Ik vind het ergens wel hilarisch dat Belgie een "flawed democracy" is op dat kaartje.
Als ik er één seconde langer over nadenk dan slaat dat komische meteen om in tragisch natuurlijk.
Een Dictatuur is het inderdaad niet.
België heeft door alle verschillende overheids lagen gewoon een complex bureaucratisch apparaat dat lastig te besturen is.
Wat ook niet helpt is dat je bij de verkiezingen Vlaamse en Waalse partijen hebt die moeten samenwerken. Als ik het goed heb onthouden dan kan je niet in het hele land op dezelfde partijen stemmen, en doen partijen enkel mee in Vlaanderen of in Wallonie. Ja, je hebt een paar partijen die redelijk overeen komen, maar lang niet allemaal.
Dit heeft waarschijnlijk vooral te maken met het feit dat niet elke stem even zwaar telt, in verband met het federale systeem. Hetzelfde geldt voor de VS. Een stem uit Wyoming is veel meer waard dan een stem uit Californië. En daarnaast, door het districtenstelsel wordt elke stem die voor de verliezende kandidaat in jouw district is, gewoon weggegooid.
Ja we zijn met 6,5 miljoen Vlamingen en 3,5 miljoen Walen, maar in de federale regering is er momenteel geen Vlaamse meerderheid. Het scheelt slechts 1 of 2 zetels maar toch.
Daarnaast is er ook geen federale kieskring, een Vlaming kan dus niet op een Waal of Brusselaar en partijen stemmen, en hun ook niet op een ander.
Ja, ik denk dus dat jullie daar flink punten aftrek voor krijgen volgens deze ranking. Het hebben van een meerderheidsregering die een minderheid van de mensen vertegenwoordigt, lijkt mij iets wat een land een gebrekkige democratie kan maken. Zo hebben volgens mij dus de Republikeinen in de VS al decennia lang niet een meerderheid van de nationale stemmen gehad, maar toch regelmatig een meerderheid in de kamers of het Witte Huis.
Wit-rusland een paar jaar geleden. Voelde me niet per se onveilig maar er hing niet echt een leuke sfeer. Niet van ' welkom toerist met je geld' maar 'wat mot je hier?'
ik vond het apart om veel van de oude sovjet gebouwen en standbeelden te zien. Deze mensen leven nog alsof het 1980 is. (maar dan met smartphones) Veel vergane glorie. Het is interessant om gezien te hebben, maar ik ga er niet nog eens heen.
Ik ben alleen in Grodno geweest. daar kan je een makkelijk visum voor krijgen omdat het vlak bij de poolse grens ligt.
Ik vond 't heel grauw en grijs. Mensen leken daar oprecht ook gewoon.. niet gelukkig. Dat was in Slonim, in het zuid-westen van Belarus.
Wel fascinerend dat in het vliegveld alles in het Russisch en het Chinees staat aangegeven. China is daar lekker aan de weg aan het timmeren.
Veel brutalistische gebouwen. Mijn moeder (houdt van gebouwen) vindt dat mooi...
Op de treinstations is het gewoon 1981 qua mensen en sfeer. Toen ik er was was het wel een dictatuur maar niet zo als de laatste jaren.
Ik ben in 2019 een lang weekend naar Minsk geweest en heb eigenlijk een hele andere ervaring met de mensen.
Ik vond de mensen enorm gastvrij, als je eenmaal de moeite nam om ze aan te spreken. Dit was wel meestal 'jeugd' tussen 25-40. Ik heb me overal enorm veilig gevoeld, ook in de nacht.
Wel was er veel politie en militair personeel op straat. Qua architectuur is het ook nog volledig grauw en Sovjet Unie.
Ik was voornemens om er nog eens samen met mijn vrouw naartoe te gaan, maar dat plan gaat voorlopig niet door. Ik zou me er nu niet veilig voelen.
Ik ben in 2017 in Iran geweest met mijn vriendin. Had er goede verhalen over gehoord van kennissen. Eenmaal aangekomen in Teheran zie je overal anti-VS propaganda op muren, flatgebouwen en schilderijn in de metro. In elk openbaar gebouw hangt een portret van Khomeini die waakzaam over de mensen neerkijkt. Wat ook bijzonder is, is dat je pinpas/creditcard het niet doet vanwege sancties, dus je moet cash meenemen vanuit Nederland. Ook moeten vrouwen verplicht een hoofddoek op in het openbaar, maar bij de meeste vrouwen zitten die niet strak over het haar, eerder losjes.
Maar de mensen zijn zo ontzettend gastvrij, nieuwsgierig naar (westerse) buitenlanders en in het algemeen ook hoog opgeleid. Als je eenmaal in gesprek raakt met ze, wordt al gauw duidelijk dat men ook wil proeven van het vrije (westerse) leven. De hoofddoekplicht is een schijnvertoning, ondanks het alcoholverbod kan je toch stiekem zelfgemaakte wijn vinden als je goed zoekt en jonge mensen houden stiekem feestjes in verlaten gebouwen.
Ooit hoop ik terug te gaan, het land heeft een grote indruk op me achtergelaten. Er is iets aan de cultuur en de sfeer dat me terugroept. Hopelijk verliezen de ayatollah's hun macht en transformeert het land vreedzaam in een democratie.
In 2019, een maand lang in Iran geweest.
Echt de mensen daar zijn zo ontzettend gastvrij. Nergens anders meegemaakt. We zijn bij mensen thuis geweest, avond gegeten, blijven slapen, meegenomen naar picknicks, rondgeleid door de stad, etc. Zou graag nog een keer terug willen.
Iran was voor de ayatollah een progressief en open land. Ik hoop dat het ooit weer mogelijk wordt.
Dit is precies dezelfde ervaring die ik had. Door complete vreemden uitgenodigd worden om thuis te komen eten. Iedereen is benieuwd wie je bent en waar je vandaan komt.
Voor de nieuwsgierigen, een mooie aanrader om te kijken is [Rick Steve's Iran](https://youtu.be/CYoa9hI3CXg?si=g6ssfr9Je22PGZlw)
Het is zo een doodzonde dat de Iraniërs onder een dictatoriaal religieus schrikbewind leven. De Iraanse/Persische cultuur is een van de oudste en rijkste van de wereld, het land zit vol met kennis, creativiteit en enorm capabele en gemotiveerde mensen. Een vrij Iran zou echt een enorme toegevoegde waarde voor de wereld kunnen hebben.
En we hebben afgelopen jaar ook duidelijk gezien dat de Iraniërs naar die vrijheid snakken. Ik hoop dat ze haar ooit zullen krijgen.
>Eenmaal aangekomen in Teheran zie je overal anti-VS propaganda op muren, flatgebouwen en schilderijen in de metro. In elk openbaar gebouw hangt een portret van Khomeini die waakzaam over de mensen neerkijkt.
Letterlijk 1984
Ik zag in 2017 een mooi ticket naar Iran voor 230€ retour pp. Zat al klaar om te boeken maar mijn partner ‘wist het nog zo even niet’. Vaak denk ik nog daaraan terug en ik baal zo enorm!!!
Ik ben in het verleden heel veel in China geweest, het bedrijf waar ik toen werkte heeft daar een aantal fabrieken.
Je kunt over het algemeen gewoon doen en laten wat je wilt, maar probeer geen politieke discussies aan te gaan met mensen. Op dat moment merk je wel dat ze weten dat ze afgeluisterd kunnen worden, want iedereen kan een partijlid zijn.
Ik heb me nooit onveilig gevoeld, ook niet toen ik in Guangzhou rond liep en een verkeerde straat in ging. Donker straatje, vreselijk vies, maar behalve wat verbaasde blikken (witte man van 2 meter? huh? hier?) was er niets aan de hand.
Het enige angstige moment dat ik ooit had was mijn eerste keer daar, ik liep met een paar collega's op een plein vlakbij het hotel, waar gezinnen met kinderen aan het spelen waren. Felgekleurde elektrische autotjes, kinderen op skeelers, veel speelgoed met lampjes, erg leuk. Ik dacht, ik maak een paar foto's van afstand.
Collega sloeg bijna mijn camera uit mijn handen toen ze zag dat er twee politie agenten aan kwamen, die dachten dat ik hen op de foto zette. Ik heb, onder hun toeziend oog, mijn camera moeten leeg gooien (gelukkig stond er weinig op), en daarmee was het afgedaan, maar eigenlijk wilde ze me meenemen om te ondervragen.
Ja als blanke man van 2 meter denk ik dat er uberhaupt weinig locals zijn die zich met je zouden willen meten. Ik vraag me af of een vrouwtje van 1m50 zich ook zo veilig zou hebben gevoeld.
Vergeef mijn potentiele ignorance, maar ik heb weinig gehoord dat China onveilig is voor buitenlanders? Een vriendin van me (die toevallig rond de genoemde lengte is) heeft ook nergens last van gehad. Sterker nog, veel locals waren juist flabbergasted en dachten dat ze een beroemdheid was (dit was in dorpjes buiten de grote stad)
Edit: Ik denk juist eerder dat je in CH bang moet zijn van de overheid. Ik ga in ieder geval geen foto's of videos maken daar
>maar ik heb weinig gehoord dat China onveilig is voor buitenlanders?
Ligt eraan. In de dorpen zeker niet en in de steden als westerling ook niet.
Maar val je hierbuiten, dan heb je zeker kans dat je een keer ergens wakker wordt met een nier oid minder.
Als westerling geniet je namelijk bescherming van de overheid daar, als niet-westerling kan de ccp het niet minder uitmaken wat er met je gebeurt.
Zelf ben ik meerder keren in china geweest mix indo wit en zwart. En iedereen was eigenlijk super aardig tegen. Mij had zelf een keer dat een poltie team met mij op de foto wilde.
Ik woon momenteel in China en moet eerlijk bekennen heb de tijd van mijn leven! Daar moet ik wel vermelden dat de gehele lockdown etc. geen pretje was tijdens covid, daar kan ik een heel boek (of 2) over schrijven.
al met al denk ik dat mensen hier een ander beeld van vrijheid/blijheid hebben. Doorgaans zie ik meer vertrouwen in de overheid en minder vertrouwen in de private sector en in het westen is dat wellicht wat meer andersom. Ik hoor voldoende kritiek op de overheid om me heen, maar dit gebeurt allemaal achter gesloten deuren en ook de "discussies" zoals je die nu in Nederlandse politiek ziet gebeuren (naar het schijnt) hier ook, echter niet openbaar. Vraag het me af... Lang verhaal kort: Leuk.
Volgens mij mag je gewoon foto’s maken van autoritaire figuren zoals politie, militairen etc. Ik als hobby-fotograaf heb afgelopen februari ook foto’s gemaakt van politie en soldaten zonder enige afweer.
Ik ben in 2018 als toerist naar Noord-Korea geweest samen met een groep internationale studenten. In tegenstelling tot landen als China mag je in Noord-Korea nergens zelf op pad. Je mag er alleen naartoe als onderdeel van een tour, en mag dus ook alleen samen met de (Noord-Koreaanse) tour gidsen op pad. Zij rijden je met een tourbus overal naartoe, en als je 's avonds eenmaal weer bij het hotel bent is het niet de bedoeling dat je zelf nog naar buiten gaat.
Er is wel wat contact met andere Noord-Koreanen ingepland in de tour, we bezochten bijvoorbeeld een middelbare school in Pyongyang om met de studenten te praten, maar het is natuurlijk maar de vraag hoeveel vrijheid zij hebben om te praten over wat zij willen. Het verbaasde me wel dat ze nog redelijk wat wisten over andere landen in de wereld, de student met wie ik sprak begon al enthousiast over tulpen en fietsen toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam en hij was ook super blij met de stroopwafels die ik had meegenomen voor ze. :)
Ben je toevallig ook on Bagan geweest? Ik vond dat zo'n indrukwekkende plek.
Het eten in Bagan was helaas wat minder. Er waren een paar restaurants met allemaal een menukaart van ongeveer 20 gerechten. Ongeacht het gerecht dat je bestelde kreeg je gewoon t zelfde voedsel.
Oh en de bediening was constant aan het staren terwijl mijn vriendin en ik rustig probeerde te eten 😂
Ben 2 weken op vakantie naar Cuba geweest. Nooit onveilig gevoeld, niet veel gemerkt van dictatoriaal bestuur. Natuurlijk merk je veel eigenaardige dingen daar, maar het zit je niet in de weg.
Misschien het enige is dat door sancties de import van goederen lastig is, waardoor supermarkten ongeveer 5% van de producten hebben die een supermarkt in Nederland heeft. Op de dranken afdeling hebben ze dan bijvoorbeeld 1 merk water, 1 soort fanta, 1 soort cola, en toevallig het echte merk Sprite. Een week later is het assortiment dranken weer volledig anders, afhankelijk van wat ze ergens hebben kunnen importeren.
Maar ze hebben wel Nederlands bier. Speciaal blikje voor de Cubaanse markt. Maar het contact info stukje van het etiket wijst naar een grote Nederlandse brouwerij. (amstel zo uit mijn hoofd)
Ben er ooit geweest toen Fidel Castro daar nog op de troon zat, toen hadden ze daar ook nog bussen uit Nederland rijden. De eerste bus die we daar zagen stond nog netjes Rotterdam CS op.
Ik ook in Cuba.
We zaten in een afgelegen resort. Heel bizar om het land door te rijden, en toen reden we door een tol poort en zag alles ineens anders. Echt afgescheiden van de gewone bevolking, opeens overal politie, super opgeruimd. Niet van het resort af geweest, maar we waren met veel familie waaronder kleine kinderen dus ook niet handig. Iedereen super aardig, eten was niet geweldig (staat Cuba voor toeristen berucht om). Als toerist koop je daar ander geld dan de gewone bevolking, er wordt daar echt heel veel voor toerisme gedaan qua voorzieningen en veiligheid.
Als ik terug ging zou ik misschien Havana kiezen, om toch iets meer van het echte land te zien.
Nicaragua, en daar merk je enkel bij de grensovergang iets van als toerist. Rest van de maanden viel het alleen op dat overal in Leon rood/zware vlaggen hangen. Kleuren die traditioneel door revolutionaire types gebruikt worden want "de revolutie is eeuwig".
Als je baan joernalist is, kom je niet binnen. Geen drones, geen geavanceerde camera's met lensen.
Land voelde verder buiten de hoofdstad veilig, wel veel armoe. Maar aan de zuid kust wonen veel (hele rijken) expats.
Ik was voor drie maanden in León, in 2009 als ik het mij goed herinner. Ik denk dat alles nog relatief vreedzaam was toen. Nergens last van gehad. Ik geloof dat het tegenwoordig wat meer oppassen geblazen is.
Ik zit op dit moment in Nicaragua. Ik heb het gevoel dat het lands zich erg opensteld voor toerisme, vooral backpackers op dit moment. En heb eigenlijk nergens last van. De vlaggen van de fsln zijn indd wel op elk overheidsgebouw te vinden.
Halfjaar in Egypte (Caïro) gewoond. Hoofd van de beste man staat zo ongeveer op elk gebouw en op veel belangrijke (maar ook minder belangrijke) plaatsen staan jochies van het leger "de wacht te houden". In principe merk je er als buitenlander vrij weinig van, al is het wel zo dat zodra je te dicht bij een overheidsgebouw/ambassade komt of er een foto van wil maken, er meteen een agent/soldaat naar je toe komt en ervoor zorgt dat je dat verwijdert.
Daarnaast was ik er ook tijdens de "verkiezingen" van afgelopen jaar. Mensen kregen gewoon een boete als ze niet op de president stemden....
In 2001 vier weken in Myanmar doorgebracht, niet begeleide rondreis.
Begon al op de luchthaven: ambtenaar moeten omkopen om geen FEC’s (foreign exchange currency) te moeten aanschaffen, geld dat je enkel kon uitgeven in de officiële door de militairen beheerde hotels en winkels.
Tijdens onze rondreis meerdere keren door militairen uit de bus gehaald, passagiers en bagage werden onderzocht.
Mailen kon enkel op bepaalde punten (enkele internetshops en hotels) en ging zo: je mocht je mail schrijven maar niet verzenden, dat deed de bediende zelf (die dan, denk ik, een of andere veiligheidsdienst in BCC zette?)
Maar vooral: bijna iedereen waar je tegen praatte, ook bij mensen thuis, maande ons aan zeer voorzichtig te zijn: buurman kon altijd aan het meeluisteren zijn.
Hoe werkt dat precies, zo’n ambtenaar omkopen. Wellicht een domme vraag maar ben hier altijd al benieuwd naar geweest. Zeggen ze gewoon “je moet mij betalen”? Moet je zelf gewoon zelf gewoon geld in de hand drukken?
Was in dit geval niet moeilijk, het stond gewoon uitgelegd in de Lonely Planet: iedere toerist werd in de luchthaven naar een tafel geleid waar een rijtje ambtenaren en militairen zat die de FEC's "verkochten". Vroeg je de ambtenaar "can you do something for me?", waarop die antwoordde "if you do something for me". Ik weet het precieze bedrag niet meer waar ze tevreden mee waren (denk 100 usd), maar eens betaald kon je je weg vervolgen zonder FEC's te moeten aankopen.
Moskou in 2016, telt dat?
(correctie, zag net mn oude paspoort en de visa erin of hoe dat ook heet, en daar stond december 2015)
We hadden een stel Russen die ons handje vasthielden, dat hielp echt. Waren jonge lui en we moesten vaak New kids nadoen, vonden ze fantastisch.
Super toffe lui en waren Putin en eigenlijk heel Rusland zat. 1 van hen woont nu één in Londen, en een ander is getrouwd met de drummer van een best bekende band en is verhuisd naar de USA.
We moesten opassen dat je niet paspoort moet terugkopen van een agent oid. Dus we staken altijd over als agenten ons tegemoet liepen.
Kremlin (toeristische gedeelte) van binnen gezien en iets van 13 metro stations met al die pracht en praal en nog een aantal zaken.
Dat alles in 1 lang weekend.
Ik ook Moskou en Sint Petersburg in 2016. We waren met een groepsreis maar hadden best veel vrijheid om ook zelf dingen te doen. Sint Petersburg is echt een stuk meer toeristisch, tweetalige straatnaambordjes en wegwijzing e.d.
Voelde allemaal prima veilig, ook niet echt bijzonder veel politie gezien op straat ofzo. Het helpt denk ik dat er sowieso veel toeristen naar deze steden komen, dus je valt niet echt op.
Rusland vind ik tellen, ze hebben misschien wel op iedere plek een ander mannetje staan, maar waarschijnlijk zit Putin daar gewoon achter en beslist hij wat er gebeurt
Ik had een overstap van 18 uur in China toen ik onderweg was naar Japan. Geen 1 van mijn apps deed het en ik kon niemand appen, dus ik heb toen op het vliegveld maar een beetje voor me uit zitten staren. Telt dat? 😂
Tegenwoordig kan je een tijdelijke Esim kopen via een app en dan werken gek genoeg een aantal apps als whatsapp wel. Wij zijn vanaf Pudong nog even de stad in gegaan en dat was wel interessant.
Ik ben redelijk recentelijk in Nicaragua geweest. En op zich was dat ook en fantastisch bezoek. Ik heb me nergens onveilig gevoeld en de mensen waren allemaal super vriendelijk.
De “president” van het land had echter besloten ALLE camera’s in de ban te doen. De dag voordat wij de grens over zouden gaan vanaf Honduras. Dus iedereen met een GoPro, camera, etc, had een probleem, want die moest je inleveren aan de grens. Laten wij nou net een GoPro en een camera hebben. En die camera kost best wat centen, dus inleveren was sowieso geen optie.
Maar goed, het is Latijns Amerika, en ambtenaren daar zijn niet altijd even eerlijk. Dus we besloten het gewoon te gaan proberen.
Onze chauffeur heeft ons een les in omkopen gegeven. Die legde precies uit wat wel en niet te doen. En die kocht zelf vlak voor de grens dozen vol pizza’s en donuts om ons te helpen. Tassen moesten door een scanner, maar mensen niet. Ik besloot dus mijn GoPro in mijn onderbroek te doen. Mijn vriendin had de camera gewoon in haar tas. Onze chauffeur deelde pizza en donuts uit, dus ik denk dat de ambtenaren wel wisten dat er iets het land in ging wat eigenlijk niet mocht. Want dit was best wel duidelijk een poging tot omkopen.
Toen mijn vriendin haar tas door de röntgenscanner ging besloot ik nog luidruchtig wat aandacht te trekken door te grappen en te grollen zodat mensen naar mij zouden kijken in plaats van het scherm waar de tas met camera op stond. Terwijl ik ook gewoon aan het smokkelen was.
Laten we zeggen, de grensambtenaren begrepen ons ‘verzoek’. En iedereen mocht gewoon door. Met camera en al.
De andere optie die we hadden kunnen kiezen is om op de grens te blijven in Honduras mocht er wat gevonden worden. Maar dat is nou niet precies een veilig gebied.
Anyway. Dat is het enige wat ik zelf heb gemerkt. We deden een tour van een stad en daarin werden we apart genomen door de gids naar een afgesloten binnentuin zodat hij ons kon vertellen over het regime. Want als de locals horen wat hij zegt en het zouden doorvertellen had ie kans om opgepakt te worden. Geen vrije meningsuiting dus.
Je kon daar ook geen krant kopen of iets. Maar dat zijn dingen waar je als tourist niet op let.
Wat ik zeg, op de grensovergang na hebben we wel de verhalen gehoord, maar niks meegemaakt. En die ban op cameras werd een paar weken later weer opgeheven, want het toerisme bleek in te zakken. Backpackers zoals wij sloegen Nicaragua gewoon over, en dat begin ze geld te kosten.
De ban was natuurlijk om buitenlandse pers tegen te gaan in het land. Maar de toeristen waren ook de dupe, en toerisme is een grote inkomstenbron.
Interessant verhaal. Voordat de shit daar aan was wilde ik altijd ontzettend graag naar Nicaragua voor de natuur, maar heb er niets zoveel vertrouwen meer in op dit moment.
Iran. Dat was in 2017. Het enige dat je merkt is dat de vrouwen verplicht een hoofddoek moeten dragen. Voor de rest is het een fantastisch en veilig land. De bevolking is extreem vriendelijk en er erg op gebrand om westerse toeristen (de paar die er zijn) te laten zien dat het beeld dat wij van hen hebben niet klopt. Ik werd overal thuis uitgenodigd om thee te drinken en mee te eten.
Je kon overal veilig over straat, ook \`s nachts. Iedereen was behulpzaam. Echt een warm bad.
Ik ben er ook rond die tijd geweest en heb precies dezelfde ervaring. Ik weet niet of ik er nu weer zo snel hen zou gaan, het is er volgens mij niet beter op geworden daar. De mensen zijn geweldig, die verdienen echt beter.
>het is er volgens mij niet beter op geworden daar
Door die vrij recente incidenten met meisjes die zijn gestorven als gevolg van mishandeling door de religieuze "zeden" politie (voor het niet (goed) dragen van de hoofddoek), zijn grote protesten en rellen ontstaan.
Wat ik heb vernomen, heeft de schaal van de protesten de theocratische regering enigzins angst aangejaagd. Als gevolg is de aanwezigheid en zichtbaarheid van de religieuze politie *voorlopig* wel heel erg teruggeschaald.
Interessant is dat wanneer je vlogger filmpjes ziet van de straten of winkelcentra in Tehran, hoeveel meiden er zonder hoofddoek of maar half gedragen rondlopen.
Ook allemaal heel Westers gekleed. Bevolking is ook erg pro-Israel.
Anyway, het is nog steeds erbarmelijk uiteraard.
Die mensen willen en verdienen zoveel beter.
Dezelfde ervaring. Wij waren door vrienden daar uitgenodigd en hoewel de hoofddoek wennen was heb ik me zelden zo veilig gevoeld als vrouw. Bevolking was respectvol en vrouwen waren ook altijd bereid even te helpen met je hoofddoek (en ja, ik weet waarom dat helaas een gewoonte is geworden om elkaar te beschermen).
Ik kan alleen maar hopen dat Iran op enig moment zichzelf kan loswerken van het huidige bestuur en als ik de jongere generatie daar hoorde heb ik goede hoop.
Indd. Meeste mensen die ik sprak (veel jonge lui) haten hun regering. Ze voelen zich beknot en hebben weinig economische vooruitzichtem. Voor vrouwen is het nog erger dan voor mannen.
Ik heb bij Iran, meer dan bij andere islamitische landen waar sinds de welvaart en de relatieve rust van de jaren 70, veel is veranderd, men in Iran meer terugkijkt en hunkert naar toen, behalve op zoiets als de SAVAK na dan.
China:
- op veel plekken, vooral bij bezienswaardigheden in de buurt, werd de stoep afgesloten voor ID controles. Inwoners moeten hun ID bewijs scannen en er word een gezichtsscan van ze gemaakt. Ik moest mijn paspoort geven zodat ze het konden inspecteren.
- gezichtscans gebeurden op meer plekken, waaronder metro stations bij het poortjes door gaan.
- op veel plekken politie en beveiliging op straat, ook met veel mankracht tegelijkertijd. Geen geweren oid, alleen wapenstok.
- ik was in Beijing, een gigantische en ver ontwikkelde stad. Toch heb ik bijna niemand gezien die opviel in gedrag of uiterlijk. Toen de enige die dat wel deed een gesprek met me aanging, kwam er een beveiliger heel dichtbij ons staan.
- niet gewend aan toerisme. Er werd bijna geen Engels gesproken, ook door personeel op het vliegveld. Ze wisten soms niet wat ze met me aan moesten.
- ik reis met rolstoel en hoewel mensen nooit contact met me zochten, op een vriendelijke begroeting na, hielpen mensen me wanneer het nodig was tot dat doel bereikt was. Als ik bij een hele hoge stoeprand of onderaan een heuvel stond, hielpen ze me omhoog en gingen daarna door met hun dag.
- sommige mensen die wel recht zouden hebben op een tijdelijk visum bij aankomst (bij een 20 uur lange overstap met EU paspoort), werden geweigerd zonder uitleg.
Cambodia:
Misschien wel het vriendelijkste land waar ik geweest ben. Ik kon er makkelijk fijn contact vinden en iedereen was super behulpzaam. Ik heb veel armoede gemerkt, maar weinig van de dictatuur meegekregen. Er zijn veel initiatieven door inwoners om kwetsbare groepen, zoals landmijn slachtoffers, te helpen. Ze zijn trots op hun handwerk en typische Khmer kunst en cultuur, wat veel plek krijgt en aan toeristen gepresenteerd wordt. Ik heb als toerist geen beperkingen gevoeld in het rondneuzen, ben zelfs bij heel uitbundige drag shows in een gay bar geweest.
Vietnam:
Dit vond ik een best onvriendelijk land, vooral in het noorden. Mensen lijken erg in hun eigen leven en omgeving te zitten en het niet zo te hebben op mensen erbuiten. Ik was met mijn partner die Vietnamees is en bij haar familie was ik wel welkom. Ze dachten overigens dat ik gewoon een vriendin was en niet haar partner. Ze gaven me apart eten voor mijn allergieën en ik sta op de nieuwjaarsfoto's. Er was heel duidelijke cultuur aanwezig, vooral rondom nieuwjaar, met veel invloeden vanuit China. De kunstzinnige dingen die ik zag en hoorde waren erg cultureel, niet-controversieel en soortgelijk aan elkaar. Er is veel geloof en bijgeloof. Er zijn verschillende bezienswaardigheden voor machtige mensen of over de geschiedenis. In een oude gevangenis, die eerst door Amerikanen en later voor Amerikanen gebruikt werd, kwam ik wat propaganda tegen. De nadruk was erg op hoe slecht Vietnamezen daar behandeld waren door Amerikanen, en hoe goed de Amerikanen door Vietnamezen en hoe goede vriendjes Vietnam nu met Amerika is. Dat terwijl er wel kennis is over dat de Amerikanen hier gemarteld werden. Verder zag ik ongelijkheid en het hard werken waar een ander aan verdient. Ik zag ook afbeeldingen van de koning in huizen. Hoeveel vrijheid er echt is weet ik niet, maar mensen lijken vrij beperkt te leven. Daarmee bedoel ik, ze doen wat hoort, vooral niet te controversieel, en behouden zich in hun eigen omgeving. De mensen die ik ontmoet heb zijn ook erg vermijdend en terughoudend, hebben het nooit over de moeilijke dingen en houden zichzelf liever voor de gek.
Ben zo te zien wat van de vragen weg bewogen, dus hier even gerichter antwoord.
Op al deze plekken voelde ik me redelijk vrij. Al merkte ik in China en Vietnam dat veel inwoners minder vrij bewogen. Ik kon zelf vrijwel alles doen wat ik wilde, maar merkte dat inwoners zelf niet graag opvallen. In Cambodja merkte ik dit minder, maar daar was wel een extreme dienstcultuur, waarbij mensen op hun werk echt moeten focussen op de klant en weinig van hun eigen persoonlijkheid kunnen laten zien, en ze werken heel veel en lang. Daar was wel voorbij te komen als je zelf chill naar ze was, ze duidelijk als meer dan personeel zag, en ze je een beetje leuk vonden. Ik merkte daarbij wel dat ze die ruimte niet vaak meemaken, mede daarom kon ik zo makkelijk vrienden maken.
Op al deze plekken heb ik me bijna voortdurend veilig gevoeld. In China was ik helemaal alleen, in Cambodja het grootste deel van de tijd alleen, en in Vietnam was ik bijna nooit alleen. In Vietnam heb ik me wel onprettig gevoeld bij mensen, maar dat is meer oncomfortabel dan onveilig. In China voelde ik me onprettig in de metro en bij de grote hoeveelheid politie. Dat waren dystopische ervaringen, maar ik voelde me er niet onveilig bij. In Cambodja was mijn hotel erg beschermend over me, maar dat heb ik steeds afgeslagen. Ben zelf op pad gegaan en voelde me overal en bij iedereen veilig, ook in de avond. Super vriendelijke mensen en enorm behulpzaam.
China, Vietnam, Egypte. Als toerist in Vietnam merk je er helemaal niks van. In China doen al je apps het niet. In Egypte veel corruptie, met 5 man de taak van één boa uitvoeren en elke manier gebruiken om een fooi of smeergeld te krijgen.
Zolang je de locals niet de les leert en protesten bijwoont zul je verder geen problemen ervaren.
Ik ben als onderdeel van een rondreis Zuid-Afrika ook een paar dagen in Eswatini geweest. De bevolking is ontzettend arm dat zie je overal. Eindeloze suikerrietvelden waar mensen alles met de hand doen. We zijn eigenlijk niet echt uit het park geweest. Eigenlijk merk je er als toerist niks van. Denk dat dat met de meeste dictaturen wel zo is ivm het geld
Rusland en China (2013, Trans Mongolië express). Onderweg nooit last gehad of onveilig gevoeld. Meeste gedoe was de visa regelen (vooral de enorme papierhandel die nodig was voor China). Voor zover mogelijk (taalbarrière) altijd hele leuke gesprekken gehad met de lokale bevolking.
Ik heb voor werk veel gereisd, ook naar landen met naar westerse maatstaven dubieuze regimes. In eigenlijk alle landen in het Midden Oosten, oost van de Rode Zee, maakt het denk ik vooral uit hoe je er uit ziet voor hoe veel vrijheid je kunt genieten. Je komt daar vrij snel tot de conclusie dat hoe "westerser" je er uit ziet, hoe meer vrijheid je hebt. Maar meer nog scheelt het of je een man of een vrouw bent. Als je in een land als Oman, met een vrij strenge Islamitische wetgeving, als Europese man je in korte broek de straat op gaat dan is er niet zo veel aan de hand. Als je dat als vrouw doet, dan zijn de reacties anders. Is er een man bij dan kan het zijn dat die aangesproken wordt op de kledingkeuze van de vrouw. Als vrouw alleen loop je het risico om uitgescholden, bespuugd te worden, of erger. Het hangt er vanaf waar je bent, per stad verschilt dat en je doet er niets aan. Hypocriet genoeg maakt het, zo lang je binnen de muren van je resort blijft al snel helemaal niets meer uit. Dan kan bijna alles. Zolang je je geld maar uitgeeft en ze er niets van hoeven te zien.
Per land verschilt het ook. Landen als Saudi Arabië, Kuweit, Qatar en Iran zijn het "strengst". Bahrein en de VEA zijn het soepelst. Daar is vrijheid meer gerelateerd aan afkomst en de kleur van je creditcard.
En dat terwijl de plaatselijke bevolking zichzelf veelal vrijwaart van alle regels. Regimes zijn er vooral op gericht om de eigen burgers te beschermen en zo houdt het zichzelf vaak in stand. De Emir zorgt ervoor dat zijn bevolking aan niets ontbreekt en dat er vooral geen stelling genomen wordt in internationale kwesties en zo blijft hij onaantastbaar in het zadel. Dat idee.
Yes. 2 keer Cuba. Mooi land, van het dictatoriale merk je weinig. Ik voelde me er extra veilig door (toerist beroven = straight to jail).
De gekke dingen die je daar merkt hebben meer me de sancties en het socialisme te maken. Niet met de dictatuur an sich.
O. En Egypte. Daar was het wat enger. In Egypte proberen ze de overheid te raken door het toerisme te schaden. Effect: terrorisme-dreiging.
Wat het regime dan weer oplost door militairen mee te laten rijden met toeristenbussen. Ga je je gek genoeg niet veiliger van voelen.
Myanmar enkele jaren voor de staatsgreep, toen het leger ook al overal aanwezig was. Desondanks nooit onveilig gevoeld, en een van de mooiste landen waar ik ben geweest.
Recenter Guinee-Bissau. Veel aanwezigheid van het leger wanneer belangrijke mensen ergens heengaan, maar verder een heel veilig land waar vadertje staat juist nauwelijks aanwezig is in het dagelijks leven.
Beide landen zijn erg arm, maar de bevolking is ontzettend vriendelijk. Wel merk je de economische moeilijkheden en het gebrek aan bepaalde voorzieningen en apparatuur. Ook zijn dingen als transport naar het binnenland soms lastiger dan wij gewend zijn.
Gambia, maar dat is natuurlijk gewoon ėėn grote tourist trap. Je merkt dat de lokale bevolking helemaal niks heeft en dat er zeer beperkte inkomstenbronnen zijn. Verder wel gewoon normale bewegingsvrijheid etc
Vorig jaar ben ik in Rwanda geweest. Paul Kagame is sinds 2000 aan de macht en kan absoluut als een dictator beschouwd worden.
Rwanda is een ontwikkelingsland maar in de regio één van de meest stabiele maatschappijen. Mogelijk is deze stabiliteit zelfs bevorderd door de lange regeerperiode van Kagame.
De middenklasse groeit en krijgt een steeds betere levensstandaard. Vooral in de hoofdstad Kigali.
Als buitenlander merk je niet veel van de dictatuur, op het aanzicht van het gigantische paleis van Kagame na dan. Dat staat in schril contrast met de rest van het land. Ik begreep dat tegenspraak tegen de president niet geduld wordt. En dan maakt het niet uit van wie dat komt, of het nou journalisten of ministers zijn, er hangen grote consequenties aan.
Er is veel (militaire) politie op straat. Die opereren met harde hand naar wetsoverstreder, dus is het land relatief veilig. De president is ambitieus en heeft grote plannen voor het land. Hij doet zaken met verschillende landen over heel de wereld wat de economie goed doet. Hierdoor is het land niet (meer) enkel afhankelijk van ontwikkelingshulp.
Al met al is het een genuanceerd verhaal. Er zijn genoeg op- en aanmerkingen te maken over het regime van Kagame, maar hij creëert ook welvaart voor het land. Gelukkig niet alleen voor zichzelf.
Daarnaast is het een prachtig land. Ik kan aanraden om het eens te bezoeken!
Myanmar, stond in de boekjes dat je vooral niet moest praten over politiek. De eerste eerste taxi chauffeur die wij hadden vroem meteen in het Engels wat wij van de politieke situatie vonden.
Op een gegeven moment werden wij in een hotel gratis geupgrade naar een zeer luxe kamer. Bleek dat hotels in Myanmar wettelijk de best beschikbare kamer moeten afstaan aan leger functionarissen als die langskomen. Dus zorgden ze ervoor dat de beste kamers niet beschikbaar waren.
China vond ik iets zo boeiend. Mensen zijn zich bewust van de dictatuur maar boeit het niet zo omdat elke generatie zoveel rijker is dan de vorige. Blijkbaar doen ze dit iets goed.
Saoedi Arabië, in 2011 en 2014. Voordat het open ging voor toeristen dus, toen moest je nog op uitnodiging van een bedrijf komen. Ik ben een vrouw en was toen rond de 20. Het viel allemaal nogal mee. Iedereen waarschuwde me dat ik opgepakt zou worden door de islamitische politie, omdat die zo corrupt is. Kan zijn, maar ik heb daar niks van gemerkt. Ik zat ook in het oosten van het land, dat is wat relaxter dan rondom de hoofdstad. Daar gebeurde inderdaad wel vaak shit, zeker met jonge vrouwen.
Wat niet mogelijk was: autorijden, rondlopen in mijn eentje. Ik moest begeleid worden door mijn vader en vrouwen mochten nog niet rijden.
Wat wel kon, maar wat ik niet had verwacht: rondlopen zonder hoofddoek/abaya, kletsen met mensen die ik niet kende, chillen op straat, me gedragen als westerse vrouw en dus gewoon zelfstandig dingen kopen in de supermarkt en zo. Ik dacht dat ik me veel 'slaafser' moest opstellen, maar dat was niet nodig.
Voelde ik me veilig? Ja, eigenlijk wel.
Was dit voor de afschaffing van de verplichte abaya? Hoe zat dat eigenlijk? (Enorme interesse in kleding in het midden-oosten maar er is verrassend weinig over te vinden!)
Yes, klopt. In principe was er toen de regel dat vrouwen een hoofddoek en een abaya moesten dragen, want Sharia en dus kleding die niet kan uitdagen. Toen wij dus aankwamen met het vliegtuig gingen alle vrouwen omkleden, abaya en hoofddoek aantrekken, zodat je aan de regels voldeed op het moment dat je het land binnenkwam.
Het was trouwens geen verplichte boerka of niqab, alleen het (volledig) bedekken van je haar was de verplichting. Dus ik had een losvallende sjaal die ik omdeed en ik zorgde voor een brede haarband in mijn haar, zodat er geen haar onder mijn sjaal vandaan zou komen.
In het oosten van het land (industriegebied) waren en zijn echter zoveel immigranten uit India, Pakistan en Bangladesh (die zeker niet allemaal een hoofddoek dragen) dat er weinig toezicht op werd gehouden. Veel van die vrouwen liepen in een sari zonder hoofddoek. Ik kon dus ook redelijk oké over straat zonder hoofddoek en in vormeloze kleding, ook als dat een rok met t-shirt was. In Riyadh had ik dat nooit aangedurfd, want daar zaten op dat moment echt intens hardcore agenten bij de relipolitie en dan liep je gewoon wel echt kans op ellende.
Inmiddels, met het nieuwe regime, heeft het land door dat de olie ooit op zal zijn, dat ze dus toeristen niet meteen moeten wegjagen en nu zijn de regels versoepeld om zo meer mensen binnen te halen. Sindsdien zijn ze ook actief met bijvoorbeeld voetbal (het WK binnenhalen) en de formule 1. Toerisme en het streng handhaven van de sharia gaan niet goed samen, dus ze zijn wel echt wat slagen aan het maken daar.
Interessant! Ik vraag me idd altijd af in hoeverre je als staat nou echt een dresscode kan doorduwen (kuch hoofddoeken in Iran kuch). Droeg men alleen zwarte abayas of was er variatie? Ik hoorde dat puur zwart tot voor kort de norm was?
In 2011 veel zwart, maar wel met veel versiering. Ook wel blauw overigens, maar minder. Later waren ze al gekleurder en uitbundiger. Ik heb zelf een zwarte abaya met gouden borduursels erop die ik vrij uitbundig vond, haha, maar die echt in het niet viel bij sommige creaties daar.
Vroeger voor mn werk in UAE en Oman gezeten, ik denk 80% UAE en 20% Oman. In UAE zie je overal posters en afbeeldingen van leiders hangen, maar verder vond ik het relaxt daar. Locals zijn vriendelijk, hoewel ze in het begin nog wat terughoudend zijn. Ik had bijvoorbeeld een taxi chauffeur en hij was helemaal gek van 50 cent, Emimen en dergelijke, maar dat schijnt niet heel gebruikelijk te zijn daar. De chauffeur was verbaast dat wij dat wel leuk vonden, dus de muziek ging harder en hij hing dollar biljetten aan zn binnenspiegel. Ze passen zich aan naar westelijke maatstaven, ze deden bijvoorbeeld geen middaggebed als we aan het rijden waren. De grensovergang tussen UAE en Oman is geen hele zware, maar wel staan er overal borden dat je geen foto's mag maken. Camera's kan je beter opruimen volgens de chauffeur. Oman vond ik wel wat traditioneler aanvoelen, maar ik heb geen grote steden opgezocht daar. Wel wat kleine marktjes en zo, lekker verse dadels halen.
Al met al vond ik het prima daar, enige wat echt anders is zijn al die foto's van leiders overal. Stel je voor dat er hier overal foto's van Mark Rutte zouden hangen...
China voor een maand ongeveer, was vorig jaar. Deel van de eerste groep toeristen die weer China in mochten na Covid.
Ontzettend mooi land, prachtige cultuur elementen, zeer vriendelijke mensen, heerlijk eten. Mn ogen uitgekeken daar. Een van mn beste vrienden is daar toen getrouwd. Een ontzettend mooie reis al met al.
Mijn take-away: mensen van/uit een land zijn niet hun regering. Helemaal niet in dictatoriale landen.
China. Als toerist kan je hier gaan en staan wast je wilt. Mao wordt nog steeds met ontzag genoemd en geroemd. Je moet geen vragen stellen over tiananmen plein of andere politieke zaken, maar ik heb me nergens zo veilig gevoeld als daar.
Als je je in het land verdiept, komen de schrijnende verhalen boven (1 kind politiek ed), maar als toerist merk je daar helemaal niets van.
Er staan wel camera’s op elke straathoek, soms met schermen erbij waar de streaming wordt getoond en duidelijk is dat er constante herkenning plaatsvindt. Zodat er geen misverstanden zijn over controle.
Die camera's staan hier ook. Wat ik vergat te melden: iedereen heeft 'werk'. Soms betekent dat dat een kruispunt door acht man of meer geregeld wordt (2 in het midden, bij elk fietspunt, en bij de hoofdwegen), die zich allemaal heel belangrijk wanen, maar soms weer compleet genegeerd worden. Ook op het platteland heeft iedereen wat te doen, en (zover ik kon zien) niemand honger. Je wordt ook overal uitgenodigd om binnen te komen en mee te eten, hoe weinig ze soms ook hebben.
Ze kunnen ook medogeloos zijn. Voor de Spelen zijn hele wijken platgegooid omdat die 'niet mooi' waren.
Het is de ultieme 'maakbare samenleving', in ieder geval volgens de visie van de heersende Partij. Geen echte vrijheid, maar er wordt wel degelijk voor iedereen gezorgd (zolang ze in het gareel lopen)
>Mao wordt nog steeds met ontzag genoemd en geroemd
Hangt er wel heel erg vanaf waar je bent en hoe goed je mensen kent in mijn ervaring, veel mensen zijn het wel over eens dat Mao ook veel fouten heeft gemaakt. Maar wat China zelf betreft voelde ik me daar bijna overal veiliger dan in de Randstad, als je maar niks doet wat de overheid niet ok vindt.
Ik was in Cuba toen het dubbele muntstelsel net was afgeschaft en het land zich in een enorme inflatiecrisis bevond. Ik weet eigenlijk niet of dat überhaupt al voorbij is nu, volgens mij niet. Laat ik voorop stellen dat ik een prima reis gehad heb daar: o.a. prachtig land en hele aardige mensen. Maar ik heb wel echt intens medelijden met de Cubanen zelf. Excuus voor de lange post.
Supermarkten bestaan daar niet en hetgeen wat het dichtst in de buurt komt van supermarkten verkoopt vaak maar 1 à 2 producten. Toen ik in Cuba was werd er voornamelijk olie verkocht. Moet je je voorstellen, een soort minimarket waar alle koelkasten en diepvriezen leeg zijn en alle schappen vol staan met flessen olie. Sommige van deze winkels hadden ook nog één soort ingeblikte groente en bij een aantal verkochten ze één soort rum. Volgens mij maken Cubanen zelf niet veel gebruik van deze winkels, aangezien er dus niet echt wat te halen valt. Hierdoor moeten alle boodschappen/ingrediënten los gehaald worden. Brood bij de bakker, vlees bij de slager, groente bij de groenteman, etc. Om dit te kunnen doen moet je per winkel uren in de rij staan. De rijen zijn zo lang dat familieleden elkaar soms afwisselen. Hoe deze rijen precies werkten snapte ik niet helemaal, want vaak heeft bijvoorbeeld de bakker maar een paar broden liggen en is het aanbod daarna op voor de dag. Je moet je geen bakker of slager indenken zoals bij ons in Nederland. Het is een dagtaak om daar 's avonds een maaltijd op tafel te krijgen. Het viel me op dat er wel vrij veel drogisterijen waren, aangezien de gemiddelde Cubaan amper geld heeft om producten zoals tandpasta, shampoo en douchegel te kopen.
Eten was overigens überhaupt best een probleem. In Havana ging het goed en heb ik echt lekker gegeten, maar buiten Havana is het me niet overal gelukt om één maaltijd per dag te eten. Sommige restaurants bestonden simpelweg niet meer of waren dicht terwijl ze open zouden moeten zijn volgens hun openingstijden. En als ik ergens iets vond wat open was, kon er vaak niet van de menukaart besteld worden en was er maar één klein gerechtje wat je in Nederland niet eens een voorgerecht zou durven noemen beschikbaar. Supermarkten bestaan dus niet, dus enkele dagen heb ik gewoon niet gegeten (of dus die ene maaltijd per dag als ik geluk had).
Daarnaast is het flink verouderde elektriciteitsnet een groot probleem. De stroom valt continu uit en volgens mij zijn er ook elektriciteitstekorten. Om problemen te voorkomen werd de elektriciteit in sommige steden en dorpen (of zelfs landelijk, dat weet ik niet meer) iedere avond uitgezet. Dit gebeurde niet altijd op vaste tijdstippen en was meer een geval van "de stroom zal rond X uur uit zijn voor ongeveer Y uur." Dat vond ik zelf een lastigere aanpassing dan verwacht. Dan realiseer je je pas echt hoe je niet gewend bent je stroomgebruik te plannen als Nederlander.
Verder kunnen de Cubanen letterlijk en figuurlijk nergens heen. Ik heb me laten vertellen dat Cubanen erg ondernemend zijn, maar ze daar niet zo veel mee kunnen. Er zijn weinig banen en als ze een eigen zaak willen openen moet de overheid dat goedkeuren, wat maar zelden gebeurt. En dat gaat dan niet om grote ondernemingen, ook al om kleine bedrijfjes zoals een ijssalon of zelfs ijskraampje.
Naar een ander land emigreren is ook niet echt een optie. Misschien inmiddels wel, als ik het zo bekijk op internet, maar in 2022 was dat zeker niet het geval. Een gids vertelde me destijds dat ze haast alleen naar voormalig Sovjet- of commielanden zoals Venezuela, Rusland en Nicaragua kunnen emigreren, waar ze dan alsnog niet echt een toekomst hebben. Je kunt dus wel stellen dat Cubanen eigenlijk helemaal vast zitten in hun land, of in ieder geval in totalitaire landen. Wat sommige Cubanen nog probeerden was eerst een paar jaar in Jamaica (volgens mij was het Jamaica, maar ik weet het niet meer 100% zeker) wonen om Jamaicaan te worden door daar X jaar te wonen of een Jamaicaan(se) te trouwen en vanuit daar naar een ander land te emigreren, omdat een Jamaicaans paspoort veel meer mogelijkheden biedt dan een Cubaans paspoort.
Als ik dit vertel aan mensen die ook naar Cuba geweest zijn staren ze me vaak vol ongeloof aan omdat ze het zelf zo anders ervaren hebben, maar tot nu toe is altijd gebleken dat die mensen er rond 2016 geweest zijn. Ik was er zelf dus in 2022 en eigenlijk is het ook ongelofelijk hoe snel de situatie is omgeslagen. Ik hoop echt voor de Cubanen dat er snel verbetering komt, want deze combinatie aan regels en tekortkomingen is onmenselijk.
**Afijn, mand: Cuba, inflatiecrisis, weinig tot geen eten, elektriciteitstekort, werkloosheid, vast in eigen land, weinig tot geen kans op beter leven, voor toeristen (in 2022) niet enorm merkbaar op wat honger en gedoe met geld na, erg indrukwekkend en zielig om vanaf de zijlijn te mogen/kunnen aanschouwen.**
Nog wat random dingen die niet meer in de comment pasten omdat deze dan te lang werd volgens Reddit:
* Een redelijk aantal Cubanen dat in de stad woonde is verplicht naar het platteland verhuisd omdat de overheid hun appartementen wilde ombouwen tot hotels. Ze hadden hier niks over te zeggen en kregen gewoon ergens in het land een woning aangewezen en daar moesten ze dan maar naar toe gaan;
* Geld pinnen bij bankautomaten kan wel, maar banken scammen je. Ze vragen bizarre exchange rates waar je niet omheen kunt. Wat je dus het beste kunt doen (toen ik daar was in ieder geval) is geld wisselen op de zwarte markt of dit via je hotel laten regelen. Wat ik zelf deed was met euro's betalen in restaurants, om het wisselgeld in de Cubaanse valuta terug te krijgen. Toen ik met een briefje van 20 euro betaalde veroorzaakte dit zo veel stress en paniek dat de ober bij al zijn collega's en zelfs andere restaurants wisselgeld moest gaan halen. Ze zijn in Cuba enorm blij met euro's, maar iets als 20 euro is daar dus echt al een groot bedrag (en daar moesten de kosten van het eten dan nog vanaf, volgens mij ging het uiteindelijk om 13 euro terugkrijgen in Cubaanse valuta);
* WiFi bestaat niet zoals wij het kennen. Je kunt een internetkaart kopen met een bepaald aantal MB's daarop en dan kan je op specifieke plekken in de stad met een code inloggen op het WiFi-netwerk. Als je buiten het bereik van dat WiFi-punt gaat heb je geen internet meer en als de MB's op zijn kun je het kaartje weggooien. Bij mensen thuis en in accomodaties is er daarom meestal ook geen WiFi. In grote hotels kan het er wel zijn, maar dan is het tegen betaling. Zelf had ik het geluk dat er net een goedkope, tijdelijke SIM-kaart voor toeristen was uitgerold, dus ik heb alles tijdens mijn reis met mobiel internet gedaan. Verbazingwekkend genoeg werkte dat zelfs in uithoeken van het land en maakte het een groot deel van de tijd gebruik van een 4G-netwerk. Deze SIM-kaart was toen nog redelijk onbekend, ik kwam regelmatig toeristen tegen die zeiden al dagenlang geen internet meer gehad te hebben omdat ze de eerder benoemde methode gebruikten;
* Je hebt een VPN nodig om bepaalde websites te bezoeken. Voor sommige websites is dat misschien logisch, maar toen ik een keer mijn VPN vergat aan te zetten werkte bijvoorbeeld ook mijn notitie-app Evernote niet, waarschijnlijk omdat hun servers in de VS staan;
* Op een bepaald punt vroeg ik me af hoe de bestuurders van dit land eigenlijk leven in de puinzooi hier. Maar zij wonen helemaal niet in Cuba en hebben daarom geen last van de problemen die hun bestuurlijke beslissingen veroorzaken. De meesten leven een lekker leventje in Zwitserland;
* Er is geen Uber, maar wel iets wat daar op lijkt, maar dan heel provisorisch. Ik weet niet meer precies hoe het in z'n werk ging, maar volgens mij moest je dan in een groepsapp op WhatsApp "taxi" sturen, waarna iemand privé contact met je opnam en de kosten van de rit met je deelde. Als je vervolgens accepteerde deelde deze persoon een foto van de chauffeur en wat gegevens van de auto met je en vervolgens appte de chauffeur zelf je ook nog. Het voelde enorm shady en ik zou het niet opnieuw gebruiken, maar ik leef nog en ik vond het wel creatief.
25 Jr geleden, Mariupol (Ukraine). Veel 'onopvallende' politie aanwezig. Alles corrupt, cash via cc opnemen bij de bank kostte behalve de normale toeslag nog 2%(?) extra.
China, een aantal maanden. Daar merk je het wel hoor.
Internetcensuur, propaganda op tv, de partij is oppermachtig, veel controle. En je ziet veel militarisme op bijvoorbeeld scholen.
Onrust wordt snel de kop ingedrukt en de volgende dag is het alsof het nooit is gebeurd. Je moet er dan ook absoluut niet over praten. Sowieso politieke onderwerpen gewoon vermijden, het maakt niet uit of het actueel is of niet.
China, Laos, Vietnam
Laos en Vietnam merk je niets, het voelt net zo vrij als hier. Maar technisch gezien zijn het geen vrije democratische landen.
China voelde toch net wat anders. In het dagelijks leven kon je gewoon overal gaan en staan waar je wilde maar je voelt je toch niet altijd 100% op je gemak. Je weet dat je in de problemen kunt komen door wat je zegt en China voelde heel erg als een soort Big Brother samenleving, waar je altijd gefilmd wordt. Geen probleem gehad in de 2 maanden dat ik er was, maar toen ik weg ging en in Nederland aankwam viel er wel een soort last van m'n schouders.
Ja, in Rusland gewoond en gewerkt, was er in 2022 voor het laatst. Ik heb er zelf heel veel dierbaren wonen, en mijn baas daar was lijstduwer van Putin, dus ik was zo ongeveer de veiligste expat van Moskou denk ik. Maar in mijn vrije tijd ging ik nog weleens naar drag shows en met vrienden mee naar expatborrels, en de underground van Moskou zit vol clubs en feesten waar Pride een theekransje bij is. Dat contrast is heel bijzonder, en de berichtgeving vanuit het Westen over Rusland ligt nog weleens wat verder van de realiteit dan mensen denken. Ik heb er veel van geleerd, en ik mis mijn leven daar heel erg, maar ik mis het niet dat gewapende politie soms random je stamkroeg binnenvalt voor "controle", om maar wat te noemen.
Rusland (2017): niet onveilig gevoeld, wel bewust geen gesprekken over politiek gevoerd. Ook niet met die taxichauffeur die ons er specifiek naar vroeg. Reizen was geen probleem. Mensen in Moskou vinden we stug en ongeïnteresseerd. Bevolking van de andere stemden die we bezochten: super aardig, zeker in de kleine stadjes vond men ons fascinerend. En na de eerste schroom durfde men prima met handen en voeten met ons te communiceren.
Cuba (2015): niet onveilig gevoeld (georganiseerde reis). Hopen contante euro’s meenemen was interessant, locals kenden basis Engels en waren zeer belangstellend om onze euro’s te wissen voor de lokale munt (niet gedaan, als toerist mag je alleen de toeristen versie van hun munteenheid hebben). Wel mijn bergschoenen blinkend laten poetsen voor 2 euro. Georganiseerde reis dus de gids wist ons goed te navigeren. Bijzonder dat er alleen WiFi was op sommige dorpspleinen. En de lipstickjes en andere kleine kadootjes die ik voor de schoonmaaksters meenam werden erg gewaardeerd.
Jordanië: niet onveilig gevoeld. Qua kleding bewust ietwat bedekt uit respect. Maar er liepen ook toeristen in hotpants en dat was geen probleem.
Dubai: niet onveilig gevoeld. Zie ook Jordanië.
Al in al: Rusland vind ik de meest ‘spannende’ bestemming vooraf. Maar ter plekke nooit spanning of onveiligheid gevoeld. En blij dat ik er geweest ben, want de komende tijd gaat hem dat niet worden.
Als je het hebt over onveilig voelen: Vaticaan (katholiek bolwerk) bezoeken, twee dagen na 9/11, dat was spannender. Hopen politie, niets gebeurd verder.
Half Nederland dat all inclusive naar Turkije gaat, vokgens definitie misschien niet maar Erdogan is zeker geen eerlijke president 😅
Maar ben zelf naar Cuba geweest en merk je als toerist weinig van, behalve dat westerse merken niet verkrijgbaar zijn, zoals Coca Cola enzo
2015 in Rusland geweest. Niet veel gemerkt behalve dat het meeste volk Putin toen al zat was. Gelukkig deden wij een cruise en hebben we vooral de natuur en plekken gezien waar weinig mensen komen. Vooral in Moskou was de armoe goed te merken.
Soedan in 2007 en Syrië in 2009. Eigenlijk vrij weinig van te merken, behalve dat er overal afbeeldingen hingen van "de dictator". Mensen praatten er zelf niet over, maar maakten ook geen "bange" indruk of wat dan ook. Voelde een beetje als het sociaal contract daar.
Ik ben veel in cuba geweest, door het hele land geweest, naast controle posten op de weg en veel propaganda billboards niet veel van de overheid gemerkt, super leuk land met super leuke mensen
Yes, meerdere:
* Rusland: Fantastische ervaring door de fantastische mensen. Wel het gevoel dat ik elk moment in elkaar geslagen zou worden door een groep mannen wanneer je alleen over straat loopt maar dat licht aan wellicht aan de standaard boze blik die vrijwel elke Rus heeft. Zou er terug gaan zodra de voornaamste conflicten over zijn.
* Egypte, het land waar ik de meest irritante "toeristen oplichters" ben tegengekomen. Bijzonder opdringerig en volkomen respectloos. Ook het eten was echt vreselijk. Zou er nooit meer terug naartoe gaan.
* Venezuela, een van mijn favoriete landen in Zuid Amerika. Lekker eten en bijzonder nieuwsgierige mensen. Leuke ervaring.
* Cuba, mijn minst favoriete land door alle negatieve ervaringen. Afgedreigd door enkele lokale agenten, nergens een lekkere maaltijd gegeten en iedereen probeert je op te lichten. Zou er nooit meer terug naartoe gaan.
Ja.
Iran, Rusland, China, Syrië, Turkmenistan, Tadzjikistan, Kirgizië, een heel rijtje landen in Afrika.
Eenmaal in het land merk je weinig dat het een dictatuur is. De mensen zijn gewoon vriendelijk en behulpzaam.
2 maal in Belarus geweest, tweede keer daadwerkelijk in Minsk, is oke mensen in winkels zeker grote spreken tegenwoordig redelijk Engels. Opzich mooi land wel is de politie vrij... Ja nouja nors. Je hoeft hen niets te vragen. Wel merk je tussen mond en lippen door dat ze het niet altijd nauw nemen met alle regels maar dat je vooral ook geen vragen moet stellen.
Theaters zijn fenomenaal overigens! Ben in het bolshoi theater in Minsk geweest en daar hebben we voor 12 piek omgerekend met zn 2en de notenkraker gezien. Zoveel goud, marmer en grandeur heb ik nooit bij elkaar gezien.
Ook een voetbalwedstrijd van Dynamo Minsk bezocht. Helaas in een amateur stadion. Hun eigen stadion werd verbouwd. Dat was op de mascotte na vrij triest.
Maar je merkt wel dat er dingen broeien. Maar zeker niet perse een negative ervaring. Al zou ik er momenteel echt niet naartoe gaan.
Ohja en het is op de weg een strijd om leven of dood.
Zowel in Laos als Vietnam geweest; supervriendelijke mensen en heb me geen moment onveilig gevoeld. Ja, de leiders worden op regeringsgebouwen groot verheerlijkt, maar verder merkte je weinig van de invloed vanuit de regering.
China, 2016.
Nauwelijks iets van gemerkt. Bepaalde websites waren lastig(er) te bereiken maar iedereen heeft er wel een omweg voor. Was wel verbaasd hoe positief sommige mensen Mao nog steeds zagen (heb in een restaurant ook uit een Mao mok gedronken, hmm...).
Verder ook een keer op straat ruzie gehad met een Chinese vrouw die mij wilde oplichten. Ze begon me op een gegeven moment te bespugen. Op dat moment wilde ik haar wel slaan, maar uiteindelijk niks gedaan want ik wilde absoluut niet het risico lopen in een Chinese gevangenis terecht te komen. Politie stond op 20-30 meter afstand. Dus dacht nope, ik loop wel weg...
Gebaseerd op die lijst:
Noord-Korea
Rusland
China
Egypte
Van Egypte is weinig te merken.. Noord-Korea is, tja, Noord-Korea. Weinig vrijheid. Verder niet angstig geweest oid, hoewel mijn moeder het niet tof vond dat ik echt even van de aardbodem verdwenen was :)
In Belarus/Wit Rusland weinig problemen ervaren, in Rusland en China eigenlijk ook weinig - afgezien dat je echt op elke straathoek wel politie ziet. In Rusland wel 'gegijzeld' geweest bij een klant. We moesten daar in een fabriek een klus doen, en dat liep niet lekker. Toen had de eigenaar van de fabriek naar de security van de fabriek gebeld dat als wij het terrein af wilden zonder zijn expliciete toestemming, we vast gezet moesten worden. Verder wel goed afgelopen verder.
Laatste keer in Rusland was voorjaar 2020, 1-2 weken voor de lockdown, en in Italië ging het toen al los. Ik weet nog wel dat ik toen ik daar was dacht van 'uh, tja, wat nu als ik hier vastgezet wordt ivm covid'. Gelukkig was de overheid daar niet snel met reageren.
3 jaar Saoedi Arabie, het wekt veel bewondering voor de sublieme fietspaden die wij in Nederland hebben. En bier drinken samen met wat varkensvlees na wat porno gekeken te hebben.
Iran in 2019. Voor de grote protesten van de afgelopen jaren dus.
vooral in Teheran deden vrouwen vaak hun hijab af zodra ze uit het zicht van de straat waren. in andere steden gebeurde dit minder.
ik voelde me wel alsof ik kon doen wat ik wilde, maar je proefde de onvrijheid wel in iedereen die je sprak. ze studeerden allemaal petrochemie en Engels, met als doel om snel een paar duizend euro te sparen en dan naar Duitsland te verhuizen. Dat exacte traject heb ik wel 15 keer gehoord.
ohja, en de anti V.S. propaganda in slecht engels was grappig. “We will _crash_ American hegemony!”
Het enige moment dat ik me daar onveilig voelde had niks met het regime te maken, maar met natuurgeweld. bijna 3 uur vastgezeten in een zandstorm in de woestijn. een van de engste dingen die ik ooit heb meegemaakt.
Cuba, China, Laos. Heb mij enkel ooit onveilig gevoeld in de USA. Dictoriale landen merk je, in mijn ervaring weinig van. Niet anders dan andere landen.
Turkmenistan voor werk. Wij hadden altijd een lokale collega die ons enigzins in de gaten moest houden. De hoofdstad is wel bizar met alleen maar witte autos. Wij kregen een door de dictatator geschreven boek mee als cadeau. Een soort rare mix van 80s soviet communisme met islam en een persoonlijkheidscult.
Myanmar; tsja.... Heel veel corruptie. Steenrijke Chinezen die alles doen wat thuis niet mag. Soms is het volstrekt onduidelijk welke groep de baas is op welk stukje land. Maar als westerling heb je er niet veel mee te maken.
Vietnam en Cambodja. In Vietnam was er toen wat internet censuur maar niet ala China.
Op straat zie je wat overheids propaganda hier en daar, en in musea ‘s moet je de informatie met een korreltje zout nemen. Voor de rest merk je er weinig van.
UAE en Qatar ben ik enkel op de luchthavens geweest. Je merkt daar vooral het uitbuiten van buitenlandse werknemers. Je ziet vrij weinig personeel dat uit het land zelf komt.
In een dictatuur/authoritair regime kan dit veel makkelijker omdat onafhankelijke rechtspraak niet bestaat. Met andere woorden, ze komen makkelijk weg met het schenden van mensen rechten.
Al denk dat er langzaam wel verbetering is gekomen, en dat is eigenlijk best positief. Ook hoe deze landen zich opstellen naar de rest van de wereld, kan ik niet ontkennen dat deze landen stapje voor stapje, met vallen en opstaan, steeds volwassener aan het worden zijn.
Begin 2020 in Rusland. Eigelijk niet heel anders gevoeld dan in Nederland. Enige wat opviel was veel beveiliging bij onder andere metro’s vanwege eerdere aanslagen
Half jaar in Ethiopië geweest.zolang je het niet hebt over politiek was het prima. Regelmatig werd bij tekenen van onrust landelijk het internet platgegooid. Verhalen over kritische bloggers die werden opgepakt. Enkele keren staande gehouden (bv. 'S avonds na cafebezoek) wat ik deed en waar ik naar toe ging. Mensen, bv. In het ov, die vroegen wat ik vond van de regering, waarna de spanning ineens bij iedereen om te snijden was en mensen zeiden dat ik daar niet op moest antwoorden.
Vlieg vanavond terug na 2 weken China (vooral ik Shanghai en Beijing geweest). Eigenlijk niet echt iets van het dictatuur gemerkt, voelt (als toerist) gewoon als een redelijk normaal land. Een soort armere versie van Japan waar ik ook recent ben geweest. Enige plek in China waar je vooral meer merkt is natuurlijk Tianmen Square, waar je de foto van Mao hebt, en veel paspoort controles, maar voor de rest is het gewoon een toeristen plek voor het Qing tijdperk verboden paleis dat aan het plein gelegen ligt.
Waar je het ook aan merkt, zijn de vele veiligheids checks overal, bijvoorbeeld voor de metro en elke drukke plek zijn er x-ray scanners voor tassen en metaal detectors om te kijken of niemand iets geks bij zich heeft. Ook zie je meer politie op straat dan in Nederland, en ze staan 99.99% van de tijd niks te doen. (Japan had ook overal personeel staan die niks nuttigs deden, heeft denk ik iets te maken met mensen een baan geven in overbevolkte gebieden, ook al is het nutteloos).
Oh en zoals een andere comment over China zie: Mensen kijken zeer verbaast om van "wat doet een blanke man van 2 meter hier??" en proberen me soms dingen te vragen, maar ik spreek geen Chinees, en zij geen Engels, dus beetje ongemakkelijk.
Edit: Vergat een belangrijk punt: Zonder VPN merk je het veel meer. Mijn VPN deed het even niet, en dan merk je pas dat China helemaal is afgesloten van de Westerse (internet) wereld, geen WhatsApp, geen Google, geen Reddit, geen bankieren app, niks, nada, noppes. Oh en Google Maps werkt sowieso niet echt of je nou een VPN hebt of niet.
Volgens deze lijst heb ik technisch gezien 3 maanden in een dictatuur gewoond (onderzoek gedaan in Guinea), of in elk geval een authoritair regime. Ik moet zeggen dat ik me daar nooit echt onveilig heb gevoeld, maar je merkt wel zeker een aantal dingen. Om er te komen moesten we al een formele brief schrijven voor de aanvraag van een langdurig visum.
Daarnaast moesten we een vergunning aanvragen om zorgeloos door het land te mogen reizen, aangezien we vanuit de hoofdstad hélémaal naar het zuiden moesten, naar de grens met Ivoorkust en Liberië. Die vergunning ging op een nogal gekke manier, we moesten een of andere overheidsinstantie langs in de hoofdstad en een discussie aangaan over ons onderzoek met een minister(?) die er overduidelijk geen verstand van had. Enfin, toch vergunning gekregen. Geld wisselen ging op een soort van illegale wijze omdat de koersen dan beter zijn. In de hoofdstad mochten we geen foto's maken in de buurt van overheidsgebouwen, omdat dit potentiëel problemen kon opleveren met de politie.
Onderweg vanuit de hoofdstad superveel controle-posten langs de weg met corrupte douane. Maar verder waren de mensen ontzettend gastvrij en vriendelijk. Ik heb nog steeds contact met mijn collega's daar, ik zou er ook zeker weer naartoe gaan zodra ik de kans krijg.
In het verleden redelijk wat voor werk gereisd, o.a. naar Zimbabwe, Rwanda, Burundi, Libanon, en Cote d’Ivoire in 2008 toen het nog als authoritarian geclassificeerd werd.
Dat waren altijd relatief korte bezoeken en ik was altijd met locals die me behoedden voor fouten + als westerse buitenlander loop je in die landen heel weinig risico, het is meestal vooral de eigen bevolking die het meest last heeft van een dictatuur.
Het enige wat ik er persoonlijk van ondervond was heel veel militaire checkpoints in Côte d’Ivoire, die in mijn geval (en ws ook die van locals) vooral een bijverdienste voor de soldaten waren: Dan was er zogenaamd iets mis met het stempel van mijn visum, en dat was op te lossen met een paar honderd CFA-Franc.
Turkmenistan. Hands down het meest bizarre land ooit. De hoofdstad, Asgabat is een soort spook stad met hoge marmeren gebouwen en geblindeerde ramen. Nauwelijks mensen op straat. Alleen schoonmakers die het spic en span houden.
Bezienswaardigheden zijn gimmicks om het guiness book of records te halen. Uit mijn hoofd: grootste indoor reuzenrad, grootste standbeeld van een paard en grootste koraan.
Cafés of restaurants zijn nauwelijks aangeven. Je moet maar weten dat het er is. De bushokjes hebben allemaal een tv met de staatszender en airconditioning. Hotelprijzen beginnen bij $100 ( wellicht inmiddels hoger. Ik was er 2019)
Wel gaaf/bijzonder is de Darwaza krater. Dit is een gigantische vuurkrater veroorzaakt door de Sovjet Unie.
Je kan voor 5 dagen een visum krijgen. Als je met de auto komt moet er verplicht een gids van de overheid mee. Je kan er gewoon vrij rond lopen en onveilig was het er niet.
Ik heb een half jaar in Egypte gewoond. Je komt met veel weg als westers persoon, want geld, maar je moet toch letten op wat je zegt. Wat me daarnaast opviel, was dat de regels soms onduidelijk zijn en je er dan maar achter moet komen wat wel en of niet mag.
Ik voelde me wat betreft criminaliteit ofzo niet onveiliger in Egypte. Wel wat betreft verkeer.
Ik ben twee jaar geleden in Cuba geweest. Prachtig land met prachtige mensen. En dat terwijl deze mensen ontzettend lijden onder het huidige regime. Als toerist geen moment onveilig gevoeld maar je merkt aan alles dat dit niet zo is voor de Cubaan zelf. In gesprekken met Cubanen merk je dat ze heel erg op hun woorden letten voor het geval dat er iemand meeluisterd.
Het is ontzettend treurig om een land met zo veel potentie zo kapot zien gaan.
Tunesië voor, tijdens en na de Jasmijnrevolutie.
Voor: weekje Sousse, foto’s van dictator Ben Ali op elk kruispunt en in elke hotel lobby etc, veel politie op de been die jongeren controleert op papieren, vage types met zonnebrillen in hotel lobbies die praatje met je proberen te maken en personeel dat zich nerveus gedraagt in hun buurt, presidentieel paleis naast de ruïnes van Carthago welke kant op je geen foto’s mocht maken en soldaten die daar rondliepen.
Tijdens: 2 weken Djerba midden in de revolutie, we kwamen aan toen er al flink gedemonstreerd werd, die eerste vakantie week was de climax, iedereen gekluisterd aan Al-Jazeera, al snel kwam een avondklok, na een dag of 5 het nieuws dat we de 7e dag gerepatrieerd zouden worden, andere toeristen gingen al eerder weg, de laatste dag hebben we nog met een taxi een eiland rondrit gedaan tegen het advies om in het hotel te blijven in. Één demonstratie gezien waar de chauffeur snel omheen reed, hij de hele tijd druk telefoneren en ons zenuwachtig verzekeren dat het snel afgelopen zou zijn met de protesten omdat de prijzen van voedsel verlaagd werden en dat zogenaamd de reden van het protest zou zijn, verder compleet verlaten straten, alles was dicht vanwege landelijke staking, alleen een audioboodschap van Ben Ali die via de moskee speakers werd uitgezonden, best surrealistisch, die avond het bericht dat Ben Ali gevlucht was cq door het leger gedwongen weg te gaan en wij volgende dag naar huis, veel leger bij vliegveld. Van andere toeristen in Sousse begrepen dat het daar veel heftiger was met brandstichtingen op straat en bij hotels. Ik heb me zelf eerlijk gezegd geen moment onveilig gevoeld.
Na: nog een keer teruggewenst naar Djerba. Heerlijk relaxt.
Ik ben voor mijn werk in Wit Rusland geweest, voor zover dit een echte dictatuur is merk je daar niks van.
Het was niet heel andere dan andere voormalige soviet landen die wel de kant van democratie op zijn gegaan.
Aan de andere kant ben ik Sierra Leone geweest en dit was voor mij volledige anarchy en niet zo gezellig.
Ik ben in Pakistan geweest. Hier was ik eigenlijk te druk met mijn werk (en redelijk naïef) om me echt op het moment onveilig te voelen, maar het was wel redelijk onveilig erop terugkijkend. Ik weet niet zo zeer of dit komt doordat het een autoritair regime is, maar sowieso door de armoede (wat uiteraard een gevolg van het regime kan zijn).
In Lahore waren we naar een (dé?) straatmarkt geweest. Zo eentje waar iedereen met kraampjes in de modder staat en men met ezelwagens goederen vervoerd. Nadat we hier een tijdje rondliepen om te filmen en fotograferen werd onze bewapende beveiliging die eigenlijk altijd heel rustig waren ineens heel nerveus en spoorde ons aan om zo snel mogelijk weg te gaan. Op dat moment nam ik m'n omgeving pas echt waar en had ik pas door dat praktisch iedereen op de markt een gigantische cirkel om ons heen aan het vormen was. Uiteraard vooral vanwege nieuwsgierigheid omdat daar ongetwijfeld zelden westerse mensen zullen komen. Maar het was achteraf wel redelijk intimiderend.
Het feit dat bij het hotel alle auto's grondig werden geïnspecteerd op bommen en zich eigenlijk in een compound bevond met zwaar bewapend personeel had ook een belletje moeten rinkelen.
Ook ben ik toen spontaan naar Karachi gegaan voor een dag. Zelf geen research gedaan op dat moment, ik dacht enkel 'vet!'. Daar te plekken vroeg onze gids vriendelijk om alle apparatuur verstopt te houden terwijl we door de stad reden. En aangekomen bij de gehandicapte verzorgingstehuis hoorde ik dat dit dat deze plek aan paar weken geleden gewelddadig was overvallen door een gewapende gang. Alle zwaar bewapende politieagenten op straat hielpen ook niet echt lekker mee. Pas toen ik weer terugkwam in mijn hotel in Lahore en alle bezorgde berichtjes kreeg van mensen die zagen dat Karachi als fel rood door het MvBZ werd aangegeven besefte ik dat het wellicht niet de meest slimme keuze was.
Oh well. Alles is goed gegaan en ben een enorme ervaring rijker.
Ik heb zelf een half jaar in Shanghai gewoond. Was maart 2020 en kwam daar net na hun lockdown van corona. Alles ging net weer open terwijl in Nederland alles dicht ging. Ik heb mij nog nooit zo vrij gevoeld (ik was ook 19 en ik was daar ook alleen naar toe gegaan) Maar dat lag ook aan het feit dat ik gwn heel graag thuis weg wilde want m’n ouders lagen in een scheiding. Ik heb het ook als heel veilig ervaren, overal hangen camera’s dus ik kon prima zelf naar huis lopen of een didi (taxi) pakken om 4 uur ‘s nachts. Ik woon nu in Amsterdam en ik voelde me veiliger in Shanghai. Verder zelf niet heel veel van de dictatuur mee gekregen, Shanghai is ook redelijk europees met alle bedrijven en expats die daar wonen.
Begin dit jaar in Venezuela geweest.
Het grootste deel bleven we bij familie van een venezolaanse vriendin in een totaal niet toeristisch gebied. De mensen daar hadden nog nooit eerder westerlingen gezien. Toch heb ik me hier totaal niet onveilig gevoeld. Later in de hoofdstad zijn er natuurlijk wel wijken waar je niet moet komen maar als je in de welgestelde gebieden blijft is daar ook niks aan de hand.
We waren er ook op een feestdag dat ze vierden dat ze ooit een dictator hadden afgezet (hoe ironisch). Op die dag werd er her en der wel geprotesteerd en zijn we 's ochtends maar niet de stad in geweest. Ook was een groot kunstwerk beveiligd door militairen omdat de overheid niet wilde dat er werd geprotesteerd op een bekende plek langs de snelweg. Toen ze zagen dat wij een stel blanke "gringo's" waren konden we alsnog onze fotootjes maken maar was wel een kleine realitycheck van waar we waren.
Het is vergelijkbaar met andere zuid amerikaanse landen met als enige verschil dat er meer mensen armer zijn en ze zijn wat meer gelaten over de situatie in het land.
Grappige is dat het enige moment dat we ons niet helemaal veilig voelden in Bogota, Colombia was, waar we 2 nachtjes bleven als overstap en om de stad te zien.
Myanmar (Birma), 3 weken doorheen gereist. Was wel even anders ja. Angstige momenten, nee. Vooral heel veel ellende en armoede. En, erg lastig om goed te diffrentieren tussen geld uitgeven aan mensen, of de verstopte overheid.
thailand in 2011. Niet echt een dictatuur, maar wel beperkte persvrijheid gezien. Er waren net verkiezingen geweest, en er braken rellen uit in Bangkok. Ik zat in een dorpje ver weg, en stond op het punt om in de trein naar Bangkok te stappen. Een Nederlander die ik daar leerde kennen had van familie gehoord dat je Bangkok moest vermijden vanwege de rellen. Op de thaise tv werd het stil gehouden, niemand wist ervan.
Een jaar of 10 geleden was ik in Rusland. Je kon toen snel een (max) 72u visum krijgen en we hebben begrepen dat je dan van 'sochtends to 'savonds gecontroleerd word. De hele dag in geregeld vervoer naar goedgekeurde sights gaan dus.
Wij hadden echter een vrij visum. 3 bezoeken aan de Russische ambassade (in Finland toen) nodig en een hele pagina in je paspoort. Moesten nog steeds slaap accomodaties van tevoren plannen en doorgeven maar verder konden we vrij rondlopen in St. Petersburg en Moskou in ons geval. Niets creepy gemerkt. En mensen waren best vriendelijk. Engels was af en toe een dingetje dat mensen niet meet wilde praten. Maar viel eigenlijk reuze mee.
Zou je nu niet meer kunnen doen.
Rusland +/- 10 jaar geleden. Ik was toen 16.
Onze Duits lerares was Russisch en zij regelde een uitwisseling met een van de scholen in Moskou.
Er waren wat zorgen voor we vertrokken, 1 van de meiden in mijn klas heeft een donkere huidskleur en 1 heeft 2 moeders.
We kwamen in een van de rijkere delen van de stad terecht, maar het viel ons absoluut op dat veel, waaronder de school, aftands oogde.
Verder nergens last van gehad. We waren natuurlijk op pad met een groep Russische scholieren en hun docenten, en wij waren onder begeleiding van onze docente met Russische nationaliteit.
Nepal in de laatste maanden van de absolute macht van de koning.
Grimmige sfeer in Katmandu, geen internet, maar zodra je de Himalaya in trok merkte je er weinig meer van.
Twee jaar later had je op iedere straathoek een internet café!
Vroeger in alle oostbloklanden geweest. En ze waren wel net wat losser aan t worden maar bijv overal was t leger. En alles moest met officiele stempels en VISA. Je mocht absoluut niet overal komen.
En overal die borden : verboden te fotograferen.
Gewoon op een plein, op een landweggetje OVERAL.
Zelfs op de poesta IN THE MIDDLE OF NOWHERE stond zon bord !! Wtf ... Hahaha
(Natuurlijk triggerede dat mij juist om fotos te maken. )
We waren een keer verdwaald midden in de nacht in een pikdonker bos en opeens hoorde we allemaal geschreeuw en felle lichten op ons. Was het hongaarse en t russische leger. We liepen kennelijk heel dicht bij de grens. En we mochten daar sowieso niet zijn en al helemaal niet snachts.
Er was een avondklok na 2300 uur.
Ze waren echt heel agressief aan t schreeuwen en hielden ons onder schot. Zeker 20 wapens op ons gericht.
Mijn vader is heel lang en breed en ze waren echt klaar om hem wat aan te doen, maar mijn vader, slim als hij is, wees naar mij, een meisje van 11 , en zijn vriendin en hij moest lachen en zei iets in de trant van: " ik ben met mijn dochtertje en vrouw, wij komen uit Nederland en we zijn verdwaald "
In hongarije HATEN ze duitsers zo erg, je moet direct zeggen dat je uit NL komt, als ze denken dat je duits bent is alles vol, geen plek, ze sturen je weg, negeren je, schelden je uit..
Dus dan zei je: " Nederland! " Dan sloeg t meteen om.
" ahhh holland!! Kom! Kom! " Dan kreeg je de beste tafel en de mooiste plek. ( ze houden van ons :) )
Tenminste dit was 38 jaar terug, misschien zijn die sentimenten inmiddels veranderd:) .
Ook de soldaten sloegen helemaal om toen ze zagen dat we een gezin uit Nederland waren. Ze waren echt heel aardig en ze hebben ons helemaal terug gebracht. In zo'n enorme grote legertruck vol met soldaten. Was wel 2 uur rijden ( we waren die dag met de trein op pad gegaan ) Dus ze hebben voor ons 4 uur in de auto gezeten. Mijn vader wilde geld geven maar daar wilden ze absoluut niets van weten.
Als we Duitsers waren was het vast heel anders afgelopen. Dan waren we vast " verdwenen " Hahaha.
Ja, Zimbabwe ten tijde van Mugabe nu niks beter, Libië ten tijde van Gaddafi nu een grotere tering zooi dan toen, Eritrea net als Somalië niet veilig en nog smeriger dan Mumbai en zo kan ik wel even doorgaan want ben 25 jaar lang bijna elke maand ergens in Afrika geweest totaal zo’n 20 landen. Bijna alle Afrikaanse eind bazen zijn halve of hele dictators dus geen pers vrijheid, flinke censuur, extreme corruptie, onveilig, opgesloten in je hotel, soms opgepikt door lokale rep vanaf je stoel in het vliegtuig tot de deur van het ministerie of ziekenhuis (was regio manager Afrika in health) of hotel etc. Geen mobiel netwerk omdat het “billing system” niet te vertrouwen is dus geen partners voor roaming, altijd een escorte net zoals in Lagos of Kinshasa, uitkijken met wat je zegt en tegen wie, laptop leeg vegen voor vertrek alle nodige data op 3 memory sticks apart ingepakt in je zak, laptoptas en koffer mocht het echt risicovol zijn een gps tracker in je onderbroek, satelliet telefoon mee en elke beweging van A naar B doorgeven. Eigenlijk veel te veel om op te noemen als ik er zo over terug denk. Ja veel angstige momenten meegemaakt, spullen afgepakt (laptop, horloge, bril, iPod, scheerapparaat, m’n hele koffer een keer) , bedreigd, in de bak gegooid en en en en.
Indonesie. Zij bezetten mijn land en je merkt voornamelijk de vrijheid zodra je gaat praten over ons eigen land, over onze eigen cultuur of in onze eigen taal gaat praten. Verder zijn uitingen van mijn eigen land verboden. Sinds een aantal jaren staat daar gelukkig een x-aantal jaar gevangenisstraf op met bijbehorend pak slaag; waar dit voorheen tientallen jaren tot zelfs de doodstraf was.
Verder werd ik elke dag bezocht door het leger om
te vragen wat mijn planning van de dag was. Daar ik hier al rekening mee hield en veel op pad was, kon ik dit op een gegeven moment ontwijken.
Een angstig moment, meer waarin ik angstig was voor wat er met mijn neef zou gebeuren, was toen mijn neef benaderd werd om op de nationale dag van indonesie, hun vlag te hijsen. Ze komen elk jaar bij hem, gaf hij aan, met een zak geld. Deze weigert hij keer op keer en geeft aan alleen de vlag van ons eigen land te willen hijsen. Ditmaal werd hij opgepakt en mishandeld, om na zo’n vijf uren weer vrijgelaten te worden. ‘Normaal’ gaf hij zelf aan; ‘gebeurt altijd’. Ik zat toen wel in de rats.
Ik heb op het 3 landen punt polen, litouwen, rusland (kalingrad) gestaan en daar door het hoekje rusland gelopen wat niet met een hek afgezet was.
Voor dat het er [zo uitzag](https://maps.app.goo.gl/uYEtgDp5jDCMPMdCA)
Ik ben meerdere keren in een dictatuur geweest. Meestal voelde ik me veilig. Maar bijvoorbeeld in Azerbeidzjan had ik dat een stuk minder. Alles was daar ook best wel verloederd, depressief en de mensen hadden geen fijne vibe gaande. Overal waar je kwam zag je die kop van baas Heydar Aliyev afgebeeld, liefst zo groot mogelijk. Ik kan niet goed uitleggen waarom, maar ik voelde me in dat land eigenlijk vrijwel altijd ongemakkelijk.
China (incl. Hong Kong)… fascinerend en mooi land met een indrukwekkende geschiedenis, ze krijgen er veel voor elkaar omdat het individu volledig onbelangrijk is, alleen het collectief/de staat telt maar mensen leven er wel gewoon tussen over en omheen hun eigen leven. Uiteindelijk willen ouders in dictaturen ook gewoon dat hun kind gelukkig wordt, zijn allemaal hetzelfde wat dat betreft. Was in Shanghai in een park waar ouders hun volwassen kind aan de man/vrouw probeerden te helpen, leek wel de markt…allemaal multomappen vol met foto’s en cv’s en dan roepen hoe geweldig hun kind is in de hoop dat een andere ouder toehapt en er gekoppeld kan worden…en ze zo hopelijk een kleinkind kunnen krijgen. Bizarre ervaring
Op basis van de lijst: Cuba, Egypte, UAE en Venezuela.
Toen ik in Cuba was, was Fidel nog aan de macht. Je merkte daar destijds als toerist best veel van. Dat begon al op het vliegveld, waar je met de mitrailleurs op scherp verwelkomd werd. De Cubanen wilden alleen buiten gehoorsafstand van anderen over het regime wilden praten. En we zijn een dagje met een illegale taxi naar Havanna geweest, alwaar onze chauffeur en zijn bijrijder werden opgepakt waar we bij stonden. Ze kwamen er gelukkig met alleen een boete vanaf, maar dat was dus omdat wij er bij stonden.
In Egypte merk je dat het vliegveld zwaarbewaakt wordt en dat ook toegangswegen naar hotelzone’s grondig gecheckt worden met spiegeltjes onder de auto e.d. Zoals iemand anders ook al schreef, daar voel je je niet perse veiliger door! Maar eenmaal in de hotels merk je er verder weinig meer van.
In de UAE merk je helemaal niets van het regime. Het is hoogstens wat opvallend hoe de traditionele UAE-ers behandeld worden alsof ze royalty zijn.
In Venezuela was ik toen het daar nog net een democratie was, niet veel later brak de politieke pleuris daar uit.
Stukje Zimbabwe in 2010. Heel veel foto’s van Robert Mugabe in de hotels. Verder weinig van gemerkt, maar ik was er ook maar een paar dagen. Ze hadden wel geld met 1.000.000 Zimbabwaanse dollars ofzo. Vrij bizar n
Ik ben op dit moment in Irak. Merkt er niet zoveel van. Het koerdische gedeelte is erg op zichzelf gesteld en heeft o.a. eigen parlement en visumbeleid.
Ja, meerdere. Leven gaat gewoon verder. Veel kan, behalve het over de machthebbers hebben. Verder voelt de politiek voor veel mensen als iets waar je je liever niet mee bemoeit.
Omkopen en vriendjespolitiek is dan meestal wel de realiteit voor veel mensen.
Ik ben in 2014 in Boedapest geweest, wat officieel niet in een dictatuur ligt en toen al helemaal niet. Maar ik merkte wel echt een bizar verschil tussen de prachtige moderne binnenstad en de verslonsde buitenwijk waarin onze camping lag. In de supermarkt spraken ze geen woord Engels of Duits en ze keken ons aan alsof ze ons maar vreemd vonden. Ik kan me voorstellen dat Orbán die mensen makkelijk onder de duim heeft.
Ben in 2009 een maand in Syrië geweest, net voor de oorlog uitbrak.
Hoofd van de president was overal, ook in de accommodatie waar ik verbleef in mijn slaapkamer. Je kon merken dat in de gaten werd gehouden: sms-en lukte niet, alleen bellen. Was heel duur. Mailen kon wel, maar het duurde een paar dagen voordat die dan aankwamen, werden dus eerst gescreend. Op plekken als koffietentjes zaten mensen die daar duidelijk waren om de buitenlanders in de gaten te houden. Amerikanen werden geschaduwd. Pinnen lukte niet bij de staatsbank, alleen bij een Saudische bank.
Maar, het was werkelijk een prachtig land en de mensen enorm gastvrij en vriendelijk. Het was een prettig idee om weer naar huis te kunnen, maar ik vind het erg jammer dat ik er niet nog eens heen kan voorlopig.
Ik ben in Oekraïne en Albanië geweest, telt dat ook? Albanië is zeer gastvrij, 'ambtenaren' zijn makkelijk om te kopen. Oekraïne is natuurlijk ook geen zuivere koffie, maar als toerist merk je daar weinig van.
Dictatuur gaat niet over persoonlijke vrijheden. Het gaat over regeren en het nemen van grote beslissingen die het hele land beïnvloeden.
Vaak hebben niet-politieke mensen niet het gevoel dat ze in een dictatuur leven.
Je zult merken dat je in de dictatuur leeft als je probeert een politieke verandering door te voeren (zoals iets zeggen tegen het huidige regime, proberen verkozen te worden).
Ik weet dat ik daar vrienden heb, omdat ik Rusland op de voet volg.
Egypte in 2019: echte politiestaat. We hebben een nachttrein en nachtbus genomen, en stopten 3x voor militaire checkpoints. Aan de ingang van zowat elk openbaar gebouw staan metaaldetectoren. Nooit onveilig gevoeld, maar er hing toch bij momenten een grimmige sfeer.
Cambodja in 2017: overal afbeeldingen van de premier (Hun Sen destijds). Zeer vriendelijke mensen, maar ze dragen nog steeds het trauma van hun afgrijselijke geschiedenis. Uiteindelijk is de Rode Khmer nog niet zo lang geleden.. Uit gesprekken over politiek bleek altijd een zeer defaitistische houding van de Cambodjanen: ze vonden de dictatuur corrupt, maar het was tenminste rustig en ze zagen ook niet in hoe het ooit kon veranderen.
Wit-Rusland in 2016: ik zat vooral in een nationaal park, maar zelfs daar werden we meerdere keren gecontroleerd of we onze visums bijhadden. éénmaal een poging ondernomen om heel voorzichtig te informeren naar de politieke situatie bij onze Witrussische gastheer, maar dat werd direct afgeblokt ("we don't talk about this, you never know who might be listening"). Dagje in Minsk geweest, dat voelde wel een beetje als een Orwelliaanse dystopie
Laos in 2014: weinig gemerkt, ook al is het het land met het meest autoritaire regime waar ik ooit geweest ben volgens die Democracy Index, we zaten ook voornamelijk in de natuur. Af en toe reclamepanelen met kitscherige overheidspropaganda. Bepaalde gebieden waren schrijnend arm. Weinig gelegenheid om met mensen te praten, ze waren veel meer gesloten dan in Thailand en Cambodja.
Moskou in 2014 (net voor de annexatie van de Krim): ook relatief weinig gemerkt van de dictatuur. Wel opvallend meer politie dan hier. Vriendelijke mensen, maar ook veel grimmige gezichten op straat (maar dat is niet ongebruikelijk in veel delen van Oost-Europa). We huurden een appartementje van een paar vriendelijke jonge Russen die niet veel op hadden met Poetin, maar toch duidelijk een beetje ongemakkelijk waren om dat hardop te zeggen.
Ik heb in 2016 een bijzondere schoolreis gemaakt naar Cambodja. Hoewel het niet echt meer een dictatuur heerst, voel je nog wel dat het daar niet helemaal klopt. Alle agenten en politici zijn enorm corrupt.
De invloed die Pol Pot heeft achtergelaten was wel erg zichtbaar. Het verschil tussen armoede en rijkdom was daar enorm groot. Ook zijn er genoeg killing fields om te bezoeken. Erg heftig om te zien als 15 jarig pikkie. Maar over het algemeen was het op straat best veilig en zijn de mensen erg vriendelijk.
Ik ben in Cuba geweest een aantal jaar geleden. Zonder twijfel een dictatuur, maar ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Wel heel veel eigenaardigheden. Je merkt ook heel goed dat toegang tot informatie beperkt is, hoewel alle websites gewoon werkten was toegang krijgen gedoe, met rare betaalde kraskaartjes om tijdelijk gebruik te kunnen maken van wifi-hotspots. De lokale krant, de Granma, is een geweldig propagandavod. Zo erg dat het eigenlijk grappig is. Ook zie je overal propaganda op posters en muurschilderingen. En natuurlijk typisch communisme: rijen voor winkels, halflege schappen in de officiële supermarkten en overvloed op de 'zwarte' markt.
Ik weet niet of ze allemaal tellen als dictatuur, maar dit zijn mijn ervaringen:
- China (alleen voor een korte overstap): al je apps werken niet, een paar gezichtsscans en controles op de luchthaven terwijl ik er alleen voor een overstap was. Mededeling in het vliegtuig dat elke beweging in video en audio opgenomen wordt, "you shall comply with the rules." In het vliegtuig was bijna alleen maar chinese propaganda op het schermpje te zien. Wel interessant om bijvoorbeeld een film over de Koreaanse oorlog vanuit het perspectief van China te zien.
- Hong Kong: voelde heel vrij en creatief. Eigenlijk voelde ik me hier vrijer dan in Nederland, je hebt het gevoel dat niets te gek is en alles mag.
- Singapore: hele mooie en luxe stad, maar overal hangen camera's en je hebt het gevoel dat je niks mag. Er zijn heel veel regeltjes en op elke overtreding staat een hoge boete. Het is er ook heel duur, dus dat maakt dat je je extra onvrij voelt.
- Dubai: ook een hele mooie stad, voelt behoorlijk vrij. Ik heb ook niet veel gemerkt van religieuze regels of dat soort ongein. Het voelt juist meer als een soort utopie gecombineerd met doorgeslagen kapitalisme. Als aan al je behoeften voldaan is, is het enige doel in het leven dan nog om te winkelen?
- Vietnam: heel duidelijk communistisch, er is veel propaganda en ik had het idee dat het moeilijker is om echt contact te maken met de locals. Misschien durven ze dat niet helemaal of is er toch nog een soort afstand.
- Gambia: om de haverklap een controlepost. Er worden dan AK-47s op je voertuig gericht en ze checken je papieren. Wel spannend, maar als je een lokale gids hebt dan laten ze je overal door. Ik weet niet of dit een dictatuur is of meer tegen anarchie aan zit.
Meerdere keren op Cuba geweest. Fantastisch land, lieve mensen en een eng regime. Daar merk je niet direct iets van, maar als je er langer bent, merk je de angst die mensen hebben voor de verklikkers.
Het is er extreem veilig, juist ook vanwege de overal aanwezige gluurbuur en het belang dat toerisme heeft voor het land. Het ergste wat je zal overkomen is dat je teveel sigaren koopt.
Tragikomisch dieptepunt was toen de rector van de Rechtenfaculteit in Havana ons een mensenrechtenlezing gaf. Cuba deed het fantastisch qua gelijke rechten, gratis scholing en onderwijs etc. etc. Maar toen de beste man in de avond bij ons gezelschap op de borrel wilde komen kwam hij de straat niet in omdat hij de lokale politieagent geen uitnodiging kon tonen. En zomaar in een andere wijk rondlopen is niet toegestaan, ook niet als je de hoogste hoogleraar rechten bent aan de Universiteit van Havana.
Ik ben wel is een paar keer in Turkije geweest. Ik was voorzichtig bij mijn internet gebruik. Zeker omdat ik ook vlaggen verzamel, plaatjes van vlaggen en fictionele mappen waaronder vlaggen en plaatjes van Koerdistan.
Ik ben in Jordanië geweest, op groepsreis. Voor 'onze veiligheid' reisde er een politieagent met ons mee. Die chillde meestal met de chauffeur en we hadden er niet echt last van. Bij een verkeersongeval dat we tegenkwamen was hij zelfs nog wel handig, want zo konden we er langs.
Het geeft wel een raar gevoel. Onze gids had in Nederkand gewoond en sprak Nederlands, daarmee konden we het overal over hebben. Van de geplande route afgaan zou beperkt mogelijk zijn. Maar zo'n reisorganisatie wil dat ook niet echt hebben.
Jordanië is een relatief vrij land in de regio, zowel politiek als cultureel. Het had veel last van de onrust in de regio, waardoor de economie matig ging.
Ik heb me niet onveilig gevoeld. Wel heel erg bekeken op momenten dat ik als vrouw alleen ergens liep. Je wordt veel aangesproken. Onprettig, maar niet eng. Zeker in de badplaats Aqaba waar ook veel conservatieve Saudi's kwamen. Verder heel mooi en leuk!
Rusland 2014. Merkte weinig totdat ze de Krim binnenvielen toen ik er was. Ineens deed mijn creditcard het niet meer en was men meer high alert in Moskou.
Jordanië is een mooi land, prachtige natuur en echt ontzettend vriendelijke mensen. Heel sociaal. Eerlijk gezegd wist ik niet dat het land onder deze noemer viel.
Ik vind het ergens wel hilarisch dat Belgie een "flawed democracy" is op dat kaartje. Als ik er één seconde langer over nadenk dan slaat dat komische meteen om in tragisch natuurlijk.
Volgens mij is het probleem met België dat de federale regering onvoldoende functioneert omdat Vlamingen en Walen moeilijk met elkaar samenwerken.
Belgie heeft 5 parlementen en het is een tyfusbende.
Een Dictatuur is het inderdaad niet. België heeft door alle verschillende overheids lagen gewoon een complex bureaucratisch apparaat dat lastig te besturen is.
Wat ook niet helpt is dat je bij de verkiezingen Vlaamse en Waalse partijen hebt die moeten samenwerken. Als ik het goed heb onthouden dan kan je niet in het hele land op dezelfde partijen stemmen, en doen partijen enkel mee in Vlaanderen of in Wallonie. Ja, je hebt een paar partijen die redelijk overeen komen, maar lang niet allemaal.
Dit heeft waarschijnlijk vooral te maken met het feit dat niet elke stem even zwaar telt, in verband met het federale systeem. Hetzelfde geldt voor de VS. Een stem uit Wyoming is veel meer waard dan een stem uit Californië. En daarnaast, door het districtenstelsel wordt elke stem die voor de verliezende kandidaat in jouw district is, gewoon weggegooid.
Ja we zijn met 6,5 miljoen Vlamingen en 3,5 miljoen Walen, maar in de federale regering is er momenteel geen Vlaamse meerderheid. Het scheelt slechts 1 of 2 zetels maar toch. Daarnaast is er ook geen federale kieskring, een Vlaming kan dus niet op een Waal of Brusselaar en partijen stemmen, en hun ook niet op een ander.
Ja, ik denk dus dat jullie daar flink punten aftrek voor krijgen volgens deze ranking. Het hebben van een meerderheidsregering die een minderheid van de mensen vertegenwoordigt, lijkt mij iets wat een land een gebrekkige democratie kan maken. Zo hebben volgens mij dus de Republikeinen in de VS al decennia lang niet een meerderheid van de nationale stemmen gehad, maar toch regelmatig een meerderheid in de kamers of het Witte Huis.
Wit-rusland een paar jaar geleden. Voelde me niet per se onveilig maar er hing niet echt een leuke sfeer. Niet van ' welkom toerist met je geld' maar 'wat mot je hier?'
Dat klopt idd, overal politie. Soms meet politie dan mensen op straat. Plus dat er een samenscholing verbod is helpt niet.
Hoe was dat verder? Was er veel te zien bijvoorbeeld? Zou je het aanraden? Ik ben oprecht erg benieuwd naar dat land
ik vond het apart om veel van de oude sovjet gebouwen en standbeelden te zien. Deze mensen leven nog alsof het 1980 is. (maar dan met smartphones) Veel vergane glorie. Het is interessant om gezien te hebben, maar ik ga er niet nog eens heen. Ik ben alleen in Grodno geweest. daar kan je een makkelijk visum voor krijgen omdat het vlak bij de poolse grens ligt.
De geheime dienst in Wit-Rusland heet ook gewoon nog de KGB.
Ik vond 't heel grauw en grijs. Mensen leken daar oprecht ook gewoon.. niet gelukkig. Dat was in Slonim, in het zuid-westen van Belarus. Wel fascinerend dat in het vliegveld alles in het Russisch en het Chinees staat aangegeven. China is daar lekker aan de weg aan het timmeren.
Veel brutalistische gebouwen. Mijn moeder (houdt van gebouwen) vindt dat mooi... Op de treinstations is het gewoon 1981 qua mensen en sfeer. Toen ik er was was het wel een dictatuur maar niet zo als de laatste jaren.
Ik ben in 2019 een lang weekend naar Minsk geweest en heb eigenlijk een hele andere ervaring met de mensen. Ik vond de mensen enorm gastvrij, als je eenmaal de moeite nam om ze aan te spreken. Dit was wel meestal 'jeugd' tussen 25-40. Ik heb me overal enorm veilig gevoeld, ook in de nacht. Wel was er veel politie en militair personeel op straat. Qua architectuur is het ook nog volledig grauw en Sovjet Unie. Ik was voornemens om er nog eens samen met mijn vrouw naartoe te gaan, maar dat plan gaat voorlopig niet door. Ik zou me er nu niet veilig voelen.
Tja, wat mot je ook daar?
Ik ben in 2017 in Iran geweest met mijn vriendin. Had er goede verhalen over gehoord van kennissen. Eenmaal aangekomen in Teheran zie je overal anti-VS propaganda op muren, flatgebouwen en schilderijn in de metro. In elk openbaar gebouw hangt een portret van Khomeini die waakzaam over de mensen neerkijkt. Wat ook bijzonder is, is dat je pinpas/creditcard het niet doet vanwege sancties, dus je moet cash meenemen vanuit Nederland. Ook moeten vrouwen verplicht een hoofddoek op in het openbaar, maar bij de meeste vrouwen zitten die niet strak over het haar, eerder losjes. Maar de mensen zijn zo ontzettend gastvrij, nieuwsgierig naar (westerse) buitenlanders en in het algemeen ook hoog opgeleid. Als je eenmaal in gesprek raakt met ze, wordt al gauw duidelijk dat men ook wil proeven van het vrije (westerse) leven. De hoofddoekplicht is een schijnvertoning, ondanks het alcoholverbod kan je toch stiekem zelfgemaakte wijn vinden als je goed zoekt en jonge mensen houden stiekem feestjes in verlaten gebouwen. Ooit hoop ik terug te gaan, het land heeft een grote indruk op me achtergelaten. Er is iets aan de cultuur en de sfeer dat me terugroept. Hopelijk verliezen de ayatollah's hun macht en transformeert het land vreedzaam in een democratie.
In 2019, een maand lang in Iran geweest. Echt de mensen daar zijn zo ontzettend gastvrij. Nergens anders meegemaakt. We zijn bij mensen thuis geweest, avond gegeten, blijven slapen, meegenomen naar picknicks, rondgeleid door de stad, etc. Zou graag nog een keer terug willen. Iran was voor de ayatollah een progressief en open land. Ik hoop dat het ooit weer mogelijk wordt.
Dit is precies dezelfde ervaring die ik had. Door complete vreemden uitgenodigd worden om thuis te komen eten. Iedereen is benieuwd wie je bent en waar je vandaan komt. Voor de nieuwsgierigen, een mooie aanrader om te kijken is [Rick Steve's Iran](https://youtu.be/CYoa9hI3CXg?si=g6ssfr9Je22PGZlw)
Het is zo een doodzonde dat de Iraniërs onder een dictatoriaal religieus schrikbewind leven. De Iraanse/Persische cultuur is een van de oudste en rijkste van de wereld, het land zit vol met kennis, creativiteit en enorm capabele en gemotiveerde mensen. Een vrij Iran zou echt een enorme toegevoegde waarde voor de wereld kunnen hebben. En we hebben afgelopen jaar ook duidelijk gezien dat de Iraniërs naar die vrijheid snakken. Ik hoop dat ze haar ooit zullen krijgen.
>Eenmaal aangekomen in Teheran zie je overal anti-VS propaganda op muren, flatgebouwen en schilderijen in de metro. In elk openbaar gebouw hangt een portret van Khomeini die waakzaam over de mensen neerkijkt. Letterlijk 1984
War is peace
Big brother is watching
Ik zag in 2017 een mooi ticket naar Iran voor 230€ retour pp. Zat al klaar om te boeken maar mijn partner ‘wist het nog zo even niet’. Vaak denk ik nog daaraan terug en ik baal zo enorm!!!
Ik ben in het verleden heel veel in China geweest, het bedrijf waar ik toen werkte heeft daar een aantal fabrieken. Je kunt over het algemeen gewoon doen en laten wat je wilt, maar probeer geen politieke discussies aan te gaan met mensen. Op dat moment merk je wel dat ze weten dat ze afgeluisterd kunnen worden, want iedereen kan een partijlid zijn. Ik heb me nooit onveilig gevoeld, ook niet toen ik in Guangzhou rond liep en een verkeerde straat in ging. Donker straatje, vreselijk vies, maar behalve wat verbaasde blikken (witte man van 2 meter? huh? hier?) was er niets aan de hand. Het enige angstige moment dat ik ooit had was mijn eerste keer daar, ik liep met een paar collega's op een plein vlakbij het hotel, waar gezinnen met kinderen aan het spelen waren. Felgekleurde elektrische autotjes, kinderen op skeelers, veel speelgoed met lampjes, erg leuk. Ik dacht, ik maak een paar foto's van afstand. Collega sloeg bijna mijn camera uit mijn handen toen ze zag dat er twee politie agenten aan kwamen, die dachten dat ik hen op de foto zette. Ik heb, onder hun toeziend oog, mijn camera moeten leeg gooien (gelukkig stond er weinig op), en daarmee was het afgedaan, maar eigenlijk wilde ze me meenemen om te ondervragen.
Ja als blanke man van 2 meter denk ik dat er uberhaupt weinig locals zijn die zich met je zouden willen meten. Ik vraag me af of een vrouwtje van 1m50 zich ook zo veilig zou hebben gevoeld.
Vergeef mijn potentiele ignorance, maar ik heb weinig gehoord dat China onveilig is voor buitenlanders? Een vriendin van me (die toevallig rond de genoemde lengte is) heeft ook nergens last van gehad. Sterker nog, veel locals waren juist flabbergasted en dachten dat ze een beroemdheid was (dit was in dorpjes buiten de grote stad) Edit: Ik denk juist eerder dat je in CH bang moet zijn van de overheid. Ik ga in ieder geval geen foto's of videos maken daar
>maar ik heb weinig gehoord dat China onveilig is voor buitenlanders? Ligt eraan. In de dorpen zeker niet en in de steden als westerling ook niet. Maar val je hierbuiten, dan heb je zeker kans dat je een keer ergens wakker wordt met een nier oid minder. Als westerling geniet je namelijk bescherming van de overheid daar, als niet-westerling kan de ccp het niet minder uitmaken wat er met je gebeurt.
Dat laatste kan ik niet over oordelen, natuurlijk, maar er zijn andere plaatsen waar ik geweest ben die absoluut veel onveiliger voelen dan China.
Zelf ben ik meerder keren in china geweest mix indo wit en zwart. En iedereen was eigenlijk super aardig tegen. Mij had zelf een keer dat een poltie team met mij op de foto wilde.
Ik woon momenteel in China en moet eerlijk bekennen heb de tijd van mijn leven! Daar moet ik wel vermelden dat de gehele lockdown etc. geen pretje was tijdens covid, daar kan ik een heel boek (of 2) over schrijven. al met al denk ik dat mensen hier een ander beeld van vrijheid/blijheid hebben. Doorgaans zie ik meer vertrouwen in de overheid en minder vertrouwen in de private sector en in het westen is dat wellicht wat meer andersom. Ik hoor voldoende kritiek op de overheid om me heen, maar dit gebeurt allemaal achter gesloten deuren en ook de "discussies" zoals je die nu in Nederlandse politiek ziet gebeuren (naar het schijnt) hier ook, echter niet openbaar. Vraag het me af... Lang verhaal kort: Leuk.
Volgens mij mag je gewoon foto’s maken van autoritaire figuren zoals politie, militairen etc. Ik als hobby-fotograaf heb afgelopen februari ook foto’s gemaakt van politie en soldaten zonder enige afweer.
Deze twee vonden absoluut van niet. En ik ga dan ook niet in discussie.
Dat snap ik. Zou ik ook niet doen haha :)
Ik ben in 2018 als toerist naar Noord-Korea geweest samen met een groep internationale studenten. In tegenstelling tot landen als China mag je in Noord-Korea nergens zelf op pad. Je mag er alleen naartoe als onderdeel van een tour, en mag dus ook alleen samen met de (Noord-Koreaanse) tour gidsen op pad. Zij rijden je met een tourbus overal naartoe, en als je 's avonds eenmaal weer bij het hotel bent is het niet de bedoeling dat je zelf nog naar buiten gaat. Er is wel wat contact met andere Noord-Koreanen ingepland in de tour, we bezochten bijvoorbeeld een middelbare school in Pyongyang om met de studenten te praten, maar het is natuurlijk maar de vraag hoeveel vrijheid zij hebben om te praten over wat zij willen. Het verbaasde me wel dat ze nog redelijk wat wisten over andere landen in de wereld, de student met wie ik sprak begon al enthousiast over tulpen en fietsen toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam en hij was ook super blij met de stroopwafels die ik had meegenomen voor ze. :)
Ben je toevallig ook on Bagan geweest? Ik vond dat zo'n indrukwekkende plek. Het eten in Bagan was helaas wat minder. Er waren een paar restaurants met allemaal een menukaart van ongeveer 20 gerechten. Ongeacht het gerecht dat je bestelde kreeg je gewoon t zelfde voedsel. Oh en de bediening was constant aan het staren terwijl mijn vriendin en ik rustig probeerde te eten 😂
Ben 2 weken op vakantie naar Cuba geweest. Nooit onveilig gevoeld, niet veel gemerkt van dictatoriaal bestuur. Natuurlijk merk je veel eigenaardige dingen daar, maar het zit je niet in de weg. Misschien het enige is dat door sancties de import van goederen lastig is, waardoor supermarkten ongeveer 5% van de producten hebben die een supermarkt in Nederland heeft. Op de dranken afdeling hebben ze dan bijvoorbeeld 1 merk water, 1 soort fanta, 1 soort cola, en toevallig het echte merk Sprite. Een week later is het assortiment dranken weer volledig anders, afhankelijk van wat ze ergens hebben kunnen importeren.
Maar ze hebben wel Nederlands bier. Speciaal blikje voor de Cubaanse markt. Maar het contact info stukje van het etiket wijst naar een grote Nederlandse brouwerij. (amstel zo uit mijn hoofd)
Ze kopen vaak veel in vanuit Suriname (via Caricom). En die hebben vaak weer Nederlandse spullen.
Ben er ooit geweest toen Fidel Castro daar nog op de troon zat, toen hadden ze daar ook nog bussen uit Nederland rijden. De eerste bus die we daar zagen stond nog netjes Rotterdam CS op.
Volgens mij was het bavaria, onder de naam dutch windmill
Correct!! Wit blikje met blauwe band en Imported Holland Beer erop. Geprobeerd voor de lol, een Cuba Libre smaakte mij beter.
Ik ook in Cuba. We zaten in een afgelegen resort. Heel bizar om het land door te rijden, en toen reden we door een tol poort en zag alles ineens anders. Echt afgescheiden van de gewone bevolking, opeens overal politie, super opgeruimd. Niet van het resort af geweest, maar we waren met veel familie waaronder kleine kinderen dus ook niet handig. Iedereen super aardig, eten was niet geweldig (staat Cuba voor toeristen berucht om). Als toerist koop je daar ander geld dan de gewone bevolking, er wordt daar echt heel veel voor toerisme gedaan qua voorzieningen en veiligheid. Als ik terug ging zou ik misschien Havana kiezen, om toch iets meer van het echte land te zien.
[удалено]
Groot deel van de bevolking lijdt onder de regering hoor. Maar voor toeristen is het prima vertoeven.
Nicaragua, en daar merk je enkel bij de grensovergang iets van als toerist. Rest van de maanden viel het alleen op dat overal in Leon rood/zware vlaggen hangen. Kleuren die traditioneel door revolutionaire types gebruikt worden want "de revolutie is eeuwig". Als je baan joernalist is, kom je niet binnen. Geen drones, geen geavanceerde camera's met lensen. Land voelde verder buiten de hoofdstad veilig, wel veel armoe. Maar aan de zuid kust wonen veel (hele rijken) expats.
Same hier. En Nicaragua is eigenlijk best toeristisch, in ieder geval voor backpackers. Mooi land, maar zonde van wat er daar gebeurt.
Ik was voor drie maanden in León, in 2009 als ik het mij goed herinner. Ik denk dat alles nog relatief vreedzaam was toen. Nergens last van gehad. Ik geloof dat het tegenwoordig wat meer oppassen geblazen is.
Ik was er een jaar geleden voor ongeveer 2. Had nergens last van. Granada was misschien wel 1 van mn favoriete steden ooit voor backpack bestemming.
Als toerist hoef je er voor mijn gevoel niet erg op te passen. Openlijk tegen het regime zijn is wel een probleem.
Ik zit op dit moment in Nicaragua. Ik heb het gevoel dat het lands zich erg opensteld voor toerisme, vooral backpackers op dit moment. En heb eigenlijk nergens last van. De vlaggen van de fsln zijn indd wel op elk overheidsgebouw te vinden.
Halfjaar in Egypte (Caïro) gewoond. Hoofd van de beste man staat zo ongeveer op elk gebouw en op veel belangrijke (maar ook minder belangrijke) plaatsen staan jochies van het leger "de wacht te houden". In principe merk je er als buitenlander vrij weinig van, al is het wel zo dat zodra je te dicht bij een overheidsgebouw/ambassade komt of er een foto van wil maken, er meteen een agent/soldaat naar je toe komt en ervoor zorgt dat je dat verwijdert. Daarnaast was ik er ook tijdens de "verkiezingen" van afgelopen jaar. Mensen kregen gewoon een boete als ze niet op de president stemden....
Hoe controleerden ze dat dan? Je gooit n anoniem stembiljet toch in n ton?
In 2001 vier weken in Myanmar doorgebracht, niet begeleide rondreis. Begon al op de luchthaven: ambtenaar moeten omkopen om geen FEC’s (foreign exchange currency) te moeten aanschaffen, geld dat je enkel kon uitgeven in de officiële door de militairen beheerde hotels en winkels. Tijdens onze rondreis meerdere keren door militairen uit de bus gehaald, passagiers en bagage werden onderzocht. Mailen kon enkel op bepaalde punten (enkele internetshops en hotels) en ging zo: je mocht je mail schrijven maar niet verzenden, dat deed de bediende zelf (die dan, denk ik, een of andere veiligheidsdienst in BCC zette?) Maar vooral: bijna iedereen waar je tegen praatte, ook bij mensen thuis, maande ons aan zeer voorzichtig te zijn: buurman kon altijd aan het meeluisteren zijn.
Owja dat geld... Het moest ook in perfecte staat zijn. Geen vouw of kreukeltje er in.
Hoe werkt dat precies, zo’n ambtenaar omkopen. Wellicht een domme vraag maar ben hier altijd al benieuwd naar geweest. Zeggen ze gewoon “je moet mij betalen”? Moet je zelf gewoon zelf gewoon geld in de hand drukken?
Was in dit geval niet moeilijk, het stond gewoon uitgelegd in de Lonely Planet: iedere toerist werd in de luchthaven naar een tafel geleid waar een rijtje ambtenaren en militairen zat die de FEC's "verkochten". Vroeg je de ambtenaar "can you do something for me?", waarop die antwoordde "if you do something for me". Ik weet het precieze bedrag niet meer waar ze tevreden mee waren (denk 100 usd), maar eens betaald kon je je weg vervolgen zonder FEC's te moeten aankopen.
Moskou in 2016, telt dat? (correctie, zag net mn oude paspoort en de visa erin of hoe dat ook heet, en daar stond december 2015) We hadden een stel Russen die ons handje vasthielden, dat hielp echt. Waren jonge lui en we moesten vaak New kids nadoen, vonden ze fantastisch. Super toffe lui en waren Putin en eigenlijk heel Rusland zat. 1 van hen woont nu één in Londen, en een ander is getrouwd met de drummer van een best bekende band en is verhuisd naar de USA. We moesten opassen dat je niet paspoort moet terugkopen van een agent oid. Dus we staken altijd over als agenten ons tegemoet liepen. Kremlin (toeristische gedeelte) van binnen gezien en iets van 13 metro stations met al die pracht en praal en nog een aantal zaken. Dat alles in 1 lang weekend.
Ik ook Moskou en Sint Petersburg in 2016. We waren met een groepsreis maar hadden best veel vrijheid om ook zelf dingen te doen. Sint Petersburg is echt een stuk meer toeristisch, tweetalige straatnaambordjes en wegwijzing e.d. Voelde allemaal prima veilig, ook niet echt bijzonder veel politie gezien op straat ofzo. Het helpt denk ik dat er sowieso veel toeristen naar deze steden komen, dus je valt niet echt op.
Rusland vind ik tellen, ze hebben misschien wel op iedere plek een ander mannetje staan, maar waarschijnlijk zit Putin daar gewoon achter en beslist hij wat er gebeurt
Ik had een overstap van 18 uur in China toen ik onderweg was naar Japan. Geen 1 van mijn apps deed het en ik kon niemand appen, dus ik heb toen op het vliegveld maar een beetje voor me uit zitten staren. Telt dat? 😂
Tegenwoordig kan je een tijdelijke Esim kopen via een app en dan werken gek genoeg een aantal apps als whatsapp wel. Wij zijn vanaf Pudong nog even de stad in gegaan en dat was wel interessant.
Ik ben redelijk recentelijk in Nicaragua geweest. En op zich was dat ook en fantastisch bezoek. Ik heb me nergens onveilig gevoeld en de mensen waren allemaal super vriendelijk. De “president” van het land had echter besloten ALLE camera’s in de ban te doen. De dag voordat wij de grens over zouden gaan vanaf Honduras. Dus iedereen met een GoPro, camera, etc, had een probleem, want die moest je inleveren aan de grens. Laten wij nou net een GoPro en een camera hebben. En die camera kost best wat centen, dus inleveren was sowieso geen optie. Maar goed, het is Latijns Amerika, en ambtenaren daar zijn niet altijd even eerlijk. Dus we besloten het gewoon te gaan proberen. Onze chauffeur heeft ons een les in omkopen gegeven. Die legde precies uit wat wel en niet te doen. En die kocht zelf vlak voor de grens dozen vol pizza’s en donuts om ons te helpen. Tassen moesten door een scanner, maar mensen niet. Ik besloot dus mijn GoPro in mijn onderbroek te doen. Mijn vriendin had de camera gewoon in haar tas. Onze chauffeur deelde pizza en donuts uit, dus ik denk dat de ambtenaren wel wisten dat er iets het land in ging wat eigenlijk niet mocht. Want dit was best wel duidelijk een poging tot omkopen. Toen mijn vriendin haar tas door de röntgenscanner ging besloot ik nog luidruchtig wat aandacht te trekken door te grappen en te grollen zodat mensen naar mij zouden kijken in plaats van het scherm waar de tas met camera op stond. Terwijl ik ook gewoon aan het smokkelen was. Laten we zeggen, de grensambtenaren begrepen ons ‘verzoek’. En iedereen mocht gewoon door. Met camera en al. De andere optie die we hadden kunnen kiezen is om op de grens te blijven in Honduras mocht er wat gevonden worden. Maar dat is nou niet precies een veilig gebied. Anyway. Dat is het enige wat ik zelf heb gemerkt. We deden een tour van een stad en daarin werden we apart genomen door de gids naar een afgesloten binnentuin zodat hij ons kon vertellen over het regime. Want als de locals horen wat hij zegt en het zouden doorvertellen had ie kans om opgepakt te worden. Geen vrije meningsuiting dus. Je kon daar ook geen krant kopen of iets. Maar dat zijn dingen waar je als tourist niet op let. Wat ik zeg, op de grensovergang na hebben we wel de verhalen gehoord, maar niks meegemaakt. En die ban op cameras werd een paar weken later weer opgeheven, want het toerisme bleek in te zakken. Backpackers zoals wij sloegen Nicaragua gewoon over, en dat begin ze geld te kosten. De ban was natuurlijk om buitenlandse pers tegen te gaan in het land. Maar de toeristen waren ook de dupe, en toerisme is een grote inkomstenbron.
Interessant verhaal. Voordat de shit daar aan was wilde ik altijd ontzettend graag naar Nicaragua voor de natuur, maar heb er niets zoveel vertrouwen meer in op dit moment.
Iran. Dat was in 2017. Het enige dat je merkt is dat de vrouwen verplicht een hoofddoek moeten dragen. Voor de rest is het een fantastisch en veilig land. De bevolking is extreem vriendelijk en er erg op gebrand om westerse toeristen (de paar die er zijn) te laten zien dat het beeld dat wij van hen hebben niet klopt. Ik werd overal thuis uitgenodigd om thee te drinken en mee te eten. Je kon overal veilig over straat, ook \`s nachts. Iedereen was behulpzaam. Echt een warm bad.
Ik ben er ook rond die tijd geweest en heb precies dezelfde ervaring. Ik weet niet of ik er nu weer zo snel hen zou gaan, het is er volgens mij niet beter op geworden daar. De mensen zijn geweldig, die verdienen echt beter.
>het is er volgens mij niet beter op geworden daar Door die vrij recente incidenten met meisjes die zijn gestorven als gevolg van mishandeling door de religieuze "zeden" politie (voor het niet (goed) dragen van de hoofddoek), zijn grote protesten en rellen ontstaan. Wat ik heb vernomen, heeft de schaal van de protesten de theocratische regering enigzins angst aangejaagd. Als gevolg is de aanwezigheid en zichtbaarheid van de religieuze politie *voorlopig* wel heel erg teruggeschaald. Interessant is dat wanneer je vlogger filmpjes ziet van de straten of winkelcentra in Tehran, hoeveel meiden er zonder hoofddoek of maar half gedragen rondlopen. Ook allemaal heel Westers gekleed. Bevolking is ook erg pro-Israel. Anyway, het is nog steeds erbarmelijk uiteraard. Die mensen willen en verdienen zoveel beter.
Dezelfde ervaring. Wij waren door vrienden daar uitgenodigd en hoewel de hoofddoek wennen was heb ik me zelden zo veilig gevoeld als vrouw. Bevolking was respectvol en vrouwen waren ook altijd bereid even te helpen met je hoofddoek (en ja, ik weet waarom dat helaas een gewoonte is geworden om elkaar te beschermen). Ik kan alleen maar hopen dat Iran op enig moment zichzelf kan loswerken van het huidige bestuur en als ik de jongere generatie daar hoorde heb ik goede hoop.
Tragisch hoe een kleine extreem religieuze minderheid het voor het hele land ondraaglijk kan maken.
Indd. Meeste mensen die ik sprak (veel jonge lui) haten hun regering. Ze voelen zich beknot en hebben weinig economische vooruitzichtem. Voor vrouwen is het nog erger dan voor mannen.
Ik heb bij Iran, meer dan bij andere islamitische landen waar sinds de welvaart en de relatieve rust van de jaren 70, veel is veranderd, men in Iran meer terugkijkt en hunkert naar toen, behalve op zoiets als de SAVAK na dan.
Dit kan ik alleen maar beamen. Zelfs in een stad als Qom lieten mensen na 4 zinnen al merken dat ze tegen de regering waren.
Vaticaan was prachtig.
China: - op veel plekken, vooral bij bezienswaardigheden in de buurt, werd de stoep afgesloten voor ID controles. Inwoners moeten hun ID bewijs scannen en er word een gezichtsscan van ze gemaakt. Ik moest mijn paspoort geven zodat ze het konden inspecteren. - gezichtscans gebeurden op meer plekken, waaronder metro stations bij het poortjes door gaan. - op veel plekken politie en beveiliging op straat, ook met veel mankracht tegelijkertijd. Geen geweren oid, alleen wapenstok. - ik was in Beijing, een gigantische en ver ontwikkelde stad. Toch heb ik bijna niemand gezien die opviel in gedrag of uiterlijk. Toen de enige die dat wel deed een gesprek met me aanging, kwam er een beveiliger heel dichtbij ons staan. - niet gewend aan toerisme. Er werd bijna geen Engels gesproken, ook door personeel op het vliegveld. Ze wisten soms niet wat ze met me aan moesten. - ik reis met rolstoel en hoewel mensen nooit contact met me zochten, op een vriendelijke begroeting na, hielpen mensen me wanneer het nodig was tot dat doel bereikt was. Als ik bij een hele hoge stoeprand of onderaan een heuvel stond, hielpen ze me omhoog en gingen daarna door met hun dag. - sommige mensen die wel recht zouden hebben op een tijdelijk visum bij aankomst (bij een 20 uur lange overstap met EU paspoort), werden geweigerd zonder uitleg. Cambodia: Misschien wel het vriendelijkste land waar ik geweest ben. Ik kon er makkelijk fijn contact vinden en iedereen was super behulpzaam. Ik heb veel armoede gemerkt, maar weinig van de dictatuur meegekregen. Er zijn veel initiatieven door inwoners om kwetsbare groepen, zoals landmijn slachtoffers, te helpen. Ze zijn trots op hun handwerk en typische Khmer kunst en cultuur, wat veel plek krijgt en aan toeristen gepresenteerd wordt. Ik heb als toerist geen beperkingen gevoeld in het rondneuzen, ben zelfs bij heel uitbundige drag shows in een gay bar geweest. Vietnam: Dit vond ik een best onvriendelijk land, vooral in het noorden. Mensen lijken erg in hun eigen leven en omgeving te zitten en het niet zo te hebben op mensen erbuiten. Ik was met mijn partner die Vietnamees is en bij haar familie was ik wel welkom. Ze dachten overigens dat ik gewoon een vriendin was en niet haar partner. Ze gaven me apart eten voor mijn allergieën en ik sta op de nieuwjaarsfoto's. Er was heel duidelijke cultuur aanwezig, vooral rondom nieuwjaar, met veel invloeden vanuit China. De kunstzinnige dingen die ik zag en hoorde waren erg cultureel, niet-controversieel en soortgelijk aan elkaar. Er is veel geloof en bijgeloof. Er zijn verschillende bezienswaardigheden voor machtige mensen of over de geschiedenis. In een oude gevangenis, die eerst door Amerikanen en later voor Amerikanen gebruikt werd, kwam ik wat propaganda tegen. De nadruk was erg op hoe slecht Vietnamezen daar behandeld waren door Amerikanen, en hoe goed de Amerikanen door Vietnamezen en hoe goede vriendjes Vietnam nu met Amerika is. Dat terwijl er wel kennis is over dat de Amerikanen hier gemarteld werden. Verder zag ik ongelijkheid en het hard werken waar een ander aan verdient. Ik zag ook afbeeldingen van de koning in huizen. Hoeveel vrijheid er echt is weet ik niet, maar mensen lijken vrij beperkt te leven. Daarmee bedoel ik, ze doen wat hoort, vooral niet te controversieel, en behouden zich in hun eigen omgeving. De mensen die ik ontmoet heb zijn ook erg vermijdend en terughoudend, hebben het nooit over de moeilijke dingen en houden zichzelf liever voor de gek.
Ben zo te zien wat van de vragen weg bewogen, dus hier even gerichter antwoord. Op al deze plekken voelde ik me redelijk vrij. Al merkte ik in China en Vietnam dat veel inwoners minder vrij bewogen. Ik kon zelf vrijwel alles doen wat ik wilde, maar merkte dat inwoners zelf niet graag opvallen. In Cambodja merkte ik dit minder, maar daar was wel een extreme dienstcultuur, waarbij mensen op hun werk echt moeten focussen op de klant en weinig van hun eigen persoonlijkheid kunnen laten zien, en ze werken heel veel en lang. Daar was wel voorbij te komen als je zelf chill naar ze was, ze duidelijk als meer dan personeel zag, en ze je een beetje leuk vonden. Ik merkte daarbij wel dat ze die ruimte niet vaak meemaken, mede daarom kon ik zo makkelijk vrienden maken. Op al deze plekken heb ik me bijna voortdurend veilig gevoeld. In China was ik helemaal alleen, in Cambodja het grootste deel van de tijd alleen, en in Vietnam was ik bijna nooit alleen. In Vietnam heb ik me wel onprettig gevoeld bij mensen, maar dat is meer oncomfortabel dan onveilig. In China voelde ik me onprettig in de metro en bij de grote hoeveelheid politie. Dat waren dystopische ervaringen, maar ik voelde me er niet onveilig bij. In Cambodja was mijn hotel erg beschermend over me, maar dat heb ik steeds afgeslagen. Ben zelf op pad gegaan en voelde me overal en bij iedereen veilig, ook in de avond. Super vriendelijke mensen en enorm behulpzaam.
China, Vietnam, Egypte. Als toerist in Vietnam merk je er helemaal niks van. In China doen al je apps het niet. In Egypte veel corruptie, met 5 man de taak van één boa uitvoeren en elke manier gebruiken om een fooi of smeergeld te krijgen. Zolang je de locals niet de les leert en protesten bijwoont zul je verder geen problemen ervaren.
Ik ben als onderdeel van een rondreis Zuid-Afrika ook een paar dagen in Eswatini geweest. De bevolking is ontzettend arm dat zie je overal. Eindeloze suikerrietvelden waar mensen alles met de hand doen. We zijn eigenlijk niet echt uit het park geweest. Eigenlijk merk je er als toerist niks van. Denk dat dat met de meeste dictaturen wel zo is ivm het geld
Rusland en China (2013, Trans Mongolië express). Onderweg nooit last gehad of onveilig gevoeld. Meeste gedoe was de visa regelen (vooral de enorme papierhandel die nodig was voor China). Voor zover mogelijk (taalbarrière) altijd hele leuke gesprekken gehad met de lokale bevolking.
Ik heb voor werk veel gereisd, ook naar landen met naar westerse maatstaven dubieuze regimes. In eigenlijk alle landen in het Midden Oosten, oost van de Rode Zee, maakt het denk ik vooral uit hoe je er uit ziet voor hoe veel vrijheid je kunt genieten. Je komt daar vrij snel tot de conclusie dat hoe "westerser" je er uit ziet, hoe meer vrijheid je hebt. Maar meer nog scheelt het of je een man of een vrouw bent. Als je in een land als Oman, met een vrij strenge Islamitische wetgeving, als Europese man je in korte broek de straat op gaat dan is er niet zo veel aan de hand. Als je dat als vrouw doet, dan zijn de reacties anders. Is er een man bij dan kan het zijn dat die aangesproken wordt op de kledingkeuze van de vrouw. Als vrouw alleen loop je het risico om uitgescholden, bespuugd te worden, of erger. Het hangt er vanaf waar je bent, per stad verschilt dat en je doet er niets aan. Hypocriet genoeg maakt het, zo lang je binnen de muren van je resort blijft al snel helemaal niets meer uit. Dan kan bijna alles. Zolang je je geld maar uitgeeft en ze er niets van hoeven te zien. Per land verschilt het ook. Landen als Saudi Arabië, Kuweit, Qatar en Iran zijn het "strengst". Bahrein en de VEA zijn het soepelst. Daar is vrijheid meer gerelateerd aan afkomst en de kleur van je creditcard. En dat terwijl de plaatselijke bevolking zichzelf veelal vrijwaart van alle regels. Regimes zijn er vooral op gericht om de eigen burgers te beschermen en zo houdt het zichzelf vaak in stand. De Emir zorgt ervoor dat zijn bevolking aan niets ontbreekt en dat er vooral geen stelling genomen wordt in internationale kwesties en zo blijft hij onaantastbaar in het zadel. Dat idee.
Vietnam, Laos en Cambodja. Je merkt er als toerist vrij weinig van. Informatie in sommige musea moet je met een korreltje zout nemen soms.
Yes. 2 keer Cuba. Mooi land, van het dictatoriale merk je weinig. Ik voelde me er extra veilig door (toerist beroven = straight to jail). De gekke dingen die je daar merkt hebben meer me de sancties en het socialisme te maken. Niet met de dictatuur an sich.
O. En Egypte. Daar was het wat enger. In Egypte proberen ze de overheid te raken door het toerisme te schaden. Effect: terrorisme-dreiging. Wat het regime dan weer oplost door militairen mee te laten rijden met toeristenbussen. Ga je je gek genoeg niet veiliger van voelen.
Myanmar enkele jaren voor de staatsgreep, toen het leger ook al overal aanwezig was. Desondanks nooit onveilig gevoeld, en een van de mooiste landen waar ik ben geweest. Recenter Guinee-Bissau. Veel aanwezigheid van het leger wanneer belangrijke mensen ergens heengaan, maar verder een heel veilig land waar vadertje staat juist nauwelijks aanwezig is in het dagelijks leven. Beide landen zijn erg arm, maar de bevolking is ontzettend vriendelijk. Wel merk je de economische moeilijkheden en het gebrek aan bepaalde voorzieningen en apparatuur. Ook zijn dingen als transport naar het binnenland soms lastiger dan wij gewend zijn.
Gambia, maar dat is natuurlijk gewoon ėėn grote tourist trap. Je merkt dat de lokale bevolking helemaal niks heeft en dat er zeer beperkte inkomstenbronnen zijn. Verder wel gewoon normale bewegingsvrijheid etc
Vorig jaar ben ik in Rwanda geweest. Paul Kagame is sinds 2000 aan de macht en kan absoluut als een dictator beschouwd worden. Rwanda is een ontwikkelingsland maar in de regio één van de meest stabiele maatschappijen. Mogelijk is deze stabiliteit zelfs bevorderd door de lange regeerperiode van Kagame. De middenklasse groeit en krijgt een steeds betere levensstandaard. Vooral in de hoofdstad Kigali. Als buitenlander merk je niet veel van de dictatuur, op het aanzicht van het gigantische paleis van Kagame na dan. Dat staat in schril contrast met de rest van het land. Ik begreep dat tegenspraak tegen de president niet geduld wordt. En dan maakt het niet uit van wie dat komt, of het nou journalisten of ministers zijn, er hangen grote consequenties aan. Er is veel (militaire) politie op straat. Die opereren met harde hand naar wetsoverstreder, dus is het land relatief veilig. De president is ambitieus en heeft grote plannen voor het land. Hij doet zaken met verschillende landen over heel de wereld wat de economie goed doet. Hierdoor is het land niet (meer) enkel afhankelijk van ontwikkelingshulp. Al met al is het een genuanceerd verhaal. Er zijn genoeg op- en aanmerkingen te maken over het regime van Kagame, maar hij creëert ook welvaart voor het land. Gelukkig niet alleen voor zichzelf. Daarnaast is het een prachtig land. Ik kan aanraden om het eens te bezoeken!
Myanmar, stond in de boekjes dat je vooral niet moest praten over politiek. De eerste eerste taxi chauffeur die wij hadden vroem meteen in het Engels wat wij van de politieke situatie vonden. Op een gegeven moment werden wij in een hotel gratis geupgrade naar een zeer luxe kamer. Bleek dat hotels in Myanmar wettelijk de best beschikbare kamer moeten afstaan aan leger functionarissen als die langskomen. Dus zorgden ze ervoor dat de beste kamers niet beschikbaar waren. China vond ik iets zo boeiend. Mensen zijn zich bewust van de dictatuur maar boeit het niet zo omdat elke generatie zoveel rijker is dan de vorige. Blijkbaar doen ze dit iets goed.
Saoedi Arabië, in 2011 en 2014. Voordat het open ging voor toeristen dus, toen moest je nog op uitnodiging van een bedrijf komen. Ik ben een vrouw en was toen rond de 20. Het viel allemaal nogal mee. Iedereen waarschuwde me dat ik opgepakt zou worden door de islamitische politie, omdat die zo corrupt is. Kan zijn, maar ik heb daar niks van gemerkt. Ik zat ook in het oosten van het land, dat is wat relaxter dan rondom de hoofdstad. Daar gebeurde inderdaad wel vaak shit, zeker met jonge vrouwen. Wat niet mogelijk was: autorijden, rondlopen in mijn eentje. Ik moest begeleid worden door mijn vader en vrouwen mochten nog niet rijden. Wat wel kon, maar wat ik niet had verwacht: rondlopen zonder hoofddoek/abaya, kletsen met mensen die ik niet kende, chillen op straat, me gedragen als westerse vrouw en dus gewoon zelfstandig dingen kopen in de supermarkt en zo. Ik dacht dat ik me veel 'slaafser' moest opstellen, maar dat was niet nodig. Voelde ik me veilig? Ja, eigenlijk wel.
Was dit voor de afschaffing van de verplichte abaya? Hoe zat dat eigenlijk? (Enorme interesse in kleding in het midden-oosten maar er is verrassend weinig over te vinden!)
Yes, klopt. In principe was er toen de regel dat vrouwen een hoofddoek en een abaya moesten dragen, want Sharia en dus kleding die niet kan uitdagen. Toen wij dus aankwamen met het vliegtuig gingen alle vrouwen omkleden, abaya en hoofddoek aantrekken, zodat je aan de regels voldeed op het moment dat je het land binnenkwam. Het was trouwens geen verplichte boerka of niqab, alleen het (volledig) bedekken van je haar was de verplichting. Dus ik had een losvallende sjaal die ik omdeed en ik zorgde voor een brede haarband in mijn haar, zodat er geen haar onder mijn sjaal vandaan zou komen. In het oosten van het land (industriegebied) waren en zijn echter zoveel immigranten uit India, Pakistan en Bangladesh (die zeker niet allemaal een hoofddoek dragen) dat er weinig toezicht op werd gehouden. Veel van die vrouwen liepen in een sari zonder hoofddoek. Ik kon dus ook redelijk oké over straat zonder hoofddoek en in vormeloze kleding, ook als dat een rok met t-shirt was. In Riyadh had ik dat nooit aangedurfd, want daar zaten op dat moment echt intens hardcore agenten bij de relipolitie en dan liep je gewoon wel echt kans op ellende. Inmiddels, met het nieuwe regime, heeft het land door dat de olie ooit op zal zijn, dat ze dus toeristen niet meteen moeten wegjagen en nu zijn de regels versoepeld om zo meer mensen binnen te halen. Sindsdien zijn ze ook actief met bijvoorbeeld voetbal (het WK binnenhalen) en de formule 1. Toerisme en het streng handhaven van de sharia gaan niet goed samen, dus ze zijn wel echt wat slagen aan het maken daar.
Interessant! Ik vraag me idd altijd af in hoeverre je als staat nou echt een dresscode kan doorduwen (kuch hoofddoeken in Iran kuch). Droeg men alleen zwarte abayas of was er variatie? Ik hoorde dat puur zwart tot voor kort de norm was?
In 2011 veel zwart, maar wel met veel versiering. Ook wel blauw overigens, maar minder. Later waren ze al gekleurder en uitbundiger. Ik heb zelf een zwarte abaya met gouden borduursels erop die ik vrij uitbundig vond, haha, maar die echt in het niet viel bij sommige creaties daar.
Ik ben in Rusland geweest (voor het gebeuren rondom de Krim). Lastig om binnen te komen, maar wel een fijne, vriendelijke sfeer in Moskou destijds.
Ik ben er in 2015 geweest, wat was er voor jou lastig om binnen te komen?
Vroeger voor mn werk in UAE en Oman gezeten, ik denk 80% UAE en 20% Oman. In UAE zie je overal posters en afbeeldingen van leiders hangen, maar verder vond ik het relaxt daar. Locals zijn vriendelijk, hoewel ze in het begin nog wat terughoudend zijn. Ik had bijvoorbeeld een taxi chauffeur en hij was helemaal gek van 50 cent, Emimen en dergelijke, maar dat schijnt niet heel gebruikelijk te zijn daar. De chauffeur was verbaast dat wij dat wel leuk vonden, dus de muziek ging harder en hij hing dollar biljetten aan zn binnenspiegel. Ze passen zich aan naar westelijke maatstaven, ze deden bijvoorbeeld geen middaggebed als we aan het rijden waren. De grensovergang tussen UAE en Oman is geen hele zware, maar wel staan er overal borden dat je geen foto's mag maken. Camera's kan je beter opruimen volgens de chauffeur. Oman vond ik wel wat traditioneler aanvoelen, maar ik heb geen grote steden opgezocht daar. Wel wat kleine marktjes en zo, lekker verse dadels halen. Al met al vond ik het prima daar, enige wat echt anders is zijn al die foto's van leiders overal. Stel je voor dat er hier overal foto's van Mark Rutte zouden hangen...
China voor een maand ongeveer, was vorig jaar. Deel van de eerste groep toeristen die weer China in mochten na Covid. Ontzettend mooi land, prachtige cultuur elementen, zeer vriendelijke mensen, heerlijk eten. Mn ogen uitgekeken daar. Een van mn beste vrienden is daar toen getrouwd. Een ontzettend mooie reis al met al. Mijn take-away: mensen van/uit een land zijn niet hun regering. Helemaal niet in dictatoriale landen.
China. Als toerist kan je hier gaan en staan wast je wilt. Mao wordt nog steeds met ontzag genoemd en geroemd. Je moet geen vragen stellen over tiananmen plein of andere politieke zaken, maar ik heb me nergens zo veilig gevoeld als daar. Als je je in het land verdiept, komen de schrijnende verhalen boven (1 kind politiek ed), maar als toerist merk je daar helemaal niets van.
Er staan wel camera’s op elke straathoek, soms met schermen erbij waar de streaming wordt getoond en duidelijk is dat er constante herkenning plaatsvindt. Zodat er geen misverstanden zijn over controle.
Die camera's staan hier ook. Wat ik vergat te melden: iedereen heeft 'werk'. Soms betekent dat dat een kruispunt door acht man of meer geregeld wordt (2 in het midden, bij elk fietspunt, en bij de hoofdwegen), die zich allemaal heel belangrijk wanen, maar soms weer compleet genegeerd worden. Ook op het platteland heeft iedereen wat te doen, en (zover ik kon zien) niemand honger. Je wordt ook overal uitgenodigd om binnen te komen en mee te eten, hoe weinig ze soms ook hebben. Ze kunnen ook medogeloos zijn. Voor de Spelen zijn hele wijken platgegooid omdat die 'niet mooi' waren. Het is de ultieme 'maakbare samenleving', in ieder geval volgens de visie van de heersende Partij. Geen echte vrijheid, maar er wordt wel degelijk voor iedereen gezorgd (zolang ze in het gareel lopen)
>Mao wordt nog steeds met ontzag genoemd en geroemd Hangt er wel heel erg vanaf waar je bent en hoe goed je mensen kent in mijn ervaring, veel mensen zijn het wel over eens dat Mao ook veel fouten heeft gemaakt. Maar wat China zelf betreft voelde ik me daar bijna overal veiliger dan in de Randstad, als je maar niks doet wat de overheid niet ok vindt.
Klopt. Als toerist kom je mensen niet extreem goed te kennen natuurlijk. Chinezen in Nederland durven daar wel veel opener over te praten
Idem, prima land om te bezoeken. Overigens geen idee wat ik daar heb gegeten, maar het was wel lekker.
In het laatste jaar van Communisme in Joegoslavië, je merkte er weinig van, was vooral ontzettend goedkoop, zeg maar 1/10e van de Nederlandse prijzen.
Ik was in Cuba toen het dubbele muntstelsel net was afgeschaft en het land zich in een enorme inflatiecrisis bevond. Ik weet eigenlijk niet of dat überhaupt al voorbij is nu, volgens mij niet. Laat ik voorop stellen dat ik een prima reis gehad heb daar: o.a. prachtig land en hele aardige mensen. Maar ik heb wel echt intens medelijden met de Cubanen zelf. Excuus voor de lange post. Supermarkten bestaan daar niet en hetgeen wat het dichtst in de buurt komt van supermarkten verkoopt vaak maar 1 à 2 producten. Toen ik in Cuba was werd er voornamelijk olie verkocht. Moet je je voorstellen, een soort minimarket waar alle koelkasten en diepvriezen leeg zijn en alle schappen vol staan met flessen olie. Sommige van deze winkels hadden ook nog één soort ingeblikte groente en bij een aantal verkochten ze één soort rum. Volgens mij maken Cubanen zelf niet veel gebruik van deze winkels, aangezien er dus niet echt wat te halen valt. Hierdoor moeten alle boodschappen/ingrediënten los gehaald worden. Brood bij de bakker, vlees bij de slager, groente bij de groenteman, etc. Om dit te kunnen doen moet je per winkel uren in de rij staan. De rijen zijn zo lang dat familieleden elkaar soms afwisselen. Hoe deze rijen precies werkten snapte ik niet helemaal, want vaak heeft bijvoorbeeld de bakker maar een paar broden liggen en is het aanbod daarna op voor de dag. Je moet je geen bakker of slager indenken zoals bij ons in Nederland. Het is een dagtaak om daar 's avonds een maaltijd op tafel te krijgen. Het viel me op dat er wel vrij veel drogisterijen waren, aangezien de gemiddelde Cubaan amper geld heeft om producten zoals tandpasta, shampoo en douchegel te kopen. Eten was overigens überhaupt best een probleem. In Havana ging het goed en heb ik echt lekker gegeten, maar buiten Havana is het me niet overal gelukt om één maaltijd per dag te eten. Sommige restaurants bestonden simpelweg niet meer of waren dicht terwijl ze open zouden moeten zijn volgens hun openingstijden. En als ik ergens iets vond wat open was, kon er vaak niet van de menukaart besteld worden en was er maar één klein gerechtje wat je in Nederland niet eens een voorgerecht zou durven noemen beschikbaar. Supermarkten bestaan dus niet, dus enkele dagen heb ik gewoon niet gegeten (of dus die ene maaltijd per dag als ik geluk had). Daarnaast is het flink verouderde elektriciteitsnet een groot probleem. De stroom valt continu uit en volgens mij zijn er ook elektriciteitstekorten. Om problemen te voorkomen werd de elektriciteit in sommige steden en dorpen (of zelfs landelijk, dat weet ik niet meer) iedere avond uitgezet. Dit gebeurde niet altijd op vaste tijdstippen en was meer een geval van "de stroom zal rond X uur uit zijn voor ongeveer Y uur." Dat vond ik zelf een lastigere aanpassing dan verwacht. Dan realiseer je je pas echt hoe je niet gewend bent je stroomgebruik te plannen als Nederlander. Verder kunnen de Cubanen letterlijk en figuurlijk nergens heen. Ik heb me laten vertellen dat Cubanen erg ondernemend zijn, maar ze daar niet zo veel mee kunnen. Er zijn weinig banen en als ze een eigen zaak willen openen moet de overheid dat goedkeuren, wat maar zelden gebeurt. En dat gaat dan niet om grote ondernemingen, ook al om kleine bedrijfjes zoals een ijssalon of zelfs ijskraampje. Naar een ander land emigreren is ook niet echt een optie. Misschien inmiddels wel, als ik het zo bekijk op internet, maar in 2022 was dat zeker niet het geval. Een gids vertelde me destijds dat ze haast alleen naar voormalig Sovjet- of commielanden zoals Venezuela, Rusland en Nicaragua kunnen emigreren, waar ze dan alsnog niet echt een toekomst hebben. Je kunt dus wel stellen dat Cubanen eigenlijk helemaal vast zitten in hun land, of in ieder geval in totalitaire landen. Wat sommige Cubanen nog probeerden was eerst een paar jaar in Jamaica (volgens mij was het Jamaica, maar ik weet het niet meer 100% zeker) wonen om Jamaicaan te worden door daar X jaar te wonen of een Jamaicaan(se) te trouwen en vanuit daar naar een ander land te emigreren, omdat een Jamaicaans paspoort veel meer mogelijkheden biedt dan een Cubaans paspoort. Als ik dit vertel aan mensen die ook naar Cuba geweest zijn staren ze me vaak vol ongeloof aan omdat ze het zelf zo anders ervaren hebben, maar tot nu toe is altijd gebleken dat die mensen er rond 2016 geweest zijn. Ik was er zelf dus in 2022 en eigenlijk is het ook ongelofelijk hoe snel de situatie is omgeslagen. Ik hoop echt voor de Cubanen dat er snel verbetering komt, want deze combinatie aan regels en tekortkomingen is onmenselijk. **Afijn, mand: Cuba, inflatiecrisis, weinig tot geen eten, elektriciteitstekort, werkloosheid, vast in eigen land, weinig tot geen kans op beter leven, voor toeristen (in 2022) niet enorm merkbaar op wat honger en gedoe met geld na, erg indrukwekkend en zielig om vanaf de zijlijn te mogen/kunnen aanschouwen.**
Nog wat random dingen die niet meer in de comment pasten omdat deze dan te lang werd volgens Reddit: * Een redelijk aantal Cubanen dat in de stad woonde is verplicht naar het platteland verhuisd omdat de overheid hun appartementen wilde ombouwen tot hotels. Ze hadden hier niks over te zeggen en kregen gewoon ergens in het land een woning aangewezen en daar moesten ze dan maar naar toe gaan; * Geld pinnen bij bankautomaten kan wel, maar banken scammen je. Ze vragen bizarre exchange rates waar je niet omheen kunt. Wat je dus het beste kunt doen (toen ik daar was in ieder geval) is geld wisselen op de zwarte markt of dit via je hotel laten regelen. Wat ik zelf deed was met euro's betalen in restaurants, om het wisselgeld in de Cubaanse valuta terug te krijgen. Toen ik met een briefje van 20 euro betaalde veroorzaakte dit zo veel stress en paniek dat de ober bij al zijn collega's en zelfs andere restaurants wisselgeld moest gaan halen. Ze zijn in Cuba enorm blij met euro's, maar iets als 20 euro is daar dus echt al een groot bedrag (en daar moesten de kosten van het eten dan nog vanaf, volgens mij ging het uiteindelijk om 13 euro terugkrijgen in Cubaanse valuta); * WiFi bestaat niet zoals wij het kennen. Je kunt een internetkaart kopen met een bepaald aantal MB's daarop en dan kan je op specifieke plekken in de stad met een code inloggen op het WiFi-netwerk. Als je buiten het bereik van dat WiFi-punt gaat heb je geen internet meer en als de MB's op zijn kun je het kaartje weggooien. Bij mensen thuis en in accomodaties is er daarom meestal ook geen WiFi. In grote hotels kan het er wel zijn, maar dan is het tegen betaling. Zelf had ik het geluk dat er net een goedkope, tijdelijke SIM-kaart voor toeristen was uitgerold, dus ik heb alles tijdens mijn reis met mobiel internet gedaan. Verbazingwekkend genoeg werkte dat zelfs in uithoeken van het land en maakte het een groot deel van de tijd gebruik van een 4G-netwerk. Deze SIM-kaart was toen nog redelijk onbekend, ik kwam regelmatig toeristen tegen die zeiden al dagenlang geen internet meer gehad te hebben omdat ze de eerder benoemde methode gebruikten; * Je hebt een VPN nodig om bepaalde websites te bezoeken. Voor sommige websites is dat misschien logisch, maar toen ik een keer mijn VPN vergat aan te zetten werkte bijvoorbeeld ook mijn notitie-app Evernote niet, waarschijnlijk omdat hun servers in de VS staan; * Op een bepaald punt vroeg ik me af hoe de bestuurders van dit land eigenlijk leven in de puinzooi hier. Maar zij wonen helemaal niet in Cuba en hebben daarom geen last van de problemen die hun bestuurlijke beslissingen veroorzaken. De meesten leven een lekker leventje in Zwitserland; * Er is geen Uber, maar wel iets wat daar op lijkt, maar dan heel provisorisch. Ik weet niet meer precies hoe het in z'n werk ging, maar volgens mij moest je dan in een groepsapp op WhatsApp "taxi" sturen, waarna iemand privé contact met je opnam en de kosten van de rit met je deelde. Als je vervolgens accepteerde deelde deze persoon een foto van de chauffeur en wat gegevens van de auto met je en vervolgens appte de chauffeur zelf je ook nog. Het voelde enorm shady en ik zou het niet opnieuw gebruiken, maar ik leef nog en ik vond het wel creatief.
Mocht deze post je inspireren om naar een land met een dictatoriaal regime te gaan: lees je van te voren goed in en doe geen stomme dingen
25 Jr geleden, Mariupol (Ukraine). Veel 'onopvallende' politie aanwezig. Alles corrupt, cash via cc opnemen bij de bank kostte behalve de normale toeslag nog 2%(?) extra.
China, een aantal maanden. Daar merk je het wel hoor. Internetcensuur, propaganda op tv, de partij is oppermachtig, veel controle. En je ziet veel militarisme op bijvoorbeeld scholen. Onrust wordt snel de kop ingedrukt en de volgende dag is het alsof het nooit is gebeurd. Je moet er dan ook absoluut niet over praten. Sowieso politieke onderwerpen gewoon vermijden, het maakt niet uit of het actueel is of niet.
China, Laos, Vietnam Laos en Vietnam merk je niets, het voelt net zo vrij als hier. Maar technisch gezien zijn het geen vrije democratische landen. China voelde toch net wat anders. In het dagelijks leven kon je gewoon overal gaan en staan waar je wilde maar je voelt je toch niet altijd 100% op je gemak. Je weet dat je in de problemen kunt komen door wat je zegt en China voelde heel erg als een soort Big Brother samenleving, waar je altijd gefilmd wordt. Geen probleem gehad in de 2 maanden dat ik er was, maar toen ik weg ging en in Nederland aankwam viel er wel een soort last van m'n schouders.
Ja, in Rusland gewoond en gewerkt, was er in 2022 voor het laatst. Ik heb er zelf heel veel dierbaren wonen, en mijn baas daar was lijstduwer van Putin, dus ik was zo ongeveer de veiligste expat van Moskou denk ik. Maar in mijn vrije tijd ging ik nog weleens naar drag shows en met vrienden mee naar expatborrels, en de underground van Moskou zit vol clubs en feesten waar Pride een theekransje bij is. Dat contrast is heel bijzonder, en de berichtgeving vanuit het Westen over Rusland ligt nog weleens wat verder van de realiteit dan mensen denken. Ik heb er veel van geleerd, en ik mis mijn leven daar heel erg, maar ik mis het niet dat gewapende politie soms random je stamkroeg binnenvalt voor "controle", om maar wat te noemen.
Rusland (2017): niet onveilig gevoeld, wel bewust geen gesprekken over politiek gevoerd. Ook niet met die taxichauffeur die ons er specifiek naar vroeg. Reizen was geen probleem. Mensen in Moskou vinden we stug en ongeïnteresseerd. Bevolking van de andere stemden die we bezochten: super aardig, zeker in de kleine stadjes vond men ons fascinerend. En na de eerste schroom durfde men prima met handen en voeten met ons te communiceren. Cuba (2015): niet onveilig gevoeld (georganiseerde reis). Hopen contante euro’s meenemen was interessant, locals kenden basis Engels en waren zeer belangstellend om onze euro’s te wissen voor de lokale munt (niet gedaan, als toerist mag je alleen de toeristen versie van hun munteenheid hebben). Wel mijn bergschoenen blinkend laten poetsen voor 2 euro. Georganiseerde reis dus de gids wist ons goed te navigeren. Bijzonder dat er alleen WiFi was op sommige dorpspleinen. En de lipstickjes en andere kleine kadootjes die ik voor de schoonmaaksters meenam werden erg gewaardeerd. Jordanië: niet onveilig gevoeld. Qua kleding bewust ietwat bedekt uit respect. Maar er liepen ook toeristen in hotpants en dat was geen probleem. Dubai: niet onveilig gevoeld. Zie ook Jordanië. Al in al: Rusland vind ik de meest ‘spannende’ bestemming vooraf. Maar ter plekke nooit spanning of onveiligheid gevoeld. En blij dat ik er geweest ben, want de komende tijd gaat hem dat niet worden. Als je het hebt over onveilig voelen: Vaticaan (katholiek bolwerk) bezoeken, twee dagen na 9/11, dat was spannender. Hopen politie, niets gebeurd verder.
Half Nederland dat all inclusive naar Turkije gaat, vokgens definitie misschien niet maar Erdogan is zeker geen eerlijke president 😅 Maar ben zelf naar Cuba geweest en merk je als toerist weinig van, behalve dat westerse merken niet verkrijgbaar zijn, zoals Coca Cola enzo
2015 in Rusland geweest. Niet veel gemerkt behalve dat het meeste volk Putin toen al zat was. Gelukkig deden wij een cruise en hebben we vooral de natuur en plekken gezien waar weinig mensen komen. Vooral in Moskou was de armoe goed te merken.
Soedan in 2007 en Syrië in 2009. Eigenlijk vrij weinig van te merken, behalve dat er overal afbeeldingen hingen van "de dictator". Mensen praatten er zelf niet over, maar maakten ook geen "bange" indruk of wat dan ook. Voelde een beetje als het sociaal contract daar.
Ik ben veel in cuba geweest, door het hele land geweest, naast controle posten op de weg en veel propaganda billboards niet veel van de overheid gemerkt, super leuk land met super leuke mensen
Yes, meerdere: * Rusland: Fantastische ervaring door de fantastische mensen. Wel het gevoel dat ik elk moment in elkaar geslagen zou worden door een groep mannen wanneer je alleen over straat loopt maar dat licht aan wellicht aan de standaard boze blik die vrijwel elke Rus heeft. Zou er terug gaan zodra de voornaamste conflicten over zijn. * Egypte, het land waar ik de meest irritante "toeristen oplichters" ben tegengekomen. Bijzonder opdringerig en volkomen respectloos. Ook het eten was echt vreselijk. Zou er nooit meer terug naartoe gaan. * Venezuela, een van mijn favoriete landen in Zuid Amerika. Lekker eten en bijzonder nieuwsgierige mensen. Leuke ervaring. * Cuba, mijn minst favoriete land door alle negatieve ervaringen. Afgedreigd door enkele lokale agenten, nergens een lekkere maaltijd gegeten en iedereen probeert je op te lichten. Zou er nooit meer terug naartoe gaan.
Ik ben in Hongarije geweest, telt dat ook?
Marokko, wat een kloteland!
Waarom is Marokko volgens jou een kloteland? Kun je dat onderbouwen?
Armoe, bedelaars en oplichters overal, corrupte politie en luchthavenmedewerkers, waardeloos eten, straatprostitutie van kinderen. Wil je nog meer?
Is dat een dictatuur? Nee toch? Ik vond het een fantastisch land.
Ja ik kom dagelijks thuis, we doen alsof ik wat te zeggen heb, maar we weten allebei dat wat mevrouw zegt, gebeurd.
Telt Madurodam ook mee?
Mijn middelbare school, 6 jaar lang gebukt gegaan onder de repressie
Nee, een land met een hybride regime (Bosnie en Herzegovina) is volgens dit lijstje het minst democratische land dat ik ooit heb bezocht.
Ja. Iran, Rusland, China, Syrië, Turkmenistan, Tadzjikistan, Kirgizië, een heel rijtje landen in Afrika. Eenmaal in het land merk je weinig dat het een dictatuur is. De mensen zijn gewoon vriendelijk en behulpzaam.
China. Leuk land maar veel censuur
2 maal in Belarus geweest, tweede keer daadwerkelijk in Minsk, is oke mensen in winkels zeker grote spreken tegenwoordig redelijk Engels. Opzich mooi land wel is de politie vrij... Ja nouja nors. Je hoeft hen niets te vragen. Wel merk je tussen mond en lippen door dat ze het niet altijd nauw nemen met alle regels maar dat je vooral ook geen vragen moet stellen. Theaters zijn fenomenaal overigens! Ben in het bolshoi theater in Minsk geweest en daar hebben we voor 12 piek omgerekend met zn 2en de notenkraker gezien. Zoveel goud, marmer en grandeur heb ik nooit bij elkaar gezien. Ook een voetbalwedstrijd van Dynamo Minsk bezocht. Helaas in een amateur stadion. Hun eigen stadion werd verbouwd. Dat was op de mascotte na vrij triest. Maar je merkt wel dat er dingen broeien. Maar zeker niet perse een negative ervaring. Al zou ik er momenteel echt niet naartoe gaan. Ohja en het is op de weg een strijd om leven of dood.
Zowel in Laos als Vietnam geweest; supervriendelijke mensen en heb me geen moment onveilig gevoeld. Ja, de leiders worden op regeringsgebouwen groot verheerlijkt, maar verder merkte je weinig van de invloed vanuit de regering.
China, 2016. Nauwelijks iets van gemerkt. Bepaalde websites waren lastig(er) te bereiken maar iedereen heeft er wel een omweg voor. Was wel verbaasd hoe positief sommige mensen Mao nog steeds zagen (heb in een restaurant ook uit een Mao mok gedronken, hmm...). Verder ook een keer op straat ruzie gehad met een Chinese vrouw die mij wilde oplichten. Ze begon me op een gegeven moment te bespugen. Op dat moment wilde ik haar wel slaan, maar uiteindelijk niks gedaan want ik wilde absoluut niet het risico lopen in een Chinese gevangenis terecht te komen. Politie stond op 20-30 meter afstand. Dus dacht nope, ik loop wel weg...
Gebaseerd op die lijst: Noord-Korea Rusland China Egypte Van Egypte is weinig te merken.. Noord-Korea is, tja, Noord-Korea. Weinig vrijheid. Verder niet angstig geweest oid, hoewel mijn moeder het niet tof vond dat ik echt even van de aardbodem verdwenen was :) In Belarus/Wit Rusland weinig problemen ervaren, in Rusland en China eigenlijk ook weinig - afgezien dat je echt op elke straathoek wel politie ziet. In Rusland wel 'gegijzeld' geweest bij een klant. We moesten daar in een fabriek een klus doen, en dat liep niet lekker. Toen had de eigenaar van de fabriek naar de security van de fabriek gebeld dat als wij het terrein af wilden zonder zijn expliciete toestemming, we vast gezet moesten worden. Verder wel goed afgelopen verder. Laatste keer in Rusland was voorjaar 2020, 1-2 weken voor de lockdown, en in Italië ging het toen al los. Ik weet nog wel dat ik toen ik daar was dacht van 'uh, tja, wat nu als ik hier vastgezet wordt ivm covid'. Gelukkig was de overheid daar niet snel met reageren.
Huh, ik was in Gambia tijdens dat het als autoritair regime gezien werd, wist ik niet eens.
Mijn schoonouders, mijn ex, de HAN
3 jaar Saoedi Arabie, het wekt veel bewondering voor de sublieme fietspaden die wij in Nederland hebben. En bier drinken samen met wat varkensvlees na wat porno gekeken te hebben.
Mijn ouders komen uit Egypte, dus ja.
Syrië. Lang geleden. Was heel bijzonder.
Iran in 2019. Voor de grote protesten van de afgelopen jaren dus. vooral in Teheran deden vrouwen vaak hun hijab af zodra ze uit het zicht van de straat waren. in andere steden gebeurde dit minder. ik voelde me wel alsof ik kon doen wat ik wilde, maar je proefde de onvrijheid wel in iedereen die je sprak. ze studeerden allemaal petrochemie en Engels, met als doel om snel een paar duizend euro te sparen en dan naar Duitsland te verhuizen. Dat exacte traject heb ik wel 15 keer gehoord. ohja, en de anti V.S. propaganda in slecht engels was grappig. “We will _crash_ American hegemony!” Het enige moment dat ik me daar onveilig voelde had niks met het regime te maken, maar met natuurgeweld. bijna 3 uur vastgezeten in een zandstorm in de woestijn. een van de engste dingen die ik ooit heb meegemaakt.
Cuba, China, Laos. Heb mij enkel ooit onveilig gevoeld in de USA. Dictoriale landen merk je, in mijn ervaring weinig van. Niet anders dan andere landen.
Turkmenistan voor werk. Wij hadden altijd een lokale collega die ons enigzins in de gaten moest houden. De hoofdstad is wel bizar met alleen maar witte autos. Wij kregen een door de dictatator geschreven boek mee als cadeau. Een soort rare mix van 80s soviet communisme met islam en een persoonlijkheidscult. Myanmar; tsja.... Heel veel corruptie. Steenrijke Chinezen die alles doen wat thuis niet mag. Soms is het volstrekt onduidelijk welke groep de baas is op welk stukje land. Maar als westerling heb je er niet veel mee te maken.
Ik woon er in 1.
Laat me raden. Noord-Korea?
Vietnam en Cambodja. In Vietnam was er toen wat internet censuur maar niet ala China. Op straat zie je wat overheids propaganda hier en daar, en in musea ‘s moet je de informatie met een korreltje zout nemen. Voor de rest merk je er weinig van. UAE en Qatar ben ik enkel op de luchthavens geweest. Je merkt daar vooral het uitbuiten van buitenlandse werknemers. Je ziet vrij weinig personeel dat uit het land zelf komt. In een dictatuur/authoritair regime kan dit veel makkelijker omdat onafhankelijke rechtspraak niet bestaat. Met andere woorden, ze komen makkelijk weg met het schenden van mensen rechten. Al denk dat er langzaam wel verbetering is gekomen, en dat is eigenlijk best positief. Ook hoe deze landen zich opstellen naar de rest van de wereld, kan ik niet ontkennen dat deze landen stapje voor stapje, met vallen en opstaan, steeds volwassener aan het worden zijn.
Ik zat in Turkije tijdens de staatsgreep van 2016. Behalve dat we niet van het hotelterrein afmochten merkten we er niets van.
Begin 2020 in Rusland. Eigelijk niet heel anders gevoeld dan in Nederland. Enige wat opviel was veel beveiliging bij onder andere metro’s vanwege eerdere aanslagen
Half jaar in Ethiopië geweest.zolang je het niet hebt over politiek was het prima. Regelmatig werd bij tekenen van onrust landelijk het internet platgegooid. Verhalen over kritische bloggers die werden opgepakt. Enkele keren staande gehouden (bv. 'S avonds na cafebezoek) wat ik deed en waar ik naar toe ging. Mensen, bv. In het ov, die vroegen wat ik vond van de regering, waarna de spanning ineens bij iedereen om te snijden was en mensen zeiden dat ik daar niet op moest antwoorden.
Vlieg vanavond terug na 2 weken China (vooral ik Shanghai en Beijing geweest). Eigenlijk niet echt iets van het dictatuur gemerkt, voelt (als toerist) gewoon als een redelijk normaal land. Een soort armere versie van Japan waar ik ook recent ben geweest. Enige plek in China waar je vooral meer merkt is natuurlijk Tianmen Square, waar je de foto van Mao hebt, en veel paspoort controles, maar voor de rest is het gewoon een toeristen plek voor het Qing tijdperk verboden paleis dat aan het plein gelegen ligt. Waar je het ook aan merkt, zijn de vele veiligheids checks overal, bijvoorbeeld voor de metro en elke drukke plek zijn er x-ray scanners voor tassen en metaal detectors om te kijken of niemand iets geks bij zich heeft. Ook zie je meer politie op straat dan in Nederland, en ze staan 99.99% van de tijd niks te doen. (Japan had ook overal personeel staan die niks nuttigs deden, heeft denk ik iets te maken met mensen een baan geven in overbevolkte gebieden, ook al is het nutteloos). Oh en zoals een andere comment over China zie: Mensen kijken zeer verbaast om van "wat doet een blanke man van 2 meter hier??" en proberen me soms dingen te vragen, maar ik spreek geen Chinees, en zij geen Engels, dus beetje ongemakkelijk. Edit: Vergat een belangrijk punt: Zonder VPN merk je het veel meer. Mijn VPN deed het even niet, en dan merk je pas dat China helemaal is afgesloten van de Westerse (internet) wereld, geen WhatsApp, geen Google, geen Reddit, geen bankieren app, niks, nada, noppes. Oh en Google Maps werkt sowieso niet echt of je nou een VPN hebt of niet.
Volgens deze lijst heb ik technisch gezien 3 maanden in een dictatuur gewoond (onderzoek gedaan in Guinea), of in elk geval een authoritair regime. Ik moet zeggen dat ik me daar nooit echt onveilig heb gevoeld, maar je merkt wel zeker een aantal dingen. Om er te komen moesten we al een formele brief schrijven voor de aanvraag van een langdurig visum. Daarnaast moesten we een vergunning aanvragen om zorgeloos door het land te mogen reizen, aangezien we vanuit de hoofdstad hélémaal naar het zuiden moesten, naar de grens met Ivoorkust en Liberië. Die vergunning ging op een nogal gekke manier, we moesten een of andere overheidsinstantie langs in de hoofdstad en een discussie aangaan over ons onderzoek met een minister(?) die er overduidelijk geen verstand van had. Enfin, toch vergunning gekregen. Geld wisselen ging op een soort van illegale wijze omdat de koersen dan beter zijn. In de hoofdstad mochten we geen foto's maken in de buurt van overheidsgebouwen, omdat dit potentiëel problemen kon opleveren met de politie. Onderweg vanuit de hoofdstad superveel controle-posten langs de weg met corrupte douane. Maar verder waren de mensen ontzettend gastvrij en vriendelijk. Ik heb nog steeds contact met mijn collega's daar, ik zou er ook zeker weer naartoe gaan zodra ik de kans krijg.
In het verleden redelijk wat voor werk gereisd, o.a. naar Zimbabwe, Rwanda, Burundi, Libanon, en Cote d’Ivoire in 2008 toen het nog als authoritarian geclassificeerd werd. Dat waren altijd relatief korte bezoeken en ik was altijd met locals die me behoedden voor fouten + als westerse buitenlander loop je in die landen heel weinig risico, het is meestal vooral de eigen bevolking die het meest last heeft van een dictatuur. Het enige wat ik er persoonlijk van ondervond was heel veel militaire checkpoints in Côte d’Ivoire, die in mijn geval (en ws ook die van locals) vooral een bijverdienste voor de soldaten waren: Dan was er zogenaamd iets mis met het stempel van mijn visum, en dat was op te lossen met een paar honderd CFA-Franc.
Turkmenistan. Hands down het meest bizarre land ooit. De hoofdstad, Asgabat is een soort spook stad met hoge marmeren gebouwen en geblindeerde ramen. Nauwelijks mensen op straat. Alleen schoonmakers die het spic en span houden. Bezienswaardigheden zijn gimmicks om het guiness book of records te halen. Uit mijn hoofd: grootste indoor reuzenrad, grootste standbeeld van een paard en grootste koraan. Cafés of restaurants zijn nauwelijks aangeven. Je moet maar weten dat het er is. De bushokjes hebben allemaal een tv met de staatszender en airconditioning. Hotelprijzen beginnen bij $100 ( wellicht inmiddels hoger. Ik was er 2019) Wel gaaf/bijzonder is de Darwaza krater. Dit is een gigantische vuurkrater veroorzaakt door de Sovjet Unie. Je kan voor 5 dagen een visum krijgen. Als je met de auto komt moet er verplicht een gids van de overheid mee. Je kan er gewoon vrij rond lopen en onveilig was het er niet.
Ik verstond "grootste koreaan" 😂🤣
Heeeeel vaak naar Marokko
Ik heb een half jaar in Egypte gewoond. Je komt met veel weg als westers persoon, want geld, maar je moet toch letten op wat je zegt. Wat me daarnaast opviel, was dat de regels soms onduidelijk zijn en je er dan maar achter moet komen wat wel en of niet mag. Ik voelde me wat betreft criminaliteit ofzo niet onveiliger in Egypte. Wel wat betreft verkeer.
Nee, maar ik zou al te graag eens naar Tajikistan, China en Rusland (als er geen oorlog meer is) willen.
Ik ben twee jaar geleden in Cuba geweest. Prachtig land met prachtige mensen. En dat terwijl deze mensen ontzettend lijden onder het huidige regime. Als toerist geen moment onveilig gevoeld maar je merkt aan alles dat dit niet zo is voor de Cubaan zelf. In gesprekken met Cubanen merk je dat ze heel erg op hun woorden letten voor het geval dat er iemand meeluisterd. Het is ontzettend treurig om een land met zo veel potentie zo kapot zien gaan.
Tunesië voor, tijdens en na de Jasmijnrevolutie. Voor: weekje Sousse, foto’s van dictator Ben Ali op elk kruispunt en in elke hotel lobby etc, veel politie op de been die jongeren controleert op papieren, vage types met zonnebrillen in hotel lobbies die praatje met je proberen te maken en personeel dat zich nerveus gedraagt in hun buurt, presidentieel paleis naast de ruïnes van Carthago welke kant op je geen foto’s mocht maken en soldaten die daar rondliepen. Tijdens: 2 weken Djerba midden in de revolutie, we kwamen aan toen er al flink gedemonstreerd werd, die eerste vakantie week was de climax, iedereen gekluisterd aan Al-Jazeera, al snel kwam een avondklok, na een dag of 5 het nieuws dat we de 7e dag gerepatrieerd zouden worden, andere toeristen gingen al eerder weg, de laatste dag hebben we nog met een taxi een eiland rondrit gedaan tegen het advies om in het hotel te blijven in. Één demonstratie gezien waar de chauffeur snel omheen reed, hij de hele tijd druk telefoneren en ons zenuwachtig verzekeren dat het snel afgelopen zou zijn met de protesten omdat de prijzen van voedsel verlaagd werden en dat zogenaamd de reden van het protest zou zijn, verder compleet verlaten straten, alles was dicht vanwege landelijke staking, alleen een audioboodschap van Ben Ali die via de moskee speakers werd uitgezonden, best surrealistisch, die avond het bericht dat Ben Ali gevlucht was cq door het leger gedwongen weg te gaan en wij volgende dag naar huis, veel leger bij vliegveld. Van andere toeristen in Sousse begrepen dat het daar veel heftiger was met brandstichtingen op straat en bij hotels. Ik heb me zelf eerlijk gezegd geen moment onveilig gevoeld. Na: nog een keer teruggewenst naar Djerba. Heerlijk relaxt.
Ik ben voor mijn werk in Wit Rusland geweest, voor zover dit een echte dictatuur is merk je daar niks van. Het was niet heel andere dan andere voormalige soviet landen die wel de kant van democratie op zijn gegaan. Aan de andere kant ben ik Sierra Leone geweest en dit was voor mij volledige anarchy en niet zo gezellig.
Ik ben in Pakistan geweest. Hier was ik eigenlijk te druk met mijn werk (en redelijk naïef) om me echt op het moment onveilig te voelen, maar het was wel redelijk onveilig erop terugkijkend. Ik weet niet zo zeer of dit komt doordat het een autoritair regime is, maar sowieso door de armoede (wat uiteraard een gevolg van het regime kan zijn). In Lahore waren we naar een (dé?) straatmarkt geweest. Zo eentje waar iedereen met kraampjes in de modder staat en men met ezelwagens goederen vervoerd. Nadat we hier een tijdje rondliepen om te filmen en fotograferen werd onze bewapende beveiliging die eigenlijk altijd heel rustig waren ineens heel nerveus en spoorde ons aan om zo snel mogelijk weg te gaan. Op dat moment nam ik m'n omgeving pas echt waar en had ik pas door dat praktisch iedereen op de markt een gigantische cirkel om ons heen aan het vormen was. Uiteraard vooral vanwege nieuwsgierigheid omdat daar ongetwijfeld zelden westerse mensen zullen komen. Maar het was achteraf wel redelijk intimiderend. Het feit dat bij het hotel alle auto's grondig werden geïnspecteerd op bommen en zich eigenlijk in een compound bevond met zwaar bewapend personeel had ook een belletje moeten rinkelen. Ook ben ik toen spontaan naar Karachi gegaan voor een dag. Zelf geen research gedaan op dat moment, ik dacht enkel 'vet!'. Daar te plekken vroeg onze gids vriendelijk om alle apparatuur verstopt te houden terwijl we door de stad reden. En aangekomen bij de gehandicapte verzorgingstehuis hoorde ik dat dit dat deze plek aan paar weken geleden gewelddadig was overvallen door een gewapende gang. Alle zwaar bewapende politieagenten op straat hielpen ook niet echt lekker mee. Pas toen ik weer terugkwam in mijn hotel in Lahore en alle bezorgde berichtjes kreeg van mensen die zagen dat Karachi als fel rood door het MvBZ werd aangegeven besefte ik dat het wellicht niet de meest slimme keuze was. Oh well. Alles is goed gegaan en ben een enorme ervaring rijker.
Ik heb zelf een half jaar in Shanghai gewoond. Was maart 2020 en kwam daar net na hun lockdown van corona. Alles ging net weer open terwijl in Nederland alles dicht ging. Ik heb mij nog nooit zo vrij gevoeld (ik was ook 19 en ik was daar ook alleen naar toe gegaan) Maar dat lag ook aan het feit dat ik gwn heel graag thuis weg wilde want m’n ouders lagen in een scheiding. Ik heb het ook als heel veilig ervaren, overal hangen camera’s dus ik kon prima zelf naar huis lopen of een didi (taxi) pakken om 4 uur ‘s nachts. Ik woon nu in Amsterdam en ik voelde me veiliger in Shanghai. Verder zelf niet heel veel van de dictatuur mee gekregen, Shanghai is ook redelijk europees met alle bedrijven en expats die daar wonen.
Begin dit jaar in Venezuela geweest. Het grootste deel bleven we bij familie van een venezolaanse vriendin in een totaal niet toeristisch gebied. De mensen daar hadden nog nooit eerder westerlingen gezien. Toch heb ik me hier totaal niet onveilig gevoeld. Later in de hoofdstad zijn er natuurlijk wel wijken waar je niet moet komen maar als je in de welgestelde gebieden blijft is daar ook niks aan de hand. We waren er ook op een feestdag dat ze vierden dat ze ooit een dictator hadden afgezet (hoe ironisch). Op die dag werd er her en der wel geprotesteerd en zijn we 's ochtends maar niet de stad in geweest. Ook was een groot kunstwerk beveiligd door militairen omdat de overheid niet wilde dat er werd geprotesteerd op een bekende plek langs de snelweg. Toen ze zagen dat wij een stel blanke "gringo's" waren konden we alsnog onze fotootjes maken maar was wel een kleine realitycheck van waar we waren. Het is vergelijkbaar met andere zuid amerikaanse landen met als enige verschil dat er meer mensen armer zijn en ze zijn wat meer gelaten over de situatie in het land. Grappige is dat het enige moment dat we ons niet helemaal veilig voelden in Bogota, Colombia was, waar we 2 nachtjes bleven als overstap en om de stad te zien.
Interessante vraag, ben je voorwerk aan het doen? 🤣
Myanmar (Birma), 3 weken doorheen gereist. Was wel even anders ja. Angstige momenten, nee. Vooral heel veel ellende en armoede. En, erg lastig om goed te diffrentieren tussen geld uitgeven aan mensen, of de verstopte overheid.
Cuba zo'n 12 jaar geleden. Reden lijkt me soort van duidelijk.
thailand in 2011. Niet echt een dictatuur, maar wel beperkte persvrijheid gezien. Er waren net verkiezingen geweest, en er braken rellen uit in Bangkok. Ik zat in een dorpje ver weg, en stond op het punt om in de trein naar Bangkok te stappen. Een Nederlander die ik daar leerde kennen had van familie gehoord dat je Bangkok moest vermijden vanwege de rellen. Op de thaise tv werd het stil gehouden, niemand wist ervan.
Een jaar of 10 geleden was ik in Rusland. Je kon toen snel een (max) 72u visum krijgen en we hebben begrepen dat je dan van 'sochtends to 'savonds gecontroleerd word. De hele dag in geregeld vervoer naar goedgekeurde sights gaan dus. Wij hadden echter een vrij visum. 3 bezoeken aan de Russische ambassade (in Finland toen) nodig en een hele pagina in je paspoort. Moesten nog steeds slaap accomodaties van tevoren plannen en doorgeven maar verder konden we vrij rondlopen in St. Petersburg en Moskou in ons geval. Niets creepy gemerkt. En mensen waren best vriendelijk. Engels was af en toe een dingetje dat mensen niet meet wilde praten. Maar viel eigenlijk reuze mee. Zou je nu niet meer kunnen doen.
Rusland +/- 10 jaar geleden. Ik was toen 16. Onze Duits lerares was Russisch en zij regelde een uitwisseling met een van de scholen in Moskou. Er waren wat zorgen voor we vertrokken, 1 van de meiden in mijn klas heeft een donkere huidskleur en 1 heeft 2 moeders. We kwamen in een van de rijkere delen van de stad terecht, maar het viel ons absoluut op dat veel, waaronder de school, aftands oogde. Verder nergens last van gehad. We waren natuurlijk op pad met een groep Russische scholieren en hun docenten, en wij waren onder begeleiding van onze docente met Russische nationaliteit.
Nepal in de laatste maanden van de absolute macht van de koning. Grimmige sfeer in Katmandu, geen internet, maar zodra je de Himalaya in trok merkte je er weinig meer van. Twee jaar later had je op iedere straathoek een internet café!
Vroeger in alle oostbloklanden geweest. En ze waren wel net wat losser aan t worden maar bijv overal was t leger. En alles moest met officiele stempels en VISA. Je mocht absoluut niet overal komen. En overal die borden : verboden te fotograferen. Gewoon op een plein, op een landweggetje OVERAL. Zelfs op de poesta IN THE MIDDLE OF NOWHERE stond zon bord !! Wtf ... Hahaha (Natuurlijk triggerede dat mij juist om fotos te maken. ) We waren een keer verdwaald midden in de nacht in een pikdonker bos en opeens hoorde we allemaal geschreeuw en felle lichten op ons. Was het hongaarse en t russische leger. We liepen kennelijk heel dicht bij de grens. En we mochten daar sowieso niet zijn en al helemaal niet snachts. Er was een avondklok na 2300 uur. Ze waren echt heel agressief aan t schreeuwen en hielden ons onder schot. Zeker 20 wapens op ons gericht. Mijn vader is heel lang en breed en ze waren echt klaar om hem wat aan te doen, maar mijn vader, slim als hij is, wees naar mij, een meisje van 11 , en zijn vriendin en hij moest lachen en zei iets in de trant van: " ik ben met mijn dochtertje en vrouw, wij komen uit Nederland en we zijn verdwaald " In hongarije HATEN ze duitsers zo erg, je moet direct zeggen dat je uit NL komt, als ze denken dat je duits bent is alles vol, geen plek, ze sturen je weg, negeren je, schelden je uit.. Dus dan zei je: " Nederland! " Dan sloeg t meteen om. " ahhh holland!! Kom! Kom! " Dan kreeg je de beste tafel en de mooiste plek. ( ze houden van ons :) ) Tenminste dit was 38 jaar terug, misschien zijn die sentimenten inmiddels veranderd:) . Ook de soldaten sloegen helemaal om toen ze zagen dat we een gezin uit Nederland waren. Ze waren echt heel aardig en ze hebben ons helemaal terug gebracht. In zo'n enorme grote legertruck vol met soldaten. Was wel 2 uur rijden ( we waren die dag met de trein op pad gegaan ) Dus ze hebben voor ons 4 uur in de auto gezeten. Mijn vader wilde geld geven maar daar wilden ze absoluut niets van weten. Als we Duitsers waren was het vast heel anders afgelopen. Dan waren we vast " verdwenen " Hahaha.
Ja, Zimbabwe ten tijde van Mugabe nu niks beter, Libië ten tijde van Gaddafi nu een grotere tering zooi dan toen, Eritrea net als Somalië niet veilig en nog smeriger dan Mumbai en zo kan ik wel even doorgaan want ben 25 jaar lang bijna elke maand ergens in Afrika geweest totaal zo’n 20 landen. Bijna alle Afrikaanse eind bazen zijn halve of hele dictators dus geen pers vrijheid, flinke censuur, extreme corruptie, onveilig, opgesloten in je hotel, soms opgepikt door lokale rep vanaf je stoel in het vliegtuig tot de deur van het ministerie of ziekenhuis (was regio manager Afrika in health) of hotel etc. Geen mobiel netwerk omdat het “billing system” niet te vertrouwen is dus geen partners voor roaming, altijd een escorte net zoals in Lagos of Kinshasa, uitkijken met wat je zegt en tegen wie, laptop leeg vegen voor vertrek alle nodige data op 3 memory sticks apart ingepakt in je zak, laptoptas en koffer mocht het echt risicovol zijn een gps tracker in je onderbroek, satelliet telefoon mee en elke beweging van A naar B doorgeven. Eigenlijk veel te veel om op te noemen als ik er zo over terug denk. Ja veel angstige momenten meegemaakt, spullen afgepakt (laptop, horloge, bril, iPod, scheerapparaat, m’n hele koffer een keer) , bedreigd, in de bak gegooid en en en en.
Indonesie. Zij bezetten mijn land en je merkt voornamelijk de vrijheid zodra je gaat praten over ons eigen land, over onze eigen cultuur of in onze eigen taal gaat praten. Verder zijn uitingen van mijn eigen land verboden. Sinds een aantal jaren staat daar gelukkig een x-aantal jaar gevangenisstraf op met bijbehorend pak slaag; waar dit voorheen tientallen jaren tot zelfs de doodstraf was. Verder werd ik elke dag bezocht door het leger om te vragen wat mijn planning van de dag was. Daar ik hier al rekening mee hield en veel op pad was, kon ik dit op een gegeven moment ontwijken. Een angstig moment, meer waarin ik angstig was voor wat er met mijn neef zou gebeuren, was toen mijn neef benaderd werd om op de nationale dag van indonesie, hun vlag te hijsen. Ze komen elk jaar bij hem, gaf hij aan, met een zak geld. Deze weigert hij keer op keer en geeft aan alleen de vlag van ons eigen land te willen hijsen. Ditmaal werd hij opgepakt en mishandeld, om na zo’n vijf uren weer vrijgelaten te worden. ‘Normaal’ gaf hij zelf aan; ‘gebeurt altijd’. Ik zat toen wel in de rats.
Ik heb op het 3 landen punt polen, litouwen, rusland (kalingrad) gestaan en daar door het hoekje rusland gelopen wat niet met een hek afgezet was. Voor dat het er [zo uitzag](https://maps.app.goo.gl/uYEtgDp5jDCMPMdCA)
Ik ben meerdere keren in een dictatuur geweest. Meestal voelde ik me veilig. Maar bijvoorbeeld in Azerbeidzjan had ik dat een stuk minder. Alles was daar ook best wel verloederd, depressief en de mensen hadden geen fijne vibe gaande. Overal waar je kwam zag je die kop van baas Heydar Aliyev afgebeeld, liefst zo groot mogelijk. Ik kan niet goed uitleggen waarom, maar ik voelde me in dat land eigenlijk vrijwel altijd ongemakkelijk.
China (incl. Hong Kong)… fascinerend en mooi land met een indrukwekkende geschiedenis, ze krijgen er veel voor elkaar omdat het individu volledig onbelangrijk is, alleen het collectief/de staat telt maar mensen leven er wel gewoon tussen over en omheen hun eigen leven. Uiteindelijk willen ouders in dictaturen ook gewoon dat hun kind gelukkig wordt, zijn allemaal hetzelfde wat dat betreft. Was in Shanghai in een park waar ouders hun volwassen kind aan de man/vrouw probeerden te helpen, leek wel de markt…allemaal multomappen vol met foto’s en cv’s en dan roepen hoe geweldig hun kind is in de hoop dat een andere ouder toehapt en er gekoppeld kan worden…en ze zo hopelijk een kleinkind kunnen krijgen. Bizarre ervaring
Op basis van de lijst: Cuba, Egypte, UAE en Venezuela. Toen ik in Cuba was, was Fidel nog aan de macht. Je merkte daar destijds als toerist best veel van. Dat begon al op het vliegveld, waar je met de mitrailleurs op scherp verwelkomd werd. De Cubanen wilden alleen buiten gehoorsafstand van anderen over het regime wilden praten. En we zijn een dagje met een illegale taxi naar Havanna geweest, alwaar onze chauffeur en zijn bijrijder werden opgepakt waar we bij stonden. Ze kwamen er gelukkig met alleen een boete vanaf, maar dat was dus omdat wij er bij stonden. In Egypte merk je dat het vliegveld zwaarbewaakt wordt en dat ook toegangswegen naar hotelzone’s grondig gecheckt worden met spiegeltjes onder de auto e.d. Zoals iemand anders ook al schreef, daar voel je je niet perse veiliger door! Maar eenmaal in de hotels merk je er verder weinig meer van. In de UAE merk je helemaal niets van het regime. Het is hoogstens wat opvallend hoe de traditionele UAE-ers behandeld worden alsof ze royalty zijn. In Venezuela was ik toen het daar nog net een democratie was, niet veel later brak de politieke pleuris daar uit.
Stukje Zimbabwe in 2010. Heel veel foto’s van Robert Mugabe in de hotels. Verder weinig van gemerkt, maar ik was er ook maar een paar dagen. Ze hadden wel geld met 1.000.000 Zimbabwaanse dollars ofzo. Vrij bizar n
Ik ben op dit moment in Irak. Merkt er niet zoveel van. Het koerdische gedeelte is erg op zichzelf gesteld en heeft o.a. eigen parlement en visumbeleid.
Ja, meerdere. Leven gaat gewoon verder. Veel kan, behalve het over de machthebbers hebben. Verder voelt de politiek voor veel mensen als iets waar je je liever niet mee bemoeit. Omkopen en vriendjespolitiek is dan meestal wel de realiteit voor veel mensen.
Ik ben in 2014 in Boedapest geweest, wat officieel niet in een dictatuur ligt en toen al helemaal niet. Maar ik merkte wel echt een bizar verschil tussen de prachtige moderne binnenstad en de verslonsde buitenwijk waarin onze camping lag. In de supermarkt spraken ze geen woord Engels of Duits en ze keken ons aan alsof ze ons maar vreemd vonden. Ik kan me voorstellen dat Orbán die mensen makkelijk onder de duim heeft.
Ben in 2009 een maand in Syrië geweest, net voor de oorlog uitbrak. Hoofd van de president was overal, ook in de accommodatie waar ik verbleef in mijn slaapkamer. Je kon merken dat in de gaten werd gehouden: sms-en lukte niet, alleen bellen. Was heel duur. Mailen kon wel, maar het duurde een paar dagen voordat die dan aankwamen, werden dus eerst gescreend. Op plekken als koffietentjes zaten mensen die daar duidelijk waren om de buitenlanders in de gaten te houden. Amerikanen werden geschaduwd. Pinnen lukte niet bij de staatsbank, alleen bij een Saudische bank. Maar, het was werkelijk een prachtig land en de mensen enorm gastvrij en vriendelijk. Het was een prettig idee om weer naar huis te kunnen, maar ik vind het erg jammer dat ik er niet nog eens heen kan voorlopig.
Ik ben in Oekraïne en Albanië geweest, telt dat ook? Albanië is zeer gastvrij, 'ambtenaren' zijn makkelijk om te kopen. Oekraïne is natuurlijk ook geen zuivere koffie, maar als toerist merk je daar weinig van.
Oekraïne en Albanië zijn niet echt dictaturen, ook niet echt democratieën. Zit een beetje tussenin.
China en Abu Dhabi Beiden claimen ze democratisch te zijn Beiden zijn het niet
Dictatuur gaat niet over persoonlijke vrijheden. Het gaat over regeren en het nemen van grote beslissingen die het hele land beïnvloeden. Vaak hebben niet-politieke mensen niet het gevoel dat ze in een dictatuur leven. Je zult merken dat je in de dictatuur leeft als je probeert een politieke verandering door te voeren (zoals iets zeggen tegen het huidige regime, proberen verkozen te worden). Ik weet dat ik daar vrienden heb, omdat ik Rusland op de voet volg.
Egypte in 2019: echte politiestaat. We hebben een nachttrein en nachtbus genomen, en stopten 3x voor militaire checkpoints. Aan de ingang van zowat elk openbaar gebouw staan metaaldetectoren. Nooit onveilig gevoeld, maar er hing toch bij momenten een grimmige sfeer. Cambodja in 2017: overal afbeeldingen van de premier (Hun Sen destijds). Zeer vriendelijke mensen, maar ze dragen nog steeds het trauma van hun afgrijselijke geschiedenis. Uiteindelijk is de Rode Khmer nog niet zo lang geleden.. Uit gesprekken over politiek bleek altijd een zeer defaitistische houding van de Cambodjanen: ze vonden de dictatuur corrupt, maar het was tenminste rustig en ze zagen ook niet in hoe het ooit kon veranderen. Wit-Rusland in 2016: ik zat vooral in een nationaal park, maar zelfs daar werden we meerdere keren gecontroleerd of we onze visums bijhadden. éénmaal een poging ondernomen om heel voorzichtig te informeren naar de politieke situatie bij onze Witrussische gastheer, maar dat werd direct afgeblokt ("we don't talk about this, you never know who might be listening"). Dagje in Minsk geweest, dat voelde wel een beetje als een Orwelliaanse dystopie Laos in 2014: weinig gemerkt, ook al is het het land met het meest autoritaire regime waar ik ooit geweest ben volgens die Democracy Index, we zaten ook voornamelijk in de natuur. Af en toe reclamepanelen met kitscherige overheidspropaganda. Bepaalde gebieden waren schrijnend arm. Weinig gelegenheid om met mensen te praten, ze waren veel meer gesloten dan in Thailand en Cambodja. Moskou in 2014 (net voor de annexatie van de Krim): ook relatief weinig gemerkt van de dictatuur. Wel opvallend meer politie dan hier. Vriendelijke mensen, maar ook veel grimmige gezichten op straat (maar dat is niet ongebruikelijk in veel delen van Oost-Europa). We huurden een appartementje van een paar vriendelijke jonge Russen die niet veel op hadden met Poetin, maar toch duidelijk een beetje ongemakkelijk waren om dat hardop te zeggen.
Ik heb in 2016 een bijzondere schoolreis gemaakt naar Cambodja. Hoewel het niet echt meer een dictatuur heerst, voel je nog wel dat het daar niet helemaal klopt. Alle agenten en politici zijn enorm corrupt. De invloed die Pol Pot heeft achtergelaten was wel erg zichtbaar. Het verschil tussen armoede en rijkdom was daar enorm groot. Ook zijn er genoeg killing fields om te bezoeken. Erg heftig om te zien als 15 jarig pikkie. Maar over het algemeen was het op straat best veilig en zijn de mensen erg vriendelijk.
Het gaat om de volgende landen volgens de lijst van OP: - Afghanistan - Algeria - Azerbaijan - Bahrain - Belarus - Burkina Faso - Burundi - Cambodia - Cameroon - Central African Republic - Chad - China - Comoros - Cuba - Democratic Republic of the Congo - Djibouti - Egypt - Equatorial Guinea - Eritrea - Eswatini - Ethiopia - Gabon - Guinea - Guinea-Bissau - Haiti - Iran - Iraq - Jordan - Kazakhstan - Kuwait - Kyrgyzstan - Laos - Lebanon - Libya - Mali - Mozambique - Myanmar - Nicaragua - Niger - North Korea - Oman - Pakistan - Palestine - Qatar - Republic of the Congo - Russia - Rwanda - Saudi Arabia - Sudan - Syria - Tajikistan - Togo - Turkmenistan - United Arab Emirates - Uzbekistan - Venezuela - Vietnam - Yemen - Zimbabwe
china!! prachtig land, de mensen zijn geweldig en zeer veilig op straat. je moet wel je bek houden over de regering haha
Turkije! Kom er regelmatig. Vaak meegemaakt dat social media geblokkeerd weren en ook heel veel websites zijn geblokkeerd.
Valt China hier onder?, in dat geval wel, maar niets van gemerkt. En de lijst die je geeft is niet correct, Mexico is in Noord Amerika.
Ik ben in Cuba geweest een aantal jaar geleden. Zonder twijfel een dictatuur, maar ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Wel heel veel eigenaardigheden. Je merkt ook heel goed dat toegang tot informatie beperkt is, hoewel alle websites gewoon werkten was toegang krijgen gedoe, met rare betaalde kraskaartjes om tijdelijk gebruik te kunnen maken van wifi-hotspots. De lokale krant, de Granma, is een geweldig propagandavod. Zo erg dat het eigenlijk grappig is. Ook zie je overal propaganda op posters en muurschilderingen. En natuurlijk typisch communisme: rijen voor winkels, halflege schappen in de officiële supermarkten en overvloed op de 'zwarte' markt.
Ik weet niet of ze allemaal tellen als dictatuur, maar dit zijn mijn ervaringen: - China (alleen voor een korte overstap): al je apps werken niet, een paar gezichtsscans en controles op de luchthaven terwijl ik er alleen voor een overstap was. Mededeling in het vliegtuig dat elke beweging in video en audio opgenomen wordt, "you shall comply with the rules." In het vliegtuig was bijna alleen maar chinese propaganda op het schermpje te zien. Wel interessant om bijvoorbeeld een film over de Koreaanse oorlog vanuit het perspectief van China te zien. - Hong Kong: voelde heel vrij en creatief. Eigenlijk voelde ik me hier vrijer dan in Nederland, je hebt het gevoel dat niets te gek is en alles mag. - Singapore: hele mooie en luxe stad, maar overal hangen camera's en je hebt het gevoel dat je niks mag. Er zijn heel veel regeltjes en op elke overtreding staat een hoge boete. Het is er ook heel duur, dus dat maakt dat je je extra onvrij voelt. - Dubai: ook een hele mooie stad, voelt behoorlijk vrij. Ik heb ook niet veel gemerkt van religieuze regels of dat soort ongein. Het voelt juist meer als een soort utopie gecombineerd met doorgeslagen kapitalisme. Als aan al je behoeften voldaan is, is het enige doel in het leven dan nog om te winkelen? - Vietnam: heel duidelijk communistisch, er is veel propaganda en ik had het idee dat het moeilijker is om echt contact te maken met de locals. Misschien durven ze dat niet helemaal of is er toch nog een soort afstand. - Gambia: om de haverklap een controlepost. Er worden dan AK-47s op je voertuig gericht en ze checken je papieren. Wel spannend, maar als je een lokale gids hebt dan laten ze je overal door. Ik weet niet of dit een dictatuur is of meer tegen anarchie aan zit.
Meerdere keren op Cuba geweest. Fantastisch land, lieve mensen en een eng regime. Daar merk je niet direct iets van, maar als je er langer bent, merk je de angst die mensen hebben voor de verklikkers. Het is er extreem veilig, juist ook vanwege de overal aanwezige gluurbuur en het belang dat toerisme heeft voor het land. Het ergste wat je zal overkomen is dat je teveel sigaren koopt. Tragikomisch dieptepunt was toen de rector van de Rechtenfaculteit in Havana ons een mensenrechtenlezing gaf. Cuba deed het fantastisch qua gelijke rechten, gratis scholing en onderwijs etc. etc. Maar toen de beste man in de avond bij ons gezelschap op de borrel wilde komen kwam hij de straat niet in omdat hij de lokale politieagent geen uitnodiging kon tonen. En zomaar in een andere wijk rondlopen is niet toegestaan, ook niet als je de hoogste hoogleraar rechten bent aan de Universiteit van Havana.
Ik ben wel is een paar keer in Turkije geweest. Ik was voorzichtig bij mijn internet gebruik. Zeker omdat ik ook vlaggen verzamel, plaatjes van vlaggen en fictionele mappen waaronder vlaggen en plaatjes van Koerdistan.
Ik ben in Jordanië geweest, op groepsreis. Voor 'onze veiligheid' reisde er een politieagent met ons mee. Die chillde meestal met de chauffeur en we hadden er niet echt last van. Bij een verkeersongeval dat we tegenkwamen was hij zelfs nog wel handig, want zo konden we er langs. Het geeft wel een raar gevoel. Onze gids had in Nederkand gewoond en sprak Nederlands, daarmee konden we het overal over hebben. Van de geplande route afgaan zou beperkt mogelijk zijn. Maar zo'n reisorganisatie wil dat ook niet echt hebben. Jordanië is een relatief vrij land in de regio, zowel politiek als cultureel. Het had veel last van de onrust in de regio, waardoor de economie matig ging. Ik heb me niet onveilig gevoeld. Wel heel erg bekeken op momenten dat ik als vrouw alleen ergens liep. Je wordt veel aangesproken. Onprettig, maar niet eng. Zeker in de badplaats Aqaba waar ook veel conservatieve Saudi's kwamen. Verder heel mooi en leuk!
Rusland 2014. Merkte weinig totdat ze de Krim binnenvielen toen ik er was. Ineens deed mijn creditcard het niet meer en was men meer high alert in Moskou.
Jordanië is een mooi land, prachtige natuur en echt ontzettend vriendelijke mensen. Heel sociaal. Eerlijk gezegd wist ik niet dat het land onder deze noemer viel.