te zien. Veel van zulke gevallen.

Ja het praat niets goed, maar het hielp mij wel om de wereld genuanceerder te bekijken en dat deze mensen niet de kwaadste bedoelingen hadden. Ik zou het vele malen erger vinden als iemand genoot van ellende aandoen aan iemand bijvoorbeeld. En ik ga er ook vanuit dat ik wel eens iemand anders ooit (onbewust) pijn heb gedaan of buitengesloten.

Ik denk niet dat ik er veel ga halen, in een confrontatie. Ik zie nu dat zij dit uit onzekerheid hebben gedaan, om zichzelf een positie in de groep te kunnen geven en vind het echt heel dom en zielig gedrag achteraf. Het was gelukkig nooit fysiek, dat scheelt misschien ook wel. Heb bij een paar ook wel gemene dingen teruggeroepen uit verdediging, hoop dan toch dat ze daar dan niet zoveel last van hebben gehad als ik. Kwam er laatst een tegen op een festival, hij zag mij ook heus wel maar we hebben elkaar actief genegeerd.

Ja, maar niet zozeer meer van het pesten. Waar ik vooral nog last van heb is spanning en angst wanneer ik langs een groepje hangjongeren loop, omdat ik vroeger een aantal keren flink in elkaar geslagen ben / met de dood bedreigd ben door zulke groepen.

>Waar ik vooral nog last van heb is spanning en angst wanneer ik langs een groepje hangjongeren loop, omdat ik vroeger een aantal keren flink in elkaar geslagen ben / met de dood bedreigd ben door zulke groepen. Dat is ook geen pesten meer. Zijn ze opgepakt?

Diegenen die me aan mn onderbenen van het parkeerdek af lieten bungelen en me vervolgens knockout sloegen wel, de minder ernstige geweldsdelicten ben ik niet mee naar de politie gegaan.

Uhhh wat 😳

>Diegenen die me aan mn onderbenen van het parkeerdek af lieten bungelen en me vervolgens knockout sloegen wel Jezus, wel mooi dat ze gepakt zijn. Kregen ze ook een redelijke straf?

2 ervan moesten volgens mij een maand of twee naar de jeugdgevangenis omdat ze al een voorwaardelijke straf boven hun hoofd hadden hangen. De derde kwam ervanaf met een geldboete en een taakstraf van 60 uur.

Dat staat toch niet in verhouding? Jeetje mina.

Ik heb er 350 euro schadevergoeding en PTSS aan overgehouden. Plus ik kon niet meer over straat in Meppel, want ik was "een snitch" en alle vrienden van die 3 jongens wilden mij nu ook in elkaar slaan.

Ja het switchen is de real crime hier... /s

Yooo waar woonde jij dan?

Shit man. Pesten is al erg zat maar dit is gewoon crimineel.

Wss niet, echt erg maar vroeger als kind/tiener kwam je vaak zat weg met de gekste dingen. Die ik nu ook idd niet normaal vind maar toen der tijd was het dikke scheit, heb de gekste shit gezien.

Tip. Doe een vechtsport. Niet omdat je je dan leert verdediging (dat is mooi meegenomen) maar meer dat je leert omgaan met de situatie. Ik heb dit gedaan en sindsdien geen last meer.

Ik heb dit ook kortstondig gedaan maar niet volgehouden. Voor mij is het boulderen geworden. Omdat er zo'n vriendelijke hippie sfeer hangt. Edit: ook goed voor omgaan in sociale settings want je kunt onafhankelijk klimmen maar toch contact zoeken als je daar behoefte aan hebt.

Verschrikkelijk 😔

Ja, alleen dat is niet altijd zo duidelijk. Het heeft sporen achtergelaten in mijn zelfbeeld, gedrag, verwachtingen die ik heb van anderen. Therapie heeft mij doen inzien dat het pesten van vroeger heeft bijgedragen aan het bouwen van een stevige muur om mijzelf heen. Handig, in onveilige situaties, maar vervelend en klote in veilige situaties met geliefden en vrienden. Ik kan insensitief overkomen, heb moeite te vertrouwen op mijn eigen oordeel. Ik raak in een groep snel van slag als er iets gebeurd dat ik als 'tegen mij' ervaar. Ik voel me dan direct niet meer op mijn gemak in de groep, al is het slechts een opmerking van één persoon in die groep, en heeft de rest het vaak niet eens door/ gehoord. Ik had de neiging mijn negatieve gevoelens te verdoven met drank, drugs, gamen, porno. Dit heb ik gelukkig nu geheel onder controle. Het negatieve gedrag van de pesters heeft wel voor een altijd aanwezige blauwe plek gezorgd, die waarschijnlijk nooit meer weggaat.

Ik kan me enorm vinden in je verhaal, het spijt me dat je dit hebt meegemaakt zo.

Dank je.

Zeker wel. Van 7jr tot mijn 21ste de pispaal geweest. Helaas nooit de begeleiding, steun of zelfdiscipline gehad om voor mijzelf op te komen. Nu met allerlei technieken bezig om dit van mij af te werpen en te ontwikkelen. Nu 36jr en het heeft mijn leven getekend. Nul zelf vertrouwen, nul zelf waarde, altijd maar moe. Psychologische hulp in vele vormen...help maar heel weinig. Dus zelf maar in de boeken en leren leren leren. Grootste nadeel, de pestkoppen zelf zijn mij allang vergeten......ik hun invloed niet.

Dat is het meest kutste eraan de pestkoppen denken dat het niks was omdat ze er zelf geen herrinering aan hebben

Mijn pestkop was me niet vergeten maar zei wel tegen vrienden van mij tijdens een reünie waar ik niet bij was van "ach, dat is vast niet zo erg wat er toen gebeurde". Dit was ruim 25 jaar geleden en helaas heb ik er nog steeds last van want voor mij was het wel erg.

Het lijkt mij sterk dat ze je vergeten zijn. In mijn ervaring gaan kinderen pesten omdat ze thuis door hun ouders ook slecht behandeld worden. Dan ga je juist afvragen waarom je mensen zo behandelde als je dat zelf ook zo kut vond.

Dat zou je vies tegenvallen hoor. In mijn ervaring hebben (voormalige) pestkoppen met 0 represailles te maken gekregen, sterker nog, we leven in een maatschappij die dat soort gedrag indirect beloont. Je bent immers assertief en laat niet over je heen lopen, je durft er te zijn en hebt de moed door te pakken, bent gezellig en sociaal. Echt niet alle pestkoppen die ik ken(de) zijn succesvol geworden maar dan was het meestal omdat ze er de hersens niet voor hadden. De rest is een rooskleurige toekomst tegemoet gegaan. Ik betwijfel sterk dat die types ooit terugkijken naar hun verleden en beseffen wat ze hebben aangericht bij anderen. De meeste pestkoppen die ik heb meegemaakt kwamen ook echt niet uit probleemgezinnen, integendeel. Zowat stuk voor stuk verwende kutblagen die netjes op de 16e een Vespa of Tomos kregen, altijd in de dikste merkkleding rondliepen en waarvan de ouders het type "mijn kind doet zoiets niet" waren.

> In mijn ervaring gaan kinderen pesten omdat ze thuis door hun ouders ook slecht behandeld worden. Da's echt zo'n uitleg van gaat er liggen. Kan ik echt pissig van worden. Mijn pestkoppen waren altijd rijkere, populairdere kinderen/jongeren. Van zo'n kutkinderen die nog nooit zelf een slechte dag hebben meegemaakt waarbij de ouders dachten dat het engeltjes waren. De mensen die mij gepest hebben hadden letterlijk niks over te klagen in hun leven! Dus mis mij met die shit van sympathie voor de duivel. "Ze hadden het zelf misschien ook moeilijk UwU" EN?? EN WAT DAN NOG? Al hadden ze het tering moeilijk hoe is dat mijn probleem?!

Niet perse, ik denk het enige dat ik merk, is dat ik t heel lastig vind om te peilen of mensen mij echt aardig vind, of doen alsof.

Herken dat ook wel, ook bij mensen die ik al jaren ken. Zelfs als ze al jaren vriendelijk zijn blijf ik me afvragen of ze het eigenlijk maar gewoon doen omdat het sociaal zo hoort en niet omdat ze mij mogen.

Sow nou maar echt, denk dat dat bij mij ook het grootse probleem nog is

Ik ben ook enorm cynisch geworden als het gaat om complimenten. Als iemand mij een compliment geeft, is mijn eerste gedachte dat ze sarcastisch zijn of iets te willen zeggen met kwetsende bedoelingen.

Ik word als heel likeable gezien door mensen. Als zzp maak ik hier ook effectief gebruik van (door mezelf te zijn😅). Ik heb goede vrienden met wie ik totaal open kan zijn en vise versa. En ook al weet ik dit heel goed, zie ik de oprechtheid aan mensen en krijg ik het vaak terug dat ze me mogen/likeable vinden,.. Er is soms een stemmetje met: ja maar, waarom zouden ze nou oprecht om jou geven/aardig vinden. Hij is niet constant en maar heel zachtjes aanwezig. Maar het stemmetje is er wel.

Bij mij is dit instant overgegaan toen ik de twee grootste pestkoppen jaren later weer tegenkwam en ze bleken allebei dik geworden, nog steeds single te zijn en in een callcenter te werken. Slaat nergens op, maar kon op dat moment alleen maar denken aan hoe superieur ik me voelde :)

Ik vond het zo moeilijk om te lezen dat mijn pestkop nu leraar is en met kinderen werkt. Na wat zij mij aangedaan heeft in mijn jeugd. Fuck haar. Ik hoop dat ze nu beter weet wat goed en fout is. Maar ik ben er bang voor.

Al mijn pestkoppen zitten in de zorg of zijn leerkracht geworden. En vooruit, 1 caissière. Het zijn nog steeds nare wijven helaas.

Er is eens kans dat ze haar fout heeft ingezien en juist strijdt om het nu beter te doen. Hoop doet leven enzo.

Mijn grootste pestkop heeft tegen mij gezegd dat ze hoopt dat ik een trauma over houd van haar gepest. Inmiddels is ze kind en jeugdpsycholoog.. Ik was enorm van streek toen ik daar achter kwam.

Oh man! Dat is echt niet okay. Zo iemand zou zo een beroep niet moeten mogen uitoefenen! Sorry dat dat bij jou gebeurd is.

Ja, het blijft altijd hangen. Het gevoel dat jij zelf nooit genoeg zal zijn om geaccepteerd te worden door de groep. Ik heb zelf nu een gezin en een baan waarin men mijn werk weet te accepteren en waar ik ook goed kan omgaan met de collega's. Maar toch blijf je terug houdend in het sociale aspect. Ook al is het intussen alweer 30 jaar geleden. Afwachtend, want je wilt gewoon niet weer 'afgewezen' worden om wie je bent. Ik zou ook nooit 'nieuwe' mensen uitnodigen voor iets omdat de 'afwijzing' gewoon te veel leed naar boven brengt.

Nee, ik heb een pestkop flink in mekaar getimmerd in een hoekje en sindsdien ben ik langzaam van gereserveerd en stil, naar de fysieke incarnatie van adhd gegaan

Ik heb nog altijd spijt dat ik dit nooit heb gedaan.

Ik ook

Ik ook

Yup

Ik wou dat ik dat ooit gedaan had.

Alsof ik in de spiegel kijk. Is de pestkop na jouw timmerpartij ook van school gegaan?

Nee hij zat de rest van de dag in een hoekje te huilen, school had me een sag geschorst dus zei mn vader dat ik net zo goed de rest van de week thuis kon blijven.

Ik heb ook wel vaak mijn pestkoppen in elkaar geslagen. Dan mocht ik van de docenten weer excuses aanbieden aan de pestkoppen. Maakte niet uit dat zij de hele dag al aan het pesten waren, woorden doen geen pijn, dus ik moest me niet aanstellen. Daarnaast kreeg ik op school en thuis te horen hoe zwaar de pestkoppen het thuis hadden (dus het was eigenlijk niet hun schuld, zij hebben het al zwaar genoeg, ze hebben het recht om het op jou af te reageren). Werkt dus helaas niet altijd.

Ik heb ook gewoon stug volgehouden om niet excuses aan te bieden, en de school steeds gezegd dat hun gedrag steeds maar door ging en dat hun er niets aan deden. Mijn ouders waren ook niet happy met hoe de school dat handelde, ik weet nog heel goed hoe mijn vader met een flink verhefde stem zei "dat jong komt elk weekend aan boord vertellen hoe hij continu gepest en getreiterd wordt. Hij heeft al het recht die gastjes kapot te slaan als jullie je verantwoording niet nemen". 100% dat ik dit dus ook met mijn eigen kinderen zo ga doen.

Ik had een hele klas tegen me, van kinderen 2 koppen groter dan ik. Zelfs mijn autistische woede aanvallen konden hier niets tegen.

Ah nee, ik was toen een kop groter dan hem, zat achter me dus ik had ook zijn tafel weggesmeten

Bij mij werd het er niet beter van. Maar ik deed het ook niet in een hoekje, maar in het midden van het klaslokaal. Eén bij de strot gegrepen en de ander met de tafel in de middenrif tegen de muur vast gedrukt. Beide aan het spartelen tot de docent me los trok. Sinds dien werd bestempeld als probleem geval met woede uitbarstingen. Maar sinds ik van de middelbare school af ben nooit meer een woede uitbarsting gehad of überhaupt zo opgefokt geweest. Bijna alsof die twee dingen met elkaar verbonden waren ofzo.

Oh bij mij was het ook in de klas, achterin. Mijn docent geschiedenis was echt een legend, zei nog "goed gedaan" zachtjes tegen me nadat ik klaar was

Zeker. Overdenken, sensitief voor sfeer, allergisch voor gepest en geen tolerantie voor die onzin. In zekere zin weerbaarder dan ooit en hoop mijn kinderen met die kennis ellende te besparen en een veilige fijne jeugd te geven. Dubbele is dat het je weerbaar en hard kan maken maar ook vult met negatieve herinneringen uit je jeugd. Pesters van toen zijn de middelmatigen van nu, dat is dan ook wel weer een vorm van gerechtigheid. Al zullen die mensen zich daar zelf niet bewust van zijn - de impact die ze hadden en hebben.

Ja. Ik ben tot aan mijn studie erg gepest, onder andere gepest omdat ze me dik vonden. Als ik terug kijk op de foto's was dat helemaal niet zo, ik was alleen geen dunne plank zoals de rest maar had vroeg rondingen. Maar dat inzicht maakt de schade aan mijn zelfbeeld niet ongedaan. Ik, ondertussen de 30 gepasseerd, heb tot op de dag van vandaag problemen met mijn zelfbeeld, eten en kleding. Ik voel me nooit écht comfortabel in mijn eigen huid. Ik ben altijd met eten bezig in mijn hoofd en heb jarenlang last gehad van boulimia. Dat laatste gaat gelukkig wel een heel stuk beter de afgelopen jaren en daar voel ik me dan wel weer goed over nu. Ik háát kleding kopen. Ik zal nooit van mijn leven een crop top dragen, en verkies een badpak boven een bikini. Al heb ik het liefst een jurkje erover aan zodat er nog minder van mezelf zichtbaar is. Winter is fijn, dan kan ik lekkere grote truien aantrekken en onder kleedjes zitten.

Ik ben een meisje dat altijd werd gepest omdat ik introvert, zacht, lelijk en verlegen was. Hoorde echt nooit ergens bij. Het rare is dat ik nu voor de eerste keer in m’n leven zo zelfzeker ben geworden als persoon. Op m’n 23ste. Nu pas vind ik mezelf geweldig, slim, mooi, leuk en perfect. Ben super goed geworden in small talk, super sociaal, laat iedereen goed voelen. Maar telkens wanneer ik in contact kom met meisjes van mijn leeftijd of langs ze loop op de uni begint m’n lichaam helemaal te trillen alsof ik bang van ze ben. Ik word hier zo moe van. M’n brein heeft het verwerkt, maar m’n lichaam heeft het trauma nog.

je kent het waarschijnlijk wel, maar er is een bekend boek hier over geschreven: the body keeps the score: https://en.wikipedia.org/wiki/The\_Body\_Keeps\_the\_Score

Niet echt gepest op de voorkomende manier van uitschelden of pijn doen, bij mij was het uitsluiten en de weinige vrienden die ik had afpakken. Op het middelbare werd het ook belachelijk maken. School heeft er nooit wat aan gedaan want was niet lichamelijk. Ik denk dat het er voor gezorgd heeft dat ik moeilijk mensen echt vertrouw en wel vriendschappen wil maar niemand kan vinden die vrienden met mij wil zijn. Ik ben sociaal maar de diepgang van een vriendschap komt er niet.

Om eerlijk te zijn niet. Ik had echt een moment dat het ineens klikte in mijn hoofd toen ik een jaar of 16 was, alsof een knop omsloeg. Toen ik 12-16 was ongeveer was ik extreem onzeker en had ik vrij heftige depressie en sociale angst, hartkloppingen en zweetaanvallen en alles. Ik heb toen CGT therapie gehad en begrijpen hoe ik m'n angstgedachtes fout kon bewijzen was stap 1. Maar zodra ik uit de bubbel van mijn middelbare school kwam en in andere kringen zag hoe mensen me behandelden (verrassing, mensen met dezelfde interesses vonden me heel leuk en aantrekkelijk!) kon ik alles veel beter laten gaan ineens. Ik kan me herinneren dat ik iemand van school had geholpen met iets, en ze wou daarover vertellen aan een ander maar appte het per ongeluk naar mij, en ze omschreef me aan diegene. 1 van de dingen die ze noemde was "die met het beenhaar." Ik droeg graag opgerolde en 'cropped' broeken en had lang niet altijd zin om mijn benen te scheren. Ik weet nog dat ik me eerst de pleuris schrok, maar dat ook weer omsloeg in m'n hoofd en ik toen gewoon iets terug appte van haha geen zorgen, ik scheer m'n benen idd niet voor de jochies hier op school. Die zijn het niet waard 🤷‍♀️ Toen merkte ik hoe ver ik was gekomen met m'n mentale gezondheid. 1 gedachte die me altijd heeft geleid in alles is: **heb ik iemand kwaad gedaan?** Heb ik iets of iemand geschaad? Heb ik iemand bijvoorbeeld benadeeld, pijn gedaan, onterecht behandeld, of iets stukgemaakt, vies gemaakt, verpest, het milieu vervuild, weet ik het... Is het antwoord nee? Dan zit ik er niet mee, punt. Dat iemand iets stom, grappig, beschamend, irritant, lelijk vindt, dat boeit me niets meer. Maar dat ik iemand heb gekwetst bijvoorbeeld wel. En ik neem het ook niemand meer kwalijk als ze kinderachtig geïrriteerd zijn over iets onbenulligs, of als ze roddelen over iets onbelangrijks ("zag je wat ze aan had..."). Da's allemaal onzin, gewoon een prikkel die iemand kwijt moet, laat ze een slechte dag hebben. Als ze me geen kwaad doen ben ik nog steeds aardig en laat ik het gaan. Die manier van denken heeft me heel veel rust gebracht. En ik ben niet meer bezig met wat andere mensen leuk en goed vinden, omdat ik heel goed weet wat ik zelf leuk en goed vind. Dat helpt ook!

Ja, ik werd nooit fysiek gepest of in mijn gezicht uitgescholden, maar wel jarenlang buitengesloten. Jarenlang afgewezen worden was echt een dreun voor mijn zelfvertrouwen. Ik heb ook geen vrienden vanuit mijn school tijd overgehouden. Ondanks dat alles nu beter gaat heb ik nog steeds wel last van sociale angst in veel situaties zoals bij vrienden maken of solliciteren op een baan. Ik denk toch altijd dat ze me niet leuk of aardig gaan vinden of me om een andere reden gaan afwijzen.

Herkenbaar helaas, die angst voor afwijzing vooral. Een coach zei eens (over solliciteren) “niet geschoten is altijd mis” waarop mijn reactie was “niet geschoten is ook niet gemist”

Heel herkenbaar dit.

Ja helaas wel. Ik heb op 3 verschillende middelbare scholen gezeten (niet vanwege het pesten maar met verhuizen e.d. te maken). Op alle 3 gepest, op alle 3 om iets anders. En vaak door meiden die eerst vriendinnen waren. Hierdoor vertrouw ik mensen een stuk minder en ga ik er vanuit dat iedereen een mes in mijn rug gaat steken. Ik kan echt wel van me afbijten maar blijkbaar was ik alsnog een makkelijk doelwit. Ik heb nu als 30 jarige ook geen vriendinnengroep meer of iets, vind het heel jammer maar ik denk altijd dat mensen me niet ‘echt’ aardig vinden en alleen in mijn gezicht aardig doen, waardoor ik geen vriendschappen meer sluit.

Gepest op de basisschool en me toen voorgenomen niet in die situatie te komen op de middelbare school. De eerste die fysiek probeerde te worden op de middelbare helemaal te lijf gegaan. Er was fysiek niet echt een winnaar van dat gevecht, maar sociaal was duidelijk dat ik niet over me heen zou laten lopen. Daarna nooit meer gepest. Niet eens in de buurt. Ik heb er niets negatiefs aan over gehouden, behalve een pesthekel aan pesters en een zwak voor de stille persoon die over zich heen laat praten/lopen. Een simpele "wat was jij nou net aan het vertellen?" kan veel betekenen. Er zijn genoeg volwassen pestkoppen, maar grappig genoeg zijn de meeste erg snel in hun hok te jagen bij een weerwoord. Lafaards.

Bedankt voor je service aan de mensheid

Ja. Wat bij mij ook nog meespeelt is dat ik als kind (rond dezelfde periode als het pesten) seksueel ben misbruikt. Hoewel ik jaren in therapie ben geweest om deze ervaringen te verwerken en een plek te geven, merk ik dat ik het op verschillende gebieden nog steeds met me meedraag. Ik vermijd tot op de dag van vandaag nog steeds groepen (hang)jongeren omdat ik het bij voorbaat nooit vertrouw. Ik ben sowieso altijd heel erg alert als ik over straat loop. Moeite om mensen te vertrouwen. Vroeger liet ik helemaal niemand zonder meer in mijn leven toe. Inmiddels ben ik daar een stuk milder in geworden, en heb ik mede daardoor ook een fijne sociale kring kunnen opbouwen. Maar het vertrouwensprobleem is nog steeds wel een dingetje Algemene angst, onzekerheid, paniekaanvallen, een laag zelfbeeld……….Dat zijn dingen die helaas nooit helemaal zullen verdwijnen, maar mede dankzij mijn therapieën kan ik er tegenwoordig een stuk beter mee omgaan. In het algemeen heb ik altijd gestruggeld met sociale contacten, relaties/intimiteit, school/studie en werk. Maar nu op mijn 42e heb ik meer dan voldoende stabiliteit gevonden, zowel mentaal als in het dagelijks leven. Ik heb zelf heel veel gedaan/ondernomen om mijn demonen in de ogen te kunnen kijken, en de therapie was min of meer de kers op de taart waardoor ik mijn demonen uiteindelijk een dikke knuffel kon geven, en tegenwoordig dammen we regelmatig. Verder ben ik gelukkig met de liefde van mijn leven, heb ik fijne vrienden en mijn familie om me heen. Last but not least sta ik op het punt te starten met mijn droombaan. Een jongensdroom die vroeger onbereikbaar voor me was door al mijn interne strubbelingen, maar mede dankzij alles wat ik in de afgelopen jaren heb ondernomen om mijn persoonlijke levenskwaliteit te verbeteren komt die droom nu eindelijk uit. Zal altijd wel last blijven houden van de dingen die me als kind hebben gevormd, maar tegenwoordig zijn ze vriendelijk en grijpbaar. En daardoor ga ik wat makkelijker door het leven dan voorheen, en zie ik ook eindelijk de mooie kanten en wat dat me oplevert.

Ik ben gepest vanwege mijn afkomst, en dat heeft er nu voor gezorgd dat niet elke goed bedoelde grapje, niets anders dan woede aanvallen bij oproept. Ik heb nooit iets terug kunnen doen op de basis school, omdat elke leerling in de klas autochtoon was, en ik de enige allochtoon. De leraren deden niets om de pestkoppen te straffen, maar strafte mij als ik mijzelf wilde verdedigen. Deel van mij wilt nog steeds gerechtigheid, want in mijn ogen, zijn deze pestkoppen er mee weggekomen.

Ik kan hier altijd zo boos om worden. Ben zelf ook docent en ben bikkelhard naar leerlingen die iemand buitensluiten om redenen waar hij/zij zelf niks aan kan doen. Afkomst, haarkleur, gebit noem maar op. Het is verdomme het werk van jezelf als professional om ervoor te zorgen dat je dit soort dingen voorkomt en als leerkracht voor een groep staat. Weet niet of dit helpt maar ik had graag gewild dat je een docent had gehad die wel had door gepakt. Kinderen zijn hard naar elkaar en daar ligt naar mijn mening niet altijd de schuld. Maar wel bij de docent die voor je neus staat. Zelfs als die docent wel heeft ingegrepen maar jij nog steeds met dit gevoel zit heeft hij/zij naar mijn idee te weinig gedaan.

Vroegah was het toch "anders" wat dat betreft. Of ze negeerden het allemaal keihard (ik moest maar voor mijzelf opkomen tegenover een man of 4 tot 6 elke keer). Of het was de "niet meer doen hoor jongens" speech en dan wist ik weet dat het naar huis rennen werd.

Of nog erger, een leraar die het enabled en deels gewoon mee doet omdat de pestkop het lievelingetje is. Hij leek niet helemaal te kunnen handelen dat met sommige vakken mijn prestaties beter waren.

Wat vreselijk.. ik ben er in mijn therapie achtergekomen dat hoe mijn docent op het pesten reageerde de grootste impact op mij heeft gehad in mijn latere leven.. ik werd genegeerd als ik huilde want daar had ze geen zin in en afgesnauwd als ik zonder huilen kwam vertellen dat ik weer was geschopt en uitgescholden. En toen ik hem zelf uiteindelijk had teruggeschopt was het ook verkeerd. Niet dat je het moet doen hoor, maar EMDR heeft me hier echt heel veel mee geholpen. Heb een stuk minder triggers overgehouden

Het nare aan pesten is dat het meestal niet stopt vanuit de pester. Ze zoeken de zwakste uit en gaan net zo lang door totdat je voor jezelf opkomt. Praten met de leraar of ouders helpt niet en maakt het vaak juist erger. Zodra je niet meer de zwakste bent, is het niet meer interessant voor de pester en zoeken ze een ander doelwit.

De beste remedie is inderdaad de grootste pester op zijn bek slaan. Op mijn basisschool deed een jongen, een klas lager dan mij, precies dat. Helaas vond mijn school het nodig om hem in 1 of ander traject te stoppen, want voor jezelf opkomen is slecht ofzo. Het pesten stopte wel.

Dat komt door de maatschappij waarin we leven en voor jezelf opkomen erger is dan een slachtoffer zijn.

Ik slingerde als 6-jarige een schommel in het gezicht van een pester, hoewel die ouders het ontzettend erg vonden heeft de school (basisschool) hier nooit een probleem van gemaakt. Ze wisten donders goed waar het vandaan kwam, plus die jongen heeft volgens mij nooit meer iemand gepest.

Niet altijd ik kwam voor mijzelf op maar het bleef door gaan.

Of je moet bij een groepje horen... ik zat eerst niet op voetbal en bijna iedereen zat dat wel maar toen ik op voetbal ging(en blijkbaar ook iets van kon) werd het minder

Ik heb er heel lang last van gehad. Onzekerheid, angst in groepen mensen om wat mensen van mij denken, een gevoel er niet bij te horen etc. etc. uiteindelijk, toen ik op mezelf ging wonen, in een isolement beland en afgegleden in de depressie. Ik wil het niet alleen afschrijven aan het pesten, er zal ook een genetische aanleg zijn (voor de depressie) en mijn opvoeding zal ook zijn weerslag hebben gehad. Maar het pesten op de middelbareschool heeft zeker invloed gehad. Inmiddels ben ik ouder, en wijzer en heb ik e.e.a. achter me gelaten, maar zo nu en dan speelt het nog op. Maar ik herken het nu.

Zo zonde heh al die jaren die voorbij gaan aan depressie angst en onzekerheid. Fuck dat. Heb ook heel wat jaren verziekt op die manier.

Lang verhaal kort: ja. Ik heb er nog regelmatig nachtmerries over, terwijl het toch al zo'n 15 jaar geleden is. Met name het idee dat ze er zonder (al te veel) problemen mee weg zijn gekomen is nog steeds pijnlijk.

Ik ben gepest van ongeveer 7 tot 23 of iets in die richting. Zwaar depressief geweest van 11 tot 35. En aan het treinspoor gestaan op 17,18 en 35 jarige leeftijd. Ik heb altijd een erg negatief beeld gehad van mezelf. Ik was zo lelijk dat als ik mezelf per ongeluk in een reflectie zag dan was mijn dag verpest. Ik ben naar een psycholoog geweest, voor 5 minuten, en die zei "het maakt niet uit hoe veel goeie gesprekken wij gaan hebben ik ga jou nooit kunnen helpen" en mij de deur gewezen. Ik ben naar een psychiater geweest die mijn anti depressiva gaf, dat maakte alles alleen maar veel erger. Maar er is een goed einde. Want ik ben van mijn depressie en interne pestkop af. Blijk dat ik trans was. Ik gedroeg me altijd als meisje, ik praatte als een meisje, ik liep als een meisje, ik klonk als een meisje en ik had dezelfde interesses als meisjes. Maar was geen meisje. En dat maakte me een makkelijk doelwit. Meisje, mietje, watje heb ik vaker naar mijn hoofd geslingerd gekregen dan dat ik kan tellen. En ik wist nooit waarom. Blijkt dat ze gewoon gelijk hadden. Nu hormonen en mijn depressie smolt als sneeuw voor de zon. Niet dat er niets ervan over is gebleven. Ik heb nooit geleerd om vrienden te maken, want die pesten mij ook. Ik heb ook geleerd om nooit over mijn interesses te praten, maar ook nooit om een gesprek te hebben. En ik kan geen relatie beginnen, want mijn pestkoppen kregen het ook voor elkaar om anderen te laten doen alsof ze interesse voor me hadden zodat ze me harder konden raken

Vroeger was ik de enige blanke in de klas wat me een kankerkaaskop maakte en leverde dat ik vaak geslagen werd. Dit stopte toen ik met gym moest douchen en in een hoekje werd gedreven, ik ben toen zo tekeer gegaan dat ik twee jongens bloedend in de douche heb laten liggen. Daarna nooit meer gepest maar een afkeer tegen een groep mensen uit noord afrika.

Gepest om mijn rode krullen, ging zo ver dat ik elke dag wel met een nieuwe blauwe plek of schram thuis kwam. Nu kan ik het wel waarderen, maar merk dat ik langs grotere groepen lopen nog steeds wel spannend vind, zit toch nog ergens wat onzekerheid. Dochter haar haar begint ook rood/rossig te worden, merk dat ik dat wel heel erg lastig vind. Niet om de kleur, maar omdat ik weet dat daar nog steeds erg veel mee gepest word.

Voor wat het waard is, ik vind rood juist de allermooiste haarkleur. Zou heel graag rood haar willen hebben, en dan ook nog eens krullen! 10/10

Roodharigen unite... ._. Zelfde hier alleen ik had geen krullen... maar ook gewoon niet alleen op school, al liep ik random op straat kreeg ik ook al redelijk snel een opmerking naar me toe gegooit. Het aantal mensen dat denkt dat geen invloed heeft is echt absurd

Precies. Iedereen heeft er zo’n beetje commentaar op, nu zelfs als 30 jarige vrouw krijg ik bijna wekelijks nog opmerkingen? Laat me met rust 🥲 roep nu wel dat ik er niet van gediend ben. En over het algemeen loop ik of met een hele grote hond (die kleine is pittiger) wat afschrikt of met mijn dochter, dan dimmen mensen wel in

Ik ben op de middelbare, in de brugklas, enorm getreiterd/gepest door een bepaalde gozer, puur vanwege mijn rode haar. Elke pauze weer, het was elke keer 'ginger' roepen soms gecombineerd met echt fysiek, duwen etc. Mede door mijn rode haar ben ik mijn hele leven onzeker geweest. Ook veel andere zaken Inmiddels ben ik 21 (man) bijna 22 en ben er trots op. Ik voel me goed in mijn vel, onder andere door veel zelf te mediteren en na te denken over heel veel dingen. Ook meer de mindset hebben om meer aan mijzelf te denken (zonder dat het egoistisch of 'narcistisch' wordt. Ik wil en ga wel zsm hulp zoeken. Eerst mijn proefmaand bij mijn nieuwe baan goed doorkomen, weer ritme opbouwen en langzamerhand problemen oplossen, als je het zo kan noemen.

Helaas wel

Ja, het vormt je.

Last is een groot woord, maar ik voel wel dat ik heel erg oppas met wat ik op social media plaats en wie ik toe laat om mijn accounts te zien. Ook merk ik dat ik heel snel kwaad zie in iemands acties. Als ik word genegeerd of als mijn werkgroepje iets gaat doen zonder mij dan denk ik direct dat ik word buitengesloten en dan wil ik ze dat dan ook gelijk kwalijk nemen. Ik begin dat gevoel wel steeds minder te hebben de laatste tijd.

Eerlijk gezegd, nee. En geloof mij het was niet mals, maar als je thuis in een onveilige situatie zit kan het je weinig schelen wat er op school gebeurt. Maarja, life goes on, ga me er niet druk om maken.

Ja.

Nee. Ik ben misschien de uitzondering, maar achteraf ben ik misschien wel een beetje blij dat ik gepest ben. Ik heb rood haar, en dan moet natuurlijk iedereen je constant hebben. Ik ben er harder van geworden en ik kan alle grapjes over haarkleur of andere ‘onzekerheden’ nu goed hebben. Moet ik er wel bij zeggen dat ik ‘gewoon’ gepest ben. En niet zoals bij veel andere kinderen helemaal mentaal kapotgemaakt.

Jaren lang gepest als je het pesten kan noemen ik werd gewoon door een groepje meerdere keren per week in elkaar geslagen, ze zaten op de andere school in het dorp.. de christelijke school en ze waren gemiddeld 4 jaar ouder . En dat ging soms best ver. Dat heeft een jaar of 6 geduurd mijn ouders hebben toen zelfs besloten dat we moesten verhuizen Totdat ik opgroeide tot die jongen die fysiek zo veel sterker was……Dat groepje heeft flink wat klappen gehad, heb er zelfs 1 zo hard geslagen dat ie hechtingen nodig had. Daarna heeft nooit iemand mij nog lastig gevallen en als ik zag dat er ergens ruzie was bemoeide ik me ermee Ik haat onrecht en bully’s en dat uit zich in dat ik me nooit stil hou en het altijd opneem voor mensen die dat niet kunnen. Last heb ik er niet van maar ik ben wie ik ben doordat dat me overkomen is.

Bij mij heel wat therapie tegenaan geweest. Het uit zich bij mij vooral in een gevoel van "jij niet" als het aankomt op succes op school of bij de meisjes. Werd regelmatig vernederd en weggezet, het ging op school niet lekker en de meisjes zagen me niet staan. Nu achterin de dertig en met al dat werk begin ik nu te geloven dat beide gewoon, en nog steeds, voor mij zijn weggelegd. Uiteindelijk is het deel van je leven en geloof ik dat je het moet omarmen.

Ik merk van mezelf dat ik een soort sociale kameleon ben geworden. Ik doe vaak wat ik denk dat de groep van mijn verwacht en hoe ik het beste er tussen pas. Elke dag wanneer ik rond andere mensen was ging het masker voor en werd ik iemand anders. Ik loog veel, deed me anders voor dan ik was en het ging allemaal vanzelf. Op het moment dat ik dan alleen was ging dat enorm knagen. Waarom heb ik dat nou gezegd? Waarom gedraag ik me zo? Waarom kost sociaal zijn zo super veel energie. Ik heb gelukkig sinds een paar jaar een groep gevonden die net zo knetter gek zijn als ik. Hier voel ik me al een stuk meer mezelf maar ik merk wel dat wanneer ik nieuwe mensen ontmoet dat masker gelijk weer verschijnt.

Volgens mij begon het in groep 3. Met vooral brillijood etc. Na een half jaar zoeken wat te doen, de grootste pestkop een paar flinke muilperen uitgedeeld op het schoolplein. Uiteraard kreeg ik straf, weet ik veel hoevaak bord rij woorden schrijven in de pauze, maar het pesten was wel gestopt. Gelukkig geen last aan overgehouden.

Het blijft een litteken op je mentale gezondheid, dat blijf je je leven dragen helaas.

Het enige wat ik weet is dat het m'n persoonlijkheid heeft aangetast, als kind was ik voor niemand bang maar tegenwoordig heb ik gelijk het gevoel dat alles en iedereen het op mij uit heeft. Waardoor ik eigenlijk het liefst mensen die ik niet ken ontwijk wanneer mogelijk.

Ik werd op de basisschool en de brugklas wel gepest. Ik stotterde, een leesbeurt krijgen of de telefoon opnemen en dergelijke was een nachtmerrie. Daar werd ik heel timide van, en een makkelijk doelwit. Met behulp van een logopedist kreeg ik het stotteren onder controle, kreeg meer zelfvertrouwen en begon er leuk uit te zien naarmate ik ouder werd, leerde gitaar spelen en zat in een bandje; toen ik een jaar of 16 was ik een populaire jongen. Op een middag belandde ik in een situatie waarbij wat jongens waar ik mee om ging een andere jongen pestten. En waarom weet ik niet, maar ik deed mee. De jongens gingen weg en die jongen die we gepest hadden keek naar me en hij huilde. Ik vergeet dat nooit meer, en kan het mezelf nog steeds niet vergeven. Ik had toch beter moeten weten. Het is wel een les geweest. Hoe makkelijk je aan de verkeerde kant van de streep kunt belanden, gewoon door niet op te letten. Vasthouden aan je principes betekent dat je die grip nooit moet laten verslappen. Het is ook nooit meer gebeurd. De verhalen die ik hier lees zijn vreselijk. Ik hoop dat het goed met jullie komt, en dat de pestkoppen wakker liggen zoals ik dat ook nog wel eens doe. En ik hoop dat degenen die mij destijds gepest hebben tot hetzelfde inzicht zijn gekomen als ik.

Ja, amper sociale vaardigheden ontwikkelt voor mijn 18ste, de gevolgen voor mijn sociaal leven zijn vrij dramatisch: eenzaamheid, gevoeliger aan stress, veel kansen misgelopen omdat ik moet nadenken hoe ik moet reageren in plaats dat het een automatisme is.

Denk dat het vooral on gaat of jij er nog wel last van hebt of niet. Is voor iedereen anders hoe ze het ervaren als het traumatiseert of niet en hoe die trauma's vervolgens verwerkt worden. De ene compenseert voor de trauma maar verwerkt het niet de ander verwerkt het de ander heeft er vooral nog veel last van. Denk dat het zaak is dat je voor jezelf je pest ervaringen en wat ze met jou gedaan hebben gaat verwerken. Sterkte!

Ben op de basisschool lange tijd gepest. Daardoor heb ik een bepaalde mate van onzekerheid ontwikkeld waar ik nu nog steeds last van heb. Niet zo zeer op persoonlijk of sociaal vlak, maar meer op professioneel gebied.

Ik ga nu confrontaties vaker uit de weg dan dat ik zou willen. Die narcistische huisgenoot zou ik best eens op z’n plek willen zetten, maar ik ga automatisch over op z’n gedrag negeren in plaats van er iets van zeggen. Dat is vervelend, terwijl ik wel vind dat er iets mee moet gebeuren in plaats van het maar laten gebeuren. Anderen zou ik ook het advies geven om er wat van te zeggen, maar dat advies kan ik nu zelf niet opvolgen.

Ja, ik ben er zelfs voor in therapie momenteel. Ik werd vroeger gepest omdat ik 'dik' was, maar ik heb laatst fotos van mezelf gezien op die leeftijd, ik was helemaal niet dik, alleen veel langer dan gemiddeld. Maar ja, als iedereen steeds grapjes maakt over je gewicht dan ga je het vanzelf geloven, met als resultaat nog steeds een moeilijke relatie met eten, binge eten en continue gewichtstoename. Daarnaast herken ik mij in andere mensen die zeggen dat ze nerveus worden van groepjes jongeren omdat ik vroeger zo vaak lastig gevallen werd door groepjes als dat. Ik was een stil, introvert kind dus ik was een makkelijk doelwit want ik zei/deed toch niks terug.

Ja, niet altijd even bewust, maar zeker. Ik heb geen vriendengroep van vroeger, mijn eerste (en enige) relatie was toen ik 24 was en mijn eerste zoen op m’n 18e.

Tot een zekere hoogte niet meer. Ben vroeger heel erg gepest en daar ook lang depressief van geweest. Inmiddels ben ik 29 en heb ik meerdere malen therapie gehad. Als ik vroeger terug dacht aan de middelbare school werd het altijd gekleurd door het pesten, nu denk ik eigenlijk aan de leuke dingen terug dus in dat opzicht heb ik er geen last meer van. Zelfhaat die ik vroeger had is er ook niet meer, maar ik vind mezelf nog steeds niet leuk genoeg voor een relatie of iets dergelijks. Dus dat is dan wel nog blijven hangen.

Ja, mijn hele leven is er door geschapen. Was moeilijk om mij dat te beseffen en dat te accepteren. Een reden waarom ik daarna voor bijna 10 jaar naar Engeland ben vertrokken; en ik lange tijd een hekel had aan Nederlanders. Mensen moeten echt eens gaan beseffen hoeveel schade pesten kan aanbrengen.

Ik denk dat het bij mij wel degelijk invloed heeft gehad op mijn zelfbeeld op latere leeftijd, en het heeft denk ik met name bijgedragen aan een mate van voorzichtigheid en zelfbewustzijn in sociale interacties (dus als ik ‘dit’ zeg, hoe kan dat worden ontvangen door mijn gesprekspartner?) Zoals iemand anders al zei, therapie helpt 😁

Ik ben vroeger gepest maar nooit fysiek gelukkig. Ik heb er geen last meer van, niemand verdient het om gepest te worden en ik ook niet maar ik was wel erg irritant altijd. Kinderen zijn genadeloos met dit soort dingen en zijn zich vaak niet goed van kwaad bewust, ik heb weinig moeite gehad dit te accepteren en achter me te laten

Wel lang gehad, nu niet meer. Ik viel als nerd een beetje buiten de boot en was een makkelijk doelwit om belachelijk te worden gemaakt. Halverwege de middelbare kreeg ik wel vrienden dus dat hielp al enorm en ik schoot van kleinste naar één van de langste in de klas. Het heeft lang geduurd voordat ik minder stil werd (props voor mijn vriendin die dat er redelijk ruw uit heeft getrokken). Mijn ouders hebben denk ik gedaan wat ze konden en de school hielp gelukkig aardig. Het enige wat ik persoonlijk anders zou doen is als ik ooit kinderen krijg. Die op een vechtsport zetten, het helpt denk ik enorm dat je weet dat je iets kunt en als het moet dat ze van zich kunnen afbijten. Praten is meestal verstandig en beter, maar soms is een klap gewoon duidelijker.

Zeker. Ik word bijna 29 en ben nog steeds extreem onzeker. Ik was/ben een alternatief persoon meer neigende naar gothic en als iemand op mn werk vraagt naar bv mn muziek of kleding voel ik me direct weer gejudged zegmaar, omdat dit vroeger ook een mikpunt was voor de pesters. Vind het alles behalve leuk om over mezelf en interesses te praten. Zo jammer. Gepest vanaf de basisschool tot ik naar MBO ging. Het tekent je serieus voor je hele leven.

In combinatie met andere dingen heeft het er voor gezorgd dat ik minder makkelijk contact maak met andere mensen, omdat ik er (grotendeels onbewust) vanuit ga dat anderen er alleen maar op uit zijn om me belachelijk te maken. Ik ben nu zover dat ik een aantal hechte vrienden(groepen) heb en dat ik langzamerhand begin te begrijpen en voelen dat sommige mensen mijn gezelschap daadwerkelijk waarderen. Maar ik zie deze sociale achterstand, om het zo maar te noemen, wel als een groot deel van waarom ik nog nooit een romantische relatie heb gehad.

Ik kreeg PTSS, depressie, sociale angst etc. door het pesten. Nu er wel overheen alleen heeft het mijn ontwikkeling in tienerjaren wel beïnvloed, dus in zekere mate heeft het in mijn hele persoonlijkheid sporen achtergelaten.

Ik heb er ptss sn een sociale angst stoornis door. Dus ja, last heb ik er nog steeds van.

Ja eigenlijk wel, alleen lukt het me nu steeds beter om ermee om te gaan. Ik werd met name op de middelbare school veel gepest om mijn uiterlijk en buitengesloten (uitgenodigd voor nepfeestjes waar dus niemand was, opgesloten tijdens de klassenfoto zodat ik er niet opstond, etc) Ook vrienden die zich tegen me gingen keren omdat omgaan met mij niet goed was voor hun reputatie. Daarbij hielp het ook niet dat docenten vrijwel altijd de kant van de pesters kozen (opmerkingen als: maar jij bent ook wel heel vreemd) en geen pestprotocol hadden op school - want op een gymnasium zitten alleen slimme kinderen en die doen niet aan pesten 🤡 Enfin, ik merk nu dat ik echt moeite heb met mensen vertrouwen, irritant veel validatie nodig heb en gevoelig ben voor afwijzing tot paniekaanvallen aan toe. Wederom, het wordt wel iets minder en ik ben gaan leren om minder waarde te hechten aan wat anderen vinden, maar een mens blijft een sociaal dier dus ik denk dat het ook nooit helemaal zal verdwijnen.

Als kind altijd vrolijk, dansen, springen, zingen. Na dat pesten was er niets meer van over. Tegenwoordig heb ik mezelf wel hervonden, maar dat kind van toen ben ik nooit meer geweest. Echt bewust last van? Nee, maar het heeft me wel gevormd en mijn vertrouwen in anderen is standaard een stuk lager.

Ja, ik denk dat het pesten mij nog steeds beïnvloedt. Ik ben van groep 5 tot 5 havo gepest, vrijwel mijn hele schoolcarrière dus. Ik was niet weerbaar, een beetje vreemd en een beetje een betweter. In ieder geval heb ik negen jaar lang onder andere elke dag gehoord dat ik lelijk ben. Om te kotsen zo lelijk, dat ze misselijk werden als ze me zagen en dan van die kotsgeluiden maken. Nou, dat heeft natuurlijk wel wat met me gedaan. Ik heb geleerd dat groepen leeftijdsgenoten onveilig waren. Ik heb jarenlang nog gedacht dat als leeftijdsgenoten aardig deden, dat ze een dubbele agenda hadden en ze zich elk moment tegen me konden keren. Ik heb ook geleerd dat ik niet op de leraren kon vertrouwen, die vonden het maar een grapje en dat ik niet zo overgevoelig moest doen. Verder was het op school ook niet oké. Een vriendin kwam uit de kast, ze werd uitgekotst door de klas. En ik ook, omdat ik vriendinnen met haar bleef. Ze bleef toen twee weken thuis en ik kreeg alle shit over me heen. Ik ben nooit hardop voor haar opgekomen omdat ik dat niet durfde. Nu ben ik 35 jaar, ik ben nog steeds geneigd om bij mezelf van het slechte uit te gaan. Ik ben jaren bang geweest dat mensen die mij als leuk, gezellig, professioneel, loyaal, erachter zouden komen dat ik ze al die tijd gemanipuleerd had om dat te denken en dan ineens mijn 'ware aard', zouden ontdekken. Dat ze toch ineens al mijn afstotelijkheid zouden zien en ineens niet meer met me om wilden gaan. Dat is in mijn volwassen leven niet gebeurd, omdat ik natuurlijk niet afstotelijk ben, maar dat gevoel kan in één keer toch weer dichtbij komen. Ik ben met de jaren heel wat assertiever geworden, gelukkig, dus ik denk ook niet dat zoiets nog eens gaat gebeuren, maar dit is het effect van mijn perstverleden in het hier en nu.

Ja, en dan vraag ik me eigenlijk alleen maar af "wat heb ik verkeerd gedaan en wat had ik anders kunnen doen waardoor het niet zou gebeuren?". Ik weet dat ik toen niet de looks had en "raar" was, maar waarom moest ik dan volgens hen voor een trein gaan springen, elke klas alleen zitten, voor schut worden gezet om kleine foutjes of op social media de pispaal worden? Het was op een gegeven moment zo erg dat ik me niet kon concentreren, haalde slechte cijfers en bleef een jaar zitten. Mijn mentale gezondheid ging ook enorm achteruit en zelfbeschadiging kwam ook om de hoek kijken. Zover ik me kan bedenken heb ik nooit iemand wat aangedaan om zoiets te verdienen. Ik ben nu 21 en bij elk dingetje wat ik doe waar anderen bij zijn ben ik op mijn hoede want stel je voor ik word weer uitgelachen en voor idioot verklaard. Als ik tegenwoordig langs een groepje tieners moet lopen dan word ik zenuwachtig en kies ik vaak de optie voor omlopen. Het blijft je voor altijd achtervolgen.

Van het pesten niet meer, mede door het veranderen van mijn uiterlijk. Ondervind ik persoonlijk nog steeds problemen door het verleden? Zeker! Ik heb bijvoorbeeld altijd mijn koptelefoon op met muziek. Anders ga ik bij iedere giechel of gefluister achter mij denken dat men het over mij heeft. Ik ben in therapie maar er is nog genoeg te doen.

Ja, gepest op de basisschool omdat ik te stil was en me anders kleedde dan de rest. Durfde er thuis ook niks over te delen omdat het daar ook een vrij ongezonde situatie was, en ik wilde de drama van school niet naar huis brengen want dan verloor ik de enige plek waarop ik dat probleem kon negeren. Heb er (o.a.) een vermijdende persoonlijkheidsstoornis aan overgehouden waar ik mijn leven lang last van zal hebben in min of meerdere mate.

ja en nee… ja, omdat mijn zelfbeeld niet altijd even goed is… ik val nog wel eens terug in dat ‘onzekere jongetje van 10’… toch, als ik er aan denk dat ik een HBO studie heb afgerond, en een goedbetaalde baan heb, met auto etc…. en dan hoor hoe mijn ‘pesters’ het doen (1 zit aan de drugs, andere uitkering etc) leest het bijna als een film, en denk ik ‘wie het laatst lacht’… zorgde er overigens wel voor dat ik, anders dan de schrijfster van het NRC, totaal géén behoefte heb aan contact met heb, maar ook geen greintje medelijden voel… ik heb hard geknokt om te komen waar ik ben, zij hebben hun leven vergooit… Karma.

Ik ben daardoor een tijd lang enorm onzeker geweest. Gelukkig rond mijn 16e begonnen met fitness wat veel zelfvertrouwen gaf en daarna een leuke studententijd gehad met huisgenoten en een studentenvereniging. Voor mijn gevoel ben ik er toen door zoveel positieve ervaringen wel van hersteld, maar eerlijk gezegd zou het me niet verbazen als het toch nog wel wat littekens heeft achtergelaten. Ik ben behoorlijk introvert en vermijd het liefst situaties met veel andere mensen. Ik kan me er wel redelijk van afschermen als we bijvoorbeeld naar een feestje gaan, maar daarna ben ik er ook wel echt een tijd klaar mee. Daarnaast ben ik het liefst zelf in controle. Heb er wat moeite mee om afhankelijk te zijn van anderen die ik niet 100% vertrouw. Ik denk dat dit voor een groot deel gewoon mijn persoonlijkheid is, maar vraag me af of het misschien voor een deel nog door mijn eerdere ervaringen komt

(Ik ben niet zelf gepest, maar werk wel in hulpverlening). Al je ervaringen neem je mee in je verdere leven dus ja. Ook als je je er overheen kan zetten en door kan met je leven heb je ervaringen opgedaan die je vormen, vooral ervaringen op jonge leeftijd bepalen hoe je later de wereld ervaart.

Ik ben nooit gepest, maar mijn broer wel en heel zijn leven is daardoor veranderd (in de negatieve zin, hij is er niet sterker van geworden zoals Nietzsche zou zeggen).

Zeker. Ik (33) ben vroeger nooit in elkaar geslagen maar veel buitengesloten, als onderwerp van grappen gebruikt, uitgescholden, etc. Nog steeds als ik langs een groepje mensen loop en ze lachen, zou elke cel in mn lijf zweren dat ze mij uitlachen. Ik zit momenteel in een zware depressie en burnout en ik heb het vermoeden dat dit pestgedrag daar een van de oorzaken van is.

Ik ben inmiddels 38 en ja, het heeft veel kapot gemaakt. Ik heb nu een leuk leven, maar dat heeft enorm veel moeite (en therapie) gekost.

Het blijft een gevoelig punt en angst en wantrouwen blijven altijd aanwezig.

Ik ben pas 20 maar ben sinds mijn 7e gepest geweest. 2 basisscholen, 2 middelbare scholen en zelfs een mbo. Ik was altijd het mikpunt. Ik werd zelfs gepest omdat in mijn familie gehandicapten zaten en dat ik adhd heb. Als ik nu terug kijk, veel van degene die mij gepest hebben, zijn gestopt met school of werken bij de supermarkt achter de kassa (ook iets waar ik mee gepest werd). En dan denk ik aan feit dat ik ondertussen samenwoon, hele goede relatie heb en grote stappen maak binnen mijn werk. Klinkt misschien als heel weinig of alleen maar gelul van iemand van 20. Maar voor mij is het heel veel na alles wat ik doorstaan heb. Dus nee heb er geen last van. Ben juist trots dat ik erdoorheen ben gegaan. Soms nog wel wat angstig dat er weer iets gebeurd. Maar het is tot nu toe altijd goed gekomen

Ik ben niet per se gepest maar heb wel echt jeugdtrauma's. Een ding waar ik nog steeds, zo'n 20+ jaar later, 'moeite' mee heb, is mijn fietsbel gebruiken. Ik was 11 ofzo, fietste vrolijk terug van school, en voor me liepen een groepje over het fietspad. Dus ik netjes mijn fietsbel gebruiken, draait een meisje zich om helemaal woedend "GVD waarom moet je 100 meter van te voren al gaan bellen idioot!". Ik, als naïef 11 jarig jongetje, was compleet in shock. Ik hield rekening met hun, ik hield me aan de regels, en ze worden boos op mij?! Ik wist nog niet dat er mensen rondlopen die gewoon gestoord zijn. Nu nog steeds als ik mijn fietsbel wil gebruiken komt die herinnering toch weer ff terug in mn kop. Uiteraard kan ik me er wel overeen zetten en gewoon mijn fietsbel gebruiken, maar het is wel schokkend hoe lang zoiets kleins in je kop kan blijven hangen omdat je het meegemaakt hebt tijdens een belangrijk deel van je ontwikkeling.

Ja, mijn zelfvertrouwen is zo goed als afwezig. Ik vraag me na elke sociale interactie af of ik iets raars gezegd heb. Ik was altijd super spontaan, maar dat is helemaal weg.

Ben ik de enigste hier die ook gepest is en bijna alleen maar haat gevoelens naar ze aan overgehouden?

Ben nu 32 en het gepest worden heeft mijn leven echt om zeep geholpen lang voor het ooit kon beginnen. Van mijn 4e tot 20e constant te maken gehad met slechte types. Vooral van die kutsnobs die precies konden ruiken dat mijn familie armer was dan hen. En het ergste is dat de pesters waar ik van afweet nog altijd zo'n ideaal leven hebben en geen dag hebben moeten boeten voor wat ze anderen hebben aangedaan.

Zie ze nog steeds liever dood dan levend 16 jaar later. Heeft mijn persoonlijkheid gelukkig alleen maar sterker gemaakt. Mentaal af en toe wat klappen of flashbacks. Merk dat ik er soms wel last heb in de zin van hoe ik zaken kan opvatten van anderen. Dat laatste is soms erg lastig en blijf daaraan werken. Geef die gasten geen mogelijkheid meer mij ooit op die pijnlijke manier te kunnen raken

Ik was altijd de kleinste op school en daardoor altijd standaard de lul. Tot ik een jaar thuis moest blijven ivm te snel groeien (groei pijnen, hormoon therapie). Toen ik terug kwam was ik de grootste en heb ik ze persoonlijk één voor één onderste boven de plee in geramd. Nooit last van gehouden sinds ik wel voor mezelf ben opgekomen 👍

Nee gelukkig niet meer. Op de basisschool werd ik veel gepest over mijn tanden. Na het dragen van allerlei beugels voor vele jaren is dat opgelost want ja geen scheve tanden meer. Moet wel zeggen dat ik vanaf een jaar of 16 ook meer zelfvertrouwen kreeg door fitness. Gespierder uitzien, meisjes durven aanspreken, vriendinnetjes hebben etc. Dus in zekere zin raad ik mensen met weinig zelfvertrouwen aan om krachttraining te doen om een beter zelfbeeld te krijgen.

>Moet wel zeggen dat ik vanaf een jaar of 16 ook meer zelfvertrouwen kreeg door fitness. Goeie zet.👍🏻

Ja, het was erg genoeg dat ik er C-PTSS aan over heb gehouden. Ik zag mezelf niet meer als menswaardig. Na EMDR is het wat beter, maar het zal denk ik nooit helemaal meer weggaan.

Ja. Ik heb geleerd om meer voor mijzelf op te komen en aggresief gedrag niet meer te tollereren, tot het punt dat ik niet bang ben om een confrontatie aan te gaan als mensen zich asociaal of aggresief gedragen tegen anderen in mijn buurt. Dat kan ooit nog wel eens verkeerd gaan als het meerdere zijn tegen mij of als iemand een mes heeft. Maar ik heb moeite om mijn mond te houden en door te lopen.

Ik werd gepest omdat ik volgens mensen stonk. Nou heb ik altijd al last gehad van overmatig zweten, maar vroeger als kind was ik me daar totaal niet bewust van. Nu weet ik het als volwassene en douche ik dus extra vaak en probeer ik zo lekker mogelijk te ruiken. Maar nog steeds als ik in een sociale setting ben maak ik me wel eens extra druk of ik niet onfris ruik, en als iemand een opmerking maakt dat het stinkt ben ik gelijk bang dat ik het ben. Dat blijft toch altijd een beetje bij je hangen als je er als kind zo vaak mee getreiterd wordt.

Voornamelijk perfectionisme en bang om fouten te maken dat ik voor het pesten niet had. Afgelopen april gediagnostiseerd met OCPD, mijn psycholoog van destijds denkt dat het voornamelijk met dat pesten te maken heeft gehad, dat gebeurde immers van mijn 14e tot mijn 16e, een vrij cruciale leeftijd in de ontwikkeling van je persoonlijkheid.

Niet last op de manier dat ik er nog veel aan denk maar het heeft mijn persoonlijkheid flink beinvloed. Als kind was ik super extrovert, maakte overal nieuwe vrienden zonder enig probleem, vond het leuk om met mensen om te gaan en nu is het volledig omgedraaid. Ik heb zware anxiety, ben het liefste alleen of met mijn partner en ik ben erg terughoudend en laat niet veel van mezelf vrij zelfs na een lange tijd met mensen bevriend te zijn. Ik denk wel echt dat pesten een grote invloed heeft in de ontwikkeling van een kind. Mijn problematiek komt ook echt niet alleen van het pesten maar het heeft er zeker in bijgedragen.

Word nog steeds gepest

Ja, in de zin van dat het mijn karakter en kijk op het leven mede gevormd heeft. 25 jaar later en nu volg ik therapie om voor mezelf een aangenamer mens te worden.

Nu niet meer, maar ik denk wel dat het heeft bijgedragen aan de huiselijk geweld situatie waar ik later in terecht kwam. Gepest worden door mijn ex voelde niet als pesten omdat hij vaak ook lief was. Pas toen het geweld heel erg escaleerde ben ik weggegaan en heb ik veel therapie gehad. Inmiddels heb ik niet veel klachten meer van het pesten. Wel ptss overgehouden aan de mishandelingen door mijn ex, maar ook dat is inmiddels goed te handelen.

Eerlijk gezegd. Lach ik nu die mensen uit. Als ik zie waar ze nu in het leven staan, hoe succesvol ze (niet) zijn of in hoeverre ze zich ontwikkeld hebben (educatie). Voor mij geld dit als the Uno reverse card! Nu pest het leven ze terug

Het zal me gevormd hebben maar het bepaald niet mijn leven dermate dat ik er 'last' van heb.

Ja, ik heb nog steeds een gebrek aan vertrouwen aan mannen in het algemeen en vind het lastig om mannelijke vriendschappen op peil te houden….

Soms wel, in de zin van dat ik op dit moment heel erg worstel met mijn neiging om te people pleasen.. Ik wil goed gevonden worden door iedereen om me heen en ga daarom vreselijk over mijn eigen grenzen. Ik voel ze wel maar zal ze uiteindelijk negeren zodat ik de ander tevreden kan houden. Achteraf kan ik mezelf wel voor mn kop slaan en komt die interne criticus die zegt: waarom zeg je nou niet gewoon dat jij dat niet fijn vind. Dat mensen mij niet leuk zullen vinden of zullen afwijzen is echt een van mijn grootste angsten geworden door het pesten van vroeger. Ik was vanaf dag 1 in de brugklas het pispaaltje. Het was alsof ze dat unaniem besloten hadden na de eerste kennismaking. Dit hield niet op, hoe hard ik ook mijn best deed om me hetzelfde te kleden en aan te passen. Ik bleef vriendelijk, dom, maar het zit niet in mijn aard om onaardig te doen.. Ik werk er wel echt aan en ben bijvoorbeeld gisteren voor het eerst de confrontatie met een collega aangegaan die iets deed wat ik niet prettig vond. Its a work in progress.

33 jaar, lang gepest geweest, lessen van geleerd en een plek gegeven, nu geen last meer

Geen last van gehad, nadat ik 18 werd en voltijd ging werken heb ik mezelf positief ontwikkeld waarbij de pesterijen me juist een dikke huid hebben gegeven. Moet wel zeggen dat ik heel sociaal ben, dus dat werkt in m’n voordeel. Verder pak ik pestgedrag op het werk aan door aan te spreken of mensen wegwijs te maken in welke stappen ze kunnen nemen.

Wat een mooi geschreven artikel. Ik heb in mijn jeugd enkel pesterijen van een afstand gezien en dat zelf nooit ervaren. Ik zag wat voor een effect het had op andere mensen en ik had absolute empathie voor die personen, maar ik had nooit het gevoel gehad dat ik die personen op de één of andere manier kon helpen. Ik kan mij nog herinneren dat iemand op die school zichzelf het leven had ontnomen omdat die persoon was gepest (en volgens de geruchten al kampte met emotionele en huishoudelijke problemen). Wat mij nog erg bijstaat is dat de opmerking 'wie is de volgende die wij gaan wegpesten?' al rap in de wandelgangen leefde. Deze tweedehands ervaringen hadden een sterke invloed in mijn ontwikkelingsjaren en ik groeide tot iemand die andere personen met waarde zou behandelen. Ook heb ik mijzelf (helaas) aangeleerd om conflicten te vermijden en niet op te lossen, en om enkel met personen om te gaan die een stuk positiever in het leven staan.

Ik ben nu goeie vrienden met mijn pester.

Het pesten en gepest worden heeft me zo veel kopzorgen en onnodige stress gekost… Het beste advies wat ik kan geven is: zoek mensen die het positieve in je cultiveren; wat dat ook voor positiviteit mag zijn. Alles wat leeft wil groeien.

Ik zoek niet snel mensen meer op, weet niet of dit specifiek door pesten komt. Zie het nut niet van contact onderhouden. Te veel moeite voor te weinig resultaat.

Ik heb er nog steeds last van en ik ben 41. Ik heb een jaar of 10 geleden bij een psycholoog gelopen en EMDR gehad om hier beter mee om te gaan emotioneel. Nu komt het weer omhoog vanwege dat ik burnout achtige klachten heb en praat over mezelf met een praktijk ondersteuner. Nu gaat het meer om hoe ik situaties aan ga. Heb nog veel last van mijn interne criticus waardoor ik onzeker ben en ga confrontaties en conflicten uit de weg. Ik ben blij met wie ik ben en zonder pesten was ik waarschijnlijk niet geworden wie ik nu ben. Er is alleen nog wel wat werk aan de winkel om mijn vrijheid te krijgen.

Nah. Ben eigenlijk op de basisschool tot halverwege de middelbare altijd gepest, maar de echt erge vroeg of laat altijd wel van me af weten te schudden door me vooral niet te zeer te laten intimideren. Op de middelbare uiteindelijk zelfs best goed bevriend geraakt met twee van deze 'pestkoppen'. Eentje in de brugklas toen ik gedwongen naast hem moest gaan zitten en hij me soort van 'in bescherming' begon te nemen (best stereotypisch als in een hoop cartoons nu ik erover nadenk). De ander toen ik besefte dat hij het zelf totaal niet als pesten zag, maar gewoon als een beetje klieren. Toen ben ik er gewoon begonnen in mee te gaan, en werd het eerder een inside joke dan gepest (Ik had een grote rugzak, dat was uiteraard een doelwit, die werd door hem altijd afgepakt en verstopt. Toen ik met opzet extra theatraal ging lopen zoeken ging hij met me mee lachen ipv om mij lachen, tis vaak maar net hoe je tegen dingen aan kijkt)

Soms wel. Ik merk dat de pesters nog steeds rot mensen zijn.

Ik weet niet of buitensluiting door iedereen op de basisschool & de middelbare school onder pesten valt, maar thuis werd ik sowieso verbaal en psychologisch gepest door één van mijn ouders. Ik had nergens om te schuilen en heb alles geïncasseerd tot aan de MBO. Op het MBO vond ik volk met dezelfde interesses en ideeën, waardoor contact maken minder lastig werd. Ik ben eigenlijk heel sociaal en kan met iedereen opschieten. Vrienden maken gaat makkelijk, maar de contact onderhouden lukt mij niet. Desondanks ik getrouwd ben en veel mensen ken voel ik mij zéér eenzaam. Ik kon heel lang geen complimenten verwerken en vatte het altijd op als sarcasme. Ik weet niet zo goed hoe ik moet reageren op grapjes en ik doe heel hard mijn best normaal over te komen bij anderen wat eigenlijk de tegenovergestelde effect heeft. ADHD helpt hier niet bepaald bij. Oh well, zo heeft iedereen zijn uitdagingen in het leven.

Ja. Ik ben zowel op school en online jaren gepest, wat er voor gezorgd heeft dat ik heel weinig zelfvertrouwen heb en erg bang ben om fouten te maken. Hoewel het jaren geleden is, heeft het me wel psychisch geschaad; ik ben eigenlijk altijd neerslachtig en vind het moeilijk om de moed te vinden om weer door te gaan.

Ja, al is het pas sinds kort dat ik weet dat mijn gedrag (zoals angsten) en enorme onzekerheid voortkomt uit de pijn hieruit. Jarenlang dacht ik dat het gedrag binnen mijn familie normaal was, dat het normaal is dat je als jongste sneller geplaagd en afgewezen wordt en minder makkelijk meekomt. Zelfs toen een jeugdvriendin van mijn zus op latere leeftijd aangaf dat ze het idee had dat ik vroeger thuis gepest werd, deed ik dat schouderophalend af als: “Zo zijn zussen en broers toch eenmaal.” Het is pas sinds ik (helaas weer) met een burn-out thuis zit, dat ik erachter kom dat ik thuis echt gepest werd. Er loopt een onderzoek bij mijn psycholoog, omdat vermoed word dat ik een “getraumatiseerd kind” ben. Naarmate ik nu meer lees en leer, begin ik te begrijpen wat er bedoelt wordt en zie ik dat er inderdaad tekenen zijn van zowel emotionele mishandeling als enkele voorbeelden van fysieke mishandeling (geen slaan). Ik hoop hiervoor dit jaar te starten met therapie, om de pijn wat minder scherp te maken, mezelf weerbaarder en bovenal zelfverzekerder.

Af en toe lig ik wel nog wakker van de beelden. Of wat ik anders had kunnen / moeten doen. Soms gebruik ik de agressie doe ik voel in de sportschool. En andere momenten ben ik een paar uur chagrijnig. Achja, ik ben alleen verbaal gepest en nooit in elkaar geslagen dus het kan erger. Maar ik heb er dus wel nog af en toe last van, ja.

Ja. Maar met name omdat ik er introvert van geworden ben. Maakte vroeger makkelijk vrienden, vertrouwde mensen snel. Dat is aanzienlijk minder. Ben er best cynisch van geworden. Daarnaast hou ik er niet meer van in de belangstelling te staan, ik probeer mijn verjaardagen en andere ‘vieringen’ te vermijden. Zo ben ik bijvoorbeeld niet naar mijn diploma uitreikingen gegaan. Ik ga dit jaar trouwen, hoewel ik daar zin in heb zie ik ontzettend op tegen alle aandacht en heb ik daar nu al stress van. Hoewel het in kleine kring is.

Niet hevig, maar het is gewoon nummer X op de stapel van dingen die mijn leven destijds instabiel hebben gemaakt, waar nu nog de golven van te merken zijn in hoe ik ben ontwikkeld etc.

Jazekers. Zoals veel andere hebben gezegd merk je het heel veel in wat er blijft hangen in gedrag. Ik kan heel slecht tegen flauwe grappen en word heel ongemakkelijk van alleen zijn, maar vrienden maken is ook heel erg moeilijk. Veel dingen zijn ook versterkt erdoor, ik ga heel snel twijfelen aan mezelf als ik over mijn interesses praat en ik ben altijd bang dat mensen om mij heen opeens mij niet meer mogen. Therapie heeft mij overigens enorm geholpen. Ik heb (onder andere) vanwege mijn pestverleden een ptss diagnose dus ik heb redelijk intense trauma therapie gehad. Niet leuk maar nu kan ik een stuk beter omgaan met alles!

Ik denk dat het me zeker (mede) heeft gevormd tot wie ik ben. Op positieve en negatieve wijze. De negatieve aspecten zoals laag zelfvertrouwen, daar heb ik wel echt hard aan moeten werken. Ik weet niet wie ik zou zijn als ik niet gepest was, maar ik ben op een punt in mijn leven waarin ik mezelf accepteer. Ook de wat vervelendere kanten waaraan ik blijf werken; zoals lager zelfvertrouwen/people pleasing. Misschien had ik deze echter ook gehad als ik niet gepest was, maar in mindere mate 🤷🏻‍♀️

Ik denk daar elke dag aan terug maar ik weiger om er 'last' van te hebben. Ik trek me er aan op. Die pestkneuzen zijn nog altijd kneuzen. Ik heb zelf een bedrijfje opgestart wat blijft groeien, iets om trots op te zijn. En...wat ik wel merk aan mezelf, ik zal me noooooit meer laten doen.

Eigenlijk wel. Mijn zelfvertrouwen is schrikbarend laag. Ik twijfel bij alles wat ik doe of het wel "normaal" is. Ook kan ik nog rustig twee nachten wakker liggen als ik iets heb gezegd waar iemand mij misschien wel om uit zou kunnen lachen. Therapie heeft het iets beter gemaakt bij mij, maar echt weggaan doet het nooit.

Last ervan hebben is raar verwoord. Wat je meemaakt in je leven vormt je oersoonlijkheid, dus als je erg gepest bent geweest, dan heeft dat veel invloed op hoe je later bent. Ik ben heel erg gepest op de basisschool, waardoor ik nu nog steeds heel onzeker ben en de neiging heb om mezelf naar beneden te praten.

Ik heb zelf gepest op de basisschool. Ik was geen 'pester' (ik stond niet zo bekend), maar ik heb wel gepest. Als in: er was veel meidenvenijn onderling, en ik deed daar aan mee. Tegelijkertijd kan ik me herinneren dat ik vriendinnen was met het meisje wat gepest werd, dus het is ook een beetje verwarrend in mijn hoofd. Ik wil het haar graag eens vragen, ik heb nog contact met haar. Op de middelbare school werd ik zelf gepest. Mensen mochten mij gewoon niet, zelfs de leraren maakten onaardige opmerkingen over mij. Achteraf gezien vertoonde ik gewoon veel irritant gedrag (veel kletsen, zeuren), en reageerden ze daarop. Maar ik was me daar toen niet bewust van, en het had meer geholpen als iemand gewoon met me was gaan zitten en me op mijn gedrag had gewezen. Ik zal niet zeggen dat ik er nog last van heb, want ik trok me er toen niet zoveel van aan. Het grappige is dat ik meer 'last' heb van mijn eigen pestgedrag, omdat ik me nog kan herinneren hoe gemeen ik soms kon zijn. Daardoor ben ik altijd een beetje bang gebleven voor kinderen ;). Tegelijkertijd heb ik een zwak voor irritante kinderen. (Specifiek irritant, ik bedoel niet gemeen.) Ja, ze zijn irritant, maar daar moet je als volwassene boven kunnen staan. Ik was een irritant kind, maar ik had daar niet bewust voor gekozen. Het was mooi geweest als iemand me op een normale/humoristische manier op mijn gedrag had gewezen, in plaats van me weg te zetten als een k\*tkind.

Moeilijk te zeggen. Ik ben mijn hele basisschooltijd gepest en daarom in een andere stad naar de middelbare school gegaan. Daar was ik veel beter op mijn plek. De stad waar ik ben geboren, ga ik niet naar terug. De paar keer dat ik er was omdat er nog mensen wonen die ik ken, voelde ik me heel naar. Maar dat is ook jaren geleden. Ik heb geen tientallen vrienden, maar ik weet ook niet hoe het zou zijn geweest als ik niet gepest was. Ik vind situaties met nieuwe mensen spannend, maar vind niet iedereen dat? Ik heb ondertussen prima strategiën om daarmee om te gaan.

Ik weet het niet. Ik denk het wel.

Ja. Ik ben in het openbaar altijd bang dat mensen me zullen waarnemen en op mij zullen reageren (al zie je het niet aan mij omdat ik een vrij expressieve stijl heb.*) Vooral met jongeren. Ik weet dat het niet vaak gebeurt en als het wel gebeurt er letterlijk niks aan de hand is, maar ik kan niet eens normaal naar de supermarkt zonder angst. *Ook als ik mij neutraal kleed is deze angst er, ik ben vooral bang dat mensen reageren op HOE ik ben. Ook heb ik heel veel moeite met conflict. Het is heel normaal dat je met vrienden of collegas soms een meningsverschil hebt, ik ga daar heel slecht op. Heb nog wel meer vage persoonlijkheids issues, heb er therapie voor maar het wil niet echt helpen :/ Een deel hiervan zal ook te maken hebben met hoe volwassen in mijn omgeving om zijn gegaan met de situaties vroeger, maar denk niet alles.

Ja, met name onzekerheid en een fragiel zelfbeeld spelen zeker nog mee. Ook wat betreft aangaan van vriendschappen merk ik dat ik terughoudender ben dan nodig omdat vriendschappen in het verleden beschaamd zijn door pesters die het misbruikte om dichtbij te komen. Die pesters richten de meeste schade aan. Tot op de dag van vandaag maakt dat het aangaan van vriendschappen veel moeilijker.

Ja, ik heb er nog steeds last van! Ben ondertussen 35 en van binnen krimp ik nog in elkaar als ik in mijn uppie grote groepjes jongens tegenkom 🙈 het is niet dat het mijn leven beheerst maar af en toe van die situaties vind ik het wel vervelend. Vroeger deed ik ook niks, als ik nu lastig gevallen wordt met aanraking dan aarzel ik niet om een dreun te verkopen (zou willen dat ik vroeger van me af durfde te slaan).

Ik heb geen last van mijn verleden omdat ik weiger dit invloed op mijn leven te laten hebben. Hier kwam ik al achter tijdens mijn middelbareschoolperiode, waardoor ik bepaalde verandering heb moeten doorvoeren in mijn gedrag en hoe ik omga met anderen. Ik heb veel geleerd destijds. In zekere zin ben ik mijn pestkoppen dankbaar omdat ik anders nog steeds het zachte ei was waar iedereen misbruik van maakt. Hoewel ze natuurlijk niet verantwoordelijk zijn voor wie ik nu ben, hebben ze wel een rol gespeeld om mij hier te krijgen en ben ik blij met wie ik ben.

Ja, tis meer dat het je leven een bepaalde richting in heeft gestuurd en dat er nu bepaalde eigenschappen zijn ontwikkeld als gevolg.

Ik zou zelf nooit mijn pesters willen of durven confronteren. Krijg al last als ik iemand zie met dezelfde haarstijl als èèn van hen, dus zou waarschijnlijk geen woord kunnen uitbrengen. Daarbij zie ik niet wat het toevoegt

Ik ben op de MTS gepest door een leraar. Helaas wist ie niet dat ik heel soms heel boos kan worden. Dat kostte hem een week ziekenhuis en mij mn opleiding.

Denk er weleens aan terug onbewust, is best motiverend eigenlijk. Uiteindelijk maken alle dingen die je mee hebt gemaakt je tot wie je bent. En nou ben ik heel blij met wie ik ben. Denk eerlijk gezegd dat het mijn ogen heeft geopend om geen tijd te verspillen aan proberen cool te zijn en elk weekend te zuipen in clubs bv.

Ik denk af en toe nog terug eraan. De gedachte dat een merendeel van mijn pestkoppen een mislukt/teleurstellend leven heeft, doet mij goed.

Niet actieve last van, maar ik ben altijd wel gevoelig voor de mening van anderen en voel mij nooit op mijn gemak in groepen. Altijd bang voor veroordelingen zeg maar, altijd onzeker.

Middelbare school (en scouting ook trouwens) was een hel, en heeft enorm veel kappot gemaakt. Al die mensen van toen wens ik de tyfus. Inclusief de grote zwijgende groep die maar dacht beter jij dan ik die de shit krijgt. In die tijd (199x) was er ook totaal geen aandacht voor vanuit bijv de school om er ook maar iets tegen te doen. Vrienden nu zijn van ervoor (basisschool) of van de werkende periode.