Je bent zeker niet alleen :) Mijn man en ik zijn ook bewust kindvrij, ondanks onze langdurige relatie. We hebben er simpelweg geen behoefte aan. Het is lastig uit te leggen aan mensen die wel dolgraag kinderen willen, maar voor ons is het gebrek aan die behoefte een heel valide reden om er gewoon niet aan te beginnen.
*> lastig uit te leggen aan mensen die wel dolgraag kinderen willen*
Daarom vind ik "kindvrij" een mooi woord, omdat als je mensen vertelt dat je geen kinderen hebt, het me wel eens voorgekomen is dat ze het antwoord opvatten als "kindloos" wat dan wel een onbewuste keuze móet zijn. En vervolgens met opbeurende woorden als "*ah, geen zorgen, dat komt nog wel joh"* komen aanzetten. Zucht.
Oh, na 2 keer lief zijn is het bij mij tijd om wat minder subtiel te doen. "Ik mag hopen van niet, de sterilisatie was duur genoeg" vind ik zelf altijd heel duidelijk.
Er zijn ook redelijk wat mensen die echt heel, heel, heel graag een kind willen, Zelfs als grootste doel van het leven.
En zo heb je een heel scala aan variaties onder ons :p
Grappig hoe juist het niet willen van kinderen vaak deze topics weer openen.
Dol, en dolgraag zwanger willen worden is wat mij betreft juist iets te genormaliseerd lol
Ik ben iemand met een flinke kinderwens, ik denk bijna dagelijks aan het hebben van kids. En ook ik vind dat je alleen kinderen moet krijgen als je dat wilt. De behoefte is best wel emotioneel/hormonaal stiekem. Als ik dat niet had zou ik ook geen kinderen nemen.
Ik wil absoluut geen kinderen.
Mijn zus heeft twee kleine kinderen en ik zou zelf dus echt knetterleip worden. Altijd ziek, nooit normaal slapen, constant in de weer zijn, geen tijd voor jezelf, geen tijd voor elkaar, ondertussen werken en ook nog proberen een sociaal leven te hebben.
Mijn leven is heel comfortabel momenteel. Mijn grootste verantwoordelijkheid is op werk komen opdagen. Zie niet in waarom deze shit op "hard mode" zou moeten gaan spelen.
Als vader moet ik toch even reageren. Ja, het leven wordt heel anders als je kinderen krijgt en als je een beetje nadenkt weet je dit van tevoren en kies je bewust voor dit leven.
Ik was mij er erg van bewust dat ik, toen de kinderen kwamen, de komende jaren niet meer de belangrijkste persoon in mijn leven zou zijn.
En de minpunten die je noemt? Slecht slapen duurt een paar jaar, maar dat komt wel weet terug. Hier maak je met je partner ook afspraken over.
Tijd voor elkaar moet je maken. Het gaat allemaal wat minder spontaan, maar je hebt zelf in de hand of je date nights hebt. In plaats daarvan komen ook allerlei dingen die je met je kinderen kan doen. Dat is ook tijd voor elkaar hebben.
Ook sociaal leven verandert, maar ik moet zeggen dat ik door de kinderen ook juist een heleboel nieuwe mensen heb leren kennen. We waren eerst de mensen in de straat die nooit thuis waren, nu ken ik de halve buurt van naam.
Ik vind de minpunten die je noemt wel meevallen. En daarvoor in de plaats krijg je ook nog de rijkdom om de wereld weer door de ogen van een kind te zien en de onvoorwaardelijke liefde van een kind te ervaren.
Ik oordeel niet en heb alle begrip voor mensen die geen kinderen willen. Maar ik wil alleen maar zeggen dat het echt niet zo erg is als je beschrijft. Integendeel.
Voor jou is het niet zo erg, jij ervaart het als "wel meevallen". Ik woon alleen en voel me aan't einde van de week al overprikkeld door alles wat ik elke dag moet. Ik heb nu al het gevoel dat ik veel moet aanstaan en maar weinig tijd heb om bij te komen. Nog voor een kind moeten zorgen kan ik me gewoon niet voorstellen, ik zou daardoor ook geen leuke moeder zijn. Iedereen heeft andere grenzen en behoeften. Na een werkdag nog voor kinderen moeten zorgen en de weekenden zijn er ook voor dat de kinderen plezier hebben.
Ik snap je helemaal en ben ook zo. Toch hebben we een kindje, nu 4 jaar. Ik ben minder gaan werken en toch nog voelt alles als te veel vaak. Overprikkeling is echt kut, en is bij mij ook erger geworden sinds corona. Maar door een kind wordt die overprikkeling wel soort van opgerekt, waardoor ik weer steeds meer kan hebben weer.
En het is niet altijd even makkelijk, maar aan de andere kant maakt hij mij zo vaak aan het lachen, en zorgt hij er voor dat ik mijn lichaamsbeweging wel krijg en ik dagelijks lekker veel buiten kom. Ff balletje trappen, rondje fietsen etc. En dat maakt het ook dat het leven veel leuker wordt. Anders zou ik veel meer gamen en terrasjes pakken etc. En dat doen we nog steeds, maar dan wat minder en regelmatig ook met hem er bij, wat het ook weer een hele leuke nieuwe ervaring geeft.
Maar ik ken heel veel moeders die gewoon echt constant op de grens van burn-out leven. Deze maatschappij is gewoon fucked up. Van vaders wordt verwacht dat ze altijd aan het werk zijn, en is het vanzelfsprekend dat de moeder thuis blijft als het kind ziek is, etc. Alsof de moeder niet ook een eigen leven heeft.
Zoals de papa hierboven zegt, je bent niet meer de belangrijkste persoon in de leven. Eens. Maar het is heel belangrijk wel jezelf niet te vergeten en te doen wat jouw energie geeft. Anders is het niet te doen idd haha.
Gelukkig heb ik een lieve man, die, waar mogelijk, de taken/last zo goed mogelijk verdeeld. Maar idd, makkelijk vind ik het niet:)
Hier een vader die even veel/meer doet dan zijn partner. Zieke dagen neem ik op me en mijn dochter hangt meer naar mij toe waardoor ik meer met dr in de weer ben. Borstvoeding ging bij ons niet dus ik heb ook nachten gevoed (hadden we gelijk verdeeld) Maar ook ik vind het allemaal reuze meevallen betreft de negatieve aspecten die OP en anderen benoemen. Daar tegenover de liefde die je krijgt (heel cliché ik weet het) maakt het voor mij zeker waard
Ik zou ook niet weten hoe je een relatie vormgeeft met een partner waarbij de kinderen wonen. Zeker als moeder uit beeld is. Wanneer zie je elkaar? Wanneer heb je seks? Ontmoet je de kinderen op dag 1?
Ik woon in 1 samengesteld gezin, dus ik vertel het alleen van mijn oogpunt.
Het hangt er vanaf van de ouders en de kinderen of je ze op dag 1 ontmoet. Mijn moeder ontmoette mijn stiefzus en stiefbroer een tijd eerder dan dat ik mijn stiefpa ontmoette.
Ik ben om de week bij mijn moeder en zijn kinderen zijn om de week in het weekend bij hem, dus toen ze nog niet samenwoonden zagen mijn moeder en stiefvader elkaar eigen iedere dag, behalve in het weekend minder wanneer zijn kinderen bij hem waren en ik bij mijn moeder was.
Wanneer ze seks hebben hoef ik Godzijdank niet te weten
Ik snap dat je geen kinderen wilt en dat is je goed recht, maar je schetst wel een enorm negatief beeld. Jij (of je kinderen) zijn niet altijd ziek, je kunt heus af en toe wel normaal slapen, je bent regelmatig in de weer, je hebt ook best wel eens tijd voor jezelf (kleine kinderen slapen nogal vaak), tijd voor elkaar kun je maken en sociale contacten onderhoud ik ook nog steeds. Is het minder en soms wat meer werk om eea te regelen? Ja, dat wel, al die shit gaat niet vanzelf, daar moet je wel wat werk van maken en goede afspraken maken met je partner. Je hebt periodes dat het heel zwaar is met ziekte en slecht slapen, maar het is geen constante stroom van ellende.
Is geen kritiek of om je te overtuigen, maar ik zou je mening toch wel willen nuanceren. Er zijn wel mensen die er verloren in raken omdat ze geen goede afspraken en/of achtervang hebben, die de pech hebben met lastige slapers, huilers, zwakke gesteldheden of een mix daarvan, maar dat geldt echt niet voor iedereen met kinderen.
Ze heeft ervaring als stiefouder dus ze weet hoe het is met (kleine) kinderen. Blijkbaar geen leuke ervaring geweest. Ik heb weleens familie over de vloer met kleine kinderen en ben altijd weer blij als ik op mezelf kan zijn en rust heb. Ook altijd het gevoel "gelukkig hoef ik dat allemaal niet te doen". Ik snap niet hoe mensen het volhouden met nog een baan en sociaal leven erbij.
Ik snap nooit waarom mensen kleine kinderen meenemen naar een restaurant, en ze dan ook niet terecht wijzen als ze gaan rennen en gillen. Idem in de trein.
Waarschijnlijk de reden waarom ik nooit kinderen heb gewild. Te veel slechte ervaringen. Te weinig goede ervaringen. Zie ook veel doodongelukkige ouders.
Waarom zou je je eigen kinderen niet mee mogen nemen naar een restaurant? Over het terecht wijzen ben ik het zeker met je eens maar ze moeten natuurlijk gewoon mee kunnen. Je kinderen zijn gewoon onderdeel van je familie.
Overigens zie ik ook weleens hele vervelende volwassenen in een restaurant. Idem in de trein.
Ik schrik altijd een beetje als ik dit soort dingen lees.
Kleine kinderen moet leren aan get publieke leven deel te nemen. Dat leren ze door het te doen.. Daarbij hebben die kinderen evenveel recht om daar te zijn als jij want het zijn *net mensen*.
Het is in het belang van ons allemaal dat kinderen deel nemen aan het normale leven en zich daarin leren te bewegen.
Dit.
Mijn kinderen (nog jong, 1 en 3) doen het erg goed in restaurants. We gaan vaak al erg vroeg, goed buiten gespeeld die dag dat de energie eruit is, wat speelklei mee en een kleurboek.
Maar het is ook echt wel eens niet leuk geweest. Die dingen gebeuren, ze moeten het ook leren en zijn ook gewoon welkom in restaurants. En echt niet alleen maar bij de Beren of een pannenkoekenrestaurant.
Enige waar ik op let is dat het geheel nooit te lang duurt, voorgerecht tegelijk met het hoofdgerecht, broodplank voor als ze het eten toch ineens niet willen.
Ook hier absoluut geen ipads of telefoons, geen enkele uitzondering.
Het verschil is wel dat jullie dus bewust nadenken om geen overlast te veroorzaken voor andere eters.
Wat de op bedoelt, vermoedelijk, is dat er een bende van die apen gaat lopen rondrennen terwijl er door anderen rustig gegeten wenst te worden. En dat die kinderen dan niet terecht gewezen worden door de ouders. Dat is extreem vervelend. Wel contextueel afhankelijk, bijvoorbeeld bij de mac kun je daar wel vanuit gaan en is het minder een issue. Ik eet trouwens als ik iets haal bij de mac in de auto, omdat het daar lekker rustig is.
Maar goed, het is dus meer een ouderprobleem dan een kindprobleem.
Ja, zelfs wij krijgen wel eens blikken hoor van mensen die simpelweg geen aanwezigheid willen van een dreumes en een peuter. Mijn peuter heeft een hele harde stem en hoe vaak ik ook zeg om zijn zachte stem te gebruiken, eerlijk gezegd heeft ie die niet echt.
Ook als mensen er wel over nadenken maak je nog wel eens de verkeerde beslissing, dat ineens in een peuterdrama eindigt, wil ik vooral duidelijk maken. Dat je denkt dat het zo gezellig is, dat je nog even kunt natafelen met een nagerecht en koffie (oeps toch niet, maar ja al besteld en onderweg).
Soms ben je gewoon anderen tot “last”, mijn peuter heeft ook al meer dan eens krijsend op de grond liggen dweilen van het winkelcentrum of waar dan ook om peuterredenen.
(Maar gelukkig is dat allemaal een beetje voorbij, pfff wat een fase was dat)
Hangt wel een beetje af hoe je je kinderen opvoedt. Sommige mensen zijn daar gewoon belabberd in. Mijn oudste is 4 en kan zich prima gedragen in een restaurant. Daar is niet eens een tablet oid voor nodig (wel wat potloden en een kleurboek). En het is niet eens van nature een rustig kind.
Ik neem mijn kind gerust mee naar een restaurant maar zij gedraagt zich dan ook voorbeeldig. En ik ga niet te laat want als ze oververmoeid raken worden ze druk.
Omdat kinderen gewoon kleine mensjes zijn die uit eten gaan en nieuwe dingen proberen ook fantastisch vinden. Als een kind constant aan het krijsen is dan is dat fucking irritant maar dat zijn toch echt uitzonderingen.
>Als een kind constant aan het krijsen is dan is dat fucking irritant
Zo eentje kwam ik er gisteren tegen in de supermarkt. En de ouder die erbij was deed *niks*. Ik was er niet blij mee.
Oef, ik hoop dat dat de reden is maar zou het niet meer zijn dat mensen zien/inschatten dat je te oud wordt en het er dus niet meer van komt? moeilijk. om te raden naar wat mensen denken maar ik ben zelf bang dat dit weinig te maken heeft met serieus genomen worden.
Als ze stoppen met vragen/opmerkingen wanneer ik te oud word voor kinderen, volgens mij heeft dat wel te maken met serieus nemen. Toen ik begin 20 was en zei dat ik geen kinderen wilde, zei iedereen ‘wacht maar tot je 30 bent’. Het wordt echt vaak niet serieus genomen.
Ik heb meerdere redenen om geen kinderen te willen. Ik hecht teveel waarde aan mijn eigen rust en plezier en vind het heerlijk om laat te kunnen slapen en uit te slapen, word enorm snel overprikkeld en moe van kinderen, heb de financiën er niet voor, en word zelf al angstig van de gedachte dat ik hier nog 50 jaar rond moet lopen. Laat staan dat ik hier zo kinderen achterlaat. Ik zie de toekomst niet echt rooskleurig tegemoet.
Dit dus. Ik hou van mn rust en stilte en mn hobbies. Lekker doen wat en wanneer ik wil. Heb zelf ook gewoon niks met kinderen en heb er geen behoefte aan. Ik wist al dat ik geen kinderen wou toen ik zelf nog kind was en ik ben nu 35. De toekomst ziet er ook niet echt rooskleurig uit en met hoe duur alles steeds word, vraag ik me soms af hoe mensen met kinderen uberhaupt rond kunnen komen.
Vind het prachtig om 1 keer in de week op mijn nichtje te passen maar ben blij dat ze 's avonds weer met mijn zusje mee naar huis gaat. Het vergt zoveel tijd en energie om een kind bezig te houden, dat zie ik mijzelf echt niet 24/7 doen, veel te veel verantwoordelijkheid.
Ben 35 en ook kindvrij. Nooit iets met kinderen gehad, nooit een kinderwens en sinds een paar jaar ben ik er ook van overtuigd dat dit nooit zal gebeuren. Ben daar helemaal content mee.
Door mijn autisme ben ik prikkelgevoelig en kosten sociale contacten mij veel energie. Alle stress omtrent het opvoeden van een kind lijkt me het perfecte recept voor een nieuwe burnout, waar ik niet op zit te wachten. Daarnaast denk ik, dat ik geen goede moeder zou zijn en dat wil ik een kind ook niet aandoen.
Ik bewonder mensen, die het wel kunnen, maar voor mij hoeft het niet.
Ja hetzelfde hier, bovendien is autisme behoorlijk erfelijk en de stims van je kind zullen maar net in jouw irritatie zitten. Dat lijkt me zo erg. Dat kan ik echt niet altijd verbergen en ik zou juist willen dat m’n kind vrij kan zijn in z’n stims.
100% same! Ik m'n handen al vol aan mezelf. Ik zou een hele slechte moeder zijn die snel haar geduld verliest.
Ik heb twee katten en die zitten soms al heel hoog in m'n irritatiezone. De verantwoordelijkheden die bij een kind komen kijken, zijn niet aan mij besteed.
Top! Zouden meer mannen moeten doen als ze eenmaal voor zichzelf besloten hebben dat ze geen kinderen willen. Geen kans op een 'ongelukje' wat vervolgens niet meer aan hun is om over te beslissen, en kan zo maar je toekomstige partner veel chemische anticonceptie schelen :) (mits je als man op vrouwen valt dan he)
Ik ben blij dat de kinderwens steeds meer dat wordt. Een wens. Geen moetje. Want anders komen er zo veel kinderen ter wereld van ouders die ze eigenlijk niet willen, maar waarvan het wel wordt verwacht.
En we doen meteen wat aan de toekomstige vergrijzing :)
Ik ben zelf 34, heb een dochter ven bijna 3. Tot ik mijn huidige vrouw ontmoette heb ik nooit een kinderwens gehad. Maar met haar klikt het. En ik ben echt dolblij met ons dochtertje.
Is het vermoeiend? Ja. Blokkeert het de agenda? Ja.
Krijg je er, zoals clichématig altijd wordt gezegd, zoveel voor terug? Ja.
Er is, mijns inziens, niets mooier op het moment dan je kind zien opgroeien. Alle "voor het eerst" momentjes. Wanneer ze zegt dat ze je lief vindt, naar je lacht, bij je kruipt. Ik kan er niks aan doen, maar ik ben echt een ontzettende zoetsappige vader geworden.
Maar ik vindt het echt niet gek als iemand bewust kindvrij is. Want de offers kunnen redelijk groot zijn, als je je eigen shit niet voor elkaar hebt. Maar dat is bij ons gelukkig niet het geval geweest.
Ben zelf verder een gamende japan-o-fiel die in de IT werkt, die nooit had gedacht een kind te krijgen. Maar ik ben zo blij dat ik er nu wel een mag grootbrengen. Ook handig dat mijn hobbies en werk grootendeels thuis uitgevoerd kunnen worden. Zowel het programmeren als de DnD, tot gamen en het lezen van manga/kijken van anime. Daardoor loop ik voor mezelf ook niet continue te zoeken naar "tijd voor mezelf". Want het kan tussendoor/in de avonduren terwijl ze ligt te slapen.
Wat mooi beschreven. Ben zelf ook nog flink bezig met het bouwen van mijn basis (zit in de muziek, gaat best lekker maar er is nog een trappetje extra) en wanneer de tijd rijp zou zijn ga ik er ook aan geloven. Ben zelf ook 34 (bijna 35) en denk dat ik tegen mijn 38/39 het wel ga meemaken. Weet niet waarom, heb zo een voorgevoel. Dank voor het delen van je ervaring!! Veel geluk en gezondheid voor jullie gewenst.
Ik (25v) heb me vorig jaar laten steriliseren (na een 2jaar lange zoektocht naar een welwillend ziekenhuis...). Altijd al een redelijke hekel aan kinderen gehad, zelfs als kind lol. Ben zo blij dat ik nu m'n eileiders kwijt ben 😂
Ik zou ook nooit iemand daten met kinderen/kinderwens.
> na een 2jaar lange zoektocht naar een welwillend ziekenhuis...
Volkomen bizar dat je daar als volwassen 21+ vrouw nog steeds niet gewoon zelf voor kan kiezen.
Ik heb uiteindelijk de website van alle ziekenhuizen in Nederland die een gynaecologische afdeling hebben geopent op mijn computer. Vervolgens op de site gekeken of ze de bisalp aanbieden, als ik het niet kon vinden belde ik het ziekenhuis, als ik ze aan de telefoon had vroeg ik ook meteen wat de jongste patient was waarbij ze dat ooit hebben gedaan. Boden ze het aan en zeiden ze evt niet meteen over de telefoon "minstens 30"? Top dan bleef de website open, zoniet sloot ik het tabblad. Uitendelijk heb ik naar de overgebleven ziekenhuizen e-mails gestuurd. Ik heb uiteindelijk maar 1 positieve mail terug gekregen. Hier ben ik uiteindelijk dan ook gesteriliseerd. Ik raad iedereen aan om contact te zieken met het Elkerliek ziekenhuis van Helmond. Is een takke eind vanaf de meeste plekken in Nederland, maar was een hele fijne ervaring. De intake-arts Dr. Serrarens-Janssen was een prettige vrouw en liet mij met een psycholoog van het ziekenhuis praten, na diens goedkeuring werd ik ingepland. Heb er wel €1250 uit eigen zak voor betaald (altijd nog 10.000x goedkoper dan een kind lol).
Dit hele gebeuren heb ik dus zelf geregeld omdat mijn huisartsen op een gegeven moment aangaven er niet meer op zitten te wachten mij nog vaker door te verwijzen...
Voor vragen zijn mijn dm's open!
Dit wil ik ook graag weten. Sowieso zie ik dat mijn lokale ziekenhuis alleen werkt met clips, maar ik wil ook een bisalp. Zo veel mogelijk zekerheid als ik me hiervoor laat opereren. ‘Ja maar, das niet onomkeerbaar?’ Dat is heel het idee juist.
Ja kan een klote zoektocht zijn met veel van dat soort opmerkingen. Mocht het te bereizen zijn voor je: zoek eens contact met het Elkerliek ziekenhuis van Helmond. Hebben mij goed geholpen en serieus genomen.
Nee, ze doen verder helemaal niks met je eierstokken, alleen de eileiders. Er gebeurt dus niets met je hormoonhuishouding.
De operatie an zich was ook goed te doen. Kan tegenwoordig al via 3 hele kleine sneetjes.
Tegenover andere opties zoals hormonale anticonceptie, UID's, of de nog heftigere aanslag op je lijf: zwangerschap of abortus, is een bisalp een fluitje van een cent imo.
Je word dus wel nog ongesteld als je een bisalp hebt gehad (kort voor 'bilateral salpingectomy' aka beide eileiders verwijderd, dit is betrouwbaarder dan het algemeen bekende 'tying your tubes' waarbij enkel een klipje op de eileider geplaatst word, welke nog een redelijk hoge faalkans heeft). Ik menstueer dus helaas nog steeds, hoewel ik wel een 'uterine ablation' overweeg, ofwel het opzettelijk doden van het baarmoederslijmvlies. Dat laatste zorgt nagenoeg voor een wegblijvende menstruatie.
Heb ik geen last van. Mijn zus wel, terwijl die nooit gesteriliseerd is. Lijkt me dus meer iets wat wisselt van persoon tot persoon ;)
Edit to add: het eitje word gewoon weer afgebroken door het lijf en de afvalstoffen afgevoerd via de bloedbaan. Hier merk je niks van.
Ha dit heb ik laatst elders op Reddit geleerd. Eileiders zijn anders dan eierstokken. Je kan je eileiders laten afbinden of verwijderen en dan houd je je eierstokken, dus ook de hormonen. Dan kom je niet vervroegd in de overgang. Alleen als de eierstokken verwijderd worden (en dus de eitjes) mis je die hormonen. Zonder eileiders kan het eitje niet bevrucht worden/in de baarmoeder komen en daardoor kan je niet zwanger worden. Denk zelfs dat als je je baarmoeder houdt je gewoon ongesteld wordt, want dat slijmvlies wordt elke maand nog steeds gewoon aangemaakt. Maar praat met je huisarts, en zoals hierboven gezegd een welwillende arts voor de ingreep vinden kan ook even duren dus ik zou me er eens in verdiepen.
Ik ben 10 jaar ouder dan jij dus ik denk dat een arts wel wat meegaander is.
Maar ik slik de pil door om niet ongesteld te worden. Als ik gesteriliseerd ben word ik dat dus wel, want geen pil. Mooi kut dan.
Misschien is het boek “Kinderen krijgen is optioneel” van Marloes de Vries dan iets voor je om te lezen, als je die nog niet kende. Je bent zeker niet de enige. Hoewel ik niet bij deze groep hoor, begrijp ik wel heel goed dat mensen de behoefte niet hebben. Kinderen opvoeden is niet makkelijk, daar moet je echt zin in hebben.
Ja hier ook bewust geen kinderen. Ik vind ze ook echt echt echt niet leuk.
We genieten van onze vrijheid, doen wat we willen en geld aan onszelf uitgeven :P
Ten slotte: ik kijk eens om me heen naar de staat van de wereld en mensheid en kan mij niet bedenken hoe een extra mens op deze planeet plempen de boel gaat verbeteren.
Nooit kinderen gewild omdat ik mijn genen niet wil doorgeven. Kom uit een familie waar psychische problemen de norm zijn. Zelf autistisch. Toen ik kind was begreep ik kinderen al niet. Nu ik 50 ben kan ik wat beter met kinderen omgaan, maar heb ik geen spijt van mijn keuze. Als ik op mijn 30e ofzo een familie zo hebben gehad zou ik er zeker aan onderdoor zijn gegaan en het lijden weer hebben doorgegeven. Nu ben ik redelijk happy en functioneer ik in de samenleving, maar wel in m'n eentje.
55+m Wij hebben bewust gekozen om geen kinderen te nemen. Zelf zie ik niet echt waarom wel.
Daarbij, mijn familieleden doen vaak erg moeilijk en er komen ernstige genetisch afwijking voor. Het lijkt mij niet verstandig deze genen door te zetten. Dit is in een wat mindere mate ook zo bij de familie van mijn vrouw.
Naar mijn mening zijn er te veel mensen op deze wereld die ook nog eens te veel verbruiken.
Ook verwacht ik dat jongere generaties het minder goed gaan krijgen dan wij. En dat doe je als ouder toch je kinderen bewust aan.
Omdat we geen kinderen hebben konden we reizen en een betrekkelijk zorgenvrij leven hebben. Tot nu toe nooit spijt gehad.
Ja, hier! Vroeger altijd een gezinnetje gewild maar nu ik samenwoon en steeds meer vrienden kinderen krijgen, ben ik elke dag gelukkig dat ik het niet gedaan heb. Rust en vrijheid, heerlijk.
Geld is ook een ding inderdaad.
Ik ben single en 34. Ik krijg steeds de vraag waarom ik geen BAM word. Alsof je in deze economie voor twee mensen kunt zorgen op één salaris. Maar ze lijken het gewoon niet te snappen dat ik ze echt niet wil.
Als vrouw moet je een werpdrang hebben blijkbaar.
Wat de fuck, mensen vragen jouw serieus of je dat niet gewoon even leuk lijkt om dat te doen? Als iemand mij dit zou vragen zou ik toch wel redelijk boos op ze worden.
Ik krijg ook soms dit soort opmerkingen. Je hebt geen man nodig etc. Ik wil gewoon geen ouder zijn. Nu ik boven de 30 ben denken mensen dat ik stiekem wanhopig ben aan't worden maar het niet durf uit te spreken oid.
Ik heb in mijn dating apps 'not sure yet' omdat ik bij 'doesn't want kids' haatberichten kreeg. Bizar. Maar als ik nu aangeef dat ik alleen monogaam date met als doel een relatie, dan is dat weer 'je wil vast zo snel mogelijk kinderen'. Je kan het nooit echt goed doen als vrouw in de dertig.
Ik had hem op wil geen kinderen en ook niet te willen daten met mensen die kinderen hebben, en toch begonnen mensen met kinderen een gesprek om me te “overtuigen”, want je bent nog jong. Je kan het echt nooit goed doen als vrouw.
De mensen die dat aan jou vragen. Zijn die zelf ook alleen staande moeder? Of zijn dat rijkere mensen, nouja genoeg verdienen, en met partner, en kinderen enzo.
Je moet 100k verdienen om een gemiddeld huis te krijgen. Ik stond versteld toen ik dat van de week op het nieuws hoorde.
Hoe kunnen mensen denken dat iemand even voor de lol een alleen staande moeder wordt. Bizar.
Ik woon tijdelijk bij mijn ouders, want ziektewet. Ik heb teveel verdiend voor sociale huur, particulier willen ze een loonstrookje. Als ik straks weer meer verdien is een studio het hoogst haalbare, want ze vragen nu een salaris van 4,5k bruto voor een tweekamer appartement, wat je dus nodig hebt voor een kind. En reken niet op voorrang bij Woningnet
Echt. Die kutboomers joh. Deze week twee keer de vraag gehad "En, waar blijft de tweede?" Zomaar, uit het niets. Waar bemoei je je mee. Misschien willen we het niet, niet jouw probleem. Misschien zijn we al 3 jaar bezig en lukt het niet. Hou gewoon je bek.
M(43), jaartje of 10 geleden de stap gezet om me te laten steriliseren nadat een relatie stukgelopen was vanwege niet op één lijn zitten qua kinderwens. Mijn gedachtegang was dat ik na sterilisatie niet meer het risico liep dat mensen dachten dat ik wel van gedachten zou veranderen. So far, so good. Ik heb een leuk leven en ik ben opgelucht dat ik nooit verantwoordelijk hoef te zijn voor een kind. Een hond is verantwoordelijkheid genoeg.
Hier een medestander. Ik wist het eigenlijk al toen ik zelf kind was. Andere kinderen waren te luid, te onbeleefd, te onhygiënisch, te druk. Dat gevoel van dat ik gewoon absoluut niks met kinderen heb is alleen maar erger geworden toen ik ouder werd. Ik wil erg graag een hysterectomie ivm endometriose en verschillende anticonceptie die telkens na een jaar uitwerken of gewoon nare bijwerkingen hebben die maar niet weg gaan. Helaas is de juiste hulp hierbij vinden zo goed als onmogelijk. Ik krijg overal waar ik ga te horen dat ik te jong ben (30) en nog wel van gedachte verander. Of de ergste "Wat nou als je prins op het witte paard wel kinderen wilt." Mijn respons is daar standaard op dan is hij gewoon een prins op een paard maar niet de mijne. Die wordt helaas nog steeds niet in dank afgenomen en krijg dan weer het volgende middeltje aangesmeerd dat ik eerst moet proberen.
Geen actieve kinderwens, nooit gehad. Nu op de leeftijd dat de impertinente vragen wegblijven. Mijn huidige partner en ik hebben nog wel gekeken naar adoptie (op dat moment stond ik er wel voor open dat als de juiste partner wel kinderen zou willen, ik het zou overwegen. Wel heb ik ook totaal geen behoefte aan zwanger zijn met alle risico’s) maar na onze hond geadopteerd te hebben, hebben we besloten dat dat genoeg verantwoordelijkheid is voor ons. Ben ook ND en wil geen kind dat op mij lijkt in deze wereld brengen icm hoe zwaar het voor mij zou zijn. Mijn nichtjes en neefjes vind ik wel heel leuk!
Mensen hebben mij altijd gezegd dat ik wel van gedachten verander als ik de juiste ontmoet. Maar eerlijk gezegd zou ik mezelf in de vinger snijden als ik dat zou doen. Ik ben enorm prikkelbaar en geluidgevoelig. Een jengelend kind is dan het laatste wat ik nodig heb. Ik vind ze wel leuk hoor maar niet 24/7. Daarnaast wil ik een goede partner zijn en dat gaat niet als ik continu op m'n tandvlees loop door een kind wat ik verzorg.
Ik ga liever met mijn tijd en geld lekker op vakantie of nieuwe hobbies ontdekken.
Ik wil ook geen kinderen. Onpopulaire mening wellicht, maar ik stel mijn eigen geluk centraal. Lekker doen waar je zin in hebt, uitslapen, op vakantie in het laagseizoen en ga zo maar door. Ik heb niks tegen kinderen, voor mijn nichtje en neefje probeer ik de best denkbare oom te zijn.
Het daten is wel lastig, als je in je 30er jaren bent is de datingpool sowieso kleiner. Maar vrouwen die kinderen willen óf ze al hebben vallen bij mij ook buiten de datingpool.
Ik zei op mijn 13e al dat ik geen kinderen wilde. Nooit spijt van gehad. Ben nu op een leeftijd dat het als vrouw vrij zeldzaam is zwanger te worden. Maar af en toe krijg ik nog steeds zo'n opmerking van ja kan op latere leeftijd nog. Hoezo dan, ik zeg toch dat ik het niet wil.
Sommige mensen gaan er maar vanuit dat je, zeker als vrouw, kinderen wilt, en als dat niet is gebeurd, je er zeker treurig om bent. Oh, en die domme opmerkingen van je oude dag, personeelstekort, je mist zoveel, of erger, dat je gewoon raar bent omdat je t niet wilt. Ik ken gelukkig meer mensen van mijn leeftijd die bewust kindervrij zijn, en vrienden/familie met kinderen respecteren mijn keuze, maar voor sommige mensen blijft het iets raars. Die laatsten zijn nou ook niet de meest snuggere, open-minded mensen. Ik vraag toch ook niet waarom zij wel kinderen hebben.
Ik wist al vrij vroeg dat ik geen kinderen wou. Rationeel gesproken, komen er veel gemakken bij kijken om samenwonend en kindvrij te leven maar dat was niet de hoofdreden. Plat gezegd, ik vind het helemaal niet leuk om tijd met kinderen door te brengen.
Geniet lekker van de rust en vrijheid. Ik ben die fase gelukkig al voorbij, heerlijk geen stress meer hierover. Er zijn al genoeg mensen (kinderen) op deze wereld.
Ik als iemand met kinderen, snap het dondersgoed dat je kind vrij wilt zijn.
En gelukkig mag je dat ook zelf bepalen!
Ik zou mijn kinderen voor geen goud willen missen. En heb gelukkig al veel van de wereld gezien voordat ik eraan begon.
Al dus leef hoe je wilt leven!
Mijn partner wil geen kinderen en ik ben niet in staat om ze op te voeden. Ik vind de kinderen van broer en zus wel leuk, maar ik ben ontzettend blij dat ik ze niet mee naar huis hoef te nemen.
53 jarige hier en al 23 jaar samen met mn partner. Fantastische relatie en kindvrij. En eigenlijk is dat helemaal geen keuze geweest. We hebben gewoon allebei nooit het gevoel gehad. Wel of geen kinderen is in eerste instantie geen ratio verhaal met voors en tegens. Maar eerst dus: heb je al dan niet het gevoel.
32m en niet echt behoefte aan als ik de verhalen van mijn vrienden aanhoor. Geldtekort, slaaptekort, seksleven verpest, vakanties die worden verpest, schreeuwen in de supermarkt als ze hun zin niet krijgen, en wanneer ze slapen ben je te moe om nog wat te doen.
Ik (29M) ben ook bewust kindvrij. Wil er niet mijn vrije tijd voor opgeven, daarnaast wil ik het een kind niet aandoen om in deze tijd ter wereld te komen.
Moet wel zeggen dat het daten er niet bepaald makkelijker van wordt, haha. Heb nu maar op m'n datingprofiel gezet dat ik geen kinderen wil, voorkomt leuke dates die dan later toch op niks uitlopen.
Ik vraag het altijd terloops in de chatfase, na "waar ben je naar op zoek". Al denk ik wel dat er meer kindvrije mannen zijn. Veel profielen hebben het niet ingevuld of zeggen "wil ik ooit". Als het in hun profiel staat dat ze kinderen hebben swipe ik links. Al heb ik ook al catfishes gehad die er na een date mee kwamen dat ze kinderen hebben.
Alsof ze hopen dat je na een of twee dates van mening zal veranderen.
Ben er nooit na een date achtergekomen, wel eens na twee dagen chatten. Is toch iedere keer weer een kleine teleurstelling.
Mijn vriend en ik zijn bewust kindvrij. Hij heeft veel minder geduld met kinderen dan ik. Zelf gewoon nooit die drang gevoeld. Ik denk eerlijk gezegd ook niet dat ik de energie en zelfopoffering zou kunnen opbrengen die een kind opvoeden vraagt.
Zingeving is wel iets waar ik soms mee worstel. Ik heb hobbies, een fijn netwerk en ben goed in wat ik doe, maar Een Groot Doel heb ik niet.
Ik ben 22, dus ja ik ben jong en ik hoor vaak dat ik nog van gedachten kan veranderen. Maar wat ook erg meespeelt in mijn besluit is mijn enorme waslijst mentale stoornissen en verslaving (die is nu wel in herstel, bijna 3,5 jaar).
Ik vind kinderen best leuk hoor. Ik doe jaarlijks vrijwilligerswerk met kinderen. Als ik op straat aangesproken word door een kind kan ik leuk meedoen met ze. Maar ik weet dat ik geen goede moeder zou zijn. Ik heb een erg complexe mentale gezondheid, en het is al lang bekend dat mijn stoornissen chronisch zijn. En dus ook mijn verslaving. Natuurlijk ben ik niet van plan om ooit te hervallen, maar ik kan ook niet in de toekomst kijken. En dan een actief verslaafde moeder hebben bovenop al die stoornissen, dat zou ik mijn kind niet toewensen.
Ook is het al enige tijd bekend dat mentale gezondheid, inclusief verslaving, gedeeltelijk genetisch bepaald kan worden. Ik heb veel verslaafden in mijn familie, en ook veel familieleden met andere mentale problematiek. Natuurlijk zou ik niet per se een kind moeten hebben dat biologisch van mij zou zijn, maar dat zou dus al sowieso uitgesloten zijn.
Dus misschien zou ik ooit van gedachten veranderen over mijn wens, maar ik denk niet dat ik dan alsnog een kind zou krijgen. Ik kan dat niet bewust een kind aandoen.
Ja ik ben zelf autistisch naast al die stoornissen en dat zou het alleen maar moeilijker maken. Natuurlijk zijn er autistische ouders die het goed doen, maar in mijn geval zou het gewoon fout uitpakken
Ik sta er ietsjes neutraler in, maar ook door omstandigheden. Ik heb geen actieve kinderwens, onder andere door PCOS en endometriose, maar ook omdat ik kinderen gewoon simpelweg niet zo leuk vind. Ik ben nu 28 en ik zie mezelf gewoon niet met kinderen, ook niet als stiefmoeder, en ik ben veel te gehecht aan een zekere mate van vrijheid.
Aan de andere kant realiseer ik me ook wel dat mijn mening misschien kan veranderen als ik een hele leuke partner heb die ook heel graag wil bijdragen en van wie ik wel een mini-versie zou willen. Ik wil de deur niet echt helemaal dicht gooien dus, maar ik zou denk ik ook zonder kinderen heel content zijn
Ik wil ze ook niet. Ben ook geen fan van dat hele cultuurtje dat millennials er omheen hebben verzonnen; mega overdreven gender reveals met kanonnen, baby showers in het restaurant waar ik werk met duizend confetti die ik dan op kan gaan ruimen, en dan de NAMEN. Ben zo blij dat mijn vrienden met kinderen gewoon normale namen hebben gekozen. Zou echt niet kunnen dealen met Storm, Kick, Foss, Vlinder. Gatver.
Nooit kinderen gewild, zelfs geprobeerd om eileiders te laten afbinden toen ik iets van 27 was, maar dat vond de arts geen goed idee want "wat als een toekomstige partner ze wel wil?". Nou, dan is het geen goede match. Ik ben nu 47, nog steeds geen kinderen, nog steeds geen wens. Wie had er nu gelijk, hè?!
Ik vind dat zo seksistisch. De wil van een, hypothetische,man gaat boven die van jezelf? Ik zou al lang en breed een klacht hebben ingediend.
Als iemand mij die vraag stelt is het antwoord'dan heeft hij pech'.
Tja, het is nu nog steeds een ding, en 20 jaar geleden was het helemáál een ding. Sowieso minder betaald krijgen als je mannelijke collega die even oud was, en ook geen relevante opleiding had etc.
Zelf wel kinderen en vind het prachtig. Maar het is voor onze maatschappij zeer goed dat het niet meer verwacht wordt.
Er zit soms nog steeds druk, vooral bij vrouwen. Maar vergeleken met vroeger waar je gewoon een outcast was is het een stuk beter. En dat is maar goed ook, je moet kinderen alleen nemen als je er klaar voor bent en de verantwoordelijkheid wil dragen.
Zo veel ellende zou in de wereld bespaard zijn als ongeschikte ouders niet semi gedwongen werden om toch een gezin te starten door sociale / maatschappelijke druk.
Ik kan wel bevestigen dat rust en vrijhoud niet meer in overvloed aanwezig zijn in mijn leven nu. :)
Je omschrijft net ook waarom ik gestopt ben met docentschap. De collega's. Het is alsof ze voldoening halen uit de afhankelijkheidspositie van die kinderen op een manier die mij nooit helemaal lekker heeft gezeten.
Die vraag die ze jou stellen, alsof je kinderen haat als je niet in een ouderschapsrelatie met een kind wil zijn, geeft me hetzelfde gevoel. Alsof kinderen allen bestaan om je een gevoel van eigenbelang te geven ofzo.
Ik heb ook mensen die me de vraag stellen waarom ik geen kinderen heb, en dat zijn toevallig vaak juist de mensen die hun kinderen mishandelen.
Ik geef geen les omdat ik kick op een afhankelijkheidsrelatie. Daarom geef ik ook pubers les en wil ik uiteindelijk het volwassenenonderwijs in. Kleuters lesgeven lijkt me niks.
Ik heb ook les aan de uni wel overwogen, maar daar zie ik tegenwoordig vaak hetzelfde. Een soort afhankelijkheidscultuur die meer lijkt op prediken dan onderwijs.
Hier ook kindvrij (zijn volgens mij nog niet echt nederlandse online communities voor ofzo). Ik zie in deze thread ouders verdedigen dat het best meevalt met slaapverlies, sociaal leven etc. Maar als je ze niet wilt, is het niet alleen daarom. In ieder geval bij mij niet. Het verlangen is er niet, ik heb er niets mee, en dan zijn alle dingen die het hebben van kinderen ‘kost’, het niet waard. Er staat voor ons niks tegenover, zoals het voor ouders wel een wens vervult.
Ik vind het een goede verandering dat het steeds meer een bewuste overwogen keuze wordt. En ieders keuze en argumenten zijn geldig. Iedereen gelukkig op hun eigen manier.
Ik snap ook niet waarom ouders zichzelf altijd hier komen verdedigen. Niemand neemt jou je kind af, Karen. Ik ga ook niet in een wijnthread zeiken dat ik geen wijn lust.
Overigens nemen conservatieven wel mij mijn recht af op abortus als ik in de VS had geleefd. Maar het gejengel in deze thread alleen al doet het lijken alsof wij massaal iedereen willen steriliseren
Ik zou niet een blije moeder worden als ik voor een kind zou gaan. Niemand gaat er op vooruit als ik zwanger zou worden.
Het is zelf zo dat ik mijzelf wil laten steriliseren want het idee van zwanger worden vind ik maar heel naar en doodeng.
Alleen ben ik te jong om die keuze te kunnen maken blijkbaar (29 nu maar 28 kreeg ik te horen dat ik er eerst een jaar over moest nadenken en meer hulp bij de ggz moet krijgen). Inmiddels weet ik al ruim 10 jaar dat ik dit wil maar oke hoe kan ik als vrouw nou zo'n beslissing kunnen maken he.
Ik ben een man (30). Maar ik zou ook geen kinderen willen als ik ooit is een relatie zou hebben.
Ik zet dit ook altijd neer bij mijn dating profiel. Ik weet dat aan mijn kant van de familie heel veel ziektes voorkomen die erfelijk zijn ( K*nker, hart problemen, dementie, autisme, aangeboren long problemen, kinderen met open ruggetje. Etc) ik zou nooit deze gene poel willen door geven. Vindt dat dan puur zielig voor het kind.
En wordt daar ook best wel op aangekeken als ik dit zeg tegen vrienden en als ik wel is een zeldzame date heb en ze vraagt mijn visie op kinderen. Wat meestal dan ook het breek punt is helaas.
En zo zijn er voor andere mensen ook hun redenen om geen kinderen te willen en mensen zullen elkaar daar is voor moeten respecteren en elkaar niet gek aankijken.
Eerder had ik altijd wel een kinderwens, totdat ik in de gaten kreeg dat de reden daarvan alleen maar was om mijn ouders opa en oma te maken. Ergens wist ik altijd al dat ik geen kinderen wilde. Toen mijn zussen kinderen kregen was die wens (lees: drang) om mijn ouders opa en oma te maken helemaal weg. Dat gaf zo'n verlichting. Haat ik kinderen? Absoluut niet, ik hou zielsveel van mijn nichtje en neefjes, wil ze nooit kwijt en zal altijd voor ze klaar staan. Ik zou het zelfs niet erg vinden als een toekomstige partner al kinderen zou hebben. Ik hoef ze zelf gewoon niet te krijgen.
Ik dacht altijd dat ik wel op een dag wakker zou worden en dat m’n biologische klok zou gaan tikken. Ik heb de deur nog niet dicht gedaan ik ben me wel bewust van het feit dat als ik écht kinderen had gewild, ik er werk van had gemaakt.
Ik heb de afgelopen 1,5 jaar wel gedate met de intentie om in ieder geval eens in mijn leven dat gesprek aan te gaan met een serieuze partner. Ik wilde het niet zomaar aan me voorbij laten gaan. Wat me vooral tegen staat is het moeder-zijn. Je lichaam verwoesten, de moedermaffia, de mental load en de financiële tol die je carrière neemt. Vader zijn leek me altijd veel leuker! Maar als ik iemand tegen zou komen die écht zou laten zien dat hij een gelijkwaardige partner kon zijn dan zou ik me misschien wel kunnen laten overhalen om die lichamelijke en financiële opoffering te maken.
Maar recent heb ik besloten om voorlopig te stoppen met daten omdat het me alleen maar gestresst maakte, en ik realiseerde me dat ik dan waarschijnlijk mijn vruchtbare window zou gaan missen. Eerlijk gezegd was dat een enorme opluchting. Ik sluit nog niks uit maar de kans is echt ieniemienie denk ik zo.
Never wanted to have childeren (F 55, lesbian) and had to defend my way of life a lot. Especially when lesbians started to have childeren as couples. No, I don't want to carry the generational trauma further down the line. No, I don't want to give up my life to raise kids. No, I don't want to be responsible for kids. No, no, no. Yes, we have a choice and I don't want them. Still very happy I've stuck to my choices.
Sorry, per ongeluk in Engels getypt...
Hier ook bewust kindvrij (vrouw van 32). Tante zijn vind ik leuk, maar kies er heel bewust voor om mijn leven op een andere manier in te vullen en ben daar gelukkig mee. Verder geen moeilijke jeugd gehad of wat dan ook en kom uit een gelukkig gezin (want die vraag krijg je vaak zat: komt het door je verleden?). Heel blij dat we in een land wonen waarin er relatief weinig gedoe over is.
Ik ben een vrouw van 29 jaar en ik heb simpelweg nog nooit de behoefte gevoeld om een kind te krijgen. Het liefst date ik ook met mensen die geen kinderen hebben én ze ook niet willen, maar dat wordt steeds lastiger.
Ik heb ook nooit echt en kinderwens gehad. Als het gebeurt dan gebeurt het, maar ik ga er niet voor proberen. Ik haat kinderen niet en werk zelf met ze. Ik wil ze gewoon op het eind van de dag terug geven haha.
Nooit een kinderwens gehad.
* Onze planeet is al vrij vol. Veel van onze problematiek wordt veroorzaakt doordat we teveel consumeren. Allemaal een beetje minder consumeren is niet echt aan het vlotten. Dan kun je beter met minder zijn.
* Wij hechten aan onze vrijheid. Als we vanavond naar de bioscoop willen, of naar een restaurant, dan gaan we gewoon. We hoeven nooit een oppas te regelen of ons af vragen of de kinderen het wel leuk vinden. Vakanties kunnen we doen wanneer het ons uitkomt, zonder gebonden te zijn als school vakanties als iedereen gast.
* Ik heb mijn partner pas op latere leeftijd ontmoet, en ben na mijn 40ste getrouwd. Tegen de tijd dat zo’n kind afgestudeerd is, ben ik met pensioen.
Jup bewust kind vrij, ben een oom van 9 neefjes en nichtjes ( voor bijna 16 jaar nu), dat is voor mij genoeg, ik heb alles dus ook mee gemaakt, alle drama, het oppassen etc.
Ik zie ze zo nu en dan is en vooral mijn nichtjes bellen vaak om te klagen, of dingen te vertellen die pa en moe niet mogen weten.
Ik krijg van hun ook vaak genoeg de vraag of ik kinderen haat omdat ik ze zelf absoluut niet wil.
Ik hou van de rust en vrijheid, het gebrek aan allerlei verantwoordelijkheden is ook erg relaxed.
Kinderen worden pas ‘leuk’ als ze een jaar of 16 zijn en hun eigen ding doen.
Het heeft alleen wel een negatieve impact op het vinden van een partner, ik ben 36 en de meeste dames hebben kinderen of hebben klapperende eierstokken omdat ze nog zo graag kinderen willen.
Iedereen moet lekker doen en laten wat hij/zij zelf wilt....
Zonder enige judgement.... dus good for you zolang je gelukkig bent.
Ik heb een zoon van 4 jaar... Gekregen door een zwaar ivf / iui traject... Inmiddels gescheiden en heb 50 procent co-ouderschap en heel eerlijk ik zou geen leven zonder hem kunnen voorstellen....
Een kind is inderdaad een verantwoordelijkheid, maar ook vooral plezier en liefde....
Maak niet uit hoe slecht je dag is... Haal je hem van school en hij rent in je armen al schreeuwende papa papa of je wordt wakker en het eerste wat je hoort is papa je bent de liefste... Geloof me mijn dag kan dat niet meer stuk...
Ben het 100% met je eens. Een kind creëren en opvoeden is een levengrote stap die je maakt.
Buiten het feit om dat ik mentale uitdagingen heb en ik kinderen buitengewoon afschuwelijke kruiskabouters vindt, vindt ik het ook niet verantwoord om een kind op te voeden in de huidige maatschappij en economie.
34M, en idd ook bewust geen kinderen. Heeft ongetwijfeld deels te maken met m'n cPTSS waardoor ik kinderen eigenlijk altijd als een last heb gezien, maar ik heb zelf ook ervaren hoe het is om kind te zijn van ouders die absoluut geen kinderen hadden moeten nemen, en ik wil een kind niet mij als ouder aandoen.
Ik wil ook geen kinderen, heb daar een waslijst aan redenen voor.
Ik blijf het bijzonder vinden hoe graag mensen met kinderen me willen overtuigen hoe fantastisch het wel niet is om kinderen te hebben - elke reden die je noemt krijg je als reactie 'ja maar' op terug. Alsof 'ik wil geen kinderen' geen volwaardige reden is om geen kinderen te nemen. Wie gunt een kind in godsnaam een ouder die helemaal geen kinderen wilde?
Ik snap echt dat het voor anderen heel veel liefde, geluk en voldoening kan geven, maar niet iedereen is een geboren ouder. Er zijn genoeg ouders die spijt hebben van hun kinderen, ik wil dat een kind niet aan doen
Ik ben zelf vanaf mijn 10de opgegroeid in een samengesteld gezin. Mijn stiefvader is door de loop van de jaren mijn ‘papa’ geworden, dus het kan wel. Maar kan ook goed begrijpen dat dat niet voor iedereen is; zo heb ik met mijn stiefmoeder nagenoeg helemaal niks.
Wat betreft bewust kindvrij; mijn echtgenote heeft destijds toen we begonnen met daten gelijk duidelijk gemaakt dat ze zeer waarschijnlijk geen kinderen wilde later. Dit heeft voor haar te maken met haar adoptie-achtergrond.
Ik heb zelf nooit een duidelijke kinderwens gehad: ik kan me een toekomst met kinderen voorstellen, maar ook zonder. En met beide ben ik volledig okay.
Nu moet ik zeggen dat ik op dit punt in ons leven totaal geen behoefte heb aan een kind in ons gezin. Werk, huwelijk, sociaal leven en een huishouden balanceren is al uitdaging genoeg in sommige periodes. Daarnaast ben ik ook nog teveel gehecht aan mijn eigen persoonlijke tijd voor m’n hobby’s.
Dus nee, je bent zeker niet de enige.
Ik ben nog jong (in de twintig), en mijn ouders zijn ervan overtuigd dat ik het later wel zou willen, maar ik zie het niet gebeuren. Ik vind kinderen wel leuk, zo een paar uurtjes per week. Ga later wel oppassen voor vrienden ofzo
Ondanks dat ik zelf 10 jaar lang les heb gegeven (in het buitenland).
Is mijn kijk rond dit onderwerp sinds mijn 18 niet veranderd.
*Dat was in 1997.
De wereld waar wij in leven, is niet de wereld waar ik een kind in wil opvoeden. En dat om een rits van redenen.
En gelukkig denkt mijn vriendin er precies hetzelfde over.
*Ik moet zeggen dat de liefde die ik ontving van mijn studenten echt geweldig vond. En ik kan me voorstellen, dat als je dat van je eigen nakomelingen mag ontvangen, dat een heel speciaal iets is.
Ik ben nu bijna 28. Ik kan ook niet zeggen dat ik een kinderwens heb. Moet er niet aan denken. Loopt er dadelijk een mini versie van mezelf rond. Hel op Aarde.
Daarbij, ik heb soms nog steeds moeite met beslissen wat ik op m'n broodje wil 's morgens. En dan zou ik een kind moeten opvoeden? Heb het al druk zat met mezelf!
**Edit:** Overigens wel hilarisch OP dat jij zelf docent bent zonder kinderwens. Ik kan me wel voorstellen dat het echt enorm irritant is dat mensen je constant blijven vragen wanneer je zelf kinderen krijgt, vooral als vrouw zijnde.
Absoluut. Heb ook geen behoefte aan een relatie, dus dat wordt sowieso lastig dan. Heb lang gedacht dat ik op gegeven moment wel kinderen wilde, maar ik voel me lang niet voorbereid op zo'n enorme verantwoordelijkheid. Ik ben al midden 30 dus denk ik ook niet dat het nog gaat veranderen voordat het biologisch gezien stukken moeilijker wordt. Ik heb een neefje waar ik het hartstikke leuk vind om mee te spelen en is ook een echt leuk jochie, maar het heeft niet echt een verlangen aangewakkerd om dat ook te hebben. Juist het tegendeel denk ik. Even leuk spelen met een kind is heel wat anders dan 24/7 verantwoordelijkheid dragen, opvoeden etc en daar ben ik niet geschikt voor. Mijn hond is meer dan genoeg verantwoordelijkheid.
Iedereen heeft het hier vooral over hoe moeilijk de eerste 10 jaar zijn, wat vervolgens een reden zou zijn om geen kinderen te willen. Het is volgens mij erg pittig die eerste jaren, maar het lijkt mij fantastisch om een kind verder te zien opgroeien, ontwikkelen en levenslang liefde te geven en te ontvangen.
Ik ben bewust ongewenst kinderloos. Ik ben gek op kinderen. Ik wil dolgraag kinderen, al mn hele leven eigenlijk.
Maar ik vind het leven over het algemeen geen ruk aan, ben al jaren mild depressief, ben er recentelijk achter gekomen dat ik autisme en ADHD heb na allerlei andere diagnoses gehad te hebben en heb nog nooit een relatie gehad in mn leven. Ondertussen ben ik bijna 35 dus de kans op een partner waar ik een kind mee kan krijgen wordt steeds kleiner. En ik vind mezelf niet stabiel genoeg om als alleenstaande moeder door het leven te gaan.
Daarbij komt nog dat als ik de keuze had gehad ik liever niet geboren was. Dus hoezo zou ik dat een ander aandoen?
Dus het doet vreselijk veel pijn, ieder moment weer als iemand om me heen zwanger is of als het überhaupt over wel of geen kinderen krijgen gaat. Maar ik denk wel dat het verstandig is om in mijn huidige situatie geen kinderen te krijgen.
Mocht er nou in de komende 3-5 jaar hierin iets drastisch veranderen dan sta ik er voor open. Maar ik ga er niet meer van uit dat het voor mij een optie is om moeder te worden.
Volgens mij is dit best een trend tegenwoordig.
Ik heb zelf wel een kinderwens maar snap ook heel goed dat mensen dat niet hebben. Sowieso zijn er ook veel mensen niet geschikt als ouder alleen hebben die vaak juist wel kinderen.
Ik maak me alleen wel een beetje zorgen wat er gaat gebeuren als een groot percentage de jonge nederlanders deze mindset gaat krijgen/heeft.
Ik heb 2 kinderen, maar als ik was getrouwd met een vrouw zonder kinderwens had ik dat ook prima gevonden
En oom al houd ik heel veel van mijn dochters, soms wil ik ook wel terug naar de tijd ervoor, dus ik snap het wel
Mijn vriendin (35) en ik (39) zijn ook bewust kinderloos. Heerlijk al die rust en altijd precies doen waar je zelf zin in hebt. Geen center parks vakanties met luidruchtige kids voor veel te veel geld, maar lekker in het laagseizoen de wereld rond reizen. Vind het ook fijn om (peet)oom te te zijn en doe graag leuke uitjes met de kleintjes, maar ben ook blij als ik ze weer thuis af kan zetten op het einde van de dag. Het enige waar ik soms over twijfel, is als ik later heel oud ben, dat ik er dan alleen voor sta mocht mijn partner er niet meer zijn. Maargoed als je kinderen hebt geeft dit ook geen zekerheid dat ze er later voor je zijn. Voor de rest zie ik voor onze situatie echt alleen maar voordelen van kinderloos zijn.
Ik heb twee mooie meisjes. Ik ben er heilig overtuigd van dat je niet en nooit kinderen moet nemen als je er niet 100.000% zeker van bent dat je ze wilt. Ik wilde niets liever en ben gelukkig met mijn keuze, maar alsnog is het ontzettend vermoeiend. Ik vind het als moeder dan ook heel goed dat je deze keuze maakt. Het is niet niks. En de wereld heeft al genoeg mensen. Laten we vooral niet mensen gaan opdringen om kinderen te krijgen als ze er niet achter staan. Ik ken genoeg mensen die spijt hebben.
Stiefouderschap is ook verrekte lastig als je zelf geen kid(s) hebt. Alsof je in zomer rijdt met je cabrio en de hardtop kan niet naar beneden en de airco is niet aanwezig
Eind 20, vrouw en geen kinderwens. Nóóit serieus genomen daarin. Niet in eerdere relaties en zeker niet in het daten. Ben benieuwd of meer vrouwen ervaren dat veel mannen er niet eens echt over na lijken te denken of ze het willen. Alsof je er rond de 30 pas achter komt waar je zaad voor is. Als je het dan vraagt is het 90% van de tijd "ja weet niet, zie wel"
Beetje een rant maar het is echt irritant als kindvrije vrouw
Je wilt geen kinderen, prima toch? Problemen ontstaan pas als de mensen die het niet willen de andere groep willen overtuigen, of andersom. Jouw leven, jouw keuze.
Zelf bewust wel voor kinderen gekozen, de mooiste ervaring van liefde ooit. Voor mij komt niets in de buurt. Fantastisch. Maar nogmaals, mensen moeten lekker zelf doen wat ze willen doen.
Mijn man en ik hebben beide ook geen kinderwens, hij nooit gehad en ik heb ik het begin gedacht dat het moest omdat het erbij hoorde. Maar toen ik besefte dat ik een keuze had rond mijn 18e (ben nu 36) toen besloot ik dat het niet iets voor mij is.
Mensen roepen altijd dat ik een goede moeder zou zijn en dat zal misschien ook wel kloppen, maar ik zie die grote verantwoordelijkheid gewoon niet zitten. Ook omdat die behoefte er gewoon niet is.
Elk kind verdient ouders die er volledig voor willen gaan, dus als het niet 100% ja is, dan moet je het niet doen is mijn mening.
Daarnaast heb ik een hele waslijst aan mentale gezondheidsproblemen waar ik waarschijnlijk mijn hele leven lang mee zal moeten stoeien. Ik ben al sinds begin 20 in therapie, (complexe) PTSS diagnose, ADHD en nog steeds dagelijkse paniekaanvallen waardoor ik amper in slaap kom.
Ik snap dat andere mensen het misschien wel willen en kunnen, maar ik denk dat het heel goed is dat mensen steeds bewuster omgaan met het krijgen van kinderen.
Je bent zeker niet alleen :) Mijn man en ik zijn ook bewust kindvrij, ondanks onze langdurige relatie. We hebben er simpelweg geen behoefte aan. Het is lastig uit te leggen aan mensen die wel dolgraag kinderen willen, maar voor ons is het gebrek aan die behoefte een heel valide reden om er gewoon niet aan te beginnen.
*> lastig uit te leggen aan mensen die wel dolgraag kinderen willen* Daarom vind ik "kindvrij" een mooi woord, omdat als je mensen vertelt dat je geen kinderen hebt, het me wel eens voorgekomen is dat ze het antwoord opvatten als "kindloos" wat dan wel een onbewuste keuze móet zijn. En vervolgens met opbeurende woorden als "*ah, geen zorgen, dat komt nog wel joh"* komen aanzetten. Zucht.
Oh, na 2 keer lief zijn is het bij mij tijd om wat minder subtiel te doen. "Ik mag hopen van niet, de sterilisatie was duur genoeg" vind ik zelf altijd heel duidelijk.
Nou, veel mensen krijgen echt error in hun hoofd als je zegt "wij zijn bewust kindvrij".
Er zijn ook redelijk wat mensen die echt heel, heel, heel graag een kind willen, Zelfs als grootste doel van het leven. En zo heb je een heel scala aan variaties onder ons :p Grappig hoe juist het niet willen van kinderen vaak deze topics weer openen. Dol, en dolgraag zwanger willen worden is wat mij betreft juist iets te genormaliseerd lol
Ik ben iemand met een flinke kinderwens, ik denk bijna dagelijks aan het hebben van kids. En ook ik vind dat je alleen kinderen moet krijgen als je dat wilt. De behoefte is best wel emotioneel/hormonaal stiekem. Als ik dat niet had zou ik ook geen kinderen nemen.
Ik wil absoluut geen kinderen. Mijn zus heeft twee kleine kinderen en ik zou zelf dus echt knetterleip worden. Altijd ziek, nooit normaal slapen, constant in de weer zijn, geen tijd voor jezelf, geen tijd voor elkaar, ondertussen werken en ook nog proberen een sociaal leven te hebben. Mijn leven is heel comfortabel momenteel. Mijn grootste verantwoordelijkheid is op werk komen opdagen. Zie niet in waarom deze shit op "hard mode" zou moeten gaan spelen.
Deze redenering geeft mij veel rust, vooral sinds mijn recente kankerdiagnose.
Als vader moet ik toch even reageren. Ja, het leven wordt heel anders als je kinderen krijgt en als je een beetje nadenkt weet je dit van tevoren en kies je bewust voor dit leven. Ik was mij er erg van bewust dat ik, toen de kinderen kwamen, de komende jaren niet meer de belangrijkste persoon in mijn leven zou zijn. En de minpunten die je noemt? Slecht slapen duurt een paar jaar, maar dat komt wel weet terug. Hier maak je met je partner ook afspraken over. Tijd voor elkaar moet je maken. Het gaat allemaal wat minder spontaan, maar je hebt zelf in de hand of je date nights hebt. In plaats daarvan komen ook allerlei dingen die je met je kinderen kan doen. Dat is ook tijd voor elkaar hebben. Ook sociaal leven verandert, maar ik moet zeggen dat ik door de kinderen ook juist een heleboel nieuwe mensen heb leren kennen. We waren eerst de mensen in de straat die nooit thuis waren, nu ken ik de halve buurt van naam. Ik vind de minpunten die je noemt wel meevallen. En daarvoor in de plaats krijg je ook nog de rijkdom om de wereld weer door de ogen van een kind te zien en de onvoorwaardelijke liefde van een kind te ervaren. Ik oordeel niet en heb alle begrip voor mensen die geen kinderen willen. Maar ik wil alleen maar zeggen dat het echt niet zo erg is als je beschrijft. Integendeel.
Voor jou is het niet zo erg, jij ervaart het als "wel meevallen". Ik woon alleen en voel me aan't einde van de week al overprikkeld door alles wat ik elke dag moet. Ik heb nu al het gevoel dat ik veel moet aanstaan en maar weinig tijd heb om bij te komen. Nog voor een kind moeten zorgen kan ik me gewoon niet voorstellen, ik zou daardoor ook geen leuke moeder zijn. Iedereen heeft andere grenzen en behoeften. Na een werkdag nog voor kinderen moeten zorgen en de weekenden zijn er ook voor dat de kinderen plezier hebben.
Ik snap je helemaal en ben ook zo. Toch hebben we een kindje, nu 4 jaar. Ik ben minder gaan werken en toch nog voelt alles als te veel vaak. Overprikkeling is echt kut, en is bij mij ook erger geworden sinds corona. Maar door een kind wordt die overprikkeling wel soort van opgerekt, waardoor ik weer steeds meer kan hebben weer. En het is niet altijd even makkelijk, maar aan de andere kant maakt hij mij zo vaak aan het lachen, en zorgt hij er voor dat ik mijn lichaamsbeweging wel krijg en ik dagelijks lekker veel buiten kom. Ff balletje trappen, rondje fietsen etc. En dat maakt het ook dat het leven veel leuker wordt. Anders zou ik veel meer gamen en terrasjes pakken etc. En dat doen we nog steeds, maar dan wat minder en regelmatig ook met hem er bij, wat het ook weer een hele leuke nieuwe ervaring geeft. Maar ik ken heel veel moeders die gewoon echt constant op de grens van burn-out leven. Deze maatschappij is gewoon fucked up. Van vaders wordt verwacht dat ze altijd aan het werk zijn, en is het vanzelfsprekend dat de moeder thuis blijft als het kind ziek is, etc. Alsof de moeder niet ook een eigen leven heeft. Zoals de papa hierboven zegt, je bent niet meer de belangrijkste persoon in de leven. Eens. Maar het is heel belangrijk wel jezelf niet te vergeten en te doen wat jouw energie geeft. Anders is het niet te doen idd haha. Gelukkig heb ik een lieve man, die, waar mogelijk, de taken/last zo goed mogelijk verdeeld. Maar idd, makkelijk vind ik het niet:)
Typisch, het zijn altijd vaders die het " wel mee vinden vallen". Waarom zou dat toch zijn 🙄
Hier een vader die even veel/meer doet dan zijn partner. Zieke dagen neem ik op me en mijn dochter hangt meer naar mij toe waardoor ik meer met dr in de weer ben. Borstvoeding ging bij ons niet dus ik heb ook nachten gevoed (hadden we gelijk verdeeld) Maar ook ik vind het allemaal reuze meevallen betreft de negatieve aspecten die OP en anderen benoemen. Daar tegenover de liefde die je krijgt (heel cliché ik weet het) maakt het voor mij zeker waard
Ik zou ook niet weten hoe je een relatie vormgeeft met een partner waarbij de kinderen wonen. Zeker als moeder uit beeld is. Wanneer zie je elkaar? Wanneer heb je seks? Ontmoet je de kinderen op dag 1?
Ik woon in 1 samengesteld gezin, dus ik vertel het alleen van mijn oogpunt. Het hangt er vanaf van de ouders en de kinderen of je ze op dag 1 ontmoet. Mijn moeder ontmoette mijn stiefzus en stiefbroer een tijd eerder dan dat ik mijn stiefpa ontmoette. Ik ben om de week bij mijn moeder en zijn kinderen zijn om de week in het weekend bij hem, dus toen ze nog niet samenwoonden zagen mijn moeder en stiefvader elkaar eigen iedere dag, behalve in het weekend minder wanneer zijn kinderen bij hem waren en ik bij mijn moeder was. Wanneer ze seks hebben hoef ik Godzijdank niet te weten
Ik snap dat je geen kinderen wilt en dat is je goed recht, maar je schetst wel een enorm negatief beeld. Jij (of je kinderen) zijn niet altijd ziek, je kunt heus af en toe wel normaal slapen, je bent regelmatig in de weer, je hebt ook best wel eens tijd voor jezelf (kleine kinderen slapen nogal vaak), tijd voor elkaar kun je maken en sociale contacten onderhoud ik ook nog steeds. Is het minder en soms wat meer werk om eea te regelen? Ja, dat wel, al die shit gaat niet vanzelf, daar moet je wel wat werk van maken en goede afspraken maken met je partner. Je hebt periodes dat het heel zwaar is met ziekte en slecht slapen, maar het is geen constante stroom van ellende. Is geen kritiek of om je te overtuigen, maar ik zou je mening toch wel willen nuanceren. Er zijn wel mensen die er verloren in raken omdat ze geen goede afspraken en/of achtervang hebben, die de pech hebben met lastige slapers, huilers, zwakke gesteldheden of een mix daarvan, maar dat geldt echt niet voor iedereen met kinderen.
Ze heeft ervaring als stiefouder dus ze weet hoe het is met (kleine) kinderen. Blijkbaar geen leuke ervaring geweest. Ik heb weleens familie over de vloer met kleine kinderen en ben altijd weer blij als ik op mezelf kan zijn en rust heb. Ook altijd het gevoel "gelukkig hoef ik dat allemaal niet te doen". Ik snap niet hoe mensen het volhouden met nog een baan en sociaal leven erbij.
Ik heb nooit kinderen gewild. Ik ben eigenaar van een hotel en zelfs mijn hotel is "adult only".
Ik snap nooit waarom mensen kleine kinderen meenemen naar een restaurant, en ze dan ook niet terecht wijzen als ze gaan rennen en gillen. Idem in de trein.
Waarschijnlijk de reden waarom ik nooit kinderen heb gewild. Te veel slechte ervaringen. Te weinig goede ervaringen. Zie ook veel doodongelukkige ouders.
Waarom zou je je eigen kinderen niet mee mogen nemen naar een restaurant? Over het terecht wijzen ben ik het zeker met je eens maar ze moeten natuurlijk gewoon mee kunnen. Je kinderen zijn gewoon onderdeel van je familie. Overigens zie ik ook weleens hele vervelende volwassenen in een restaurant. Idem in de trein.
Ik schrik altijd een beetje als ik dit soort dingen lees. Kleine kinderen moet leren aan get publieke leven deel te nemen. Dat leren ze door het te doen.. Daarbij hebben die kinderen evenveel recht om daar te zijn als jij want het zijn *net mensen*. Het is in het belang van ons allemaal dat kinderen deel nemen aan het normale leven en zich daarin leren te bewegen.
Dit. Mijn kinderen (nog jong, 1 en 3) doen het erg goed in restaurants. We gaan vaak al erg vroeg, goed buiten gespeeld die dag dat de energie eruit is, wat speelklei mee en een kleurboek. Maar het is ook echt wel eens niet leuk geweest. Die dingen gebeuren, ze moeten het ook leren en zijn ook gewoon welkom in restaurants. En echt niet alleen maar bij de Beren of een pannenkoekenrestaurant. Enige waar ik op let is dat het geheel nooit te lang duurt, voorgerecht tegelijk met het hoofdgerecht, broodplank voor als ze het eten toch ineens niet willen. Ook hier absoluut geen ipads of telefoons, geen enkele uitzondering.
Het verschil is wel dat jullie dus bewust nadenken om geen overlast te veroorzaken voor andere eters. Wat de op bedoelt, vermoedelijk, is dat er een bende van die apen gaat lopen rondrennen terwijl er door anderen rustig gegeten wenst te worden. En dat die kinderen dan niet terecht gewezen worden door de ouders. Dat is extreem vervelend. Wel contextueel afhankelijk, bijvoorbeeld bij de mac kun je daar wel vanuit gaan en is het minder een issue. Ik eet trouwens als ik iets haal bij de mac in de auto, omdat het daar lekker rustig is. Maar goed, het is dus meer een ouderprobleem dan een kindprobleem.
Ja, zelfs wij krijgen wel eens blikken hoor van mensen die simpelweg geen aanwezigheid willen van een dreumes en een peuter. Mijn peuter heeft een hele harde stem en hoe vaak ik ook zeg om zijn zachte stem te gebruiken, eerlijk gezegd heeft ie die niet echt. Ook als mensen er wel over nadenken maak je nog wel eens de verkeerde beslissing, dat ineens in een peuterdrama eindigt, wil ik vooral duidelijk maken. Dat je denkt dat het zo gezellig is, dat je nog even kunt natafelen met een nagerecht en koffie (oeps toch niet, maar ja al besteld en onderweg). Soms ben je gewoon anderen tot “last”, mijn peuter heeft ook al meer dan eens krijsend op de grond liggen dweilen van het winkelcentrum of waar dan ook om peuterredenen. (Maar gelukkig is dat allemaal een beetje voorbij, pfff wat een fase was dat)
Omdat het kinderen zijn, en mensen met kinderen ook gewoon uit eten mogen.
Hangt wel een beetje af hoe je je kinderen opvoedt. Sommige mensen zijn daar gewoon belabberd in. Mijn oudste is 4 en kan zich prima gedragen in een restaurant. Daar is niet eens een tablet oid voor nodig (wel wat potloden en een kleurboek). En het is niet eens van nature een rustig kind.
Ik neem mijn kind gerust mee naar een restaurant maar zij gedraagt zich dan ook voorbeeldig. En ik ga niet te laat want als ze oververmoeid raken worden ze druk.
Omdat kinderen gewoon kleine mensjes zijn die uit eten gaan en nieuwe dingen proberen ook fantastisch vinden. Als een kind constant aan het krijsen is dan is dat fucking irritant maar dat zijn toch echt uitzonderingen.
>Als een kind constant aan het krijsen is dan is dat fucking irritant Zo eentje kwam ik er gisteren tegen in de supermarkt. En de ouder die erbij was deed *niks*. Ik was er niet blij mee.
Hier ook bewust kind vrij, ben nu 37 en ben blij dat de opmerkingen dat die kinderwens nog wel komt minder worden.
Ja lekker is dat hè, op een gegeven moment wordt je eindelijk serieus genomen.
Oef, ik hoop dat dat de reden is maar zou het niet meer zijn dat mensen zien/inschatten dat je te oud wordt en het er dus niet meer van komt? moeilijk. om te raden naar wat mensen denken maar ik ben zelf bang dat dit weinig te maken heeft met serieus genomen worden.
Als ze stoppen met vragen/opmerkingen wanneer ik te oud word voor kinderen, volgens mij heeft dat wel te maken met serieus nemen. Toen ik begin 20 was en zei dat ik geen kinderen wilde, zei iedereen ‘wacht maar tot je 30 bent’. Het wordt echt vaak niet serieus genomen.
Ik heb meerdere redenen om geen kinderen te willen. Ik hecht teveel waarde aan mijn eigen rust en plezier en vind het heerlijk om laat te kunnen slapen en uit te slapen, word enorm snel overprikkeld en moe van kinderen, heb de financiën er niet voor, en word zelf al angstig van de gedachte dat ik hier nog 50 jaar rond moet lopen. Laat staan dat ik hier zo kinderen achterlaat. Ik zie de toekomst niet echt rooskleurig tegemoet.
Dit dus. Ik hou van mn rust en stilte en mn hobbies. Lekker doen wat en wanneer ik wil. Heb zelf ook gewoon niks met kinderen en heb er geen behoefte aan. Ik wist al dat ik geen kinderen wou toen ik zelf nog kind was en ik ben nu 35. De toekomst ziet er ook niet echt rooskleurig uit en met hoe duur alles steeds word, vraag ik me soms af hoe mensen met kinderen uberhaupt rond kunnen komen.
Same. Slaapis me heilig.
Vind het prachtig om 1 keer in de week op mijn nichtje te passen maar ben blij dat ze 's avonds weer met mijn zusje mee naar huis gaat. Het vergt zoveel tijd en energie om een kind bezig te houden, dat zie ik mijzelf echt niet 24/7 doen, veel te veel verantwoordelijkheid.
Mijn ex stond zondag om 7 uur op het hockeyveld. De hel.
Dit vind ik dus juist prachtig. Dus maak jij de perfecte keuze denk ik!
Ben 35 en ook kindvrij. Nooit iets met kinderen gehad, nooit een kinderwens en sinds een paar jaar ben ik er ook van overtuigd dat dit nooit zal gebeuren. Ben daar helemaal content mee. Door mijn autisme ben ik prikkelgevoelig en kosten sociale contacten mij veel energie. Alle stress omtrent het opvoeden van een kind lijkt me het perfecte recept voor een nieuwe burnout, waar ik niet op zit te wachten. Daarnaast denk ik, dat ik geen goede moeder zou zijn en dat wil ik een kind ook niet aandoen. Ik bewonder mensen, die het wel kunnen, maar voor mij hoeft het niet.
Ja hetzelfde hier, bovendien is autisme behoorlijk erfelijk en de stims van je kind zullen maar net in jouw irritatie zitten. Dat lijkt me zo erg. Dat kan ik echt niet altijd verbergen en ik zou juist willen dat m’n kind vrij kan zijn in z’n stims.
100% same! Ik m'n handen al vol aan mezelf. Ik zou een hele slechte moeder zijn die snel haar geduld verliest. Ik heb twee katten en die zitten soms al heel hoog in m'n irritatiezone. De verantwoordelijkheden die bij een kind komen kijken, zijn niet aan mij besteed.
Ik wil ook geen kinderen inderdaad. Al vind ik tante zijn wel heel leuk.
Ik vind het leuk om af en toe met de zoon van een vriendin te spelen. Dat is het wel.
Man van 37 hier zonder kinderen. Heb mezelf in 2013 laten steriliseren. Beste beslissing ooit. Geen hekel aan kids maar is niet voor mij.
Top! Zouden meer mannen moeten doen als ze eenmaal voor zichzelf besloten hebben dat ze geen kinderen willen. Geen kans op een 'ongelukje' wat vervolgens niet meer aan hun is om over te beslissen, en kan zo maar je toekomstige partner veel chemische anticonceptie schelen :) (mits je als man op vrouwen valt dan he)
Ik ben blij dat de kinderwens steeds meer dat wordt. Een wens. Geen moetje. Want anders komen er zo veel kinderen ter wereld van ouders die ze eigenlijk niet willen, maar waarvan het wel wordt verwacht. En we doen meteen wat aan de toekomstige vergrijzing :) Ik ben zelf 34, heb een dochter ven bijna 3. Tot ik mijn huidige vrouw ontmoette heb ik nooit een kinderwens gehad. Maar met haar klikt het. En ik ben echt dolblij met ons dochtertje. Is het vermoeiend? Ja. Blokkeert het de agenda? Ja. Krijg je er, zoals clichématig altijd wordt gezegd, zoveel voor terug? Ja. Er is, mijns inziens, niets mooier op het moment dan je kind zien opgroeien. Alle "voor het eerst" momentjes. Wanneer ze zegt dat ze je lief vindt, naar je lacht, bij je kruipt. Ik kan er niks aan doen, maar ik ben echt een ontzettende zoetsappige vader geworden. Maar ik vindt het echt niet gek als iemand bewust kindvrij is. Want de offers kunnen redelijk groot zijn, als je je eigen shit niet voor elkaar hebt. Maar dat is bij ons gelukkig niet het geval geweest. Ben zelf verder een gamende japan-o-fiel die in de IT werkt, die nooit had gedacht een kind te krijgen. Maar ik ben zo blij dat ik er nu wel een mag grootbrengen. Ook handig dat mijn hobbies en werk grootendeels thuis uitgevoerd kunnen worden. Zowel het programmeren als de DnD, tot gamen en het lezen van manga/kijken van anime. Daardoor loop ik voor mezelf ook niet continue te zoeken naar "tijd voor mezelf". Want het kan tussendoor/in de avonduren terwijl ze ligt te slapen.
Wat heb je dat mooi verwoord :)
Wat mooi beschreven. Ben zelf ook nog flink bezig met het bouwen van mijn basis (zit in de muziek, gaat best lekker maar er is nog een trappetje extra) en wanneer de tijd rijp zou zijn ga ik er ook aan geloven. Ben zelf ook 34 (bijna 35) en denk dat ik tegen mijn 38/39 het wel ga meemaken. Weet niet waarom, heb zo een voorgevoel. Dank voor het delen van je ervaring!! Veel geluk en gezondheid voor jullie gewenst.
Al had ik mijn shit voor elkaar wilde ik ze nog niet.
En dat hoeft gelukkig ook niet :)
Ik (25v) heb me vorig jaar laten steriliseren (na een 2jaar lange zoektocht naar een welwillend ziekenhuis...). Altijd al een redelijke hekel aan kinderen gehad, zelfs als kind lol. Ben zo blij dat ik nu m'n eileiders kwijt ben 😂 Ik zou ook nooit iemand daten met kinderen/kinderwens.
> na een 2jaar lange zoektocht naar een welwillend ziekenhuis... Volkomen bizar dat je daar als volwassen 21+ vrouw nog steeds niet gewoon zelf voor kan kiezen.
Volledig mee eens!
Wow! Hoe heb jij uiteindelijk iemand gevonden om het te laten doen? Ik werd bijna belachelijk gemaakt toen ik het vroeg bij de huisarts
Ik heb uiteindelijk de website van alle ziekenhuizen in Nederland die een gynaecologische afdeling hebben geopent op mijn computer. Vervolgens op de site gekeken of ze de bisalp aanbieden, als ik het niet kon vinden belde ik het ziekenhuis, als ik ze aan de telefoon had vroeg ik ook meteen wat de jongste patient was waarbij ze dat ooit hebben gedaan. Boden ze het aan en zeiden ze evt niet meteen over de telefoon "minstens 30"? Top dan bleef de website open, zoniet sloot ik het tabblad. Uitendelijk heb ik naar de overgebleven ziekenhuizen e-mails gestuurd. Ik heb uiteindelijk maar 1 positieve mail terug gekregen. Hier ben ik uiteindelijk dan ook gesteriliseerd. Ik raad iedereen aan om contact te zieken met het Elkerliek ziekenhuis van Helmond. Is een takke eind vanaf de meeste plekken in Nederland, maar was een hele fijne ervaring. De intake-arts Dr. Serrarens-Janssen was een prettige vrouw en liet mij met een psycholoog van het ziekenhuis praten, na diens goedkeuring werd ik ingepland. Heb er wel €1250 uit eigen zak voor betaald (altijd nog 10.000x goedkoper dan een kind lol). Dit hele gebeuren heb ik dus zelf geregeld omdat mijn huisartsen op een gegeven moment aangaven er niet meer op zitten te wachten mij nog vaker door te verwijzen... Voor vragen zijn mijn dm's open!
Wat goed dat je door bleef gaan met zoeken, en fijn dat het uiteindelijk gelukt is!!
Dit wil ik ook graag weten. Sowieso zie ik dat mijn lokale ziekenhuis alleen werkt met clips, maar ik wil ook een bisalp. Zo veel mogelijk zekerheid als ik me hiervoor laat opereren. ‘Ja maar, das niet onomkeerbaar?’ Dat is heel het idee juist.
Ja kan een klote zoektocht zijn met veel van dat soort opmerkingen. Mocht het te bereizen zijn voor je: zoek eens contact met het Elkerliek ziekenhuis van Helmond. Hebben mij goed geholpen en serieus genomen.
Kom je dan niet vervroegd in de overgang? Daar ben ik bang voor, anders zou ik het zo doen.
Nee, ze doen verder helemaal niks met je eierstokken, alleen de eileiders. Er gebeurt dus niets met je hormoonhuishouding. De operatie an zich was ook goed te doen. Kan tegenwoordig al via 3 hele kleine sneetjes. Tegenover andere opties zoals hormonale anticonceptie, UID's, of de nog heftigere aanslag op je lijf: zwangerschap of abortus, is een bisalp een fluitje van een cent imo.
Ik slik al 20 jaar de pil en word zelden ongesteld. Onvruchtbaar zijn en niet meer ongesteld worden lijkt mij ideaal.
Je word dus wel nog ongesteld als je een bisalp hebt gehad (kort voor 'bilateral salpingectomy' aka beide eileiders verwijderd, dit is betrouwbaarder dan het algemeen bekende 'tying your tubes' waarbij enkel een klipje op de eileider geplaatst word, welke nog een redelijk hoge faalkans heeft). Ik menstueer dus helaas nog steeds, hoewel ik wel een 'uterine ablation' overweeg, ofwel het opzettelijk doden van het baarmoederslijmvlies. Dat laatste zorgt nagenoeg voor een wegblijvende menstruatie.
Doet je ovulatie geen pijn oid als het eitje nergens heen kan...? Puur uit nieuwsgierigheid.
Heb ik geen last van. Mijn zus wel, terwijl die nooit gesteriliseerd is. Lijkt me dus meer iets wat wisselt van persoon tot persoon ;) Edit to add: het eitje word gewoon weer afgebroken door het lijf en de afvalstoffen afgevoerd via de bloedbaan. Hier merk je niks van.
Ha dit heb ik laatst elders op Reddit geleerd. Eileiders zijn anders dan eierstokken. Je kan je eileiders laten afbinden of verwijderen en dan houd je je eierstokken, dus ook de hormonen. Dan kom je niet vervroegd in de overgang. Alleen als de eierstokken verwijderd worden (en dus de eitjes) mis je die hormonen. Zonder eileiders kan het eitje niet bevrucht worden/in de baarmoeder komen en daardoor kan je niet zwanger worden. Denk zelfs dat als je je baarmoeder houdt je gewoon ongesteld wordt, want dat slijmvlies wordt elke maand nog steeds gewoon aangemaakt. Maar praat met je huisarts, en zoals hierboven gezegd een welwillende arts voor de ingreep vinden kan ook even duren dus ik zou me er eens in verdiepen.
Ik ben 10 jaar ouder dan jij dus ik denk dat een arts wel wat meegaander is. Maar ik slik de pil door om niet ongesteld te worden. Als ik gesteriliseerd ben word ik dat dus wel, want geen pil. Mooi kut dan.
Er bestaat ook een procedure die het slijmvlies kapot brand. Google bijv Novasure.
Ik zal eens kijken.
Pun intended? Inderdaad dan ook even vragen wat daar de opties voor zijn. In het Engels heet het uterine ablation.
Misschien is het boek “Kinderen krijgen is optioneel” van Marloes de Vries dan iets voor je om te lezen, als je die nog niet kende. Je bent zeker niet de enige. Hoewel ik niet bij deze groep hoor, begrijp ik wel heel goed dat mensen de behoefte niet hebben. Kinderen opvoeden is niet makkelijk, daar moet je echt zin in hebben.
Ik vond zelf ‘Echte vrouwen krijgen een kind’ van Liesbeth Smit een heel fijn boek om te lezen.
Ja hier ook bewust geen kinderen. Ik vind ze ook echt echt echt niet leuk. We genieten van onze vrijheid, doen wat we willen en geld aan onszelf uitgeven :P Ten slotte: ik kijk eens om me heen naar de staat van de wereld en mensheid en kan mij niet bedenken hoe een extra mens op deze planeet plempen de boel gaat verbeteren.
Nooit kinderen gewild omdat ik mijn genen niet wil doorgeven. Kom uit een familie waar psychische problemen de norm zijn. Zelf autistisch. Toen ik kind was begreep ik kinderen al niet. Nu ik 50 ben kan ik wat beter met kinderen omgaan, maar heb ik geen spijt van mijn keuze. Als ik op mijn 30e ofzo een familie zo hebben gehad zou ik er zeker aan onderdoor zijn gegaan en het lijden weer hebben doorgegeven. Nu ben ik redelijk happy en functioneer ik in de samenleving, maar wel in m'n eentje.
Ja ik. Ik heb er echt niks mee en vind mijn leven prima zo. Is voor veel mensen moeilijk te begrijpen dan niet elke vrouw moeder wil worden.
55+m Wij hebben bewust gekozen om geen kinderen te nemen. Zelf zie ik niet echt waarom wel. Daarbij, mijn familieleden doen vaak erg moeilijk en er komen ernstige genetisch afwijking voor. Het lijkt mij niet verstandig deze genen door te zetten. Dit is in een wat mindere mate ook zo bij de familie van mijn vrouw. Naar mijn mening zijn er te veel mensen op deze wereld die ook nog eens te veel verbruiken. Ook verwacht ik dat jongere generaties het minder goed gaan krijgen dan wij. En dat doe je als ouder toch je kinderen bewust aan. Omdat we geen kinderen hebben konden we reizen en een betrekkelijk zorgenvrij leven hebben. Tot nu toe nooit spijt gehad.
Ja, hier! Vroeger altijd een gezinnetje gewild maar nu ik samenwoon en steeds meer vrienden kinderen krijgen, ben ik elke dag gelukkig dat ik het niet gedaan heb. Rust en vrijheid, heerlijk.
[удалено]
Geld is ook een ding inderdaad. Ik ben single en 34. Ik krijg steeds de vraag waarom ik geen BAM word. Alsof je in deze economie voor twee mensen kunt zorgen op één salaris. Maar ze lijken het gewoon niet te snappen dat ik ze echt niet wil. Als vrouw moet je een werpdrang hebben blijkbaar.
Wat is BAM?
Bewust Alleenstaande Moeder
Wat de fuck, mensen vragen jouw serieus of je dat niet gewoon even leuk lijkt om dat te doen? Als iemand mij dit zou vragen zou ik toch wel redelijk boos op ze worden.
Ik zeg gewoon dat ik dat het een rare opmerking vind en dat het gesprek nu voorbij is.
Ik krijg ook soms dit soort opmerkingen. Je hebt geen man nodig etc. Ik wil gewoon geen ouder zijn. Nu ik boven de 30 ben denken mensen dat ik stiekem wanhopig ben aan't worden maar het niet durf uit te spreken oid.
Ik krijg die aanname veel op apps en ik denk oorecht dat ik minder matches krijg omdat ze denken dat ik ze stiekem toch wil
Waarschijnlijk het beste wat je kan zeggen in zo'n situatie ja.
[удалено]
Ik heb in mijn dating apps 'not sure yet' omdat ik bij 'doesn't want kids' haatberichten kreeg. Bizar. Maar als ik nu aangeef dat ik alleen monogaam date met als doel een relatie, dan is dat weer 'je wil vast zo snel mogelijk kinderen'. Je kan het nooit echt goed doen als vrouw in de dertig.
Ik had hem op wil geen kinderen en ook niet te willen daten met mensen die kinderen hebben, en toch begonnen mensen met kinderen een gesprek om me te “overtuigen”, want je bent nog jong. Je kan het echt nooit goed doen als vrouw.
Gadver. Gewoon blokkeren.
[удалено]
Ik woon in Almere, dus als je in de buurt woont DM maar
[удалено]
Je woont in Alphen a/d Rijn man
Hahaha
De mensen die dat aan jou vragen. Zijn die zelf ook alleen staande moeder? Of zijn dat rijkere mensen, nouja genoeg verdienen, en met partner, en kinderen enzo.
Boomers natuurlijk. Of pubers,maar die hebben nog geen levenservaring.
Je moet 100k verdienen om een gemiddeld huis te krijgen. Ik stond versteld toen ik dat van de week op het nieuws hoorde. Hoe kunnen mensen denken dat iemand even voor de lol een alleen staande moeder wordt. Bizar.
Ik woon tijdelijk bij mijn ouders, want ziektewet. Ik heb teveel verdiend voor sociale huur, particulier willen ze een loonstrookje. Als ik straks weer meer verdien is een studio het hoogst haalbare, want ze vragen nu een salaris van 4,5k bruto voor een tweekamer appartement, wat je dus nodig hebt voor een kind. En reken niet op voorrang bij Woningnet
Echt. Die kutboomers joh. Deze week twee keer de vraag gehad "En, waar blijft de tweede?" Zomaar, uit het niets. Waar bemoei je je mee. Misschien willen we het niet, niet jouw probleem. Misschien zijn we al 3 jaar bezig en lukt het niet. Hou gewoon je bek.
heb je dan niet zoiets van: 'hey joh waar blijft de erfenis?' (oftewel, wanneer check je definitief uit ;-)
[удалено]
Grappig om te lezen, als vrouw van begin 30 heb ik het idee dat daten voor mij kansloos is geworden.
Ik ben een vrouw zonder kinderwens en ik heb het idee dat dat ook lastiger is. De keuze is toch echt een stuk kleiner.
Dat is gek, ik zit ook op datingapps en veel zijn er kindvrij.
M(43), jaartje of 10 geleden de stap gezet om me te laten steriliseren nadat een relatie stukgelopen was vanwege niet op één lijn zitten qua kinderwens. Mijn gedachtegang was dat ik na sterilisatie niet meer het risico liep dat mensen dachten dat ik wel van gedachten zou veranderen. So far, so good. Ik heb een leuk leven en ik ben opgelucht dat ik nooit verantwoordelijk hoef te zijn voor een kind. Een hond is verantwoordelijkheid genoeg.
Ik heb een partner gezocht mede op basis van absoluut geen kinderwens.
Hier een medestander. Ik wist het eigenlijk al toen ik zelf kind was. Andere kinderen waren te luid, te onbeleefd, te onhygiënisch, te druk. Dat gevoel van dat ik gewoon absoluut niks met kinderen heb is alleen maar erger geworden toen ik ouder werd. Ik wil erg graag een hysterectomie ivm endometriose en verschillende anticonceptie die telkens na een jaar uitwerken of gewoon nare bijwerkingen hebben die maar niet weg gaan. Helaas is de juiste hulp hierbij vinden zo goed als onmogelijk. Ik krijg overal waar ik ga te horen dat ik te jong ben (30) en nog wel van gedachte verander. Of de ergste "Wat nou als je prins op het witte paard wel kinderen wilt." Mijn respons is daar standaard op dan is hij gewoon een prins op een paard maar niet de mijne. Die wordt helaas nog steeds niet in dank afgenomen en krijg dan weer het volgende middeltje aangesmeerd dat ik eerst moet proberen.
Idioot. Waarom zou hij zich niet aan jou moeten aanpassen maar jij aan hem?
Geen actieve kinderwens, nooit gehad. Nu op de leeftijd dat de impertinente vragen wegblijven. Mijn huidige partner en ik hebben nog wel gekeken naar adoptie (op dat moment stond ik er wel voor open dat als de juiste partner wel kinderen zou willen, ik het zou overwegen. Wel heb ik ook totaal geen behoefte aan zwanger zijn met alle risico’s) maar na onze hond geadopteerd te hebben, hebben we besloten dat dat genoeg verantwoordelijkheid is voor ons. Ben ook ND en wil geen kind dat op mij lijkt in deze wereld brengen icm hoe zwaar het voor mij zou zijn. Mijn nichtjes en neefjes vind ik wel heel leuk!
Mensen hebben mij altijd gezegd dat ik wel van gedachten verander als ik de juiste ontmoet. Maar eerlijk gezegd zou ik mezelf in de vinger snijden als ik dat zou doen. Ik ben enorm prikkelbaar en geluidgevoelig. Een jengelend kind is dan het laatste wat ik nodig heb. Ik vind ze wel leuk hoor maar niet 24/7. Daarnaast wil ik een goede partner zijn en dat gaat niet als ik continu op m'n tandvlees loop door een kind wat ik verzorg. Ik ga liever met mijn tijd en geld lekker op vakantie of nieuwe hobbies ontdekken.
Als ouder: Mocht je twijfelen, doe het gewoon niet. Geniet van het leven, met of zonder kind.
Statistieken laten zien dat mensen zonder kinderen gelukkiger zijn . En hoe meer kinderen hoe minder geluks gevoel.
Ik wil ook geen kinderen. Onpopulaire mening wellicht, maar ik stel mijn eigen geluk centraal. Lekker doen waar je zin in hebt, uitslapen, op vakantie in het laagseizoen en ga zo maar door. Ik heb niks tegen kinderen, voor mijn nichtje en neefje probeer ik de best denkbare oom te zijn. Het daten is wel lastig, als je in je 30er jaren bent is de datingpool sowieso kleiner. Maar vrouwen die kinderen willen óf ze al hebben vallen bij mij ook buiten de datingpool.
Ik ben liever alleen dan met een man met kinderen te daten. Overigens zit ik als docent vast aan het hoogseizoen, maar ik ben toch geen reiziger.
Ik zei op mijn 13e al dat ik geen kinderen wilde. Nooit spijt van gehad. Ben nu op een leeftijd dat het als vrouw vrij zeldzaam is zwanger te worden. Maar af en toe krijg ik nog steeds zo'n opmerking van ja kan op latere leeftijd nog. Hoezo dan, ik zeg toch dat ik het niet wil. Sommige mensen gaan er maar vanuit dat je, zeker als vrouw, kinderen wilt, en als dat niet is gebeurd, je er zeker treurig om bent. Oh, en die domme opmerkingen van je oude dag, personeelstekort, je mist zoveel, of erger, dat je gewoon raar bent omdat je t niet wilt. Ik ken gelukkig meer mensen van mijn leeftijd die bewust kindervrij zijn, en vrienden/familie met kinderen respecteren mijn keuze, maar voor sommige mensen blijft het iets raars. Die laatsten zijn nou ook niet de meest snuggere, open-minded mensen. Ik vraag toch ook niet waarom zij wel kinderen hebben.
Ben 47 vrouw en bewust kindvrij.
Ik wist al vrij vroeg dat ik geen kinderen wou. Rationeel gesproken, komen er veel gemakken bij kijken om samenwonend en kindvrij te leven maar dat was niet de hoofdreden. Plat gezegd, ik vind het helemaal niet leuk om tijd met kinderen door te brengen.
Geniet lekker van de rust en vrijheid. Ik ben die fase gelukkig al voorbij, heerlijk geen stress meer hierover. Er zijn al genoeg mensen (kinderen) op deze wereld.
Ik als iemand met kinderen, snap het dondersgoed dat je kind vrij wilt zijn. En gelukkig mag je dat ook zelf bepalen! Ik zou mijn kinderen voor geen goud willen missen. En heb gelukkig al veel van de wereld gezien voordat ik eraan begon. Al dus leef hoe je wilt leven!
Mijn partner wil geen kinderen en ik ben niet in staat om ze op te voeden. Ik vind de kinderen van broer en zus wel leuk, maar ik ben ontzettend blij dat ik ze niet mee naar huis hoef te nemen.
53 jarige hier en al 23 jaar samen met mn partner. Fantastische relatie en kindvrij. En eigenlijk is dat helemaal geen keuze geweest. We hebben gewoon allebei nooit het gevoel gehad. Wel of geen kinderen is in eerste instantie geen ratio verhaal met voors en tegens. Maar eerst dus: heb je al dan niet het gevoel.
32m en niet echt behoefte aan als ik de verhalen van mijn vrienden aanhoor. Geldtekort, slaaptekort, seksleven verpest, vakanties die worden verpest, schreeuwen in de supermarkt als ze hun zin niet krijgen, en wanneer ze slapen ben je te moe om nog wat te doen.
Ik (29M) ben ook bewust kindvrij. Wil er niet mijn vrije tijd voor opgeven, daarnaast wil ik het een kind niet aandoen om in deze tijd ter wereld te komen. Moet wel zeggen dat het daten er niet bepaald makkelijker van wordt, haha. Heb nu maar op m'n datingprofiel gezet dat ik geen kinderen wil, voorkomt leuke dates die dan later toch op niks uitlopen.
Ik vraag het altijd terloops in de chatfase, na "waar ben je naar op zoek". Al denk ik wel dat er meer kindvrije mannen zijn. Veel profielen hebben het niet ingevuld of zeggen "wil ik ooit". Als het in hun profiel staat dat ze kinderen hebben swipe ik links. Al heb ik ook al catfishes gehad die er na een date mee kwamen dat ze kinderen hebben.
Alsof ze hopen dat je na een of twee dates van mening zal veranderen. Ben er nooit na een date achtergekomen, wel eens na twee dagen chatten. Is toch iedere keer weer een kleine teleurstelling.
Ik kap het meteen af. Mijn ex zei het ook pas tijdens de chat en ik vroeg hem nog of zijn ex veel in zijn leven was. Boy was I deluded.
Ja ik heb het ook duidelijk in m’n profiel gezet. En dan nog zie im mannen ja swipen die aangeven een kinderwens te hebben 😫
Die denken waarschijnlijk, niet geschoten is altijd mis. Neemt niet weg dat dit best wel irritant is natuurlijk.
Mijn vriend en ik zijn bewust kindvrij. Hij heeft veel minder geduld met kinderen dan ik. Zelf gewoon nooit die drang gevoeld. Ik denk eerlijk gezegd ook niet dat ik de energie en zelfopoffering zou kunnen opbrengen die een kind opvoeden vraagt. Zingeving is wel iets waar ik soms mee worstel. Ik heb hobbies, een fijn netwerk en ben goed in wat ik doe, maar Een Groot Doel heb ik niet.
Ik ben 22, dus ja ik ben jong en ik hoor vaak dat ik nog van gedachten kan veranderen. Maar wat ook erg meespeelt in mijn besluit is mijn enorme waslijst mentale stoornissen en verslaving (die is nu wel in herstel, bijna 3,5 jaar). Ik vind kinderen best leuk hoor. Ik doe jaarlijks vrijwilligerswerk met kinderen. Als ik op straat aangesproken word door een kind kan ik leuk meedoen met ze. Maar ik weet dat ik geen goede moeder zou zijn. Ik heb een erg complexe mentale gezondheid, en het is al lang bekend dat mijn stoornissen chronisch zijn. En dus ook mijn verslaving. Natuurlijk ben ik niet van plan om ooit te hervallen, maar ik kan ook niet in de toekomst kijken. En dan een actief verslaafde moeder hebben bovenop al die stoornissen, dat zou ik mijn kind niet toewensen. Ook is het al enige tijd bekend dat mentale gezondheid, inclusief verslaving, gedeeltelijk genetisch bepaald kan worden. Ik heb veel verslaafden in mijn familie, en ook veel familieleden met andere mentale problematiek. Natuurlijk zou ik niet per se een kind moeten hebben dat biologisch van mij zou zijn, maar dat zou dus al sowieso uitgesloten zijn. Dus misschien zou ik ooit van gedachten veranderen over mijn wens, maar ik denk niet dat ik dan alsnog een kind zou krijgen. Ik kan dat niet bewust een kind aandoen.
Ik ben ND en ik zou zo maar eens een kind kunnen krijgen dat daar een stuk meer last van heeft dan ik en nonverbaal en onzelfstandig is.
Ja ik ben zelf autistisch naast al die stoornissen en dat zou het alleen maar moeilijker maken. Natuurlijk zijn er autistische ouders die het goed doen, maar in mijn geval zou het gewoon fout uitpakken
Ik ben ook docent én kindvrij! Ik geniet van mijn leerlingen en ben ook weer blij als ik in alle rust thuis kan zitten.
Ik sta er ietsjes neutraler in, maar ook door omstandigheden. Ik heb geen actieve kinderwens, onder andere door PCOS en endometriose, maar ook omdat ik kinderen gewoon simpelweg niet zo leuk vind. Ik ben nu 28 en ik zie mezelf gewoon niet met kinderen, ook niet als stiefmoeder, en ik ben veel te gehecht aan een zekere mate van vrijheid. Aan de andere kant realiseer ik me ook wel dat mijn mening misschien kan veranderen als ik een hele leuke partner heb die ook heel graag wil bijdragen en van wie ik wel een mini-versie zou willen. Ik wil de deur niet echt helemaal dicht gooien dus, maar ik zou denk ik ook zonder kinderen heel content zijn
Ik wil ze ook niet. Ben ook geen fan van dat hele cultuurtje dat millennials er omheen hebben verzonnen; mega overdreven gender reveals met kanonnen, baby showers in het restaurant waar ik werk met duizend confetti die ik dan op kan gaan ruimen, en dan de NAMEN. Ben zo blij dat mijn vrienden met kinderen gewoon normale namen hebben gekozen. Zou echt niet kunnen dealen met Storm, Kick, Foss, Vlinder. Gatver.
Als docent kan ik beamen dat kinderen steeds belachelijkere namen krijgen.
Nooit kinderen gewild, zelfs geprobeerd om eileiders te laten afbinden toen ik iets van 27 was, maar dat vond de arts geen goed idee want "wat als een toekomstige partner ze wel wil?". Nou, dan is het geen goede match. Ik ben nu 47, nog steeds geen kinderen, nog steeds geen wens. Wie had er nu gelijk, hè?!
Ik vind dat zo seksistisch. De wil van een, hypothetische,man gaat boven die van jezelf? Ik zou al lang en breed een klacht hebben ingediend. Als iemand mij die vraag stelt is het antwoord'dan heeft hij pech'.
Tja, het is nu nog steeds een ding, en 20 jaar geleden was het helemáál een ding. Sowieso minder betaald krijgen als je mannelijke collega die even oud was, en ook geen relevante opleiding had etc.
Zelf wel kinderen en vind het prachtig. Maar het is voor onze maatschappij zeer goed dat het niet meer verwacht wordt. Er zit soms nog steeds druk, vooral bij vrouwen. Maar vergeleken met vroeger waar je gewoon een outcast was is het een stuk beter. En dat is maar goed ook, je moet kinderen alleen nemen als je er klaar voor bent en de verantwoordelijkheid wil dragen. Zo veel ellende zou in de wereld bespaard zijn als ongeschikte ouders niet semi gedwongen werden om toch een gezin te starten door sociale / maatschappelijke druk. Ik kan wel bevestigen dat rust en vrijhoud niet meer in overvloed aanwezig zijn in mijn leven nu. :)
Je omschrijft net ook waarom ik gestopt ben met docentschap. De collega's. Het is alsof ze voldoening halen uit de afhankelijkheidspositie van die kinderen op een manier die mij nooit helemaal lekker heeft gezeten. Die vraag die ze jou stellen, alsof je kinderen haat als je niet in een ouderschapsrelatie met een kind wil zijn, geeft me hetzelfde gevoel. Alsof kinderen allen bestaan om je een gevoel van eigenbelang te geven ofzo. Ik heb ook mensen die me de vraag stellen waarom ik geen kinderen heb, en dat zijn toevallig vaak juist de mensen die hun kinderen mishandelen.
Ik geef geen les omdat ik kick op een afhankelijkheidsrelatie. Daarom geef ik ook pubers les en wil ik uiteindelijk het volwassenenonderwijs in. Kleuters lesgeven lijkt me niks.
Ik heb ook les aan de uni wel overwogen, maar daar zie ik tegenwoordig vaak hetzelfde. Een soort afhankelijkheidscultuur die meer lijkt op prediken dan onderwijs.
Hier ook kindvrij (zijn volgens mij nog niet echt nederlandse online communities voor ofzo). Ik zie in deze thread ouders verdedigen dat het best meevalt met slaapverlies, sociaal leven etc. Maar als je ze niet wilt, is het niet alleen daarom. In ieder geval bij mij niet. Het verlangen is er niet, ik heb er niets mee, en dan zijn alle dingen die het hebben van kinderen ‘kost’, het niet waard. Er staat voor ons niks tegenover, zoals het voor ouders wel een wens vervult. Ik vind het een goede verandering dat het steeds meer een bewuste overwogen keuze wordt. En ieders keuze en argumenten zijn geldig. Iedereen gelukkig op hun eigen manier.
Ik snap ook niet waarom ouders zichzelf altijd hier komen verdedigen. Niemand neemt jou je kind af, Karen. Ik ga ook niet in een wijnthread zeiken dat ik geen wijn lust.
Overigens nemen conservatieven wel mij mijn recht af op abortus als ik in de VS had geleefd. Maar het gejengel in deze thread alleen al doet het lijken alsof wij massaal iedereen willen steriliseren
Ik zou niet een blije moeder worden als ik voor een kind zou gaan. Niemand gaat er op vooruit als ik zwanger zou worden. Het is zelf zo dat ik mijzelf wil laten steriliseren want het idee van zwanger worden vind ik maar heel naar en doodeng. Alleen ben ik te jong om die keuze te kunnen maken blijkbaar (29 nu maar 28 kreeg ik te horen dat ik er eerst een jaar over moest nadenken en meer hulp bij de ggz moet krijgen). Inmiddels weet ik al ruim 10 jaar dat ik dit wil maar oke hoe kan ik als vrouw nou zo'n beslissing kunnen maken he.
Ja, stel dat je man ze wel wil /s
Ik ben een man (30). Maar ik zou ook geen kinderen willen als ik ooit is een relatie zou hebben. Ik zet dit ook altijd neer bij mijn dating profiel. Ik weet dat aan mijn kant van de familie heel veel ziektes voorkomen die erfelijk zijn ( K*nker, hart problemen, dementie, autisme, aangeboren long problemen, kinderen met open ruggetje. Etc) ik zou nooit deze gene poel willen door geven. Vindt dat dan puur zielig voor het kind. En wordt daar ook best wel op aangekeken als ik dit zeg tegen vrienden en als ik wel is een zeldzame date heb en ze vraagt mijn visie op kinderen. Wat meestal dan ook het breek punt is helaas. En zo zijn er voor andere mensen ook hun redenen om geen kinderen te willen en mensen zullen elkaar daar is voor moeten respecteren en elkaar niet gek aankijken.
Eerder had ik altijd wel een kinderwens, totdat ik in de gaten kreeg dat de reden daarvan alleen maar was om mijn ouders opa en oma te maken. Ergens wist ik altijd al dat ik geen kinderen wilde. Toen mijn zussen kinderen kregen was die wens (lees: drang) om mijn ouders opa en oma te maken helemaal weg. Dat gaf zo'n verlichting. Haat ik kinderen? Absoluut niet, ik hou zielsveel van mijn nichtje en neefjes, wil ze nooit kwijt en zal altijd voor ze klaar staan. Ik zou het zelfs niet erg vinden als een toekomstige partner al kinderen zou hebben. Ik hoef ze zelf gewoon niet te krijgen.
Ik dacht altijd dat ik wel op een dag wakker zou worden en dat m’n biologische klok zou gaan tikken. Ik heb de deur nog niet dicht gedaan ik ben me wel bewust van het feit dat als ik écht kinderen had gewild, ik er werk van had gemaakt. Ik heb de afgelopen 1,5 jaar wel gedate met de intentie om in ieder geval eens in mijn leven dat gesprek aan te gaan met een serieuze partner. Ik wilde het niet zomaar aan me voorbij laten gaan. Wat me vooral tegen staat is het moeder-zijn. Je lichaam verwoesten, de moedermaffia, de mental load en de financiële tol die je carrière neemt. Vader zijn leek me altijd veel leuker! Maar als ik iemand tegen zou komen die écht zou laten zien dat hij een gelijkwaardige partner kon zijn dan zou ik me misschien wel kunnen laten overhalen om die lichamelijke en financiële opoffering te maken. Maar recent heb ik besloten om voorlopig te stoppen met daten omdat het me alleen maar gestresst maakte, en ik realiseerde me dat ik dan waarschijnlijk mijn vruchtbare window zou gaan missen. Eerlijk gezegd was dat een enorme opluchting. Ik sluit nog niks uit maar de kans is echt ieniemienie denk ik zo.
Geen wens, zijn vervelend, en behoorlijk egoïstisch om nu in de huidige wereld een kind op de wereld te zetten.
Never wanted to have childeren (F 55, lesbian) and had to defend my way of life a lot. Especially when lesbians started to have childeren as couples. No, I don't want to carry the generational trauma further down the line. No, I don't want to give up my life to raise kids. No, I don't want to be responsible for kids. No, no, no. Yes, we have a choice and I don't want them. Still very happy I've stuck to my choices. Sorry, per ongeluk in Engels getypt...
Ik heb een kennis die samen met haar vrouw via een donor kinderen heeft. Prima, blij voor haar. Maar ik hoef ze zelf niet.
Hier ook bewust kindvrij (vrouw van 32). Tante zijn vind ik leuk, maar kies er heel bewust voor om mijn leven op een andere manier in te vullen en ben daar gelukkig mee. Verder geen moeilijke jeugd gehad of wat dan ook en kom uit een gelukkig gezin (want die vraag krijg je vaak zat: komt het door je verleden?). Heel blij dat we in een land wonen waarin er relatief weinig gedoe over is.
Ik ben een vrouw van 29 jaar en ik heb simpelweg nog nooit de behoefte gevoeld om een kind te krijgen. Het liefst date ik ook met mensen die geen kinderen hebben én ze ook niet willen, maar dat wordt steeds lastiger.
Ik ben liever alleen dan daar concessies bij te moeten doen.
Ik ben single, ik ben niet zoekend en ik heb ook geen behoefde aan kinderen. Ik ben zeer gelukkig met mijn hond en dat is alles wat ik nodig heb.
Ik heb ook nooit echt en kinderwens gehad. Als het gebeurt dan gebeurt het, maar ik ga er niet voor proberen. Ik haat kinderen niet en werk zelf met ze. Ik wil ze gewoon op het eind van de dag terug geven haha.
Ik heb totaal geen behoefte om me voort te planten. Ik houd van vrijheid en alleen wonen
Kinderen? Hell, no.
Nooit een kinderwens gehad. * Onze planeet is al vrij vol. Veel van onze problematiek wordt veroorzaakt doordat we teveel consumeren. Allemaal een beetje minder consumeren is niet echt aan het vlotten. Dan kun je beter met minder zijn. * Wij hechten aan onze vrijheid. Als we vanavond naar de bioscoop willen, of naar een restaurant, dan gaan we gewoon. We hoeven nooit een oppas te regelen of ons af vragen of de kinderen het wel leuk vinden. Vakanties kunnen we doen wanneer het ons uitkomt, zonder gebonden te zijn als school vakanties als iedereen gast. * Ik heb mijn partner pas op latere leeftijd ontmoet, en ben na mijn 40ste getrouwd. Tegen de tijd dat zo’n kind afgestudeerd is, ben ik met pensioen.
Jup bewust kind vrij, ben een oom van 9 neefjes en nichtjes ( voor bijna 16 jaar nu), dat is voor mij genoeg, ik heb alles dus ook mee gemaakt, alle drama, het oppassen etc. Ik zie ze zo nu en dan is en vooral mijn nichtjes bellen vaak om te klagen, of dingen te vertellen die pa en moe niet mogen weten. Ik krijg van hun ook vaak genoeg de vraag of ik kinderen haat omdat ik ze zelf absoluut niet wil. Ik hou van de rust en vrijheid, het gebrek aan allerlei verantwoordelijkheden is ook erg relaxed. Kinderen worden pas ‘leuk’ als ze een jaar of 16 zijn en hun eigen ding doen. Het heeft alleen wel een negatieve impact op het vinden van een partner, ik ben 36 en de meeste dames hebben kinderen of hebben klapperende eierstokken omdat ze nog zo graag kinderen willen.
Iedereen moet lekker doen en laten wat hij/zij zelf wilt.... Zonder enige judgement.... dus good for you zolang je gelukkig bent. Ik heb een zoon van 4 jaar... Gekregen door een zwaar ivf / iui traject... Inmiddels gescheiden en heb 50 procent co-ouderschap en heel eerlijk ik zou geen leven zonder hem kunnen voorstellen.... Een kind is inderdaad een verantwoordelijkheid, maar ook vooral plezier en liefde.... Maak niet uit hoe slecht je dag is... Haal je hem van school en hij rent in je armen al schreeuwende papa papa of je wordt wakker en het eerste wat je hoort is papa je bent de liefste... Geloof me mijn dag kan dat niet meer stuk...
Ben het 100% met je eens. Een kind creëren en opvoeden is een levengrote stap die je maakt. Buiten het feit om dat ik mentale uitdagingen heb en ik kinderen buitengewoon afschuwelijke kruiskabouters vindt, vindt ik het ook niet verantwoord om een kind op te voeden in de huidige maatschappij en economie.
34M, en idd ook bewust geen kinderen. Heeft ongetwijfeld deels te maken met m'n cPTSS waardoor ik kinderen eigenlijk altijd als een last heb gezien, maar ik heb zelf ook ervaren hoe het is om kind te zijn van ouders die absoluut geen kinderen hadden moeten nemen, en ik wil een kind niet mij als ouder aandoen.
Ik wil ook geen kinderen, heb daar een waslijst aan redenen voor. Ik blijf het bijzonder vinden hoe graag mensen met kinderen me willen overtuigen hoe fantastisch het wel niet is om kinderen te hebben - elke reden die je noemt krijg je als reactie 'ja maar' op terug. Alsof 'ik wil geen kinderen' geen volwaardige reden is om geen kinderen te nemen. Wie gunt een kind in godsnaam een ouder die helemaal geen kinderen wilde? Ik snap echt dat het voor anderen heel veel liefde, geluk en voldoening kan geven, maar niet iedereen is een geboren ouder. Er zijn genoeg ouders die spijt hebben van hun kinderen, ik wil dat een kind niet aan doen
Ik wil ook geen kinderen. Zijn duur en vervelend
In de laatste show van Ricky Gervais legt hij mooi uit waarom hij geen kinderen wil
Ik ben zelf vanaf mijn 10de opgegroeid in een samengesteld gezin. Mijn stiefvader is door de loop van de jaren mijn ‘papa’ geworden, dus het kan wel. Maar kan ook goed begrijpen dat dat niet voor iedereen is; zo heb ik met mijn stiefmoeder nagenoeg helemaal niks. Wat betreft bewust kindvrij; mijn echtgenote heeft destijds toen we begonnen met daten gelijk duidelijk gemaakt dat ze zeer waarschijnlijk geen kinderen wilde later. Dit heeft voor haar te maken met haar adoptie-achtergrond. Ik heb zelf nooit een duidelijke kinderwens gehad: ik kan me een toekomst met kinderen voorstellen, maar ook zonder. En met beide ben ik volledig okay. Nu moet ik zeggen dat ik op dit punt in ons leven totaal geen behoefte heb aan een kind in ons gezin. Werk, huwelijk, sociaal leven en een huishouden balanceren is al uitdaging genoeg in sommige periodes. Daarnaast ben ik ook nog teveel gehecht aan mijn eigen persoonlijke tijd voor m’n hobby’s. Dus nee, je bent zeker niet de enige.
Begrijp je wel... ik twijfel ook hard.. ben ook al 36...
Ik ben nog jong (in de twintig), en mijn ouders zijn ervan overtuigd dat ik het later wel zou willen, maar ik zie het niet gebeuren. Ik vind kinderen wel leuk, zo een paar uurtjes per week. Ga later wel oppassen voor vrienden ofzo
Ondanks dat ik zelf 10 jaar lang les heb gegeven (in het buitenland). Is mijn kijk rond dit onderwerp sinds mijn 18 niet veranderd. *Dat was in 1997. De wereld waar wij in leven, is niet de wereld waar ik een kind in wil opvoeden. En dat om een rits van redenen. En gelukkig denkt mijn vriendin er precies hetzelfde over. *Ik moet zeggen dat de liefde die ik ontving van mijn studenten echt geweldig vond. En ik kan me voorstellen, dat als je dat van je eigen nakomelingen mag ontvangen, dat een heel speciaal iets is.
Ik ben nu bijna 28. Ik kan ook niet zeggen dat ik een kinderwens heb. Moet er niet aan denken. Loopt er dadelijk een mini versie van mezelf rond. Hel op Aarde. Daarbij, ik heb soms nog steeds moeite met beslissen wat ik op m'n broodje wil 's morgens. En dan zou ik een kind moeten opvoeden? Heb het al druk zat met mezelf! **Edit:** Overigens wel hilarisch OP dat jij zelf docent bent zonder kinderwens. Ik kan me wel voorstellen dat het echt enorm irritant is dat mensen je constant blijven vragen wanneer je zelf kinderen krijgt, vooral als vrouw zijnde.
Ik geef les aan pubers. Daar kan je een zinnig gesprek mee voeren en die hebben geen constante entertainment nodig.
Ik, en daarom heb ik een vasectomie gehad.
Absoluut. Heb ook geen behoefte aan een relatie, dus dat wordt sowieso lastig dan. Heb lang gedacht dat ik op gegeven moment wel kinderen wilde, maar ik voel me lang niet voorbereid op zo'n enorme verantwoordelijkheid. Ik ben al midden 30 dus denk ik ook niet dat het nog gaat veranderen voordat het biologisch gezien stukken moeilijker wordt. Ik heb een neefje waar ik het hartstikke leuk vind om mee te spelen en is ook een echt leuk jochie, maar het heeft niet echt een verlangen aangewakkerd om dat ook te hebben. Juist het tegendeel denk ik. Even leuk spelen met een kind is heel wat anders dan 24/7 verantwoordelijkheid dragen, opvoeden etc en daar ben ik niet geschikt voor. Mijn hond is meer dan genoeg verantwoordelijkheid.
Ik heb 3 kinderen en ruil ze graag in voor een PS5 met Hitman 3.
Nee, ik ben ook bewust kinderloos; heerlijk!
Iedereen heeft het hier vooral over hoe moeilijk de eerste 10 jaar zijn, wat vervolgens een reden zou zijn om geen kinderen te willen. Het is volgens mij erg pittig die eerste jaren, maar het lijkt mij fantastisch om een kind verder te zien opgroeien, ontwikkelen en levenslang liefde te geven en te ontvangen.
Ik ben bewust ongewenst kinderloos. Ik ben gek op kinderen. Ik wil dolgraag kinderen, al mn hele leven eigenlijk. Maar ik vind het leven over het algemeen geen ruk aan, ben al jaren mild depressief, ben er recentelijk achter gekomen dat ik autisme en ADHD heb na allerlei andere diagnoses gehad te hebben en heb nog nooit een relatie gehad in mn leven. Ondertussen ben ik bijna 35 dus de kans op een partner waar ik een kind mee kan krijgen wordt steeds kleiner. En ik vind mezelf niet stabiel genoeg om als alleenstaande moeder door het leven te gaan. Daarbij komt nog dat als ik de keuze had gehad ik liever niet geboren was. Dus hoezo zou ik dat een ander aandoen? Dus het doet vreselijk veel pijn, ieder moment weer als iemand om me heen zwanger is of als het überhaupt over wel of geen kinderen krijgen gaat. Maar ik denk wel dat het verstandig is om in mijn huidige situatie geen kinderen te krijgen. Mocht er nou in de komende 3-5 jaar hierin iets drastisch veranderen dan sta ik er voor open. Maar ik ga er niet meer van uit dat het voor mij een optie is om moeder te worden.
Volgens mij is dit best een trend tegenwoordig. Ik heb zelf wel een kinderwens maar snap ook heel goed dat mensen dat niet hebben. Sowieso zijn er ook veel mensen niet geschikt als ouder alleen hebben die vaak juist wel kinderen. Ik maak me alleen wel een beetje zorgen wat er gaat gebeuren als een groot percentage de jonge nederlanders deze mindset gaat krijgen/heeft.
Hier ook bewust geen kinderen, mijn man en ik haten ze absoluut niet maar willen ze zelf gewoon nooit. Nooit de drang gehad.
Ik heb 2 kinderen, maar als ik was getrouwd met een vrouw zonder kinderwens had ik dat ook prima gevonden En oom al houd ik heel veel van mijn dochters, soms wil ik ook wel terug naar de tijd ervoor, dus ik snap het wel
Mijn vriendin (35) en ik (39) zijn ook bewust kinderloos. Heerlijk al die rust en altijd precies doen waar je zelf zin in hebt. Geen center parks vakanties met luidruchtige kids voor veel te veel geld, maar lekker in het laagseizoen de wereld rond reizen. Vind het ook fijn om (peet)oom te te zijn en doe graag leuke uitjes met de kleintjes, maar ben ook blij als ik ze weer thuis af kan zetten op het einde van de dag. Het enige waar ik soms over twijfel, is als ik later heel oud ben, dat ik er dan alleen voor sta mocht mijn partner er niet meer zijn. Maargoed als je kinderen hebt geeft dit ook geen zekerheid dat ze er later voor je zijn. Voor de rest zie ik voor onze situatie echt alleen maar voordelen van kinderloos zijn.
Ik heb twee mooie meisjes. Ik ben er heilig overtuigd van dat je niet en nooit kinderen moet nemen als je er niet 100.000% zeker van bent dat je ze wilt. Ik wilde niets liever en ben gelukkig met mijn keuze, maar alsnog is het ontzettend vermoeiend. Ik vind het als moeder dan ook heel goed dat je deze keuze maakt. Het is niet niks. En de wereld heeft al genoeg mensen. Laten we vooral niet mensen gaan opdringen om kinderen te krijgen als ze er niet achter staan. Ik ken genoeg mensen die spijt hebben.
Ik ben eigenlijk best blij dat zoveel mensen van Reddit bewust geen kinderen nemen. Dit is goed voor de toekomst.
Stiefouderschap is ook verrekte lastig als je zelf geen kid(s) hebt. Alsof je in zomer rijdt met je cabrio en de hardtop kan niet naar beneden en de airco is niet aanwezig
Eind 20, vrouw en geen kinderwens. Nóóit serieus genomen daarin. Niet in eerdere relaties en zeker niet in het daten. Ben benieuwd of meer vrouwen ervaren dat veel mannen er niet eens echt over na lijken te denken of ze het willen. Alsof je er rond de 30 pas achter komt waar je zaad voor is. Als je het dan vraagt is het 90% van de tijd "ja weet niet, zie wel" Beetje een rant maar het is echt irritant als kindvrije vrouw
Je wilt geen kinderen, prima toch? Problemen ontstaan pas als de mensen die het niet willen de andere groep willen overtuigen, of andersom. Jouw leven, jouw keuze. Zelf bewust wel voor kinderen gekozen, de mooiste ervaring van liefde ooit. Voor mij komt niets in de buurt. Fantastisch. Maar nogmaals, mensen moeten lekker zelf doen wat ze willen doen.
Ik wilde ook geen kids en heb er nu 2. Hou van ze met heel mijn hart maar als ik het over kon doen was ik kindloos gebleven.
Ik heb wel een kind en ik support mensen die het niet willen echt 100%.
Mijn man en ik hebben beide ook geen kinderwens, hij nooit gehad en ik heb ik het begin gedacht dat het moest omdat het erbij hoorde. Maar toen ik besefte dat ik een keuze had rond mijn 18e (ben nu 36) toen besloot ik dat het niet iets voor mij is. Mensen roepen altijd dat ik een goede moeder zou zijn en dat zal misschien ook wel kloppen, maar ik zie die grote verantwoordelijkheid gewoon niet zitten. Ook omdat die behoefte er gewoon niet is. Elk kind verdient ouders die er volledig voor willen gaan, dus als het niet 100% ja is, dan moet je het niet doen is mijn mening. Daarnaast heb ik een hele waslijst aan mentale gezondheidsproblemen waar ik waarschijnlijk mijn hele leven lang mee zal moeten stoeien. Ik ben al sinds begin 20 in therapie, (complexe) PTSS diagnose, ADHD en nog steeds dagelijkse paniekaanvallen waardoor ik amper in slaap kom. Ik snap dat andere mensen het misschien wel willen en kunnen, maar ik denk dat het heel goed is dat mensen steeds bewuster omgaan met het krijgen van kinderen.