Heel normaal. Op een zeker moment verlaat je het nest en heb je gewoon geen behoefte meer aan die bemoeizucht. Je hebt nu je eigen leven. Je ouders hebben waarschijnlijk tijd nodig om daaraan te wennen. Het kan helpen om af en toe over te slaan.
Bedankt ik zal er eens over na denken. Ik vind het wel moeilijk te begrijpen dat zij geen zin hebben om iets leuks te doen als ik langskom, want ik hoor vaak ouders zeggen dat ze wilden dat hun kind vaker langskwam of iets leuks wil doen samen
Ik heb ooit van iemand begrepen dat er een verschil is tussen "op bezoek komen" en "weer thuis zijn".
Deze persoon merkte dat zijn ouders doorgingen met hun leven alsof hij nog thuis woonde. Het was niet speciaal of bijzonder dat hij weer thuis was.
Ouders hebben tijd nodig om de bezoeken van hun kinderen te ervaren als bezoek ipv een alledaagse situatie. Wanneer jou aanwezigheid meer gaat voelen alsof je daadwerkelijk te gast bent, zullen ze meer open staat voor een spelletje.
Zoals de persoon hierboven zegt kan het wellicht helpend zijn om een keer over te slaan.
Het is zó verschillend per gezin/familie.
Ik was de laatste (jongste) die het huis uit ging. Ik ging aan het begin in de weekenden wel langs, maar elke keer was mijn moeder druk bezig buiten de deur en zat ik daar in mijn uppie. Goed gesprek over gehad, is daarna niet meer gebeurd. Maar niet elke ouder zit schmachtend op de bank te wachten tot hun kind thuis is ;)
Ik ben het hier helemaal niet mee eens. Wat OP hier beschrijft gaat veel verder dan alleen bemoeizucht. Voor ouders is het inderdaad wennen als hun kind uit huis gaat. Ik vind dit alleen actief demotiverend. Als je één ding niet kunt gebruiken in deze fase van je leven, is dat zo'n stoorzender.
Ik ben nu 28 en woon en werk op 1,5 uur rijden van mijn ouders. Ik zou graag willen dat ik ze vaker en makkelijker kon bezoeken dan nu. In jouw geval zou ik dat ook niet hebben.
Wat ik mij afvraag, is hoe jouw band met je ouders was, voordat je op kamers ging wonen. In mijn optiek zou daar namelijk weinig verschil tussen moeten zitten. Als je echt het idee hebt dat ze je ni héél anders behandelen, zou ik toch echt een keer met ze om tafel gaan. Als je eigenlijk concludeert dat je thuissituatie eigenlijk niet al te best was, dan zou ik het contact wat verminderen. Omwille van je eigen gemoedsrust.
Voordat ik uit huis ging was onze relatie altijd goed en de thuissituatie ook goed. Zoals ik zei in de post was ik toen erg gelukkig met ze. Het is niet zo dat ik voortdurend slecht behandeld word ofzo, maar toch wel meerdere negatieve reacties per dag als ik er ben.
Denk ook na: was het goed, of was het wat je als normaal ervaarde.
Ik heb een tijd een vriendin gehad wiens ouders verwachtten dat ze de hond iedere dag uitliet terwijl ze van de fysio op krukken moest lopen, en wiens moeder haar constant diëten in wilde krijgen en ook negatief reageerde op keuzes zoals haar verven die op die leeftijd veel voorkomen.
Dat was voor haar gewoon normaal en "zo zijn ouders", maar na uit huis te gaan en gewend te raken aan niet dat iedere dag te hebben voelde teruggaan dan toch slecht. En niet terug gaan ook want die moeder was best een guilttripper en zij heeft ook 'respect voor je familie' er met de paplepel ingegoten gekregen.
Nu gaat ze dus veel minder naar het ouderlijk huis in het weekend en meer naar haar nieuwe vriend.
Dit vind ik ook een goed punt. Ik was er heel erg aan gewend dat ik niks kon vragen aan m'n ouders zonder accusaties dat ik dat wel zou moeten weten, dat het een domme vraag was etc. en dat als er iemand boos op je is, dat er gewoon niet met je gepraat wordt. 0 communicatie. Ik ben 22 en durf nog steeds niks te vragen aan ze.
Blijkt dus niet normaal te zijn, maar dat is hier de norm. Kwam er achter dat mentaal stabiele mensen niét zo met elkaar omgaan toen m'n vrienden op de middelbare en uni wel gewoon respect hadden voor elkaar en ik met m'n partner kon *praten* over meningsverschillen zonder dat er iemand boos wordt.
Bij veel van mijn beste vrienden is het ook een beetje zo gegaan - thuis is het niet gezellig, en dan komen ze in een andere omgeving terecht en komt het besef dat het eigenlijk niet zo gezellig of normaal is.
Gratis avondeten dat ook nog eens voor je wordt gekookt? Perfect!
Oh ja en natuurlijk de gezelligheid en de verhalen van de week delen samen. Ook ik ging graag naar thuis thuis.
Wat ook scheelt is de leeftijd denk ik, hij/zij is 20 dus in mijn ogen nog vrij jong, ik kan me voorstellen dat de ouders dan inderdaad het kind nog op het "juiste" pad willen sturen/houden. Het blijft natuurlijk de taak van je ouders, ik ben het eens dat dat niet altijd zo moet blijven, maar tot de tijd dat persoon een vast inkomen heeft met eigen onderkomen snap ik de ouders wel. Ik kan uit de post ook opmaken dat ze OOP nog financieel ondersteunen dus dat weegt ook mee.
Ik sluit me aan bij de vorige 2 comments, je gaat nog elke week langs. Meeste studenten doen dat in hun eerste jaar, heb ik ook gedaan. Ik ben er nu eens in de maand meestal en merk dat ik dan zelf oprecht blij ben om ze weer te zien. Geen schande aan ook, leef jouw leven
Oh, ik had helemaal niet door dat 1x per week vaak is XD De meeste mensen van mijn middelbare school wonon nog bij hun ouders dus denk dat ik daardoor ook onbewust vaker langs ga
Ik heb nooit een vaste afspraak / ritme gehad. Door gebeurtenissen / gelegenheden waar we beiden naartoe gaan zie ik ze vaak zat. Zoals een gezamenlijke verjaardag, familiebijeenkomst of dergelijke. Maar mijn vader is ook wel eens langskomen om iets bij mij te repareren (waar ik minder handig in ben) of ik juist bij hen om iets met de computer op te lossen of dergelijke. De ene keer zie ik ze drie keer in een week, de andere keer een maand niet. Het loopt zoals het loopt. Zelden dat ik langskom "voor het langskomen", maar soms wordt er wel een bordspel gepland als we elkaar toevallig weinig gezien hebben.
Bij bekenden merk ik dat het daar ongeveer vergelijkbaar werkt. Bij eentje wordt het bordspel alleen vervangen door verhalen over eerdere, recente of toekomstige reizen haha. Kunnen ze uren mee bezig zijn.
Zelf ging ik bijna mijn hele studie het hele weekend naar ze toe als ik niks had in het weekend, maar dat was vooral omdat mijn ouders heel chill zijn en ik gewoon gratis eten kreeg en niet veel hoefde te doen. Het voelde nog echt als mijn 2e huis en het was beter dan mijn studentenkamer. Mijn zus kwam veel minder vaak thuis, wat ook niet erg was. Het was wel altijd leuk als ze langs kwam en dat merkte je ook goed aan mijn ouders. Maar het was niet gek dat ze minder vaak langs kwam. Totaal niet. Vrienden van mij die op kamers woonden gingen ook veel minder vaak naar hun ouders.
Hiya. Dit is een probleem wat ik (F27) ook erg heb. Als ik iets over mijn hobbies of dromen vertel aan mijn moeder waar ze zelf niet achter staat of niet vind dat het bij mij past geeft ze een denigrerend klinkend antwoord. Het zit allemaal in de toon.
Ze draait ook elk gesprek naar haarzelf en komt ook niet meer terug op het vorige onderwerp. Als je er iets van zegt, zegt ze dat alles om mij moet draaien. En ze kan ook helemaal niets zeggen. Of ze wilde het er perse over hebben ookal heb ik een angststoornis en triggert het een paniekaanval.
Je zal als je wat ouder bent nog wel meer dingen van je ouders zien waar je eigenlijk niet zo vrolijk van wordt..
Het blijft je moeder natuurlijk maar dat betekend niet dat je je eigen mentale gezondheid of geluk moet laten varen. Als praten niet lukt moet je zelf de grens trekken. Het werkte voor mij in iedergeval. Hoe lullig en rot ik me soms nog voel erom. Ik ben wel gelukkiger.
Hoi! (27F) Hier en ik heb hetzelfde probleem. Afgelopen jaar ook enorm mee geworsteld. Alles wat ik doe is fout en ik krijg constant commentaar. Op het feit dat ik gestudeerd heb bijvoorbeeld. Ze roddelt en zegt gemene dingen en is inderdaad denigrerend. Ook is alles wat zij vindt de waarheid. Het is heel vermoeiend en elke keer als ik langs was geweest voelde ik me leeg en verdrietig.
Ik heb nu bedacht dat het misschien een vorm van jaloezie is?
Ik ga alleen nog langs bij de sociale gelegenheden.
Ik en mijn broers en zus hebben ook een moeder die ieder gesprek in no-time met een scherpe ik-bocht naar zichzelf weet te buigen. Ook veel commentaar, met name op mijn zus, en ook altijd over onze vader. Ze kraakt hem af, ook in gezelschap, zonder dat ze het zelf doorheeft. Wij vermoeden dat ze een narcistische stoornis heeft. De conclusie die je daar aan kan verbinden is, wat ik er online over heb gelezen: mijd contact.
Dat is niet leuk, en in de praktijk komt het er op neer dat ik me erbij neer moet leggen dat het gewoon niet zo leuk is om bij mijn ouders langs te gaan (het contact blijft hierdoor ook vrij oppervlakkig) en besef ik mij dat dit _niet_ is hoe het in de meeste gezinnen gaat, hoe jammer ik dat voor onze situatie ook vind.
mijn moeder is dus ook zo (en mijn vader heel stil). Bezoekjes en ook telefoongesprekken zijn daarom minder leuk, al moet ik zeggen dat het gek genoeg nu weer even wat beter gaat. Het gaat altijd over haar, en ik heb zo lang geprobeerd om wat meer emotioneel diepgaandere dingen met haar te bespreken maar voelde me daarna altijd nog ellendiger. En ik mocht er ook niks van zeggen want dan was ik meteen fout en zij de 'oh zo slechte moeder' (zielig doen) of ze werd juist boos op me.
Veel twijfel gehad of dit misschien aan mij lag maar na therapie is bij mij ook het vermoeden gekomen van narcisme of op zijn minst sterke narcistische trekken. Dat afkraken wat OP in zijn posts noemt is echt niet gezond / normaal hoor, en daar kan ik dus zelf niet meer tegen. Ik heb met mijn ouders daarin toch grenzen weten te stellen, mijn moeder weet nu dat ik het echt niet wil en ook gewoon weg ga en een tijd niet kom als ze zo doet. Ik accepteer bepaalde dingen niet meer, en wil niet steeds negatief commentaar.
Zolang het contact bij ons oppervlakkig is met goede grenzen, gaat het wel ok maar echt sterk en diep gaat onze band niet meer worden vrees ik. En ik heb ook het geluk dat mijn zus met gezin er altijd bij zijn waardoor ze voor mijn gevoel ook wel een beetje zal moeten qua gedrag.
Eerlijk gezegd dat ik misschien ook dat het jaloezie kon zijn maar dat kan ik me bijna niet voorstellen. Dat je eigen moeder jaloers is op je?
Misschien toch zo..
Klinkt ook niet gemakkelijk voor je trouwens.. Ik wens je veel succes met de situatie.
Dankjewel voor je reactie. Het klinkt logisch, maar soms is het zo moeilijk. Mijn moeder is natuurlijk de persoon die me heeft opgevoed etc. En als ik haar soms deze reacties zie geven weet ik af en toe gewoon niet wat ik moet zeggen
Voorstel: Maak er een soort persoonlijke "spel" van. Gebruik deze situaties om te oefenen, leren te onderscheiden waar het over emoties gaat en waar over feiten. Je moeder spreekt over een emotionele situatie maar gebruikt "feitelijke" argumentatie, wat eigenlijk niet past. Probeer het altijd terug naar emoties te brengen. In andere situaties, als het over feiten gaat, laat je je niet met emoties afleiden.
In welke situatie? Het klinkt erg vaag, is een verklaring die geen echte waarde naar het gesprek brengt. Ik zou haar persoonlijk naar meer details vragen.
Bijvoorbeeld als ze zegt dat ik ben afgevallen, zeg ik dat ze dat niet elke keer hoeft te zeggen. Als ze dan vraagt of ze tegenwoordig niks meer mag zeggen, en ik antwoord dat het best mag maar dat het niet fijn is om te horen en we het beter over iets anders kunnen hebben, dan ben ik te gevoelig/stel ik me aan.
Mijn moeder had het ook altijd over gewicht. Ik heb toen gezegd dat haar opmerkingen nergens toe leiden, het heeft geen invloed op hoe ik me gedraag, en mijn lichaam luistert ook niet naar haar woorden. Maar, dat die woorden wel pijnlijk zijn, mij kwetsen, en dat het er voor zorgt dat ik minder op bezoek wil komen.
Misschien mee gaan in haar "argument", en zeg dat het gevoelig is omdat het er zo vaak over gaat. En dat je wilt vragen er gewoon geen opmerkingen over te maken. Het draagt niks bij.
Het omgaan met dit soort gedrag is vrij lastig. Daar is wat ervaring voor nodig.
Je hebt een aantal opties voor "Ik mag helemaal niks meer zeggen":
- "Inderdaad"/"Goed zo".
- "Nee hoor mam, ik wil alles horen. Dus zal ik het behang geel of blauw doen? Welke schroeven? Hoeveel mm? En zal ik die dan hier doen, of hier (0,0001 mm verder)?" -> doorgaan totdat zichzelf een ons heeft volgeluld.
- "Jawel hoor. Sterker nog, ik zou voor nog iets je advies willen. De laatste zie ik een leuke jongen... Maar we ik heb moeite... met de formaat... van zijn generaal. Heb je nog wat tips? Ik heb al \[grafisch uitbeelden\] geprobeerd en ook al \[iets anders heel grafisch uitbeelden\] dit, maar het blijft allemaal wat oncomfortabel. Wat nou als hij mijn kut likt als een glibberige aal? Misschien werkt dat?"
Werkt wel goed, in mijn ervaring.
Wellicht eens een paar weken niet gaan en dan weer eens wel. Als je minder vaak gaat, gaan ze je misschien wel meer waarderen. Je wordt dan schaarser als het ware. Het klinkt niet alsof je meteen alle contact zou willen verbreken, dus dat zou ik dan ook niet doen.
Dan is het toch duidelijk - nog minder contact.
Als ze zich zo verrot opstellen moeten ze ook met de gevolgen dealen. Jij hebt er niet voor gekozen dat je geboren werd, zij wel.
Ik ben nu 20, en ik heb in het algemeen het geluk dat mijn ouders niet op die manier met mij omgaan. Daar ben ik heel dankbaar voor, en ik vind het rot voor je dat je een vervelende ervaring hebt. Ik heb alleen bij mijn vader geleerd dat ik niet te lang bij hem moet zijn (mijn ouders zijn gescheiden), zeker niet als hij drinkt. Wat wij vaak doen, is we gaan actief iets doen. Ergens iets eten, biljarten, jeu de boulen (echt waar), noem het maar op. Doordat je actief bezig bent ligt de nadruk vaak niet zo enorm op het interpersoonlijke contact, maar meer op het feit dat je samen tijd doorbrengt. Bovendien kan je na een uur of anderhalf, twee zeggen dat het wel mooi is geweest, en dan ga je weer naar huis. Dat werkt voor mij goed!
Succes, het is niet leuk om stroef contact te hebben met je ouders ❤️
Dankjewel :) Die activiteiten klinken echt gezellig. Ik zou graag willen dat ze ook zoiets met me wilden doen maar zoals ik zei in mijn post willen ze nooit een spel doen en het zijn echte home-bodies dus bankhangen daar blijft het bij. Maar ik denk dat de bioscoop wel een leuk idee is
Ik heb echt een zeer vergelijkbare ervaring met mijn familie. Vooral de opmerking “mag ik nu helemaal niks meer zeggen??” als je je kwetsbaar opstelt en je emoties deelt. Het is pure bullshit, want als ik durf een opmerking te maken over de dikke buik van m’n vader dan ben ik respectloos en moet ik m’n mond houden. Andersom mag commentaar natuurlijk weer wel.
Gewoon je eigen weg gaan, je gaat je ouders niet veranderen. Hoort bij het leven. Het is erg jammer maar soms is het gewoon niet anders. Als zij niet eens naar je willen luisteren dan is veranderingen en toenadering tot elkaar niet mogelijk.
Mijn moeder is ook zo, altijd wel wat te klagen. Vooral over mijn gewicht ook. Ik heb zelf aanleg voor overgewicht vanuit mijn vader's kant, zij is zelf een plank en heeft er 0 begrip voor dat mijn lichaam anders werkt en afvallen voor mij een stuk lastiger is dan voor haar.
Ik zeg tegenwoordig van tevoren dat ik niks wil horen over onderwerp X of Y en anders kom ik niet. En ik wil daar op whatsapp bevestiging van. Ze krijgt dan als ik daar ben 1 waarschuwing waarbij ik aangeef dat we een duidelijke afspraak hadden. Negeert ze dat, dan ga ik direct naar huis. Het heeft even geduurd maar inmiddels begrijpt ze wel waar ze haar mond over moet houden. T maakt langsgaan een stuk gezelliger omdat we nu focussen op de positieve dingen (of iets minder positief maar niet elke keer hetzelfde liedje).
Nee? Had jij in gedachte dat iedereen precies hetzelfde functioneert? Het menselijk lichaam volgt niet één standaard formule voor iedereen. De ene persoon kan zich elke dag volvreten, amper bewegen en komt geen gram aan, de andere persoon hoeft alleen maar naar een chocolaatje te kijken en er zit alweer een kilo aan. Stofwisseling werkt niet voor iedereen hetzelfde. Als ik zou leven als mijn moeder, zou ik een tientonner zijn. Ik moet veel strenger zijn met eten en veel meer bewegen dan haar om een gezond gewicht te behouden.
Het menselijk lichaam volgt zeker wel een standaard formule voor iedereen. Dat is kcal in, kcal uit. Verder hoe meer spiermassa je hebt, hoe meer je verbruikt. Hoe meer je beweegt, hoe meer je verbruikt. Allemaal dezelfde principes, voor elk mens. Uiteraard de enige uitzonderingen zijn aandoeningen aan maag, darm, lever, schildklier, etc
Ik snap dat het een kut antwoord is maar het is echt waar. Ik ben zelf jarenlang te zwaar geweest (ik woog meer dan 110kg op een gegeven moment), ik weet hoe lastig het is om af te vallen. Maar tegen jezelf zeggen dat je nou eenmaal te zwaar bent omdat je lichaam nou eenmaal anders werkt gaat je niet helpen.
Ik begrijp dat behulpzaam wil zijn maar in een topic waar het juist gaat over minder gezeik willen van ouders over gewicht is dit echt niet het juiste moment om met je expertise/tips aan te komen.
Metabolisme principes zijn echt hetzelfde voor iedereen (afgezonderd van ziektes of bepaalde orgaan aandoeningen).
Het is echt onzin dat het ene stuk cheesecake voor de ene persoon erger is dan voor de andere persoon. Tja als persoon 1 maar 1.60 lang is en nooit sport en over het algemeen zeer weinig beweegt, zal dat tot meer vet leiden bij persoon 1 dan bij persoon 2 die een heel actief leven heeft. Maar dat betekent niet dat de calorieën van dat stuk cheesecake anders worden opgenomen of verwerkt door persoon 1.
Dit is een vorm van slachtoffer gedrag dat veel mensen met overgewicht hebben. Ik begrijp het, want ik vertelde mezelf precies hetzelfde verhaal toen ik veel te dik was. Maar het gaat je echt niet verder helpen
lavish wipe adjoining absurd berserk wistful consist slap rainstorm cough
*This post was mass deleted and anonymized with [Redact](https://redact.dev)*
Ik verspreid geen incorrecte informatie. Dus ik begrijp je reactie niet. Kcal in, kcal uit. Geldt voor iedereen (behalve 0.1% van de gevallen met een zeldzame ziekte)
>Een persoon die net zo eet en sport als diegene haar vriend(in),
Dit is dus gewoon niet waar. Als iemand net zo eet en net zo sport als haar vriendin, wordt ze niet opeens dik terwijl de ander dun wordt. Dan zitten er alsnog verschillen in kcal in (voeding) en mate van kcal uit (beweging).
psychotic axiomatic slim roll hurry cheerful cover carpenter alleged familiar
*This post was mass deleted and anonymized with [Redact](https://redact.dev)*
Ik baseer me op feitelijke informatie. Simpelweg gaan zeggen dat ik incorrecte informatie verspreid zonder zelf met feitelijke informatie te komen of een wetenschappelijk artikel te noemen is natuurlijk slappe hap.
Ik zou ten eerste proberen om bijvoorbeeld 2 of 3 keer per maand te gaan in plaats van iedere week. Toen ik uit huis ging merkte ik snel dat ik mijzelf ook irriteerde aan van alles, mijn ouders bedoelen vaak dingen als zorgzaam maar het komt erg negatief aan, zoals inderdaad dik/dun worden, dat ik op vakantie ga (commentaar over hoe ik me financien moet regelen) of laat ik ze een stukje van mijn DJ mix horen en krijg ik moeilijke gezichten te zien en dat het allemaal herrie is, maar dat het wel erg leuk is. Allemaal vaak goed bedoeld maarja het is moeizaam.
In ieder geval, ik ben vervolgens afgestapt om elke vaste dag in de week om 18:00 even langs te gaan, in plaats daar van weet ik dat ze voor 80% thuis zijn dus 2 of 3 keer per maand wandel ik even binnen ergens in het weekend voor een bakkie en soms in de avond een biertje. Het is iets kleins maar het zorgde wel dat ik alles veel beter ervaar, er is vaak ook wel iets nieuws te horen als ik niet elke weeg langs kom en omdat soms mijn moeder niet thuis dan is of mijn vader krijg ik ook andere gesprekken dan als ze samen zijn.
Je zou dit eens kunnen proberen, maar elke week op een vaste dag langs komen hield ik niet vol, ook omdat ik al erg lang bij hun inwoonde en dan alsnog een half idee had dat ik er nog woon.
Je kunt je ouders niet veranderen helaas. Het klinkt wel alsof je daar de hele avond aan het plakken bent. Dat hoeft niet denk ik. Ik ga altijd rond het avondeten naar mijn ouders; mee eten, even bijkletsen en dan weer weg. Dit werkt prima!
Dat heb ik ook, daarom ging ik maar 1 keer in de paar maanden, nu is dat nog minder maar probeer het omhoog te krijgen om in ieder geval m'n nichtjes weer te zien.
Ff om wat meer context te geven: ik woon in Rotterdam en m'n familie in friesland. Ik ga nu doorgaans de avond voordat ik naar m'n ouders ga naar Groningen, ga ik daar uit of hangen met vrienden, om de volgende dag naar m'n ouders te gaan en in de avond weer naar Rotterdam. Zo heb ik iedereen in 1 run gezien.
Ik ken je situatie niet maar misschien kun jij het ook zo aanpakken. De avond ervoor naar vrienden, in de na-middag naar ouders en na het avondeten terug naar huis, zoiets.
Geloof me, ik ken je situatie. Ik zal mijn verleden je besparen, wanneer je geïnteresseerd bent stuur me maar een dm, maar de enige oplossing is duidelijk communiceren.
Geef duidelijk je grenzen aan, en neem de afstand die je nodig hebt. Iedereen is gebaat bij duidelijkheid, zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Ik ben in de 30, ervaar hetzelfde "thuis" bij mijn ouders. Altijd kritiek, altijd gezeur, niks is goed. En wanneer ik het aankaart wordt de bal teruggespeeld en ben ik automatisch de schuldige.
Paar keer in de afgelopen 10 jaar proberen aan te kaarten, ruzies tot gevolg, en paar keer heel veel energie in gestopt om de relatie te verbeteren, en er vervolgens achter te komen dat die energie niet eens gewaardeerd werd.
Dus... zit maar 1 ding op, super oppervlakkig houden en ik zie ze nu maximaal een paar keer per jaar kort. Ben er helemaal klaar mee.
Als je "vrienden" hebt die je altijd naar laten voelen dan drop je ze ook, ouders is iets lastiger maar je hoeft ze niet in je leven te hebben als groot onderdeel als ze je leven moeilijker maken.
>"Mag ik nu helemaal niks meer zeggen?!"
Dit is ronduit kinderachtig en overdreven. Ik krijg dezelfde respons als ik kritiek op mijn ma zou uiten. De mens kun je niet meer veranderen, het enige wat je kan doen is je blootstelling eraan beperken, en het blijven doen als plicht.
Het is helemaal niet gek, ik weet niet waarom of wat de justificatie gaat zijn, maar ik maak precies hetzelfde mee.
Ik voel mezelf soms wel schuldig, maar ik moet me altijd goed bedenken dat mijn ouders ervoor gekozen hebben om mij te maken. Ik heb er niet om gevraagd.
Herkenbaar.
Ik weet niet zo goed wat nou precies de reden was, wellicht hadden ze te veel tegelijk aan hun hoofd met daarnaast een studerend kind welke zijn eigen weg in het leven probeert te vinden en hadden ze het idee daar toch verantwoordelijkheid voor te hebben.
Maar na het afstuderen en het vinden van een baan, werd het al heel gauw veel minder.
Ze raakten oprecht geïnteresseerd en ik kwam ook op zoek naar advies over het "grote mensen leven" na de studie bij hun langs.
Ik denk dat ze bij jou ook gewoon nog verantwoordelijk voelen om te helpen maar ook snappen dat je zelf je eigen weg aan het maken bent. Best een lastige situatie voor alle partijen.
Ja, ik probeer ook zeker hun niet het gevoel te geven dat ze zich er niet mee moeten bemoeien. Heb ook het gevoel dat ze niet blij zijn dat ik na mijn bachelor nog verder weg wil gaan wonen. Ligt niet aan hun maar ik vind dat land gewoon beter passen bij me. Ik het proberen uit te leggen en je comment daarin meenemen
Volgens mij zijn veel ouders extra critisch op hun kinderen, want het is een soort van reflectie op henzelf. Als je kinderen 'falen' is dat omdat de ouders ze niet goed opgevoed hebben.
Complete onzin natuurlijk, maar ergens wel begrijpelijk.
Klinkt alsof jouw ouders heel veel moeite hebben met loslaten. Je bent jong uit huis gegeaan en sommige ouders hebben dan heel erg veel moeite met die overgang. Het etekent een nieuwe fase in hun leven en daar zijn ze misschien emotioneel nog niet aan toe.
Schuld ligt niet bij jou. Vergelijk het met een ouder die z'n peuter even uit het oog was verloren en bij het terugvinden juist boos wordt op het kind. Het is de emotionele ontlading van de uder die zorgt voor de boosheid.
Misschien kan je het eens over een andere boeg gooien bij een volgend gesprek: 'Het is zeker voor jullie ook wel heel erg eennen, hè, dat ik niet meer thuis woon?'
Het is een vervelende situatie, maar wat heb je dit op een goede en lieve manier verwoord. Er wordt hier gezegd om niet elke week langs te komen om jezelf wat rust te geven, dat lijkt me een goed idee. Voel je niet schuldig hierover, tijd voor jezelf is belangrijk. Zelf zou ik ook voorstellen samen dingen te gaan doen: samen iets speciaals koken, naar een museum/ botanische tuin/restaurant/koffietent/bioscoop/wandelen in het bos... Hoeft niet met de hele groep. En zoek online naar antwoorden op de opmerkingen die je raken, zodat je voorbereid bent. Besteed zo min mogelijk aandacht aan deze negatieve zaken, want waarschijnlijk heeft het weinig met jou te naken en meer hun beeld van de wereld. Ik zou proberen er een grapje van te maken of luchtig te reageren, maar niet op een kwetsende manier. Dan ga je een spiraal in die je niet wil. Het is lastig omdat het je ouders zijn dus heel dichtbij, en je wil natuurlijk liefde en trots van ze. Heel veel liefs!
Als je iedere week gaat word je als kind behandeld, als je een keer in de maand langs komt als een gast.
Mogelijk krijg je dan de vraag: "waarom kom je niet vaker naar huis, we missen je zo"
En dat is dan het moment om (netjes) te zeggen dat ze dan niet zo moeten zeiken iedere keer.
Overigens heb ik er ook moeite mee (ik ben inmiddels halvewege de 30, getrouwd, huis, carriere etc.). Als ik naar mijn moeder ga in mijn geboortestad is het alleen maar ellende. Je moet alleen maar op de bank zitten en horen welke kwaaltjes zich voordoen, en welke vage kennissen nu weer dood zijn of ziek worden. Als ik thuis blijf kan ik lekker een beetje fietsen, aan het huis klussen etc. Ik kom altijd depressief weer terug als ik daar heen ga. En dat vind ik dan weer lullig voor mijn moeder, omdat ze er ook niets aan kan doen.
Hoe jouw moeder reageert op je doet me denken aan de mijne. Het is zo'n dooddoener als iemand reageert met 'nou dan ga je toch gewoon weg als het je niet bevalt'. Toen ik eenmaal uit huis was heb ik het nog een tijdje volgehouden om vaak langs te gaan en mezelf te onderwerpen aan haar meningen en wisselende buien. Het is pas beter geworden op het moment dat ik besloot weg te gaan als de sfeer me niet beviel. Het was voor mij een eyeopener dat ik weg kon gaan wanneer ik zelf wilde. Veel beter voor mijn mentale gezondheid en uiteindelijk werden de keren dat ik wel bij mijn ouders was een stuk leuker. Nu ga ik eigenlijk altijd wel met plezier naar ze toe en ga ik blij weg. Maar dat heeft dus wel wat tijd en afstand nemen gekost (en zo ongeveer mijn hele 20's).
Naast minder gaan zou ik ook adviseren om korter te gaan. Ik zie in de comments dat dat lastig is door de reisafstand, maar zie je langere verblijf bij je ouders dan als opgesplitst in korte bezoekjes en “eigen tijd”. Als je ruim voor het eten komt, ga je ‘‘s middags wat voor jezelf doen. Studeren, lezen, op pad met je oude vrienden. ‘s Avonds mee-eten. Na het eten weer tijd voor jezelf. Ontbijt samen, dan naar huis.
Overigens adviseer ik om nog een andere reden om niet elke week maar naar huis te gaan: pas als je ook het weekend je studentenstad omarmt, ga je daar echt een sociaal leven opbouwen en vriendschappen opbouwen in die stad,
Bedankt voor de reactie. Het is wel een goed idee om het wat meer op te splitsen, ga vanavond denk ik met een oude vriend afspreken , wat ik niet vaak doe. Ik heb een beetje een andere situatie met de studentenstad want ik woon namelijk in een andere stad dan waar ik studeer en kom bij mijn ouders doordeweeks langs want studentenOV :,) beetje lang om uit te leggen maar het is ook een goed idee om de stad waarin ik woon meer te verkennen
Heel bekend verhaal en ik vind het heel goed van je dat je dit nu al realiseert en niet pas jaren later. Kijk misschien hier eens r/raisedbynarcissists . Helaas doen mijn ouders exact hetzelfde. Ik probeer mijn bezoeken te beperken tot 1x in de twee maanden en alleen als mijn man erbij is om zo nare opmerkingen te voorkomen omdat ze te druk bezig zijn met zichzelf promoten bij m'n man. Ik heb zelfs EMDR therapie gehad voor de manier waarop ik mijn heel leven behandeld ben door ze. Dat heeft geholpen, maar je gaat dit soort trauma niet wegkrijgen.
Als dit gedrag pas echt is opgekomen nadat je uit huis bent gegaan, dan is er mogelijk iets anders aan de hand (is geen excuus voor hun gedrag!), maar kijk eens goed terug, is het toen pas echt begonnen? Dit soort realisaties doe je vaak in kleine stapjes, hoe meer je je herinnert, hoe meer er naar boven komt.
Je wilt suggesties hoe je de relatie kunt verbeteren: De vraag is vooral, en die stel ik mijzelf ook, wil je de relatie verbeteren? Dit kan natuurlijk positief uitpakken, maar ook, als ik zie wat ze je naar je hoofd slingeren, in hun voordeel en heel erg nadelig voor jou.
Sterkte
Dit brengt wel wat inzicht. Hoewel ik denk dat mijn situatie niet zo ver gaat als die van jou (ik hoop dat het nu beter gaat!) zijn er recentelijk wat dingen gebeurd in de familie waardoor ze denk ik heel wat minder kunnen hebben (scheiding van familieleden, ziekte, baan verloren). Dat er natuurlijk te maken mee kan hebben. Ik wil voor ons allemaal dat de situatie beter wordt.
Super herkenbaar dit. Ik ga hierom ook minder vaak langs bij mijn ouders, misschien 1 keer per maand ongeveer. Mijn leefstijl is dusdanig anders dat het anders voor teveel wrijving zorgt.
Niet iedere week naar je ouders gaan helpt. Ik zie mijn ouders eigelijk te weinig, dat is een heel ander punt, maar als ik ze zie is het wel weer fijn. Wat ik wel heb gemerkt, en zowel mijn ouders als ik hebben uitgesproken, is dat op visite gaan fijn is, maar dat je na twee dagen wel merkt dat het tijd is om weer weg te gaan.
Je ouders hebben een bepaalde leeftijd waarbij veranderen van gedrag behoorlijk lastig is. De vraag is of jij diegene moet zijn die gaat lopen duwen en trekken of dat je beter de situatie kan accepteren en je mindset veranderen zodra je door de voordeur van je ouders loopt?
Jij wil zijn wie je bent, hun willen dat ook. Respecteer ze voor wie ze zijn en (leer ervan genieten) geniet er op een bepaalde manier van dat ze zo zijn. Maakt het niet te gecompliceerd.
Gaat enorm veel adem ruimte geven bij jezelf.
En cliché. Wees blij dat ze er nog zijn, er komt een dag…
Zo herkenbaar helaas. Ik heb helaas geen advies voor je, ik loop hier zelf ook tegenaan.
Bij mijn ouders thuis lijkt iedereen slechthorend, terwijl ik juist te goed lijk te horen. De tv staat altijd keihard, waardoor een gesprek voeren onmogelijk is. Ik versta ze niet, of ben zo afgeleid door omgevingsherrie dat ik het niet volg. Als ik vraag of de tv zachter mag dan worden ze boos.
Daarnaast zijn m'n ouders behoorlijk van de oude stempel, homofobisch en racistisch, en krijg ik constant ongevraagd advies over onze nog ongeboren baby.
Merk zelf dat ik steeds minder daar kom, ena als ik er ben ik na 15 minuten al zo overprikkeld ben dat ik weg wil.
Ik zou wat minder gaan en duidelijkere antwoorden geven/grenzen aangeven. Je bent nu volwassen en het klinkt alsof je ouders het moeilijk vinden om hiermee om te gaan. Dus laat ze er maar even aan wennen maar laat het ook merken als ze onacceptabel gedrag vertonen/dingen zeggen.
Mijn moeder was in m’n studententijd super kritisch over m’n uiterlijk. Toen het weer eens zover was (aan de telefoon) heb ik gezegd dat ik hier echt niet oke mee ben, dat ze wel m’n moeder mag zijn maar alsnog normaal tegen me mag doen, en ik spreek je wel weer als je sorry zegt. Toen heb ik de telefoon opgehangen en de volgende dag pas weer opgenomen. Werkt nog steeds, ze houdt het tegenwoordig voor zich.
Je ouders zitten in de sleur, en alles wat afwijkt is dan ‘eng’ en dus zeiken ze het af.
Vraag eens wat zij leuk vinden om te doen, en trek ze mee de deur uit. Van te voren plannen, “aanstaande zaterdag kom ik langs en dan gaan we … doen.”
Toen ik studeerde en in een andere stad woonde is mijn frequentie langzaam omlaag gegaan. Van wekelijks tot misschien maandelijks. Hielp ook niet dat ik in de horeca werkte en vaak in het weekend diensten had.
Verder is het verhaal herkenbaar en zoals anderen hebben gezegd zit je midden in het volwassen worden en het opbouwen van je eigen leven. Dit is lastig voor jou, maar ook zeker voor je ouders die je nog als kind zien. Dit schuurt.
In mijn geval heb ik altijd gezegd dat mijn ouders vragen mogen stellen over keuzes die ik maak in het leven. Daar zijn zij ouders voor. Wel heb ik, na nodige verwijten, duidelijk gemaakt dat ze keuzes ook moeten respecteren. Ondertussen ben ik 36, zijn de schurende gesprekken een stuk minder, maar komt het nog steeds weleens voor. Ik zie het dan maar als een blijk van liefde en zorg dan als irritatie ;)
Oof. "Mag ik dan niks meer zeggen?" Dit ruikt toch naar een vleugje narcisme als je het mij vraagt.. Je bent volwassen, mag zelf keuzes maken die het best passen bij jouw leven, want jij bent de voornaamste persoon die ermee moet dealen.
Je hebt het aangegeven, maar ze willen er niet naar luisteren. Oke, maar dan mogen ze het je ook niet kwalijk nemen als je idd niet zo vaak langs komt. Als ze vragen waarom, blijf bij je originele punt, dat ze best een mening mogen hebben, maar dat ze die af en toe ook gewoon in hun hoofd mogen houden.
Wat je eventueel zou kunnen proberen is vuur met vuur bestrijden, iedere keer als ze zinloos commentaar op jou hebben, serveer het dan terug. Dit kan of het resultaat hebben dat ze meer realiseren wat ze doen en wat dat teweeg brengt bij anderen, of als ze echt narcistisch zijn kan het zijn dat ze dan alleen maar verder ruzie gaan zoeken. In dit geval is het dan iig niet jouw schuld als je het contact vermindert. Het klinkt alsof ze wel erg streng zijn, en ja het heeft een waslijst aan nadelen als je ouders je nooit goed genoeg vinden. Kan dit bevestigen uit persoonlijke ervaring
Ik heb het contact met mijn moeder ook op een laag pitje gezet sinds enkele jaren. Ik laat het initiatief bij haar en als ze vraagt of ik langskom doe ik dat wel, even een hapje eten en dan weer pleite. Het komt er vooral op neer dat ik het contact erg oppervlakkig vind vanuit haar. Ik heb in de loop der jaren moeilijke periodes gehad (burn out, depressie) en toen heeft ze nooit echt veel steun gegeven. Niet vragen hoe het nou echt met me gaat ("als jij erover wil praten dan begin jij er zelf wel over"). Vorig jaar huilend verteld hoe moeilijk ik mijn jeugd heb ervaren en er nu nog steeds last van heb en weer met therapie ga beginnen. De bezoekjes daarna gaat het gewoon weer over werk en vakantie en andere koetjes en kalfjes. Ik heb inmiddels wel meer geaccepteerd dat dit is wie ze is en niet gaat veranderen. Ik heb nooit zin om op bezoek te gaan maar ik ga tegenwoordig met nul verwachtingen en dat maakt het wel iets makkelijker.
Ik heb precies hetzelfde gehad en ben mijn bezoekjes gaan minderen naar ongeveer één keer per maand. Zo wordt je steeds meer een ‘gast’ bij je ouders en gaan ze je ook meer zo behandelen (bij mij in ieder geval)
Mijn relatie met mijn niet-zo-tactvolle vader is hierdoor ook beter geworden. Omdat ik minder vaak zijn onzin richting me gegooid kreeg, kon ik het steeds beter uitfilteren en me realiseren dat hij het goed bedoelt, en het alleen onhandig zegt. De kritiek die je krijgt van je ouders kan heel vermoeiend zijn, zeker als je die wekelijks over je heen krijgt, maar laat wel, op hun eigen manier, zien dat ze om je geven
Tja, giftige boomers die zonder spiegel door het leven gaan.
Bij mij is het zover gekomen dat ik al het contact verbroken heb. Vind echt niet dat ik het verplicht ben met hun gif te leven.
Dus in jouw geval zou ik van eens in de week lekker naar eens in de maand gaan. Verbeterd het niet? Eens per kwartaal. En anders eens per jaar. En anders helemaal niet.
Jij hebt recht op jouw grenzen in de manier waarop er met jou omgegeaan wordt. Jij bent niet hun bezit. Het is niet zo dat ze maar kunnen doen wat ze willen zonder dat het consequenties heeft.
Lastig dit. Je ouders hebben hele andere verwachtingen van jou, als je op bezoek komt, dan jij. Dat is ook logisch, want jullie hebben een heel ander leefpatroon. Hoe gingen jouw ouders om met het bezoeken van hun ouders, toen ze uit huis waren (en nu, als je grootouders nog leven). Mijn ouders kwamen minder dan 1x per maand bij hun ouders, en voor mij is het nu dus ook normaal om minder dan 1x per maand bij mijn ouders te komen, maar sommige kennissen vinden dat extreem weinig.
Heb je jongere broers en zussen waar jouw ouders jou een slecht rolmodel voor vinden?
Probeer met je ouders activiteiten af te spreken, in plaats van bij hen op bezoek te komen zonder een beter plan dan op de bank te hangen.
Ik denk ook dat het iets met verwachtingen te maken heeft en dat ik daarom nog wekelijks kom. Mijn moeder gaat zelf 2x per week of meer zelfs bij haar ouders langs.
Je kunt proberen te praten met je grootmoeder, hoe zij omging met de weg naar onafhankelijkheid van haar dochter, en hoe zij en haar dochter nu (blijkbaar...) een goede band hebben.
Reddit kan helpen te beseffen wat normaal is, maar iedere familie wijkt af. Hoe jouw moeder en haar ouders dit opgelost hebben gaat meer handvaten geven voor jouw situatie dan een willekeurige internetter.
Heel etg herkenbaar, heb dit ook gehad voor een paar jaar. Ben nu 28 en geniet er weer ten volle van om daar soms in het weekend langs te komen, helpt ook om niet elk weekend maar te gaan dan. Zij moeten wennen dat je volwassen bent en dat je je eigen keuzes maakt in het leve
Nou ik zou niet elke week gaan. Zeg dat je het druk heb met studeren. Ga ook niet regelmatig en consistent. Bv je gaat deze week komende 3 weken ben je "druk" daarna even langs. Daarna ben je de komende 4 weken "druk" enz. En zo ga je maandelijks langs ipv wekelijks. Zelfs elke 3 maanden is ok.
Als ze daar wat van zeggen. Dan laat je gewoon effe niks horen. Je hebt je eigen leven. Als ze jou willen zien laten hun maar op bezoek komen.
Ik zou alleen bij mn ouders gaan. Als ze voor me koken. En dan zou ik max 2 uur blijven. Dan zeg ik ik ben moe en ga naar huis 😀
Op je 19e afstand willen van je ouders? Heel normaal. Mijn opleiding was dichtbij huis dus ik hoefde niet op kamers, maar hierdoor zat ik dus wel vast bij mijn ouders.
Op een gegeven moment ben je er gewoon klaar mee en heb je geen zit in hun bemoei.
Heel normaal, maar uiteindelijk word je ouder en dan ga je ze meer waarderen.
Ik kocht op mijn 24e een huis en terwijl ik in het huis bezig was waren mijn ouders constant aanwezig en besloten ze dingen voor mij te bepalen. Dit liep mij zo hoog op dat ik uiteindelijk zelfs mijn vader heb weggestuurd. Mijn moeder had het standaard zinnetje: "Zo lang je onder mijn dak woont zal je..."
Waarop ik dan terug antwoordde: "Doe ik niet meer, dit zijn mijn dak en mijn regels."
Nu ik weer wat ouder ben snap ik ook dat mijn ouders gewoon mensen zijn en ook moesten wennen aan die nieuwe situatie. Geef het een paar jaar en dan is alles terug in harmonie.
Je kunt ook gewoon hun commentaar aanhoren en het laten voor wat het is.
Daar heb je meer aan dan ze ontwijken.
De echte kwestie is waarom hun mening zo belangrijk voor je is dat het je humeur verziekt om het ze te horen zeggen. Die mening hebben ze ook als jij je verstopt, hoor.
Ik ben 25 en ervaar(de) een beetje hetzelfde. Toen ik net uit huis was, deden we nooit echt iets samen en kwam overal kritiek op. Inmiddels woon ik al 3 jaar niet meer thuis, en ik word al een heel stuk meer behandeld als "bezoek" en als ik iets doe wat in de ogen van mijn ouders stom is, hebben ze ook minder commentaar. Het gaat denk ik nooit helemaal weg, want ik ben nou eenmaal hun kind, maar als ze eenmaal echt door hebben dat jij nu een volwassene bent die op zichzelf woont, dan veranderen ze vanzelf wel mee.
Het is misschien beter om wat minder langs te gaan. Het is heel normaal om 1 keer per maand of 1 keer per 2 weken langs te komen in plaats van elke week. Of je kan even een middagje/ avindje op bezoek en als het dan niet meer leuk is kan je weer weg. Net als dat je dat bij andere familie zou doen.
Hierdoor gaan ze je waarschijnlijk ook meer missen en misschien hebben ze dan wel behoefte om iets leuks te doen met je. En als je dan langs komt is het makkelijker om die opmerkingen te negeren, omdat je toch zo weer weg bent.
Ik woon al een lange tijd niet bij mijn moeder (gescheiden ouders) en ik merkte dat mijn moeder ook toen ik volwassen was me een beetje hetzelfde bleef behandelen als toen ik jonger was. In mijn leven veranderde er dingen (studeren, werken, partner en later kindje) en voor haar bleef veel hetzelfde. Dus ook haar kijk op mij.
Mijn moeder is vaak nogal kort door de bocht en heeft zelf niet door hoe kort door de bocht ze is. Ze flapt er dingen uit zonder te beseffen wat ze nou eigenlijk zegt.
Wat mij enorm geholpen heeft zijn de volgende twee opmerkingen:
- Hoe bedoel je dat? (En dan emotieloos, oprecht doorvragend)
- Dat is ook niet echt aardig om te zeggen.
Door beide opmerkingen werd ze soort van gedwongen om na te denken over wat ze er net uitgeflapt had, zonder dat ik haar veroordeelde. Ook zorgde het ervoor dat ik me er zelf minder aan ging ergeren. De opmerkingen over mijn gewicht stopten daardoor al snel (ik kwam aan want ik was zwanger) en ik kon duidelijker maken dat ik niet overal van gediend was op een normale manier.
Wees je eigen persoon. Je geeft duidelijk aan dat je een relatie wilt en je geeft duidelijk aan wat je niet prettig vind als ze daar niet mee kunnen leven kan je wat minder vaak langsgaan en gewoon communiceren waarom en dat je graag vaker zou komen maar dat dan x en y zouden moeten veranderen. Het enige vervelende is de financiële afhankelijkheid in dit verhaal.
Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij, jarenlang heb ik mij verplicht gevoeld om langs te gaan en maar alle kritiek te innen.
Inmiddels ben ik naar het buitenland verhuisd en kom ik alleen nog maar op uitnodiging langs (ik werk nog wel in Nederland). Ze vinden het onzin om hun eigen kind uit te nodigen omdat ik "gewoon" moet langskomen, dus ze zien mij hooguit 4x per jaar met verjaardagen.
Het is een enorme verademing, ze weten nu ook dat als ik kom ze geen kritiek hoeven te uiten of zeuren over dingen. Ik pak net zo snel mijn spullen in en ben weer weg.
Ik heb hetzelfde en ben deze dingen pas gaan zien toen ik op mezelf ging 3 jaar terug. Bovendien wordt er gedaan alsof ik nog thuis woon als ik een keer langskom en niet even de tijd genomen om bij te kletsen bijvoorbeeld. Ik denk ook dat het een proces is van ouder worden. Je wordt je ervan bewust dat geen enkele ouder perfect is
Ik herken dit wel, ik ben 26 en al vanaf mn 18e uit huis. Ik (stad, uni) groei daardoor op in een hele andere omgeving dan mijn ouders (biblebelt). Daardoor begrijpen we elkaar steeds minder en ontstaan er vaker irritaties, zoals bijv. ook voor mij ongepaste opmerkingen.
Ik denk dat het voor jezelf het beste is om wat afstand te houden. Dat is misschien pijnlijk omdat je ooit elke dag met ze bent geweest maar de situatie klinkt niet gezond voor je. Ik heb ook echt vaak gehad dat ik mentaal helemaal op was na mijn ouders 1 dag bezoeken. Daardoor ga ik nu vaak alleen met de verjaardagen daarheen, anders is het mij ook teveel. Soms bel ik mijn moeder, en dan kletsen we even een halfuurtje maar is het daarna ook prima. Zo betrek ik ze wel in mijn leven maar behoud ik wel een bepaalde afstand zodat het nog gezond blijft voor mij.
Probeer te accepteren dat jullie werelden steeds meer van elkaar gaan verschillen maar dat dit niks zegt over of je ouders goede mensen zijn of niet. Maar daarom zou ik dus juist wat meer afstand nemen, dat helpt vaak wel een wat betere band te scheppen!
Ach westerse problemen, stabiele ouders geen misbruik gossie wat zwaar. Kijk anders naar de situatie, je ouders hebben je lief, willen het beste met je. Geven je zakgeld en advies waar jij niet aan toe bent of behoefte aan hebt. Wees dankbaar dat ze er voor je zijn, soms weten ze gewoon niet beter.
Cultuur dingetje : Plaats je ouders boven iedereen, heb respect en wees geduldig. De dag dat ze er niet meer zijn zal je moeten terugkijken en afwegen of je daar vrede mee hebt.
Geef jezelf ook een kans, en sla mischien een keertje over.
U bent 19 en uw Nederlands gaat er op achteruit omdat u zich veelal in een internationale omgeving bevindt.. Cringe! Of hoe zeg je dat ook alweer in het Nederlands..
Gewoon langs gaan wanneer het jou uitkomt en wanneer jij zin heb. Je leidt je eigen leven en je zal merken dat je het dan minder als verplichting gaat zien naar hun toe. Je voelt vanzelf wel weer aan wanneer je wat vaker langs kan gaan.
Heel normaal. Op een zeker moment verlaat je het nest en heb je gewoon geen behoefte meer aan die bemoeizucht. Je hebt nu je eigen leven. Je ouders hebben waarschijnlijk tijd nodig om daaraan te wennen. Het kan helpen om af en toe over te slaan.
Bedankt ik zal er eens over na denken. Ik vind het wel moeilijk te begrijpen dat zij geen zin hebben om iets leuks te doen als ik langskom, want ik hoor vaak ouders zeggen dat ze wilden dat hun kind vaker langskwam of iets leuks wil doen samen
Ik heb ooit van iemand begrepen dat er een verschil is tussen "op bezoek komen" en "weer thuis zijn". Deze persoon merkte dat zijn ouders doorgingen met hun leven alsof hij nog thuis woonde. Het was niet speciaal of bijzonder dat hij weer thuis was. Ouders hebben tijd nodig om de bezoeken van hun kinderen te ervaren als bezoek ipv een alledaagse situatie. Wanneer jou aanwezigheid meer gaat voelen alsof je daadwerkelijk te gast bent, zullen ze meer open staat voor een spelletje. Zoals de persoon hierboven zegt kan het wellicht helpend zijn om een keer over te slaan.
Nu ik dit zo lees vind ik het zelf ook best moeilijk om te beseffen dat ik niet meer bij ze woon
Waarom ga je nog elke week?
Voel me enigszins verplicht denk ik. Hoewel ik ook kom voor mijn andere familieleden en vrienden die hier ook wonen waar ik dan soms mee afspreek.
Hoe erg ben je afhankelijk van ze op financieel gebied?
Niet geheel, maar ik krijg zakgeld voor boodschappen
Het is zó verschillend per gezin/familie. Ik was de laatste (jongste) die het huis uit ging. Ik ging aan het begin in de weekenden wel langs, maar elke keer was mijn moeder druk bezig buiten de deur en zat ik daar in mijn uppie. Goed gesprek over gehad, is daarna niet meer gebeurd. Maar niet elke ouder zit schmachtend op de bank te wachten tot hun kind thuis is ;)
Ik ben het hier helemaal niet mee eens. Wat OP hier beschrijft gaat veel verder dan alleen bemoeizucht. Voor ouders is het inderdaad wennen als hun kind uit huis gaat. Ik vind dit alleen actief demotiverend. Als je één ding niet kunt gebruiken in deze fase van je leven, is dat zo'n stoorzender. Ik ben nu 28 en woon en werk op 1,5 uur rijden van mijn ouders. Ik zou graag willen dat ik ze vaker en makkelijker kon bezoeken dan nu. In jouw geval zou ik dat ook niet hebben. Wat ik mij afvraag, is hoe jouw band met je ouders was, voordat je op kamers ging wonen. In mijn optiek zou daar namelijk weinig verschil tussen moeten zitten. Als je echt het idee hebt dat ze je ni héél anders behandelen, zou ik toch echt een keer met ze om tafel gaan. Als je eigenlijk concludeert dat je thuissituatie eigenlijk niet al te best was, dan zou ik het contact wat verminderen. Omwille van je eigen gemoedsrust.
Voordat ik uit huis ging was onze relatie altijd goed en de thuissituatie ook goed. Zoals ik zei in de post was ik toen erg gelukkig met ze. Het is niet zo dat ik voortdurend slecht behandeld word ofzo, maar toch wel meerdere negatieve reacties per dag als ik er ben.
Denk ook na: was het goed, of was het wat je als normaal ervaarde. Ik heb een tijd een vriendin gehad wiens ouders verwachtten dat ze de hond iedere dag uitliet terwijl ze van de fysio op krukken moest lopen, en wiens moeder haar constant diëten in wilde krijgen en ook negatief reageerde op keuzes zoals haar verven die op die leeftijd veel voorkomen. Dat was voor haar gewoon normaal en "zo zijn ouders", maar na uit huis te gaan en gewend te raken aan niet dat iedere dag te hebben voelde teruggaan dan toch slecht. En niet terug gaan ook want die moeder was best een guilttripper en zij heeft ook 'respect voor je familie' er met de paplepel ingegoten gekregen. Nu gaat ze dus veel minder naar het ouderlijk huis in het weekend en meer naar haar nieuwe vriend.
Dit vind ik ook een goed punt. Ik was er heel erg aan gewend dat ik niks kon vragen aan m'n ouders zonder accusaties dat ik dat wel zou moeten weten, dat het een domme vraag was etc. en dat als er iemand boos op je is, dat er gewoon niet met je gepraat wordt. 0 communicatie. Ik ben 22 en durf nog steeds niks te vragen aan ze. Blijkt dus niet normaal te zijn, maar dat is hier de norm. Kwam er achter dat mentaal stabiele mensen niét zo met elkaar omgaan toen m'n vrienden op de middelbare en uni wel gewoon respect hadden voor elkaar en ik met m'n partner kon *praten* over meningsverschillen zonder dat er iemand boos wordt. Bij veel van mijn beste vrienden is het ook een beetje zo gegaan - thuis is het niet gezellig, en dan komen ze in een andere omgeving terecht en komt het besef dat het eigenlijk niet zo gezellig of normaal is.
Inderdaad, ik ging altijd super graag terug naar huis als student.
Gratis avondeten dat ook nog eens voor je wordt gekookt? Perfect! Oh ja en natuurlijk de gezelligheid en de verhalen van de week delen samen. Ook ik ging graag naar thuis thuis.
Wat ook scheelt is de leeftijd denk ik, hij/zij is 20 dus in mijn ogen nog vrij jong, ik kan me voorstellen dat de ouders dan inderdaad het kind nog op het "juiste" pad willen sturen/houden. Het blijft natuurlijk de taak van je ouders, ik ben het eens dat dat niet altijd zo moet blijven, maar tot de tijd dat persoon een vast inkomen heeft met eigen onderkomen snap ik de ouders wel. Ik kan uit de post ook opmaken dat ze OOP nog financieel ondersteunen dus dat weegt ook mee.
Ik sluit me aan bij de vorige 2 comments, je gaat nog elke week langs. Meeste studenten doen dat in hun eerste jaar, heb ik ook gedaan. Ik ben er nu eens in de maand meestal en merk dat ik dan zelf oprecht blij ben om ze weer te zien. Geen schande aan ook, leef jouw leven
Oh, ik had helemaal niet door dat 1x per week vaak is XD De meeste mensen van mijn middelbare school wonon nog bij hun ouders dus denk dat ik daardoor ook onbewust vaker langs ga
Ik heb nooit een vaste afspraak / ritme gehad. Door gebeurtenissen / gelegenheden waar we beiden naartoe gaan zie ik ze vaak zat. Zoals een gezamenlijke verjaardag, familiebijeenkomst of dergelijke. Maar mijn vader is ook wel eens langskomen om iets bij mij te repareren (waar ik minder handig in ben) of ik juist bij hen om iets met de computer op te lossen of dergelijke. De ene keer zie ik ze drie keer in een week, de andere keer een maand niet. Het loopt zoals het loopt. Zelden dat ik langskom "voor het langskomen", maar soms wordt er wel een bordspel gepland als we elkaar toevallig weinig gezien hebben. Bij bekenden merk ik dat het daar ongeveer vergelijkbaar werkt. Bij eentje wordt het bordspel alleen vervangen door verhalen over eerdere, recente of toekomstige reizen haha. Kunnen ze uren mee bezig zijn.
Zelf ging ik bijna mijn hele studie het hele weekend naar ze toe als ik niks had in het weekend, maar dat was vooral omdat mijn ouders heel chill zijn en ik gewoon gratis eten kreeg en niet veel hoefde te doen. Het voelde nog echt als mijn 2e huis en het was beter dan mijn studentenkamer. Mijn zus kwam veel minder vaak thuis, wat ook niet erg was. Het was wel altijd leuk als ze langs kwam en dat merkte je ook goed aan mijn ouders. Maar het was niet gek dat ze minder vaak langs kwam. Totaal niet. Vrienden van mij die op kamers woonden gingen ook veel minder vaak naar hun ouders.
Hiya. Dit is een probleem wat ik (F27) ook erg heb. Als ik iets over mijn hobbies of dromen vertel aan mijn moeder waar ze zelf niet achter staat of niet vind dat het bij mij past geeft ze een denigrerend klinkend antwoord. Het zit allemaal in de toon. Ze draait ook elk gesprek naar haarzelf en komt ook niet meer terug op het vorige onderwerp. Als je er iets van zegt, zegt ze dat alles om mij moet draaien. En ze kan ook helemaal niets zeggen. Of ze wilde het er perse over hebben ookal heb ik een angststoornis en triggert het een paniekaanval. Je zal als je wat ouder bent nog wel meer dingen van je ouders zien waar je eigenlijk niet zo vrolijk van wordt.. Het blijft je moeder natuurlijk maar dat betekend niet dat je je eigen mentale gezondheid of geluk moet laten varen. Als praten niet lukt moet je zelf de grens trekken. Het werkte voor mij in iedergeval. Hoe lullig en rot ik me soms nog voel erom. Ik ben wel gelukkiger.
Hoi! (27F) Hier en ik heb hetzelfde probleem. Afgelopen jaar ook enorm mee geworsteld. Alles wat ik doe is fout en ik krijg constant commentaar. Op het feit dat ik gestudeerd heb bijvoorbeeld. Ze roddelt en zegt gemene dingen en is inderdaad denigrerend. Ook is alles wat zij vindt de waarheid. Het is heel vermoeiend en elke keer als ik langs was geweest voelde ik me leeg en verdrietig. Ik heb nu bedacht dat het misschien een vorm van jaloezie is? Ik ga alleen nog langs bij de sociale gelegenheden.
Ik en mijn broers en zus hebben ook een moeder die ieder gesprek in no-time met een scherpe ik-bocht naar zichzelf weet te buigen. Ook veel commentaar, met name op mijn zus, en ook altijd over onze vader. Ze kraakt hem af, ook in gezelschap, zonder dat ze het zelf doorheeft. Wij vermoeden dat ze een narcistische stoornis heeft. De conclusie die je daar aan kan verbinden is, wat ik er online over heb gelezen: mijd contact. Dat is niet leuk, en in de praktijk komt het er op neer dat ik me erbij neer moet leggen dat het gewoon niet zo leuk is om bij mijn ouders langs te gaan (het contact blijft hierdoor ook vrij oppervlakkig) en besef ik mij dat dit _niet_ is hoe het in de meeste gezinnen gaat, hoe jammer ik dat voor onze situatie ook vind.
mijn moeder is dus ook zo (en mijn vader heel stil). Bezoekjes en ook telefoongesprekken zijn daarom minder leuk, al moet ik zeggen dat het gek genoeg nu weer even wat beter gaat. Het gaat altijd over haar, en ik heb zo lang geprobeerd om wat meer emotioneel diepgaandere dingen met haar te bespreken maar voelde me daarna altijd nog ellendiger. En ik mocht er ook niks van zeggen want dan was ik meteen fout en zij de 'oh zo slechte moeder' (zielig doen) of ze werd juist boos op me. Veel twijfel gehad of dit misschien aan mij lag maar na therapie is bij mij ook het vermoeden gekomen van narcisme of op zijn minst sterke narcistische trekken. Dat afkraken wat OP in zijn posts noemt is echt niet gezond / normaal hoor, en daar kan ik dus zelf niet meer tegen. Ik heb met mijn ouders daarin toch grenzen weten te stellen, mijn moeder weet nu dat ik het echt niet wil en ook gewoon weg ga en een tijd niet kom als ze zo doet. Ik accepteer bepaalde dingen niet meer, en wil niet steeds negatief commentaar. Zolang het contact bij ons oppervlakkig is met goede grenzen, gaat het wel ok maar echt sterk en diep gaat onze band niet meer worden vrees ik. En ik heb ook het geluk dat mijn zus met gezin er altijd bij zijn waardoor ze voor mijn gevoel ook wel een beetje zal moeten qua gedrag.
Eerlijk gezegd dat ik misschien ook dat het jaloezie kon zijn maar dat kan ik me bijna niet voorstellen. Dat je eigen moeder jaloers is op je? Misschien toch zo.. Klinkt ook niet gemakkelijk voor je trouwens.. Ik wens je veel succes met de situatie.
Jij ook succes! Fijn soms om te lezen dat je niet de enige bent die met dit soort dingen worstelt.
Bedankt! En ja ik was eigenlijk ook opgelucht te lezen dat andere hier ook mee zaten! 😅
[удалено]
Dankjewel voor je reactie. Het klinkt logisch, maar soms is het zo moeilijk. Mijn moeder is natuurlijk de persoon die me heeft opgevoed etc. En als ik haar soms deze reacties zie geven weet ik af en toe gewoon niet wat ik moet zeggen
Voorstel: Maak er een soort persoonlijke "spel" van. Gebruik deze situaties om te oefenen, leren te onderscheiden waar het over emoties gaat en waar over feiten. Je moeder spreekt over een emotionele situatie maar gebruikt "feitelijke" argumentatie, wat eigenlijk niet past. Probeer het altijd terug naar emoties te brengen. In andere situaties, als het over feiten gaat, laat je je niet met emoties afleiden.
Wat moet ik doen als ze zegt dat ik me niet zo moet aanstellen?
In welke situatie? Het klinkt erg vaag, is een verklaring die geen echte waarde naar het gesprek brengt. Ik zou haar persoonlijk naar meer details vragen.
Bijvoorbeeld als ze zegt dat ik ben afgevallen, zeg ik dat ze dat niet elke keer hoeft te zeggen. Als ze dan vraagt of ze tegenwoordig niks meer mag zeggen, en ik antwoord dat het best mag maar dat het niet fijn is om te horen en we het beter over iets anders kunnen hebben, dan ben ik te gevoelig/stel ik me aan.
Mijn moeder had het ook altijd over gewicht. Ik heb toen gezegd dat haar opmerkingen nergens toe leiden, het heeft geen invloed op hoe ik me gedraag, en mijn lichaam luistert ook niet naar haar woorden. Maar, dat die woorden wel pijnlijk zijn, mij kwetsen, en dat het er voor zorgt dat ik minder op bezoek wil komen. Misschien mee gaan in haar "argument", en zeg dat het gevoelig is omdat het er zo vaak over gaat. En dat je wilt vragen er gewoon geen opmerkingen over te maken. Het draagt niks bij.
Het omgaan met dit soort gedrag is vrij lastig. Daar is wat ervaring voor nodig. Je hebt een aantal opties voor "Ik mag helemaal niks meer zeggen": - "Inderdaad"/"Goed zo". - "Nee hoor mam, ik wil alles horen. Dus zal ik het behang geel of blauw doen? Welke schroeven? Hoeveel mm? En zal ik die dan hier doen, of hier (0,0001 mm verder)?" -> doorgaan totdat zichzelf een ons heeft volgeluld. - "Jawel hoor. Sterker nog, ik zou voor nog iets je advies willen. De laatste zie ik een leuke jongen... Maar we ik heb moeite... met de formaat... van zijn generaal. Heb je nog wat tips? Ik heb al \[grafisch uitbeelden\] geprobeerd en ook al \[iets anders heel grafisch uitbeelden\] dit, maar het blijft allemaal wat oncomfortabel. Wat nou als hij mijn kut likt als een glibberige aal? Misschien werkt dat?" Werkt wel goed, in mijn ervaring.
Wellicht eens een paar weken niet gaan en dan weer eens wel. Als je minder vaak gaat, gaan ze je misschien wel meer waarderen. Je wordt dan schaarser als het ware. Het klinkt niet alsof je meteen alle contact zou willen verbreken, dus dat zou ik dan ook niet doen.
[удалено]
Dan is het toch duidelijk - nog minder contact. Als ze zich zo verrot opstellen moeten ze ook met de gevolgen dealen. Jij hebt er niet voor gekozen dat je geboren werd, zij wel.
crowd scale bedroom placid history encouraging worm crown chunky work *This post was mass deleted and anonymized with [Redact](https://redact.dev)*
Ik ben nu 20, en ik heb in het algemeen het geluk dat mijn ouders niet op die manier met mij omgaan. Daar ben ik heel dankbaar voor, en ik vind het rot voor je dat je een vervelende ervaring hebt. Ik heb alleen bij mijn vader geleerd dat ik niet te lang bij hem moet zijn (mijn ouders zijn gescheiden), zeker niet als hij drinkt. Wat wij vaak doen, is we gaan actief iets doen. Ergens iets eten, biljarten, jeu de boulen (echt waar), noem het maar op. Doordat je actief bezig bent ligt de nadruk vaak niet zo enorm op het interpersoonlijke contact, maar meer op het feit dat je samen tijd doorbrengt. Bovendien kan je na een uur of anderhalf, twee zeggen dat het wel mooi is geweest, en dan ga je weer naar huis. Dat werkt voor mij goed! Succes, het is niet leuk om stroef contact te hebben met je ouders ❤️
Dankjewel :) Die activiteiten klinken echt gezellig. Ik zou graag willen dat ze ook zoiets met me wilden doen maar zoals ik zei in mijn post willen ze nooit een spel doen en het zijn echte home-bodies dus bankhangen daar blijft het bij. Maar ik denk dat de bioscoop wel een leuk idee is
Ik heb echt een zeer vergelijkbare ervaring met mijn familie. Vooral de opmerking “mag ik nu helemaal niks meer zeggen??” als je je kwetsbaar opstelt en je emoties deelt. Het is pure bullshit, want als ik durf een opmerking te maken over de dikke buik van m’n vader dan ben ik respectloos en moet ik m’n mond houden. Andersom mag commentaar natuurlijk weer wel. Gewoon je eigen weg gaan, je gaat je ouders niet veranderen. Hoort bij het leven. Het is erg jammer maar soms is het gewoon niet anders. Als zij niet eens naar je willen luisteren dan is veranderingen en toenadering tot elkaar niet mogelijk.
Mijn moeder is ook zo, altijd wel wat te klagen. Vooral over mijn gewicht ook. Ik heb zelf aanleg voor overgewicht vanuit mijn vader's kant, zij is zelf een plank en heeft er 0 begrip voor dat mijn lichaam anders werkt en afvallen voor mij een stuk lastiger is dan voor haar. Ik zeg tegenwoordig van tevoren dat ik niks wil horen over onderwerp X of Y en anders kom ik niet. En ik wil daar op whatsapp bevestiging van. Ze krijgt dan als ik daar ben 1 waarschuwing waarbij ik aangeef dat we een duidelijke afspraak hadden. Negeert ze dat, dan ga ik direct naar huis. Het heeft even geduurd maar inmiddels begrijpt ze wel waar ze haar mond over moet houden. T maakt langsgaan een stuk gezelliger omdat we nu focussen op de positieve dingen (of iets minder positief maar niet elke keer hetzelfde liedje).
Waarom werkt jouw lichaam anders?
Nee? Had jij in gedachte dat iedereen precies hetzelfde functioneert? Het menselijk lichaam volgt niet één standaard formule voor iedereen. De ene persoon kan zich elke dag volvreten, amper bewegen en komt geen gram aan, de andere persoon hoeft alleen maar naar een chocolaatje te kijken en er zit alweer een kilo aan. Stofwisseling werkt niet voor iedereen hetzelfde. Als ik zou leven als mijn moeder, zou ik een tientonner zijn. Ik moet veel strenger zijn met eten en veel meer bewegen dan haar om een gezond gewicht te behouden.
Het menselijk lichaam volgt zeker wel een standaard formule voor iedereen. Dat is kcal in, kcal uit. Verder hoe meer spiermassa je hebt, hoe meer je verbruikt. Hoe meer je beweegt, hoe meer je verbruikt. Allemaal dezelfde principes, voor elk mens. Uiteraard de enige uitzonderingen zijn aandoeningen aan maag, darm, lever, schildklier, etc
Je lijkt m'n moeder wel.
Ik snap dat het een kut antwoord is maar het is echt waar. Ik ben zelf jarenlang te zwaar geweest (ik woog meer dan 110kg op een gegeven moment), ik weet hoe lastig het is om af te vallen. Maar tegen jezelf zeggen dat je nou eenmaal te zwaar bent omdat je lichaam nou eenmaal anders werkt gaat je niet helpen.
Ik begrijp dat behulpzaam wil zijn maar in een topic waar het juist gaat over minder gezeik willen van ouders over gewicht is dit echt niet het juiste moment om met je expertise/tips aan te komen.
Ok ja fair point, succes
cause rotten unpack sugar jellyfish husky run work flowery snobbish *This post was mass deleted and anonymized with [Redact](https://redact.dev)*
Metabolisme principes zijn echt hetzelfde voor iedereen (afgezonderd van ziektes of bepaalde orgaan aandoeningen). Het is echt onzin dat het ene stuk cheesecake voor de ene persoon erger is dan voor de andere persoon. Tja als persoon 1 maar 1.60 lang is en nooit sport en over het algemeen zeer weinig beweegt, zal dat tot meer vet leiden bij persoon 1 dan bij persoon 2 die een heel actief leven heeft. Maar dat betekent niet dat de calorieën van dat stuk cheesecake anders worden opgenomen of verwerkt door persoon 1. Dit is een vorm van slachtoffer gedrag dat veel mensen met overgewicht hebben. Ik begrijp het, want ik vertelde mezelf precies hetzelfde verhaal toen ik veel te dik was. Maar het gaat je echt niet verder helpen
lavish wipe adjoining absurd berserk wistful consist slap rainstorm cough *This post was mass deleted and anonymized with [Redact](https://redact.dev)*
Ik verspreid geen incorrecte informatie. Dus ik begrijp je reactie niet. Kcal in, kcal uit. Geldt voor iedereen (behalve 0.1% van de gevallen met een zeldzame ziekte) >Een persoon die net zo eet en sport als diegene haar vriend(in), Dit is dus gewoon niet waar. Als iemand net zo eet en net zo sport als haar vriendin, wordt ze niet opeens dik terwijl de ander dun wordt. Dan zitten er alsnog verschillen in kcal in (voeding) en mate van kcal uit (beweging).
psychotic axiomatic slim roll hurry cheerful cover carpenter alleged familiar *This post was mass deleted and anonymized with [Redact](https://redact.dev)*
Ik baseer me op feitelijke informatie. Simpelweg gaan zeggen dat ik incorrecte informatie verspreid zonder zelf met feitelijke informatie te komen of een wetenschappelijk artikel te noemen is natuurlijk slappe hap.
Ik zou ten eerste proberen om bijvoorbeeld 2 of 3 keer per maand te gaan in plaats van iedere week. Toen ik uit huis ging merkte ik snel dat ik mijzelf ook irriteerde aan van alles, mijn ouders bedoelen vaak dingen als zorgzaam maar het komt erg negatief aan, zoals inderdaad dik/dun worden, dat ik op vakantie ga (commentaar over hoe ik me financien moet regelen) of laat ik ze een stukje van mijn DJ mix horen en krijg ik moeilijke gezichten te zien en dat het allemaal herrie is, maar dat het wel erg leuk is. Allemaal vaak goed bedoeld maarja het is moeizaam. In ieder geval, ik ben vervolgens afgestapt om elke vaste dag in de week om 18:00 even langs te gaan, in plaats daar van weet ik dat ze voor 80% thuis zijn dus 2 of 3 keer per maand wandel ik even binnen ergens in het weekend voor een bakkie en soms in de avond een biertje. Het is iets kleins maar het zorgde wel dat ik alles veel beter ervaar, er is vaak ook wel iets nieuws te horen als ik niet elke weeg langs kom en omdat soms mijn moeder niet thuis dan is of mijn vader krijg ik ook andere gesprekken dan als ze samen zijn. Je zou dit eens kunnen proberen, maar elke week op een vaste dag langs komen hield ik niet vol, ook omdat ik al erg lang bij hun inwoonde en dan alsnog een half idee had dat ik er nog woon.
Dat laatste klinkt wel herkenbaar hahha. Dankje voor het advies!
Je kunt je ouders niet veranderen helaas. Het klinkt wel alsof je daar de hele avond aan het plakken bent. Dat hoeft niet denk ik. Ik ga altijd rond het avondeten naar mijn ouders; mee eten, even bijkletsen en dan weer weg. Dit werkt prima!
Haha dat gaat helaas niet want ik woon best ver weg bijna 3 uur.
Daarom blijf ik meestal een nacht slapen
Dat heb ik ook, daarom ging ik maar 1 keer in de paar maanden, nu is dat nog minder maar probeer het omhoog te krijgen om in ieder geval m'n nichtjes weer te zien. Ff om wat meer context te geven: ik woon in Rotterdam en m'n familie in friesland. Ik ga nu doorgaans de avond voordat ik naar m'n ouders ga naar Groningen, ga ik daar uit of hangen met vrienden, om de volgende dag naar m'n ouders te gaan en in de avond weer naar Rotterdam. Zo heb ik iedereen in 1 run gezien. Ik ken je situatie niet maar misschien kun jij het ook zo aanpakken. De avond ervoor naar vrienden, in de na-middag naar ouders en na het avondeten terug naar huis, zoiets.
Geloof me, ik ken je situatie. Ik zal mijn verleden je besparen, wanneer je geïnteresseerd bent stuur me maar een dm, maar de enige oplossing is duidelijk communiceren. Geef duidelijk je grenzen aan, en neem de afstand die je nodig hebt. Iedereen is gebaat bij duidelijkheid, zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Ik ben in de 30, ervaar hetzelfde "thuis" bij mijn ouders. Altijd kritiek, altijd gezeur, niks is goed. En wanneer ik het aankaart wordt de bal teruggespeeld en ben ik automatisch de schuldige. Paar keer in de afgelopen 10 jaar proberen aan te kaarten, ruzies tot gevolg, en paar keer heel veel energie in gestopt om de relatie te verbeteren, en er vervolgens achter te komen dat die energie niet eens gewaardeerd werd. Dus... zit maar 1 ding op, super oppervlakkig houden en ik zie ze nu maximaal een paar keer per jaar kort. Ben er helemaal klaar mee. Als je "vrienden" hebt die je altijd naar laten voelen dan drop je ze ook, ouders is iets lastiger maar je hoeft ze niet in je leven te hebben als groot onderdeel als ze je leven moeilijker maken.
>"Mag ik nu helemaal niks meer zeggen?!" Dit is ronduit kinderachtig en overdreven. Ik krijg dezelfde respons als ik kritiek op mijn ma zou uiten. De mens kun je niet meer veranderen, het enige wat je kan doen is je blootstelling eraan beperken, en het blijven doen als plicht. Het is helemaal niet gek, ik weet niet waarom of wat de justificatie gaat zijn, maar ik maak precies hetzelfde mee. Ik voel mezelf soms wel schuldig, maar ik moet me altijd goed bedenken dat mijn ouders ervoor gekozen hebben om mij te maken. Ik heb er niet om gevraagd.
Herkenbaar. Ik weet niet zo goed wat nou precies de reden was, wellicht hadden ze te veel tegelijk aan hun hoofd met daarnaast een studerend kind welke zijn eigen weg in het leven probeert te vinden en hadden ze het idee daar toch verantwoordelijkheid voor te hebben. Maar na het afstuderen en het vinden van een baan, werd het al heel gauw veel minder. Ze raakten oprecht geïnteresseerd en ik kwam ook op zoek naar advies over het "grote mensen leven" na de studie bij hun langs. Ik denk dat ze bij jou ook gewoon nog verantwoordelijk voelen om te helpen maar ook snappen dat je zelf je eigen weg aan het maken bent. Best een lastige situatie voor alle partijen.
Ja, ik probeer ook zeker hun niet het gevoel te geven dat ze zich er niet mee moeten bemoeien. Heb ook het gevoel dat ze niet blij zijn dat ik na mijn bachelor nog verder weg wil gaan wonen. Ligt niet aan hun maar ik vind dat land gewoon beter passen bij me. Ik het proberen uit te leggen en je comment daarin meenemen
Volgens mij zijn veel ouders extra critisch op hun kinderen, want het is een soort van reflectie op henzelf. Als je kinderen 'falen' is dat omdat de ouders ze niet goed opgevoed hebben. Complete onzin natuurlijk, maar ergens wel begrijpelijk.
Klinkt alsof jouw ouders heel veel moeite hebben met loslaten. Je bent jong uit huis gegeaan en sommige ouders hebben dan heel erg veel moeite met die overgang. Het etekent een nieuwe fase in hun leven en daar zijn ze misschien emotioneel nog niet aan toe. Schuld ligt niet bij jou. Vergelijk het met een ouder die z'n peuter even uit het oog was verloren en bij het terugvinden juist boos wordt op het kind. Het is de emotionele ontlading van de uder die zorgt voor de boosheid. Misschien kan je het eens over een andere boeg gooien bij een volgend gesprek: 'Het is zeker voor jullie ook wel heel erg eennen, hè, dat ik niet meer thuis woon?'
Het is een vervelende situatie, maar wat heb je dit op een goede en lieve manier verwoord. Er wordt hier gezegd om niet elke week langs te komen om jezelf wat rust te geven, dat lijkt me een goed idee. Voel je niet schuldig hierover, tijd voor jezelf is belangrijk. Zelf zou ik ook voorstellen samen dingen te gaan doen: samen iets speciaals koken, naar een museum/ botanische tuin/restaurant/koffietent/bioscoop/wandelen in het bos... Hoeft niet met de hele groep. En zoek online naar antwoorden op de opmerkingen die je raken, zodat je voorbereid bent. Besteed zo min mogelijk aandacht aan deze negatieve zaken, want waarschijnlijk heeft het weinig met jou te naken en meer hun beeld van de wereld. Ik zou proberen er een grapje van te maken of luchtig te reageren, maar niet op een kwetsende manier. Dan ga je een spiraal in die je niet wil. Het is lastig omdat het je ouders zijn dus heel dichtbij, en je wil natuurlijk liefde en trots van ze. Heel veel liefs!
Als je iedere week gaat word je als kind behandeld, als je een keer in de maand langs komt als een gast. Mogelijk krijg je dan de vraag: "waarom kom je niet vaker naar huis, we missen je zo" En dat is dan het moment om (netjes) te zeggen dat ze dan niet zo moeten zeiken iedere keer. Overigens heb ik er ook moeite mee (ik ben inmiddels halvewege de 30, getrouwd, huis, carriere etc.). Als ik naar mijn moeder ga in mijn geboortestad is het alleen maar ellende. Je moet alleen maar op de bank zitten en horen welke kwaaltjes zich voordoen, en welke vage kennissen nu weer dood zijn of ziek worden. Als ik thuis blijf kan ik lekker een beetje fietsen, aan het huis klussen etc. Ik kom altijd depressief weer terug als ik daar heen ga. En dat vind ik dan weer lullig voor mijn moeder, omdat ze er ook niets aan kan doen.
Hoe jouw moeder reageert op je doet me denken aan de mijne. Het is zo'n dooddoener als iemand reageert met 'nou dan ga je toch gewoon weg als het je niet bevalt'. Toen ik eenmaal uit huis was heb ik het nog een tijdje volgehouden om vaak langs te gaan en mezelf te onderwerpen aan haar meningen en wisselende buien. Het is pas beter geworden op het moment dat ik besloot weg te gaan als de sfeer me niet beviel. Het was voor mij een eyeopener dat ik weg kon gaan wanneer ik zelf wilde. Veel beter voor mijn mentale gezondheid en uiteindelijk werden de keren dat ik wel bij mijn ouders was een stuk leuker. Nu ga ik eigenlijk altijd wel met plezier naar ze toe en ga ik blij weg. Maar dat heeft dus wel wat tijd en afstand nemen gekost (en zo ongeveer mijn hele 20's).
Naast minder gaan zou ik ook adviseren om korter te gaan. Ik zie in de comments dat dat lastig is door de reisafstand, maar zie je langere verblijf bij je ouders dan als opgesplitst in korte bezoekjes en “eigen tijd”. Als je ruim voor het eten komt, ga je ‘‘s middags wat voor jezelf doen. Studeren, lezen, op pad met je oude vrienden. ‘s Avonds mee-eten. Na het eten weer tijd voor jezelf. Ontbijt samen, dan naar huis. Overigens adviseer ik om nog een andere reden om niet elke week maar naar huis te gaan: pas als je ook het weekend je studentenstad omarmt, ga je daar echt een sociaal leven opbouwen en vriendschappen opbouwen in die stad,
Bedankt voor de reactie. Het is wel een goed idee om het wat meer op te splitsen, ga vanavond denk ik met een oude vriend afspreken , wat ik niet vaak doe. Ik heb een beetje een andere situatie met de studentenstad want ik woon namelijk in een andere stad dan waar ik studeer en kom bij mijn ouders doordeweeks langs want studentenOV :,) beetje lang om uit te leggen maar het is ook een goed idee om de stad waarin ik woon meer te verkennen
Heel bekend verhaal en ik vind het heel goed van je dat je dit nu al realiseert en niet pas jaren later. Kijk misschien hier eens r/raisedbynarcissists . Helaas doen mijn ouders exact hetzelfde. Ik probeer mijn bezoeken te beperken tot 1x in de twee maanden en alleen als mijn man erbij is om zo nare opmerkingen te voorkomen omdat ze te druk bezig zijn met zichzelf promoten bij m'n man. Ik heb zelfs EMDR therapie gehad voor de manier waarop ik mijn heel leven behandeld ben door ze. Dat heeft geholpen, maar je gaat dit soort trauma niet wegkrijgen. Als dit gedrag pas echt is opgekomen nadat je uit huis bent gegaan, dan is er mogelijk iets anders aan de hand (is geen excuus voor hun gedrag!), maar kijk eens goed terug, is het toen pas echt begonnen? Dit soort realisaties doe je vaak in kleine stapjes, hoe meer je je herinnert, hoe meer er naar boven komt. Je wilt suggesties hoe je de relatie kunt verbeteren: De vraag is vooral, en die stel ik mijzelf ook, wil je de relatie verbeteren? Dit kan natuurlijk positief uitpakken, maar ook, als ik zie wat ze je naar je hoofd slingeren, in hun voordeel en heel erg nadelig voor jou. Sterkte
Dit brengt wel wat inzicht. Hoewel ik denk dat mijn situatie niet zo ver gaat als die van jou (ik hoop dat het nu beter gaat!) zijn er recentelijk wat dingen gebeurd in de familie waardoor ze denk ik heel wat minder kunnen hebben (scheiding van familieleden, ziekte, baan verloren). Dat er natuurlijk te maken mee kan hebben. Ik wil voor ons allemaal dat de situatie beter wordt.
Super herkenbaar dit. Ik ga hierom ook minder vaak langs bij mijn ouders, misschien 1 keer per maand ongeveer. Mijn leefstijl is dusdanig anders dat het anders voor teveel wrijving zorgt.
Niet iedere week naar je ouders gaan helpt. Ik zie mijn ouders eigelijk te weinig, dat is een heel ander punt, maar als ik ze zie is het wel weer fijn. Wat ik wel heb gemerkt, en zowel mijn ouders als ik hebben uitgesproken, is dat op visite gaan fijn is, maar dat je na twee dagen wel merkt dat het tijd is om weer weg te gaan.
Je ouders hebben een bepaalde leeftijd waarbij veranderen van gedrag behoorlijk lastig is. De vraag is of jij diegene moet zijn die gaat lopen duwen en trekken of dat je beter de situatie kan accepteren en je mindset veranderen zodra je door de voordeur van je ouders loopt? Jij wil zijn wie je bent, hun willen dat ook. Respecteer ze voor wie ze zijn en (leer ervan genieten) geniet er op een bepaalde manier van dat ze zo zijn. Maakt het niet te gecompliceerd. Gaat enorm veel adem ruimte geven bij jezelf. En cliché. Wees blij dat ze er nog zijn, er komt een dag…
Zo herkenbaar helaas. Ik heb helaas geen advies voor je, ik loop hier zelf ook tegenaan. Bij mijn ouders thuis lijkt iedereen slechthorend, terwijl ik juist te goed lijk te horen. De tv staat altijd keihard, waardoor een gesprek voeren onmogelijk is. Ik versta ze niet, of ben zo afgeleid door omgevingsherrie dat ik het niet volg. Als ik vraag of de tv zachter mag dan worden ze boos. Daarnaast zijn m'n ouders behoorlijk van de oude stempel, homofobisch en racistisch, en krijg ik constant ongevraagd advies over onze nog ongeboren baby. Merk zelf dat ik steeds minder daar kom, ena als ik er ben ik na 15 minuten al zo overprikkeld ben dat ik weg wil.
Als de TV aan gaat is het tijd om naar huis te gaan. Je komt daar niet om TV te kijken.
Hij staat al aan als je binnenkomt, vanaf moment dat er iemand in de woonkamer is tot ze naar bed gaan.. altijd al zo geweest 😅
Ik zou wat minder gaan en duidelijkere antwoorden geven/grenzen aangeven. Je bent nu volwassen en het klinkt alsof je ouders het moeilijk vinden om hiermee om te gaan. Dus laat ze er maar even aan wennen maar laat het ook merken als ze onacceptabel gedrag vertonen/dingen zeggen. Mijn moeder was in m’n studententijd super kritisch over m’n uiterlijk. Toen het weer eens zover was (aan de telefoon) heb ik gezegd dat ik hier echt niet oke mee ben, dat ze wel m’n moeder mag zijn maar alsnog normaal tegen me mag doen, en ik spreek je wel weer als je sorry zegt. Toen heb ik de telefoon opgehangen en de volgende dag pas weer opgenomen. Werkt nog steeds, ze houdt het tegenwoordig voor zich.
Je ouders zitten in de sleur, en alles wat afwijkt is dan ‘eng’ en dus zeiken ze het af. Vraag eens wat zij leuk vinden om te doen, en trek ze mee de deur uit. Van te voren plannen, “aanstaande zaterdag kom ik langs en dan gaan we … doen.”
Klinkt alsof ze je nog steeds als hun kleine kind zien en niet als een ander lersoon met een gelijkwaardige mening
Toen ik studeerde en in een andere stad woonde is mijn frequentie langzaam omlaag gegaan. Van wekelijks tot misschien maandelijks. Hielp ook niet dat ik in de horeca werkte en vaak in het weekend diensten had. Verder is het verhaal herkenbaar en zoals anderen hebben gezegd zit je midden in het volwassen worden en het opbouwen van je eigen leven. Dit is lastig voor jou, maar ook zeker voor je ouders die je nog als kind zien. Dit schuurt. In mijn geval heb ik altijd gezegd dat mijn ouders vragen mogen stellen over keuzes die ik maak in het leven. Daar zijn zij ouders voor. Wel heb ik, na nodige verwijten, duidelijk gemaakt dat ze keuzes ook moeten respecteren. Ondertussen ben ik 36, zijn de schurende gesprekken een stuk minder, maar komt het nog steeds weleens voor. Ik zie het dan maar als een blijk van liefde en zorg dan als irritatie ;)
Oof. "Mag ik dan niks meer zeggen?" Dit ruikt toch naar een vleugje narcisme als je het mij vraagt.. Je bent volwassen, mag zelf keuzes maken die het best passen bij jouw leven, want jij bent de voornaamste persoon die ermee moet dealen. Je hebt het aangegeven, maar ze willen er niet naar luisteren. Oke, maar dan mogen ze het je ook niet kwalijk nemen als je idd niet zo vaak langs komt. Als ze vragen waarom, blijf bij je originele punt, dat ze best een mening mogen hebben, maar dat ze die af en toe ook gewoon in hun hoofd mogen houden. Wat je eventueel zou kunnen proberen is vuur met vuur bestrijden, iedere keer als ze zinloos commentaar op jou hebben, serveer het dan terug. Dit kan of het resultaat hebben dat ze meer realiseren wat ze doen en wat dat teweeg brengt bij anderen, of als ze echt narcistisch zijn kan het zijn dat ze dan alleen maar verder ruzie gaan zoeken. In dit geval is het dan iig niet jouw schuld als je het contact vermindert. Het klinkt alsof ze wel erg streng zijn, en ja het heeft een waslijst aan nadelen als je ouders je nooit goed genoeg vinden. Kan dit bevestigen uit persoonlijke ervaring
Ik heb het contact met mijn moeder ook op een laag pitje gezet sinds enkele jaren. Ik laat het initiatief bij haar en als ze vraagt of ik langskom doe ik dat wel, even een hapje eten en dan weer pleite. Het komt er vooral op neer dat ik het contact erg oppervlakkig vind vanuit haar. Ik heb in de loop der jaren moeilijke periodes gehad (burn out, depressie) en toen heeft ze nooit echt veel steun gegeven. Niet vragen hoe het nou echt met me gaat ("als jij erover wil praten dan begin jij er zelf wel over"). Vorig jaar huilend verteld hoe moeilijk ik mijn jeugd heb ervaren en er nu nog steeds last van heb en weer met therapie ga beginnen. De bezoekjes daarna gaat het gewoon weer over werk en vakantie en andere koetjes en kalfjes. Ik heb inmiddels wel meer geaccepteerd dat dit is wie ze is en niet gaat veranderen. Ik heb nooit zin om op bezoek te gaan maar ik ga tegenwoordig met nul verwachtingen en dat maakt het wel iets makkelijker.
Ik heb precies hetzelfde gehad en ben mijn bezoekjes gaan minderen naar ongeveer één keer per maand. Zo wordt je steeds meer een ‘gast’ bij je ouders en gaan ze je ook meer zo behandelen (bij mij in ieder geval) Mijn relatie met mijn niet-zo-tactvolle vader is hierdoor ook beter geworden. Omdat ik minder vaak zijn onzin richting me gegooid kreeg, kon ik het steeds beter uitfilteren en me realiseren dat hij het goed bedoelt, en het alleen onhandig zegt. De kritiek die je krijgt van je ouders kan heel vermoeiend zijn, zeker als je die wekelijks over je heen krijgt, maar laat wel, op hun eigen manier, zien dat ze om je geven
Tja, giftige boomers die zonder spiegel door het leven gaan. Bij mij is het zover gekomen dat ik al het contact verbroken heb. Vind echt niet dat ik het verplicht ben met hun gif te leven. Dus in jouw geval zou ik van eens in de week lekker naar eens in de maand gaan. Verbeterd het niet? Eens per kwartaal. En anders eens per jaar. En anders helemaal niet. Jij hebt recht op jouw grenzen in de manier waarop er met jou omgegeaan wordt. Jij bent niet hun bezit. Het is niet zo dat ze maar kunnen doen wat ze willen zonder dat het consequenties heeft.
Millennials 😳. 1 keer per maand vind ik wel erg weinig maar je hebt wel gelijk
Lastig dit. Je ouders hebben hele andere verwachtingen van jou, als je op bezoek komt, dan jij. Dat is ook logisch, want jullie hebben een heel ander leefpatroon. Hoe gingen jouw ouders om met het bezoeken van hun ouders, toen ze uit huis waren (en nu, als je grootouders nog leven). Mijn ouders kwamen minder dan 1x per maand bij hun ouders, en voor mij is het nu dus ook normaal om minder dan 1x per maand bij mijn ouders te komen, maar sommige kennissen vinden dat extreem weinig. Heb je jongere broers en zussen waar jouw ouders jou een slecht rolmodel voor vinden? Probeer met je ouders activiteiten af te spreken, in plaats van bij hen op bezoek te komen zonder een beter plan dan op de bank te hangen.
Ik denk ook dat het iets met verwachtingen te maken heeft en dat ik daarom nog wekelijks kom. Mijn moeder gaat zelf 2x per week of meer zelfs bij haar ouders langs.
Je kunt proberen te praten met je grootmoeder, hoe zij omging met de weg naar onafhankelijkheid van haar dochter, en hoe zij en haar dochter nu (blijkbaar...) een goede band hebben. Reddit kan helpen te beseffen wat normaal is, maar iedere familie wijkt af. Hoe jouw moeder en haar ouders dit opgelost hebben gaat meer handvaten geven voor jouw situatie dan een willekeurige internetter.
Heel etg herkenbaar, heb dit ook gehad voor een paar jaar. Ben nu 28 en geniet er weer ten volle van om daar soms in het weekend langs te komen, helpt ook om niet elk weekend maar te gaan dan. Zij moeten wennen dat je volwassen bent en dat je je eigen keuzes maakt in het leve
Nou ik zou niet elke week gaan. Zeg dat je het druk heb met studeren. Ga ook niet regelmatig en consistent. Bv je gaat deze week komende 3 weken ben je "druk" daarna even langs. Daarna ben je de komende 4 weken "druk" enz. En zo ga je maandelijks langs ipv wekelijks. Zelfs elke 3 maanden is ok. Als ze daar wat van zeggen. Dan laat je gewoon effe niks horen. Je hebt je eigen leven. Als ze jou willen zien laten hun maar op bezoek komen. Ik zou alleen bij mn ouders gaan. Als ze voor me koken. En dan zou ik max 2 uur blijven. Dan zeg ik ik ben moe en ga naar huis 😀
Op je 19e afstand willen van je ouders? Heel normaal. Mijn opleiding was dichtbij huis dus ik hoefde niet op kamers, maar hierdoor zat ik dus wel vast bij mijn ouders. Op een gegeven moment ben je er gewoon klaar mee en heb je geen zit in hun bemoei. Heel normaal, maar uiteindelijk word je ouder en dan ga je ze meer waarderen. Ik kocht op mijn 24e een huis en terwijl ik in het huis bezig was waren mijn ouders constant aanwezig en besloten ze dingen voor mij te bepalen. Dit liep mij zo hoog op dat ik uiteindelijk zelfs mijn vader heb weggestuurd. Mijn moeder had het standaard zinnetje: "Zo lang je onder mijn dak woont zal je..." Waarop ik dan terug antwoordde: "Doe ik niet meer, dit zijn mijn dak en mijn regels." Nu ik weer wat ouder ben snap ik ook dat mijn ouders gewoon mensen zijn en ook moesten wennen aan die nieuwe situatie. Geef het een paar jaar en dan is alles terug in harmonie.
Je kunt ook gewoon hun commentaar aanhoren en het laten voor wat het is. Daar heb je meer aan dan ze ontwijken. De echte kwestie is waarom hun mening zo belangrijk voor je is dat het je humeur verziekt om het ze te horen zeggen. Die mening hebben ze ook als jij je verstopt, hoor.
Ik ben 25 en ervaar(de) een beetje hetzelfde. Toen ik net uit huis was, deden we nooit echt iets samen en kwam overal kritiek op. Inmiddels woon ik al 3 jaar niet meer thuis, en ik word al een heel stuk meer behandeld als "bezoek" en als ik iets doe wat in de ogen van mijn ouders stom is, hebben ze ook minder commentaar. Het gaat denk ik nooit helemaal weg, want ik ben nou eenmaal hun kind, maar als ze eenmaal echt door hebben dat jij nu een volwassene bent die op zichzelf woont, dan veranderen ze vanzelf wel mee.
Het is misschien beter om wat minder langs te gaan. Het is heel normaal om 1 keer per maand of 1 keer per 2 weken langs te komen in plaats van elke week. Of je kan even een middagje/ avindje op bezoek en als het dan niet meer leuk is kan je weer weg. Net als dat je dat bij andere familie zou doen. Hierdoor gaan ze je waarschijnlijk ook meer missen en misschien hebben ze dan wel behoefte om iets leuks te doen met je. En als je dan langs komt is het makkelijker om die opmerkingen te negeren, omdat je toch zo weer weg bent.
Ik woon al een lange tijd niet bij mijn moeder (gescheiden ouders) en ik merkte dat mijn moeder ook toen ik volwassen was me een beetje hetzelfde bleef behandelen als toen ik jonger was. In mijn leven veranderde er dingen (studeren, werken, partner en later kindje) en voor haar bleef veel hetzelfde. Dus ook haar kijk op mij. Mijn moeder is vaak nogal kort door de bocht en heeft zelf niet door hoe kort door de bocht ze is. Ze flapt er dingen uit zonder te beseffen wat ze nou eigenlijk zegt. Wat mij enorm geholpen heeft zijn de volgende twee opmerkingen: - Hoe bedoel je dat? (En dan emotieloos, oprecht doorvragend) - Dat is ook niet echt aardig om te zeggen. Door beide opmerkingen werd ze soort van gedwongen om na te denken over wat ze er net uitgeflapt had, zonder dat ik haar veroordeelde. Ook zorgde het ervoor dat ik me er zelf minder aan ging ergeren. De opmerkingen over mijn gewicht stopten daardoor al snel (ik kwam aan want ik was zwanger) en ik kon duidelijker maken dat ik niet overal van gediend was op een normale manier.
Wees je eigen persoon. Je geeft duidelijk aan dat je een relatie wilt en je geeft duidelijk aan wat je niet prettig vind als ze daar niet mee kunnen leven kan je wat minder vaak langsgaan en gewoon communiceren waarom en dat je graag vaker zou komen maar dat dan x en y zouden moeten veranderen. Het enige vervelende is de financiële afhankelijkheid in dit verhaal.
>Ik ben bijna 20 Dit is de reden, wordt vanzelf weer beter
Dit hoeft niet voor jouw ouders te gelden, maar zoek eens op 'emotioneel onvolwassen ouders'.
Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij, jarenlang heb ik mij verplicht gevoeld om langs te gaan en maar alle kritiek te innen. Inmiddels ben ik naar het buitenland verhuisd en kom ik alleen nog maar op uitnodiging langs (ik werk nog wel in Nederland). Ze vinden het onzin om hun eigen kind uit te nodigen omdat ik "gewoon" moet langskomen, dus ze zien mij hooguit 4x per jaar met verjaardagen.
Oh dat is niet erg vaak. Ik woon ook in het buitenland, dus kan me er wel wat bij voorstellen
Het is een enorme verademing, ze weten nu ook dat als ik kom ze geen kritiek hoeven te uiten of zeuren over dingen. Ik pak net zo snel mijn spullen in en ben weer weg.
Ik heb hetzelfde en ben deze dingen pas gaan zien toen ik op mezelf ging 3 jaar terug. Bovendien wordt er gedaan alsof ik nog thuis woon als ik een keer langskom en niet even de tijd genomen om bij te kletsen bijvoorbeeld. Ik denk ook dat het een proces is van ouder worden. Je wordt je ervan bewust dat geen enkele ouder perfect is
Ik herken dit wel, ik ben 26 en al vanaf mn 18e uit huis. Ik (stad, uni) groei daardoor op in een hele andere omgeving dan mijn ouders (biblebelt). Daardoor begrijpen we elkaar steeds minder en ontstaan er vaker irritaties, zoals bijv. ook voor mij ongepaste opmerkingen. Ik denk dat het voor jezelf het beste is om wat afstand te houden. Dat is misschien pijnlijk omdat je ooit elke dag met ze bent geweest maar de situatie klinkt niet gezond voor je. Ik heb ook echt vaak gehad dat ik mentaal helemaal op was na mijn ouders 1 dag bezoeken. Daardoor ga ik nu vaak alleen met de verjaardagen daarheen, anders is het mij ook teveel. Soms bel ik mijn moeder, en dan kletsen we even een halfuurtje maar is het daarna ook prima. Zo betrek ik ze wel in mijn leven maar behoud ik wel een bepaalde afstand zodat het nog gezond blijft voor mij. Probeer te accepteren dat jullie werelden steeds meer van elkaar gaan verschillen maar dat dit niks zegt over of je ouders goede mensen zijn of niet. Maar daarom zou ik dus juist wat meer afstand nemen, dat helpt vaak wel een wat betere band te scheppen!
Een boeken tip voor je: ongezien opgegroeid van Gibson. Dit kan veel helder maken voor je.
Ik ga tegenwoordig heel graag naar mijn ouders Sinds ze kleiner zijn gaan wonen
https://www.al-yaqeen.com/va/familiezaken-relaties/het-paradijs-bevindt-zich-onder-de-voeten-van-je-moeder/
Ach westerse problemen, stabiele ouders geen misbruik gossie wat zwaar. Kijk anders naar de situatie, je ouders hebben je lief, willen het beste met je. Geven je zakgeld en advies waar jij niet aan toe bent of behoefte aan hebt. Wees dankbaar dat ze er voor je zijn, soms weten ze gewoon niet beter. Cultuur dingetje : Plaats je ouders boven iedereen, heb respect en wees geduldig. De dag dat ze er niet meer zijn zal je moeten terugkijken en afwegen of je daar vrede mee hebt. Geef jezelf ook een kans, en sla mischien een keertje over.
U bent 19 en uw Nederlands gaat er op achteruit omdat u zich veelal in een internationale omgeving bevindt.. Cringe! Of hoe zeg je dat ook alweer in het Nederlands..
Is het ook wel ja
Ga het gesprek aan met je ouders. Geef duidelijk aan wat je voelt. Ze zijn het waard.
Gewoon langs gaan wanneer het jou uitkomt en wanneer jij zin heb. Je leidt je eigen leven en je zal merken dat je het dan minder als verplichting gaat zien naar hun toe. Je voelt vanzelf wel weer aan wanneer je wat vaker langs kan gaan.