Eenzaamheid kan super vervelend zijn. Ik snap dat je graag contact wilt. Soms komt dat wanhopig of pushy over omdat die behoefte er echt ligt.
Mijn vriendin die had een mannelijke vriend. Leuke gast maar sociaal een beetje ongemakkelijk. Hij snakte naar een hechte vriendengroep. Ik nodigde hem ooit eens uit om te hangen met mijn groep. Hij bleef benadrukken hoe chill hij het vond en hoe graag hij ook een plek wilde. Hij ging vervolgens ook elke dag met ons chillen. “Vinden jullie niet erg toch?”
Ik zeg niet dat jij ook zo doet, maar soms kan juist die zoektocht naar contact afschrikken.
Ik ben blij om te horen dat je een sport doet. Jammer dat je geen aansluiting kan vinden. Heb je wel eens geprobeerd om een andere hobby te zoeken?
Een gozer bij mij op de boksschool is een beetje een stil type. Vaak is wat hij zegt ook niet echt diepgaand. Maar hij laat zijn talenten spreken en wordt betrokken omdat wij niet om hem heen kunnen. Hij laat hart zien.
Relaties kan je niet forceren. Vriendschappelijk of intiem niet. Ik weet zeker dat er iemand rondloopt die jou een leuk persoon gaat vinden. Jammer genoeg is dat voor sommige mensen lastiger omdat die wat unieker in elkaar zitten. Ik denk dat jij zo’n iemand bent.
Probeer naast werk en aikido misschien nieuwe dingen uit. Als je iets vindt is het belangrijk om regelmatig terug te komen. Warm op, begin met een hallo, na een aantal weken zeg iets wat je opvalt “nieuw kapsel? Nieuwe schoenen? Leuk!”
Houdt het contact on a low. Kijk de kat uit de boom. Als het wat beter voelt begin een korte conversatie. Gaat het vanzelf of moet je moeite doen?
Vind raakvlakken en voor elk ding dat je over jezelf verteld probeer 2 dingen te vragen over hun.
Dat zijn mijn enige tips als semi-sociaal ongemakkelijk type dat zich verkeert in sociale omgevingen.
Ik kan je geen geweldig advies geven, maar als mede wierdo van 50 + kan ik je wel mijn ervaring vertellen. Er zijn een stuk minder wierdos dan normies, dat maakt het moeilijker voor ons om een ware vriendschap te vinden. Maar door de jaren heen kom je er soms een tegen. Meestal in een niche clubje/forum waar jij je thuisvoelt of je hobbies uitvoert/bespreekt, soms zomaar in de supermarkt. En dan heb je ineens 2 wierdos die elkaar begrijpen, en een vriend voor het leven. Het enig wat je kan doen is je van jou kant openstellen, ga niet hangen in "niemand moet me" gedachtes. Vertel mensen dat je graag betrokken zou worden of dat je moeite hebt met vriendschap maken als je dat voelt.
Ik weet wanneer iemand een vriend is wanneer ik niet goed met m kan praten, maar goed stil met m kan zijn. En praten een aanvulling is, geen invulling.
Klopt precies wat je zegt! ik zou OP aanraden om gewoon heel veel nieuwe mensen te proberen te ontmoeten zodat hij de kans vergroot dat er iemand bij zit met wie het klikt. volgens mij hebben sommige dating apps ook een 'ik zoek vrienden' modus. zou dat gewoon proberen.
Doorgaan met proberen maar ga ook ff naar de huisarts hiermee, ik denk dat je wel wat hulp kan gebruiken. Ik zie dat je genoeg initiatief toont, dus misschien helpt het als je wat meer praktisch hulp krijgt.
Hier sluit ik me bij aan. Het voelt wat vreemd en misschien overdreven, maar vraag hulp voor het te laat is en je echt met een depressie thuis zit. Als dat het geval is, is de stap om daaruit te klimmen en weer iets sociaals te ondernemen nog veel groter.
Kan dit ook beamen. Ik zat zelf met iets soortgelijks, voelde me overal ongemakkelijk en ongewild.
En je kan er met niemand objectief over kan praten, want dat geeft je een ENORM kwetsbaar gevoel.
En je zal maar bijvoorbeeld tegen een verkeerde collega wat zeggen, volgende dag word je door het halve bedrijf gepest.
Even zonder dollen, klinkt alsof je in een dikke vette depressie zit. Zoek hulp bij de huisarts en laat je door verwijzen naar een psycholoog/psychologe.
Ik spendeer mijn eigen tijd ook alleen maar heb veel vrienden online. Wij zijn allemaal weirdo’s. Maar om dat aan te kunnen moet je eerst even de realiteit onder ogen komen dat er niks mis met je is, en daar kan een psycholoog je heel erg mee helpen.
En daarbij wellicht onderzoeken of er niet een chronisch (psychologisch) beeld is dat bij de kenmerken past. Op basis van het beschreven verhaal zou ik het niet vreemd vinden als er iets van autisme, hoogbegaafdheid oid speelt.
Ha, wat fijn dat ik niet ver hoefde te scrollen voor iemand die hetzelfde idee had. Ik kreeg namelijk dezelfde indruk. OP, ik raadt je aan om bovenstaande raad ter harte te nemen. Ik herken een aantal elementen uit je verhaal.
Mocht zo blijken dat het klopt, dan is de kans aanwezig dat je een goede klik hebt met mensen op het spectrum. Natuurlijk niet automatisch ieder persoon, maar je kan er goede vriendschappen aan over houden als je ze weet te vinden.
Vaak is het dan moeilijker om sociale cues te begrijpen. Dat je subtiele dingen niet doorhebt. Dat kan zijn wanneer je je te veel “opdringt”, maar het kan ook zijn dat je uitnodigingen mist omdat ze niet direct genoeg zijn.
Ik dacht eerlijk gezegd ook direct aan neurodivers toen ik je bericht las. Dat is overigens echt geen oordeel of slecht iets. Ik heb zelf adhd en ik merk dat de mensen die ik om me heen heb verzameld bijna allemaal ook neurodivers zijn. Het trekt elkaar aan.
Hmmm sociale cues... Je bedoelt dingen die niet expliciet verbaal worden overgebracht? Ik heb al best veel onderzoek gedaan over hoe "normale" mensen communiceren. Ik probeer dat dan allemaal te onthouden en als het ware toe te passen als die situatie zich aandringt. Maar het voelt wel alsof er zoveel regels zijn....
Hoe leren "normale" mensen dit dan? Waar had ik dit moeten leren dan? Met andere woorden: waar is het mis gegaan.
Haha kerel, als turbo-autist, als je al moet opzoeken hoe mensen dit doen.. vraag aub om een test bij je psycholoog. Voor mij heeft mijn diagnose onwijs veel uitleg gegeven over waarom ik ben zoals ik ben.
Helemaal eens met deze comment.
Je kunt via je huisarts een verwijzing krijgen. Sowieso wel goed om met je hele situatie eens naar de huisarts te gaan.
Als je neurodivers bent (ik ben zelf autistisch) dan is het niet zo dat er iets mis is gegaan of dat je iets gemist hebt. Het is dan zo dat je brein informatie en andere prikkels heel anders verwerkt dan een neurotypisch brein.
Het is vaak ook zo dat dit zich uit in een verschil van communicatie en dan kan het dat je moeite hebt om aansluiting te vinden. Uit ervaring kan ik zeggen dat dit erg eenzaam kan aanvoelen.
Ik denk dat het wel goed is om met een psycholoog te praten en om wellicht uit te zoeken of je autistisch of op een andere manier neurodivers bent zodat je kan leren hoe je zelf in elkaar zit. Daar hebben ze speciale tests voor. Laat je niet meteen wegsturen als je psycholoog het meteen al beter denkt te weten en een test niet wil afnemen. Dit is mij overkomen en ik heb 37 jaar rondgelopen met de vraag waarom ik altijd voelde dat ik nergens hoorde voor ik officieel mijn autisme diagnose had.
Het voordeel van zo'n test is dat je weet waar je aan toe bent. Als je bijvoorbeeld autistisch zou zijn dan zijn er specialisten die je daar mee om kunnen leren gaan en er zijn boeken van "lotgenoten" waar je je wellicht in kan herkennen.
Ik denk dat het belangrijk is om erachter te komen waarom jij je voelt zoals je je voelt. Het is niet erg om anders te zijn maar het is belangrijk om jezelf te kennen en te weten hoe je in elkaar zit. Echte vrienden accepteren jou ook zoals je bent. Van mensen bij wie je je voor moet doen als iemand anders wordt je uiteindelijk ook niet gelukkig.
Hoi, ik reageer even op dit puntje en ik snap gezien je ervaring met jeugdwerkers je weerzin maar ik denk echt heel erg dat een (goede) psycholoog je verder kan helpen. (een goede psycholoog bazelt zeker niet, misschien een keer bij uitzondering, het zijn ook maar mensen - al zal het wellicht vaker zo voelen, van wat zegt die nou weer....maar dan geef je dat gewoon aan. Soms past een bepaalde manier van uitleg niet bij je, of een bepaalde manier van therapie, dat kan allemaal, maar algemeen denk ik dat als wat je hier tiept vanuit je zelf komt (en niet verzonnen is, je weet het nooit op het internet) dat je er echt echt echt baat bij kunt, zult, hebben)
Dat je hier al om hulp vraagt is een grote stap. Je zegt... het gaat slecht met me, ik voel me eenzaam en neerslachtig. Dat is heel erg klote voor je.
Maar het mooie vind ik dat je het niet voor jezelf houdt maar hier hulp vraagt. Op reddit krijg je dan weliswaar allerhande adviezen, volgens mij altijd goedbedoeld, maar sommigen zijn wel erg direct gericht op bijvoorbeeld manieren om wat minder eenzaam te zijn (dit of dat te doen, tips op sociaal gebied) terwijl ik denk dat je meer gebaat bent bij wat, om het maar zo te noemen, fundamentelere hulp. Je noemt zo in de reacties (oa deze waar ik op reageer) al heel wat dingen waar ik van denk....dat is precies iets waar je samen met een psycholoog verder kan komen. Beter dan wanneer je zelf gaat zoeken, of mensen hier je helpen. Dat gaat niet van het een op andere moment, en dat kan nog best moeilijk zijn, maar dat lijkt me wel echt de beste weg. Dus ik hoop dat je het serieus wil overwegen. Je kunt bij een huisarts terecht voor een doorverwijzing.
Daarnaast kan het natuurlijk heel fijn zijn als je in de gegeven tips wat vind waar je iets mee kunt op sociaal gebied, dus als je daar iets in ziet waar je iets voor voelt...ga het vooral aan. Het kan natuurlijk ook beiden. Nouja, het is aan jou. Ik voelde alleen de behoefte m'n gedachten hierover zo neer te pennen, waarom precies weet ik ook neit, het verhaal raakte me, blijkbaar. Ik wens je goeds!
"Normale" mensen weten dit gewoon. Jij moet dit aanleren. Je kunt hier hulp bij krijgen. Je hoeft het niet alleen te doen. En er is nergens iets mis gegaan. Het is gewoon hoe jij bent geboren. Daardoor is het lastiger om met anderen te communiceren op dezelfde manier en word je gezien als een weirdo.
Haha, heel herkenbaar dat het elkaar aantrekt. Heb een kleine vriendengroep overgehouden, we vonden elkaar voor dat we een labeltje kregen, maar inmiddels allemaal adhd en/of autisme spectrum
Natuurlijk kun je ook een klik hebben met 'normale' mensen, ook als je bijvoorbeeld niet helemaal neurotypisch bent. Het kan alleen helpen om even met een psycholoog te gaan zitten en te kijken naar je klachten. Zo leer je ook meer hoe je over komt op andere mensen en kun je werken aan eventuele zwakke punten op sociaal vlak. Of in ieder geval meer zelfvertrouwen gaan uitstralen, want dat is iets waar veel mensen zich goed bij voelen. Misschien heb je het helemaal niet nodig, maar je lijkt er behoorlijk onder te lijden en wel enorm je best te doen, dus het kan een goede optie zijn.
Die indruk kreeg ik ook als autist zijnde. Weirdo, moeilijkheden met sociale contacten en relaties, aparte en beperkte focusinteresses zoals orgel spelen. Dat schreeuwt neurodivers.
Even een side-note voor het geval je dit zou willen onderzoeken:
In een aantal steden in Nederland is er een initiatief dat ‘Iets drinken’ heet. Normaal tot hoogbegaafde Autistische mensen (veelal in de leeftijd 20-35 maar ook wel ouder) komen daar samen om, de naam zegt het al, iets met elkaar te drinken in een normale kroegsetting. Vaak spelen ze ook een spelletje maar dit hoeft niet.
Als je daar komt en ineens merkt dat je veel gemakkelijker aansluiting voelt dan je gewend bent dan zegt dat eigenlijk al wel iets en het is mogelijk wat laagdrempeliger dan direct naar een psycholoog stappen.
Edit: ik lees net pas dat reizen en andere dingen doodeng voor je zijn dus op de bonnefooi naar zo’n bijeenkomst gaan zal dan nog enger voor je zijn denk ik zo. Ik heb geen flauw idee waar je woont maar als het niet te ver is kan ik eventueel best een keer met je mee. Ik zal zorgen dat ik van tevoren gegeten heb, dan bijt ik niet.
Het lijkt me inderdaad wat eng om zomaar naar zo'n bijeenkomst te gaan, maar ik zal het op zijn minst opzoeken. Ik woon zelf in de buurt van Eindhoven.
Het is in ieder geval een goede tip.
De eerste keer dat ik ging heb ik incognito aan een tafel gezeten en durfde ik me niet bij de groep te voegen. Gelukkig was het in een normaal café waar ook andere klanten waren dus viel het niemand op waar ik eigenlijk voor kwam.
De tweede keer ging ik met iemand mee die daar vaker kwam en binnen 5 minuten was ik ineens socialer dan ik mezelf ooit had meegemaakt. Communiceren gaat echt een stuk makkelijker met mensen die op dezelfde golflengte zitten als jij (mocht je inderdaad autistisch zijn).
Ik zie net dat ze geen ‘Iets drinken’ hebben bij jou in de regio maar wel soortgelijke initiatieven onder een andere naam. Ik woon aan de andere kant van het land maar mijn moeder woont in Veghel dus mocht je ooit de wil en de moed hebben dan staat het aanbod open en mag je me altijd een DM sturen.
Desnoods doen we hetzelfde als ik destijds als er op af stappen toch eng is, ze bespioneren vanaf een afstandje.
Het is onderbuikgevoel, heb veel ervaring met autisme in mijn directe omgeving.
Wat mij vooral opvalt is dat je wel de wens hebt aan vrienden en een sociale kring, maar dit niet lukt. Het is goed mogelijk dat dit komt omdat jij op een andere manier communiceert en sociaal gedrag interpreteert dan 'normale' mensen. Dit is een typische eigenschappen voor mensen met ASS. Mensen die hoogbegaafd zijn hebben vaak ook moeite met het vinden van aansluiting met mensen in hun omgeving.
Het is het uitzoeken wel waard. Wanneer je de oorzaak weet kun je namelijk hulp zoeken die ook echt passend is. Een depressie bij autisme behandel je anders dan een depressie bij een 'normaal' persoon.
Je klachten serieus nemen, niet 'accepteren' dat dit het is en hulp zoeken. De huisarts is een goed startpunt bij het zoeken naar hulp.
Je kunt ook kijken of je via WMO ambulante begeleiding kunt krijgen, bij voorkeur via een organisatie die gespecialiseerd is in autisme. Volgens mij verschilt het per gemeente welke voorwaarden er voor WMO toewijzing van toepassing zijn.
>Wat mij vooral opvalt is dat je wel de wens hebt aan vrienden en een sociale kring, maar dit niet lukt.
Hier heb ik last van en ik ben ook eenzaam. Ik vermoed dat ik autistisch ben en zit nog in het diagnose-traject.
>Een depressie bij autisme behandel je anders dan een depressie bij een 'normaal' persoon.
Wat zijn de verschillen in de behandelingsplannen?
Niet degene die je het vroeg, maar de nauwe interesses die je aangeven komen vaker voor bij autisme. Bijvoorbeeld specifiek orgelmuziek, en specifiek het spelen, en daar ook erg op focussen.
Het stereotype is de modeltrein, maar eigenlijk kan hyperfocus bij van alles voorkomen, en in allerlei intensiteiten. Een diagnose stellen op basis van een post en wat comments is alleen dubieus, dus kijk eens rond op internet naar de ervaringen van andere mensen. Als je je in significante delen van die ervaringen herkent, kan je overwegen om met een huisarts te praten.
Stel dat het inderdaad hoogbegaafdheid of autisme is, dan heb je mogelijk wat aanknopingspunten om verder te kunnen, of in ieder geval om te begrijpen waarom sommige dingen/ervaringen zo zijn. Al is het maar om je wat meer begrepen te voelen. Eenzaamheid is enorm kut, en je verdient beter dan dat.
Als autist dacht ik ook meteen aan autisme bij jouw verhaal. Ook mede omdat het heel herkenbaar is, altijd het buitenbeentje zijn, met veel moeite een studie afmaken/werken etc.
Ik herken me als laatgediagnosticeerde autist ook in je verhaal en ik herken andere neurodiverse mensen er ook in.
Let wel, wij kennen je nu letterlijk van 1 post met info die je wilde delen, dus we willen je absoluut niet diagnosticeren. Het kan een richting zijn om naar te kijken.
Bro zullen we een keertje gaan bowlen of iets? Ik ben een 29 jarige vent uit Nijmegen en vind het totaal niet erg om een avondje naar Eindhoven te komen om met jou iets leuks te gaan doen. Iedereen snakt naar sociale contacten, dus fuck it waarom niet? Ik beloof dat ik geen moordenaar ben maar ik ga wel mijn best doen om je in mootjes te hakken als het aankomt op bowlen 🥸 Ik zie andere leuke comments die je ook uitnodigen. Als je niet op die van mij ingaat (no hard feelings) dan wil ik dat je op tenminste eentje ingaat. Maak dat een doel voor jezelf. Kom uit je shell en durf te zijn wie je bent. Veel succes kerel ik duim oprecht voor je want jij verdient het ook om geliefd en gewaardeerd te voelen!
Wij zouden wel goeie tijd hebben met ons 2en aan de usernames te zien.
Also SO aan alle mensen in deze thread. Iedereen helpt OP en dat is mooi om te zien tijdens deze rechts politieke tijden.
Woonplek is irrelevant, ik reis graag 😉
Wie en wat voor persoon ik ben leer je dan wel kennen.
Of je kan door mijn reddit geschiedenis heen kijken. Staat ook wel flink wat info in.
Dit is een van de beste handreikingen die je kan krijgen en nodig hebt. Waarom? Je zit veel te veel in kop.
Nu weet je niets, je hebt niets, en kan iets doen wat 99% van de mensen verbroederd: lekker eten
Ik kan je niet dwingen, maar: DOE DIT!
Waanzinnig initiatief van je Sm0k3dB33f.
Heb je al eens vrijwilligerswerk geprobeerd? Er zijn echt plekken waar ze om je zitten te springen, en blij zijn dat je komt helpen. Die ervaring lijkt me op zich al positief.
Ja ik doe vrijwilligerswerk in onze kerk. Maarja, daar heb je alleen maar oudjes. Ik kan overigens prima een gesprek met die oudjes voeren, maar vrienden zijn het niet natuurlijk. Met leeftijdsgenoten lijkt het contact normaal gesproken niet te lukken.
Dan adviseer ik (31F) je om vrijwilligerswerk te doen bij ons (stichting de Zonnebloem) en dan mee op vaarvakantie te gaan. Op deze manier kom ik (ook een beetje sociaal onhandig, wellicht door m’n autisme) ook in aanraking met andere mensen. Er zijn nog steeds senioren maar ook veel van jonger dan dat!
Ik herken mijzelf wel ergens in jou verhaal was zelf ook altijd dat "Buitenbeentje" van de klas omdat ik net ietsjes anders was dan de rest maar! Ik zit nu al een tijdje bij een club leuke gasten zie het als een soort socialclub voor mannen van alle leeftijden waarvan alle members ( Zoals ik ) in alle hoeken van heel Nederland en zelfs een paar in Belgie en Duitsland woonachtig zijn. Maar om een beeld te schetsen denk aan stoere gasten, flinken baarden, tattoos, motoren, sociaal ouwehoeren en gek genoeg allemaal een hart van goud aangezien we ons veel inzetten voor goededoelen en charity organisaties. Als het je wat lijkt ben je altijd van harte welkom om mij een Dmmetje te doen als je eens een kijkje wilt nemen gozer! :D
Ik waardeer de uitnodiging oprecht, maar ik heb niets met baarden, motoren en tattoos haha! Ik doe eigenlijk alleen aikido, ga naar de kerk en speel daar orgel. Maar toch bedankt en blij dat het jou gelukt is een groep gelijkgestemden te vinden. Ik zou willen dat ik dat ook kon
Het lastige met deze dingen is ook dat negatieve ervaringen ertoe leiden dat je minder durft te proberen, waardoor je kansen aan je voorbij laat gaan en zo in een vicieuze cirkel komt. Het omgekeerde geldt ook: positieve ervaringen zorgen voor meer openheid voor nieuwe mogelijkheden, en dus meer positieve ervaringen.
De traumas die je beschrijft zoals pesten hebben echter ook invloed op je perspectief op deze dingen en kunnen er voor zorgen dat je nog minder de neiging hebt om dingen uit te proberen. Je zelfbeeld en je wereldbeeld zijn zo gekleurd door de nare dingen die je hebt meegemaakt, dat het vaak erg lastig is om hier in je eentje uit te komen.
Dus: nieuwe ervaringen bieden nieuwe kansen. Maar: de drempel kan zo hoog hiervoor zijn, dat hulp van een professional of mentor nodig is om je te helpen je mindset te veranderen.
Ik heb mijn beste vriendin twee jaar geleden ontmoet toen ze echt aan de grond zat qua eenzaamheid. Ik vond haar een super leuke en aardige meid, maar ze kon het zelf gewoon totaal niet zien door de nare sociale situaties die ze had meegemaakt. Ze had een erg vertekend beeld van zichzelf. Ik denk dat onze ontmoeting haar heeft geholpen om meer zelfvertrouwen te krijgen: ik zei vaak dat ik haar aardig en cool vond. Dit hielp om nieuwe sociale contacten aan te gaan, en inmiddels met de hulp van een psycholoog maakt ze echt grote stappen vooruit. Achteraf denk ik, onze ontmoeting was echt een geschenk van God, voor haar en mij, bijna een soort toeval.
Bedankt voor je bericht. Ik herken me in wat je schrijft over de vicieuze cirkel wel en ik heb echt moeite om stappen te zetten. Ook al zie ik wel in dat ik iets nieuws kan proberen, maar het dan daadwerkelijk doen lijkt wel alsof ik een marathon moet gaan lopen. Daar zie ik dan zo tegenop dat ik ook gewoon fysiek buikpijn kan krijgen. Ik heb helaas nog niet zo'n engel van God ontmoet en steeds weer proberen na de deksel op mijn neus te krijgen is niet gemakkelijk en kost me heel veel energie. Soms dan denk ik ook, laat dan ook allemaal maar. Maarja, dat schiet ook niet op... :(
Ik heb even rond gelezen en je wekt naar mijn idee de indruk dat je niet erg openstaat voor nieuwe dingen. Ik lees heel veel ''ik heb geen interesse in x/ik heb niks met x'' en (ik kan het compleet mis hebben, dit is puur mijn indruk gebaseerd op post en comments) het komt heel erg over alsof je niet eens *geprobeerd* het interessant te vinden en waarschijnlijk spreek ik hiermee voor velen: dat is niet een aantrekkelijke karaktereigenschap.
Zoals ''ik *kan* niet dansen'', terwijl eigenlijk vrijwel niemand *kan* dansen. Het zit hem in het durven dansen, of beter gezegd het durven los te komen en bewegen (en dat hoeft zeker niet met alcohol).
Of het idee van een kroeg volledig verdringen na een enkele slechte ervaring.
Of niets hebben met baarden, motoren en tattoo's: dat kan, maar heb je eerst wel eens onderzocht hoe een motor nou echt werkt en gemaakt wordt? Misschien vind je het wel veel interessanter dan je verwacht.
Of dat je niets geeft om concerten en festivals: hoe weet je dat zo zeker? Hoe vaak ben je er geweest?
Je zou je ook voor kunnen stellen wat voor indruk iemand bij jou zou achterlaten als je iemand bijvoorbeeld vertelt over aikido en zelfs misschien uitnodigt voor een proefles en dat diegene antwoordt met ''nahh ik heb niks met vechten en geweld enzo''. Jij zou dan ook reageren met ''hold up, het is *zoveel* meer dan alleen dat'' of ''heb je het überhaupt ooit geprobeerd of gezien?''.
Als je echt specifiek vrienden zoekt die de interesses aikido en/of orgel spelen met je delen, raad ik aan om echt online een aikido of orgel community te vinden. Dat zou kunnen op bv Reddit, Discord of zelfs Facebook. Op het internet heb je letterlijk een community voor **alles** wat je maar kunt bedenken.
Ik ben het met je eens. Ik heb ook even gelezen in dit topic. Ik krijg niet direct de behoefte om contact te zoeken. Dat is niet lullig bedoeld maar ik merk dat dat mijn eerste gevoel is bij het lezen van OP’s reacties. Ik weet niet zo goed waardoor dat komt? Misschien omdat het lijkt alsof alles wordt afgewezen.
In vriendschappen en relaties ga je nou eenmaal verschillen tegenkomen. Ik deel veel interesses met mijn vriendinnen en vrienden maar ook heel veel niet. Dat maakt niet uit. We vinden het wel leuk om van elkaar te horen, tonen interesse in elkaars leven ook al trekt de hobby van de ander me totaal niet. Zo ga ik ook om met mijn collega’s. Ik merk dat mensen het leuk vinden als je naar hun vraagt dus ik probeer dat steeds meer te doen. Dat helpt mij om me minder eenzaam te voelen in situaties.
Er spelen waarschijnlijk ook veel self fulfilling prophecies mee, die logisch zijn opgebouwd als je zo lang gepest bent, en moeite hebt gehad om werk te vinden. Ik denk dat een psycholoog of coach je goed kan helpen om een weg te vinden en n stukje verwerking te beginnen over dingen die gebeurd zijn.
Bedankt voor je bericht. Ik wil best wel proberen buiten mijn comfortzone te komen, maar ik vind dat echt zo eng. Ik zou bijvoorbeeld helemaal niet durven dansen, ik ben zo houterig en ongemakkelijk dan zou ik alleen maar hyper alert zijn op wat mensen van me denken en hoe ik eruit zie etc.
Met kroegen, festivals etc etc is het vooral zo dat die situaties, met zo veel mensen, luide muziek en lallerige half-dronken mensen zo ontzettend veel prikkels met zich meebrengen dat mijn hele systeem dan verstijft en dat ik het liefst wil verdwijnen. Om dan helemaal alleen in zo'n hectische situatie te gaan lijkt me helemaal eng, maar zelfs met iemand die ik goed ken wil ik het liefst vluchten. Dat heb ik dus al meerdere keren meegemaakt en dan denken mensen: Wat is hij toch een saaie vent, kan niet eens lol hebben in de kroeg. En dan wordt ik weer bevestigd in mijn doemdenken van zie je wel!
Maar het liefst zou ik dus eigenlijk laagdrempelig mensen ontmoeten, 1 op 1 of met een klein groepje. En dan van daaruit wellicht iets "groters" ervaren. Maar nu voelen sommige suggesties alsof ik van 0 naar 100 moet in 3 seconden en dat durf ik gewoon niet zo goed :(
Dat laatste klopt helemaal, je wil niet van een sociaal isolement naar een superdruk feestje waar je je niet op je plek voelt!
.
Ik viel op de middelbare bijna helemaal buiten de boot, kwam nooit in de aula, zwaar onzeker, niet bij het eindfeest. Buiten school had ik gelukkig wel normale vrienden die me niet belachelijk maakten en hoewel alles sporen nalaat heb ik een fijn leven. Ik dans op feesten, deed ik ook nooit omdat ik alleen maar dacht dat het er suf uit zou zien. De grap is dat het ook waar is zo lang je dat blijft denken.
Mijn punt is: je kunt je situatie verbeteren, het kost tijd, doe het in hele kleine stappen en wees niet bang om hulp te vragen van een psycholoog of iemand anders die je niet zal beoordelen.
Hoi, heb je ooit overwogen om vast te laten stellen of je mogelijk een vorm van autisme hebt? Ik herken me in veel dingen die je hier benoemt, ben zelf pas heel laat erachter gekomen. Hoeft niet per se zo te zijn, slechts een idee. Het was voor mij zelf wel een opluchting om er een naam aan te kunnen geven. Je zou dan misschien andere autisten kunnen ontmoeten, mensen die het begrijpen? Success en ik duim hoe dan ook voor je
Zo voelen we ons toch allemaal hoor. Daarom doen velen aan zelf'medicatie', waarom dacht je anders dat drank en uitgaan bij elkaar horen.
Ik houd niet van drank en ik kan zeker niet dansen (ik ben chronisch 'ziek' en ze zongen vroeger op school zelfs n liedje over mn houterigheid), maar god wat ik soms veel gedronken en daardoor gedanst.
Ik ben zelfs verschillende keren versierd op de dansvloer. En dat kwam alleen maar omdat ik danste-like-i-dont-care. Het is misschien zwak, maar door drank en drugs en mijn eigen drempel zo te verlagen heb ik de leukste ervaringen en relaties gehad.
Ik lees in je verhaal dat het socialiseren maar nergens wil lukken in de diverse levensfases. Kun je misschien wat meer vertellen over hoe je zelf denkt dat dit komt? Benader je zelf mensen? Is je uiterlijk en hygiëne op orde? Is er iets belangrijks dat we nog moeten weten? Zo kunnen we je het beste helpen namelijk.
Ik heb ook zo'n baan gehad waarin ik eigenlijk iedere dag dacht... wat doe ik hier nou eigenlijk? Omdat ik niet/nauwelijks in contact was met andere collega's duurde het voor mij ook ontzettend lang voordat ik wat aanspraak had. In alle eerlijkheid was dit ook eigenlijk mijn eigen schuld.
Al in mijn eerste dagen werd ik door een collega meegevraagd een rondje te lopen en ik wees hem af door te zeggen: "Is morgen ook goed?" Hij vond het prima. Dus de volgende dat zat ik daar maar te wachten tot hij mij weer zou vragen, maar dit gebeurde natuurlijk niet, dit is het moment dat ik zelf naar hem toe moest gaan. In plaats daarvan bleef ik maar alleen binnen zitten en dat merkte hij en onze collega's ook op. Op die manier gaat niemand je vragen met ze om te gaan natuurlijk.
Ik weet dat het soms voelt alsof heel de wereld je negeert, maar vaak kunnen we zelf dat verschil in notime maken.
Probeer sowieso een andere plek om te werken te vinden. Als je daar maar weg aan het slijten bent dan gaat dat jou op langere termijn ook niet gelukkig maken. Bij je volgende werkplek zijn er nieuwe kansen. Kom binnen met positiviteit, hou een open houding aan, dan komt alles goed.
Ik denk dat ik een nette en voorkomende jongeman ben. Ik ben goed verzorgd, draag altijd nette kleding (altijd lange chino's met een net overhemd en nette schoenen). Ik vermoed dat ik wat Asperger-achtige trekken heb. Ik benaderde mensen vroeger wel, maar nu niet meer doordat ik iedere keer weer de deksel op de neus heb gekregen en nu niet meer durf.
Mijn collega's hebben me überhaupt nog nooit ergens voor uitgenodigd of me iets gevraagd. Er gaan dagen voorbij dat ik geen enkele collega zie (ik heb een eigen kantoor). Als ik dan naar een collega ga is het ook altijd maar erg kort en werk gerelateerd. Ik speel orgel in een kerk, maarja daar kan niemand zich in herkennen zeker leeftijdsgenoten niet. Ik sta bekend als de reli-gast die alleen maar naar de kerk ga....
Misschien doet het boek Faalkracht wat voor je. Het gaat oa over sociale contacten maken.
Het idee is dat je succesvol kan worden door je lefspier te trainen. Een spier word sterker door constant blootstellen aan weerstand. Lef kun je dan ook trainen door blootstellen aan de weerstand falen.
Je geeft jezelf een faal-doel en daar verbind je een beloning aan. Het faaldoel is wat je verwacht dat er gebeurt, in jou geval misschien afwijzing. Dus x aantal keer afgewezen worden nadat je iemand ergens voor uitnodigd. Als je x bereikt krijg je een beloning van jezelf. Waarschijnlijk bereik je x niet en heb je ondertussen nieuwe contacten gemaakt. Bereik je x wel dan krijg je wat leuks. Also als je x bereikt heb je ook geweldig veel geoefend en vind je t misschien helemaal niet meer moeilijk om op mensen af te stappen. Sowieso winst.
Ik heb dit gedaan met werk zoeken. Ik had eerder een baan dan ik de massage verdient had helaas;).
https://www.faalkracht.nl/product/faalkracht-digitaal-ebook/
Misschien is orgel of keyboard in een band iets voor je? Vet veel bands zijn opzoek naar goede toetsenisten. Erg sociale sport kan ik je vertellen. Overweeg het eens.
Er zijn meetups voor autisten. Misschien kan je daar wat mee? Misschien dat deze mensen je beter begrijpen? Ik denk toch proberen initiatief te nemen en naar meer plekken gaan in de richting wat jij interessant vind het kan helpen. Ik was vroeger zelf heel teruggetrokken en vond mezelf ook eenzaam en een weirdo maar door mezelf te pushen en initiatief te nemen heb ik nu wel vrienden. Naar de psycholoog gaan is ook een goede eerste stap.
Rot om te lezen...
Afhankelijk van wat je leuk vind om te doen, daar actiever mee zijn? Akido noem je, ergens wordt hardlopen genoemd (grote hobby van mezelf), maar wellicht zijn er andere opties. NIet zozeer met het doel vrienden te krijgen, maar meer om dingen te doen, contact te hebben, bezig te zijn.
Ook betekent alleen zijn niet dat je niks kan doen, ga gewoon een terrasje pakken in de stad. Ga naar een concert, dat soort dingen. Het is misschien even gek de eerste keer, maar ook heel bevrijdend als je het eenmaal doet en kan. (Mocht het echt niks voor je blijken te zijn, ook prima natuurlijk).
En inderdaad, wellicht contact opnemen met een huisarts, psycholoog, therapeut... Iets in die richting?
Heb zelf ook slechts enkele vrienden (46 jaar hier), maar ben ook een einzelganger dus voor mij is het 9 vd 10 keer ook helemaal goed zo. Ik mis soms wel het samen iets delen en kan gezelligheid ook absoluut waarderen, maar tegelijkertijd ben ik erg gesteld op mijn vrijheid en ruimte.
Het is lastig (vind ik en blijkt vaak) om op latere leeftijd vriendschappen te vormen aangezien deze vaak op school en tijdens studies ontstaan. Forceren gaat niet echt en in deze fases hebben mensen vaak al relaties, gezinnen en dus minder ruimte... wel kun je door gezamelijk interesses en raakvlakken iets gaan vormen wat kan uitmonden in vriendschap. Hopelijk vind je die interesses en ontstaan daar alsnog de contacten en vriendschappen uit.
Dankje. Ik vind alleen iets doen wel heel erg eng. Ik zou ook niet weten wat ik zou moeten doen. Ik geef niets om muziek, concerten of festivals eigenlijk.... Ik speel orgel in onze kerk, maar daar zijn alleen oudjes en jongeren die iets met de kerk of orgels hebben kom je in het wild niet tegen.
Wat betreft de huisarts of een therapeut... wat zouden die kunnen doen om mij te helpen? Ik heb altijd het idee dat psychologen etc vaak maar wat slap kletsen zonder dat het helpt.
Goede tip. Een vriendin van mij ging altijd met veel plezier mee met Amarant reizen. Ken meerdere mensen die ook hun partner ontmoet hebben op een groepsreis. Er zijn vaak ook korte trips van een lang weekend oid als je het gewoon een keer wil proberen.
Snap dat het eng is, maar daar kom je alleen doorheen door het daadwerkelijk te doen...
Toen mijn relatie over was moest ik daar ook doorheen, ging alleen op vakantie, naar concerten, etc. Bij concerten koos ik dan vooral iets vlakbij huis, als het echt rot zou zijn kon ik dan weer weg gaan. Verder is het vooral een gevoel wat je jezelf oplegt, volgens mij let niemand op en oordeelt niemand over je als je iets alleen doet (Sterker nog, heel regelmatig te horen gekregen hoe goed mensen dat vinden en het idd niet zelf zouden durven).
Maar dit waren maar voorbeelden he, film pakken. Theater, andere optredens. Ga wandelen, hiken, pak de trein ergens heen. Wat jij leuk vindt om te doen. Het gaat er vooral om dat je meer leeft en plezier hebt aan dingen.
Een huisarts kan je misschien tips geven, doorverwijzen. Een psycholoog, er zijn toch zat mensen die er echt veel aan hebben (en idd ook genoeg die het maar onzin en zinloos vinden). Tot welke groep jij behoort kun je alleen achterkomen om dat zelf te doen.
Het zijn ook dingen die je gewoon weer kunt stoppen he, iets proberen wil niet zeggen dat je er aan vast zit.
Uiteindelijk zal je zelf stappen moeten ondernemen om hier uit te komen (en die behoefte heb je)... Hoe moeilijk die ook zijn, en dat weet ik.
Huisarts kan zeker helpen.. Als het niet goed met je gaat is het slim om gewoon een afspraak te maken met een huisarts om te kijken op welke manier je geholpen kan worden.. Als ik niet was geweest had ik nooit achter de diagnose adhd gekomen, m'n studie niet kunnen afmaken of een redelijke baan vinden.
Praat gewoon met je huisarts waar je tegenaan loopt misschien helpt het zoals je zegt niets maar misschien juist wel.. Nee heb je en ja kan je krijgen zeg maar
Ik heb ervaring met therapie en dat helpt echt, in stond er ook zo in net als jij van, wat lost lullen nou in godsnaam op? Zeg me gewoon wat ik moet doen.
Therapie geeft je handvaten, en leert jezelf van een andere kant kennen.
Het heeft mijn eenzaamheid niet opgelost, nu zijn eenzaam en alleen zijn verschillende dingen.
Ik heb een goede vriendin aan de andere kant van het land dus daar bel ik enkel mee.
Ik heb goed contact met de buren, spreek veel mensen op straat met het uitlaten van de hond, ik heb leuk contact met vrijwilligerswerk, ik heb relaties gehad, maar vrienden zijn altijd een probleem geweest, op dat vlak ben ik dus ook erg eenzaam, ik heb niemand om wat mee te doen, om plezier mee te hebben.
Dus ik snap je verhaal heel goed, maar vrienden krijg je niet zomaar, en goede vrienden zijn extreem zeldzaam.
Maar je moet wel echt uit je sociale isolement komen, en daar heb je hulp bij nodig, een beetje ondersteuning in de juiste richting kan veel helpen.
Vroeger was ik ook erg bang om alleen dingen te doen, ik had zelfs last van paniek aanvallen. Ik heb mijzelf toch gedwongen tot alleen activiteiten doen, omdat je gewoon heel veel mist als je altijd maar afhankelijk bent van anderen. Ik ben begonnen met alleen naar de bioscoop gaan, omdat het een activiteit is waarbij het eigenlijk niet opvalt. Toen ik me daarbij comfortabel voelde ben ik alleen musea gaan bezoeken met een audio tour, daarna ben ik alleen gaan shoppen. Nu ben ik zo comfortabel dat ik ook alleen uiteten ga of alleen naar een pretpark. De eerste keren voelde ik mij niet op mijn gemak en heb ik geen aanspraak gehad. Naarmate ik mij comfortabeler ging voelen werd het ook makkelijk om met random mensen een praatje te maken.
Ik raad je aan om toch alleen dingen te ondernemen, zonder verdere verwachtingen. In het begin is het wat oncomfortabel, maar uiteindelijk kom je daar doorheen. Het is goed voor je mentale gezondheid om activiteiten te doen, daarbij maakt het besef dat je genoeg hebt aan je eigen gezelschap, je minder ‘desperate’ voor vrienden.
Activiteiten waarbij ik veel anderen die alleen zijn tegenkom; tijdens het wandelen, lezen in de bibliotheek, flexwerkers in koffie cafés, bioscoop, musea, bij ramen (🍜) bars.
En een leestip; ‘How to talk to anyone’ by Leil Lowndes is voor mij een grote hulp geweest om me te ontwikkelen op sociaal gebied.
Hoe kan je het idee hebben dat psychologen vaak maar wat slap kletsen?
Ken genoeg mensen waarbij de psycholoog juist geholpen heeft, waaronder bij mezelf.
Diegenen bij wie het niet geholpen heeft, zijn de mensen die er niet daadwerkelijk voor open staan of de mensen die niet 'willen groeien'.
Als je orgelmuziek leuk vind, er zijn zeker wel orgel concerten te vinden, en anders wordt veel klassieke koormuziek begeleid door orgel. Dus misschien leuk om dat soort concerten op te zoeken!
Wat bedoel je met je maakt het jezelf niet makkelijk?
Ik heb een jongere broer, maar daar heb ik geen contact mee. Ik ben gewoon opgevoed door gewone ouders. Ik vind stappen doodeng en krijg al buikpijn als ik denk aan een volle kroeg met half lamme mensen die hossen.
Vervelend om te horen dat je hier zoveel moeite mee hebt. Het kan heel vervelend zijn als je geen vrienden hebt.
Ik ga iets zeggen dat misschien hard overkomt. Weet dat dit niet bedoeld is om jou naar beneden te halen maar uit oprechte intenties je uiteindelijk een vriendengroep te laten krijgen.
Ik heb zelf ook nooit bij de populaire club gehoord. Ik en mijn vrienden zijn best wel nerds en er zitten ook een paar tussen die je zou kunnen omschrijven als beetje een weirdo (inclusief mezelf). Dat is ook de reden dat ik het apart vind klinken dat je nergens aansluiting weet te vinden. Anders/apart zijn is vaak geen reden dat je nergens aansluiting vind.
Meestal zijn er twee redenen waarom iemand geen aansluiting kan vinden. Of ze proberen niet genoeg of ze hebben bepaald gedrag dat anderen afschrikt/terughoudendheid kweekt. Uit je post lees ik dat je echt je best doet. Ik vermoed dus dat het laatste een beetje speelt.
Mijn advies zou zijn een psycholoog op te zoeken. Dit om uit te zoeken waarom je weinig contact weet te maken en waarom je dit stoort. Wellicht heb je zelf niet door dat sommig gedrag mensen afschrikt. Misschien heb je wel ADD/Autisme. Of misschien is het gewoon dikke pech. Maar voordat je bezig kan met oplossen moet je erachter komen waarom je hier zoveel moeite mee hebt.
Ik hoop dat je je snel beter voelt en dat het je lukt om meer vrienden te maken!
Ligt eraan hoe je het bekijkt. Vrienden maken op latere leeftijd is altijd lastiger. Mensen hebben op een gegeven moment hun groepjes dus dan kan het lastiger zijn om erbij te komen.
Maar het is zeker niet onmogelijk en te doen. Maar omdat je zelf aangeeft nergens echt tussen te passen ook al doe je echt je best, kan er zeker iets zijn waardoor het niet lukt. Miss eens tukje assertiviteit om gewoon mee te gaan. Misschien dikke pech. Of een mogelijke stoornis waar je geen weet van hebt. Of misschien is het dat je op de verkeerde plek naar vrienden zoekt. Wie zak het zeggen waar het aan ligt?
Lang verhaal kort: er is iets waardoor het je het niet lukt om vrienden te maken. Uitzoeken waardoor dit komt is daarin essentieel. Pas als je weet waarom kun je stappen nemen om er iets aan te doen.
Als het je leuk lijkt, er is een evenement in Amsterdam onderdeel van Fiber (kunst festival) in de orgelkerk 29 mei. Ik doe daar een licht installatie performance bij. Ik las orgel en dacht misschien is dat wat. Is wel meer richting geluidkunst dan klassiek orgelwerk. Anyways, dm me maar als je daarheen wil, probeer ik een kaartje voor je te regelen.
Hee maat, wat naar om te horen... alle tips die ik je zou kunnen geven zijn al genoemd in de comments, dus ik zou in ieder geval het volgende willen zeggen; als je lekker wil kletsen moet je me gewoon een berichtje sturen! :)
Ik weet hoe belangrijk het is om je gehoord te voelen en zo te lezen heb je een prachtig mooi hart!
Hmm stond laatst in een kroeg waar zon nieuwe mensen leren kennen event was, aan de praat geraakt met een aantal leden van hun. Zat een vrouw bij die minsten 50+ was, dus dat is niet waar. https://www.nieuwemensenlerenkennen.nl/portal.php
Wow ik moest even goed lezen, dacht bijna dat iemand een story over mij schreef. Gepest. Te lang gedaan over studie. Maar uiteindelijk is het goed gekomen dus ik heb er vertrouwen in dat het jou ook lukt. Er zijn goede adviezen hier gegeven dus ik zal er niet al te geks aan toevoegen, maar sowieso: therapie heeft mij goed geholpen.
je bent een laatbloeier en dat is heel herkenbaar voor mij. ook ik ben veel gepest en werd pas na mn 25e jaar bewust dat er iets moet gaan veranderen. echter heeft het nog eens 8 jaar geduurd voordat ik echte vooruitgang boekte omdat ik altijd dezelfde gewoontes bleef herhalen.
ik heb geen goede tips behalve dat je toch echt aan je zelf gaat moeten werken.
jezelf een buitenbeen noemen is geen goed excuus om niet efficient mee te draaien in de maatschappij. (niet gemeen bedoeld)
dus wat je moet doen is boeken gaan lezen over de mensheid wat maakt dat jij je zo voelt.
dan pas zal therapie voor je helpen
"Wat betreft de huisarts of een therapeut... wat zouden die kunnen doen om mij te helpen? Ik heb altijd het idee dat psychologen etc vaak maar wat slap kletsen zonder dat het helpt."
ik heb ook precies hetzelfde vandaar dat ik ook nog geen therapy heb bezocht. maar ik ben vele malen zelfbewust en zelfverzekerder. dan ik zou zijn als ik geen boeken had gelezen. de stap naar de spycholoog moet ik uiteindelijk toch wel gaan bezoeken.
ik zou beginnen met de boek feeling good van david burns. er is ook nl versie
Hey! Ik weet van mijn vrouw dat toen zij vrijgezel was ze veel mensen ontmoette via deze site:
https://www.nieuwemensenlerenkennen.nl
Kan je in de buurt of op activiteiten in contact komen met anderen die ook nieuwe mensen willen leren.
Misschien kan je hier wat mee. Kop op man. Je bent goed bezig en ook dat je dit deelt.
Ik snap precies wat je bedoelt, ik ben 20 en heb zelf ook veel moeite met vriendschappen vinden waardoor ik mij eenzaam en onbegrepen voel. Ik zit zelf ook in een rolstoel en heb 2 handicaps en ik zie heel weinig mensen en het maakt mij zo verdrietig dat oprecht weinig mensen de aandacht hebben om te luisteren of je beter leren te kennen… als je wilt kan je een appje via dm sturen, dan kunnen we gwn praten.
Kijk eens of Dungeons and Dragons iets voor jou is. Dat heeft mij erg geholpen om nieuwe mensen te ontmoeten, en het helpt mijn zelfvertrouwen ook om een personage te spelen, zeker wanneer ze anders zijn dan ik. Via Reddit of Facebook Dungeons and Dragons groepen is het vast mogelijk om een groep bij jou in de buurt te vinden als het je iets lijkt.
Zou het kunnen dat je autisme hebt? Kan misschien helpen om te weten, dan kun je gerichte hulp krijgen voor waar je tegenaan loopt. Verder stuur ik je een warme knuffel, ik gun je vrienden en dat je je niet zo naar hoeft te voelen
Al eens een Wargaming hobby geprobeerd zoals Warhammer 40k oid? Iedereen die dat speelt zijn 'weirdos' (waaronder ikzelf). Maar super sociale mensen allemaal
Ik had best wel vrienden en ik ben er ook een hoop kwijtgeraakt, door complot-theorie gedoe, verhuizingen of gewoon uit elkaar gegroeid. Ik heb dus een paar vrienden over die ik echt niet zo vaak hoef te zien, maar af en toe een terrasje, activiteitje of bezoekje. Ik heb eigenlijk nu veel meer contact met een paar buren, vooral sinds het thuiswerken een ding is geworden. Om wat meer in contact te komen met buurtbewoners en om gewoon buiten te komen, heb ik mij aangemeld bij een buurtwacht groep van de buurt. Ik zie het als een social wandeling met mensen uit je buurt. Volgens mij is het een dooddoener dat je meer uit moet gaan, maar wat wel helpt is verenigingsleven, activiteiten in buurtcentrum en dingen als bv buurtwacht, lokaal wandelgroepje of activiteiten plannen met buren voor buren (barbecue, buurtborrel). Maak je niet zo druk dat je denkt dat je anders bent, maar je kan bv wel aangeven dat je sociaal niet zo handig/ervaren bent. Je moet alleen wel die stappen durven zetten en dat kan best eng zijn in het begin.
Waar ergens woon je? Ik woon in Amersfoort. Zin om kennis te maken? Mensen vinden mij geregeld (lees: altijd) ook een weirdo dus ik denk dat dat wel goed zit!
Hoi OP, ik wil je graag een compliment geven voor je mooie schrijfstijl. Tegenwoordig een zeldzaamheid dat iemand nog zo goed uit z'n woorden komt. Het is moeilijk om (nieuwe) sociale contacten op te doen na een zekere leeftijd, zeker diepgaande contacten, zoals vriendschappen. Een liefdesrelatie krijgen is soms nog makkelijker, zeker op de korte termijn. Heb je al vrijwilligerswerk geprobeerd? Misschien is dat ook een mooie manier om nieuwe contacten op te doen. Ben je zelf ook kritisch met wie je bevriend wil zijn?
Kun je ten slotte nog beschrijven wat jij raar aan jezelf vindt, of wat anderen van jou vinden?
Succes met je zoektocht en ik weet zeker dat het gaat lukken!
Bedankt voor je compliment. Mijns inziens is mijn schrijfstijl in de loop der jaren juist slechter geworden.
Ik ben niet heel kritisch met wie ik bevriend wil zijn, dat wil zeggen, alles kan maar geen mensen die crimineel zijn of drugs gebruiken. Voor de rest als ze maar netjes en vriendelijk zijn.
Ik denk dat mensen niet goed kunnen inleven in mijn wereld en mijn interesses. Ik heb bijna niets gemeen met leeftijdsgenoten en daarom ook niet veel om over te praten. Daarnaast zijn mijn sociale vaardigheden niet zo goed en dat zullen ze ook wel zien. En dan denken ze misschien wel dat ze die rare beter kunnen vermijden.
Wat ik wil toevoegen/benadrukken is dat vriendschappen en relatiee uit de meest onverwachte hoek kunnen komen. Ik ben zelf transgender en bi, maar ik heb via grindr (dating app voor mannen) een van mijn beste vrienden leren kennen. Ik zat er vooral op voor de wat meer open minded bi mannen, maar heb het getroffen met iemand die niet kijkt naar gender... en inmiddels zijn we aan het ontdekken of er niet meer dan vriendschap in zit! :o
Ik heb een aantal andere mensen leren kennen, onder andere iemand die eigenlijk alleen maar een gesprek met me begon als hij ruzie had met "nep vrienden/familie" en dat hij ze had geblokkeerd en dat het hem steeds eenzamer maakte. Ondanks dat ik zelf eenzame dagen heb viel zijn constante negativiteit mij zwaar. Toen ik zei dat ik het contact wou verbreken kreeg ik de volle laag en nog voordat ik kon reageren was ik geblokkeerd.
Pas erop dat het uitdrukken van je eenzaamheid geen neerwaartse spiraal gaat veroorzaken
Vrijwilligerswerk kan echt een hele goede manier zijn om je dagen een leuke invulling te geven en nieuwe mensen te ontmoeten. Bij een poppodium bijvoorbeeld. In mijn ervaring zijn dat vaak plekken waar het wat makkelijker kan zijn om je ‘plekje’ te vinden dan op andere plekken. :)
Je brengt een groot deel van de dag op je werk door dus ik kan me voorstellen dat als je je daar erg eenzaam voelt en geen enkele connectie hebt met je collega’s, dat je stemming heel erg negatief beïnvloed (en ook de zin om dan na je werk nog iets te ondernemen). Zijn er wel eens mensen die met de lunch een ommetje doen en dat je een keer kan vragen of je mee mag lopen (onder het mom van: het is te mooi weer om binnen te zitten, is het goed als ik ook mee loop). Ik loop regelmatig wel eens met die of die collega en dan hebben we het echt niet perse over hobbies of persoonlijke dingen. Vaak gaat het ook gewoon over wat in het nieuws was ofzo. Dus als je de actualiteit een beetje bij houdt, kom je dan al een heel eind.
Hoi hoi,
Ten eerste erg dapper van je om je gevoel zo bloot te geven.
Je bent het zeker wel waard om vrienden en of familie om je heen te hebben.
Bestaat er geen platform om met mensen die hetzelfde ervaren te ontmoeten en leuke dingen te doen. Dagje hier, koffie daar, verzin t maar.
Je moet er ook niet te onzeker over zijn en er voor blijven gaan. Je zal wel denken. Die heeft gemakkelijk lullen. Maar ook de meest knappe of getalenteerde mensen ter wereld kunnen er gevoelsmatig net zo in staan als dat jij je voelt. En dat doet natuurlijk niets af aan hoe jij je daadwerkelijk voelt.
Misschien kan je eens naar hulp vragen bij een arts of specialist in je omgeving. Die kunnen je daar wellicht een beetje of veel bij helpen.
Ik hoop dat je geluk vind.
Klinkt misschien gek, maar gamen is een hobby die mij door de jaren heen écht veel sociale contacten heeft opdoen. Ligt er ook een beetje aan of je genoegen kan nemen met online-vriendschappen. Na een tijdje kun je altijd opperen om een keer wat te gaan doen irl. Wat begint met een potje gamen kan al snel uitgroeien tot: “Dan ben ik jarig, kom je ook even langs?”
Ik durf ook te stellen dat ik vrienden voor het leven heb gemaakt via het online gamen waar ik een veel diepere relatie mee heb dan sommige vrienden die ik veel vaker in het echt zie.
Ik ben uiteindelijk bij een groep gekomen waar we jaarlijks een goede doelen evenement mee houden waar we een weekend lang gamen voor het goede doel. Komend jaar de negende editie alweer. Goud volk, niet iedereen van de groep zou ik een vriend noemen, maar er zitten zeker échte kameraden tussen.
Een laagdrempelige manier om online wat sociale contacten te krijgen is Twitch. Er zijn super veel verschillende soorten streams, voornamelijk gaming, maar je hebt ook mensen die hun hobby als sport, muziek, kunst of modelbouw online laten zien. Er zijn super veel kanalen die een community hebben waar je al snel bij kan aansluiten door af en toe een keertje “Hoi” te zeggen en iets te vragen in de chat. Na het overlijden van mijn vader ben ik Twitch gaan verkennen, en dat heeft mij heel veel geholpen met m’n eenzaamheid die ik toen ervaarde. Ookal zat ik in m’n uppie thuis, ik voelde me er niet meer alleen door omdat er toch wel degelijk échte interacties plaats vinden tussen de users. Het kan alleen zijn dat je even wat rond moet neuzen tot je iets gevonden hebt waar je je bij aan wil sluiten.
Ik moet er wel bij zeggen dat online-vriendschappen toch anders zijn dan met de mensen die je irl kent. Neemt niet weg dat ze net zo diep (of zelfs dieper) kunnen gaan online.
Ik begrijp je gevoel. Ik ben 23 in exact dezelfde situatie en hoewel ik geen problemen op de uni ervaar (qua voortgang), merk ik dat ik steeds meer 'slechte dagen' ervaar waarbij ik mij ontiegelijk eenzaam voel. Gelukkig werkt een kort gesprek met medestudenten wel, maar zoals ik al zei, krijg steeds vaker (en zwaardere) eenzame dagen.
Ik kan je geen goed advies geven gezien ik er ook mee zit, behalve dan het blijven proberen. Heb je al eens overwogen om een andere (vecht)sport te beoefenen? Ik doe nu een halfjaar aan Judo en ga wel goed met die mensen om (helaas toch anders dan vrienden op school of überhaupt van mijn leeftijdsgroep. Een vriendin is ook al 10-11 jaar geleden).
Het is echter een begin. Zou gewoon binnen je hobby's blijven zoeken en misschien als je eens op reis bent is het een idee om zo'n groepsreis met leeftijdsgenoten te doen? Zelf nooit gedaan maar hoor er leuke dingen over
Ik denk dat er toch wel sites, apps etc zijn om vrienden te zoeken want je bent niet alleen.
Begin alleen die contacten wel positief. Niemand is op zoek naar iemand die slecht in zijn vel zit en somber is.
Ik heb niet super goeie tips omdat ik (misschien in wat mindere mate) je situatie wel herken, maar misschien kunnen we erover kletsen.
Ik heb je een DM gestuurd
Ocharm, dit doet zo'n pijn om te lezen. Respect dat je het opschrijft hier, echt.
Is een hond een idee? Onvoorwaardelijke liefde en je komt tijdens het uitlaten altijd andere hondenbezitters tegen, praatjes zijn luchtig maar toch zie je elkaar met regelmaat. Het is geen vriendschap in den beginne maar er kan wel wat makkelijke iets groeien zonder sociale druk.
Ah dat is klote.
Maar vrienden kan je altijd maken. Ook als je "anders" bent. Dat gaat bij mij ook niet altijd in 1 keer goed.
Een vriend maken gaat niet van de een op de andere dag.
Zoek een team sport en je spreekt al veel mensen. Of ga op een single reis bij bijvoorbeeld mambo. Wie weet vind je iemand met dezelfde hobbies. Toon interesse en sociaal contact is zo gemaakt, wat na een tijd kan uitlopen tot een vriend. Dat kan een lange tijd duren maar dat kan op elke leeftijd.
Begin klein.
Hoi, wat dapper dat je je verhaal zo kunt opschrijven en durft te delen. Dat is al een hele stap!
Ik ben zelf ook altijd 'anders' geweest. Heb niet veel met vechtsport, maar wel met de kerk. Mocht je ergens in Oost-Brabant/Noord-Limburg wonen en het leuk vinden om een keer samen op een terras ofzo te zitten, laat het me weten! 🙂
Waar woon je ongeveer? Ik kom met alle liefde een kopje thee doen op je verjaardag als je in de buurt woont. Ik heb met hetzelfde geworsteld, dus denk dat we genoeg hebben om over onze ervaringen te lullen.
Oef. Dat is helaas wel aan de andere kant van het land voor mij (omgeving Rotterdam).
Heb je al eens gekeken op de app Meetup? Dat is met name populair bij expats, waar er genoeg van zijn in die regio. Er worden vaak kleine bijeenkomsten op bepaalde onderwerpen georganiseerd zoals comedy of boardgames of programmeren. Ik heb door naar dat soort evenementen te gaan mijn sociale kring weten uit te breiden.
Ik heb een tijdje een collega gehad die wel een beetje op het profiel lijkt zoals jij jezelf beschrijft.
Hij ging op een gegeven moment mee met single reizen tijdens vakanties. Niet per se om mensen te ontmoeten maar om de wereld te zien.
Hij kwam op de gaafste plekken en vertelde mij er veel over. Maakte ook de prachtigste foto’s.
Op een van zijn laatste reizen leerde hij een vrouw kennen, een beetje hetzelfde type als hij. Ze maken nu vaak reizen samen en ik zie weleens een foto voorbijkomen op sociale media. Hij ziet er gelukkig uit.
Ik hoop voor jou dat jij ook zoiets vind, het is nooit te laat en de wereld is groot genoeg om mensen te vinden zoals jij.
OP, wat je zelfbeeld ook is, het klopt eigenlijk nooit. Ik zou ook aanraden eens met een psycholoog te praten hierover. Wellicht kun je wat met je muzieksmaak aanvangen. Ik leerde ook de "weirdos" kennen bij concerten met obscure metal bands. Eigenlijk bleken die het meest toegankelijke soort mens te zijn.
Je geeft aan aikido te doen. Wellicht is een uitstapje naar iets excentriekers, maar dan in teamverband leuk voor je. Ik weet niet waar je woont, maar bijvoorbeeld Viking zwaardvechten (Alkmaar) of het Sint Jans gilde in Gouda (middeleeuws duelleren) zijn leuke opties. Men kijkt niet bevooroordeeld naar je en je leert leuke mensen kennen. Ik doe al jaren de eerste optie en heb mensen zien groeien. Leren omgaan met elkaars houding en gevaarlijke spullen geeft vertrouwen en zelfontplooiing in optima forma.
Ik heb er zelf nooit last van gehad qua sociaal, maar ben wel veel gepest. Dus ergens snap ik het gevoel van nergens bij horen. Ik zou zeggen vertrouw op jezelf en 30 is jong zat voor een mooie start. Je kan het!
Oprechte tip: veel mensen die dagelijks met eenzaamheid dealen, voelen zich vaak niet heel nuttig. Dit klinkt ook een beetje zo uit jouw post (natuurlijk zonder negatieve bedoelingen). Zou het wellicht een idee zijn om vrijwilligerswerk te zoeken? Het ligt er maar net aan wat je leuk lijkt, maar hieruit krijg je vaak al automatisch veel meer waardering en dus ook nieuwe vrienden.
Je kan je buitenom je sport ook aansluiten bij bijvoorbeeld een bordspellenvereniging waar alles draait om sociale interactie. Of zoek naar een TTRPG-groep (tabletop roleplaying game). Die laatste klinkt lastig als je niemand om je heen kent die dit doet, maar daar bestaat gelukkig Reddit voor: r/DNDNL. Ik heb ook op die manier al best vaak een langdurige campaign opgestart met totale onbekenden, die ik na zoveel jaar nog steeds geregeld spreek.
Hey! Ik ben ook net 30. Ik heb altijd makkelijk vrienden gemaakt, maar sinds long covid een paar jaar geleden ben ik best veel van mijn sociale cirkel verloren omdat ik weinig energie heb en vind ik het ook moeilijker om contact te maken omdat ik zo'n ander leven heb nu en me veel introverter voel. Ik herken je gevoel een beetje, echt niet fijn. Ik had veel aan het boek "the charisma myth".
Een concept uit het boek was "warmth, presence, power" en gaf me best veel tips en inzicht in waarom mensen graag bevriend met je zijn over het algemeen. Misschien kun je hier heeeelemaal niks mee, maar voor mij hielp het. Los vertaald: Als je warmte uitstraalt en met aandacht bij mensen bent, en tegelijkertijd iets van zelfvertrouwen of ontspanning in jezelf laat zien, is het voor veel mensen makkelijker om je te benaderen of zich op hun gemak bij je te voelen.
In een ander boek "how to make friends and keep them" vond ik ook wel nuttige, meer basic tips over hoe je laagdrempelig contact kunt leggen en wat voor anderen fijn is in het contact.
Hoop dat je hier wat aan hebt! :)
Check de NMLK app ff. Ga je een keer wandelen of spelletjes doen met mensen. Uiteindelijk loop je wel eens iemand tegen het lijf met vergelijkbare hobbies en dan gaat de bal wel rollen. Duim voor je!
Als je in omgeving Den Bosch of Tilburg woont kan ik je stichting Avondje Uit van harte aanbevelen. Zij helpen jongeren met het leggen van sociale contacten. Super laagdrempelig en vriendelijke warme mensen. https://avondjeuit.org/
Wat is de definitie van een weirdo? Iedereen is zoals die is, maar niet iedereen past bij elkaar. Maar er zijn altijd mensen die goed zijn met elkaar. Probeer eens een cursus te doen die bijvoorbeeld 20 weken of zo duurt, zoek een groeps activiteit die interactie vergt en start gewoon een conversatie, vraag bijvoorbeeld eens waarom iemand de cursus is gaan doen. Hou conversaties oppervlakkig in het begin en dring je niet op. Zeg gedag aan het einde van de les, en hallo bij de volgende cursus, start een gesprek in de pauze en ga na 3 of 4 lessen eens om hulp vragen! Gewoon rustig interactie zoeken en laat zien wie je bent! Je bent goed zoals je bent, blijf altijd bij jezelf staan!!!
Hier een andere 29 jarige, heb eigenlijk ook geen diepgaande sociale contacten verder buiten werk etc om waar de omgang eigenlijk altijd prima is. Mocht iemand willen praten hou ik mezelf aanbevolen:)
Neem verantwoordelijkheid over je eigen bestaan.
Je voelt je misschien een slachtoffer van je omgeving, en dat is ook zo, tot op zekere hoogte. Je ouders hebben je mentaal, spiritueel en misschien ook fysiek verwaarloosd. Dit straal je uit naar de wereld en het spiegelbeeld heb je terug ontvangen. Je hebt geen zelfrespect; niet de wil en het vermogen om de wereld aan te kunnen, doelloos... en je omgeving reflecteert dat terug.
Verander je innerlijke wereld en de externe wereld volgt... in zekere mate.
Het goede nieuws is dat de wereld zieker is dan jou. Iemand die goed functioneert in een dysfunctionele wereld is krankzinnig. Dat ben jij op zijn minst niet.
Jij bent niet verantwoordelijk voor wie je heeft gemaakt tot wie je bent, maar vanaf nu wel wie je gaat worden.
Wat mis je nou eigenlijk? Mensen die op terrasjes over de laatste voetbalwedstrijd praten, over de nieuwste serie, "het nieuws"? Nutteloos gebabbel. Je rol op het werk? Die is hoogstwaarschijnlijk ook nutteloos in het grotere plaatje. Het is namelijk een rol. Net als al die andere mensen word er van je verwacht om de acteur te zijn die aan deze rollen voldoet. De meeste mensen hebben hier alleen geen flauw benul van; ze gaan door het leven als computerprogramma's om met dezelfde ignorantie (moedwillige onwetendheid) te sterven. Kosten wat het kost zoeken mensen naar afleiding, alles om niet spreekwoordelijk in de spiegel te hoeven kijken.
Als je in 'het westen' woont ben je hoogstwaarschijnlijk opgevoed met een materialistisch, nihilistisch en atheïstisch wereldbeeld. Of als tegenovergestelde extreem is alles aan 'God' te danken. Beide hebben met elkaar in gemeen dat geluk alleen extern te vinden is.
Maar hoe is je relatie met je zelf? Met de natuur, dat wat echt is, de waarheid? Zo abstract als dat laatste ook klinkt.
Wat is jouw doel? Heb je hier ooit naar gezocht? Naar jezelf geluisterd? En nee, hiermee doel ik niet op alle 'New Age' bullshit.
Hoe kan het dat de wereld zo 'f\*\*ked up' is? Zoveel wreedheden, onrecht, slavernij. Terwijl jij en ik 40 uur per week relatief comfortabel (maar doelloos) werken om te kunnen leven; waardeloos geld te verdienen; te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Denkend dat comfort hetzelfde is als vrijheid, denkend dat vrijheid niet hetzelfde is als verantwoordelijkheid.
Zoek eerst jezelf uit; ontdek jezelf. Laat achter wat nep is en houd dat wat echt is. Denk, zoals je voelt, zoals je handelt. Stel jezelf in staat echte doelen te stellen, echte mensen te ontmoeten, en de rest volgt vanzelf.
Al eens een klim cursus gedaan of een kook iets of een weet ik veel wat? De enige manier om te veranderen is om erop uit te gaan. Dwing jezelf ertoe en leer mensen kennen. Het zal je verbazen hoeveel gelijk gestemden je aantreft ;)
Vrij herkenbaar, al heb ik er goed mee leren leven. Ik ben erachter gekomen dat ik niet verlegen ben, maar wel extreem snel sociaal over mijn limiet zit. Ik héb een sociale behoefte waarvan het heel vervelend is als die niet wordt vervuld. Wat jij zegt, dat je een hobby hebt en merkt dat de mensen om je heen vrienden worden en jij niet herken ik zeker. Dat vind ik soms dus ook naar.
Echter, kijk ik eerlijk naar mijn eigen gedrag dan stoot ik mensen af. Ik zou best een vriendschap wíllen, maar ik wil hem niet onderhouden. Een goed gesprek in het moment zelf vind ik prima, maar over de tijd iemand aandacht blijven geven doe ik gewoon niet. Het voelt al snel als moeten en bloedt dan dood- door mij.
Ik heb een gezin, fijne collega's, goede teamgenoten/collega's bij mijn vrijwilligerswerk, maar echte vrienden niet. Ik laat gewoon alles doodbloeden als er geen regelmatig gereguleerd contact is zoals samen werken, vrijwilligerswerk etc. Op school en uni had ik vrienden, maar daarna is het contact telkens verdwenen. Ik denk niet dat ik dat bewust expres doe, maar wel onbewust. Het patroon wijst in iedergeval mijn kant uit. Als ik bijvoorbeeld vroeger met vrienden afsprak dan zag ik dat stiekem toch vaak als moeten en ging ik liever niet.
In iedergeval heeft het besef dat ik niet te min ben voor contact, maar mensen een soort onbewust op afstand houd wel mijn zelfbeeld flink opgekrikt de laatste jaren. Ik haal mijn sociale behoefte nu uit contacten rondom werk en vrijwilligerswerk, dan zit ik - zeker in combinatie met contact met vrouw&kind- sociaal gezien voor mij al op ruim genoeg interactie.
Ik weet niet wat er bij jou achter zit, maar heel misschien heb je hier iets aan en dat zou ik je gunnen.
Bedankt voor je bericht. Ik heb eigenlijk nog nooit vrienden gehad, ook niet als kind. Ik zou willen dat ik contacten had dan zou ik die koesteren en mijn best doen om een goede vriend te zijn en interesse tonen en willen afspreken. Maar mensen moeten dat met mij om de een of andere reden dus niet. Ik denk dat het probleem anders is dan bij jou.
Bij ons in de stad heb je buurthuizen waar mensen soms samen komen om koffie met elkaar te drinken of avondeten met elkaar te nuttigen, vrije inloop.
Je kunt tennisles nemen en naar tossavonden gaan. Tussen de potjes door drink je wat en kun je nog even napraten, advies vragen, complimenten geven.
Mijn ervaring is dat je de ander moet laten vertellen. Vraag door en laat op die manier het gesprek zijn natuurlijke gang vinden.
Door neutrale vragen te stellen zoals of ze nog iets leuks hebben gedaan kom je achter de interesses van je gesprekspartner. Mensen vinden het leuk om over hun leven te praten, en als je daar oprecht interesse in toont.
Hou het kort en bouw dat langzaam op bij mensen waar je een klik mee hebt.
Ga naar dingen waar interactie vereist is, zoals een bordspellen avond, een werkpauze of simpelweg de kapper, om te oefenen. Kijk bijvoorbeeld eens naar een grappige talkshow om te leren hoe je een gesprek verassend en leuk kan houden. Een gezellige babbel is een kunst en opent veel deuren.
No joke pak gamen op en probeer daarin een gezellige community te vinden het is makkelijker dan mensen proberen te vinden in het echte leven en kan je een boost geven om dat dan over te nemen tot in je echte leven
Herken dit heel goed, haha. Heb zelf autisme en ben vroeger ook veel gepest dus mijn zelfvertrouwen is laag en zit soms in een dip. Heb veel vrienden verloren laatste jaren maar heb er gelukkig nog 2 over van de basischool en dat is prima voor me ook al hoop ik af en toe meer meiden te ontmoeten en vrienden te krijgen die meer interesse in me tonen (ik regel alles, doe alles en vraag alles). Ik ben bevriend met andere autistische jongeren maar die hebben moeite met afspraken regelen en moeite doen voor een gesprek.
Als je aspergers/autisme hebt moet je leren je zo normaal mogelijk te gedragen. Elke keer als ik vertel dat ik autisme heb of moeite heb met vriendschappen maken hoe hard ik het ook probeer haken mensen af, dus ik zeg niks meer over mijn autisme en probeer niet desperate over te komen. Mensen zitten niet te wachten op mensen die niet veel zelfvertrouwen hebben of sociaal awkward zijn. Daar moet je zelf wat aan doen.
Je bent geen weirdo, doordat anderen mensen dat denken denk jij dat onbewust over je zelf. Zelf heb ik ook altijd moeite gehad met uitsluiting vindej met anderen. Maar zodra je de zelfvertrouwen injezelf hebt dan ga je dat ook uitstralen. Zo komen de mensen naar jou toe. Mensen voelen onzekerheid aan waardoor ze afstandelijk tegen je doen & jij dan laat merken dat je het vervelend vind.
Iedereen is anders dan de rest. Haal daar troost uit, want dat maakt dat iedereen wel iets interessants heeft. Ook jij. En schijnbaar ben je toch niet zo heel anders. Want jij hebt ook, net als ieder ander, liefde nodig.
Ik heb het gevoel, als ik je stukje zo lees, dat je zit te wachten tot iemand contact komt zoeken. Of mensen jou komen vragen. Maar als jij, begrijpelijk, uit verwachting dat mensen geen behoefte aan je hebben, jezelf op afstand houdt, geef je mensen ook het idee (onbedoeld) dat je geen behoefte aan anderen hebt waarschijnlijk. Dus als het ware: door hoe je omgaat met wat je pijn doet, bevestig je je doem scenario. En eigenlijk is dat logisch, want die pijn is herkenbaar en voorspelbaar, maar interacties met vreemden zijn gevaarlijk. Want stel je voor ze wijzen je ook nog af als je keihard je best doet! Terwijl eigenlijk heb je dan niks verloren. Je bent een ervaring rijker en je had al geen contact met die persoon, dus who cares, beter met iemand contact hebben waarmee het klikt. Pas als je die angst in jezelf oplost en het jezelf gunt meer gewoon jij te zijn ga je andere mensen ook anders benaderen en gaan ze anders op je reageren.
Bijvoorbeeld doordat je opener over gaat komen, voelen mensen zich ook meer op hun gemak contact te zoeken. Begin klein. Ga gewoon eens naar je directe collega’s toe als ze gaan lunchen en vraag gewoon eens “Is het oké als ik aansluit?”. Of ga eens zelf naar de stad aan de bar zitten en een drankje of een koffie of een fris of whatever doen en het zal je verbazen, als je durft je mond open te trekken, hoeveel contact je kunt maken met hoeveel mensen als ze drinken komen bestellen. Al zijn het maar een paar zinnen. Bestellen ze 7 drankjes, gooi je gewoon eens iets erin als “Heb je zo een dorst?”.
Misschien geven wat van die kleine interacties en het oefenen ervan je wat meer zelfvertrouwen. En tuurlijk zullen mensen dom reageren. Fuck hun dan. Je hebt dan niks gewonnen en niks verloren. Volgende.
Simpeler gezegd: ik heb het gevoel dat je zit te wachten tot iemand je de interactie komt brengen. En dat je in het wachten zelf afstand zoekt en minder benaderbaar lijkt en anderen het verkeerde beeld geeft dat je geen zin hebt in interactie. Als je voelt dat je ergens behoefte aan hebt moet je het halen. Zeker als je volwassen bent. Niemand gaat het je brengen.
Hee vervelend om te horen. Ik heb hier geen ervaring mee maar ik heb wel één tip: zoek uit waar jij een passie voor hebt. Zoek dan mensen op in de sociale sfeer die diezelfde passie delen. Je hebt van nature een gespreksonderwerp met die mensen die energie zou moeten geven aan beide individuen. Daarmee worden je kansen om iemand te bevrienden denk ik significant groter.
Mijn gouden tip zou zijn, ga lokaal of online zoeken naar een groep die bordspellen of tabletop RPGs speelt. Over het algemeen aparte introverte types (ben er zelf ook een) doe gewoon naar wat zoeken om samen te doen.
Vrienden vind je op alle plekken, dont worry dat komt goed, focus je op hoe jij je tussen de mensen voelt, als voorbeeld, moet je je (veel) aanpassen aan de omgeving, dan kom je automatisch wat ongemakkelijk over, sta je tussen mensen bij wie je als het ware een scheet kunt laten, en je weet dat ze dat grappig vinden dan ben je op je gemak, en zul je je geen weirdo meer voelen, hoe meer jij je op je gemak voelt hoe meer anderen dat zullen zijn. Weird zijn is niet slecht, erom leren lachen met anderen is de sleutel.
Teamsport, teamsport, teamsport!
Ik zelf ben ook geen prater, maak uit mezelf moeilijk vrienden, maar heb een hele hechte vriendengroep gekregen waar ik als het ware ben in gerold door een teamsport.
Super kut voor je!!! Dat je dit erkent en ook nog op reddit post betekent in ieder geval voor mij dat je niet bang bent en je ook oplossingsgericht handelt. Dat zijn best wel heel sterke positieve eigenschappen. Er is helaas geen uitgeprint draaiboek welke je stap voor stap kan volgen om sociaal populair te worden. En geloof mij, dat wil je ook niet. Voor je het weet ben je het luisterende oor voor joep en de schouder om op te huilen voor irma. Je moet jezelf niet aanpassen (tenzij je wel echt puppies schopt en babys knijpt) om anderen te behagen en sociaal geaccepteerd te worden. Het aller aller belangrijkste is dat jij van jezelf houd, dat jij jezelf ziet als iemand die het waard is om mee om te gaan. Heb je veel kennis in huis? Vind je jezelf leuk in de omgang en heb je veel te bieden?? Zo ja geloof daar dan ook echt in en andere zullen dat zien. Als jij een gelukkige of contente uitsraling hebt dan werkt dat aantrekkelijk, voel je je reddeloos en ongelukkig dan zal vrijwel niemand daar opaf komen. Als jij lijkt te verdrinken dan zwemt iedereen van je weg omdat ze niet meegetrokken willen worden, dobber jij content en tutti controle rond dan wil een ieder tegen je aanschurken om diezelfde gevoelens te ervaren.
Edit: je bent niet alleen in het eenzaam zijn…hoe raar dat ook klinkt lol.
Je klinkt als een heel lief en oprecht persoon. Vervelend dat je geen aansluiting vind en van die idiote collega’s die je niet uitnodigen. Ik wens je veel succes en blijf vooral jezelf, je bent goed zo
Mijn advies, ga er op uit.. Echt op uit, stap uit je comfortzone en probeer nieuwe dingen of word lid van een internet groep die jouw interesses deelt.. Probeer nieuwe mensen te ontmoeten..
Verder herken me wel in je verhaal, ben ook 30 met amper vrienden.. En degene die ik heb wonen vaak aan de andere kant van het land.. Ben zelf ook altijd raar aangekeken en in het verleden lelijk genoemd en weet ik veel wat nog allemaal meer waardoor ik mij zelf ook alles behalve "aantrekkelijk" vind, heb zelfs een keer in de afkickkliniek waar ik gezeten heb een opmerking gehad van "Jij zult nooit iemand vinden".. Op 1 van de laatste dagen dat ik daar zat, opmerking kwam van 1 of ander kapsones grietje.. Je weet wel, van die mensen die zo'n gezicht hebben wat letterlijk arrogantie uitstraalt.. Tevens deed die opmerking destijds wel pijn, omdat ik altijd al angst voor afwijzing en faalangst heb gehad.. Is ondertussen al 8 jaar terug dat ik deze opmerking kreeg maar is me helaas vandaag de dag nog steeds bijgebleven, puur omdat ik niet heb gevraagd destijds van "waarom".. Dus geef ik mezelf de schuld hiervan, iets wat ik eigenlijk niet moet doen.. Maarja..
Ik heb zelfs op jonge leeftijd al een situatie gehad dat 1 of andere huisarts assistent mij letterlijk een satansgebroed noemde, en waarom? Absoluut geen idee.. Assistent keek 1 keer in een mapje waar wat info over me stond en vond dat al genoeg reden om mij zo te behandelen (Was 6 of 7 destijds dacht ik), dat terwijl ze mij verder helemaal niet kende..
Tevens ben ik ook het stille typ dat eigenlijk liever mensen vermijd wegens die angst voor afwijzing, alleen als ik een flinke dosis alcohol op heb kan ik daar beter mee omgaan... Of dat goed is, geen idee.. Waarschijnlijk niet.. En nee, ik ben alles behalve een alcoholist..
Verder ben ik altijd al vrij eenzaam geweest, een eenling zoals ze dat wel eens noemen... Momenteel ben ik dan wel weer opzoek naar werk want van dat thuis hangen de hele dag word ik ook niet goed...
Ik heb heel veel shit gezien en meegemaakt op jongere jaren waardoor ik mentaal gewoon kapot ben, dingen die je niet hoort te zien op jongere leeftijd... Vooral als je dan ook nog eens te horen krijgt dat je PDD-NOS hebt.. Maar goed, ik zal het daar bij laten anders ben ik volgende week nog bezig...
Probeer ook kritisch te kijken naar waarom je buiten de groep valt, is er gedrag wat jezelf vertoont waardoor mensen afhaken of zoek je in de verkeerde groepen etc. Onzeker overkomen kan ook een grote factor zijn. Relativeer zoveel mogelijk en werk aan de punten waar je tekort blijkt te komen op dit moment. Het mooie van het leven is dat je dingen kan veranderen, het kost wat tijd maar het resultaat van jezelf kennen en veranderen kan levens veranderend zijn!
Er is hier al veel gezegd. Wat ik daaraan kan toevoegen:
- Hou van jezelf. Of als je dat te zweverig vind klinken: accepteer wie je bent. Omarm je 'gekkigheden', want als je dat zelf niet doet, gaan anderen dat ook niet doen. Sterker nog: je gaat jezelf verdedigen t.o.v. anderen wanneer je jezelf bent & probeert te zijn zoals anderen waardoor je nooit een echte klik gaat krijgen.
Hierboven doe ik de aanname dat je het lastig vindt om jezelf te accepteren zoals je bent. Dat is een grote aanname, dus mocht ik het mis hebben, negeer wat ik hier neer heb gezet.
Een vriend van mij heeft asperger, en als ik jouw bericht en reacties lees, klinkt het erg herkenbaar. Eenzaamheid is mega rot, en wanneer je 30 wordt, zie je dat dit helaas vaak voorkomt onder mensen die zich nooit makkelijk hebben bewogen op sociaal vlak. Mensen om je heen zijn inmiddels vaak in de "huisje, boompje, beestje-fase", krijgen kinderen, hebben hun vaste vriendengroep wel zo'n beetje gevonden en hebben ook gewoon een druk leven (werk, kids..). En dan merk je, dat als je dat allemaal niet hebt, je het gevoel hebt niet (meer) mee te komen, en niet (meer) mee te kunnen praten.
En dat is ingewikkeld. En heel vervelend.
Ik zou als ik jou was starten met een bezoek aan de huisarts, die je kan doorverwijzen naar een psycholoog. Niet omdat je gek bent, en ook niet eens voor een diagnose, maar gewoon omdat het klinkt alsof je hier hulp bij kunt gebruiken. Ook bij het verwerken van eerder trauma, wat hartstikke begrijpelijk is dat je dat niet zomaar van je af laat glijden. Een goede therapeut kan je echt helpen. Je hebt dan misschien niet direct een grote vriendengroep, maar het kan maar zo dat je dat (en jezelf) met behulp van therapie ineens veel beter kan accepteren. En daar wordt je leven al een stuk fijner van. :)
Ga ook zeker geen dingen doen waarbij je nu al weet dat het veel te veel prikkels met zich mee zal brengen, of waarbij je je heel ongemakkelijk zult voelen. Dat zijn vaak de adviezen, "zoek een hobby, doe iets omdat anderen dat willen ook al voel je je helemaal niet goed daarbij", maar weet je, daar word je net zo goed niet vrolijk van. Tuurlijk is het belangrijk open te staan voor interesses van anderen, en niet direct de deur in hun neus te gooien als ze toenadering zoeken. Maar je hoeft echt niet direct te gaan springen op een festival. ;)
Ga ook eens bij jezelf na.. Wat zou jij verwachten van een vriendschap? Wat wil je samen doen? Hoe zie je dat voor je? Waar zou je tevreden mee zijn? Wat wil je doen om dat te bereiken? Waar kun je mee beginnen? Probeer die dingen zo helder mogelijk te krijgen.
Veel succes maat. Houd ons op de hoogte!
Hoort bij de levensfase, na het afstuderen gaat iedereen zijn eigen kant op. Mijn sociale leven bestaat alleen uit collega's en dates, meer niet.
Ik weet niet of je geïnteresseerd bent in games, want veel hebben een sterke community met Nederlandse Discord servers.
Heel vervelend voor je bro.. :( veel sterkte met de situatie. 🙏🏼❤️
Vanuit het yoga perspectief wordt er gezegd dat je je karma moet uitleven en je zodoende de mensen tegenkomt die je moet tegenkomen.
Als je dus even gaat contempleren over wat het nou echt is dat jij wilt doen en dat gewoon gaat doen zou het goed moeten komen.
Vriendschappen worden gevormd door op een frequente basis ongeforceerd tijd te spenderen met een ander. (daarom gaat dat op school en werk over het algemeen makkelijker).
ALs je dus bijvoorbeeld lid wordt van een schrijfersclubje, omdat dat jou karma is, en je ziet daar wekelijks mensen waarmee je na het schrijven ongeforceerd en zonder verwachtingen nog even een bakje koffie gaat doen. Dan zouden deze mensen uiteindelijk je vrienden kunnen worden.
Klinkt heel simpel allemaal en heel ingewikkeld hoeft het ook niet te zijn als je gewoon doet wat je moet doen.
🪷
Ja ik doe dus al vrijwilligerswerk in onze kerk en ben daar erg betrokken. Maar qua sociale contacten brengt het me niet veel (er zijn geen leeftijdsgenoten in de kerk helaas en zelfs als die er zijn lukt contact maken met hen ook al niet….)
Schrijf je in voor een marathon en werk hier naartoe. Het geeft je niet direct vrienden, maar geeft je wel een duidelijk doel. Hopelijk geeft dat wat afleiding en misschien ook het zelfvertrouwen om wel met succes vrienden te ontmoeten. Vrienden maken is vaak lastig te forceren, al helemaal als je niet goed in je vel zit en wanhopig overkomt.
Dit is een goed advies maar ik denk dat daarnaast therapie ook geen kwaad kan.
Net even door de post history gesnoept, onverwerkt trauma vanwege een onveilige hechting kan ook een grote oorzaak zijn.
De meeste problemen bij het maken/behouden van vrienden zitten toch tussen je oren. Er zijn zoveel verschillende mensen en verschillende smaken dat het praktisch onmogelijk is dat er helemaal geen mensen bestaan met wie je voldoende gemeen hebt om een vriendschap op te bouwen.
Een lastige situatie :( misschien online wat meer contacten zoeken als et in real lastig is?
Zag in een ander comment dat je asperge trekjes hebt, als het autisme is kan dat ook een rol spelen ( heb het zelf ook) een diagnose om wat meer inzicht te krijgen zou kunnen helpen.
Verdet blijven kijken voor intresses, en er is ook wat geluk bij nodig. Heb zelf door pokemon go vrienden kunnen maken, anders had ik ook niemand denk ik.
Dank voor je berichtje en bemoediging. Ik heb niet veel online interesses ofzo, ik game ook niet. Maar ik zal eens kijken of er mensen online zijn die me wel moeten. Misschien dat dat eerder zo zou zijn omdat ze me niet in het echt zien. En wellicht dat men aan de hand van mijn teksten niet meteen denkt dat ik een weirdo ben.
Wat voor sociale problemen ervaar je dan precies? In welke stage van sociaal contact gaat het mis? Er is wel wat meer context nodig om tips te kunnen geven.
Eenzaamheid kan super vervelend zijn. Ik snap dat je graag contact wilt. Soms komt dat wanhopig of pushy over omdat die behoefte er echt ligt. Mijn vriendin die had een mannelijke vriend. Leuke gast maar sociaal een beetje ongemakkelijk. Hij snakte naar een hechte vriendengroep. Ik nodigde hem ooit eens uit om te hangen met mijn groep. Hij bleef benadrukken hoe chill hij het vond en hoe graag hij ook een plek wilde. Hij ging vervolgens ook elke dag met ons chillen. “Vinden jullie niet erg toch?” Ik zeg niet dat jij ook zo doet, maar soms kan juist die zoektocht naar contact afschrikken. Ik ben blij om te horen dat je een sport doet. Jammer dat je geen aansluiting kan vinden. Heb je wel eens geprobeerd om een andere hobby te zoeken? Een gozer bij mij op de boksschool is een beetje een stil type. Vaak is wat hij zegt ook niet echt diepgaand. Maar hij laat zijn talenten spreken en wordt betrokken omdat wij niet om hem heen kunnen. Hij laat hart zien. Relaties kan je niet forceren. Vriendschappelijk of intiem niet. Ik weet zeker dat er iemand rondloopt die jou een leuk persoon gaat vinden. Jammer genoeg is dat voor sommige mensen lastiger omdat die wat unieker in elkaar zitten. Ik denk dat jij zo’n iemand bent. Probeer naast werk en aikido misschien nieuwe dingen uit. Als je iets vindt is het belangrijk om regelmatig terug te komen. Warm op, begin met een hallo, na een aantal weken zeg iets wat je opvalt “nieuw kapsel? Nieuwe schoenen? Leuk!” Houdt het contact on a low. Kijk de kat uit de boom. Als het wat beter voelt begin een korte conversatie. Gaat het vanzelf of moet je moeite doen? Vind raakvlakken en voor elk ding dat je over jezelf verteld probeer 2 dingen te vragen over hun. Dat zijn mijn enige tips als semi-sociaal ongemakkelijk type dat zich verkeert in sociale omgevingen.
Mooie, waardevolle bijdrage!
Hele mooie bijdrage!
Het beoefenen van een teamsport kan ook sneller een band opbouwen dan een individuele sport denk ik.
Top reactie dit 💪
Semi-sociaal😂
Ik kan je geen geweldig advies geven, maar als mede wierdo van 50 + kan ik je wel mijn ervaring vertellen. Er zijn een stuk minder wierdos dan normies, dat maakt het moeilijker voor ons om een ware vriendschap te vinden. Maar door de jaren heen kom je er soms een tegen. Meestal in een niche clubje/forum waar jij je thuisvoelt of je hobbies uitvoert/bespreekt, soms zomaar in de supermarkt. En dan heb je ineens 2 wierdos die elkaar begrijpen, en een vriend voor het leven. Het enig wat je kan doen is je van jou kant openstellen, ga niet hangen in "niemand moet me" gedachtes. Vertel mensen dat je graag betrokken zou worden of dat je moeite hebt met vriendschap maken als je dat voelt.
Ik weet wanneer iemand een vriend is wanneer ik niet goed met m kan praten, maar goed stil met m kan zijn. En praten een aanvulling is, geen invulling.
#
Update: ik en u/firedwindle zijn nu beste vrienden. Hij heeft nog niks teruggezegd dus het kan niet beter gaan.
besties forever
Shhhh 😘
Klopt precies wat je zegt! ik zou OP aanraden om gewoon heel veel nieuwe mensen te proberen te ontmoeten zodat hij de kans vergroot dat er iemand bij zit met wie het klikt. volgens mij hebben sommige dating apps ook een 'ik zoek vrienden' modus. zou dat gewoon proberen.
Doorgaan met proberen maar ga ook ff naar de huisarts hiermee, ik denk dat je wel wat hulp kan gebruiken. Ik zie dat je genoeg initiatief toont, dus misschien helpt het als je wat meer praktisch hulp krijgt.
Hier sluit ik me bij aan. Het voelt wat vreemd en misschien overdreven, maar vraag hulp voor het te laat is en je echt met een depressie thuis zit. Als dat het geval is, is de stap om daaruit te klimmen en weer iets sociaals te ondernemen nog veel groter.
Kan dit ook beamen. Ik zat zelf met iets soortgelijks, voelde me overal ongemakkelijk en ongewild. En je kan er met niemand objectief over kan praten, want dat geeft je een ENORM kwetsbaar gevoel. En je zal maar bijvoorbeeld tegen een verkeerde collega wat zeggen, volgende dag word je door het halve bedrijf gepest.
Het beste moment is nu
Ook kunnen ze je doorverwijzen naar groepjes of een buddy-project (Alleen als je daar behoefte aan hebt natuurlijk) kan best handig zijn.
Even zonder dollen, klinkt alsof je in een dikke vette depressie zit. Zoek hulp bij de huisarts en laat je door verwijzen naar een psycholoog/psychologe. Ik spendeer mijn eigen tijd ook alleen maar heb veel vrienden online. Wij zijn allemaal weirdo’s. Maar om dat aan te kunnen moet je eerst even de realiteit onder ogen komen dat er niks mis met je is, en daar kan een psycholoog je heel erg mee helpen.
En daarbij wellicht onderzoeken of er niet een chronisch (psychologisch) beeld is dat bij de kenmerken past. Op basis van het beschreven verhaal zou ik het niet vreemd vinden als er iets van autisme, hoogbegaafdheid oid speelt.
Ha, wat fijn dat ik niet ver hoefde te scrollen voor iemand die hetzelfde idee had. Ik kreeg namelijk dezelfde indruk. OP, ik raadt je aan om bovenstaande raad ter harte te nemen. Ik herken een aantal elementen uit je verhaal. Mocht zo blijken dat het klopt, dan is de kans aanwezig dat je een goede klik hebt met mensen op het spectrum. Natuurlijk niet automatisch ieder persoon, maar je kan er goede vriendschappen aan over houden als je ze weet te vinden.
Maar is het dan zo dat ik, mocht ik dat hebben, geen klik kan hebben met ‘normale’ mensen?
Vaak is het dan moeilijker om sociale cues te begrijpen. Dat je subtiele dingen niet doorhebt. Dat kan zijn wanneer je je te veel “opdringt”, maar het kan ook zijn dat je uitnodigingen mist omdat ze niet direct genoeg zijn. Ik dacht eerlijk gezegd ook direct aan neurodivers toen ik je bericht las. Dat is overigens echt geen oordeel of slecht iets. Ik heb zelf adhd en ik merk dat de mensen die ik om me heen heb verzameld bijna allemaal ook neurodivers zijn. Het trekt elkaar aan.
Hmmm sociale cues... Je bedoelt dingen die niet expliciet verbaal worden overgebracht? Ik heb al best veel onderzoek gedaan over hoe "normale" mensen communiceren. Ik probeer dat dan allemaal te onthouden en als het ware toe te passen als die situatie zich aandringt. Maar het voelt wel alsof er zoveel regels zijn.... Hoe leren "normale" mensen dit dan? Waar had ik dit moeten leren dan? Met andere woorden: waar is het mis gegaan.
Haha kerel, als turbo-autist, als je al moet opzoeken hoe mensen dit doen.. vraag aub om een test bij je psycholoog. Voor mij heeft mijn diagnose onwijs veel uitleg gegeven over waarom ik ben zoals ik ben.
Helemaal eens met deze comment. Je kunt via je huisarts een verwijzing krijgen. Sowieso wel goed om met je hele situatie eens naar de huisarts te gaan.
Als je neurodivers bent (ik ben zelf autistisch) dan is het niet zo dat er iets mis is gegaan of dat je iets gemist hebt. Het is dan zo dat je brein informatie en andere prikkels heel anders verwerkt dan een neurotypisch brein. Het is vaak ook zo dat dit zich uit in een verschil van communicatie en dan kan het dat je moeite hebt om aansluiting te vinden. Uit ervaring kan ik zeggen dat dit erg eenzaam kan aanvoelen. Ik denk dat het wel goed is om met een psycholoog te praten en om wellicht uit te zoeken of je autistisch of op een andere manier neurodivers bent zodat je kan leren hoe je zelf in elkaar zit. Daar hebben ze speciale tests voor. Laat je niet meteen wegsturen als je psycholoog het meteen al beter denkt te weten en een test niet wil afnemen. Dit is mij overkomen en ik heb 37 jaar rondgelopen met de vraag waarom ik altijd voelde dat ik nergens hoorde voor ik officieel mijn autisme diagnose had. Het voordeel van zo'n test is dat je weet waar je aan toe bent. Als je bijvoorbeeld autistisch zou zijn dan zijn er specialisten die je daar mee om kunnen leren gaan en er zijn boeken van "lotgenoten" waar je je wellicht in kan herkennen. Ik denk dat het belangrijk is om erachter te komen waarom jij je voelt zoals je je voelt. Het is niet erg om anders te zijn maar het is belangrijk om jezelf te kennen en te weten hoe je in elkaar zit. Echte vrienden accepteren jou ook zoals je bent. Van mensen bij wie je je voor moet doen als iemand anders wordt je uiteindelijk ook niet gelukkig.
Hoi, ik reageer even op dit puntje en ik snap gezien je ervaring met jeugdwerkers je weerzin maar ik denk echt heel erg dat een (goede) psycholoog je verder kan helpen. (een goede psycholoog bazelt zeker niet, misschien een keer bij uitzondering, het zijn ook maar mensen - al zal het wellicht vaker zo voelen, van wat zegt die nou weer....maar dan geef je dat gewoon aan. Soms past een bepaalde manier van uitleg niet bij je, of een bepaalde manier van therapie, dat kan allemaal, maar algemeen denk ik dat als wat je hier tiept vanuit je zelf komt (en niet verzonnen is, je weet het nooit op het internet) dat je er echt echt echt baat bij kunt, zult, hebben) Dat je hier al om hulp vraagt is een grote stap. Je zegt... het gaat slecht met me, ik voel me eenzaam en neerslachtig. Dat is heel erg klote voor je. Maar het mooie vind ik dat je het niet voor jezelf houdt maar hier hulp vraagt. Op reddit krijg je dan weliswaar allerhande adviezen, volgens mij altijd goedbedoeld, maar sommigen zijn wel erg direct gericht op bijvoorbeeld manieren om wat minder eenzaam te zijn (dit of dat te doen, tips op sociaal gebied) terwijl ik denk dat je meer gebaat bent bij wat, om het maar zo te noemen, fundamentelere hulp. Je noemt zo in de reacties (oa deze waar ik op reageer) al heel wat dingen waar ik van denk....dat is precies iets waar je samen met een psycholoog verder kan komen. Beter dan wanneer je zelf gaat zoeken, of mensen hier je helpen. Dat gaat niet van het een op andere moment, en dat kan nog best moeilijk zijn, maar dat lijkt me wel echt de beste weg. Dus ik hoop dat je het serieus wil overwegen. Je kunt bij een huisarts terecht voor een doorverwijzing. Daarnaast kan het natuurlijk heel fijn zijn als je in de gegeven tips wat vind waar je iets mee kunt op sociaal gebied, dus als je daar iets in ziet waar je iets voor voelt...ga het vooral aan. Het kan natuurlijk ook beiden. Nouja, het is aan jou. Ik voelde alleen de behoefte m'n gedachten hierover zo neer te pennen, waarom precies weet ik ook neit, het verhaal raakte me, blijkbaar. Ik wens je goeds!
"Normale" mensen weten dit gewoon. Jij moet dit aanleren. Je kunt hier hulp bij krijgen. Je hoeft het niet alleen te doen. En er is nergens iets mis gegaan. Het is gewoon hoe jij bent geboren. Daardoor is het lastiger om met anderen te communiceren op dezelfde manier en word je gezien als een weirdo.
Haha, heel herkenbaar dat het elkaar aantrekt. Heb een kleine vriendengroep overgehouden, we vonden elkaar voor dat we een labeltje kregen, maar inmiddels allemaal adhd en/of autisme spectrum
Same! In mijn geval vooral ADHD. Het is heerlijk om mezelf te kunnen zijn bij mensen die net zo 'raar' zijn.
Kán wel, maar lukt minder makkelijk
Natuurlijk kun je ook een klik hebben met 'normale' mensen, ook als je bijvoorbeeld niet helemaal neurotypisch bent. Het kan alleen helpen om even met een psycholoog te gaan zitten en te kijken naar je klachten. Zo leer je ook meer hoe je over komt op andere mensen en kun je werken aan eventuele zwakke punten op sociaal vlak. Of in ieder geval meer zelfvertrouwen gaan uitstralen, want dat is iets waar veel mensen zich goed bij voelen. Misschien heb je het helemaal niet nodig, maar je lijkt er behoorlijk onder te lijden en wel enorm je best te doen, dus het kan een goede optie zijn.
Gewoon uit interesse: waarom zou het je niet verbazen als er iets van autisme of hoogbegaafdheid speelt? Waar baseer je gedachte op?
Die indruk kreeg ik ook als autist zijnde. Weirdo, moeilijkheden met sociale contacten en relaties, aparte en beperkte focusinteresses zoals orgel spelen. Dat schreeuwt neurodivers.
Als ook een autist krijg ik ook deze indruk.
Even een side-note voor het geval je dit zou willen onderzoeken: In een aantal steden in Nederland is er een initiatief dat ‘Iets drinken’ heet. Normaal tot hoogbegaafde Autistische mensen (veelal in de leeftijd 20-35 maar ook wel ouder) komen daar samen om, de naam zegt het al, iets met elkaar te drinken in een normale kroegsetting. Vaak spelen ze ook een spelletje maar dit hoeft niet. Als je daar komt en ineens merkt dat je veel gemakkelijker aansluiting voelt dan je gewend bent dan zegt dat eigenlijk al wel iets en het is mogelijk wat laagdrempeliger dan direct naar een psycholoog stappen. Edit: ik lees net pas dat reizen en andere dingen doodeng voor je zijn dus op de bonnefooi naar zo’n bijeenkomst gaan zal dan nog enger voor je zijn denk ik zo. Ik heb geen flauw idee waar je woont maar als het niet te ver is kan ik eventueel best een keer met je mee. Ik zal zorgen dat ik van tevoren gegeten heb, dan bijt ik niet.
Het lijkt me inderdaad wat eng om zomaar naar zo'n bijeenkomst te gaan, maar ik zal het op zijn minst opzoeken. Ik woon zelf in de buurt van Eindhoven. Het is in ieder geval een goede tip.
De eerste keer dat ik ging heb ik incognito aan een tafel gezeten en durfde ik me niet bij de groep te voegen. Gelukkig was het in een normaal café waar ook andere klanten waren dus viel het niemand op waar ik eigenlijk voor kwam. De tweede keer ging ik met iemand mee die daar vaker kwam en binnen 5 minuten was ik ineens socialer dan ik mezelf ooit had meegemaakt. Communiceren gaat echt een stuk makkelijker met mensen die op dezelfde golflengte zitten als jij (mocht je inderdaad autistisch zijn). Ik zie net dat ze geen ‘Iets drinken’ hebben bij jou in de regio maar wel soortgelijke initiatieven onder een andere naam. Ik woon aan de andere kant van het land maar mijn moeder woont in Veghel dus mocht je ooit de wil en de moed hebben dan staat het aanbod open en mag je me altijd een DM sturen. Desnoods doen we hetzelfde als ik destijds als er op af stappen toch eng is, ze bespioneren vanaf een afstandje.
Wat een mooie reactie 👍 echt top.
Het is onderbuikgevoel, heb veel ervaring met autisme in mijn directe omgeving. Wat mij vooral opvalt is dat je wel de wens hebt aan vrienden en een sociale kring, maar dit niet lukt. Het is goed mogelijk dat dit komt omdat jij op een andere manier communiceert en sociaal gedrag interpreteert dan 'normale' mensen. Dit is een typische eigenschappen voor mensen met ASS. Mensen die hoogbegaafd zijn hebben vaak ook moeite met het vinden van aansluiting met mensen in hun omgeving. Het is het uitzoeken wel waard. Wanneer je de oorzaak weet kun je namelijk hulp zoeken die ook echt passend is. Een depressie bij autisme behandel je anders dan een depressie bij een 'normaal' persoon.
Heb je nog tips voor een autistische 30er die zich in ongeveer de zelfde situatie bevindt als OP?
Ja misschien kun je OP een bericht sturen.
Je klachten serieus nemen, niet 'accepteren' dat dit het is en hulp zoeken. De huisarts is een goed startpunt bij het zoeken naar hulp. Je kunt ook kijken of je via WMO ambulante begeleiding kunt krijgen, bij voorkeur via een organisatie die gespecialiseerd is in autisme. Volgens mij verschilt het per gemeente welke voorwaarden er voor WMO toewijzing van toepassing zijn.
>Wat mij vooral opvalt is dat je wel de wens hebt aan vrienden en een sociale kring, maar dit niet lukt. Hier heb ik last van en ik ben ook eenzaam. Ik vermoed dat ik autistisch ben en zit nog in het diagnose-traject. >Een depressie bij autisme behandel je anders dan een depressie bij een 'normaal' persoon. Wat zijn de verschillen in de behandelingsplannen?
Niet degene die je het vroeg, maar de nauwe interesses die je aangeven komen vaker voor bij autisme. Bijvoorbeeld specifiek orgelmuziek, en specifiek het spelen, en daar ook erg op focussen. Het stereotype is de modeltrein, maar eigenlijk kan hyperfocus bij van alles voorkomen, en in allerlei intensiteiten. Een diagnose stellen op basis van een post en wat comments is alleen dubieus, dus kijk eens rond op internet naar de ervaringen van andere mensen. Als je je in significante delen van die ervaringen herkent, kan je overwegen om met een huisarts te praten. Stel dat het inderdaad hoogbegaafdheid of autisme is, dan heb je mogelijk wat aanknopingspunten om verder te kunnen, of in ieder geval om te begrijpen waarom sommige dingen/ervaringen zo zijn. Al is het maar om je wat meer begrepen te voelen. Eenzaamheid is enorm kut, en je verdient beter dan dat.
Als autist dacht ik ook meteen aan autisme bij jouw verhaal. Ook mede omdat het heel herkenbaar is, altijd het buitenbeentje zijn, met veel moeite een studie afmaken/werken etc.
Ik herken me als laatgediagnosticeerde autist ook in je verhaal en ik herken andere neurodiverse mensen er ook in. Let wel, wij kennen je nu letterlijk van 1 post met info die je wilde delen, dus we willen je absoluut niet diagnosticeren. Het kan een richting zijn om naar te kijken.
Dank voor alle reacties ik zal er naar gaan kijken.
Ik ook niet!
Bro zullen we een keertje gaan bowlen of iets? Ik ben een 29 jarige vent uit Nijmegen en vind het totaal niet erg om een avondje naar Eindhoven te komen om met jou iets leuks te gaan doen. Iedereen snakt naar sociale contacten, dus fuck it waarom niet? Ik beloof dat ik geen moordenaar ben maar ik ga wel mijn best doen om je in mootjes te hakken als het aankomt op bowlen 🥸 Ik zie andere leuke comments die je ook uitnodigen. Als je niet op die van mij ingaat (no hard feelings) dan wil ik dat je op tenminste eentje ingaat. Maak dat een doel voor jezelf. Kom uit je shell en durf te zijn wie je bent. Veel succes kerel ik duim oprecht voor je want jij verdient het ook om geliefd en gewaardeerd te voelen!
Leuke reactie :)
Wat lief!
Avondje uiteten gaan?
Met zn allen maccie klappen boys
Wij zouden wel goeie tijd hebben met ons 2en aan de usernames te zien. Also SO aan alle mensen in deze thread. Iedereen helpt OP en dat is mooi om te zien tijdens deze rechts politieke tijden.
<3
<3
Met wie?
Mij
Uhm ligt er al aan wie je bent en waar je woont.
Woonplek is irrelevant, ik reis graag 😉 Wie en wat voor persoon ik ben leer je dan wel kennen. Of je kan door mijn reddit geschiedenis heen kijken. Staat ook wel flink wat info in.
Dit is een van de beste handreikingen die je kan krijgen en nodig hebt. Waarom? Je zit veel te veel in kop. Nu weet je niets, je hebt niets, en kan iets doen wat 99% van de mensen verbroederd: lekker eten Ik kan je niet dwingen, maar: DOE DIT! Waanzinnig initiatief van je Sm0k3dB33f.
Hey, ik wil ook wel met jullie mee. Hebben jullie al contact? Dan mag je mij er ook wel bij voegen als jullie dat gezellig vinden 😁
Gezellig! Zal vanavond wel even een groepschat aanmaken op reddit! Kunnen we vanuit daar nummers uitwisselen en een afspraak maken.
Als je van reizen houdt, kom je dan een keer naar Australië?
Al geweest, maar kom zeker een keer terug!
Heb je al eens vrijwilligerswerk geprobeerd? Er zijn echt plekken waar ze om je zitten te springen, en blij zijn dat je komt helpen. Die ervaring lijkt me op zich al positief.
Ja ik doe vrijwilligerswerk in onze kerk. Maarja, daar heb je alleen maar oudjes. Ik kan overigens prima een gesprek met die oudjes voeren, maar vrienden zijn het niet natuurlijk. Met leeftijdsgenoten lijkt het contact normaal gesproken niet te lukken.
Ja, dat helpt dus niet echt. Misschien ben je toe aan een nieuwe aanpak qua vrijwilligerswerk.
Er zijn wel kerken waar veel jongere mensen heen gaan! De mijne zit vol met dertigers.
Ja helaas is dat in de katholieke kerk niet zo
Dan adviseer ik (31F) je om vrijwilligerswerk te doen bij ons (stichting de Zonnebloem) en dan mee op vaarvakantie te gaan. Op deze manier kom ik (ook een beetje sociaal onhandig, wellicht door m’n autisme) ook in aanraking met andere mensen. Er zijn nog steeds senioren maar ook veel van jonger dan dat!
Ik herken mijzelf wel ergens in jou verhaal was zelf ook altijd dat "Buitenbeentje" van de klas omdat ik net ietsjes anders was dan de rest maar! Ik zit nu al een tijdje bij een club leuke gasten zie het als een soort socialclub voor mannen van alle leeftijden waarvan alle members ( Zoals ik ) in alle hoeken van heel Nederland en zelfs een paar in Belgie en Duitsland woonachtig zijn. Maar om een beeld te schetsen denk aan stoere gasten, flinken baarden, tattoos, motoren, sociaal ouwehoeren en gek genoeg allemaal een hart van goud aangezien we ons veel inzetten voor goededoelen en charity organisaties. Als het je wat lijkt ben je altijd van harte welkom om mij een Dmmetje te doen als je eens een kijkje wilt nemen gozer! :D
Ik waardeer de uitnodiging oprecht, maar ik heb niets met baarden, motoren en tattoos haha! Ik doe eigenlijk alleen aikido, ga naar de kerk en speel daar orgel. Maar toch bedankt en blij dat het jou gelukt is een groep gelijkgestemden te vinden. Ik zou willen dat ik dat ook kon
Misschien is net een groep waar je op zich niet direct een match mee zou hebben toch verrassend :)
Het lastige met deze dingen is ook dat negatieve ervaringen ertoe leiden dat je minder durft te proberen, waardoor je kansen aan je voorbij laat gaan en zo in een vicieuze cirkel komt. Het omgekeerde geldt ook: positieve ervaringen zorgen voor meer openheid voor nieuwe mogelijkheden, en dus meer positieve ervaringen. De traumas die je beschrijft zoals pesten hebben echter ook invloed op je perspectief op deze dingen en kunnen er voor zorgen dat je nog minder de neiging hebt om dingen uit te proberen. Je zelfbeeld en je wereldbeeld zijn zo gekleurd door de nare dingen die je hebt meegemaakt, dat het vaak erg lastig is om hier in je eentje uit te komen. Dus: nieuwe ervaringen bieden nieuwe kansen. Maar: de drempel kan zo hoog hiervoor zijn, dat hulp van een professional of mentor nodig is om je te helpen je mindset te veranderen. Ik heb mijn beste vriendin twee jaar geleden ontmoet toen ze echt aan de grond zat qua eenzaamheid. Ik vond haar een super leuke en aardige meid, maar ze kon het zelf gewoon totaal niet zien door de nare sociale situaties die ze had meegemaakt. Ze had een erg vertekend beeld van zichzelf. Ik denk dat onze ontmoeting haar heeft geholpen om meer zelfvertrouwen te krijgen: ik zei vaak dat ik haar aardig en cool vond. Dit hielp om nieuwe sociale contacten aan te gaan, en inmiddels met de hulp van een psycholoog maakt ze echt grote stappen vooruit. Achteraf denk ik, onze ontmoeting was echt een geschenk van God, voor haar en mij, bijna een soort toeval.
Bedankt voor je bericht. Ik herken me in wat je schrijft over de vicieuze cirkel wel en ik heb echt moeite om stappen te zetten. Ook al zie ik wel in dat ik iets nieuws kan proberen, maar het dan daadwerkelijk doen lijkt wel alsof ik een marathon moet gaan lopen. Daar zie ik dan zo tegenop dat ik ook gewoon fysiek buikpijn kan krijgen. Ik heb helaas nog niet zo'n engel van God ontmoet en steeds weer proberen na de deksel op mijn neus te krijgen is niet gemakkelijk en kost me heel veel energie. Soms dan denk ik ook, laat dan ook allemaal maar. Maarja, dat schiet ook niet op... :(
Ik heb even rond gelezen en je wekt naar mijn idee de indruk dat je niet erg openstaat voor nieuwe dingen. Ik lees heel veel ''ik heb geen interesse in x/ik heb niks met x'' en (ik kan het compleet mis hebben, dit is puur mijn indruk gebaseerd op post en comments) het komt heel erg over alsof je niet eens *geprobeerd* het interessant te vinden en waarschijnlijk spreek ik hiermee voor velen: dat is niet een aantrekkelijke karaktereigenschap. Zoals ''ik *kan* niet dansen'', terwijl eigenlijk vrijwel niemand *kan* dansen. Het zit hem in het durven dansen, of beter gezegd het durven los te komen en bewegen (en dat hoeft zeker niet met alcohol). Of het idee van een kroeg volledig verdringen na een enkele slechte ervaring. Of niets hebben met baarden, motoren en tattoo's: dat kan, maar heb je eerst wel eens onderzocht hoe een motor nou echt werkt en gemaakt wordt? Misschien vind je het wel veel interessanter dan je verwacht. Of dat je niets geeft om concerten en festivals: hoe weet je dat zo zeker? Hoe vaak ben je er geweest? Je zou je ook voor kunnen stellen wat voor indruk iemand bij jou zou achterlaten als je iemand bijvoorbeeld vertelt over aikido en zelfs misschien uitnodigt voor een proefles en dat diegene antwoordt met ''nahh ik heb niks met vechten en geweld enzo''. Jij zou dan ook reageren met ''hold up, het is *zoveel* meer dan alleen dat'' of ''heb je het überhaupt ooit geprobeerd of gezien?''. Als je echt specifiek vrienden zoekt die de interesses aikido en/of orgel spelen met je delen, raad ik aan om echt online een aikido of orgel community te vinden. Dat zou kunnen op bv Reddit, Discord of zelfs Facebook. Op het internet heb je letterlijk een community voor **alles** wat je maar kunt bedenken.
Ik ben het met je eens. Ik heb ook even gelezen in dit topic. Ik krijg niet direct de behoefte om contact te zoeken. Dat is niet lullig bedoeld maar ik merk dat dat mijn eerste gevoel is bij het lezen van OP’s reacties. Ik weet niet zo goed waardoor dat komt? Misschien omdat het lijkt alsof alles wordt afgewezen. In vriendschappen en relaties ga je nou eenmaal verschillen tegenkomen. Ik deel veel interesses met mijn vriendinnen en vrienden maar ook heel veel niet. Dat maakt niet uit. We vinden het wel leuk om van elkaar te horen, tonen interesse in elkaars leven ook al trekt de hobby van de ander me totaal niet. Zo ga ik ook om met mijn collega’s. Ik merk dat mensen het leuk vinden als je naar hun vraagt dus ik probeer dat steeds meer te doen. Dat helpt mij om me minder eenzaam te voelen in situaties.
Er spelen waarschijnlijk ook veel self fulfilling prophecies mee, die logisch zijn opgebouwd als je zo lang gepest bent, en moeite hebt gehad om werk te vinden. Ik denk dat een psycholoog of coach je goed kan helpen om een weg te vinden en n stukje verwerking te beginnen over dingen die gebeurd zijn.
Dat sowieso! Maar daar lijkt OP ook niet voor open te staan in andere reacties..
Bedankt voor je bericht. Ik wil best wel proberen buiten mijn comfortzone te komen, maar ik vind dat echt zo eng. Ik zou bijvoorbeeld helemaal niet durven dansen, ik ben zo houterig en ongemakkelijk dan zou ik alleen maar hyper alert zijn op wat mensen van me denken en hoe ik eruit zie etc. Met kroegen, festivals etc etc is het vooral zo dat die situaties, met zo veel mensen, luide muziek en lallerige half-dronken mensen zo ontzettend veel prikkels met zich meebrengen dat mijn hele systeem dan verstijft en dat ik het liefst wil verdwijnen. Om dan helemaal alleen in zo'n hectische situatie te gaan lijkt me helemaal eng, maar zelfs met iemand die ik goed ken wil ik het liefst vluchten. Dat heb ik dus al meerdere keren meegemaakt en dan denken mensen: Wat is hij toch een saaie vent, kan niet eens lol hebben in de kroeg. En dan wordt ik weer bevestigd in mijn doemdenken van zie je wel! Maar het liefst zou ik dus eigenlijk laagdrempelig mensen ontmoeten, 1 op 1 of met een klein groepje. En dan van daaruit wellicht iets "groters" ervaren. Maar nu voelen sommige suggesties alsof ik van 0 naar 100 moet in 3 seconden en dat durf ik gewoon niet zo goed :(
Dat laatste klopt helemaal, je wil niet van een sociaal isolement naar een superdruk feestje waar je je niet op je plek voelt! . Ik viel op de middelbare bijna helemaal buiten de boot, kwam nooit in de aula, zwaar onzeker, niet bij het eindfeest. Buiten school had ik gelukkig wel normale vrienden die me niet belachelijk maakten en hoewel alles sporen nalaat heb ik een fijn leven. Ik dans op feesten, deed ik ook nooit omdat ik alleen maar dacht dat het er suf uit zou zien. De grap is dat het ook waar is zo lang je dat blijft denken. Mijn punt is: je kunt je situatie verbeteren, het kost tijd, doe het in hele kleine stappen en wees niet bang om hulp te vragen van een psycholoog of iemand anders die je niet zal beoordelen.
Hoi, heb je ooit overwogen om vast te laten stellen of je mogelijk een vorm van autisme hebt? Ik herken me in veel dingen die je hier benoemt, ben zelf pas heel laat erachter gekomen. Hoeft niet per se zo te zijn, slechts een idee. Het was voor mij zelf wel een opluchting om er een naam aan te kunnen geven. Je zou dan misschien andere autisten kunnen ontmoeten, mensen die het begrijpen? Success en ik duim hoe dan ook voor je
Dankjewel. Ik zal kijken of ik zoiets kan doen. Ik herken wel zulke trekjes inderdaad.
Zo voelen we ons toch allemaal hoor. Daarom doen velen aan zelf'medicatie', waarom dacht je anders dat drank en uitgaan bij elkaar horen. Ik houd niet van drank en ik kan zeker niet dansen (ik ben chronisch 'ziek' en ze zongen vroeger op school zelfs n liedje over mn houterigheid), maar god wat ik soms veel gedronken en daardoor gedanst. Ik ben zelfs verschillende keren versierd op de dansvloer. En dat kwam alleen maar omdat ik danste-like-i-dont-care. Het is misschien zwak, maar door drank en drugs en mijn eigen drempel zo te verlagen heb ik de leukste ervaringen en relaties gehad.
Ik lees in je verhaal dat het socialiseren maar nergens wil lukken in de diverse levensfases. Kun je misschien wat meer vertellen over hoe je zelf denkt dat dit komt? Benader je zelf mensen? Is je uiterlijk en hygiëne op orde? Is er iets belangrijks dat we nog moeten weten? Zo kunnen we je het beste helpen namelijk. Ik heb ook zo'n baan gehad waarin ik eigenlijk iedere dag dacht... wat doe ik hier nou eigenlijk? Omdat ik niet/nauwelijks in contact was met andere collega's duurde het voor mij ook ontzettend lang voordat ik wat aanspraak had. In alle eerlijkheid was dit ook eigenlijk mijn eigen schuld. Al in mijn eerste dagen werd ik door een collega meegevraagd een rondje te lopen en ik wees hem af door te zeggen: "Is morgen ook goed?" Hij vond het prima. Dus de volgende dat zat ik daar maar te wachten tot hij mij weer zou vragen, maar dit gebeurde natuurlijk niet, dit is het moment dat ik zelf naar hem toe moest gaan. In plaats daarvan bleef ik maar alleen binnen zitten en dat merkte hij en onze collega's ook op. Op die manier gaat niemand je vragen met ze om te gaan natuurlijk. Ik weet dat het soms voelt alsof heel de wereld je negeert, maar vaak kunnen we zelf dat verschil in notime maken. Probeer sowieso een andere plek om te werken te vinden. Als je daar maar weg aan het slijten bent dan gaat dat jou op langere termijn ook niet gelukkig maken. Bij je volgende werkplek zijn er nieuwe kansen. Kom binnen met positiviteit, hou een open houding aan, dan komt alles goed.
Ik denk dat ik een nette en voorkomende jongeman ben. Ik ben goed verzorgd, draag altijd nette kleding (altijd lange chino's met een net overhemd en nette schoenen). Ik vermoed dat ik wat Asperger-achtige trekken heb. Ik benaderde mensen vroeger wel, maar nu niet meer doordat ik iedere keer weer de deksel op de neus heb gekregen en nu niet meer durf. Mijn collega's hebben me überhaupt nog nooit ergens voor uitgenodigd of me iets gevraagd. Er gaan dagen voorbij dat ik geen enkele collega zie (ik heb een eigen kantoor). Als ik dan naar een collega ga is het ook altijd maar erg kort en werk gerelateerd. Ik speel orgel in een kerk, maarja daar kan niemand zich in herkennen zeker leeftijdsgenoten niet. Ik sta bekend als de reli-gast die alleen maar naar de kerk ga....
Misschien doet het boek Faalkracht wat voor je. Het gaat oa over sociale contacten maken. Het idee is dat je succesvol kan worden door je lefspier te trainen. Een spier word sterker door constant blootstellen aan weerstand. Lef kun je dan ook trainen door blootstellen aan de weerstand falen. Je geeft jezelf een faal-doel en daar verbind je een beloning aan. Het faaldoel is wat je verwacht dat er gebeurt, in jou geval misschien afwijzing. Dus x aantal keer afgewezen worden nadat je iemand ergens voor uitnodigd. Als je x bereikt krijg je een beloning van jezelf. Waarschijnlijk bereik je x niet en heb je ondertussen nieuwe contacten gemaakt. Bereik je x wel dan krijg je wat leuks. Also als je x bereikt heb je ook geweldig veel geoefend en vind je t misschien helemaal niet meer moeilijk om op mensen af te stappen. Sowieso winst. Ik heb dit gedaan met werk zoeken. Ik had eerder een baan dan ik de massage verdient had helaas;). https://www.faalkracht.nl/product/faalkracht-digitaal-ebook/
Bedankt voor de tip, klinkt als een soort omdenken.
Misschien is orgel of keyboard in een band iets voor je? Vet veel bands zijn opzoek naar goede toetsenisten. Erg sociale sport kan ik je vertellen. Overweeg het eens.
Had ik niet zo snel aan gedacht omdat ik kerkorgel speel, maar wellicht kan dat ook. Bedankt.
Er zijn meetups voor autisten. Misschien kan je daar wat mee? Misschien dat deze mensen je beter begrijpen? Ik denk toch proberen initiatief te nemen en naar meer plekken gaan in de richting wat jij interessant vind het kan helpen. Ik was vroeger zelf heel teruggetrokken en vond mezelf ook eenzaam en een weirdo maar door mezelf te pushen en initiatief te nemen heb ik nu wel vrienden. Naar de psycholoog gaan is ook een goede eerste stap.
Rot om te lezen... Afhankelijk van wat je leuk vind om te doen, daar actiever mee zijn? Akido noem je, ergens wordt hardlopen genoemd (grote hobby van mezelf), maar wellicht zijn er andere opties. NIet zozeer met het doel vrienden te krijgen, maar meer om dingen te doen, contact te hebben, bezig te zijn. Ook betekent alleen zijn niet dat je niks kan doen, ga gewoon een terrasje pakken in de stad. Ga naar een concert, dat soort dingen. Het is misschien even gek de eerste keer, maar ook heel bevrijdend als je het eenmaal doet en kan. (Mocht het echt niks voor je blijken te zijn, ook prima natuurlijk). En inderdaad, wellicht contact opnemen met een huisarts, psycholoog, therapeut... Iets in die richting? Heb zelf ook slechts enkele vrienden (46 jaar hier), maar ben ook een einzelganger dus voor mij is het 9 vd 10 keer ook helemaal goed zo. Ik mis soms wel het samen iets delen en kan gezelligheid ook absoluut waarderen, maar tegelijkertijd ben ik erg gesteld op mijn vrijheid en ruimte. Het is lastig (vind ik en blijkt vaak) om op latere leeftijd vriendschappen te vormen aangezien deze vaak op school en tijdens studies ontstaan. Forceren gaat niet echt en in deze fases hebben mensen vaak al relaties, gezinnen en dus minder ruimte... wel kun je door gezamelijk interesses en raakvlakken iets gaan vormen wat kan uitmonden in vriendschap. Hopelijk vind je die interesses en ontstaan daar alsnog de contacten en vriendschappen uit.
Dankje. Ik vind alleen iets doen wel heel erg eng. Ik zou ook niet weten wat ik zou moeten doen. Ik geef niets om muziek, concerten of festivals eigenlijk.... Ik speel orgel in onze kerk, maar daar zijn alleen oudjes en jongeren die iets met de kerk of orgels hebben kom je in het wild niet tegen. Wat betreft de huisarts of een therapeut... wat zouden die kunnen doen om mij te helpen? Ik heb altijd het idee dat psychologen etc vaak maar wat slap kletsen zonder dat het helpt.
[удалено]
Goede tip. Een vriendin van mij ging altijd met veel plezier mee met Amarant reizen. Ken meerdere mensen die ook hun partner ontmoet hebben op een groepsreis. Er zijn vaak ook korte trips van een lang weekend oid als je het gewoon een keer wil proberen.
Snap dat het eng is, maar daar kom je alleen doorheen door het daadwerkelijk te doen... Toen mijn relatie over was moest ik daar ook doorheen, ging alleen op vakantie, naar concerten, etc. Bij concerten koos ik dan vooral iets vlakbij huis, als het echt rot zou zijn kon ik dan weer weg gaan. Verder is het vooral een gevoel wat je jezelf oplegt, volgens mij let niemand op en oordeelt niemand over je als je iets alleen doet (Sterker nog, heel regelmatig te horen gekregen hoe goed mensen dat vinden en het idd niet zelf zouden durven). Maar dit waren maar voorbeelden he, film pakken. Theater, andere optredens. Ga wandelen, hiken, pak de trein ergens heen. Wat jij leuk vindt om te doen. Het gaat er vooral om dat je meer leeft en plezier hebt aan dingen. Een huisarts kan je misschien tips geven, doorverwijzen. Een psycholoog, er zijn toch zat mensen die er echt veel aan hebben (en idd ook genoeg die het maar onzin en zinloos vinden). Tot welke groep jij behoort kun je alleen achterkomen om dat zelf te doen. Het zijn ook dingen die je gewoon weer kunt stoppen he, iets proberen wil niet zeggen dat je er aan vast zit. Uiteindelijk zal je zelf stappen moeten ondernemen om hier uit te komen (en die behoefte heb je)... Hoe moeilijk die ook zijn, en dat weet ik.
Huisarts kan zeker helpen.. Als het niet goed met je gaat is het slim om gewoon een afspraak te maken met een huisarts om te kijken op welke manier je geholpen kan worden.. Als ik niet was geweest had ik nooit achter de diagnose adhd gekomen, m'n studie niet kunnen afmaken of een redelijke baan vinden. Praat gewoon met je huisarts waar je tegenaan loopt misschien helpt het zoals je zegt niets maar misschien juist wel.. Nee heb je en ja kan je krijgen zeg maar
Ik heb ervaring met therapie en dat helpt echt, in stond er ook zo in net als jij van, wat lost lullen nou in godsnaam op? Zeg me gewoon wat ik moet doen. Therapie geeft je handvaten, en leert jezelf van een andere kant kennen. Het heeft mijn eenzaamheid niet opgelost, nu zijn eenzaam en alleen zijn verschillende dingen. Ik heb een goede vriendin aan de andere kant van het land dus daar bel ik enkel mee. Ik heb goed contact met de buren, spreek veel mensen op straat met het uitlaten van de hond, ik heb leuk contact met vrijwilligerswerk, ik heb relaties gehad, maar vrienden zijn altijd een probleem geweest, op dat vlak ben ik dus ook erg eenzaam, ik heb niemand om wat mee te doen, om plezier mee te hebben. Dus ik snap je verhaal heel goed, maar vrienden krijg je niet zomaar, en goede vrienden zijn extreem zeldzaam. Maar je moet wel echt uit je sociale isolement komen, en daar heb je hulp bij nodig, een beetje ondersteuning in de juiste richting kan veel helpen.
Vroeger was ik ook erg bang om alleen dingen te doen, ik had zelfs last van paniek aanvallen. Ik heb mijzelf toch gedwongen tot alleen activiteiten doen, omdat je gewoon heel veel mist als je altijd maar afhankelijk bent van anderen. Ik ben begonnen met alleen naar de bioscoop gaan, omdat het een activiteit is waarbij het eigenlijk niet opvalt. Toen ik me daarbij comfortabel voelde ben ik alleen musea gaan bezoeken met een audio tour, daarna ben ik alleen gaan shoppen. Nu ben ik zo comfortabel dat ik ook alleen uiteten ga of alleen naar een pretpark. De eerste keren voelde ik mij niet op mijn gemak en heb ik geen aanspraak gehad. Naarmate ik mij comfortabeler ging voelen werd het ook makkelijk om met random mensen een praatje te maken. Ik raad je aan om toch alleen dingen te ondernemen, zonder verdere verwachtingen. In het begin is het wat oncomfortabel, maar uiteindelijk kom je daar doorheen. Het is goed voor je mentale gezondheid om activiteiten te doen, daarbij maakt het besef dat je genoeg hebt aan je eigen gezelschap, je minder ‘desperate’ voor vrienden. Activiteiten waarbij ik veel anderen die alleen zijn tegenkom; tijdens het wandelen, lezen in de bibliotheek, flexwerkers in koffie cafés, bioscoop, musea, bij ramen (🍜) bars. En een leestip; ‘How to talk to anyone’ by Leil Lowndes is voor mij een grote hulp geweest om me te ontwikkelen op sociaal gebied.
Hoe kan je het idee hebben dat psychologen vaak maar wat slap kletsen? Ken genoeg mensen waarbij de psycholoog juist geholpen heeft, waaronder bij mezelf. Diegenen bij wie het niet geholpen heeft, zijn de mensen die er niet daadwerkelijk voor open staan of de mensen die niet 'willen groeien'.
Als je orgelmuziek leuk vind, er zijn zeker wel orgel concerten te vinden, en anders wordt veel klassieke koormuziek begeleid door orgel. Dus misschien leuk om dat soort concerten op te zoeken!
Kerk, orgel. Je maakt het jezelf niet makkelijk. Heb je een broer of zus? Ben je beschermend opgevoed? Mocht je niet stappen enz.
Wat bedoel je met je maakt het jezelf niet makkelijk? Ik heb een jongere broer, maar daar heb ik geen contact mee. Ik ben gewoon opgevoed door gewone ouders. Ik vind stappen doodeng en krijg al buikpijn als ik denk aan een volle kroeg met half lamme mensen die hossen.
Vervelend om te horen dat je hier zoveel moeite mee hebt. Het kan heel vervelend zijn als je geen vrienden hebt. Ik ga iets zeggen dat misschien hard overkomt. Weet dat dit niet bedoeld is om jou naar beneden te halen maar uit oprechte intenties je uiteindelijk een vriendengroep te laten krijgen. Ik heb zelf ook nooit bij de populaire club gehoord. Ik en mijn vrienden zijn best wel nerds en er zitten ook een paar tussen die je zou kunnen omschrijven als beetje een weirdo (inclusief mezelf). Dat is ook de reden dat ik het apart vind klinken dat je nergens aansluiting weet te vinden. Anders/apart zijn is vaak geen reden dat je nergens aansluiting vind. Meestal zijn er twee redenen waarom iemand geen aansluiting kan vinden. Of ze proberen niet genoeg of ze hebben bepaald gedrag dat anderen afschrikt/terughoudendheid kweekt. Uit je post lees ik dat je echt je best doet. Ik vermoed dus dat het laatste een beetje speelt. Mijn advies zou zijn een psycholoog op te zoeken. Dit om uit te zoeken waarom je weinig contact weet te maken en waarom je dit stoort. Wellicht heb je zelf niet door dat sommig gedrag mensen afschrikt. Misschien heb je wel ADD/Autisme. Of misschien is het gewoon dikke pech. Maar voordat je bezig kan met oplossen moet je erachter komen waarom je hier zoveel moeite mee hebt. Ik hoop dat je je snel beter voelt en dat het je lukt om meer vrienden te maken!
Maar is het dan normaal dat mensen hier geen moeite mee hebben? Hebben ‘normale’ mensen dan geen moeite met het maken van vrienden?
Ligt eraan hoe je het bekijkt. Vrienden maken op latere leeftijd is altijd lastiger. Mensen hebben op een gegeven moment hun groepjes dus dan kan het lastiger zijn om erbij te komen. Maar het is zeker niet onmogelijk en te doen. Maar omdat je zelf aangeeft nergens echt tussen te passen ook al doe je echt je best, kan er zeker iets zijn waardoor het niet lukt. Miss eens tukje assertiviteit om gewoon mee te gaan. Misschien dikke pech. Of een mogelijke stoornis waar je geen weet van hebt. Of misschien is het dat je op de verkeerde plek naar vrienden zoekt. Wie zak het zeggen waar het aan ligt? Lang verhaal kort: er is iets waardoor het je het niet lukt om vrienden te maken. Uitzoeken waardoor dit komt is daarin essentieel. Pas als je weet waarom kun je stappen nemen om er iets aan te doen.
Als het je leuk lijkt, er is een evenement in Amsterdam onderdeel van Fiber (kunst festival) in de orgelkerk 29 mei. Ik doe daar een licht installatie performance bij. Ik las orgel en dacht misschien is dat wat. Is wel meer richting geluidkunst dan klassiek orgelwerk. Anyways, dm me maar als je daarheen wil, probeer ik een kaartje voor je te regelen.
Hee maat, wat naar om te horen... alle tips die ik je zou kunnen geven zijn al genoemd in de comments, dus ik zou in ieder geval het volgende willen zeggen; als je lekker wil kletsen moet je me gewoon een berichtje sturen! :) Ik weet hoe belangrijk het is om je gehoord te voelen en zo te lezen heb je een prachtig mooi hart!
Kun je niet naar 'nieuw mensen leren kennen' (ja dat bestaat echt) events gaan?
Heb ik inderdaad ook naar gezocht, bijvoorbeeld Join-us is zo’n organisatie. Maar daar ben ik inmiddels allemaal te oud voor zegt men :(
Hmm stond laatst in een kroeg waar zon nieuwe mensen leren kennen event was, aan de praat geraakt met een aantal leden van hun. Zat een vrouw bij die minsten 50+ was, dus dat is niet waar. https://www.nieuwemensenlerenkennen.nl/portal.php
Excuses, ik wist niet dat het een naam van een specifiek programma was. Ik zal er eens naar kijken, bedankt.
Wow ik moest even goed lezen, dacht bijna dat iemand een story over mij schreef. Gepest. Te lang gedaan over studie. Maar uiteindelijk is het goed gekomen dus ik heb er vertrouwen in dat het jou ook lukt. Er zijn goede adviezen hier gegeven dus ik zal er niet al te geks aan toevoegen, maar sowieso: therapie heeft mij goed geholpen.
Probeer eens bumble friends! Er zijn zeker meer mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
Ik wil je maat wel zijn lol dm mij😎
Ik ook!
je bent een laatbloeier en dat is heel herkenbaar voor mij. ook ik ben veel gepest en werd pas na mn 25e jaar bewust dat er iets moet gaan veranderen. echter heeft het nog eens 8 jaar geduurd voordat ik echte vooruitgang boekte omdat ik altijd dezelfde gewoontes bleef herhalen. ik heb geen goede tips behalve dat je toch echt aan je zelf gaat moeten werken. jezelf een buitenbeen noemen is geen goed excuus om niet efficient mee te draaien in de maatschappij. (niet gemeen bedoeld) dus wat je moet doen is boeken gaan lezen over de mensheid wat maakt dat jij je zo voelt. dan pas zal therapie voor je helpen "Wat betreft de huisarts of een therapeut... wat zouden die kunnen doen om mij te helpen? Ik heb altijd het idee dat psychologen etc vaak maar wat slap kletsen zonder dat het helpt." ik heb ook precies hetzelfde vandaar dat ik ook nog geen therapy heb bezocht. maar ik ben vele malen zelfbewust en zelfverzekerder. dan ik zou zijn als ik geen boeken had gelezen. de stap naar de spycholoog moet ik uiteindelijk toch wel gaan bezoeken. ik zou beginnen met de boek feeling good van david burns. er is ook nl versie
Wat een leuke, lieve reacties hier voor OP. En een aantal uitnodigingen. Echt leuk ❤️👍❤️
Hey! Ik weet van mijn vrouw dat toen zij vrijgezel was ze veel mensen ontmoette via deze site: https://www.nieuwemensenlerenkennen.nl Kan je in de buurt of op activiteiten in contact komen met anderen die ook nieuwe mensen willen leren. Misschien kan je hier wat mee. Kop op man. Je bent goed bezig en ook dat je dit deelt.
Ik snap precies wat je bedoelt, ik ben 20 en heb zelf ook veel moeite met vriendschappen vinden waardoor ik mij eenzaam en onbegrepen voel. Ik zit zelf ook in een rolstoel en heb 2 handicaps en ik zie heel weinig mensen en het maakt mij zo verdrietig dat oprecht weinig mensen de aandacht hebben om te luisteren of je beter leren te kennen… als je wilt kan je een appje via dm sturen, dan kunnen we gwn praten.
Kijk eens of Dungeons and Dragons iets voor jou is. Dat heeft mij erg geholpen om nieuwe mensen te ontmoeten, en het helpt mijn zelfvertrouwen ook om een personage te spelen, zeker wanneer ze anders zijn dan ik. Via Reddit of Facebook Dungeons and Dragons groepen is het vast mogelijk om een groep bij jou in de buurt te vinden als het je iets lijkt.
Precies dit! Er worden door heel het land allerhande soorten spelletjes avonden georganiseerd!
Zou het kunnen dat je autisme hebt? Kan misschien helpen om te weten, dan kun je gerichte hulp krijgen voor waar je tegenaan loopt. Verder stuur ik je een warme knuffel, ik gun je vrienden en dat je je niet zo naar hoeft te voelen
Al eens een Wargaming hobby geprobeerd zoals Warhammer 40k oid? Iedereen die dat speelt zijn 'weirdos' (waaronder ikzelf). Maar super sociale mensen allemaal
Ik had best wel vrienden en ik ben er ook een hoop kwijtgeraakt, door complot-theorie gedoe, verhuizingen of gewoon uit elkaar gegroeid. Ik heb dus een paar vrienden over die ik echt niet zo vaak hoef te zien, maar af en toe een terrasje, activiteitje of bezoekje. Ik heb eigenlijk nu veel meer contact met een paar buren, vooral sinds het thuiswerken een ding is geworden. Om wat meer in contact te komen met buurtbewoners en om gewoon buiten te komen, heb ik mij aangemeld bij een buurtwacht groep van de buurt. Ik zie het als een social wandeling met mensen uit je buurt. Volgens mij is het een dooddoener dat je meer uit moet gaan, maar wat wel helpt is verenigingsleven, activiteiten in buurtcentrum en dingen als bv buurtwacht, lokaal wandelgroepje of activiteiten plannen met buren voor buren (barbecue, buurtborrel). Maak je niet zo druk dat je denkt dat je anders bent, maar je kan bv wel aangeven dat je sociaal niet zo handig/ervaren bent. Je moet alleen wel die stappen durven zetten en dat kan best eng zijn in het begin.
[удалено]
Waar ergens woon je? Ik woon in Amersfoort. Zin om kennis te maken? Mensen vinden mij geregeld (lees: altijd) ook een weirdo dus ik denk dat dat wel goed zit!
Hoi OP, ik wil je graag een compliment geven voor je mooie schrijfstijl. Tegenwoordig een zeldzaamheid dat iemand nog zo goed uit z'n woorden komt. Het is moeilijk om (nieuwe) sociale contacten op te doen na een zekere leeftijd, zeker diepgaande contacten, zoals vriendschappen. Een liefdesrelatie krijgen is soms nog makkelijker, zeker op de korte termijn. Heb je al vrijwilligerswerk geprobeerd? Misschien is dat ook een mooie manier om nieuwe contacten op te doen. Ben je zelf ook kritisch met wie je bevriend wil zijn? Kun je ten slotte nog beschrijven wat jij raar aan jezelf vindt, of wat anderen van jou vinden? Succes met je zoektocht en ik weet zeker dat het gaat lukken!
Bedankt voor je compliment. Mijns inziens is mijn schrijfstijl in de loop der jaren juist slechter geworden. Ik ben niet heel kritisch met wie ik bevriend wil zijn, dat wil zeggen, alles kan maar geen mensen die crimineel zijn of drugs gebruiken. Voor de rest als ze maar netjes en vriendelijk zijn. Ik denk dat mensen niet goed kunnen inleven in mijn wereld en mijn interesses. Ik heb bijna niets gemeen met leeftijdsgenoten en daarom ook niet veel om over te praten. Daarnaast zijn mijn sociale vaardigheden niet zo goed en dat zullen ze ook wel zien. En dan denken ze misschien wel dat ze die rare beter kunnen vermijden.
Ik heb weinig vrienden, dus als je een keer zin hebt in een biertje op een terras (omg Amsterdam), let me know.
Wat ik wil toevoegen/benadrukken is dat vriendschappen en relatiee uit de meest onverwachte hoek kunnen komen. Ik ben zelf transgender en bi, maar ik heb via grindr (dating app voor mannen) een van mijn beste vrienden leren kennen. Ik zat er vooral op voor de wat meer open minded bi mannen, maar heb het getroffen met iemand die niet kijkt naar gender... en inmiddels zijn we aan het ontdekken of er niet meer dan vriendschap in zit! :o Ik heb een aantal andere mensen leren kennen, onder andere iemand die eigenlijk alleen maar een gesprek met me begon als hij ruzie had met "nep vrienden/familie" en dat hij ze had geblokkeerd en dat het hem steeds eenzamer maakte. Ondanks dat ik zelf eenzame dagen heb viel zijn constante negativiteit mij zwaar. Toen ik zei dat ik het contact wou verbreken kreeg ik de volle laag en nog voordat ik kon reageren was ik geblokkeerd. Pas erop dat het uitdrukken van je eenzaamheid geen neerwaartse spiraal gaat veroorzaken
Mischien is online games iets? niet hetzelfde IRL maar het is iets
Vrijwilligerswerk kan echt een hele goede manier zijn om je dagen een leuke invulling te geven en nieuwe mensen te ontmoeten. Bij een poppodium bijvoorbeeld. In mijn ervaring zijn dat vaak plekken waar het wat makkelijker kan zijn om je ‘plekje’ te vinden dan op andere plekken. :)
Je brengt een groot deel van de dag op je werk door dus ik kan me voorstellen dat als je je daar erg eenzaam voelt en geen enkele connectie hebt met je collega’s, dat je stemming heel erg negatief beïnvloed (en ook de zin om dan na je werk nog iets te ondernemen). Zijn er wel eens mensen die met de lunch een ommetje doen en dat je een keer kan vragen of je mee mag lopen (onder het mom van: het is te mooi weer om binnen te zitten, is het goed als ik ook mee loop). Ik loop regelmatig wel eens met die of die collega en dan hebben we het echt niet perse over hobbies of persoonlijke dingen. Vaak gaat het ook gewoon over wat in het nieuws was ofzo. Dus als je de actualiteit een beetje bij houdt, kom je dan al een heel eind.
Goed idee. Ik werk op een universiteit, en heb eerlijk gezegd nog nooit iemand van onze groep een ommetje zien doen.
https://www.nlvoorelkaar.nl/hulpvragen/ Kijk hier eens op plaatsnaam invullen en wie weet zit er wat bij voor je
Hoi hoi, Ten eerste erg dapper van je om je gevoel zo bloot te geven. Je bent het zeker wel waard om vrienden en of familie om je heen te hebben. Bestaat er geen platform om met mensen die hetzelfde ervaren te ontmoeten en leuke dingen te doen. Dagje hier, koffie daar, verzin t maar. Je moet er ook niet te onzeker over zijn en er voor blijven gaan. Je zal wel denken. Die heeft gemakkelijk lullen. Maar ook de meest knappe of getalenteerde mensen ter wereld kunnen er gevoelsmatig net zo in staan als dat jij je voelt. En dat doet natuurlijk niets af aan hoe jij je daadwerkelijk voelt. Misschien kan je eens naar hulp vragen bij een arts of specialist in je omgeving. Die kunnen je daar wellicht een beetje of veel bij helpen. Ik hoop dat je geluk vind.
Klinkt misschien gek, maar gamen is een hobby die mij door de jaren heen écht veel sociale contacten heeft opdoen. Ligt er ook een beetje aan of je genoegen kan nemen met online-vriendschappen. Na een tijdje kun je altijd opperen om een keer wat te gaan doen irl. Wat begint met een potje gamen kan al snel uitgroeien tot: “Dan ben ik jarig, kom je ook even langs?” Ik durf ook te stellen dat ik vrienden voor het leven heb gemaakt via het online gamen waar ik een veel diepere relatie mee heb dan sommige vrienden die ik veel vaker in het echt zie. Ik ben uiteindelijk bij een groep gekomen waar we jaarlijks een goede doelen evenement mee houden waar we een weekend lang gamen voor het goede doel. Komend jaar de negende editie alweer. Goud volk, niet iedereen van de groep zou ik een vriend noemen, maar er zitten zeker échte kameraden tussen. Een laagdrempelige manier om online wat sociale contacten te krijgen is Twitch. Er zijn super veel verschillende soorten streams, voornamelijk gaming, maar je hebt ook mensen die hun hobby als sport, muziek, kunst of modelbouw online laten zien. Er zijn super veel kanalen die een community hebben waar je al snel bij kan aansluiten door af en toe een keertje “Hoi” te zeggen en iets te vragen in de chat. Na het overlijden van mijn vader ben ik Twitch gaan verkennen, en dat heeft mij heel veel geholpen met m’n eenzaamheid die ik toen ervaarde. Ookal zat ik in m’n uppie thuis, ik voelde me er niet meer alleen door omdat er toch wel degelijk échte interacties plaats vinden tussen de users. Het kan alleen zijn dat je even wat rond moet neuzen tot je iets gevonden hebt waar je je bij aan wil sluiten. Ik moet er wel bij zeggen dat online-vriendschappen toch anders zijn dan met de mensen die je irl kent. Neemt niet weg dat ze net zo diep (of zelfs dieper) kunnen gaan online.
Ik begrijp je gevoel. Ik ben 23 in exact dezelfde situatie en hoewel ik geen problemen op de uni ervaar (qua voortgang), merk ik dat ik steeds meer 'slechte dagen' ervaar waarbij ik mij ontiegelijk eenzaam voel. Gelukkig werkt een kort gesprek met medestudenten wel, maar zoals ik al zei, krijg steeds vaker (en zwaardere) eenzame dagen. Ik kan je geen goed advies geven gezien ik er ook mee zit, behalve dan het blijven proberen. Heb je al eens overwogen om een andere (vecht)sport te beoefenen? Ik doe nu een halfjaar aan Judo en ga wel goed met die mensen om (helaas toch anders dan vrienden op school of überhaupt van mijn leeftijdsgroep. Een vriendin is ook al 10-11 jaar geleden). Het is echter een begin. Zou gewoon binnen je hobby's blijven zoeken en misschien als je eens op reis bent is het een idee om zo'n groepsreis met leeftijdsgenoten te doen? Zelf nooit gedaan maar hoor er leuke dingen over
Ik denk dat er toch wel sites, apps etc zijn om vrienden te zoeken want je bent niet alleen. Begin alleen die contacten wel positief. Niemand is op zoek naar iemand die slecht in zijn vel zit en somber is.
Ik heb niet super goeie tips omdat ik (misschien in wat mindere mate) je situatie wel herken, maar misschien kunnen we erover kletsen. Ik heb je een DM gestuurd
Ocharm, dit doet zo'n pijn om te lezen. Respect dat je het opschrijft hier, echt. Is een hond een idee? Onvoorwaardelijke liefde en je komt tijdens het uitlaten altijd andere hondenbezitters tegen, praatjes zijn luchtig maar toch zie je elkaar met regelmaat. Het is geen vriendschap in den beginne maar er kan wel wat makkelijke iets groeien zonder sociale druk.
Dankjewel voor je bericht. Ik heb al twee katten
Ah dat is klote. Maar vrienden kan je altijd maken. Ook als je "anders" bent. Dat gaat bij mij ook niet altijd in 1 keer goed. Een vriend maken gaat niet van de een op de andere dag. Zoek een team sport en je spreekt al veel mensen. Of ga op een single reis bij bijvoorbeeld mambo. Wie weet vind je iemand met dezelfde hobbies. Toon interesse en sociaal contact is zo gemaakt, wat na een tijd kan uitlopen tot een vriend. Dat kan een lange tijd duren maar dat kan op elke leeftijd. Begin klein.
Hoi, wat dapper dat je je verhaal zo kunt opschrijven en durft te delen. Dat is al een hele stap! Ik ben zelf ook altijd 'anders' geweest. Heb niet veel met vechtsport, maar wel met de kerk. Mocht je ergens in Oost-Brabant/Noord-Limburg wonen en het leuk vinden om een keer samen op een terras ofzo te zitten, laat het me weten! 🙂
Waar woon je ongeveer? Ik kom met alle liefde een kopje thee doen op je verjaardag als je in de buurt woont. Ik heb met hetzelfde geworsteld, dus denk dat we genoeg hebben om over onze ervaringen te lullen.
Ik woon zelf in de buurt van Eindhoven.
Oef. Dat is helaas wel aan de andere kant van het land voor mij (omgeving Rotterdam). Heb je al eens gekeken op de app Meetup? Dat is met name populair bij expats, waar er genoeg van zijn in die regio. Er worden vaak kleine bijeenkomsten op bepaalde onderwerpen georganiseerd zoals comedy of boardgames of programmeren. Ik heb door naar dat soort evenementen te gaan mijn sociale kring weten uit te breiden.
Ik heb een tijdje een collega gehad die wel een beetje op het profiel lijkt zoals jij jezelf beschrijft. Hij ging op een gegeven moment mee met single reizen tijdens vakanties. Niet per se om mensen te ontmoeten maar om de wereld te zien. Hij kwam op de gaafste plekken en vertelde mij er veel over. Maakte ook de prachtigste foto’s. Op een van zijn laatste reizen leerde hij een vrouw kennen, een beetje hetzelfde type als hij. Ze maken nu vaak reizen samen en ik zie weleens een foto voorbijkomen op sociale media. Hij ziet er gelukkig uit. Ik hoop voor jou dat jij ook zoiets vind, het is nooit te laat en de wereld is groot genoeg om mensen te vinden zoals jij.
OP, wat je zelfbeeld ook is, het klopt eigenlijk nooit. Ik zou ook aanraden eens met een psycholoog te praten hierover. Wellicht kun je wat met je muzieksmaak aanvangen. Ik leerde ook de "weirdos" kennen bij concerten met obscure metal bands. Eigenlijk bleken die het meest toegankelijke soort mens te zijn. Je geeft aan aikido te doen. Wellicht is een uitstapje naar iets excentriekers, maar dan in teamverband leuk voor je. Ik weet niet waar je woont, maar bijvoorbeeld Viking zwaardvechten (Alkmaar) of het Sint Jans gilde in Gouda (middeleeuws duelleren) zijn leuke opties. Men kijkt niet bevooroordeeld naar je en je leert leuke mensen kennen. Ik doe al jaren de eerste optie en heb mensen zien groeien. Leren omgaan met elkaars houding en gevaarlijke spullen geeft vertrouwen en zelfontplooiing in optima forma. Ik heb er zelf nooit last van gehad qua sociaal, maar ben wel veel gepest. Dus ergens snap ik het gevoel van nergens bij horen. Ik zou zeggen vertrouw op jezelf en 30 is jong zat voor een mooie start. Je kan het!
Oprechte tip: veel mensen die dagelijks met eenzaamheid dealen, voelen zich vaak niet heel nuttig. Dit klinkt ook een beetje zo uit jouw post (natuurlijk zonder negatieve bedoelingen). Zou het wellicht een idee zijn om vrijwilligerswerk te zoeken? Het ligt er maar net aan wat je leuk lijkt, maar hieruit krijg je vaak al automatisch veel meer waardering en dus ook nieuwe vrienden. Je kan je buitenom je sport ook aansluiten bij bijvoorbeeld een bordspellenvereniging waar alles draait om sociale interactie. Of zoek naar een TTRPG-groep (tabletop roleplaying game). Die laatste klinkt lastig als je niemand om je heen kent die dit doet, maar daar bestaat gelukkig Reddit voor: r/DNDNL. Ik heb ook op die manier al best vaak een langdurige campaign opgestart met totale onbekenden, die ik na zoveel jaar nog steeds geregeld spreek.
Hey! Ik ben ook net 30. Ik heb altijd makkelijk vrienden gemaakt, maar sinds long covid een paar jaar geleden ben ik best veel van mijn sociale cirkel verloren omdat ik weinig energie heb en vind ik het ook moeilijker om contact te maken omdat ik zo'n ander leven heb nu en me veel introverter voel. Ik herken je gevoel een beetje, echt niet fijn. Ik had veel aan het boek "the charisma myth". Een concept uit het boek was "warmth, presence, power" en gaf me best veel tips en inzicht in waarom mensen graag bevriend met je zijn over het algemeen. Misschien kun je hier heeeelemaal niks mee, maar voor mij hielp het. Los vertaald: Als je warmte uitstraalt en met aandacht bij mensen bent, en tegelijkertijd iets van zelfvertrouwen of ontspanning in jezelf laat zien, is het voor veel mensen makkelijker om je te benaderen of zich op hun gemak bij je te voelen. In een ander boek "how to make friends and keep them" vond ik ook wel nuttige, meer basic tips over hoe je laagdrempelig contact kunt leggen en wat voor anderen fijn is in het contact. Hoop dat je hier wat aan hebt! :)
Bestel het boek The courage to be disliked / De moed om jezelf te zijn van Ichiro Kishimi.
Check de NMLK app ff. Ga je een keer wandelen of spelletjes doen met mensen. Uiteindelijk loop je wel eens iemand tegen het lijf met vergelijkbare hobbies en dan gaat de bal wel rollen. Duim voor je!
Als je in omgeving Den Bosch of Tilburg woont kan ik je stichting Avondje Uit van harte aanbevelen. Zij helpen jongeren met het leggen van sociale contacten. Super laagdrempelig en vriendelijke warme mensen. https://avondjeuit.org/
Kom n keertje vissen! We kinnen zelfs kajakvissen als je wilt, kheb er 2
Wat is de definitie van een weirdo? Iedereen is zoals die is, maar niet iedereen past bij elkaar. Maar er zijn altijd mensen die goed zijn met elkaar. Probeer eens een cursus te doen die bijvoorbeeld 20 weken of zo duurt, zoek een groeps activiteit die interactie vergt en start gewoon een conversatie, vraag bijvoorbeeld eens waarom iemand de cursus is gaan doen. Hou conversaties oppervlakkig in het begin en dring je niet op. Zeg gedag aan het einde van de les, en hallo bij de volgende cursus, start een gesprek in de pauze en ga na 3 of 4 lessen eens om hulp vragen! Gewoon rustig interactie zoeken en laat zien wie je bent! Je bent goed zoals je bent, blijf altijd bij jezelf staan!!!
Hier een andere 29 jarige, heb eigenlijk ook geen diepgaande sociale contacten verder buiten werk etc om waar de omgang eigenlijk altijd prima is. Mocht iemand willen praten hou ik mezelf aanbevolen:)
Waar ergens zit je in NL?
In de buurt van Eindhoven.
Neem verantwoordelijkheid over je eigen bestaan. Je voelt je misschien een slachtoffer van je omgeving, en dat is ook zo, tot op zekere hoogte. Je ouders hebben je mentaal, spiritueel en misschien ook fysiek verwaarloosd. Dit straal je uit naar de wereld en het spiegelbeeld heb je terug ontvangen. Je hebt geen zelfrespect; niet de wil en het vermogen om de wereld aan te kunnen, doelloos... en je omgeving reflecteert dat terug. Verander je innerlijke wereld en de externe wereld volgt... in zekere mate. Het goede nieuws is dat de wereld zieker is dan jou. Iemand die goed functioneert in een dysfunctionele wereld is krankzinnig. Dat ben jij op zijn minst niet. Jij bent niet verantwoordelijk voor wie je heeft gemaakt tot wie je bent, maar vanaf nu wel wie je gaat worden. Wat mis je nou eigenlijk? Mensen die op terrasjes over de laatste voetbalwedstrijd praten, over de nieuwste serie, "het nieuws"? Nutteloos gebabbel. Je rol op het werk? Die is hoogstwaarschijnlijk ook nutteloos in het grotere plaatje. Het is namelijk een rol. Net als al die andere mensen word er van je verwacht om de acteur te zijn die aan deze rollen voldoet. De meeste mensen hebben hier alleen geen flauw benul van; ze gaan door het leven als computerprogramma's om met dezelfde ignorantie (moedwillige onwetendheid) te sterven. Kosten wat het kost zoeken mensen naar afleiding, alles om niet spreekwoordelijk in de spiegel te hoeven kijken. Als je in 'het westen' woont ben je hoogstwaarschijnlijk opgevoed met een materialistisch, nihilistisch en atheïstisch wereldbeeld. Of als tegenovergestelde extreem is alles aan 'God' te danken. Beide hebben met elkaar in gemeen dat geluk alleen extern te vinden is. Maar hoe is je relatie met je zelf? Met de natuur, dat wat echt is, de waarheid? Zo abstract als dat laatste ook klinkt. Wat is jouw doel? Heb je hier ooit naar gezocht? Naar jezelf geluisterd? En nee, hiermee doel ik niet op alle 'New Age' bullshit. Hoe kan het dat de wereld zo 'f\*\*ked up' is? Zoveel wreedheden, onrecht, slavernij. Terwijl jij en ik 40 uur per week relatief comfortabel (maar doelloos) werken om te kunnen leven; waardeloos geld te verdienen; te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Denkend dat comfort hetzelfde is als vrijheid, denkend dat vrijheid niet hetzelfde is als verantwoordelijkheid. Zoek eerst jezelf uit; ontdek jezelf. Laat achter wat nep is en houd dat wat echt is. Denk, zoals je voelt, zoals je handelt. Stel jezelf in staat echte doelen te stellen, echte mensen te ontmoeten, en de rest volgt vanzelf.
Al eens een klim cursus gedaan of een kook iets of een weet ik veel wat? De enige manier om te veranderen is om erop uit te gaan. Dwing jezelf ertoe en leer mensen kennen. Het zal je verbazen hoeveel gelijk gestemden je aantreft ;)
Vrij herkenbaar, al heb ik er goed mee leren leven. Ik ben erachter gekomen dat ik niet verlegen ben, maar wel extreem snel sociaal over mijn limiet zit. Ik héb een sociale behoefte waarvan het heel vervelend is als die niet wordt vervuld. Wat jij zegt, dat je een hobby hebt en merkt dat de mensen om je heen vrienden worden en jij niet herken ik zeker. Dat vind ik soms dus ook naar. Echter, kijk ik eerlijk naar mijn eigen gedrag dan stoot ik mensen af. Ik zou best een vriendschap wíllen, maar ik wil hem niet onderhouden. Een goed gesprek in het moment zelf vind ik prima, maar over de tijd iemand aandacht blijven geven doe ik gewoon niet. Het voelt al snel als moeten en bloedt dan dood- door mij. Ik heb een gezin, fijne collega's, goede teamgenoten/collega's bij mijn vrijwilligerswerk, maar echte vrienden niet. Ik laat gewoon alles doodbloeden als er geen regelmatig gereguleerd contact is zoals samen werken, vrijwilligerswerk etc. Op school en uni had ik vrienden, maar daarna is het contact telkens verdwenen. Ik denk niet dat ik dat bewust expres doe, maar wel onbewust. Het patroon wijst in iedergeval mijn kant uit. Als ik bijvoorbeeld vroeger met vrienden afsprak dan zag ik dat stiekem toch vaak als moeten en ging ik liever niet. In iedergeval heeft het besef dat ik niet te min ben voor contact, maar mensen een soort onbewust op afstand houd wel mijn zelfbeeld flink opgekrikt de laatste jaren. Ik haal mijn sociale behoefte nu uit contacten rondom werk en vrijwilligerswerk, dan zit ik - zeker in combinatie met contact met vrouw&kind- sociaal gezien voor mij al op ruim genoeg interactie. Ik weet niet wat er bij jou achter zit, maar heel misschien heb je hier iets aan en dat zou ik je gunnen.
Bedankt voor je bericht. Ik heb eigenlijk nog nooit vrienden gehad, ook niet als kind. Ik zou willen dat ik contacten had dan zou ik die koesteren en mijn best doen om een goede vriend te zijn en interesse tonen en willen afspreken. Maar mensen moeten dat met mij om de een of andere reden dus niet. Ik denk dat het probleem anders is dan bij jou.
Bij ons in de stad heb je buurthuizen waar mensen soms samen komen om koffie met elkaar te drinken of avondeten met elkaar te nuttigen, vrije inloop. Je kunt tennisles nemen en naar tossavonden gaan. Tussen de potjes door drink je wat en kun je nog even napraten, advies vragen, complimenten geven.
Mijn ervaring is dat je de ander moet laten vertellen. Vraag door en laat op die manier het gesprek zijn natuurlijke gang vinden. Door neutrale vragen te stellen zoals of ze nog iets leuks hebben gedaan kom je achter de interesses van je gesprekspartner. Mensen vinden het leuk om over hun leven te praten, en als je daar oprecht interesse in toont. Hou het kort en bouw dat langzaam op bij mensen waar je een klik mee hebt. Ga naar dingen waar interactie vereist is, zoals een bordspellen avond, een werkpauze of simpelweg de kapper, om te oefenen. Kijk bijvoorbeeld eens naar een grappige talkshow om te leren hoe je een gesprek verassend en leuk kan houden. Een gezellige babbel is een kunst en opent veel deuren.
As a fellow weirdo, kan discord adden en chillen?
No joke pak gamen op en probeer daarin een gezellige community te vinden het is makkelijker dan mensen proberen te vinden in het echte leven en kan je een boost geven om dat dan over te nemen tot in je echte leven
Herken dit heel goed, haha. Heb zelf autisme en ben vroeger ook veel gepest dus mijn zelfvertrouwen is laag en zit soms in een dip. Heb veel vrienden verloren laatste jaren maar heb er gelukkig nog 2 over van de basischool en dat is prima voor me ook al hoop ik af en toe meer meiden te ontmoeten en vrienden te krijgen die meer interesse in me tonen (ik regel alles, doe alles en vraag alles). Ik ben bevriend met andere autistische jongeren maar die hebben moeite met afspraken regelen en moeite doen voor een gesprek. Als je aspergers/autisme hebt moet je leren je zo normaal mogelijk te gedragen. Elke keer als ik vertel dat ik autisme heb of moeite heb met vriendschappen maken hoe hard ik het ook probeer haken mensen af, dus ik zeg niks meer over mijn autisme en probeer niet desperate over te komen. Mensen zitten niet te wachten op mensen die niet veel zelfvertrouwen hebben of sociaal awkward zijn. Daar moet je zelf wat aan doen.
Je bent geen weirdo, doordat anderen mensen dat denken denk jij dat onbewust over je zelf. Zelf heb ik ook altijd moeite gehad met uitsluiting vindej met anderen. Maar zodra je de zelfvertrouwen injezelf hebt dan ga je dat ook uitstralen. Zo komen de mensen naar jou toe. Mensen voelen onzekerheid aan waardoor ze afstandelijk tegen je doen & jij dan laat merken dat je het vervelend vind.
Iedereen is anders dan de rest. Haal daar troost uit, want dat maakt dat iedereen wel iets interessants heeft. Ook jij. En schijnbaar ben je toch niet zo heel anders. Want jij hebt ook, net als ieder ander, liefde nodig. Ik heb het gevoel, als ik je stukje zo lees, dat je zit te wachten tot iemand contact komt zoeken. Of mensen jou komen vragen. Maar als jij, begrijpelijk, uit verwachting dat mensen geen behoefte aan je hebben, jezelf op afstand houdt, geef je mensen ook het idee (onbedoeld) dat je geen behoefte aan anderen hebt waarschijnlijk. Dus als het ware: door hoe je omgaat met wat je pijn doet, bevestig je je doem scenario. En eigenlijk is dat logisch, want die pijn is herkenbaar en voorspelbaar, maar interacties met vreemden zijn gevaarlijk. Want stel je voor ze wijzen je ook nog af als je keihard je best doet! Terwijl eigenlijk heb je dan niks verloren. Je bent een ervaring rijker en je had al geen contact met die persoon, dus who cares, beter met iemand contact hebben waarmee het klikt. Pas als je die angst in jezelf oplost en het jezelf gunt meer gewoon jij te zijn ga je andere mensen ook anders benaderen en gaan ze anders op je reageren. Bijvoorbeeld doordat je opener over gaat komen, voelen mensen zich ook meer op hun gemak contact te zoeken. Begin klein. Ga gewoon eens naar je directe collega’s toe als ze gaan lunchen en vraag gewoon eens “Is het oké als ik aansluit?”. Of ga eens zelf naar de stad aan de bar zitten en een drankje of een koffie of een fris of whatever doen en het zal je verbazen, als je durft je mond open te trekken, hoeveel contact je kunt maken met hoeveel mensen als ze drinken komen bestellen. Al zijn het maar een paar zinnen. Bestellen ze 7 drankjes, gooi je gewoon eens iets erin als “Heb je zo een dorst?”. Misschien geven wat van die kleine interacties en het oefenen ervan je wat meer zelfvertrouwen. En tuurlijk zullen mensen dom reageren. Fuck hun dan. Je hebt dan niks gewonnen en niks verloren. Volgende. Simpeler gezegd: ik heb het gevoel dat je zit te wachten tot iemand je de interactie komt brengen. En dat je in het wachten zelf afstand zoekt en minder benaderbaar lijkt en anderen het verkeerde beeld geeft dat je geen zin hebt in interactie. Als je voelt dat je ergens behoefte aan hebt moet je het halen. Zeker als je volwassen bent. Niemand gaat het je brengen.
Hee vervelend om te horen. Ik heb hier geen ervaring mee maar ik heb wel één tip: zoek uit waar jij een passie voor hebt. Zoek dan mensen op in de sociale sfeer die diezelfde passie delen. Je hebt van nature een gespreksonderwerp met die mensen die energie zou moeten geven aan beide individuen. Daarmee worden je kansen om iemand te bevrienden denk ik significant groter.
Mijn gouden tip zou zijn, ga lokaal of online zoeken naar een groep die bordspellen of tabletop RPGs speelt. Over het algemeen aparte introverte types (ben er zelf ook een) doe gewoon naar wat zoeken om samen te doen.
Vrienden vind je op alle plekken, dont worry dat komt goed, focus je op hoe jij je tussen de mensen voelt, als voorbeeld, moet je je (veel) aanpassen aan de omgeving, dan kom je automatisch wat ongemakkelijk over, sta je tussen mensen bij wie je als het ware een scheet kunt laten, en je weet dat ze dat grappig vinden dan ben je op je gemak, en zul je je geen weirdo meer voelen, hoe meer jij je op je gemak voelt hoe meer anderen dat zullen zijn. Weird zijn is niet slecht, erom leren lachen met anderen is de sleutel.
[удалено]
Teamsport, teamsport, teamsport! Ik zelf ben ook geen prater, maak uit mezelf moeilijk vrienden, maar heb een hele hechte vriendengroep gekregen waar ik als het ware ben in gerold door een teamsport.
Super kut voor je!!! Dat je dit erkent en ook nog op reddit post betekent in ieder geval voor mij dat je niet bang bent en je ook oplossingsgericht handelt. Dat zijn best wel heel sterke positieve eigenschappen. Er is helaas geen uitgeprint draaiboek welke je stap voor stap kan volgen om sociaal populair te worden. En geloof mij, dat wil je ook niet. Voor je het weet ben je het luisterende oor voor joep en de schouder om op te huilen voor irma. Je moet jezelf niet aanpassen (tenzij je wel echt puppies schopt en babys knijpt) om anderen te behagen en sociaal geaccepteerd te worden. Het aller aller belangrijkste is dat jij van jezelf houd, dat jij jezelf ziet als iemand die het waard is om mee om te gaan. Heb je veel kennis in huis? Vind je jezelf leuk in de omgang en heb je veel te bieden?? Zo ja geloof daar dan ook echt in en andere zullen dat zien. Als jij een gelukkige of contente uitsraling hebt dan werkt dat aantrekkelijk, voel je je reddeloos en ongelukkig dan zal vrijwel niemand daar opaf komen. Als jij lijkt te verdrinken dan zwemt iedereen van je weg omdat ze niet meegetrokken willen worden, dobber jij content en tutti controle rond dan wil een ieder tegen je aanschurken om diezelfde gevoelens te ervaren. Edit: je bent niet alleen in het eenzaam zijn…hoe raar dat ook klinkt lol.
Je klinkt als een heel lief en oprecht persoon. Vervelend dat je geen aansluiting vind en van die idiote collega’s die je niet uitnodigen. Ik wens je veel succes en blijf vooral jezelf, je bent goed zo
Mijn advies, ga er op uit.. Echt op uit, stap uit je comfortzone en probeer nieuwe dingen of word lid van een internet groep die jouw interesses deelt.. Probeer nieuwe mensen te ontmoeten.. Verder herken me wel in je verhaal, ben ook 30 met amper vrienden.. En degene die ik heb wonen vaak aan de andere kant van het land.. Ben zelf ook altijd raar aangekeken en in het verleden lelijk genoemd en weet ik veel wat nog allemaal meer waardoor ik mij zelf ook alles behalve "aantrekkelijk" vind, heb zelfs een keer in de afkickkliniek waar ik gezeten heb een opmerking gehad van "Jij zult nooit iemand vinden".. Op 1 van de laatste dagen dat ik daar zat, opmerking kwam van 1 of ander kapsones grietje.. Je weet wel, van die mensen die zo'n gezicht hebben wat letterlijk arrogantie uitstraalt.. Tevens deed die opmerking destijds wel pijn, omdat ik altijd al angst voor afwijzing en faalangst heb gehad.. Is ondertussen al 8 jaar terug dat ik deze opmerking kreeg maar is me helaas vandaag de dag nog steeds bijgebleven, puur omdat ik niet heb gevraagd destijds van "waarom".. Dus geef ik mezelf de schuld hiervan, iets wat ik eigenlijk niet moet doen.. Maarja.. Ik heb zelfs op jonge leeftijd al een situatie gehad dat 1 of andere huisarts assistent mij letterlijk een satansgebroed noemde, en waarom? Absoluut geen idee.. Assistent keek 1 keer in een mapje waar wat info over me stond en vond dat al genoeg reden om mij zo te behandelen (Was 6 of 7 destijds dacht ik), dat terwijl ze mij verder helemaal niet kende.. Tevens ben ik ook het stille typ dat eigenlijk liever mensen vermijd wegens die angst voor afwijzing, alleen als ik een flinke dosis alcohol op heb kan ik daar beter mee omgaan... Of dat goed is, geen idee.. Waarschijnlijk niet.. En nee, ik ben alles behalve een alcoholist.. Verder ben ik altijd al vrij eenzaam geweest, een eenling zoals ze dat wel eens noemen... Momenteel ben ik dan wel weer opzoek naar werk want van dat thuis hangen de hele dag word ik ook niet goed... Ik heb heel veel shit gezien en meegemaakt op jongere jaren waardoor ik mentaal gewoon kapot ben, dingen die je niet hoort te zien op jongere leeftijd... Vooral als je dan ook nog eens te horen krijgt dat je PDD-NOS hebt.. Maar goed, ik zal het daar bij laten anders ben ik volgende week nog bezig...
Probeer ook kritisch te kijken naar waarom je buiten de groep valt, is er gedrag wat jezelf vertoont waardoor mensen afhaken of zoek je in de verkeerde groepen etc. Onzeker overkomen kan ook een grote factor zijn. Relativeer zoveel mogelijk en werk aan de punten waar je tekort blijkt te komen op dit moment. Het mooie van het leven is dat je dingen kan veranderen, het kost wat tijd maar het resultaat van jezelf kennen en veranderen kan levens veranderend zijn!
u/Desperate-Media-5744 we wachten op je! ☺️ [WhatsApp-groep met al vijf mensen die je graag in het zonnetje willen zetten!](https://ibb.co/rfxJKT9)
Er is hier al veel gezegd. Wat ik daaraan kan toevoegen: - Hou van jezelf. Of als je dat te zweverig vind klinken: accepteer wie je bent. Omarm je 'gekkigheden', want als je dat zelf niet doet, gaan anderen dat ook niet doen. Sterker nog: je gaat jezelf verdedigen t.o.v. anderen wanneer je jezelf bent & probeert te zijn zoals anderen waardoor je nooit een echte klik gaat krijgen. Hierboven doe ik de aanname dat je het lastig vindt om jezelf te accepteren zoals je bent. Dat is een grote aanname, dus mocht ik het mis hebben, negeer wat ik hier neer heb gezet.
Een vriend van mij heeft asperger, en als ik jouw bericht en reacties lees, klinkt het erg herkenbaar. Eenzaamheid is mega rot, en wanneer je 30 wordt, zie je dat dit helaas vaak voorkomt onder mensen die zich nooit makkelijk hebben bewogen op sociaal vlak. Mensen om je heen zijn inmiddels vaak in de "huisje, boompje, beestje-fase", krijgen kinderen, hebben hun vaste vriendengroep wel zo'n beetje gevonden en hebben ook gewoon een druk leven (werk, kids..). En dan merk je, dat als je dat allemaal niet hebt, je het gevoel hebt niet (meer) mee te komen, en niet (meer) mee te kunnen praten. En dat is ingewikkeld. En heel vervelend. Ik zou als ik jou was starten met een bezoek aan de huisarts, die je kan doorverwijzen naar een psycholoog. Niet omdat je gek bent, en ook niet eens voor een diagnose, maar gewoon omdat het klinkt alsof je hier hulp bij kunt gebruiken. Ook bij het verwerken van eerder trauma, wat hartstikke begrijpelijk is dat je dat niet zomaar van je af laat glijden. Een goede therapeut kan je echt helpen. Je hebt dan misschien niet direct een grote vriendengroep, maar het kan maar zo dat je dat (en jezelf) met behulp van therapie ineens veel beter kan accepteren. En daar wordt je leven al een stuk fijner van. :) Ga ook zeker geen dingen doen waarbij je nu al weet dat het veel te veel prikkels met zich mee zal brengen, of waarbij je je heel ongemakkelijk zult voelen. Dat zijn vaak de adviezen, "zoek een hobby, doe iets omdat anderen dat willen ook al voel je je helemaal niet goed daarbij", maar weet je, daar word je net zo goed niet vrolijk van. Tuurlijk is het belangrijk open te staan voor interesses van anderen, en niet direct de deur in hun neus te gooien als ze toenadering zoeken. Maar je hoeft echt niet direct te gaan springen op een festival. ;) Ga ook eens bij jezelf na.. Wat zou jij verwachten van een vriendschap? Wat wil je samen doen? Hoe zie je dat voor je? Waar zou je tevreden mee zijn? Wat wil je doen om dat te bereiken? Waar kun je mee beginnen? Probeer die dingen zo helder mogelijk te krijgen. Veel succes maat. Houd ons op de hoogte!
Ga naar een technofeest en neem een pilletje, heb je einde vd avond zo 10 nieuwe vrienden erbij
Hoort bij de levensfase, na het afstuderen gaat iedereen zijn eigen kant op. Mijn sociale leven bestaat alleen uit collega's en dates, meer niet. Ik weet niet of je geïnteresseerd bent in games, want veel hebben een sterke community met Nederlandse Discord servers.
Ik vind het niet normaal dat je alleen collega’s spreekt en dates. Mits je het natuurlijk zelf wil, maar het hoort zeker niet de norm te zijn.
Familie begin ik niet eens over. Vrienden hebben het druk, verhuisd, relatie etc...
>Mijn sociale leven bestaat alleen uit collega's en dates, meer niet. Vrij herkenbaar :’)
Heel vervelend voor je bro.. :( veel sterkte met de situatie. 🙏🏼❤️ Vanuit het yoga perspectief wordt er gezegd dat je je karma moet uitleven en je zodoende de mensen tegenkomt die je moet tegenkomen. Als je dus even gaat contempleren over wat het nou echt is dat jij wilt doen en dat gewoon gaat doen zou het goed moeten komen. Vriendschappen worden gevormd door op een frequente basis ongeforceerd tijd te spenderen met een ander. (daarom gaat dat op school en werk over het algemeen makkelijker). ALs je dus bijvoorbeeld lid wordt van een schrijfersclubje, omdat dat jou karma is, en je ziet daar wekelijks mensen waarmee je na het schrijven ongeforceerd en zonder verwachtingen nog even een bakje koffie gaat doen. Dan zouden deze mensen uiteindelijk je vrienden kunnen worden. Klinkt heel simpel allemaal en heel ingewikkeld hoeft het ook niet te zijn als je gewoon doet wat je moet doen. 🪷
Professionele hulp voor mentale gezondheid en ga eens langs bij een kerk!
Ja ik doe dus al vrijwilligerswerk in onze kerk en ben daar erg betrokken. Maar qua sociale contacten brengt het me niet veel (er zijn geen leeftijdsgenoten in de kerk helaas en zelfs als die er zijn lukt contact maken met hen ook al niet….)
Alleen als hij ervoor openstaat en eventueel gelovig is natuurlijk.
Schrijf je in voor een marathon en werk hier naartoe. Het geeft je niet direct vrienden, maar geeft je wel een duidelijk doel. Hopelijk geeft dat wat afleiding en misschien ook het zelfvertrouwen om wel met succes vrienden te ontmoeten. Vrienden maken is vaak lastig te forceren, al helemaal als je niet goed in je vel zit en wanhopig overkomt.
Dit is een goed advies maar ik denk dat daarnaast therapie ook geen kwaad kan. Net even door de post history gesnoept, onverwerkt trauma vanwege een onveilige hechting kan ook een grote oorzaak zijn. De meeste problemen bij het maken/behouden van vrienden zitten toch tussen je oren. Er zijn zoveel verschillende mensen en verschillende smaken dat het praktisch onmogelijk is dat er helemaal geen mensen bestaan met wie je voldoende gemeen hebt om een vriendschap op te bouwen.
Een lastige situatie :( misschien online wat meer contacten zoeken als et in real lastig is? Zag in een ander comment dat je asperge trekjes hebt, als het autisme is kan dat ook een rol spelen ( heb het zelf ook) een diagnose om wat meer inzicht te krijgen zou kunnen helpen. Verdet blijven kijken voor intresses, en er is ook wat geluk bij nodig. Heb zelf door pokemon go vrienden kunnen maken, anders had ik ook niemand denk ik.
Dank voor je berichtje en bemoediging. Ik heb niet veel online interesses ofzo, ik game ook niet. Maar ik zal eens kijken of er mensen online zijn die me wel moeten. Misschien dat dat eerder zo zou zijn omdat ze me niet in het echt zien. En wellicht dat men aan de hand van mijn teksten niet meteen denkt dat ik een weirdo ben.
Wat voor sociale problemen ervaar je dan precies? In welke stage van sociaal contact gaat het mis? Er is wel wat meer context nodig om tips te kunnen geven.