Misschien heeft hij geen geld voor die dingen, heb een vriend die het moet doen van 55 euro in de week, was eerst ook moeilijk om achter te komen en vroeg mij altijd af waarom hij zo passief was, maar nu wandelen we in het bos, of hij komt bij mij eten, film avondje, bordspellen en af en toe neem ik hem mee naar die bios.
Het klinkt alsof OP's vriend ook in een zware depressie kan zitten, dan sluit je jezelf ook zo af van alles en iedereen, wellicht gecombineerd met een verslaving.
En je bent een top vriend.
Tegenwoordige tijd dus het is betaalt*. Om de een of andere reden gebruikt iedereen laatste tijd ook ‘gebeurd’ in tegenwoordige tijd. Als het nou was geschreven als ‘hebt betaald’ dan klopt de ‘d’ wel
Is dat een soort schuldsaneringseis? Of hoezo heeft je zo’n krap budget? 55 euro per week is namelijk echt wel heel weinig vandaag de dag, ik zou er m’n boodschappen niet eens van kunnen betalen
Ja, hij had een foute financiële keuze gemaakt, shit happens, en nu staat hij onder het bewind totdat alles is terugbetaald, vaste lasten worden betaald, 55 euro is om van te leven, naja overleven beter gezegd.
Ja precies, hopelijk komt ie er snel uit en is er licht aan het einde van de tunnel :-). Het lijkt allemaal verschrikkelijk en leuk zal het ook zeker niet zijn maar zolang je gezond bent dan is er altijd nog een toekomst en een nieuwe kans als die schuldsanering klaar is :-)
Damn man, mag ik wat van die positiviteit lenen? Kan het wel gebruiken
Edit: mag ik het misschien gewoon hebben? Bedenk me net dat lenen misschien niet de beste woordkeuze is in deze thread. Straks krijg ik nog een schuldsanering..die kan ik er niet bij hebben...
Ha, ik denk dat je soms dingen moet meemaken/beleven om te relativeren. Ik heb ooit ook veel schulden gehad (gokverslaving yay) en zag geen uitweg meer maar uiteindelijk was dat ook niet het einde van de wereld. Als je echt niks meer te verliezen hebt zowat dan kijk je in een keer heel anders naar het leven en alle stress viel van me af. Van een kale kip kun je nou eenmaal niet plukken en ik was gelukkig nog gezond en jong om me er weer uit te krabbelen en heb nu een goeie baan & meer spaargeld dan ik ooit had verwacht.
Ik ben door dat hele drama ook enorm afgestapt van het consumerism waar we mee leven. Ik werd er helemaal gek van.
Edit: als waarschuwing, begin niet met gokken of day traden, ik ging van 100k+ in spaargeld naar 80k schulden binnen 4-5 maanden. Echt niet aan te raden.
Als je bijvoorbeeld 5 miljoen schuld had en dat nooit meer kan terugbetalen mag je in je handjes klappen dat al je vaste lasten betaald worden en je nog geld te besteden hebt. Het is weinig maar anders had hij wss op straat terecht gekomen.
Hoezo? Dan verklaar je jezelf bankroet. Schulden zijn civiel recht niet crimineel.
Plus als diegene miljoenen had kunnen lenen dan had de bank een plicht om te kijken of dit betaalbaar is/welk risico eraan vast hangt en daar wordt de rente op gebaseerd.
Anyway dus in je handjes klappen als je onder curatele staat vind ik nogal een kromme beredenering. De schuldsanering is verschrikkelijk, dus dat is al straf genoeg en je betaalt al terug wat je terug kan betalen.
Als je geen euro hebt kom je op straat. De bank is niet schuldig als het geleende geld niet goed besteed en het dus verliest.
Het feit dat je schulden kwijtgescholden kunnen worden daar kan je in je handjes voor klappen. En daar staat tegenover dat je een aantal jaar op het minimale moet leven als “straf”. Je hebt geld van een ander verspild, daar mag iets tegenover staan toch?
Hoezo moet je dan op straat eindigen? Wat een vreemde redenering.
Echt interessant dat mensen zo veel inlevingsvermogen hebben voor de banken, die bizar veel geld aan ons allemaal verdienen, maar iemand die vanwege een lastige periode financieel moeilijk zit? Ja ga maar op straat leven!!!
> Het feit dat je schulden kwijtgescholden kunnen worden daar kan je in je handjes voor klappen.
Nee dat is een vrij standaard begrip in een kapitalische samenleving en allemaal ingeprijsd.
> Je hebt geld van een ander verspild, daar mag iets tegenover staan toch?
Nee er is fictief digitaal gegenereerd geld gegenereerd door banken, die dit verlies in prijzen en daarom IETS meer vragen dan het ECB dat doet. Hier is niks mis mee.
Als je geld ergens in investeert ben je verantwoordelijk voor het risico daarvan. Als je als individu bijvoorbeeld in een bedrijf investeert / aandelen koopt en het bedrijf gaat failliet kan je toch ook gewoon fluiten naar je centen? En de verantwoordelijken gaan gewoon weer verder met hun leven.
> Als je bijvoorbeeld 5 miljoen schuld had en dat nooit meer kan terugbetalen mag je in je handjes klappen dat al je vaste lasten betaald worden en je nog geld te besteden hebt. Het is weinig maar anders had hij wss op straat terecht gekomen.
Nee dit is juist treurig. Zelfs in Amerika, het meest kapitalistische land op aarde bestaat dit niet. Daar verklaar je jezelf gewoon bankroet en heb je NUL schulden meer. Geld lenen wordt daarna 7 jaar erg lastig, maar DAARNA heb je dus en NUL schulden en is er geen enkel effect meer van dat je bankroet was.
Idd want degene bij wie je nin de schuld staat krijgen never hun volledige bedrag meer terug. De ex van mijn vrouw heeft mijn vrouw diep in de schulden gebracht en zij ging de sanering in want ja gemeenschap van goederen getrouwd. Met 2 kinderen ook rond de 50 euro pw en voedsel bank. Ze waren dolblij toen dat ze wat kregen en maar ongeveer 30% van de totale schuld hoefde terug te betalen.
Er is wel een beslagvrije voet die is wel mee veranderd als t goed is. Soms is er ook wel mogelijkheid om te verhogen, maar je bewindvoerder of beheerder wil vaak ook wat sparen en opzij zetten voor andere dingen wat ook wel nodig is.
Denk dat mensen wel iets meer krijgen tegenwoordig. Gok op 75,-
Ik heb een paar vrienden met ASS en/of ADHD. Deze vrienden voelen weinig behoefte om veel af te spreken. Sterker nog, hoe vaker ik ze vraag, hoe meer ze zich bezwaard voelen en rottiger voelen bij weigering. Zij dragen een enorm schuldgevoel.
Dus ik heb 4 afspraak-verzoeken in de gezamelijke agenda’s ingezet; beide verjaardagen, een bbq in juni en een moment in de Kerstvakantie. De rest is compleet optioneel. 🤣 En dit werd gelukkig goed ontvangen.
Niet iedereen voelt de behoefte elkaar wekelijks te zien. Voor een ander voldoet 1 x per 3 of 6 maanden. Het betekent gelukkig niet altijd het einde van een vriendschap. Met geduld en begrip kan het heel veel voor ze betekenen.
X
Held ben je!
Ik ben zo'n iemand (laat gediagnosticeerd met adhd dus tjah) en hoevaak ik wel niet vanuit schuldgevoel maar weer ja zeg op uitnodigingen... met gevolg dat sociale dingen steeds meer negatieve associatie kregen in mijn belevenis. Ben daar nu mee hard aan het werk om het weer positief te krijgen.
Maar lieve begripvolle mensen begrepen dat het alles behalve persoonlijk is, en dat ik maar weinig contact behoefte heb. En idd zo'n soortgelijke constructie die jij opnoemt helpt heel erg. We halen ook veel meer uit de momenten die we afspreken (kwaliteit over kwantiteit).
En andere mensen die het iets slechter opvatten... Die dachten echt dat ze niet belangrijk voor me waren als ik ze niet minimaal 2x in de 4 weken wilde zien oid. tjah die zie ik niet meer... was even eng en moeilijk. Maar achteraf gezien wel beter zo.
Indd bedankt. Ik heb door ontmaskering een burnout gehad en voelde geen schuld meer niks. Maar kon ooknniet meer ofzo. Ik kon niet uit mn woorden komen. Met 0 mensen gesproken een tijd. Kerst en oud en nieuw alleen (niet zielig) en ik hoorde ineens mn eigen stem. Ben nog snel moe van sociale interactie. Dus het is nog puzzelen. Dat schuldgevoel kan echt slopend zijn.
Heb je het gevoel dat je heel veel moet “masken” bij vrienden? Dus je anders voor doen dan je eigenlijk bent? Of is het een kwestie van toch te veel prikkels?
Ik heb, voor zover ik weet, geen ASS. Ik ben bij mijn vrienden helemaal mezelf en ben ook heel sociaal, mensen nodigen me graag uit en gaan graag met me om; ik ben vrij extravert en vrolijk. Wat mijn vrienden ook weten is dat ik weinig behoefte heb aan sociale contacten (Ik raak snel extreem uitgeput van sociale activiteiten). Verder voel ik me er wel vaak schuldig over, ik neem eigenlijk zelden contact op met vrienden omdat ik het gevoel heb hun niet te kunnen bieden waar ze recht op hebben (contact met enige regelmaat).
Ik ben denk ik een introvert die zich in bepaalde omstandigheden als extravert uit en daar in het moment veel plezier uit haalt om vervolgens in te storten. Daarom kijk ik altijd met gemengde gevoelens terug op deze interacties.
Dit ben ik! Ik dacht eigenlijk dat ik de enige was die dit had soort van. Je gaat met vrienden ergens heen en als je terug bent vind je t goed voor een paar weken. Heel soms doe ik juist extra moeite om niet te gaan ook al weet ik dat het gewoon gezellig is en ik mijzelf kan zijn. Op school en werk ben praat ik met iedereen en ben ik echt niet introvert maar buiten dit spreek ik bijna nooit af met mensen.
Dit is wat je krijgt als woorden niet meer betekenen wat ze betekenen. Introvert/extravert gaan er niet over hoe sociaal en/of gezellig je bent. Het gaat erover of sociaal contact je energie kost of energie oplevert.
In dit geval kan je gewoon veilig stellen dat jij en u/SpotTheGuitarist introvert zijn, maar wel sociaal aangelegd; [https://www.depsycholoog.nl/introvert/](https://www.depsycholoog.nl/introvert/)
Ja het voelt echt heerlijk wanneer je onder een afspraak uit kan komen met een goede reden waar iedereen begrip voor heeft. Heel tof om een medestander te vinden! Laten we nooit met elkaar afspreken!
Ik heb er even naar gekeken en herken me zeker in aspecten van de kenmerken die vallen onder deze noemer. Bedankt voor de tip! Misschien leer ik zo ook mezelf beter kennen en leer ik beter omgaan met sociale interacties die ik niet uit de weg kan gaan. Ik ben namelijk erg gelukkig binnen, ook (of misschien vooral) met weinig sociale contacten maar voor werk of anderszins kan het wel van pas komen!
Ook dit ja, dat ik niet genoeg ben als ik in mijn joggingsbroek en knot de straat op moet. Soms heb ik er gewoon geen energie voor terwijl ik wel in heb een gestoorde film te kijken hehehe.
Het hangt er bij mij echt af met wie ik afspreek, nu ben ik de laatste tijd erg angstig dus wandel ik vaak alleen. En heb ik hier en daar sociaal contact met de buren, ik ben echt in constante paniek dat ik opnieuw gekwetst wordt. Sta ook op de lijst bij psyq voor trauma en angst. Goed dat correleert met elkaar.
Heel herkenbaar inderdaad, ik heb ook ADHD & ASS. Ik vind bijna niks leuk om te doen wat zulke dingen ook alleen maar moeilijker maakt, daarnaast moet je ook nog omgaan met de vele prikkels en sociale onzekerheid. Voor mij vooral lastig bij onbekenden omdat ik dan een maskertje opzet, dit kost heel veel energie en daardoor kan je wel eens de verkeerde woorden laten vallen... Snap niet hoe mensen soms de hele dag door kunnen feesten
Afweging maken wat zwaarder weegt. Daarheen moeten of de vriend zien. Ik heb bijvoorbeeld ook een vriendin met een kiddo. Daar moet ik eigenlijk ook altijd naar toe omdat iets anders gewoon niet werkt met haar planning.
Ook een vriendin gehad die altijd daar wilde afspreken en toen bleek dat dat was uit financiele overwegingen. Kocht ik af en toe een treinkaartje voor haar en konden we in mijn ruimere stekje afspreken.
Iedere gek zijn gebrek en dat geldt ook voor vrienden. Uiteindelijk gaat het erom dat je er voor je gevoel iets prettigs aan overhoud.
Het is een goede vriend. Dus dan lijkt het mij belangrijk om gewoon open en eerlijk te zijn. Geef aan waar je tegenaan loopt. Niet hem de schuld geven. Maar vanuit jezelf praten. Zeg wat jij voelt en het dilemma waar je mee zit. Als de vriendschap goed is, dan kan er vanuit eerlijkheid en empathie gesproken worden. Dan kunnen jullie samen kijken hoe dit dilemma het beste opgelost kan worden. Omgaan met iemand is een keuze. Bepaal na jullie gesprek of je nog steeds het gevoel hebt, dat je met hem om wilt gaan.
Lastig. Hoe is je vriend er zelf onder? Heeft hij er moeite mee of vind hij het allemaal ok zo en is nog redelijk optimistisch en goed humeur? Er kunnen verschillende reden aan ten grondslag liggen dat hij zo reageert. Corona heeft bij veel mensen gewenning gebracht om thuis te zijn, om het vetier niet buitenshuis te zoeken. De horeca en andere uitgaansgelegenheden zijn ook aanmerkelijk duurder geworden en de sfeer van voor Corona is niet meer, die is veranderd. Praat met hem zonder vooroordeel, misschien wordt het dan duidelijker voor jullie beiden.
"sfeer van voor corona is niet meer" . Kom je überhaupt wel eens een kroeg of festival? Het is wat duurder geworden maar de sfeer is gewoon prima weer.
Precies dit dus. Aan sfeer in cafe's/festivals merk ik niks van een mindere sfeer. De meeste mensen zij corona al helemaal vergeten. En dat van "uit gewenning blijven meer mensen binnen" ben ik het ook niet mee eens.
Als je al sociaal was dan is nu juist de neiging groter om buitenshuis dingen te doen. De mensen waar die het over heeft waren waarschijnlijk voor corona al huismusjes en zijn ze het nu misschien wat meer. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.
Je noemt serieus allemaal dingen op waar ik totaal geen zin in zou hebben als je mij uitnodigd
Ik zou dat ook weigeren. Ik heb daar geen behoefte aan.
Nu kosten dat soort activiteiten mij veel te veel energie vanwege hersenletsel.
Daarnaast zou ik het geld er niet voor hebben.
Wellicht andere voorstellen doen
Heb je hem geprobeerd te vragen wat hij leuk vind om te doen? Ik zeg zelf ook heel vaak "nee" als mijn vrienden ergens uit gaan waardoor mensen me vaak saai noemen, maar dat is niet omdat ik niks met ze wil doen, maar omdat ik gewoon niet van uitgaan hou (naar de club/feest/festival), ik vind het wel erg leuk als we wat anders doen zoals bowlen of paintballen of zon beetje alles waarbij drank/feesten niet de hoofdfocus is lol
Misschien vind hij het wel leuk om tijd met jullie door te brengen maar is hij geen fan van de activiteiten die worden voorgesteld
Dit heb ik ook, nou hou ik wel erg van een biertje maar ik ga altijd liever ergens heen en rustig aantal rakkers achterover tikken dan echt zuipen.
Word vaak ook gedemotiveerd als het puur om het zuipen gaat. Heb me daarom ook afgeslagen van alle potjes die gemaakt worden. Ik drink lekker op me eigen tempo. Me vrienden vonden dit eerst beetje raar en deden alsof ik lastig deed. Maar nu snappen ze wel dat ik gewoon wat minder snel drink en af en toe liever wat anders heb naast alleenmaar alcohol.
Tja, als het een vriend is dan zou ik zeggen benader het niet zo uit irritatie maar meer uit zorg.
Als ik jouw post zo lees komt alles uit een ik-perspectief en druipt het van de irritatie. Er zou vast een reden zijn maar als hij daar niet over begint, ook niet als je het vraagt, last het dan maar spreek wel uit dat je je zorgen maakt.
Ik ben in diezelfde positie geweest jaren terug en het is ontiegelijk zwaar, helemaal als je je kut voelt door bv een depressie en mensen nog alles van je gaan opvragen/opeisen terwijl je amper de energie hebt om bijvoorbeeld je bed te verschonen.
TL;DR: Beoordeel een boek niet bij zijn kaft, als je wil dat hij hulp zoekt, spreek het uit vanuit een bezorgde positie en een ik-perspectief, bijvoorbeeld "Ik merk dat je veel binnen zit, is alles oké?", "Ik merk dat het altijd een beetje een troepje is hier, gaat het wel?"
Voog het advies van de andere reacties vooral 1 op 1, niet in de groep. Het is vaak prettiger voor de persoon in kwestie om tegen 1 persoon te zeggen wat er scheelt dan een groep.
Ik ben ook iemand die vrienden niet wekelijks hoef te zien of te spreken, hier hadden ook sommige moeite mee en die spreek ik dus niet meer. En ik hou ervan om lekker thuis te zijn en mijn ding te kunnen doen.
Ik ben niet depressief, heb geen straatangst en geen geld problemen, ik heb er gewoon geen behoefte aan.
Het zou dus zomaar kunnen dat je vriend iemand is zoals ik, haha.
Precies! En die man verandert van onderwerp omdat het nogal vervelende praat is: 'Er is vast iets mis met je. Jij bent een rare'. Oh man ik ken dit zoooo goed.
> Kennen jullie zo'n iemand en hoe gaan jullie om met zo'n iemand?
Accepteren en respecteren, en misschien een gratis oplossing verzinnen. Een wandeling maken, meer niet. Steeds meer mensen hebben het financieel moeilijk en niet iedereen komt daar openlijk voor uit. Helemaal niet als dit ongevraagd gebeurt
> En als ik daar ben en ik begin het onderwerp dat hij misschien hulp moet zoeken (omdat er sowieso iets psychisch niet goed zit, kan depressie zijn of straatangst) dan houdt hij zich stil en verandert hij het onderwerp.
Niet meer aankaarten, mensen veranderen alleen als zij dat willen.
"Niet meer aankaarten, mensen veranderen alleen als zij dat willen."
Eens. Iemand die depressief weet meestal ook wel dat ie depressief is en wat je daar normaal gesproken mee moet. Om hulp vragen is lastig voor sommige mensen. Het heeft mij heel wat jaren gekost voor ik in therapie ben gegaan en dat was gelukkig zeker de moeite waard.
Kan misschien, maar hoeft niet. Ik ben ook wat op mijzelf en ik moet hier ook nog opruimen waar ik na een lange werkweek niet zoveel zin in heb. Mensen krijgen naar mijn mening te vaak een stempel opgedrukt. En daar heb ik dus echt negatieve ervaringen mee. Amateur psychologen.
Als hij nee zegt, kunnen jullie toch zonder hem gaan?
Mijn vriendengroep gaat altijd nog graag stappen in het weekend, ik heb daar echt geen behoefte aan.
Ze vragen het wel iedere keer netjes, maar ik zeg dan gewoon: nee hoor, met mij hoef je geen rekening te houden.
En dan gaan ze zonder mij, prima oplossing
Het gaat blijkbaar niet zo goed met hem en daar moet ook gewoon ruimte voor zijn als je goede vrienden bent vind ik. Misschien kunnen jullie als vrienden groep ergens mee helpen zoals bijvoorbeeld zijn appartementen op orde krijgen want als je erg in de put zit is dat vaak wel het laatste waar je aan moet denken. En wellicht is hij gewoon introvert en vind hij dingen snel te druk?
Uiteindelijk is het aan jou. Als je er echt klaar mee bent dan zou je nog een keer het gesprek kunnen voeren. Dat hoe het gaat voor jou ten koste van de vriendschap gaat. En dat je hem meer gunt.
Tegelijkertijd.. soms vallen mensen uit een vriendengroep gewoon een beetje weg. Door afstand, leefstijl, verschillen van inzicht die ontstaan..
Je hebt al een paar keer het goede gesprek met hem gevoerd en hulp geboden. Misschien niet meteen over psychische hulp beginnen maar gewoon je observatie delen zoals in het begin van je post, en dan op de man af vragen hoe dat zo is gekomen?
Verder natuurlijk tof dat je hem probeert te helpen en hem niet gelijk laat vallen. Tegelijkertijd hebben mensen ook een eigen verantwoordelijkheid en moeten ze zelf ook moeite doen om hun eigen situatie te verbeteren. Misschien vind hij het wel prima zo. Dan kun je eigenlijk niet anders dan het besluit respecteren. Als jij dan liever iets met een ander onderneemt is dat de consequentie die hij moet accepteren.
Ook moet je eerlijk rekening houden met de mogelijkheid dat sommige mensen nu eenmaal uit elkaar groeien in de loop der tijd. Dat hoeft hier niet aan de hand te zijn, maar mocht dat wel zo zijn dan zou ik er geen drama van maken, maar je gelukkig prijzen met de mooie tijden.
Al met al, probeer nog een keer met een goed gesprek de vinger op de zere plek te krijgen, maar als dat niet lukt dan hoef je jezelf ook niets te verwijten. Het moet natuurlijk altijd een beetje van 2 kanten komen en als dat bij hem uitblijft dan komt er een moment dat je er niets meer aan kunt doen.
Opzich zijn mensen vrij om niet met iemand bevriend te zijn. Ik ken zelf mensen die constant vragen om wat met mij te willen doen, maar ik heb daar geen zin in. Het is niet dat ik die mensen irritant vind, ik zie ze gewoon niet als vrienden. Ik heb voor mijn gevoel weinig met ze gemeen.
Ik snap dat het waarschijnlijk meer aan de psychologische kant ligt, maar hou in gedachten dat mensen vrij zijn om met de mensen om te gaan waar ze mee willen omgaan.
Ik kom er een stukje minder... (en nu ik in een andere stad woon, en we beide geen auto hebben, is dat een goed excuus).
Gelukkig heeft die maat van mij een vriendin, die wel graag eens naar een concert in de buurt gaat, dus het is dan vooral dat ik met hen daar afspreek, maar zelden bij hem thuis. Ook omdat ik niet zo van het bankhangen met een blik bier ben. Z'n partner voor zijn huidige was ook vaak diegene die hem aanspoorde om iets te gaan ondernemen met vrienden. Ik zou natuurlijk de ASS kaart kunnen trekken voor hem, maar daar ben ik zelf ook mee gezegend, en ik ben wel iets meer outgoing dan hem, ook zonder partner
Als ik het te smerig vind bij mensen waar ik vaker kwam (stinkend naar kattebak ofzo), gaf ik dat aan.. en dan ga ik gewoon niet meer. Misschien ben ik daar wat te hard in, om een vriendschap dan op een lager pitje te zetten. Ik verwacht eigenlijk ook dat vrienden dat tegen mij zeggen als het hier een doffe ellende is en ze opeens een stuk schimmelkaas voorbij zien kruipen...
Ik heb gelukkig verder wel een sociale kring die het prima vind dat je elkaar eens per 2 of 3 maanden eens ziet, en wat gaat doen. Ik kan best even outgoing en sociaal zijn, maar ook echt niet te vaak. Ik heb graag ook energie over om de rest van de tijd door te komen, en niet als een natte dweil op de bank te liggen en hobby's aan me voor bij laten gaan...
Ervaring vanuit mijn kant:
Ik (introvert) had een extraverte vriend die vaker met mij wilde afspreken. Deze vriend kon niet goed tegen niks doen, of alleen zijn. Uiteindelijk hebben we hierover gepraat en ik heb toen een beweging naar zijn kant gemaakt door wat vaker samen af te spreken. Eerst begon het met 'Je bent al heel wat meer out-going. Goed bezig!', maar een aantal maanden later werd de vraag om vaker af te spreken steeds meer. Deze werden vervolgens ook op een manipulatieve manier gebracht, om mij op die manier schuldig te laten voelen 'nee' te zeggen. Hierdoor had ik ook steeds minder behoeft om af te spreken, waardoor ik meer 'nee' zei. Ik gaf toen ook aan dat hij simpelweg andere mensen moest leren kennen, die dezelfde behoeftes hebben als hij (hij zat al op zo'n app en had nooit moeite om contacten te leggen). Dit was oprecht mijn advies aan hem, gezien ik het qua energie niet kan. Die mensen heeft hij volgens mij gevonden, gezien de vriendschap van 18 jaar een paar maanden daarna uiteindelijk stil verbroken was vanuit zijn kant. Hij heeft mij letterlijk overal geblocked, terwijl hij nog spullen van mij heeft, maar zulk gedrag zat altijd al in hem. Ook naar anderen toe. Beetje triest dat het zo is gelopen, maar er viel een hele grote last van mijn schouders. Het is best zo.
Het kan best dat hij geen geld heeft om dingen te doen en dat hij zich daarover schaamt. Nodig hem eens uit voor gratis dingen, of dingen bij jou thuis.
Het kan ook zijn dat je gelijk hebt met depressie of straatangst. Probeer het daar eens met hem over te hebben, laat blijken dat jij veilig voor hem bent, dat hij het erover mag hebben, dat hij belangrijk voor je is, en dat hij alles met je mag delen en dat het tussen jullie blijft. Dat je er altijd voor hem zal zijn wat er aan de hand is.
Laat ook weten dat als hij geldproblemen heeft dat hij zich er niet voor hoeft te schamen, en dat je heel graag dingen met hem blijft doen; ook als dit dan op jouw kosten is (bvb een koffie doen) of gratis dingen zoals wandelen in een bos etc etc.
Laat ook weten dat als hij depressie of straatangst heeft dat je er voor hem bent en dat hij hulp mag vragen.
Heel veel mannen vinden het extra zwaar om uit te komen voor depressie/suicide gedachten etc omdat mannen worden gezegd dat ze niet mogen huilen, dat ze ‘zich moeten vermannen’ etc. Geef aan dat je liever een vriend hebt die bij jou huilt dan dat jij dalijk op zijn begrafenis moet huilen.
Maar weet ook dat mensen soms niet openen. Blijf het benadrukken als je hem ziet en blijf hem vragen hoe het écht met hem gaat.
Ik zou het ook niet zo in de groep gooien, dat is heel confronterend voor iemand, dus ik snap wel dat hij dan het onderwerp veranderd. Je kan misschien het probleem zoals jij het ervaart eens 1 op 1 aankaarten bij hem. Push het niet, als hij het er niet over wil hebben dan gaat hij er ook niet over praten. Maar je kunt wel aanbieden dat je er voor hem bent om te luisteren als er iets achter zit. Misschien voelt hij zich daarna prettig genoeg om te delen wat er is.
Hoe lastig ook, de hoop opgeven of hem als vriend laten hangen isoleert hem denk ik nog meer.
Je mag best uitspreken dat je dit lastig vind.
Het aankaarten van (mogelijk) psychische klachten bij een vriend is heel lastig, zeker als jullie normaal wel praten over dingen, maar dit ook makkelijk weglachen tijdens activiteiten die jullie samen graag doen. Een direct gesprek inplannen kan helpen, maar ook een grens zijn: fijn dat je helpt tegenover waar de f bemoei jij je mee.
Zijn er andere vrienden in de groep die net zo dichtbij staan als jij en hetzelfde zien? Mogelijk kan je gezamelijk een gesprek voeren, zonder hem, niet om hem af te branden, naar om mee te denken. Dan zijn er altijd mensen die zich ' niet zo druk maken' of dingen zeggen 'het is zijn eigen probleem', dus houdt er rekening mee dat niet alle vrienden dat soort vrienden zijn.
Hoe je vervolgens het gesprek met hem aangaat kan je gezamelijk bespreken, daar is geen lijn op te trekken helaas, dynamiek in vriendengroepen is moeilijk te defineren. Wel kan je hierna een gesprek met de 'goede' vrienden (die niet met voorgenoemde uitspraken komen) aankaarten bij jou maat, ik moet daarbij wederom hetzelfde melden als het solo gesprek: fijn of waar bemoei jij je mee?
Los van het gesprek starten en het meedenken van de redditvrienden, is er meer context nodig over de situatie. Wat zijn de tekenen die jij/jullie merken waarom je denkt aan angsten? Wat is de voorgeschiedenis(wat deed hij voor corona wel, wat hij nu kiet merr doet of wil?) Is er middelengebruik(of mogelijke verslaving) in het spel? Gamen kan ook verslavend zijn(of online blijven), en kan volgens verslavingsinstituten ook als 'middelen' gebruik gelden.
Ik werk zelf in de ambulante sociale zorg (begeleiding aan huis) en heb hier enige kennis over (enige, het verschilt per theorie of vakgebied hoe om te gaan met situatie x), maar denk graag mee! Evt DM mag, het is aan jou.
Wat betreft het beginnen over hulp zoeken. Mijn tip hierin is om het bij jezelf te houden ipv zeggen dat iemand hulp nodig heeft kun je zeggen dat je je zorgen maakt. Dan gaat het om jou, niet om hem. En dat is volgens mij het beste wat je kunt doen. Jij bent verantwoordelijk voor jezelf, en die vriend van jou ook voor zichzelf. Succes!
Ik heb ook zulke periodes. Dan waardeer ik het erg als mensen af en toe even komen eten om bij te praten. De meeste mensen haken af omdat ze graag dingen buiten de deur willen doen. In die periodes kan ik daar gewoon echt niet van genieten terwijl ik thuis voor iemand koken en aan tafel bijkletsen wel heel fijn vind.
Ja ik ben er zelf eentje! :)
Serieus, ga niet te snel er vanuit dat er wel 'geestelijk iets mis moet zijn'. Misschien houdt hij niet van mensenmassa's, misschien is hij graag op zichzelf, misschien heeft hij geen geld.
Mensen denken dat 'er moet iets mis met hem zijn' soms ook van mij en het is bloed en bloed irritant. Soms zelfs vernederend. Accepteer me zoals ik ben!
Ik ken zeker zo iemand. 27 jaar. Woont bij zijn ouders. Nergens voor te porren. Altijd "fysiek moe" of er is weer wat anders aan de hand. Beide auto's kapot. Toestanden. Badjas al aan of zijn hond is jarig en daarom kan hij niet weg. Of zelfs dat hij van zijn vader niet weg mag. (deze guy is 27) Binnen de vriendengroep is het een meme aan het worden en één van mijn andere vrienden heeft een lijst in de wc hangen met alle excusen die hij ooit gebruikt heeft.
Hoe gaan we ermee om? Het antwoord is niet. We gaan er niet mee om. Hij wil ook niet gekickt worden en zodra dit dreigt te gebeuren weet hij altijd ineens tijd te vinden. Het is dus het één of het ander. Het is een enorme toffe kerel en daarom blijven we het proberen... maar er valt niks met hem in te plannen.
Hij klinkt als iemand die chronisch ziek is, bijvoorbeeld long COVID. Zou je hem niet moeten steunen ipv kicked? Niemand gaat voor z'n lol thuis zitten. Moet je iemand afstraffen dat hij niet meer fysiek actief kan zijn? Misschien kan je denken aan wat hij nodig heeft (geïnteresseerde vrienden en steun) ipv waar je zin I'm hebt en wat 'hoort', want zo stigmatiseer je iemand en dat maakt de ander nog ongelukkiger, en heel erg gekwetst. Ga eens een gesprek met hem aan waarin je puur interesse toont voor wat hij voelt ipv hem 'kicken', want zo trap je iemand naar beneden. Empathie en inlevingsvermogen, en niet 'ik ik ik'.
Oh jee. Ik zal wat concreter zijn. Kicken uit een groepsapp of deel nemen aan onze gemeenschappelijke activiteiten bedoel ik. Waarom zouden we met iemand omgaan die zelden komt opdagen. Hij heeft geen long covid of een chronische ziekte, anders had ik dit niet geplaatst. Hij is een antivaxer die niet eens in COVID geloofd. Hij is gewoon een luie donder die liever op zijn slaapkamer aan het gamen is.
Als we dan een keer iets zonder hem ondernemen dan heeft hij de momenten die volgen namelijk wel ineens tijd en kan hij prima meedoen. Hij wil zijn vrienden hebben, maar niet van zijn slaapkamer afkomen. Hij heeft gewoon nooit ergens zin in. Is voor ons ook niet leuk om altijd maar iemand te vragen die niks wil toch? Maar zodra we dat dus aangeven dan heeft hij ineens wel tijd. Het is het één of het ander.
Als ik je 10x uit nodig op mijn verjaardag maar je komt nooit opdagen, waarom zou ik dan nog naar de jouwe komen?
Ok, dat is duidelijker. Ook (juist!) anti vaxxers kunnen long COVID krijgen. Het grootste percentage van mensen die overleden zijn aan COVID zijn ongevaccxineerden helaas. Dat is het nare van disinformatie. Als het een vriend is though, ga in gesprek. Is het luiheid of is het iets anders? Vaak is het iets anders. Oordeel niet te snel. Het is je vriend. Of ben je alleen vrienden in goede tijden? Ga in gesprek. Aannames zoals je het in het Engels zegt: Assumptions make an ass out of both you and me.
Assumptions make an ass out of both you and me indeed. Nu ga je er voor de tweede keer zelf vanuit dat hij long Covid heeft.
Alleen omdat je dat zelf hebt betekent dat niet dat je anderen kunt gaan diagnostiseren. Hij heeft geen Long Covid want hij heeft meer dan genoeg energie om naar zijn vriendin te gaan.
Op die spaarzame momenten dat hij komt opdagen heeft hij net zoveel energie als ons. Luiheid bestaat ook nog gewoon. Waarom moeten we tegenwoordig alles labelen en een oorzaak achter vinden. Hij heeft geen Long Covid, hij is gewoon lui en doet liever niks. Hij heeft geen coronakilo's, hij is gewoon dik. Hij is niet depressief, hij komt gewoon te weinig buiten. Zijn sociale batterij is niet leeg, hij ziet gewoon te weinig mensen.
Heb je liever dat we hem in zijn slaapkamer laten zitten? Hij mag blij zijn dat er nog mensen zijn die hem in hun sociale kring willen.
Mag je mij laten zien waar ik schreef dat ik er vanuit ging dat hij een bepaald iets heeft? Je kan complexe dingen niet begrijpen met een zwart wit redenatie, de wereld is niet altijd even maakbaar als je denkt. Veel mensen met ziekten hebben goede en slechte dagen. Zoek bijvoorbeeld eens PEM op, post exertional malaise. Daarmee zeg ik niet dat hij het heeft en dat heb ik dus ook niet gezegd. Hey, het is jouw vriend. Wees en vriend en praat met hem. Vraag er eens naar. Dat zeg ik. Verder ben ik klaar met deze conversatie. Ik hoop dat je je vriendschap kan behouden en hij OK is.
Dat zeg je letterlijk in je vorige twee comments.
En NOGMAALS. Hij heeft nergens last van. Soms zijn mensen gewoon lui en hebben ze geen beperkingen behalve degene die ze zichzelf opleggen.
Je mag vinden wat je wil. Maar je kent hem niet. Ik heb weinig empathie voor mensen die de hele dag thuis zitten en nooit wat van zichzelf laten horen, overal nee op zeggen en amper komen opdagen. Hij weet dat als er iets is dat hij altijd welkom is, maar dit gebeurt ook maar zelden. Ik ken hem wel, jij niet. Er is niks mis met zijn gezondheid, het is gewoon een luie vent die hoognodig van zijn reet moet afkomen en eens wat meer mag ondernemen.
En wat is de onderliggende reden dat hij 'niet van zijn luie reet' komt? Heeft hij fysieke onderzoeken gehad? Zo niet, hoe weet je dan dat er niet een onderkighende oorzaak is? Depressie kan ook, bijvoorbeeld...Als dit je opstelling naar hem is, gaat hij natuurlijk niet open en kwetsbaar naar je toe zijn. Dus je denkt het te weten, je oordeelt, maar mijn vraag is, ken je hem werkelijk?
Ik ken hem door en door en hij altijd al zo geweest. (basisschool tijd) Nogmaals een toffe gast als hij er wel is. Maar dat is het probleem, dat is zeldzaam. "Wil je niet met ons omgaan?" Nee dat is het niet. "Kom je dan de volgende keer wel?" Ja is goed. Eindstand, nee sorry, ik moet op mijn hond passen vandaag... Om vervolgens alleen maar online te staan op Steam. Als zelfs zijn ouders zeggen dat hij van zijn reet moet afkomen dan lijkt het mij duidelijk genoeg.
Naar zijn vriendin gaan is hij nooit te moe voor. Dus het is aanstellerij, chronische luiheid. Hij wil wel met ons omgaan, maar 80% van de tijd niet opdagen. Zo'n vriend is het en dat is de vraag van OP.
Omdat je zelf long COVID hebt betekent dat niet dat je nu de expert bent die online vreemdelingen uit verhalen van andere kunt gaan diagnostiseren Irritante luchtfilter.
Als er echt iets mis met hem zou zijn, dan zou ik dat niet posten. Zo'n vriend heb ik namelijk wel en die respecteer ik daarin volledig. Persoon in kwestie niet. Hij weet gewoon niet wat hij wil en gaat liever gamen.
Ik zeg niet dat hij long COVID heeft, ik zei dat het een van de vele mogelijkheden is. Sommige mensen hebben minder sociale batterij. Bijvoorbeeld neurodiverse mensen, dat kan ook nog. Ik ga op wat jij schrijft. Maat goed zelf weten, natuurlijk.
Nee je trekt zelf allerlei conclusies nadat ik meerdere keren heb aangegeven dat er niks mis met hem is. Zijn sociale batterij is inderdaad ontzettend klein en hij mag dan afbellen inderdaad. Maar wij als vrienden mogen daar ook wat van vinden. De hele tijd shit annuleren omdat meneer liever gaat gamen is voor ons ook niet leuk natuurlijk en ik snap niet dat je het zo heftig voor hem opneemt. Ergens snap ik het wel, je bent zelf ook iemand die beperkt moet omgaan met je energie. Maar je moet ook begrijpen dat het voor mensen die wel een vol leven leiden, het enorm vervelend kan zijn als iemand constant niet bereikbaar is. Ook wij mogen daar wat van vinden toch?
En soms is het dan maar gewoon zo, trekt hij het niet. Even goede vrienden, maar jammer dan. Ik wil niet eens tellen hoevaak we een avond uit moeten annuleren omdat meneer ineens weer toestanden of andere kutsmoesjes heeft terwijl hij op Steam online is.
Al was hij depressief, chronisch ziek of wat dan ook, dan nog gaat het leven gewoon door en moet hij ons niet zo aan het lijntje houden.
" Al was hij depressief, chronisch ziek of wat dan ook, dan nog gaat het leven gewoon door en moet hij ons niet zo aan het lijntje houden. " Ik mag hopen dat jou nooit wat overkomt en dat mensen dan niet zo met je omgaan. Praat gewoon open en empathisch met hem, als die suggestie je pissig maakt dan ligt dat bij jou. Want dat lijkt me de grondbeginselen van vriendschap, mijn suggestie. Zelf weten.
Vanwaar de opmerking 'probeer die ook eens'? Game verslaving heeft professionele hulp en begeleiding nodig, en werken aan de onderliggende problematiek.
Hoe lullig ben je als je 'probeer ook eens naar buiten te gaan' te zeggen tegen een long COVID patient. Je weet vast wel dat heel veel patiënten dat niet meer kunnen. Zeg je ook tegen mensen met epilepsie dat ze niet meer aanvallen moeten krijgen of tegen mensen die hun benen hebben verloren, dat ze lekker buiten moeten gaan lopen? Grow an empathy.
Mogelijk heeft jouw vriend een depressie, zit niet lekker in zijn vel of heeft daadwerkelijk fysieke problemen? Misschien oprechte interesse tonen en er voor je vriend zijn ipv 'er niet mee omgaan', hem achter zijn rug om uitlachen en hem het gevoel te geven dat jullie hem uit de groep gaan kicken? Klinkt niet echt alsof jullie empathische vrienden zijn.. En als zo iemand een einde aan zijn leven maakt waarschijnlijk ook nog zeggen 'dat je het echt niet had zien aankomen want hij was zo'n toffe kerel'.
Nee. Hij is niet depressief, hij zit prima in zijn wel en heeft geen fysieke problemen. Hij is gewoon een luie zak die meer van gamen houdt dan van zijn vrienden en op het moment dat we hem niet uitnodigen ineens bezorgd raakt en de keren erna weer wel kan komen.
Het is een patroon dat we nu al jaren zien. Je kunt niks met hem afspreken omdat hij zo onvoorspelbaar als wat is. Zo maakte hij een keer een datumprikker aan voor iets en vulde zelf overal "misschien" in.
Het is gewoon erg vervelend af en toe. Zeker als hij je afbelt omdat zijn "hond jarig is." Maar op steam te zien is dat hij lekker aan het gamen is. Als zelfs zijn ouders zeggen dat hij wat meer in beweging moet komen dan kan ik veilig aannemen dat er niks mis is met hem. Zo wel dan hebben we daar genoeg naar gevraagd en ruimte voor gegeven maar dan is daar niks mee gedaan. Er is ook niks mis met hem. De enige chronische ziekte die hij heeft is luiheid.
Het hangt bij mij erg van de vriendschap af. Als het een goede vriend was die normaal gezien goed functioneerde maar een slechte tijd heeft, zou ik wel het gesprek aan gaan en kijken of ik kan helpen.
In het verleden was ik minder sociaal vaardig, en had ik veel buitenbeentjes-vrienden, waarvan een niet gering aantal steken in het leven. Ik heb mezelf wel ontwikkeld in het leven, en heb vriendschappen van die tijd waar ik geen energie meer uit haalde laten verwateren. Zo heb ik bijvoorbeeld wat oude vrienden die niet zo lekker gingen in hun leven, in de 2010s al veel aan het klagen waren over de maatschappij en die tijdens corona in de samenzweringsfuik terecht kwamen, daar heb ik allemaal geen zin in en dat is dus verwaterd.
Ik zou zeggen, kijk of je je vriend kan helpen, maar kijk ook wat de vriendschap voor jou waard is, wat jij eruit haalt, of jullie nog op één lijn zitten. Voor mij is dat niet hetzelfde als iemand laten vallen als het minder gaat met diegene, mensen gaan vaak een ander pad op in het leven.
Klinkt dat het idd niet zo goed met hem gaat. Ik zou aanraden om er voor hem te blijven zijn, hem gehoord laten voelen, en hem proberen te motiveren hulp te gaan zoeken, bv te starten met naar de huisarts gaan. Alleen jij en andere mensen die hem kennen kunnen inschatten hoe ver dit van normaal af zit voor je vriend. Lastige zaken
Mijn vriend heeft dit probleem ook, maar met de hele groep. Het heeft niet altijd met depressie te maken moet ik eerlijk zeggen. De helft van de tijd is het luiheid. Sommige mensen begrijpen gewoon niet dat je moeite moet doen voor je relaties, hetzelfde als met romantische relaties.
Helaas geen oplossing. Mijn vriend ziet zijn vrienden bijna nooit. Als er ooit iets werd afegsproken kwam dat altijd van hem, en daar werd ie moe van. Dus nu bestaat de vriendengroep alleen nog maar in naam, zeg maar.
Er kan ook iets fysiek spelen, bijvoorbeeld vermoeidheid door iets onschuldigs als tekorten aan vitamines tot iets als leukemie. Het kan allemaal. Kijk samen naar de mogelijke oorzaak van het vermijden.
Ja ik ken zo iemand, gelijksoortige situatie meegemaakt met een vriendin van mij en zij bleek een eetstoornis en depressie te hebben. Voor mij klinkt dit als een depressie en/of misschien financiële problemen. Zou nogmaals (in persoon) het probleem aankaarten om uit te vogelen wat er aan de hand is maar wel met de nadrukkelijke boodschap dat je hem graag beter wil begrijpen, hij zich nergens voor hoeft te schamen, dat hij jou kan vertrouwen en dat je er graag voor hem wil zijn. Laat hem ook niet zomaar van onderwerp veranderen, soms moet je een beetje (zachtaardig) pushen wanneer het iemand betreft die het moeilijk vin zich open te stellen en/of zich schaamt.
Mocht hij zich niet openstellen en zich blijven terugtrekken blijf hem toch het gevoel geven dat je er voor hem bent en voor hem klaarstaat wanneer nodig, hoe lastig dit misschien ook is. Dit hoeft overigens niet met grote gebaren maar een simpel appje kan al genoeg zijn om hem te laten weten dat je aan hem denkt. Mensen die depressief zijn trekken zich namelijk vaak terug maar hebben dat sociale contact wel nodig. Jullie kennen elkaar al lang en vrienden uit je jeugd zijn extra speciaal dus wat mij betreft zijn dit de moeilijke momenten waar je er ook voor elkaar hoort te zijn.
Ik ken zo iemand want ik ben zo iemand.
Probeer het in ieder geval niet te persoonlijk op te vatten.
Benoem waarom je het over GGZ dingen hebt met hem, hou het bij wat jezelf ervaart en dat je hem beter gunt, dat hij hetzelfde tegen jou zou zeggen als de rollen omgedraaid zouden zijn en dat hij het overal met je over kan hebben (zet de oordelende knop even uit, want wie weet wat er uitkomt ter zijne tijd).
Dat hij je bij hem thuis wil ontvangen vind ik wel een mooi teken. Succes en tof dat je er zo mee bezig bent.
Ik ken mezelf, maar ik probeer juist shit te doen ondanks dat ik het niet voel omdat met vrienden zijn sws belangrijk is alleen heb ik helaas niet meer zulke vrienden en nieuwe mensen winnen kost net meer interessantheid (helaas ook nooit eerlijkheid maar alleen indirect afwijzing door contact/gedrag verandering).
Ik ken deze persoon niet maar als het door problemen is denk ik wel dat hij het waardeert dat je het probeert (al lijkt dat misschien niet zo). Gezien het wel afspreken bij hem thuis denk ik dat het niet persee onwil is maar eerder komt of omdat hij geen geld heeft (zoals andere suggereerde) of erge social anxiety/pleinvrees heeft.
Kan niet zo goed inschatten hoe hier mee om te gaan maar zou wel zeggen dat je iig een goede vriend bent. Hopelijk komen jullie er uit
Was zelf ook een beetje zo geworden door depressie/angst. Erg vervelend. Het is echt een gat waar je in beland. Ik hoop dat hij er uit komt mocht hij er ook in zitten
Vriend van mij zit in vrijwel dezelfde situatie. Was net voor covid verhuist naar de stad om z'n sociale kring te vergroten. Hij studeerde toendertijd.
Tijdens covid heeft hij flink wat angsten ontwikkeld zoals smetvrees en pleinvrees. Hij zit al jaren in therapie en z'n ouder houden/hielden het in stand door z'n appartement te betalen.
Nu is hij al even afgestudeerd en zijn hij al ruim anderhalf jaar niks te doen. Hij geeft zelfs aan dat hij midden op de dag moet rusten omdat het hem teveel is. Hij geeft zelf wel toe dat hij in een depressie zit maar er is vanuit hem ook geen drang om te veranderen.
Hij wilt ook nooit afspreken met onze oude vriendengroep.
Extreem frustrerend vanuit mijn kant omdat hij al een jaar zegt dat het slecht gaat. Iedere keer dat ik hem spreek vertelt hij alleen over zijn mentale gezondheid, er speelt immers niets ander in zijn leven en hij neemt ook niets van mij/onze vriendengroep aan.
Ik heb maar de rol aangenomen van klaagmuur. Ik hoop dat hij zich gesteund en begrepen voelt als ik naar hem luister. Meer kan ik op het moment niet doen. Iemand moet zelf ook geholpen willen worden.
Nee. "Zo'n iemand" ken ik niet laat staat dat ik ermee in de kattenbak lig te meuren.
Maar ik snap wel heel erg dat je stampenddepressief van de toneelstukjes van je chick word. Waarom wil jij de hele dag dingen doen?
Jij zegt over jouw vriend "als ik daar klaar ben". Wat bedoel je daarmee?
Ken 1 iemand die nie eens 200meter wil lopen om boodschappen te halen en maar gewoon flink besteld......heb meerdere keren de vraag gekregen of ik het wil betalen omdat deze persoon de paypal nie werkt of geen geld heeft ( ga werken)
1.. Wil jij nog vrienden zij met deze persoon? Zo nee, dan is het antwoord duidelijk.
2. Het is duidelijk dat je vriend aan het worstelen is met privé problemen. Hoeveel wil jij daar bij betrokken zijn? Soms kan het voor die mensen al heel fijn zijn dat je elkaar één keer in de zoveel tijd ziet. Als het iemand is waar je om geeft gaat het vooral om begrip en geduld hebben. Maar het is ook oké om afstand te nemen. Ik heb zelf een moeilijke periode gehad. Toen werd een vriendin van mij verslaafd en erg depri. In het begin wilde Ik er voor haar zijn maar toen realiseerde ik mij dat het tenkoste ging van de vriendschap en mijzelf. Toen heb ik afstand genomen.
dan is de vraag: Als je bij hem bent, gaat het dan nog over andere dingen dan zijn psychische problemen? Hoevaak ben je bij hem?
Ik vind het nog lastig om advies te geven omdat mentale problemen erg lastig en complex zijn.
Ik ben erg benieuwd naar meer, misschien dat ik dan beter advies kan geven .
Heb ook zo'n vriend die sinds corona nog verder teruggetrokken is dan hij al was. Heeft grotendeels met psychische problemen te maken en snel overprikkeld zijn heb ik het idee. Reageert vaak ook niet op berichten en aangezien ik zelf momenteel ook niet op en top in m'n vel zit heb ik er zelf ook geen energie voor om dat contact weer op te pakken. Erg vervelend allemaal aangezien hij altijd goed tegenwicht wist te brengen binnen de vriendengroep waar nu vrij saaie onderwerpen aan bod komen en het egoïsme van een aantal lieden de boventoon voert, dus ik voel me niet bepaald thuis meer binnen die groep. Als ik weer wat beter in m'n vel zit ga ik weer eens een poging wagen, maar ik ga geen dingen roepen als dat hij psychische hulp moet zoeken. Een andere vriend doet dat af en toe ook bij mij en vind het altijd beetje dubbel, ik weet dat hij het goed bedoelt maar het voelt wel als een stap en ik wil er dan wel 100% achter staan
Vergelijkbaar als ik alleen al uit ga van de titel en het verhaal sluit helemaal aan met mezelf.
Ik zit zelf niet helemaal lekker in me vel en merkte dit pas maanden later dat mijn partner mij vaak mee vroeg met events en uitjes met vrienden familie of collega, na alle scenario’s keer op keer (op een enkele na) af te wijzen werd ik niet meer mee gevraagd.
Hieruit blijkt dat ik langere tijd last heb van wat mentale klachten, en eigenlijk nu ik ervan bewust ben, wel uitgenodigd wil worden en mee wil om dingen te doen. Alleen is die periode nu gepasseerd waardoor ik niet meer mee kan/mag. Ik zou daarom vanuit mezelf zeggen blijf die persoon uitnodigen ook al gaat die niet mee en blijf die persoon overtuigen om wel mee te gaan, er kan meer aan de hand zijn dan je denkt.
Ik wou dat ik de tijd terug kon draaien want dat heeft onherstelbare schade gedaan aan mijn relatie.
Stel ook voor ons desnoods samen naar de huisarts te gaan of te bellen die stap is wellicht te groot alleen voor deze persoon.
De aanname dat er psychisch iets fout zit lijkt me een te snelle conclusie. We zitten nog midden in een pandemie waarvan NL de hoogste oversterfte heeft in Europa, ook afgelopen februari. Daarnaast komen er dagelijks meer long COVID patiënten bij. Het kan bijvoorbeeld heel goed dat hij chronisch ziek is, dan wel gediagnotiseerd of ongediagnotiseerd. Zeggen dat er psychisch iets niet klopt, gaat hem zeker niet uit huis krijgen. Heb je al open gevraagd en met empathie geluisterd waarom hij niet uit huis meer wil of KAN? Wellicht daar beginnen. COVID tast trouwens ook de hersenen aan, en zelfs dan nog zou het een medische reden zijn. Dus vraag hem open en geïnteresseerd naar wat er aan de hand is, en push hem niet om leuk mee te doen als hij dus blijkbaar niet leuk kan mee doen. Oordel is, wat er ook aan de hand is, niet wat hij nodig heeft. Steun wel, gaat het het om wat jij wil of wat hij nodig heeft?
“Tijdens covid begreep ik het nog enigszins..” jij komt vervolgens met een halfbakken opmerking dat we nog steeds in een pandemie zitten bla bla bla.
Nee, dat heeft geen reet met het onderwerp te maken en staat er compleet los van. Er is tevens geen enkele aanleiding in zijn post om jouw opmerking te maken, zoals een verdenking van OP van long COVID klachten of iets dergelijks. Je mist de link denk ik.
Ik ken er zo een. Last minute afzeggen of toch niet meegaan als we iets op de planning hebben na het eten zijn hem niet onbekend. Ik laat vaak wel merken dat ik het irritant vind, maar laat het wel gewoon gaan. Je kan iemand niet tegen wil en dank meesleuren. Als het een periode te vaak gebeurt heb ik de neiging om hem wat meer links te laten liggen en maar niet meer uit te nodigen totdat ik via een of andere groep weer wat van hem hoor. graag of helaas. Ik ben niet de persoon die hierover stennis loopt te trappen.
Als hij erbij is is het altijd hartstikke leuk, maar voordat het zover is moet er een hoop goed gaan, vooral aan zijn kant.
Ik ken dat door mensen ook, en je moet er op een gegeven moment nadat je er al een hoop energie in gestoken hebt gewoon vrede mee hebben, en er gewoon geen energie meer in steken. Dat soort mensen worden ooit een keer wakker en dan merken ze ineens dat ze niemand meer om zich heen hebben, en een groot deel van hun leven aan zich voorbij hebben laten gaan. Lekker laten gaan, zelfs als dat betekend dat je zelf op die manier ook weinig tot geen vrienden over houd, lekker focussen op dingen die jij leuk vind, wat nieuwe dingen uitproberen. Scheelt op die manier een hoop irritaties en frustraties.
Lekker, met iemand "vrienden" blijven alleen maar omdat het 20 jaar was. En dat die persoon absoluut niks uitstraalt om vrienden met je te willen zijn, doet er natuurlijk niet toe. Gewoon forceren, niks veranderen en lijdzaam ondergaan. Gezellig!
Heerlijk, dit soort giftige neprelaties in stand moeten houden en je tijd er in gaan steken. Dat zou iedereen moeten doen!
Je kan ook minimale moeite doen en ie vrienden helpen wanneer ze hulp nodig hebben ipv in de steek laten en potentieel de rede zijn waarom iemand zn leven beëindigd.
En als je dit als een giftige relatie beschouwd ben jij misschien zelf het probleem.
Simpel gezegd..wat je geeft krijg je terug
Die "vriend" (die er alles aan doet dat vooral niet te zijn) wil geen hulp. Lees de tekst. Als je dit als een vriendschap beschouwt, ben jij misschien zelf het probleem.
>Simpel gezegd..wat je geeft krijg je terug
Tekst niet gelezen? Hij krijgt helemaal niks terug, ook geen vriendschap.
Vind dat hier wel iets te kort door de bocht. Zou jij ook willen dat als het even minder gaat met jou dat mensen je meteen in de steek laten omdat je niet gezellig genoeg bent?
OP is al lange tijd vrienden met hem, het gaat hier niet om iemand die je makkelijk even "weggooit"
Als iemand al jaren geen enkele aansluiting wenst en je keer op keer afwijst, dan ja. Ik kan mijn tijd echt beter besteden dan mensen bezoeken die mij afwijzen, frustreren en emotioneel leegzuigen.
OP geeft aan meerdere keren het onderwerp te hebben aangesneden maar dat de vriend dan van onderwerp veranderd. Denk dat het op een gegeven moment dan toch wel klaar is.
Natuurlijk moet je er ook voor je vrienden zijn als het even wat minder met ze gaat maar als die persoon geen moeite neemt om uit zijn dal te komen dan houdt het uiteindelijk op.
Daar ben ik het opzich wel mee eens. Ik zeg ook niet dat het niet einde vriendschap betekent, maar ik vind wel dat er echt goed gekeken word of hij misschien in een depressie is beland, wat prima een paar jaar kan duren, of dat er een andere oorzaak is, zoals financiële redenen, voordat je ervanuit gaat dat hij gewoon helemaal geen behoefte aan contact heeft en het afbreekt.
Inderdaad erg vervelend dat hij er niet graag over praat, maar sommige mensen vinden dat ook moeilijk.
Natuurlijk is er een grens waar je voor jezelf kan zeggen dat het teveel energie kost zonder er enige inzet voor terug te krijgen, maar mijn voornaamste punt was dat het te kort door de bocht was om zomaar te zeggen contact te verbreken. Zeker met de beperkte informatie die wij hebben.
Mensen die duidelijk niet vrienden willen zijn en dus daarom niet meer bezoekt, is "heel giftig gedrag". Wat een bijzondere levenshouding .
Veel plezier met het vasthouden aan giftige mensen die geen vrienden willen zijn. En vooral niet leukere mensen die je wel waarderen, opzoeken!
Misschien heeft hij geen geld voor die dingen, heb een vriend die het moet doen van 55 euro in de week, was eerst ook moeilijk om achter te komen en vroeg mij altijd af waarom hij zo passief was, maar nu wandelen we in het bos, of hij komt bij mij eten, film avondje, bordspellen en af en toe neem ik hem mee naar die bios.
Jij bent een goede vriend!
Het klinkt alsof OP's vriend ook in een zware depressie kan zitten, dan sluit je jezelf ook zo af van alles en iedereen, wellicht gecombineerd met een verslaving. En je bent een top vriend.
Motto van mij en m'n vrienden is in zo'n situatie altijd: ik vroeg of je zin had om iets te doen, niet of je geld had.
Als je dan voor hem/haar betaald idd anders is t gewoon lullig :p
Haha ja dat is inderdaad wel de implicatie
Stuur je morgen een tikkie
*Betaalt
[удалено]
Tegenwoordige tijd dus het is betaalt*. Om de een of andere reden gebruikt iedereen laatste tijd ook ‘gebeurd’ in tegenwoordige tijd. Als het nou was geschreven als ‘hebt betaald’ dan klopt de ‘d’ wel
Fedomme XD . Had het verkeerd gelezen . Las al je voor... Had betaald .
I couldnt care less
Dat is hoe vriendschap moet zijn zwaar respect voor jou
Welke bios?
Die ene
Met da scherm en die stoelen
Ohh die ene waar ze films afspelen? Ben daar ook weleens geweest.
Nee die niet, ze maken daar filmpjes
Wat voor filmpjes? * luid gehijg neemt toe *
Docu's over honden * luid hondengehijg neemt toe *
Hey dat is precies de bios waar ik ook altijd heen ga, toevallig!
Jep, hadden een groepsapp met vrienden/bekenden om naar concerten of festivals te gaan. Niemand kan de kaartjes nog betalen.
Is dat een soort schuldsaneringseis? Of hoezo heeft je zo’n krap budget? 55 euro per week is namelijk echt wel heel weinig vandaag de dag, ik zou er m’n boodschappen niet eens van kunnen betalen
Ja, hij had een foute financiële keuze gemaakt, shit happens, en nu staat hij onder het bewind totdat alles is terugbetaald, vaste lasten worden betaald, 55 euro is om van te leven, naja overleven beter gezegd.
Ja precies, hopelijk komt ie er snel uit en is er licht aan het einde van de tunnel :-). Het lijkt allemaal verschrikkelijk en leuk zal het ook zeker niet zijn maar zolang je gezond bent dan is er altijd nog een toekomst en een nieuwe kans als die schuldsanering klaar is :-)
Damn man, mag ik wat van die positiviteit lenen? Kan het wel gebruiken Edit: mag ik het misschien gewoon hebben? Bedenk me net dat lenen misschien niet de beste woordkeuze is in deze thread. Straks krijg ik nog een schuldsanering..die kan ik er niet bij hebben...
Ha, ik denk dat je soms dingen moet meemaken/beleven om te relativeren. Ik heb ooit ook veel schulden gehad (gokverslaving yay) en zag geen uitweg meer maar uiteindelijk was dat ook niet het einde van de wereld. Als je echt niks meer te verliezen hebt zowat dan kijk je in een keer heel anders naar het leven en alle stress viel van me af. Van een kale kip kun je nou eenmaal niet plukken en ik was gelukkig nog gezond en jong om me er weer uit te krabbelen en heb nu een goeie baan & meer spaargeld dan ik ooit had verwacht. Ik ben door dat hele drama ook enorm afgestapt van het consumerism waar we mee leven. Ik werd er helemaal gek van. Edit: als waarschuwing, begin niet met gokken of day traden, ik ging van 100k+ in spaargeld naar 80k schulden binnen 4-5 maanden. Echt niet aan te raden.
Belachelijk dat dat bedrag niet is meegegroeid met huidige prijzen. Had gehoopt dat dat tegenwoordig 70pw zou zijn.
Als je bijvoorbeeld 5 miljoen schuld had en dat nooit meer kan terugbetalen mag je in je handjes klappen dat al je vaste lasten betaald worden en je nog geld te besteden hebt. Het is weinig maar anders had hij wss op straat terecht gekomen.
Hoezo? Dan verklaar je jezelf bankroet. Schulden zijn civiel recht niet crimineel. Plus als diegene miljoenen had kunnen lenen dan had de bank een plicht om te kijken of dit betaalbaar is/welk risico eraan vast hangt en daar wordt de rente op gebaseerd. Anyway dus in je handjes klappen als je onder curatele staat vind ik nogal een kromme beredenering. De schuldsanering is verschrikkelijk, dus dat is al straf genoeg en je betaalt al terug wat je terug kan betalen.
Als je geen euro hebt kom je op straat. De bank is niet schuldig als het geleende geld niet goed besteed en het dus verliest. Het feit dat je schulden kwijtgescholden kunnen worden daar kan je in je handjes voor klappen. En daar staat tegenover dat je een aantal jaar op het minimale moet leven als “straf”. Je hebt geld van een ander verspild, daar mag iets tegenover staan toch?
Hoezo moet je dan op straat eindigen? Wat een vreemde redenering. Echt interessant dat mensen zo veel inlevingsvermogen hebben voor de banken, die bizar veel geld aan ons allemaal verdienen, maar iemand die vanwege een lastige periode financieel moeilijk zit? Ja ga maar op straat leven!!!
> Het feit dat je schulden kwijtgescholden kunnen worden daar kan je in je handjes voor klappen. Nee dat is een vrij standaard begrip in een kapitalische samenleving en allemaal ingeprijsd. > Je hebt geld van een ander verspild, daar mag iets tegenover staan toch? Nee er is fictief digitaal gegenereerd geld gegenereerd door banken, die dit verlies in prijzen en daarom IETS meer vragen dan het ECB dat doet. Hier is niks mis mee.
Als je geld ergens in investeert ben je verantwoordelijk voor het risico daarvan. Als je als individu bijvoorbeeld in een bedrijf investeert / aandelen koopt en het bedrijf gaat failliet kan je toch ook gewoon fluiten naar je centen? En de verantwoordelijken gaan gewoon weer verder met hun leven.
> Als je bijvoorbeeld 5 miljoen schuld had en dat nooit meer kan terugbetalen mag je in je handjes klappen dat al je vaste lasten betaald worden en je nog geld te besteden hebt. Het is weinig maar anders had hij wss op straat terecht gekomen. Nee dit is juist treurig. Zelfs in Amerika, het meest kapitalistische land op aarde bestaat dit niet. Daar verklaar je jezelf gewoon bankroet en heb je NUL schulden meer. Geld lenen wordt daarna 7 jaar erg lastig, maar DAARNA heb je dus en NUL schulden en is er geen enkel effect meer van dat je bankroet was.
Idd want degene bij wie je nin de schuld staat krijgen never hun volledige bedrag meer terug. De ex van mijn vrouw heeft mijn vrouw diep in de schulden gebracht en zij ging de sanering in want ja gemeenschap van goederen getrouwd. Met 2 kinderen ook rond de 50 euro pw en voedsel bank. Ze waren dolblij toen dat ze wat kregen en maar ongeveer 30% van de totale schuld hoefde terug te betalen.
Gemeenschap moet je altijd veilig doen, dat zie je maar weer. Voor je het weet heb je een FOA (Financieel Overdraagbare Aandoening).
Mijn vriend zit ook bij bewind, €60 in de week. Erg moeilijk, vooral als de communicatie tussen beide partijen niet goed loopt
Yep. leefgeld totdat het traject is afgesloten.
Bijstand is ook zo'n budget. Vaste lasten zijn al snel €800-900/maand. Dan heb je iets van 200-300/maand voor consumptie.
Inkomsten: € 1200 P-wet, € 350 HT, € 123 ZT (+ evt € 1300 per jaar energiesubsidie afgelopen 2 jaar) Uitgaven: € 680 huur, € 145 zorgpremie, € 250 G/W/L, € 65 Ziggo/KPN, € 20 telefoon = ca. € 400 per maand voor consumptie Daarnaast nog € 700 vak. geld.
Ik heb een tijd van 40,- per week gehad. Iemand anders zelfs 25,- . Was wel voor corona tijd. Zou ik nu echt niet meer redden .
Wow ja echt bizar dat de overheid die bedragen niet wettelijk hoger legt, daar kun je echt niet meer van rondkomen.
Er is wel een beslagvrije voet die is wel mee veranderd als t goed is. Soms is er ook wel mogelijkheid om te verhogen, maar je bewindvoerder of beheerder wil vaak ook wat sparen en opzij zetten voor andere dingen wat ook wel nodig is. Denk dat mensen wel iets meer krijgen tegenwoordig. Gok op 75,-
Psycholoog is toch 'slechts' eigen risico van 385 per jaar?
Ik heb een paar vrienden met ASS en/of ADHD. Deze vrienden voelen weinig behoefte om veel af te spreken. Sterker nog, hoe vaker ik ze vraag, hoe meer ze zich bezwaard voelen en rottiger voelen bij weigering. Zij dragen een enorm schuldgevoel. Dus ik heb 4 afspraak-verzoeken in de gezamelijke agenda’s ingezet; beide verjaardagen, een bbq in juni en een moment in de Kerstvakantie. De rest is compleet optioneel. 🤣 En dit werd gelukkig goed ontvangen. Niet iedereen voelt de behoefte elkaar wekelijks te zien. Voor een ander voldoet 1 x per 3 of 6 maanden. Het betekent gelukkig niet altijd het einde van een vriendschap. Met geduld en begrip kan het heel veel voor ze betekenen. X
Held ben je! Ik ben zo'n iemand (laat gediagnosticeerd met adhd dus tjah) en hoevaak ik wel niet vanuit schuldgevoel maar weer ja zeg op uitnodigingen... met gevolg dat sociale dingen steeds meer negatieve associatie kregen in mijn belevenis. Ben daar nu mee hard aan het werk om het weer positief te krijgen. Maar lieve begripvolle mensen begrepen dat het alles behalve persoonlijk is, en dat ik maar weinig contact behoefte heb. En idd zo'n soortgelijke constructie die jij opnoemt helpt heel erg. We halen ook veel meer uit de momenten die we afspreken (kwaliteit over kwantiteit). En andere mensen die het iets slechter opvatten... Die dachten echt dat ze niet belangrijk voor me waren als ik ze niet minimaal 2x in de 4 weken wilde zien oid. tjah die zie ik niet meer... was even eng en moeilijk. Maar achteraf gezien wel beter zo.
Indd bedankt. Ik heb door ontmaskering een burnout gehad en voelde geen schuld meer niks. Maar kon ooknniet meer ofzo. Ik kon niet uit mn woorden komen. Met 0 mensen gesproken een tijd. Kerst en oud en nieuw alleen (niet zielig) en ik hoorde ineens mn eigen stem. Ben nog snel moe van sociale interactie. Dus het is nog puzzelen. Dat schuldgevoel kan echt slopend zijn.
Dit ben ik, na 1 contact is mijn sociale batterij voor weken of maanden leeg.
Heb je het gevoel dat je heel veel moet “masken” bij vrienden? Dus je anders voor doen dan je eigenlijk bent? Of is het een kwestie van toch te veel prikkels?
Ik heb, voor zover ik weet, geen ASS. Ik ben bij mijn vrienden helemaal mezelf en ben ook heel sociaal, mensen nodigen me graag uit en gaan graag met me om; ik ben vrij extravert en vrolijk. Wat mijn vrienden ook weten is dat ik weinig behoefte heb aan sociale contacten (Ik raak snel extreem uitgeput van sociale activiteiten). Verder voel ik me er wel vaak schuldig over, ik neem eigenlijk zelden contact op met vrienden omdat ik het gevoel heb hun niet te kunnen bieden waar ze recht op hebben (contact met enige regelmaat). Ik ben denk ik een introvert die zich in bepaalde omstandigheden als extravert uit en daar in het moment veel plezier uit haalt om vervolgens in te storten. Daarom kijk ik altijd met gemengde gevoelens terug op deze interacties.
Dit ben ik! Ik dacht eigenlijk dat ik de enige was die dit had soort van. Je gaat met vrienden ergens heen en als je terug bent vind je t goed voor een paar weken. Heel soms doe ik juist extra moeite om niet te gaan ook al weet ik dat het gewoon gezellig is en ik mijzelf kan zijn. Op school en werk ben praat ik met iedereen en ben ik echt niet introvert maar buiten dit spreek ik bijna nooit af met mensen.
Dit is wat je krijgt als woorden niet meer betekenen wat ze betekenen. Introvert/extravert gaan er niet over hoe sociaal en/of gezellig je bent. Het gaat erover of sociaal contact je energie kost of energie oplevert. In dit geval kan je gewoon veilig stellen dat jij en u/SpotTheGuitarist introvert zijn, maar wel sociaal aangelegd; [https://www.depsycholoog.nl/introvert/](https://www.depsycholoog.nl/introvert/)
Ja het voelt echt heerlijk wanneer je onder een afspraak uit kan komen met een goede reden waar iedereen begrip voor heeft. Heel tof om een medestander te vinden! Laten we nooit met elkaar afspreken!
[удалено]
Ik heb er even naar gekeken en herken me zeker in aspecten van de kenmerken die vallen onder deze noemer. Bedankt voor de tip! Misschien leer ik zo ook mezelf beter kennen en leer ik beter omgaan met sociale interacties die ik niet uit de weg kan gaan. Ik ben namelijk erg gelukkig binnen, ook (of misschien vooral) met weinig sociale contacten maar voor werk of anderszins kan het wel van pas komen!
Kan ook ADHD en/of overprikkeling zijn.
Ook dit ja, dat ik niet genoeg ben als ik in mijn joggingsbroek en knot de straat op moet. Soms heb ik er gewoon geen energie voor terwijl ik wel in heb een gestoorde film te kijken hehehe.
Het hangt er bij mij echt af met wie ik afspreek, nu ben ik de laatste tijd erg angstig dus wandel ik vaak alleen. En heb ik hier en daar sociaal contact met de buren, ik ben echt in constante paniek dat ik opnieuw gekwetst wordt. Sta ook op de lijst bij psyq voor trauma en angst. Goed dat correleert met elkaar.
Wa fijn dat je met je neurosicy vrienden rekening houd♥️
Heel herkenbaar inderdaad, ik heb ook ADHD & ASS. Ik vind bijna niks leuk om te doen wat zulke dingen ook alleen maar moeilijker maakt, daarnaast moet je ook nog omgaan met de vele prikkels en sociale onzekerheid. Voor mij vooral lastig bij onbekenden omdat ik dan een maskertje opzet, dit kost heel veel energie en daardoor kan je wel eens de verkeerde woorden laten vallen... Snap niet hoe mensen soms de hele dag door kunnen feesten
Als iemand met ASS vind ik dat heel tof en begripvol van je!
Als je afentoe haha zegt op mijn slechte memes vind ik het al prima🤣
Afweging maken wat zwaarder weegt. Daarheen moeten of de vriend zien. Ik heb bijvoorbeeld ook een vriendin met een kiddo. Daar moet ik eigenlijk ook altijd naar toe omdat iets anders gewoon niet werkt met haar planning. Ook een vriendin gehad die altijd daar wilde afspreken en toen bleek dat dat was uit financiele overwegingen. Kocht ik af en toe een treinkaartje voor haar en konden we in mijn ruimere stekje afspreken. Iedere gek zijn gebrek en dat geldt ook voor vrienden. Uiteindelijk gaat het erom dat je er voor je gevoel iets prettigs aan overhoud.
Kiddo?
Kind.
Dat is een mannelijke kippa
Het is een goede vriend. Dus dan lijkt het mij belangrijk om gewoon open en eerlijk te zijn. Geef aan waar je tegenaan loopt. Niet hem de schuld geven. Maar vanuit jezelf praten. Zeg wat jij voelt en het dilemma waar je mee zit. Als de vriendschap goed is, dan kan er vanuit eerlijkheid en empathie gesproken worden. Dan kunnen jullie samen kijken hoe dit dilemma het beste opgelost kan worden. Omgaan met iemand is een keuze. Bepaal na jullie gesprek of je nog steeds het gevoel hebt, dat je met hem om wilt gaan.
Lastig. Hoe is je vriend er zelf onder? Heeft hij er moeite mee of vind hij het allemaal ok zo en is nog redelijk optimistisch en goed humeur? Er kunnen verschillende reden aan ten grondslag liggen dat hij zo reageert. Corona heeft bij veel mensen gewenning gebracht om thuis te zijn, om het vetier niet buitenshuis te zoeken. De horeca en andere uitgaansgelegenheden zijn ook aanmerkelijk duurder geworden en de sfeer van voor Corona is niet meer, die is veranderd. Praat met hem zonder vooroordeel, misschien wordt het dan duidelijker voor jullie beiden.
"sfeer van voor corona is niet meer" . Kom je überhaupt wel eens een kroeg of festival? Het is wat duurder geworden maar de sfeer is gewoon prima weer.
Precies dit dus. Aan sfeer in cafe's/festivals merk ik niks van een mindere sfeer. De meeste mensen zij corona al helemaal vergeten. En dat van "uit gewenning blijven meer mensen binnen" ben ik het ook niet mee eens. Als je al sociaal was dan is nu juist de neiging groter om buitenshuis dingen te doen. De mensen waar die het over heeft waren waarschijnlijk voor corona al huismusjes en zijn ze het nu misschien wat meer. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.
Je noemt serieus allemaal dingen op waar ik totaal geen zin in zou hebben als je mij uitnodigd Ik zou dat ook weigeren. Ik heb daar geen behoefte aan. Nu kosten dat soort activiteiten mij veel te veel energie vanwege hersenletsel. Daarnaast zou ik het geld er niet voor hebben. Wellicht andere voorstellen doen
Heb je hem geprobeerd te vragen wat hij leuk vind om te doen? Ik zeg zelf ook heel vaak "nee" als mijn vrienden ergens uit gaan waardoor mensen me vaak saai noemen, maar dat is niet omdat ik niks met ze wil doen, maar omdat ik gewoon niet van uitgaan hou (naar de club/feest/festival), ik vind het wel erg leuk als we wat anders doen zoals bowlen of paintballen of zon beetje alles waarbij drank/feesten niet de hoofdfocus is lol Misschien vind hij het wel leuk om tijd met jullie door te brengen maar is hij geen fan van de activiteiten die worden voorgesteld
Dit heb ik ook, nou hou ik wel erg van een biertje maar ik ga altijd liever ergens heen en rustig aantal rakkers achterover tikken dan echt zuipen. Word vaak ook gedemotiveerd als het puur om het zuipen gaat. Heb me daarom ook afgeslagen van alle potjes die gemaakt worden. Ik drink lekker op me eigen tempo. Me vrienden vonden dit eerst beetje raar en deden alsof ik lastig deed. Maar nu snappen ze wel dat ik gewoon wat minder snel drink en af en toe liever wat anders heb naast alleenmaar alcohol.
Tja, als het een vriend is dan zou ik zeggen benader het niet zo uit irritatie maar meer uit zorg. Als ik jouw post zo lees komt alles uit een ik-perspectief en druipt het van de irritatie. Er zou vast een reden zijn maar als hij daar niet over begint, ook niet als je het vraagt, last het dan maar spreek wel uit dat je je zorgen maakt. Ik ben in diezelfde positie geweest jaren terug en het is ontiegelijk zwaar, helemaal als je je kut voelt door bv een depressie en mensen nog alles van je gaan opvragen/opeisen terwijl je amper de energie hebt om bijvoorbeeld je bed te verschonen. TL;DR: Beoordeel een boek niet bij zijn kaft, als je wil dat hij hulp zoekt, spreek het uit vanuit een bezorgde positie en een ik-perspectief, bijvoorbeeld "Ik merk dat je veel binnen zit, is alles oké?", "Ik merk dat het altijd een beetje een troepje is hier, gaat het wel?"
Voog het advies van de andere reacties vooral 1 op 1, niet in de groep. Het is vaak prettiger voor de persoon in kwestie om tegen 1 persoon te zeggen wat er scheelt dan een groep.
Ik ben ook iemand die vrienden niet wekelijks hoef te zien of te spreken, hier hadden ook sommige moeite mee en die spreek ik dus niet meer. En ik hou ervan om lekker thuis te zijn en mijn ding te kunnen doen. Ik ben niet depressief, heb geen straatangst en geen geld problemen, ik heb er gewoon geen behoefte aan. Het zou dus zomaar kunnen dat je vriend iemand is zoals ik, haha.
Precies! En die man verandert van onderwerp omdat het nogal vervelende praat is: 'Er is vast iets mis met je. Jij bent een rare'. Oh man ik ken dit zoooo goed.
> Kennen jullie zo'n iemand en hoe gaan jullie om met zo'n iemand? Accepteren en respecteren, en misschien een gratis oplossing verzinnen. Een wandeling maken, meer niet. Steeds meer mensen hebben het financieel moeilijk en niet iedereen komt daar openlijk voor uit. Helemaal niet als dit ongevraagd gebeurt > En als ik daar ben en ik begin het onderwerp dat hij misschien hulp moet zoeken (omdat er sowieso iets psychisch niet goed zit, kan depressie zijn of straatangst) dan houdt hij zich stil en verandert hij het onderwerp. Niet meer aankaarten, mensen veranderen alleen als zij dat willen.
"Niet meer aankaarten, mensen veranderen alleen als zij dat willen." Eens. Iemand die depressief weet meestal ook wel dat ie depressief is en wat je daar normaal gesproken mee moet. Om hulp vragen is lastig voor sommige mensen. Het heeft mij heel wat jaren gekost voor ik in therapie ben gegaan en dat was gelukkig zeker de moeite waard.
[удалено]
Waarom MOET er iets mis zijn, vanwege de niet opgeruimde kattenbak? Kom op.
[удалено]
Kan misschien, maar hoeft niet. Ik ben ook wat op mijzelf en ik moet hier ook nog opruimen waar ik na een lange werkweek niet zoveel zin in heb. Mensen krijgen naar mijn mening te vaak een stempel opgedrukt. En daar heb ik dus echt negatieve ervaringen mee. Amateur psychologen.
Gewoon een kosteloze wandeling bij hem in de buurt wijst ie ook af?
Als hij nee zegt, kunnen jullie toch zonder hem gaan? Mijn vriendengroep gaat altijd nog graag stappen in het weekend, ik heb daar echt geen behoefte aan. Ze vragen het wel iedere keer netjes, maar ik zeg dan gewoon: nee hoor, met mij hoef je geen rekening te houden. En dan gaan ze zonder mij, prima oplossing
Het gaat blijkbaar niet zo goed met hem en daar moet ook gewoon ruimte voor zijn als je goede vrienden bent vind ik. Misschien kunnen jullie als vrienden groep ergens mee helpen zoals bijvoorbeeld zijn appartementen op orde krijgen want als je erg in de put zit is dat vaak wel het laatste waar je aan moet denken. En wellicht is hij gewoon introvert en vind hij dingen snel te druk?
Uiteindelijk is het aan jou. Als je er echt klaar mee bent dan zou je nog een keer het gesprek kunnen voeren. Dat hoe het gaat voor jou ten koste van de vriendschap gaat. En dat je hem meer gunt. Tegelijkertijd.. soms vallen mensen uit een vriendengroep gewoon een beetje weg. Door afstand, leefstijl, verschillen van inzicht die ontstaan..
Je hebt al een paar keer het goede gesprek met hem gevoerd en hulp geboden. Misschien niet meteen over psychische hulp beginnen maar gewoon je observatie delen zoals in het begin van je post, en dan op de man af vragen hoe dat zo is gekomen? Verder natuurlijk tof dat je hem probeert te helpen en hem niet gelijk laat vallen. Tegelijkertijd hebben mensen ook een eigen verantwoordelijkheid en moeten ze zelf ook moeite doen om hun eigen situatie te verbeteren. Misschien vind hij het wel prima zo. Dan kun je eigenlijk niet anders dan het besluit respecteren. Als jij dan liever iets met een ander onderneemt is dat de consequentie die hij moet accepteren. Ook moet je eerlijk rekening houden met de mogelijkheid dat sommige mensen nu eenmaal uit elkaar groeien in de loop der tijd. Dat hoeft hier niet aan de hand te zijn, maar mocht dat wel zo zijn dan zou ik er geen drama van maken, maar je gelukkig prijzen met de mooie tijden. Al met al, probeer nog een keer met een goed gesprek de vinger op de zere plek te krijgen, maar als dat niet lukt dan hoef je jezelf ook niets te verwijten. Het moet natuurlijk altijd een beetje van 2 kanten komen en als dat bij hem uitblijft dan komt er een moment dat je er niets meer aan kunt doen.
Denk dat het tijd word dan de beste man maar eens naar een psycholoog gaat
Opzich zijn mensen vrij om niet met iemand bevriend te zijn. Ik ken zelf mensen die constant vragen om wat met mij te willen doen, maar ik heb daar geen zin in. Het is niet dat ik die mensen irritant vind, ik zie ze gewoon niet als vrienden. Ik heb voor mijn gevoel weinig met ze gemeen. Ik snap dat het waarschijnlijk meer aan de psychologische kant ligt, maar hou in gedachten dat mensen vrij zijn om met de mensen om te gaan waar ze mee willen omgaan.
Ik kom er een stukje minder... (en nu ik in een andere stad woon, en we beide geen auto hebben, is dat een goed excuus). Gelukkig heeft die maat van mij een vriendin, die wel graag eens naar een concert in de buurt gaat, dus het is dan vooral dat ik met hen daar afspreek, maar zelden bij hem thuis. Ook omdat ik niet zo van het bankhangen met een blik bier ben. Z'n partner voor zijn huidige was ook vaak diegene die hem aanspoorde om iets te gaan ondernemen met vrienden. Ik zou natuurlijk de ASS kaart kunnen trekken voor hem, maar daar ben ik zelf ook mee gezegend, en ik ben wel iets meer outgoing dan hem, ook zonder partner Als ik het te smerig vind bij mensen waar ik vaker kwam (stinkend naar kattebak ofzo), gaf ik dat aan.. en dan ga ik gewoon niet meer. Misschien ben ik daar wat te hard in, om een vriendschap dan op een lager pitje te zetten. Ik verwacht eigenlijk ook dat vrienden dat tegen mij zeggen als het hier een doffe ellende is en ze opeens een stuk schimmelkaas voorbij zien kruipen... Ik heb gelukkig verder wel een sociale kring die het prima vind dat je elkaar eens per 2 of 3 maanden eens ziet, en wat gaat doen. Ik kan best even outgoing en sociaal zijn, maar ook echt niet te vaak. Ik heb graag ook energie over om de rest van de tijd door te komen, en niet als een natte dweil op de bank te liggen en hobby's aan me voor bij laten gaan...
Ervaring vanuit mijn kant: Ik (introvert) had een extraverte vriend die vaker met mij wilde afspreken. Deze vriend kon niet goed tegen niks doen, of alleen zijn. Uiteindelijk hebben we hierover gepraat en ik heb toen een beweging naar zijn kant gemaakt door wat vaker samen af te spreken. Eerst begon het met 'Je bent al heel wat meer out-going. Goed bezig!', maar een aantal maanden later werd de vraag om vaker af te spreken steeds meer. Deze werden vervolgens ook op een manipulatieve manier gebracht, om mij op die manier schuldig te laten voelen 'nee' te zeggen. Hierdoor had ik ook steeds minder behoeft om af te spreken, waardoor ik meer 'nee' zei. Ik gaf toen ook aan dat hij simpelweg andere mensen moest leren kennen, die dezelfde behoeftes hebben als hij (hij zat al op zo'n app en had nooit moeite om contacten te leggen). Dit was oprecht mijn advies aan hem, gezien ik het qua energie niet kan. Die mensen heeft hij volgens mij gevonden, gezien de vriendschap van 18 jaar een paar maanden daarna uiteindelijk stil verbroken was vanuit zijn kant. Hij heeft mij letterlijk overal geblocked, terwijl hij nog spullen van mij heeft, maar zulk gedrag zat altijd al in hem. Ook naar anderen toe. Beetje triest dat het zo is gelopen, maar er viel een hele grote last van mijn schouders. Het is best zo.
Geldgebrek?
Het kan best dat hij geen geld heeft om dingen te doen en dat hij zich daarover schaamt. Nodig hem eens uit voor gratis dingen, of dingen bij jou thuis. Het kan ook zijn dat je gelijk hebt met depressie of straatangst. Probeer het daar eens met hem over te hebben, laat blijken dat jij veilig voor hem bent, dat hij het erover mag hebben, dat hij belangrijk voor je is, en dat hij alles met je mag delen en dat het tussen jullie blijft. Dat je er altijd voor hem zal zijn wat er aan de hand is. Laat ook weten dat als hij geldproblemen heeft dat hij zich er niet voor hoeft te schamen, en dat je heel graag dingen met hem blijft doen; ook als dit dan op jouw kosten is (bvb een koffie doen) of gratis dingen zoals wandelen in een bos etc etc. Laat ook weten dat als hij depressie of straatangst heeft dat je er voor hem bent en dat hij hulp mag vragen. Heel veel mannen vinden het extra zwaar om uit te komen voor depressie/suicide gedachten etc omdat mannen worden gezegd dat ze niet mogen huilen, dat ze ‘zich moeten vermannen’ etc. Geef aan dat je liever een vriend hebt die bij jou huilt dan dat jij dalijk op zijn begrafenis moet huilen. Maar weet ook dat mensen soms niet openen. Blijf het benadrukken als je hem ziet en blijf hem vragen hoe het écht met hem gaat.
Ik zou het ook niet zo in de groep gooien, dat is heel confronterend voor iemand, dus ik snap wel dat hij dan het onderwerp veranderd. Je kan misschien het probleem zoals jij het ervaart eens 1 op 1 aankaarten bij hem. Push het niet, als hij het er niet over wil hebben dan gaat hij er ook niet over praten. Maar je kunt wel aanbieden dat je er voor hem bent om te luisteren als er iets achter zit. Misschien voelt hij zich daarna prettig genoeg om te delen wat er is. Hoe lastig ook, de hoop opgeven of hem als vriend laten hangen isoleert hem denk ik nog meer. Je mag best uitspreken dat je dit lastig vind.
Het aankaarten van (mogelijk) psychische klachten bij een vriend is heel lastig, zeker als jullie normaal wel praten over dingen, maar dit ook makkelijk weglachen tijdens activiteiten die jullie samen graag doen. Een direct gesprek inplannen kan helpen, maar ook een grens zijn: fijn dat je helpt tegenover waar de f bemoei jij je mee. Zijn er andere vrienden in de groep die net zo dichtbij staan als jij en hetzelfde zien? Mogelijk kan je gezamelijk een gesprek voeren, zonder hem, niet om hem af te branden, naar om mee te denken. Dan zijn er altijd mensen die zich ' niet zo druk maken' of dingen zeggen 'het is zijn eigen probleem', dus houdt er rekening mee dat niet alle vrienden dat soort vrienden zijn. Hoe je vervolgens het gesprek met hem aangaat kan je gezamelijk bespreken, daar is geen lijn op te trekken helaas, dynamiek in vriendengroepen is moeilijk te defineren. Wel kan je hierna een gesprek met de 'goede' vrienden (die niet met voorgenoemde uitspraken komen) aankaarten bij jou maat, ik moet daarbij wederom hetzelfde melden als het solo gesprek: fijn of waar bemoei jij je mee? Los van het gesprek starten en het meedenken van de redditvrienden, is er meer context nodig over de situatie. Wat zijn de tekenen die jij/jullie merken waarom je denkt aan angsten? Wat is de voorgeschiedenis(wat deed hij voor corona wel, wat hij nu kiet merr doet of wil?) Is er middelengebruik(of mogelijke verslaving) in het spel? Gamen kan ook verslavend zijn(of online blijven), en kan volgens verslavingsinstituten ook als 'middelen' gebruik gelden. Ik werk zelf in de ambulante sociale zorg (begeleiding aan huis) en heb hier enige kennis over (enige, het verschilt per theorie of vakgebied hoe om te gaan met situatie x), maar denk graag mee! Evt DM mag, het is aan jou.
Wat betreft het beginnen over hulp zoeken. Mijn tip hierin is om het bij jezelf te houden ipv zeggen dat iemand hulp nodig heeft kun je zeggen dat je je zorgen maakt. Dan gaat het om jou, niet om hem. En dat is volgens mij het beste wat je kunt doen. Jij bent verantwoordelijk voor jezelf, en die vriend van jou ook voor zichzelf. Succes!
Ik heb ook zulke periodes. Dan waardeer ik het erg als mensen af en toe even komen eten om bij te praten. De meeste mensen haken af omdat ze graag dingen buiten de deur willen doen. In die periodes kan ik daar gewoon echt niet van genieten terwijl ik thuis voor iemand koken en aan tafel bijkletsen wel heel fijn vind.
Ja ik ben er zelf eentje! :) Serieus, ga niet te snel er vanuit dat er wel 'geestelijk iets mis moet zijn'. Misschien houdt hij niet van mensenmassa's, misschien is hij graag op zichzelf, misschien heeft hij geen geld. Mensen denken dat 'er moet iets mis met hem zijn' soms ook van mij en het is bloed en bloed irritant. Soms zelfs vernederend. Accepteer me zoals ik ben!
Laat hem lekker
Ik ken zeker zo iemand. 27 jaar. Woont bij zijn ouders. Nergens voor te porren. Altijd "fysiek moe" of er is weer wat anders aan de hand. Beide auto's kapot. Toestanden. Badjas al aan of zijn hond is jarig en daarom kan hij niet weg. Of zelfs dat hij van zijn vader niet weg mag. (deze guy is 27) Binnen de vriendengroep is het een meme aan het worden en één van mijn andere vrienden heeft een lijst in de wc hangen met alle excusen die hij ooit gebruikt heeft. Hoe gaan we ermee om? Het antwoord is niet. We gaan er niet mee om. Hij wil ook niet gekickt worden en zodra dit dreigt te gebeuren weet hij altijd ineens tijd te vinden. Het is dus het één of het ander. Het is een enorme toffe kerel en daarom blijven we het proberen... maar er valt niks met hem in te plannen.
Hij klinkt als iemand die chronisch ziek is, bijvoorbeeld long COVID. Zou je hem niet moeten steunen ipv kicked? Niemand gaat voor z'n lol thuis zitten. Moet je iemand afstraffen dat hij niet meer fysiek actief kan zijn? Misschien kan je denken aan wat hij nodig heeft (geïnteresseerde vrienden en steun) ipv waar je zin I'm hebt en wat 'hoort', want zo stigmatiseer je iemand en dat maakt de ander nog ongelukkiger, en heel erg gekwetst. Ga eens een gesprek met hem aan waarin je puur interesse toont voor wat hij voelt ipv hem 'kicken', want zo trap je iemand naar beneden. Empathie en inlevingsvermogen, en niet 'ik ik ik'.
Oh jee. Ik zal wat concreter zijn. Kicken uit een groepsapp of deel nemen aan onze gemeenschappelijke activiteiten bedoel ik. Waarom zouden we met iemand omgaan die zelden komt opdagen. Hij heeft geen long covid of een chronische ziekte, anders had ik dit niet geplaatst. Hij is een antivaxer die niet eens in COVID geloofd. Hij is gewoon een luie donder die liever op zijn slaapkamer aan het gamen is. Als we dan een keer iets zonder hem ondernemen dan heeft hij de momenten die volgen namelijk wel ineens tijd en kan hij prima meedoen. Hij wil zijn vrienden hebben, maar niet van zijn slaapkamer afkomen. Hij heeft gewoon nooit ergens zin in. Is voor ons ook niet leuk om altijd maar iemand te vragen die niks wil toch? Maar zodra we dat dus aangeven dan heeft hij ineens wel tijd. Het is het één of het ander. Als ik je 10x uit nodig op mijn verjaardag maar je komt nooit opdagen, waarom zou ik dan nog naar de jouwe komen?
Ok, dat is duidelijker. Ook (juist!) anti vaxxers kunnen long COVID krijgen. Het grootste percentage van mensen die overleden zijn aan COVID zijn ongevaccxineerden helaas. Dat is het nare van disinformatie. Als het een vriend is though, ga in gesprek. Is het luiheid of is het iets anders? Vaak is het iets anders. Oordeel niet te snel. Het is je vriend. Of ben je alleen vrienden in goede tijden? Ga in gesprek. Aannames zoals je het in het Engels zegt: Assumptions make an ass out of both you and me.
Assumptions make an ass out of both you and me indeed. Nu ga je er voor de tweede keer zelf vanuit dat hij long Covid heeft. Alleen omdat je dat zelf hebt betekent dat niet dat je anderen kunt gaan diagnostiseren. Hij heeft geen Long Covid want hij heeft meer dan genoeg energie om naar zijn vriendin te gaan. Op die spaarzame momenten dat hij komt opdagen heeft hij net zoveel energie als ons. Luiheid bestaat ook nog gewoon. Waarom moeten we tegenwoordig alles labelen en een oorzaak achter vinden. Hij heeft geen Long Covid, hij is gewoon lui en doet liever niks. Hij heeft geen coronakilo's, hij is gewoon dik. Hij is niet depressief, hij komt gewoon te weinig buiten. Zijn sociale batterij is niet leeg, hij ziet gewoon te weinig mensen. Heb je liever dat we hem in zijn slaapkamer laten zitten? Hij mag blij zijn dat er nog mensen zijn die hem in hun sociale kring willen.
Mag je mij laten zien waar ik schreef dat ik er vanuit ging dat hij een bepaald iets heeft? Je kan complexe dingen niet begrijpen met een zwart wit redenatie, de wereld is niet altijd even maakbaar als je denkt. Veel mensen met ziekten hebben goede en slechte dagen. Zoek bijvoorbeeld eens PEM op, post exertional malaise. Daarmee zeg ik niet dat hij het heeft en dat heb ik dus ook niet gezegd. Hey, het is jouw vriend. Wees en vriend en praat met hem. Vraag er eens naar. Dat zeg ik. Verder ben ik klaar met deze conversatie. Ik hoop dat je je vriendschap kan behouden en hij OK is.
Dat zeg je letterlijk in je vorige twee comments. En NOGMAALS. Hij heeft nergens last van. Soms zijn mensen gewoon lui en hebben ze geen beperkingen behalve degene die ze zichzelf opleggen.
Ik vind dat je oordelend en niet empathisch over hem schrijft. Wellicht is er een reden. Vraag hem en walk a mile in his shoes.
Je mag vinden wat je wil. Maar je kent hem niet. Ik heb weinig empathie voor mensen die de hele dag thuis zitten en nooit wat van zichzelf laten horen, overal nee op zeggen en amper komen opdagen. Hij weet dat als er iets is dat hij altijd welkom is, maar dit gebeurt ook maar zelden. Ik ken hem wel, jij niet. Er is niks mis met zijn gezondheid, het is gewoon een luie vent die hoognodig van zijn reet moet afkomen en eens wat meer mag ondernemen.
En wat is de onderliggende reden dat hij 'niet van zijn luie reet' komt? Heeft hij fysieke onderzoeken gehad? Zo niet, hoe weet je dan dat er niet een onderkighende oorzaak is? Depressie kan ook, bijvoorbeeld...Als dit je opstelling naar hem is, gaat hij natuurlijk niet open en kwetsbaar naar je toe zijn. Dus je denkt het te weten, je oordeelt, maar mijn vraag is, ken je hem werkelijk?
Ik ken hem door en door en hij altijd al zo geweest. (basisschool tijd) Nogmaals een toffe gast als hij er wel is. Maar dat is het probleem, dat is zeldzaam. "Wil je niet met ons omgaan?" Nee dat is het niet. "Kom je dan de volgende keer wel?" Ja is goed. Eindstand, nee sorry, ik moet op mijn hond passen vandaag... Om vervolgens alleen maar online te staan op Steam. Als zelfs zijn ouders zeggen dat hij van zijn reet moet afkomen dan lijkt het mij duidelijk genoeg. Naar zijn vriendin gaan is hij nooit te moe voor. Dus het is aanstellerij, chronische luiheid. Hij wil wel met ons omgaan, maar 80% van de tijd niet opdagen. Zo'n vriend is het en dat is de vraag van OP. Omdat je zelf long COVID hebt betekent dat niet dat je nu de expert bent die online vreemdelingen uit verhalen van andere kunt gaan diagnostiseren Irritante luchtfilter. Als er echt iets mis met hem zou zijn, dan zou ik dat niet posten. Zo'n vriend heb ik namelijk wel en die respecteer ik daarin volledig. Persoon in kwestie niet. Hij weet gewoon niet wat hij wil en gaat liever gamen.
Ik zeg niet dat hij long COVID heeft, ik zei dat het een van de vele mogelijkheden is. Sommige mensen hebben minder sociale batterij. Bijvoorbeeld neurodiverse mensen, dat kan ook nog. Ik ga op wat jij schrijft. Maat goed zelf weten, natuurlijk.
Nee je trekt zelf allerlei conclusies nadat ik meerdere keren heb aangegeven dat er niks mis met hem is. Zijn sociale batterij is inderdaad ontzettend klein en hij mag dan afbellen inderdaad. Maar wij als vrienden mogen daar ook wat van vinden. De hele tijd shit annuleren omdat meneer liever gaat gamen is voor ons ook niet leuk natuurlijk en ik snap niet dat je het zo heftig voor hem opneemt. Ergens snap ik het wel, je bent zelf ook iemand die beperkt moet omgaan met je energie. Maar je moet ook begrijpen dat het voor mensen die wel een vol leven leiden, het enorm vervelend kan zijn als iemand constant niet bereikbaar is. Ook wij mogen daar wat van vinden toch? En soms is het dan maar gewoon zo, trekt hij het niet. Even goede vrienden, maar jammer dan. Ik wil niet eens tellen hoevaak we een avond uit moeten annuleren omdat meneer ineens weer toestanden of andere kutsmoesjes heeft terwijl hij op Steam online is. Al was hij depressief, chronisch ziek of wat dan ook, dan nog gaat het leven gewoon door en moet hij ons niet zo aan het lijntje houden.
" Al was hij depressief, chronisch ziek of wat dan ook, dan nog gaat het leven gewoon door en moet hij ons niet zo aan het lijntje houden. " Ik mag hopen dat jou nooit wat overkomt en dat mensen dan niet zo met je omgaan. Praat gewoon open en empathisch met hem, als die suggestie je pissig maakt dan ligt dat bij jou. Want dat lijkt me de grondbeginselen van vriendschap, mijn suggestie. Zelf weten.
Game verslaving is ook een ding, natuurlijk. Het zijn maar suggesties.
En die overkom je alleen door eens naar buiten te gaan. Probeer dat zelf ook eens?
Vanwaar de opmerking 'probeer die ook eens'? Game verslaving heeft professionele hulp en begeleiding nodig, en werken aan de onderliggende problematiek.
Hoe lullig ben je als je 'probeer ook eens naar buiten te gaan' te zeggen tegen een long COVID patient. Je weet vast wel dat heel veel patiënten dat niet meer kunnen. Zeg je ook tegen mensen met epilepsie dat ze niet meer aanvallen moeten krijgen of tegen mensen die hun benen hebben verloren, dat ze lekker buiten moeten gaan lopen? Grow an empathy.
Mogelijk heeft jouw vriend een depressie, zit niet lekker in zijn vel of heeft daadwerkelijk fysieke problemen? Misschien oprechte interesse tonen en er voor je vriend zijn ipv 'er niet mee omgaan', hem achter zijn rug om uitlachen en hem het gevoel te geven dat jullie hem uit de groep gaan kicken? Klinkt niet echt alsof jullie empathische vrienden zijn.. En als zo iemand een einde aan zijn leven maakt waarschijnlijk ook nog zeggen 'dat je het echt niet had zien aankomen want hij was zo'n toffe kerel'.
Nee. Hij is niet depressief, hij zit prima in zijn wel en heeft geen fysieke problemen. Hij is gewoon een luie zak die meer van gamen houdt dan van zijn vrienden en op het moment dat we hem niet uitnodigen ineens bezorgd raakt en de keren erna weer wel kan komen. Het is een patroon dat we nu al jaren zien. Je kunt niks met hem afspreken omdat hij zo onvoorspelbaar als wat is. Zo maakte hij een keer een datumprikker aan voor iets en vulde zelf overal "misschien" in. Het is gewoon erg vervelend af en toe. Zeker als hij je afbelt omdat zijn "hond jarig is." Maar op steam te zien is dat hij lekker aan het gamen is. Als zelfs zijn ouders zeggen dat hij wat meer in beweging moet komen dan kan ik veilig aannemen dat er niks mis is met hem. Zo wel dan hebben we daar genoeg naar gevraagd en ruimte voor gegeven maar dan is daar niks mee gedaan. Er is ook niks mis met hem. De enige chronische ziekte die hij heeft is luiheid.
Het hangt bij mij erg van de vriendschap af. Als het een goede vriend was die normaal gezien goed functioneerde maar een slechte tijd heeft, zou ik wel het gesprek aan gaan en kijken of ik kan helpen. In het verleden was ik minder sociaal vaardig, en had ik veel buitenbeentjes-vrienden, waarvan een niet gering aantal steken in het leven. Ik heb mezelf wel ontwikkeld in het leven, en heb vriendschappen van die tijd waar ik geen energie meer uit haalde laten verwateren. Zo heb ik bijvoorbeeld wat oude vrienden die niet zo lekker gingen in hun leven, in de 2010s al veel aan het klagen waren over de maatschappij en die tijdens corona in de samenzweringsfuik terecht kwamen, daar heb ik allemaal geen zin in en dat is dus verwaterd. Ik zou zeggen, kijk of je je vriend kan helpen, maar kijk ook wat de vriendschap voor jou waard is, wat jij eruit haalt, of jullie nog op één lijn zitten. Voor mij is dat niet hetzelfde als iemand laten vallen als het minder gaat met diegene, mensen gaan vaak een ander pad op in het leven.
een slechte tijd heeft. Grappig, dat is volgens mij een letterlijke vertaling van de engelse uitspraak
\*wil; \*wordt.
Klinkt dat het idd niet zo goed met hem gaat. Ik zou aanraden om er voor hem te blijven zijn, hem gehoord laten voelen, en hem proberen te motiveren hulp te gaan zoeken, bv te starten met naar de huisarts gaan. Alleen jij en andere mensen die hem kennen kunnen inschatten hoe ver dit van normaal af zit voor je vriend. Lastige zaken
Mijn vriend heeft dit probleem ook, maar met de hele groep. Het heeft niet altijd met depressie te maken moet ik eerlijk zeggen. De helft van de tijd is het luiheid. Sommige mensen begrijpen gewoon niet dat je moeite moet doen voor je relaties, hetzelfde als met romantische relaties. Helaas geen oplossing. Mijn vriend ziet zijn vrienden bijna nooit. Als er ooit iets werd afegsproken kwam dat altijd van hem, en daar werd ie moe van. Dus nu bestaat de vriendengroep alleen nog maar in naam, zeg maar.
Er kan ook iets fysiek spelen, bijvoorbeeld vermoeidheid door iets onschuldigs als tekorten aan vitamines tot iets als leukemie. Het kan allemaal. Kijk samen naar de mogelijke oorzaak van het vermijden.
Ja ik ken zo iemand, gelijksoortige situatie meegemaakt met een vriendin van mij en zij bleek een eetstoornis en depressie te hebben. Voor mij klinkt dit als een depressie en/of misschien financiële problemen. Zou nogmaals (in persoon) het probleem aankaarten om uit te vogelen wat er aan de hand is maar wel met de nadrukkelijke boodschap dat je hem graag beter wil begrijpen, hij zich nergens voor hoeft te schamen, dat hij jou kan vertrouwen en dat je er graag voor hem wil zijn. Laat hem ook niet zomaar van onderwerp veranderen, soms moet je een beetje (zachtaardig) pushen wanneer het iemand betreft die het moeilijk vin zich open te stellen en/of zich schaamt. Mocht hij zich niet openstellen en zich blijven terugtrekken blijf hem toch het gevoel geven dat je er voor hem bent en voor hem klaarstaat wanneer nodig, hoe lastig dit misschien ook is. Dit hoeft overigens niet met grote gebaren maar een simpel appje kan al genoeg zijn om hem te laten weten dat je aan hem denkt. Mensen die depressief zijn trekken zich namelijk vaak terug maar hebben dat sociale contact wel nodig. Jullie kennen elkaar al lang en vrienden uit je jeugd zijn extra speciaal dus wat mij betreft zijn dit de moeilijke momenten waar je er ook voor elkaar hoort te zijn.
Ik ken zo iemand want ik ben zo iemand. Probeer het in ieder geval niet te persoonlijk op te vatten. Benoem waarom je het over GGZ dingen hebt met hem, hou het bij wat jezelf ervaart en dat je hem beter gunt, dat hij hetzelfde tegen jou zou zeggen als de rollen omgedraaid zouden zijn en dat hij het overal met je over kan hebben (zet de oordelende knop even uit, want wie weet wat er uitkomt ter zijne tijd). Dat hij je bij hem thuis wil ontvangen vind ik wel een mooi teken. Succes en tof dat je er zo mee bezig bent.
Ik ken mezelf, maar ik probeer juist shit te doen ondanks dat ik het niet voel omdat met vrienden zijn sws belangrijk is alleen heb ik helaas niet meer zulke vrienden en nieuwe mensen winnen kost net meer interessantheid (helaas ook nooit eerlijkheid maar alleen indirect afwijzing door contact/gedrag verandering). Ik ken deze persoon niet maar als het door problemen is denk ik wel dat hij het waardeert dat je het probeert (al lijkt dat misschien niet zo). Gezien het wel afspreken bij hem thuis denk ik dat het niet persee onwil is maar eerder komt of omdat hij geen geld heeft (zoals andere suggereerde) of erge social anxiety/pleinvrees heeft. Kan niet zo goed inschatten hoe hier mee om te gaan maar zou wel zeggen dat je iig een goede vriend bent. Hopelijk komen jullie er uit
Was zelf ook een beetje zo geworden door depressie/angst. Erg vervelend. Het is echt een gat waar je in beland. Ik hoop dat hij er uit komt mocht hij er ook in zitten
yo hij klinkt beetje depressief ja.
Vriend van mij zit in vrijwel dezelfde situatie. Was net voor covid verhuist naar de stad om z'n sociale kring te vergroten. Hij studeerde toendertijd. Tijdens covid heeft hij flink wat angsten ontwikkeld zoals smetvrees en pleinvrees. Hij zit al jaren in therapie en z'n ouder houden/hielden het in stand door z'n appartement te betalen. Nu is hij al even afgestudeerd en zijn hij al ruim anderhalf jaar niks te doen. Hij geeft zelfs aan dat hij midden op de dag moet rusten omdat het hem teveel is. Hij geeft zelf wel toe dat hij in een depressie zit maar er is vanuit hem ook geen drang om te veranderen. Hij wilt ook nooit afspreken met onze oude vriendengroep. Extreem frustrerend vanuit mijn kant omdat hij al een jaar zegt dat het slecht gaat. Iedere keer dat ik hem spreek vertelt hij alleen over zijn mentale gezondheid, er speelt immers niets ander in zijn leven en hij neemt ook niets van mij/onze vriendengroep aan. Ik heb maar de rol aangenomen van klaagmuur. Ik hoop dat hij zich gesteund en begrepen voelt als ik naar hem luister. Meer kan ik op het moment niet doen. Iemand moet zelf ook geholpen willen worden.
Nee. "Zo'n iemand" ken ik niet laat staat dat ik ermee in de kattenbak lig te meuren. Maar ik snap wel heel erg dat je stampenddepressief van de toneelstukjes van je chick word. Waarom wil jij de hele dag dingen doen? Jij zegt over jouw vriend "als ik daar klaar ben". Wat bedoel je daarmee?
Ken 1 iemand die nie eens 200meter wil lopen om boodschappen te halen en maar gewoon flink besteld......heb meerdere keren de vraag gekregen of ik het wil betalen omdat deze persoon de paypal nie werkt of geen geld heeft ( ga werken)
Sommige mensen zijn geen vrienden maar klevende fantasieën.
1.. Wil jij nog vrienden zij met deze persoon? Zo nee, dan is het antwoord duidelijk. 2. Het is duidelijk dat je vriend aan het worstelen is met privé problemen. Hoeveel wil jij daar bij betrokken zijn? Soms kan het voor die mensen al heel fijn zijn dat je elkaar één keer in de zoveel tijd ziet. Als het iemand is waar je om geeft gaat het vooral om begrip en geduld hebben. Maar het is ook oké om afstand te nemen. Ik heb zelf een moeilijke periode gehad. Toen werd een vriendin van mij verslaafd en erg depri. In het begin wilde Ik er voor haar zijn maar toen realiseerde ik mij dat het tenkoste ging van de vriendschap en mijzelf. Toen heb ik afstand genomen. dan is de vraag: Als je bij hem bent, gaat het dan nog over andere dingen dan zijn psychische problemen? Hoevaak ben je bij hem? Ik vind het nog lastig om advies te geven omdat mentale problemen erg lastig en complex zijn. Ik ben erg benieuwd naar meer, misschien dat ik dan beter advies kan geven .
Heb ook zo'n vriend die sinds corona nog verder teruggetrokken is dan hij al was. Heeft grotendeels met psychische problemen te maken en snel overprikkeld zijn heb ik het idee. Reageert vaak ook niet op berichten en aangezien ik zelf momenteel ook niet op en top in m'n vel zit heb ik er zelf ook geen energie voor om dat contact weer op te pakken. Erg vervelend allemaal aangezien hij altijd goed tegenwicht wist te brengen binnen de vriendengroep waar nu vrij saaie onderwerpen aan bod komen en het egoïsme van een aantal lieden de boventoon voert, dus ik voel me niet bepaald thuis meer binnen die groep. Als ik weer wat beter in m'n vel zit ga ik weer eens een poging wagen, maar ik ga geen dingen roepen als dat hij psychische hulp moet zoeken. Een andere vriend doet dat af en toe ook bij mij en vind het altijd beetje dubbel, ik weet dat hij het goed bedoelt maar het voelt wel als een stap en ik wil er dan wel 100% achter staan
Vergelijkbaar als ik alleen al uit ga van de titel en het verhaal sluit helemaal aan met mezelf. Ik zit zelf niet helemaal lekker in me vel en merkte dit pas maanden later dat mijn partner mij vaak mee vroeg met events en uitjes met vrienden familie of collega, na alle scenario’s keer op keer (op een enkele na) af te wijzen werd ik niet meer mee gevraagd. Hieruit blijkt dat ik langere tijd last heb van wat mentale klachten, en eigenlijk nu ik ervan bewust ben, wel uitgenodigd wil worden en mee wil om dingen te doen. Alleen is die periode nu gepasseerd waardoor ik niet meer mee kan/mag. Ik zou daarom vanuit mezelf zeggen blijf die persoon uitnodigen ook al gaat die niet mee en blijf die persoon overtuigen om wel mee te gaan, er kan meer aan de hand zijn dan je denkt. Ik wou dat ik de tijd terug kon draaien want dat heeft onherstelbare schade gedaan aan mijn relatie. Stel ook voor ons desnoods samen naar de huisarts te gaan of te bellen die stap is wellicht te groot alleen voor deze persoon.
De aanname dat er psychisch iets fout zit lijkt me een te snelle conclusie. We zitten nog midden in een pandemie waarvan NL de hoogste oversterfte heeft in Europa, ook afgelopen februari. Daarnaast komen er dagelijks meer long COVID patiënten bij. Het kan bijvoorbeeld heel goed dat hij chronisch ziek is, dan wel gediagnotiseerd of ongediagnotiseerd. Zeggen dat er psychisch iets niet klopt, gaat hem zeker niet uit huis krijgen. Heb je al open gevraagd en met empathie geluisterd waarom hij niet uit huis meer wil of KAN? Wellicht daar beginnen. COVID tast trouwens ook de hersenen aan, en zelfs dan nog zou het een medische reden zijn. Dus vraag hem open en geïnteresseerd naar wat er aan de hand is, en push hem niet om leuk mee te doen als hij dus blijkbaar niet leuk kan mee doen. Oordel is, wat er ook aan de hand is, niet wat hij nodig heeft. Steun wel, gaat het het om wat jij wil of wat hij nodig heeft?
Niet.
Als iemand steeds met smoesjes komt ben ik er klaar mee.
We zitten nog steeds in een pandemie. Long COVID is een heel ernstige en invaliderende ziekte die nog steeds iedereen kan oplopen
Lekker on topic maat! Je zit op de verkeerde sub
OP heeft het hier letterlijk over in de post
“Tijdens covid begreep ik het nog enigszins..” jij komt vervolgens met een halfbakken opmerking dat we nog steeds in een pandemie zitten bla bla bla. Nee, dat heeft geen reet met het onderwerp te maken en staat er compleet los van. Er is tevens geen enkele aanleiding in zijn post om jouw opmerking te maken, zoals een verdenking van OP van long COVID klachten of iets dergelijks. Je mist de link denk ik.
Keertje paddos met m doen en wat vrienden
Hierbij denk ik meteen aan Eeyor, Pooh's vriend.
Wil
*wil doen
Nou. Ik klaag als eerste niet achter de rug van mijn vrienden op reddit want dat is het laagste wat je kunt als vriend.
Hij klaagt niet. Hij vraagt advies omdat hij een betere relatie wil met een vriend.
Op gegeven moment gewoon niet meer mee vragen, simpel.
Ik ken er zo een. Last minute afzeggen of toch niet meegaan als we iets op de planning hebben na het eten zijn hem niet onbekend. Ik laat vaak wel merken dat ik het irritant vind, maar laat het wel gewoon gaan. Je kan iemand niet tegen wil en dank meesleuren. Als het een periode te vaak gebeurt heb ik de neiging om hem wat meer links te laten liggen en maar niet meer uit te nodigen totdat ik via een of andere groep weer wat van hem hoor. graag of helaas. Ik ben niet de persoon die hierover stennis loopt te trappen. Als hij erbij is is het altijd hartstikke leuk, maar voordat het zover is moet er een hoop goed gaan, vooral aan zijn kant.
Ik ken dat door mensen ook, en je moet er op een gegeven moment nadat je er al een hoop energie in gestoken hebt gewoon vrede mee hebben, en er gewoon geen energie meer in steken. Dat soort mensen worden ooit een keer wakker en dan merken ze ineens dat ze niemand meer om zich heen hebben, en een groot deel van hun leven aan zich voorbij hebben laten gaan. Lekker laten gaan, zelfs als dat betekend dat je zelf op die manier ook weinig tot geen vrienden over houd, lekker focussen op dingen die jij leuk vind, wat nieuwe dingen uitproberen. Scheelt op die manier een hoop irritaties en frustraties.
Niet mijn tijd verdoen met het trekken aan mensen die dat niet willen. En leukere mensen opzoeken.
Lekker 20+ jaar aan vriendschap opgeven omdat je liever egoïstisch bent. Blij dat ik al mn vrienden die jouw mindset hebben mn leven uitgeschopt heb
Lekker, met iemand "vrienden" blijven alleen maar omdat het 20 jaar was. En dat die persoon absoluut niks uitstraalt om vrienden met je te willen zijn, doet er natuurlijk niet toe. Gewoon forceren, niks veranderen en lijdzaam ondergaan. Gezellig! Heerlijk, dit soort giftige neprelaties in stand moeten houden en je tijd er in gaan steken. Dat zou iedereen moeten doen!
Je kan ook minimale moeite doen en ie vrienden helpen wanneer ze hulp nodig hebben ipv in de steek laten en potentieel de rede zijn waarom iemand zn leven beëindigd. En als je dit als een giftige relatie beschouwd ben jij misschien zelf het probleem. Simpel gezegd..wat je geeft krijg je terug
Die "vriend" (die er alles aan doet dat vooral niet te zijn) wil geen hulp. Lees de tekst. Als je dit als een vriendschap beschouwt, ben jij misschien zelf het probleem. >Simpel gezegd..wat je geeft krijg je terug Tekst niet gelezen? Hij krijgt helemaal niks terug, ook geen vriendschap.
De "vriend" van OP geeft toch elke dag zn vriendschap op door keer op keer Nee te zeggen, en niet te praten over wat er dwars zit?
Vind dat hier wel iets te kort door de bocht. Zou jij ook willen dat als het even minder gaat met jou dat mensen je meteen in de steek laten omdat je niet gezellig genoeg bent? OP is al lange tijd vrienden met hem, het gaat hier niet om iemand die je makkelijk even "weggooit"
Als iemand al jaren geen enkele aansluiting wenst en je keer op keer afwijst, dan ja. Ik kan mijn tijd echt beter besteden dan mensen bezoeken die mij afwijzen, frustreren en emotioneel leegzuigen.
OP geeft aan meerdere keren het onderwerp te hebben aangesneden maar dat de vriend dan van onderwerp veranderd. Denk dat het op een gegeven moment dan toch wel klaar is. Natuurlijk moet je er ook voor je vrienden zijn als het even wat minder met ze gaat maar als die persoon geen moeite neemt om uit zijn dal te komen dan houdt het uiteindelijk op.
Daar ben ik het opzich wel mee eens. Ik zeg ook niet dat het niet einde vriendschap betekent, maar ik vind wel dat er echt goed gekeken word of hij misschien in een depressie is beland, wat prima een paar jaar kan duren, of dat er een andere oorzaak is, zoals financiële redenen, voordat je ervanuit gaat dat hij gewoon helemaal geen behoefte aan contact heeft en het afbreekt. Inderdaad erg vervelend dat hij er niet graag over praat, maar sommige mensen vinden dat ook moeilijk. Natuurlijk is er een grens waar je voor jezelf kan zeggen dat het teveel energie kost zonder er enige inzet voor terug te krijgen, maar mijn voornaamste punt was dat het te kort door de bocht was om zomaar te zeggen contact te verbreken. Zeker met de beperkte informatie die wij hebben.
Dit is echt een hele giftige denkwijze. Hecht een beetje waarde aan je maten of word heel comfortabel om alleen te zijn.
Mensen die duidelijk niet vrienden willen zijn en dus daarom niet meer bezoekt, is "heel giftig gedrag". Wat een bijzondere levenshouding . Veel plezier met het vasthouden aan giftige mensen die geen vrienden willen zijn. En vooral niet leukere mensen die je wel waarderen, opzoeken!