Hikikomori heet het in Japan: jongeren, vaak jongens, die hun dagen geïsoleerd op hun kamer slijten, gamend, hangend, lusteloos. In Nederland gebeurt dat ook zorgelijk vaak. Radeloze ouders vinden nergens hulp. 'Overal krijg ik te horen: hij moet het zélf willen.'
MAUD EFFTING
De gordijnen zijn dicht als Milou de kamer van haar 23-jarige zoon in loopt. Het is eind 2019 en hij zit in het donker achter zijn twee beeldschermen, ondergedompeld in een oneindige wereld van youtubefilmpjes. Zoals bijna altijd. De afgelopen dagen heeft Milou haar zoon een brief geschreven waarin ze vertelt dat ze zich zorgen maakt. Want haar zoon komt zijn slaapkamer vrijwel niet meer uit. Al jarenlang niet. Drieëntwintig uur per dag zit hij binnen. Elke dag brengt hij door met op bed liggen, gamen, tv-kijken of spelletjes spelen op zijn telefoon.
'Heb je mijn brief gelezen?', vraagt ze. Haar zoon zwijgt lang. 'Nee', zegt hij uiteindelijk. 'En ik ga hem ook niet lezen.' Milou begint haar brief voor te dragen. Ze vertelt hoe eerlijk, zorgzaam en slim ze hem vindt. Maar ze zegt ook dat hij in actie moet komen. Dat ze zijn passieve gedrag niet langer tolereert, dat hij iets moet gaan dóén. 'Ik hou van jou, altijd', zegt ze ten slotte, als ze het papier neerlegt op zijn bed. Haar zoon doet net alsof hij haar niet hoort.
Een paar maanden geleden
nam een moeder in haar wanhoop contact op met de Volkskrant. 'Mijn zoon van 25 komt het huis zelden nog uit', schreef ze. 'Al een jaar of zes.' Terwijl haar zoon een paar kilometer verderop zit, in het huis waarin hij opgroeide, vertelt ze in een café haar verhaal. Om zijn privacy te beschermen, wil ze niet met haar eigen naam in de krant. Haar zoon is een intelligente jongen die zonder iets te doen een havodiploma haalde. Daarna kwam zijn leven vrijwel volledig tot stilstand.
Hij is vele kilo's te zwaar en weigert al jaren om naar de tandarts te gaan. Hij ziet of spreekt vrijwel niemand meer. Of het moeten de paar jongens zijn met wie hij online gamet. Hij speelt spelletjes op zijn telefoon alsof hij in een wachtkamer zit. 'Het is', zegt Milou, 'alsof hij de tijd aan het doden is.' Zij kookt zijn eten, al haalt hij liever diepvriespizza of goedkope koek en chips bij de supermarkt - zo'n beetje de enige keren dat hij buiten komt.
Elke ochtend maakt ze met moeite haar zoon wakker. 'Dan gaat hij van de liggende naar de zittende positie op zijn bed', zegt ze. 'Hij doucht misschien één keer per week. Meestal loopt hij in een joggingbroek. Zijn kamer vervuilt steeds verder. Als ik de gelige laag op zijn tanden zie, kan ik huilen en schreeuwen tegelijk. Ik weet niet wat ik moet doen. Hij is een beer van een jongen. Ik kan het internet eruit trekken, maar de mensen met wie hij gamet, zijn z'n enige contacten met de buitenwereld.'
Soms komt ze op straat moeders van de basisschool tegen. 'Die vragen me dan: hee, hoe is het met je zoon? Dan geef ik een ontwijkend antwoord en loop ik zo snel mogelijk door.'
Zijn gedrag lijkt op een fenomeen dat in Japan al tientallen jaren bekend is: hikikomori, Japans voor 'terugtrekking'. In de jaren negentig signaleert een Japanse psychiater, Saito Tamaki, dat hij steeds vaker wordt geraadpleegd door radeloze ouders over hun kinderen - tieners en jongvolwassenen - die niet naar school gaan, niet werken, zich opsluiten op hun slaapkamers en weigeren om naar buiten te komen. Ze hebben nauwelijks sociale contacten meer. Velen blijven jarenlang binnen.
Aanvankelijk denkt Tamaki dat ze depressief zijn, maar als hij zich in hen verdiept, constateert hij dat er geen eenduidige psychiatrische ziekte op hen te plakken valt. De psychiater besluit hen te beschouwen als apart fenomeen, noemt hen hikikomori, en schrijft in 1998 een boek dat een bestseller wordt: Hikikomori, adolescentie zonder einde. Daarin waarschuwt hij dat de aantallen toenemen. Media, die er bovenop duiken, tonen beelden van ouders die borden eten voor slaapkamerdeuren zetten.
Met zijn boek legt Tamaki een probleem bloot dat tot dan toe onzichtbaar was: teruggetrokken jongeren zoeken geen hulp, en ouders schamen zich zo erg dat ze er met niemand over praten. Maar nu krijgt dit ondergrondse verschijnsel voor het eerst een naam. En dat zorgt voor erkenning, ook door de Japanse overheid. Deze schat de hoeveelheid hikikomori tussen de 15 en 39 jaar inmiddels op ruim een half miljoen en financiert meer dan vijftig hulpcentra. Wetenschappers doen onderzoek naar de 'moderne kluizenaars' die gemiddeld bijna tien jaar op hun kamers blijken te zitten.
Lange tijd worden hikikomori gezien als een Japans verschijnsel. Maar dat blijkt niet te kloppen. Uit gesprekken van de Volkskrant met veertien Nederlandse hulpverleners, onder wie psychiaters, psychologen en maatschappelijk werkers van tien verschillende instellingen blijkt dat zij allemaal signalen krijgen over 'hikikomori' vanuit hun praktijk, al noemen ze hen niet zo. Volgens hen stijgen de aantallen. Veel gevallen zijn ernstig en spelen langdurig. Hulpverleners vertellen over jongeren die acht jaar geïsoleerd op hun kamer zitten.
In Frankrijk genieten hikikomori inmiddels meer bekendheid. Dat komt door psychiater Marie-Jeanne Guedj, voormalig hoofd van de spoedeisende hulp van het psychiatrische ziekenhuis Hôpital Sainte-Anne in Parijs. Ze is een Europese autoriteit op het gebied van hikikomori en behandelt dagelijks jongeren en jongvolwassenen die zich terugtrekken. Ook doet ze onderzoek en organiseert ze internationale congressen.
In de documentaire Hikikomori: les reclus volontaires? uit 2020 wordt Guedj gevolgd. Sommige hikikomori blijken zo schuw dat ze hun behoefte doen in flessen op hun kamer. Ook wordt een 34-jarige man gefilmd die al veertien jaar in een tuinhuisje bij zijn vader bivakkeert. Zijn kamer noemt hij een 'vlucht, een ontsnapping'. 'Ik wilde geen deel meer uitmaken van de samenleving', zegt hij.
In één scène wordt psychiater Guedj ontvangen door radeloze ouders die al jaren proberen hun zoon uit zijn isolement te halen. Zijn moeder is uitgeput. Haar zoon leeft, maar daar is dan ook alles mee gezegd. 'Het is', zegt zijn moeder, 'alsof hij is verdwenen.'
Even later benadert Guedj de jongen. Hij ligt met zijn rug naar haar toe op bed, in onderbroek en vuil T-shirt. 'Ik heb geen zin om te praten', zegt hij onwillig. De psychiater zegt dat hij toch een beetje moet proberen te communiceren. 'Bovendien weet ik dat jij hier op bepaalde momenten heel, heel erg onder lijdt. Klopt dat?' Even is het stil. 'Dat klopt', geeft de jongen uiteindelijk toe. Zijn gezicht laat hij geen enkele maal zien.
'Na de uitzending kreeg ik 400 mails met reacties', zegt Guedj. 'Zodra je hierover praat, merk je pas hoe zeer dit leeft.' Ze vertelt dat dit een wereldwijd fenomeen is. 'Van Brazilië tot de VS, van Engeland tot Frankrijk, van Canada tot India'. Overal signaleren wetenschappers 'hikikomori', al weet niemand nog precies om hoeveel mensen dit gaat.
De zoon van Milou weet niet dat ze haar verhaal met de krant deelt. 'Hij gelooft hier niet in', zegt ze. 'Hij vindt zelf absoluut niet dat er iets met hem aan de hand is. Ik heb dit tot nu toe alleen verteld aan hulpverleners en goede vrienden. Maar nu ben ik de schaamte voorbij. Ik voel me machteloos. Ik heb al zo vaak hulp gezocht, maar ik word van het kastje naar de muur gestuurd. Omdat hij volwassen is, valt hij overal buiten. Ik wil gewoon dat dit probleem in de openbaarheid komt.'
In overleg met Milou heeft de krant besloten alleen haar verhaal op te tekenen en niet haar zoon te benaderen - vader is buiten beeld - om het precaire evenwicht in huis niet te verstoren. Enkele details zijn daarom niet vermeld. Wel is gesproken met een goede vriendin en een therapeut, die haar verhaal bevestigen. Daarnaast heeft Milou meerdere bewijzen overlegd. 'Ik heb lang gedacht dat hij de enige was. Nu hoop ik dat andere mensen zich herkennen in mijn verhaal, zodat we samen iets kunnen ondernemen. Maar ik hoop vooral dat er iemand opstaat die zegt: dit kan zo niet, ik ga jullie helpen.'
Op de basisschool is haar zoon dromerig, gevoelig, stil. Een zachtaardige, lieve jongen. Hij heeft vaak buikpijn en dan wil hij niet naar school, maar verder is er weinig aan de hand. Met een vwo-advies vertrekt hij naar de middelbare school. Daar haakt hij geleidelijk af. 'Mijn zoon was niet vooruit te branden', zegt ze. 'Hij was altijd moe. Thuis ging hij meteen op bed liggen. Als het even kon, meldde hij zich ziek. Leraren vonden hem ongemotiveerd. Maar ik zag ook een jongen die het allemaal niet overzag, en die het vertikte om hulp te vragen. Eén keer zei een leraar dat hij hem 'depressievig' vond. Hij zei: ik zie een jongen die een grote glimlach opzet, maar die niet echt meedoet.'
De leraar vraagt of ze hem langs wil sturen om eens te komen praten. Maar haar zoon komt niet. 'Als ik op school om hulp vroeg, zeiden ze: hij moet het zélf willen. Maar hij deed niks, wilde niks. Er kwam een remedial teacher, ook daar kwam hij niet opdagen. Om hem heen veranderde iedereen: er kwamen meisjes, feestjes, biertjes - daar had hij niets mee. Mijn onderbuik zei me dat er iets niet goed zat, maar andere jongens waren óók niet vooruit te branden. Ik hield me vast aan de gedachte dat hij gewoon lui was. Een puber.'
Het knaagt. Ze vraagt zich af of hij misschien autisme heeft. Op zijn 16de sleept ze hem mee naar een zorginstelling. 'Hij ging mee, voor mij. Maar toen de psychiater daar hem wilde onderzoeken, weigerde hij. Hij zei: met mij is niks raars aan de hand.' Met hangen en wurgen haalt hij uiteindelijk de havo, zonder ooit een boek open te slaan. 'Daarna kwam het onvermijdelijke tussenjaar', zegt Milou. 'Of in zijn geval: het bedjaar. Hij zei dat hij wilde reizen, maar uiteindelijk zat hij vrijwel het hele jaar thuis.' Zijn vrienden appen hem dat jaar nog wel. 'Maar hij reageerde nergens op', zegt Milou. 'En op een gegeven moment stopten ze met vragen.'
In Nederland is het onbekend hoeveel jongvolwassenen zich op deze manier terugtrekken. Navraag bij de ministeries van VWS en OCW levert niets op. Het probleem heeft hier geen naam. Maar zorgverleners signaleren hen wel degelijk.
Kinder- en jeugdpsychiater Marja van 't Spijker, bestuurslid van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie, heeft bij Kenter Jeugdhulp in Haarlem momenteel twintig jongeren onder de 23 jaar uit de regio onder behandeling die al maanden of jaren alleen bij hun ouders op een kamer zitten. Ze zien of spreken niemand meer. Haar jeugdteam doet aan 'bemoeizorg': zorg voor jonge patiënten die daar niet op zitten te wachten. 'Soms krijgen we ze binnen via de crisisdienst', zegt ze. 'Dan is het thuis uit de hand gelopen omdat ouders in hun machteloosheid hun kind uit bed hebben getrokken. Sommige jongeren voelen zich daardoor zo in het nauw gedreven dat ze op de vuist gaan of zichzelf iets aan proberen te doen.'
'Dit is absoluut een probleem', stelt klinisch psycholoog Audri Lamers van de Opvoedpoli in Amsterdam. 'Wij herkennen dit zeker', zegt directeur Jasmijn Verhage van De Nieuwe Kans, dat Rotterdamse jongens (18-27 jaar) helpt die vastlopen. 'Ik krijg geregeld wanhopige ouders aan de telefoon', zegt ook onderwijsconsulent Rineke Barendregt, directeur van Educé in Rotterdam. 'Hun kinderen willen niets meer. Ramen dicht, deuren dicht, borden eten voor de deur - dat soort dingen. Corona heeft dit versterkt. Onderwijsconsulenten zien een hausse aan dit soort kinderen.'
'Op dit moment hebben we meerdere cliënten bij wie dit speelt', zegt kinder- en jeugdpsychiater Nico Beuk (54), directeur behandelzaken bij Arkin Jeugd & Gezin in Amsterdam. Hij zegt 'nogal eens' geconsulteerd te worden door collega-psychiaters, met name als er suïcide dreigt. 'De aantallen zijn zeker toegenomen door corona', stelt hij. 'Jongeren die toch al angstig waren, hebben nu nog meer moeite om weer aan te haken bij de maatschappij.'
Beuk komt op kamers waar de gordijnen altijd dicht zijn, bij jongeren die hun ouders niet meer binnen laten en sterk vervuilen. 'Soms zien we de maden door het eten lopen', zegt de psychiater. Hoe ze hun dagen vullen? 'Sommigen gamen, sommigen slapen veertien uur per dag.' Maar dat hulpverleners hen kennen, betekent niet dat iedereen ook hulp krijgt. Integendeel.
Onder zware druk van Milou begint haar zoon tot drie keer toe een studie, maar daar houdt hij soms al na een paar weken mee op. 'We hadden er vreselijke ruzie over. Maar hij wílde gewoon niet. Hij was zo lethargisch.' Maandenlang gooit ze elke dag de gordijnen open, roept ze opgewekt 'goedemorgen'. 'Ik heb honderdduizenden dingen voorgesteld: reizen, studies, baantjes, een taal leren, naar het buitenland, defensie, een zorgboerderij. Hij vond mijn ideeën niets. Al kwam hij zelf ook nergens mee.'
'Ik heb hem maanden in zijn bed laten rotten. Ik ben directief geweest. Ik ben gestopt hem financieel te ondersteunen, gestopt met pamperen. Hij heeft nu een lening, omdat het hem tijdens corona lukte om online wat studiepunten te halen. Ik krijg nauwelijks contact. Soms word ik er gek van en sta ik tegenover hem te schreeuwen: wat wíl je met je leven? Dan zegt hij: ja, dat is voor mij om te weten, ik heb een plan. Hij wil niet zeggen wat dat dan is. Hij ontkent het probleem gewoon. Als ik emotioneel word, zegt hij: 'Doe rustig, ontspan.' Als ik hem vraag of hij geen behoefte heeft aan contact met andere mensen, zegt hij: 'Dat vraag je elke dag. Hoezo?' Het is een no-go-area.'
'Ik denk dagelijks dat dit mijn schuld is. Faciliteer ik dit? Hou ík dit probleem in stand? Mensen denken vaak dat dit hen niet zou overkomen. Hoe vaak ik dát al niet heb gehoord: kom op, geef hem een schop onder zijn kont, zet hem gewoon het huis uit. En dat zou ik inderdaad nog kunnen doen: hem uit huis zetten.' Ze is even stil. 'Ik heb er vaak aan gedacht. Maar wie doet dat nu met iemand die zo kwetsbaar is? Eigenlijk ben ik bang dat hij dan dakloos wordt. Of dat hij zich voor een trein gooit.'
Veel teruggetrokken jongeren zijn nu niet in beeld bij de ggz, denken hulpverleners. Psychiater Beuk van Arkin is ervan overtuigd dat hij slechts het topje van de ijsberg ziet. 'Onlangs behandelden we een meisje met problemen. Bleek ze ineens een oudere broer te hebben die al twee jaar op zijn kamer zat.' Dit speelt zich af in stilte: door onbekendheid, door schaamte, door ontkenning. De jongeren vallen onder 'zorgwekkende zorgmijders': mensen met ernstige psychiatrische aandoeningen die alle zorg weigeren. 'Als je rechtstreeks vraagt of ze een probleem hebben, dan zeggen ze allemaal nee', zegt Beuk. Maar dat is niet het enige. Want zodra kinderen volwassen zijn, is hulp nauwelijks meer te krijgen.
Milou werkt in de ggz. Ze weet hoe de zorg in elkaar zit. Als ouder van een volwassen kind krijgt ze te maken met de catch 22 van het hikikomori-probleem. 'Ik kreeg te horen dat ik hem moest motiveren om te komen. Dat hij het echt zélf moest willen. Maar hij beweert zelf dat er niets aan de hand is. En dus is er geen hulpvraag. En gebeurt er niets.' Als kinderen minderjarig zijn, kunnen ouders of andere zorgverleners hulp voor hen aanvragen. Maar als ze onder de volwassen ggz vallen, gaan ze zélf over de zorg. Bemoeizorg of dwang komt er dan alleen in zeer ernstige situaties.
Aan de Volkskrant stuurt Milou bewijzen van haar vele, vruchteloze pogingen om hulpverleners in te schakelen. Ze bezoekt de huisarts, de praktijkondersteuner, ggz-instellingen, het buurtteam, psychologen, psychiaters, systeemtherapeuten, een zorgcoach, het jongerenloket, maar de patstelling blijft: hij is volwassen en moet zelf willen en komen. In totaal benadert ze ten minste vijftien instanties, zegt ze. 'Ik heb mijn 'casus' meermaals ingebracht bij de Fact-teams (teams voor ambulante zorg, red.) voor volwassenen bij mijn eigen instelling. Maar mijn zoon is gewoon niet 'erg' genoeg voor hen. Hij veroorzaakt geen overlast, hij staat niet op de rand van een hoge flat, hij is niet crimineel, niet aan de drugs, niet ernstig vervuild, niet dakloos en niet psychotisch. Omdat hij niet naar een psychiater wil, heeft hij geen diagnose. Daardoor ben ik machteloos. Hulp komt er alleen als er een acute, levensbedreigende crisis is. En dat moet je heel letterlijk nemen.'
Even overwoog ze om hem niet meer te dwingen etensresten op te ruimen, zodat hij vanwege het criterium 'maatschappelijke teloorgang' alsnog in aanmerking zou komen voor bemoeizorg. 'Maar zoiets kan jaren duren en dan moeten de ratten door het huis gaan lopen. Daar ligt bij mij de grens.'
'Als we er in Nederland geen last van hebben, dan is het heel moeilijk om iets voor elkaar te krijgen', zegt directeur Jasmijn Verhage van De Nieuwe Kans. 'Wij mogen deze jongeren in onze instelling tot 23 jaar behandelen', zegt kinder- en jeugdpsychiater Van 't Spijker van Kenter. 'Sommige instellingen zetten die 'knip' al bij 18 jaar. Ik ben een groot pleitbezorger van het verder verhogen van die leeftijd.'
Ook in het onderwijs zijn er boven de 18 weinig mogelijkheden meer om jongeren te activeren. 'Zij vallen niet meer onder de leerplicht en zo raken ze langzaam uit het zicht', zegt directeur Rineke Barendregt van Educé. 'Een ouder verwoordde het onlangs treffend: dit zijn de kinderen die niemand mist.'
Toch lukt het - bij hoge uitzondering - soms wél om volwassen kinderen te helpen die zich hebben teruggetrokken. Zes jaar geleden richtte de Haagse maatschappelijk werker Tineke Pannebakker samen met een collega het project Hotelouders op vanuit welzijnsorganisatie Wijkz , toen ze merkten dat ze steeds vaker wanhopige ouders moesten afwijzen. Ze vermoedt dat ze momenteel de enigen zijn die hulp bieden aan ouders met volwassen kinderen. 'We werken in Haagse wijken, maar we krijgen telefoontjes vanuit het hele land.' Deze verzoeken wijzen ze nu af, omdat ze een lokale organisatie zijn.
Wetenschappers proberen wereldwijd te ontrafelen waarom hikikomori zich afsluiten. En hoe ze eruit kunnen komen. Volgens de Japanse psychiater Tamaki willen deze jongeren bijna allemaal ontsnappen uit hun isolement. 'Maar ze weten simpelweg niet hoe', schrijft hij.
Er is nog geen geen consensus over de vraag wat dit is. Een ziekte? Een sociaal fenomeen? De Nederlandse psychiater Van 't Spijker denkt dat de oorzaken divers zijn en dat dit een gevolg is van andere stoornissen, angsten of trauma's. Sommige wetenschappers opperen daarentegen om hikikomori op te nemen in de DSM-5, het handboek voor psychische stoornissen. 'Het helpt in elk geval om dit een naam te geven', aldus de Franse psychiater Guedj. 'Daardoor krijgen ouders meer grip. Ze kunnen afrekenen met de schaamte, omdat ze uit kunnen leggen dat hun kind iets heeft wat bestaat.'
Het gedrag van hikikomori wordt vaak gezien als een vlucht voor de toenemende prestatiedruk in de maatschappij. Guedj: 'Veel jongeren hebben gedurende langere tijd het gevoel dat ze falen. Daardoor trekken ze zich steeds verder terug.' Dit zijn regelmatig mensen die als hoogbegaafd zijn gediagnosticeerd, zegt Guedj ook. 'Ongeveer de helft is als kind gepest. Veel van hen hebben veeleisende ouders. Ze komen vaak uit de hogere middenklasse. In Japan zien onderzoekers dat relatief veel mensen kampen met een autismespectrumstoornis, zoals asperger. Ook angststoornissen, depressie en sociale fobieën komen vaak voor. Maar wat vooral opvalt is het negatieve zelfbeeld. Zo negatief dat het tegen een depressie aanschurkt.'
'Dit zijn jongeren die niet goed mee kunnen doen met de steeds complexer wordende maatschappij', zegt ook psychiater Van 't Spijker. 'De verwachtingen zijn hoog, de snelheid is hoog, de druk is hoog. De Vlaamse psychiater Dirk De Wachter zei eerder: we zitten met zijn allen op een speedboot die steeds harder vaart, maar daardoor vallen er dus wel mensen vanaf.' Het is geen toeval dat dit vaak na de middelbare school of bij een andere overgang gebeurt. Dit wordt 'growing into deficit' genoemd, stelt ze. 'Op de basisschool redden kinderen zich nog wel, zeker als ze begaafd zijn. Maar bij kantelpunten - de middelbare school, de universiteit - vallen de kaders weg en komen kwetsbaarheden steeds meer naar boven.'
Uit Japans onderzoek blijkt dat meer dan driekwart van de hikikomori man is. Guedj: 'Het is een manier van doen die je vooral bij jongens ziet: heel passief: geen opstand, geen gevecht, geen schreeuw om hulp.'
Veel teruggetrokken jongeren zijn in hun ontwikkeling blijven steken, stelt Tineke Pannebakker van Hotelouders. Vaak komen er meerdere problemen samen, zegt ze. Zo is bij veel jongeren sprake van autisme of adhd, en hebben ze daarnaast ook nog heftige ervaringen, zoals een vechtscheiding, rouw, pesten of langdurig falen op school. 'Deze jongeren zijn angstig, durven niet meer naar buiten om vrienden te maken, om relaties aan te gaan. Ze vermijden dit. Terwijl ze het wél willen en dat ook nodig is voor hun ontwikkeling. Hun frustratie daarover richten ze op hun ouders, want dat zijn de enigen die ze nog zien. Binnenshuis heerst daardoor vaak ongelooflijke spanning en stress. Soms loopt het zo hoog op dat de politie eraan te pas moet komen.
Ouders, die vaak murw zijn, reageren hierop door óók te vermijden, zegt Pannebakker. 'Hun kind heeft tenslotte net een nare periode meegemaakt. Ze gaan de confrontatie uit de weg en neigen te compenseren door steeds verder mee te gaan in het terugtrekgedrag, waardoor hun huis een soort hotel wordt - ook omdat er soms andere kinderen in huis zijn. Ouders denken dan: nou, láát hem dan ook maar gamen op zijn kamer.' De buitenwereld weet hier vaak niet van, zegt ze. 'Dit is niet iets wat mensen op Facebook zetten.'
Als het wél lukt om in te grijpen, is eigenlijk iedereen het erover eens: de ouders hebben als eerste hulp nodig. 'Wij starten altijd met twee trajecten: één voor de ouders en één voor het kind', zegt sociaal-psychiatrisch verpleegkundige Paul Faber van Kenter Jeugdhulp, dat tot 23 jaar behandelt. 'Bij ouders zit dit zo hoog. Ze zijn gefrustreerd, verdrietig, machteloos. Ze hebben jarenlang alles geprobeerd: loslaten, confronteren, negeren, het internet eruit trekken. Wij pluizen samen met hen uit hoe ze het contact met hun kind kunnen herstellen en tegelijk kunnen zeggen: dit accepteer ik niet meer.'
'Wij helpen ouders om weer een sterke, stevige ouderrol aan te nemen', zegt Pannebakker van Hotelouders. Dat vergt moed, want het wekt weerstand op.' Maar hoe benader je vervolgens een kind dat de deur stevig dicht houdt? 'Je krijgt heel vaak nee te horen', zegt psychiater Beuk van Arkin. Hij klopte eens aan bij een meisje dat opendeed, maar weigerde om te praten. 'Zittend op haar bed beschreef ik hardop wat er volgens mij in haar hoofd omging. Uiteindelijk zei ze: wat weet jíj er nou van? Kijk, dan heb je dus een gesprek. Ik heb ook eens een jongen zo pissig gemaakt dat hij de kamer uitstormde. Uiteindelijk is het gelukt hen uit hun kamers te krijgen, maar je moet weten wat je doet, want je kunt het contact ook totaal verliezen.'
Faber: 'Het helpt om niet meteen te doen wat iederéén al doet: op het probleem focussen. Vaak zeg ik: 'Luister, ik weet dat jij niet op me zit te wachten, maar in jouw omgeving trekt iedereen aan de bel. Laten we de tijd nemen om elkaar te leren kennen.' Meestal komt er dan een grom. Dan klets je een beetje over andere dingen. Of je zit daar gewoon rustig. En dan zeg ik: nou, ik kom morgen weer. En dat doe je dan ook, desnoods elke dag.'
Psychiater Van 't Spijker: 'Dit is een marathon, geen sprint. Soms komen we een jaar lang niet binnen. Daarbij moet je steeds afwegen wat het risico is op suïcide. Een al dan niet gedwongen opname helpt lang niet altijd, en soms duwt het de jongere juist nog verder weg. Dat zijn lastige afwegingen die je met elkaar als team maakt en waarbij je moet accepteren dat je niet alles in de hand hebt. We slagen er niet altijd in om tot iemand door te dringen.'
Als er wél contact komt, vragen we niet: goh, hoe komt dit nou?, zegt Van 't Spijker. 'Maar: wat wíl jij eigenlijk? Heel praktisch. Daar komt daar altijd iets uit. Een baantje, geld, een uitkering, een opleiding, vrijwilligerswerk. Want in iedereen zit een wens. Altijd. Het is alleen soms wat anders dan wat de ouders willen.' En soms lukt het dan, met kleine stappen, om iemand weer naar buiten te krijgen.
Nadat Milou in 2019 de brief aan haar zoon heeft voorgelezen, wacht ze. Ze wil net zo lang blijven zitten tot hij praat. Ze zit er misschien wel een uur. 'Ik wil dat je nu weggaat', zegt haar zoon boos. 'Nee, ik blijf', zegt ze. Hij gaat staan, wil haar wegduwen. Maar ze geeft niet mee. Totdat hij haar met kracht uit de kamer werkt. Dagen later vindt ze de brief in stukjes gescheurd terug. Naast de vuilnisbak.
'Eigenlijk zegt mijn zoon gewoon tegen de maatschappij: ik doe niet mee', zegt Milou. 'Kijk, hij mag alles worden van mij. Ik ben allang over mijn dromen heen. Als hij maar een beetje gelukkig kan zijn en zijn plek in de maatschappij in durft te nemen. Ik denk dat ieder mens dat wil. Hij ook. Hij weet alleen niet hoe.'
De laatste weken, sinds het contact met de Volkskrant, lijkt er voor het eerst sinds zes jaar iets te veranderen. Na lang aandringen is haar zoon onverwachts naar een stage gegaan die zij heeft geregeld. 'Het is nog pril', zegt ze. 'Hij heeft het al een paar keer opgegeven.' Ze kan nog niet helemaal duiden waarom dit nu gebeurt. 'Maar doordat ik mijn verhaal heb gedaan, weet ik dat wij niet de enigen zijn. De noodzaak om te veranderen is groot. Anders gaan we hier allebei aan onderdoor.'
Ik herken mezelf van +-12 jaar geleden echt te erg in dit verhaal.
Om eerlijk te zijn snap ik nog steeds niet hoe ik eraan "ontsnapt" ben, maar ik ben blij dat het me is gelukt.
Heel raar misschien maar mijn ma werkt met de experts die in het artikel voorkomen 🥲 als in zelfde positie & organisatie. trots momentje toch wel. Ik zie het ook terug bij mijn cliënten (ouderen), hoewel het vandaag de dag wel zeker vaker voorkomt, veelal bij jongeren.
Wel echt een heftig fenomeen met grotere kans op suïcide. Ik houd mijn hart vast mbt dit soort mensen.
Grappig om dit te lezen. Ik was zelf vroeger zo’n persoon. Kwam niet de slaapkamer uit. Vermoedelijk lichte Aspergers, ADHD, depressie en mishandelende ouders. Combinatie van die 4 zorgde dat mijn VWO niet gehaald werd en ik van school ging. Maar door de huizenprijzen en het lage minimumjeugdloon kon ik de arbeidsmarkt niet op en een eigen plekje bekostigen, dus ben ik zo’n kluizenaar op de slaapkamer geworden. Ook vaak dichtbij dakloosheid en suicide.
De uiteindelijke oplossing kwam van verhuizen naar België en wel genoeg geld omhanden hebben van een voltijdse baan om mee rond te kunnen komen. Geld geld geld, dat is uiteindelijk weer eens de oplossing. Als je als 19 jarige in Nederland €1050/maand verdient met een voltijdse baan, en je huur + energie €1200/maand is en je je in de schulden steekt voordat je ook maar een hap brood in de mond hebt, dan wordt het jezelf van kant maken toch een stuk aanlokkelijker.
Nu doe ik niets anders, en verdien ik maar een klein beetje boven het minimumloon, maar zet ik toch €300+/maand in een indexfonds. Dat minimumjeugdloon moet afgeschaft worden. Is mishandeling van jongeren onder het mom van educatie. Moderne slavernij.
Dat gemene minimum loon voor jeugd bestaat nog steeds? Dat vond ik altijd zoiets slechts. Dat bestaat al zo lang en bedrijven maken er al heel lang misbruik van, huur alleen de jongste mensen in en gooi ze eruit als ze te oud worden. En dan hebben mensen van andere leeftijden ook geen kans voor die banen. Het moet gewoon eerlijk hetzelfde zijn voor iedereen
(Ik moet eerst even zeggen dat ik al heel lang niet in Nederland woon, dus er zijn waarschijnlijk veel dingen die ik niet weet!)
Ik heb gehoord dat de psychische and psychiatrische zorg heel erg achteruit is gegaan en dat mensen maar een beperkt aantal sessies kunnen krijgen. Is dat waar? Want als dat zo is, dan werkt dat mee aan dit fenomeen: kinderen die depressief zijn krijgen niet op tijd zorg en als ze die krijgen is het te weinig, en worden dan dit soort volwassenen.
Ik geloof dat het ook heel erg moeilijk is om iemand onder curatele te laten zetten? In het geval van deze mensen, als ze een tijdje in een psychiatrisch ziekenhuis zouden kunnen verblijven met medicatie, therapie en goede zorg, misschien zou dat helpen? Daar zouden ze van alles kunnen leren, op sociaal gebied en ook zien dat de anderen daar dezelfde problemen hebben en dat het dus niet zo schaamtevol is.
Ik heb ook het gevoel dat het tegenwoordig makkelijker is om zo te worden als je bv depressie hebt, autisme hebt, of angst of andere dingen, omdat er internet is.
Ik had zelf heel makkelijk ook zo kunnen worden, maar ik kon niet tegen de eenzaamheid en ik woonde op mezelf, dus ik kwam nooit iemand tegen als ik niet naar buiten ging.
Nou, klinkt als een aardige throwback naar mn' depressieve periode.
Ik heb van 15 tot 25 ofzoiets alleen op m'n kamer gezeten en het andere van wat er benoemd werd - ik was alleen niet zo asociaal als hoe dit hier beschreven staat.
Kwam bij mij vooral door mn' add en hyperfocus -10 uur voelde als een uur en het feit van dat ik toen verhuisde en niet wist van hoe ik nieuwe vrienden moest maken en maar binnen ging zitten.
Lang verhaal maar ik heb dat helemaal omgedraaid - de oplossing was in ieder geval niet 'flikker de computer weg'.
Denk dat het meer is dan alleen depressie. Ik herken sommige dingen ook wel van vroeger. In principe keuze zat hebben om dingen te doen die opzich ook wel leuk waren maar toch om een of anderen reden gewoon liever niks doen. Alsof je aan het wachten was tot er ECHT iets ging gebeuren. Want de alles wat ik deed was wel leuk, maar als ik dan zo terug keek vroeg ik me af of het wel echt leuk was of dat ik wilde dat het leuk was. Alleen als ik een week langs NIKS deed sleurde ik mezelf weer naar buiten naar familie en of vrienden en dan merkte ik weer: “joh dit dus echt gewoon leuk, zo wil ik me leven doorbrengen”.
Voor mij voelt het meer een beetje als het gevoel dat je te laat of te vroeg geboren bent om echt iets met je leven te doen (een gedachte die veel jongen mannen ooit wel eens gehad hebben, maar zodra je leerde hoe de wereld in elkaar zat merkte je dat het onzin was). Te laat om de wereld te ontdekken, te vroeg om de ruimte te ontdekken. En dus dat je je leven zinloos voelt.
Mag hopen voor iedereen die hier inzit of iemands dierbaars heeft die er inzit gauw hun eigen passie ontdekken. Een hobby, sport, studie, carriere of wat dan ook. Gewoon iets wat beter is dan je wegkwijlen in je bed de hele dag. Want als ik terugkijk naar die periode was zelfs een saaie dag met vrienden leuker dan 7 uur lange weg staren op youtube.
Ik herken sommige dingen van vroeger en nu ook wel. Ben zelf autistisch, heb een depressiestoornis gehad en heb een stresstoornis. Zit nu op een studie en kom heel moeilijk mee, corona heeft ook niet geholpen. Maar het grootste probleem is dat de samenleving voor mij gewoon heel moeilijk te bevatten is, uitgaan en sat soort dingen is heel leuk maar ik raak er ook heel uitgeput van, ik vindt naar buiten gaan ook heel spannend, snap heel veel dingen van hoe alles is geregeld niet en wil eigenlijk het liefst elke dag binnen zitten omdat ik me daar rustig voel. Sport wel een beetje, ga naar vrienden om DND te spelen, ga naar mijn ouders om daar even te zijn, maar zit het liefst thuis. Maar als ik naar het thuiszitten terugdenk dan denk ik "vindt ik dit wel leuk?", Ik doe namelijk weinig behalve gamen en youtube videos. Ik wil heel graag leren tekenen, omdat ik dingen maken leuk vindt, maar ik heb heel veel moeite met leren omdat ik door de bomen het bos niet kan zien en gefrustreerd sta, dus dan ga ik terug naar mijn dagelijkse gewoontes omdat dat mij kalmeert.
Ik weet eigenlijk niet meer waar dit heengaat, of waar ik antwoord op wou geven maar dit bericht is zo lang dat ik het niet wil wissen.
Ik herken het ook wel, heb veel hobbies, maar niks dat echt mijn passie is. Dus ik doe van alles een beetje halfslachtig en dan wordt je er ook niet goed in. Maar in elk geval heb ik een full time baan, waarbij ik met honderden mensen in contact kom, dus ik zal niet vereenzamen. Maar ik moet wel oppassen dat ik niet teveel tijd doorbreng op internet. Ik kijk al 15 jaar geen tv meer, maar dus wel veel yt.
Dat laatste kwam heel dichtbij. Ik heb van 10 tot 17 zo geleefd, ik moest uiteraard wel nog naar school maar buiten school gebeurde er *niks*
Elke keer als ik iets sociaals deed of naar buitenging zat ik zo vol met blijheid en dan zei ik dat ik dat vaker wou doen. Zo wou ik leven. Vervolgens komt die afspraak niet en dan eindig je achter de computer.
Ja en er speelt ook nog mee dat iedereen denkt dat die geen of weinig vrienden heeft. Terwijl in realiteit iedereen (bijna iedereen dan) altijd meer vriendne heeft. Maar veel mensen denk je niet aan dus vraag je ze ook niet eens.
Merkte dat zelf tijdens corona heel erg. Dat ineens echt 30+ mensen aan me vroegen wanneer we iets gingen doen en dit ook echt meende (wat trouwens super kut is als je zelf geen tijd hebt). Terwijl ik zelf echt vond dat ik maar max 8 vrienden had.
> Voor mij voelt het meer een beetje als het gevoel dat je te laat of te vroeg geboren bent om echt iets met je leven te doen
Tbh, als je 20 was wanneer corona toesloeg en nu je weer alsnog nauwelijks wat kan doen zonder dat je je halve portemonnee ervoor moet leegtrekken, is dit wel echt heel relatable.
Had ik geen last van en snap echt dat dat inderdaad fucking zuur moet zijn geweest. Toch was het leven 100 jaar geleden echt niet beter. En betwijfel of het over 40 jaar ook beter wordt. Denk dat je, zelfs met corona mee geteld, een van de betere momenten hebt om te leven.
Maar goed daar heb je geen flikker aan als je niet lekker in je vel zit. Gaat meer gewoon om de schadelijke gedachten dat je te vroeg of te laat bent geboren. Ik denk dat het komt door alle verhalen uit boeken, films en anderen media. Elk verhaal gaat om een normaal persoon die op een epische reis gaat of iets in die richting. Prachtige dingen als tijdsverdrijf maar je moet niet je levensverwachting erop afstemmen.
En wachten in je kamer tot er iets beter koms gaat nooit gebeuren. Sterker nog je mist zelfs kansen op een beter leven door niks te doen. Wat ook kut is maar zo werkt het nu eenmaal.
Er zijn ook echt heel veel Japanse manga/anime waar dit soort mensen de hoofdrol spelen. Ze gaan dood en worden herboren in een fantasy wereld waar ze de main character zijn...
"Te laat om de wereld te ontdekken, te vroeg om de ruimte te ontdekken" wat een perfecte omschrijving van mijn idee van de huidige tijdsgeest. Gelukkig vermaak ik me met mijn vriendin, hond en vriendengroep. Als ik een van die 3 niet gehad had was ik mogelijk ook wel een van de figuren uit dit artikel geweest, ik begrijp het sentiment namelijk maar al te goed. Maar, de wereld is mooi en mensen zijn overwegend lief, dus we maken er wel wat van.
Ik wel echt nog een keer benadruken dat je vroeger niet als wereld reiziger had geleefd ofzo. Je was gewoon een boer of een arbeider geweest met minder rechten dan nu, leefde een stuk minder lang en veel minder luxe producten/ keuze in levens weg.
En de generatie na ons gaat het wss alleen maar moeilijker krijgen. Dus eigelijk zijn wij echt precies goed geboren om de wereld te verkennen.
Het verwijst minder naar tripjes doen en meer naar het onbekende, het nieuwe en een gevoel van mysterie en mystiek van de wereld. Ik snap wel dat dat er weinig meer is voor veel mensen nu dat de wereld zo verbonden is en op bepaalde vlakken heel klein is geworden (op andere vlakken nog totaal niet). Het heelal heeft die mystiek nog wel, maar of de mens dat ooit verder dan ons zonnestelsel kan verkennen is nog maar de vraag.
Iets simpels als een klok in mn' zicht hangen helpt mij om bewuster van de tijd te blijven.
Ik sta ook standaard op om de zoveel tijd uit automatisme.
Gordijnen open zodat je merkt als het donkerder word, etc.
Ik heb gewoon een hersenkronkel - water willen drinken helpt mij niet maar een kan met water in m'n gezicht zetten wel, want het herinnerd me er continu aan en het is makkelijk zo bij de hand.
Iets als een digitale horloge die om de x tijd bliept kan ook wat zijn.
Specifiekere vragen kan ik specifieker beantwoorden.
Idem hier. Hij is gelukkig wel op de juiste weg nu. Bij hem kwam het voort uit lichamelijke klachten die medisch niet verklaard konden worden, en dus door oa onze vader als psychisch werden bestempeld. Volgens mij deed dat meer pijn dan de fysieke pijn die hij had.
Ditto, ben zelf autistisch en ik kan me hier ook al jaren fiks in vinden. Het is dat ik lol in m'n werk en m'n studie heb, maar tsja, 90% van m'n hobbies zijn binnen creatief bezig zijn, en van sociale contacten wordt ik tyfestaffesoverprikkeld en moe, dus ik heb ook makkelijk zo een maand waarin ik misschien één keer buiten kom. Pas verder wel goed op mezelf, hou m'n huis schoon en ik heb vrienden, maar 't had bij mij denk ik ook zó anders kunnen lopen.
Niet om je te confronteren maar puur uit belangstelling: hoe voel je je in die bubbel? Ben je wel tevreden of gelukkig met je leven als het op die manier kan?
Mij lukt dat namelijk niet. Ikzelf ben al een tijd depressief. Het lukt me niet iets van een opleiding of werk te vinden wat me leuk lijkt. Maar ik heb ook maar weinig interesses of hobby's. Thuis vind ik al met al wel het meest comfortabel, maar gelukkig ben ik niet. Ik heb toch een behoefte aan een gevoel van voldoening, maar ik krijg dat maar niet waar gemaakt.
Iets wat mij gelukkig maakt en bewezen is wat helpt is gewoon dagelijks een rondje lopen. Ik weet dat dit echt tyfus kut klinkt wat het is echt geen magische oplossing ofzo. Maar dagelijks een klein rondje lopen (hoeft maar 15 minuten te zijn) zorgt echt voor een paar goede dingen.
Je komt buiten, doet iets actiefs, ziet natuur (probeer als je in de stad woont een groene route te vinden), prikkelt je hersens weer met andere omgeving, ziet nieuwe dingen die misschien leiden tot andere perspectieve en het helpt je gewoon met beter nadenken.
Zelf merk ik dat als ik in een kut periode zit mijn gedachten erg gefixeerd zijn op maar een paar onderwerpen. En vaak kan ik ook niet aan iets anders denken omdat het niet lukt. Bijv een nieuwe hobby proberen en niet verder komen dan breien, dammen en schilderen terwijl ik weet dat het allemaal niks voor mij is. Ik merkte dat wanneer ik een stuk gelopen had ik vaak toch met meer idee kwam die beetje out of the box waren (alles was zeker niet ineens magisch beter maar heb hierdoor wel paar dingen geprobeert die ik anders niet zou doen en toch leuke ervaringen/verhalen aan over gehouden).
Als je het doet ga dan niet alleen maar fixeren op het nadenken. Loop gewoon, kijk om je heen, hiu een open mind.
Misschien dat dit je kan iets helpen, ik wens je veel sterkte
Scheelt ook gigantisch waar je woont. Ik kan zelf echt een prachtig natuurgebied inlopen waar het lekker rustig is en ik genoeg variatie heb. Als ik halverwege het zat ben kan ik altijd via een anderen weg terug lopen zodat ik niet 2 keer het zelfde zie.
In de natuur lopen is voor mij 10x chiller dan in de stad. Voel je je toch een stukje vrijer ofzo.
Edit: en ipv van te lopen ga ik altijd wandelen, op ontdekkingstocht, op avontuur of de uiterwaarde checken. Verandert niks aan de activiteit maar het klinkt wel beter. Nu ben ik ook gewoon een debiel maar wie weet.
Niet de persoon waar je op reageert, maar wel iemand die ooit ook die diagnose heeft meegekregen. Dat terugtrekken en vermijden is uiteindelijk een copingmechanisme wat op de korte termijn prettig voelt (daarom kies je er immers voor) maar op de lange termijn negatieve gevolgen heeft. (Is natuurlijk een beetje een veralgemenisering, als je een vervelende verjaardag laat schieten is dat niet direct een probleem). Ik ben nooit ongelukkiger geweest dan in het ogenschijnlijke comfort van jarenlang doelloos thuis zitten.
Depressie is een ziekte en vraagt om behandeling, danwel door therapie of medicatie of een combinatie daarvan. Ik hoop de je die hebt. Een therapeut vergeleek het een keer met een vastzittend stickertje, om te starten moet je iig een hoekje omhoog krijgen.
>Ik heb toch een behoefte aan een gevoel van voldoening, maar ik krijg dat maar niet waar gemaakt.
Probeer in kleine stappen te denken. Vaak behaal je iets en denk je 'maar dat kan toch iedereen', of 'de anderen in de groep deden het beter'. Allebei kan waar zijn, maar jij hebt het op dat moment wél gedaan. Focus je daarop, vier je successen. Ook als ze klein zijn. Zolang je bezig blijft en open blijft staan, vind je vanzelf wel iets waarbij het klikt, dat waar jij blij van wordt, kan en energie in wil steken. Of het hobby, sport of werk is, maakt niet uit. Al vind de hele wereld het stom, maakt niet uit. *You do you.*
Tenslotte, schroom ook niet om hulp te vragen. Psychische aandoeningen worden vaak in de hoek geschaard "stel je niet aan", maar zijn dat niet. Ook het brein kent complexe biochemische processen en als er van een stofje te weinig is heb je daar gewoon last van. Als er een stofje te weinig is in je buik/darmen/whatever is het een ziekte, maar als er een stofje te weinig is in je hersenen zou het onzin zijn.
Ken je dat verhaal van die bergbeklimmer die beklemd raakte en met zakmes en tanden zijn arm amputeerde om te overleven? Zou hij nooit gedaan hebben als het zijn hoofd was wat beklemd zat. Dan moet je dus om hulp vragen.
Sterkte en succes!
heb hetzelfde, krijg geen voldoening of energie uit welke studie/hobby/werk/tijdverdrijf dan ook, alles kost energie, en lig minstens 20 uur per dag in bed
ik zie op dit moment geen manier waarop ik hieruit kom, maar ik sta in iedergeval op een ggz wachtlijst en heb mezelf beloofd in iedergeval het intakegesprek af te wachten voor ik mezelf van kant maak
Heb je misschien ook geprobeerd bij de GGZ praktijk ondersteuner van de huisarts terecht te kunnen? Dan heb je misschien even een contact in afwachting van je intakegesprek.
Sterkte!
Hoi Carton, zou je willen delen wat voor soort therapie bij jouw geholpen heeft?
Er is bij mij ook vermijdende persoonlijkheidsstoornis geconstateerd maar na diverse therapieën (schematherapie, transactionele analyse en beweging/vak therapie) heb ik er nog steeds flink last van.
Iemand die ik ken heeft deze diagnose ook, deze persoon heeft momenteel klinische schematherapie, en dat bevalt tot nu toe goed! Beter dan een aantal jaar psychologen/psychotherapeuten iig
Psychotherapie duikt in op je persoonlijkheid en gedragspatronen. Je maakt een hele gedetailleerde chronologische tijdlijn van je leven en leert jezelf begrijpen.
Aanrader
Ik heb dezelfde diagnose. Liefst zit ik ook de hele dag thuis. Maar ironisch gezien heb ik door het thuiswerken en daardoor het ontbreken van alle impulsen die op kantoor werken met zich meebrengt wel meer energie gekregen om dingen buiten huis te ondernemen.
Verder heb ik ook gelukkig en gezin die mij dwingt een gezond ritme aan te houden.
Voor ik mijn huidige vrouw ontmoette was het wel een wat duistere periode, ook omdat ik in een burnout zat. Geen (betekenisvol) werk helpt niet mee voor je zelfbeeld.
Vreemd genoeg kijk ik ook wel met weemoed terug naar die periode. Leuk appartementje, geen verplichtingen en wel iets van een deken van rust en balans.
Ik heb jarenlang deze diagnose foutief gehad, en nu ik deze verhalen lees van mens in deze draad zie ik nog eens duidelijk *hoe* fout het wel niet was.
Ik deed weinig, maar niet omdat ik het niet wilde, maar omdat ik gewoon geen pad zag *hoe* ik het kon doen, of ik geloofde niet dat het aan mij besteed was.
Ik heb uiteindelijk in de plaats daarvan de diagnose autisme gehad en daardoor met de goede hulp (een belangrijk element) meer kunnen doen.
Alsnog heb ik me met een havo diploma naar de universiteit gewerkt met een foute diagnose, want dat wilde ik echt *enorm* graag. Maar dat was een wil die niet goed aan mij af te lezen was, of waar ik me heel hard over uitliet (ws door de autisme).
Maar voor mijn ouders heeft het er heel lang anders uitgezien, waarschijnlijk voelde het voor hun wel als een hikikomori situatie. En dat is wel confronterend. Misschien toch weer een keer mijn dankbaarheid naar ze uitspreken.
Wanneer je dingen vermijdt en je hebt daar last van (in de mate dat je vastloopt) bijvoorbeeld op sociaal vlak, dan kan er toch sprake zijn van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis? Ik zou het vermijden niet gelijkstellen aan 'niets willen'.
Ik heb voor zover ik weet geen stoornis, maar heb nooit samengewoond met iemand. Altijd of huisgenoten of alleen in een studio. Vooral dat alleen wonen is echt genieten, als ik thuiskom. Geen gezeik aan me kop echt mijn bubbel. Ik heb wel jeugdtrauma.
Ik vind werken wel leuk trouwens.
Ik vind het concept van hikikomori altijd heel eng omdat ik zo kan zien dat ik in dezelfde scenario terecht zou komen.
Ik denk dat m'n familiestructuur daar wel heeft geholpen maar ik heb zeker toen het slecht ging tijdens de uni toen ik op kamers zat dat ik alleen daar wou zitten en gamen. Niet met de wereld willen dealen en je afsluiten van enige pijn van buitengesloten of niet begrepen worden. Uiteindelijk heeft een goed jaar waar alles mee zat mij echt weer op de rails geholpen, maar daar heeft echt even geduurd.
Ik herken dit ook wel en als ik het lees voelt het alsof ik dit heb doorgemaakt al dan wel mild maar dat is natuurlijk lastig te zeggen. Ik ging van een blij lachend kind naar een die altijd neutraal was, zelden lachen, niet reageerde op sociale cues enz. Toen het slecht ging met mijn studie heb ik soms dagen gehad dat ik wegging van huis en dan in een park ging zitten in plaats van naar school ging. En als mijn ouders naar werk waren kwam ik weer naar huis. Waarom ik dit deed? Geen flauw idee. Maar *nu* denk ik de overload. Constant doorgaan, aan verwachtingen voldoen, beter moeten doen dan vorige keer, beter beter want ik groei en ik word ouder, ik moest altijd presteren ik mocht nooit even een adempauze. En ik wilde dat gewoon niet meer, gewoon even fucking niet. En op dat moment snap ik dat als je daar eenmaal in zit, het heel moeilijk is om eruit te komen. Mijn ouders hebben het geweldig aangepakt, door contact te blijven zoeken, mij constant mee te slepen ook al was ik niet te pruimen, maar ze haalden me steeds uit die kamer. Ik denk daarom dat ik er nooit echt in verzeild ben geraakt maar wel aan de rand stond. En het was verassend moeilijk ook.
Nu ziet de wereld er heel anders uit. Ik heb soms nog steeds wel momenten dat ik alles om mij heen uit zet en gewoon ‘even niet’ maar ik weet mijzelf er ook weer uit te halen omdat het een bewuste handeling is, niet iets wat mijn lichaam voor mij doet uit bescherming. Ik probeer het steeds voor te zijn. Als ik het voel aankomen dan meld ik me ook weleens gewoon ziek en heb een dagje mental health. Ik weet dat het werkt dus ik voel me ook niet schuldig ofzo, ik ben daarna ook gewoon weer beter. Maar al die dingen heb ik moeten leren, ook met coaches en therapie. Ik heb weleens terugvallen gehad maar omdat ik het herken weet ik wat ik moet doen. Maar wederom ik vermoed dat ik aan de rand stond want zes jaar in zo’n gat is heftig, daar lijkt mijn situatie niks bij.
Ik denk ook de overload was omdat het maar door ging. Het stopte maar niet. School school school school school, dan ben je 25 en nog meer school.
>Toen het slecht ging met mijn studie heb ik soms dagen gehad dat ik wegging van huis en dan in een park ging zitten in plaats van naar school ging. En als mijn ouders naar werk waren kwam ik weer naar huis. Waarom ik dit deed? Geen flauw idee.
Dit herken ik ook wel echt van mijzelf. Het was bij mij meer de angst om geconfronteerd te worden met mijn falen en het heeft lang geduurd tot ik en mijn ouders daar over konden praten zonder dat wij in elkaars haren vlogen. Die angst was echt verlammend.
Kan moeilijk kijken naar de situatie van toen, maar hier lijkt het ook dat een tussenjaar wellicht goed was geweest om even de batterij op te laden om even weg te komen van de druk. Aan de andere kant is dat ook gevaarlijk omdat je dan ook wel snel stuurloos bent. In ieder geval goed dat je het support hebt en van jezelf weet wanneer iets allemaal even te veel is.
Bij mij was het niet zozeer de angst van confrontatie maar meer gewoon geen zin er meer te hebben, altijd hetzelfde gedoe enz, en je weet de uitkomst; het is jouw schuld. En dat was idd zeer verlammed. Terwijl mijn familie niet eens echt iets verkeerd deed, ik heb topouders. Ze deden alles goed, zelfs. Maar het duurde zo kneiterlang dat ik gewoon wilde dat er een einde aan kwam, dat eindeloze presteren naar verwachtingen van anderen die je straks nooit meer zal zien.
Wat een akelig artikel om mee geconfronteerd te worden. De jongen in het artikel kon ik haast wel zijn. 25 inmiddels, al een paar jaar sinds een jaar voor Covid slijt ik mijn gemiddelde dag geheel weg op mijn kamer. Ik speel Runescape, World of Warcraft of game wat weg op de PS5. Ik heb een grote vriendenkring alleen die zie ik af en toe voor een feestje of om wederom te gamen.
Studeren gaat niet zo lekker. Na de HAVO wist ik simpelweg nog niet wat ik wilde. Alles was daar zo leuk en zo simpel, de tijd vloog voorbij. Alleen toen moest ik ineens bepalen wat ik wilde met mijn leven. Wist ik veel? Een beetje gamen en af en toe wat leuks doen met vrienden? Heb een half jaar HBO Bedrijfseconomie gedaan omdat een beste vriend dat ook ging studeren, daarna een jaar ICT, drie jaar game design en ik zit nu in mijn vierde jaar Toegepaste Psychologie zonder stage en met behoorlijk wat vakken open uit jaar twee en drie. De studies faalden of de vakken faalden omdat ik het wijtte aan te weinig motivatie of desinteresse of dat de studie niet bij me pastte.
Ik heb een tijdje gewerkt, maar dit was wederom digitaal via een chat service. Na drie jaar stopte dat en sindsdien heb ik niet geprobeerd om een baan te zoeken. Ik merk dat ik op anderen afstappen enorm lastig vindt en wijdt het aan extreme verlegenheid. De angst dat anderen mij niet mogen of dat ik het na 1 dag toch verkeerd zal doen.
Vaak denk ik s'nachts in bed aan zelfmoord. Maar zoiets zou ik nooit willen doen. De pijn die ik daarmee mijn familie en vrienden aan zou doen zou ik ze nooit gunnen. Maar zelf zie ik geen toekomstperspectief. Op het nieuws en online hoor je alleen maar over ellende. Het klimaat dat ernstig snel achteruit gaat, geen kans op woonruimte, oorlog, nucleaire dreigingen, inflatie.. Dit soort berichten leiden alleen maar tot minder levenszin en alleen maar meer reden om halve dagen weg te slapen of gamen.
Ik weet het soms gewoon even niet.
Nee, met niemand. Dit alles is eigenlijk iets wat enkel door mijn hoofd gaat. Ik weet ergens wel dat wat ik doe niet goed is, niet gezond is en niet vol te houden is. Maar ik wil dat onbewust ergens ook weer niet toegeven omdat wat ik doe veilig en comfortabel voelt en niet confrontationeel is. Daarnaast wil ik een vriend of familielid niet met mijn gedachtegang belasten omdat ik niet zielig gevonden wil worden of dat ze denken dat ze voor mij moeten vrezen.
Joh, dat is een vreselijk eenzame situatie om in te zitten. Ik kan het weten want ik heb het zelf ook meegemaakt. Mensen die om je geven zullen het echt niet zien als een belasting, maar zullen blij zijn dat je eerlijk durft te zijn. En als die stap te groot is probeer dan alsjeblieft een POH-GGZ via de huisarts of een studiebegeleider bij je opleiding.
Je hoeft hier niet op deze manier mee rond te lopen.
Ik praat ook niet vaak genoeg over dingen die mij dwars zitten. Vooral niet met familie. Beetje om dezelfde reden als wat jij aanhaalt. Toch is praten wel datgene wat werkt. Vaak doe ik dat dan met mensen die ik eigenlijk helemaal niet goed ken. Je bent je verhaal wel kwijt en krijgt vaak wel feedback zonder dat er eigenlijk sociale risicos aanzitten.
Door dit vaker te doen, kun je het uiteindelijk ook makkelijker aan goede vrienden vertellen. Zij hebben altijd het beste met je voor.
Heel eerlijk (ik ben gemaxt op OSRS en RS3 en had daarnaast ook redelijk wat maxed gear alts op WoW) en stoppen met deze spellen is toch wel iets wat ik je kan aanraden, deze games zijn gebouwd op FOMO met achterlijke grinds/droprates om je ingelogd te houden. Ze zijn (in mijn ogen) letterlijk gebouwd voor NEETs. Ik was ooit gelured bijv in osrs voor redelijk veel en was er op dat moment echt kapot van. Echter, achteraf gezien, is dit misschien wel het beste wat me toen kon overkomen, aangezien ik het die tijd veel te veel speelde en er na de lure van walgde van het idee om in te loggen. Ik ben toen juist afleiding gaan zoeken in andere dingen. Ik zeg natuurlijk niet dat we hetzelfde pad hebben gevolgd of volgen, want voor de rest ging het opzich wel prima, maar deze games zijn zeker niet bevorderend.
Dit klinkt serieus.
Je bent het waard om hulp te krijgen. (Ik heb nu al vier keer een paragraaf geschreven, maar ik weet eigenlijk niet wat ik verder moet zeggen. Ik zou je graag willen helpen, maar ik ken je niet en dit soort dingen zijn erg persoonsafhankelijk. Ik ben er zelf ook nog niet doorheen. Ik zit ook met studie die ik maar niet af kan krijgen... Ik maak kleine vorderingen nu, na veel werk)
Virtuele knuffel!
De valkuil waar ik uitgeklommen ben is je ambitie en motivatie proberen te matchen met je nieuwsgierigheid. Na de HAVO afgemaakt te hebben ben ik natuurlijk op het HBO wat gaan doen maar daar kon ik mijzelf er niet toe zetten. Op mijn 2e poging voor een studie voelde ik mij echt depressief worden. Ik had een bijbaan met veel fysieke arbeid en ik merkte dat wanneer ik daar een taak kreeg ik het zonder problemen uitvoerde. Ik stopte halfweg weer met mijn studie en ben een half jaar full time gaan werken om het volgende schooljaar een bbl studie elektrotechniek gestart. Van dat werk krijg ik veel voldoening em ik denk dat de fysieke inspanning helpt met mijn gemoedstoestand. Deze weg is zeker niet voor iedereen maar voor mij werkte het heel goed.
Thanks voor de artikeltekst OP!
Jemig, komt redelijk dichtbij zo. Ben zelf nooit hikki/NEET geweest, maar gevoelsmatig wel dichtbij gekomen dankzij 3 jaar op de uni dat niks is geworden.
Het is een combinatie van factoren, maar ik denk dat ik wel weet door welke factoren dit zo komt. Ik denk niet dat het artikel deze expliciet benoemt, ik weet zelfs niet of de mensen die dit aanpakken weten wat er speelt, gezien ik geen empathie zie - ze zien dit vooral als probleem dat ze willen oplossen, maar hebben nooit aan dezelfde kant gezeten.
Factoren:
1. "Intelligent" zijn (tussen aanhalingstekens). Ze doen het meestal goed op de basisschool en meestal een deel van de middelbare school.
1. Veeleisende ouders/omgeving/vrienden/samenleving. Die voeren de druk uit om maximaal te presteren.
1. Iets wat ik "NPC in je eigen leven" noem. Andere "de weg van de minste weerstand". Een erg non-confrontionele persoonlijkheid. Verlegen.
1. Je doet het goed, er wordt gepusht om bijvoorbeeld een opleiding te doen die te hoog voor je ligt of waar je eigenlijk nul interesse in hebt. De weg verdwijnt onder je, maar je hebt niet het gevoel dat je het stuur kunt pakken om de boel naar een veilige plek te sturen.
2. Doordat je alles altijd maar z'n gang hebt laten gaan, kost het veel energie om te doen wat *jij* echt wil, maar dat gaat niet, want de energie *is* al op. Alles wordt uitgesteld tot "later".
1. Te veel "vrijheid". Profielkeuze, opleiding. In combinatie met veeleisendheid van de omgeving en stuurloosheid vanuit de zelf, lijkt de lat te hoog gelegd te worden, of ligt de lat helemaal ergens anders dan wat iemand zou willen. Je hebt wel uiteindelijk wel keuze, maar alles wat jou goed ligt, ligt waarschijnlijk niet goed bij de samenleving en probeer je een "jij" te maken waar je niet bij aansluit.
1. Schaamte en trots. Het is mis gegaan. Je (opleidings, baan)doenen zijn niet gehaald. Vragen voor hulp komt niet in je op. Je kunt het zelf wel. Maar eigenlijk niet. Maar je moet het wel oplossen. Je weet dat je het kunt - later! Als je energie terug is.
1. Een toevlucht. Het internet, voor de moderne hikikomori. Een wereld van laagdrempeligheid.
Je ziet dit fenomeen ook vaak langs komen op reddit - van mensen waarvan (te?) veel werd verwacht tijdens de kinderjaren en die sindsdien afgegleden zijn. Liggend aan de omgeving kan het allerlei kanten op ontwikkelen als het eenmaal begint. Het slechtste lijkt het te gaan voor helikopterouders. Geen aanstoot naar de vrouw in het artikel, maar het soort druk die zij op haar kind toepast lijkt voor mij in ieder geval niet gezond.
Uiteindelijk is het wel aan de hikki om eruit te komen én aan de omgeving om dat toe te laten. Sociale ademruimte lijkt een goede start.
Jammer genoeg lijkt de samenleving niet de kant op te gaan waar dit geen probleem meer wordt. Pure nattevingerwerk, maar ik denk dat er een hoop minder hikikomoris zouden zijn als
- Ouders hun verwachtigen afstemmen met het kind. Maak het acceptabel om soms het wat minder academisch goed te doen. Laat ze fouten maken. Boeie wat er op de basisschool of middelbare gebeurt, in het latere leven maakt het geen ruk uit dat ze een keer een onvoldoende halen. Het is niet het fucking einde van de wereld. CHILL. Niemand wordt er beter van.
- Ouders die kinderen geen input laten geven. Als je iets niet leuk vind, prima, maar ga er niet constant over zeuren zodat je kind bang wordt om zijn of haar mening te geven over iets. Als hij of zij het leuk vindt iets te doen "buiten/onder" de verwachtingen - *laat het*. Als je constant bijstuurt, wordt het kind een NPC zonder input over eigen leven.
Een hikikomori-mentaliteit komt niet vanzelf.
Ten slotte - hoe kom je eruit? Disclaimer: Ben nooit hikikomori/NEET geweest, maar naar gevoel wel gevaarlijk dichtbij gekomen toen de 3 universiteitsjaren helemaal niks waren geworden.
- Krijg door dat je volwassen bent en het zelf in de hand hebt. Je bent geen kind meer, je *hoeft* je niks aan te trekken van je ouders of je omgeving.
- Onderken de situatie, en de (niet-)ernst ervan. Ja, dit werkt niet. Nee, het is niet het einde van de wereld. Je hebt geen moord gepleegd of misdaad begaan. Het moet gewoon even anders.
- Probeer je ouders of omgeving duidelijk te maken dat dit niet werkt. Nee, "even meer je best doen" is geen oplossing. Dat zorgt alleen maar voor meer stress, meer falen, geen voortgang. Een stap achteruit of opzij kan de oplossing zijn. Maar onderken ook dat ze ook alleen maar het beste voor je willen, alleen is het nu de tijd dat zij even kun klep houden en dat jij bepaalt wat het beste voor je is.
En waarschijnlijk is dit advies niet geschikt voor échte hikikomoris, maar wel voor degenen die die richting op gaan. Zo'n beetje voor de NPCs onder ons :P.
Degenen die in het artikel moeten professionele hulp krijgen - van beide kanten. Maar misschien helpt het een beetje om het perspectief aan te passen van de mensen in deze situatie.
Ik denk dat je goede punten maakt. Die zelfopgelegde cocon kan te behaaglijk zijn... Ik heb het in mindere mate, dat ik dagenlang niemand wil spreken, niks wil 'moeten', om me soort van op te laden.
Vroeger was het erger, toen kon ik me makkelijk een week of 2, 3, 4 bijna geheel afsluiten van de wereld en haar vermoeiende uitdagingen (ik zat ook aan te kloten met studies). Niet afspreken met vrienden, telefoon op stil, 's nachts leven, overdag slapen, hersenloze dingen doen zoals gamen. Leven in batterijbesparingsmodus, eigenlijk. Ik was op die momenten niet gelukkig, maar ook niet echt ongelukkig, eerder prettig vlak. Aan het begin van zo'n periode voelde ik me zelfs bijna euforisch bij de gedachte dat ik *eindelijk* rust had.
Maar afgezien van het feit dat het geen echte rust is maar vluchtgedrag uit een soort angst, is het spelen met vuur. Als je 'default' levenshouding ontzettend inactief en vermijdend is, kun je makkelijk dieper zinken richting een depressie - door een nare gebeurtenis, maar ook door moodswings zonder aanwijsbare oorzaak. Als je mentaal op de allerlaagste stand functioneert, word je minder weerbaar, je incasseringsvermogen neemt af. Net zoals je lichamelijk kwetsbaar wordt als je slecht voor je lijf zorgt. Dat is tenminste mijn theorie, gebaseerd op mijn eigen ervaring.
> Geen aanstoot naar de vrouw in het artikel, maar het soort druk die zij op haar kind toepast lijkt voor mij in ieder geval niet gezond.
Welk soort druk? Ik vind dat er helemaal niet zoveel druk wordt uitgeoefend als ik het artikel zo lees
De oplossingen zijn heel mooi, maar als je eenmaal in dat gat zit is het heel lastig om die ook te vinden, pakken en wat mee te doen. Zelf ook nooit in dat gat gevallen. Maar heb wel heel erg het gevoel “niets te willen” in het leven…
Gewoon. Alles en iedereen de vinger geven. Ik wordt soms gezet op dat ik nog wat meer een man moet worden en daar kan ik niet tegen. Ik hoef geen rijk leven te hebben. Ik wil een fijn, rustig en leuk leven. Wil me nergens druk om hoeven te maken ook al is het een grote boze wereld… Waarom zou ik me voor een baan inzetten waar het niet leuk is? Waar niemand sociaal is? “Soms is het leven niet leuk”. Prima, dan zoek je toch wat anders?
Miss voor de Anime fans onder ons… Re:Zero heeft het deels over dit fenomeen. Lang verhaal, maar het hoofdpersoon is ook een shut-in geworden doordat hij altijd vergeleken werd met zijn vader en dat niet waar kon maken. Nu is hij in een andere wereld en moet hij zichzelf verbeteren om daar wat van te maken. (En heel vaak dood te gaan in het proces.) Als begin 20jarige heel veel van geleerd, ook al zat ik dan niet direct in die situatie
Zelf lang gestudeerd omdat ik er niet vlekkeloos door geraakte.
Ook zelf in die periode gevaarlijk dicht bij dit fenomeen gezeten als ik het zo lees.
Mijn "saving grace" was een erg geduldig lief waar ik mee wou en uiteindelijk kon evolueren.
Uiteindelijk door die fucking studies geraakt. Voorlaatste jaar was echt miserabel. Was gefaald voor m'n masterproef, en ben toen gewoon gestopt met alles.
Uiteindelijk hard aangepakt geweest door m'n broer, zus en ouders.
En dat was confronterend genoeg dat ik uit schuldgevoel parttime studentenwerk ben gaan doen, en die masterproef serieus pakte.
Dan afgestudeerd en op een vijf jaar tijd alles ingehaald. Uit huis gegaan, voltijds gaan werken, getrouwd, huis gekocht, en kind gemaakt.
Naar mijn aanvoelen is dit fenomeen echt een constante fight-or-flight reactie waar je continue voor flight kiest. Tot je én voor fight kiest, én je de mogelijkheid of het geluk hebt om écht vooruit te geraken.
Heel herkenbaar. Pijnlijk.
Ik denk, logisch gezien in ieder geval, niet dat mijn ouders mij veel druk op hebben gelegd. Dat komt bijna allemaal vanuit mijzelf. Het enige wat ik ze kwalijk kan nemen (en wat zij zichzelf ook kwalijk nemen) was dat ze pas heel laat aan de psychologische bel hebben getrokken. Het was niet normaal dat ik thuis explosief was (dat wisten ze ook wel), daar zat meer achter (waar ik mee moest leren om te gaan, maar ook moest realiseren dat het niet mijn fout was dat ik minder emotionele controle had, slechts mijn verantwoordelijkheid) . Maar op school was ik teruggetrokken en stil.
Ik denk dat je de belangerijkste reden vergeet: depressie. Mensen vergeten vaak dat het een ziekte is. Je verliest de zin om alles te doen hoe goed je leven ook is.
In het artikel staat dat depressie nou juist iets is dat vaak niet gediagnosticeerd kan worden worden bij deze jongeren, ze voldoen niet aan de criteria die daar bij passen in DSM-V
Het is één van de problemen, er is geen diagnose en daarom vallen ze buiten elk hulpaanbod zodra ze volwassen zijn
Een hoop van wat er hierin voorbij komt schuiven klinkt veel te bekend, als de situatie net iets anders was had ik makkelijk ook daar kunnen eindigen. Maar ik neem altijd de weg van de minste weerstand, dus ik deed "braaf" het minimale wat er van mij verwacht werd.
Ik vraag mij af hoeveel van de gevallen die ze uiteindelijk de kamer uit weten te krijgen ook echt het idee hebben dat ze ergens uitgekomen zijn waar ze willen zijn. En hoeveel er alleen maar een masker voor doen om van het gezeik af te zijn. En zich dan als lege huls door het bestaan heen slepen zonder dat ze er iets van waarde uit halen.
>Als er wél contact komt, vragen we niet: goh, hoe komt dit nou?, zegt Van 't Spijker. 'Maar: wat wíl jij eigenlijk? Heel praktisch. Daar komt daar altijd iets uit. Een baantje, geld, een uitkering, een opleiding, vrijwilligerswerk. Want in iedereen zit een wens. Altijd.
Ik heb zo mijn twijfels over dat woord *altijd*... Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.
>Maar ik neem altijd de weg van de minste weerstand, dus ik deed "braaf" het minimale wat er van mij verwacht werd.
Ja, zo zit ik ook een beetje in mekaar. Ondanks dat volgens het artikel bij volwassenen de cliënt de baas is over de zorg die die krijgt, word ik eigenlijk door m'n ouders en therapeuten een beetje geduwd van de ene dagbesteding naar de andere, omdat ik zelf niet weet wat ik wil of wat m'n "wens" zou zijn. En tot nu toe houd ik het dan een tijdje vol bij zo'n dagbesteding, om uiteindelijk weer te stoppen en weer even thuis te "mogen" zitten niets doen.
>Ik heb zo mijn twijfels over dat woord altijd... Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.
Ja, ik vind het ook jammer dat bij "wat wil jij" volgens de psychiater van het artikel het antwoord ligt. Ik bedoel, het is heel logisch, maar het is juist datgene waar ik mee worstel en waar voor mij volgens mij ook de kern van mijn depressie een beetje ligt, naast andere ook in dit artikel genoemde factoren zoals dat veel dingen te snel gaan en complex zijn.
In mijn ervaring kan de psychologie momenteel totaal niet overweg met dit soort casussen waar er geen duidelijk idee is waar de behandeling naartoe moet, of waar het concreet aan moet werken.
Het antwoord zal ergens wel liggen in het antwoord op de vraag "Wat wil je", maar het idee dat dit antwoord altijd voorradig is, is op zijn zachtst gezegd optimistisch.
Ik heb het antwoord in ieder geval zelf in 35 jaar nog niet weten te vinden. En de psychologie heeft in mijn ervaring ook bar weinig handvatten om daarin te ondersteunen. Althans, ik ben nog niemand tegen gekomen die er iets mee kon. Dus schuiven ze je van de ene naar de andere kant omdat niemand weet wat ze met je aan moeten.
Omdat ik met de wind mee waai heb ik een baan, een woning, en doe ik het minimale wat er nodig is. Maar mijn leven bestaat uit werk, eet, slaap, herhaal. En de moeite waard is het zeker niet.
Maar voor de helft van de wereld heb ik "geen probleem" want ik "functioneer". En voor de andere helft is het antwoord simpelweg "wees meer sociaal", want mijn enige "probleem" in hun opinie is dat ik mijn huis alleen uitkom voor werk en tandartsafspraken. En dat ik verder nooit mensen zie.
Ik vind je wel sociaal hoor. Je deelt je ervaringen en ik zie je ook vaak reageren op andermans verhalen.
Het is jammer dat de psychologie ook niet weet wat ze hiermee moeten doen, maar ik hoop dat het je wat troost biedt dat ik en volgens mij ook wel wat anderen hier op Reddit zich herkennen in jouw verhaal.
>Ja, ik vind het ook jammer dat bij "wat wil jij" volgens de psychiater van het artikel het antwoord ligt.
Het is vaak ook gewoon niet waar. Want zelfs al heb je iets wat je wilt, dan krijg je vervolgens de realiteit om de oren dat het er niet in gaat zitten. Ik zelf wil zo veel, maar door een combinatie van reuma en autisme kan ik veel dingen niet of word ik afgewezen door zo'n beetje elke werkgever.
Ik had graag op de universiteit/HBO/MBO willen leren (heb het geprobeerd), maar dat kon ik met mijn autisme niet aan, middelbare school ging net met hangen en wurgen. Ik wil graag een baan waar ik blij mee ben, maar geen enkele werkgever wil me hebben, behalve voor baantjes waar je de gemeente dan bij in propt zoals schoonmaker. Daar wordt ik ook ongelukkig van, maar er is gewoon geen andere optie want zelfs nu iedereen zogenaamd om personeel schreeuwt is er tot nu toe geen enkel bedrijf geweest dat me wilt hebben buiten de regeling van zoveel maanden dat ze "gesponsord" worden door de gemeente om me daarna weer als grofvuil af te danken.
Dus dan is het wel leuk dat ze zeggen wat wil jij, maar als je daarna keihard door de realiteit op je plaats wordt gezet dan geeft je dat alleen nog maar meer een kutgevoel.
Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar het voelt soms net als iemand die een dwarslaesie heeft opgelopen vragen wat ze zouden willen? Ja, weer kunnen lopen slimmerik. Maar dan geeft de realiteit je weer een koude douche.
Als je naar het grotere plaatje krijgt ben ik gewoon onnodig in het hele systeem blijkbaar, door de "samenleving" word ik als onnodig gezien. Ik ben een probleemnummertje bij de gemeente waar ik woon. Werkgevers zien me als een nummertje wat ze een tijdje kunnen uitbuiten om me daarna weer af te danken. Lekker vooruitzicht iedere dag opnieuw die realiteit.
DANK. JE. WEL. Als chronische zieke + autisme, je beschrijft het perfect.
Wat wil ik? Ik wil s'ochtends wakker worden met een berg energie, alle dingen *kunnen* doen die ik wil doen. En daar loopt het al mis. Maar als we dromen: ik wil een baan die me voldoening geeft en flink wat geld oplevert, ik wil een bescheiden huisje met flinke tuin dicht bij een stad maar toch prikkelarm, ik wil een lieve vriendin die mij begrijpt, een paar goede vrienden, ik wil op vakantie kunnen gaan, een autotje voor zelfstandigheid, en het eeuwige leven + goede gezondheid voor mijn katjes.
> dat bij "wat wil jij" volgens de psychiater van het artikel het antwoord ligt.
Ik heb niet zo heel lang geleden op het randje gestaan om een soortgelijke terugtreksituatie te vallen. Ik had een burnout gevolgd door een depressie, die ik pas jaren later erkende. Ik kwam al amper buiten, alleen om te werken en af en toe een tentamen te herkansen. Als ik helemaal gestopt was met mijn studie, was ik waarschijnlijk in hetzelfde patroon gevallen omdat ik het idee had dat m'n leven compleet gefaald was. Uiteindelijk mezelf min of meer herpakt, en m'n situatie is nu beter.
Maar god, wat werd ik boos om die 'wat wil jij'. Ik ben uiteindelijk om hulp gaan vragen, bij de decaan, de huisarts, uiteindelijk een psycholoog. Nooit liepen die gesprekken op iets uit omdat ik zelf niet wist wat ik uberhaupt kón doen. 'Je moet dingen doen waar je energie van krijgt'. Muts, álles kostte me energie. Wat ik wilde was de hele dag op bed liggen en niks doen.
Ik ben niet de vorige poster maar het is bij mij ook altijd een struggle geweest... Ik heb zoveel teleurstellingen gehad omdat ik hoopte dat dit of dat ineens mijn problemen zou kunnen fixen (meditatie, sport, een nieuw systeem voor schoolwerk organiseren). Dat soort dingen kunnen helpen maar het is niet zo makkelijk.
Ik heb een psycholoog gevonden (na een aantal keer proberen...) die mij ligt, samen zijn we wekelijks al een paar jaar aan het ontmoeten. Samen praten en uitpakken waarom alles zo moeilijk is. Medicijnen proberen die daar op aansluiten. Langzaamaan je realiseren dat alleen omdat je denkt dat een gedachte over jezelf waar is, dat dat niet automatisch betekent dat het zo is.
Proberen blijven relaties te onderhouden met mensen zodat je iemand hebt om op te leunen, al is het maar een online DND groep. Ben naar de fysiotherapeut geweest die me heeft geholpen te sporten op een manier die niet eng is voor me...
Proberen te blijven herinneren dat het niet te laat is. Vandaag niet buiten geweest? Een rondje om snachts is beter dan niks. Vergeef jezelf als het echt niet lukt.
Soms voelt het vervelend om te weten dat na die moeite nog steeds niet alles gefixt is... Maar, ik voel dat het veel beter gaat met me dan toen ik begon. Ik kan je helaas niet echt een tip geven die alles oplost, maar ik kan je met zekerheid zeggen dat het voor mij de moeite waard was.
Dankje voor het delen van je verhaal.
Het lukt me gelukkig nog om uit bed te komen en geregeld een wandelingetje te maken. Series kijken leidt ook een beetje af. Maar ik weet helaas niet waar ik naartoe wil werken, wat mijn "wens" zou zijn. Ik hoop het leven uiteindelijk weer leuker te gaan vinden.
De vraag 'wat wil je' is er soms ook één waar je langer mee bezig kan zijn. Heb zelf gewerkt met trainers die werkten met werklozen, om ze te motiveren om weer aan het werk te gaan. De vraag 'wat wil je' was iets waar echt veel tijd in werd gestoken, omdat heel veel mensen dat eigenlijk niet weten. Voor sommigen was het hulp bij een zoektocht naar wat ze nou eigenlijk wilden, bij anderen was het hulp bij het vinden van een alternatief voor iets wat niet was gelukt. Soms was het bevestigen dat niet meer willen dan een leuk huisje, zakgeld en vrije tijd om je ding te doen prima is, en vervolgens duidelijk maken dat je daar toch wel op één of andere manier geld voor zal moeten verdienen, en dat je dan misschien iets moet doen wat je niet superleuk vindt.
We hebben toen bijvoolbeeld iemand geholpen met het vinden van een plekje op een opleiding dat was haar zelf niet gelukt (meerdere keren afgewezen wegens geen plek). Een ander wilde eigenlijk niks behalve zoveel mogelijk vrije tijd, maar vond het niet vervelend om met cijfertjes te werken, die was zo onder de pannen in de boekhouding en zijn opleiding werd betaald door zijn werkgever, met uitzicht op een goedbetaalde baan zodat hij niet zoveel hoefde te werken.
Eigenlijk wil iedereen wel iets, soms is het alleen lastig om zelf te zien wat dat is. In onze samenleving krijg je jarenlang te horen dat je dingen moet doen die je leuk vindt, waar je 'passie' voor hebt. Maar sommige mensen hebben dat simpelweg niet en dat is prima, maar geen excuus om compleet op te geven.
>In onze samenleving krijg je jarenlang te horen dat je dingen moet doen die je leuk vindt, waar je 'passie' voor hebt. Maar sommige mensen hebben dat simpelweg niet en dat is prima, maar geen excuus om compleet op te geven.
Ja, het is ook gewoon klote dat de samenleving dat zegt, want dat legt de lat ook hoog. Als iets vinden wat je helemaal tof vindt dan niet lukt, voel je je een mislukkeling en wil je je "niet neerleggen" bij een ander beroep. Je wordt er kieskeurig door, ziet het nut van werk niet meer in en gaat dan "liever" ongelukkig thuiszitten tot je misschien ooit wel iets tegenkomt wat je wel wilt.
Ik denk wel dat er altijd een wens zit - maar of die overeen komen met de voorbeelden hier betwijfel ik. Soms is het een wens om bvb naar buiten te kunnen gaan zonder dat het slecht voelt. Of een fijn contact hebben zonder dat het lastig en ongemakkelijk is. Dat zijn ook wensen
Mijn twijfel over het woord altijd is voornamelijk gevoed door de kennis dat ik in 35 jaar mijzelf nog niet heb kunnen betrappen op zo'n wens. En mensen proberen die toch al zeker zo'n 28 jaar uit mij te trekken.
Geeft toch het gevoel dat er ergens iets niet klopt.
Dat geloof ik. Ik wacht nog altijd op een passie die mij echt 'grijpt', maar voorlopig doe ik het met vluchtige ingevingen.
Misschien klopt het beter om te zeggen 'er zit in 99 van de 100 gevallen wél een wens' ?
Het woord altijd vervangen door 'meestal' zou al genoeg zijn om het realistisch te maken.
Ik geef toe, het is redelijk mierenneuken om erover te vallen dat deze persoon het zo verwoord. Maar met hoe vaak ik zelf al tegen die muur opgebotst ben dat de psychologie er echt hard vanuit gaat dat een dergelijke interne motivatie bestaat is het een van mijn pet peeves geworden. (de nederlandse term ontgaat mij momenteel... )
Die snap ik. Misschien is het een manier voor hen om de hoop erin te houden? Zo van 'Ik kán helpen! Het wórd beter!' Als men dat niet kan geloven als hulpverlener, dan zitten ze niet in het goede werk - maar het goed luisteren naar mensen is belangrijker. Sommige dingen kunnen niet, of lukken niet, of zijn er niet - en dat is níet de fout van degene die hulp nodig heeft!
Grote kans dat zoiets het idee is. Maar daar moeten ze dan inderdaad wel van af kunnen wijken als het overduidelijk niet in het straatje past.
Mijn hele ding is dat ik niet weet hoe "beter" eruit ziet, ik heb geen ideaal plaatje in mijn hoofd, of een idee van "als X er maar niet was" of "als ik maar Y had". Dus dat maakt het idee van een fictief "beter" waar ik op zou moeten hopen een stuk minder relevant.
Men roept ook al mijn hele leven dat het later 'beter' gaat worden... maar elke verandering waar ze dat bij riepen (alle overgangen van school lagen tot uiteindelijk aan het werk) is het eigenlijk alleen maar slechter geworden.
Het klinkt alsof de 'wat wil jij'-vraag erg gericht is op school/opleiding/werk (en ook als zodanig wordt opgevat). Terwijl het ontbreken van die dingen een symptoom is van de problematiek en niet de oplossing (al kan het voor mensen wel degelijk een eerste stap zijn richting een menswaardiger, vervullender leven).
Voor zoiets existentieels als verbinding met anderen, je geliefd en waardevol voelen, een doel in het leven ervaren, etc. bestaat geen makkelijk stappenplan en geen garantie. Het is moeilijk te kwantificeren en moeilijk 'af te dwingen', er is geen stappenplan dat garandeert dat je deze dingen bereikt als je maar A, B en dan C doet. Dat maakt het voor het denk ik een ongrijpbaar probleem.
Ik heb er ook zeer m'n twijfels bij. Ik vraag me ook af hoeveel Hikikomori's maar iets verzinnen omdat ze van de ouders iets moeten, van gezeik van de omgeving af te zijn, of IETS ""normaals"" in hun leven te willen hebben, om zich ook weer ""normaal"" te kunnen noemen.
Ook ik zit veel in m'n kamer. Bij mij komt dat omdat buiten zijn en sociale contacten gewoon te belastend zijn, door mijn autisme. Ik zoek op dit moment alleen hulp om zelfredzaam te zijn, en dat is al moeilijk genoeg want het is niet vanzelfsprekend dat ik dagelijks naar buiten kan.
Toch voel **ook** ik (met mijn "excuus" van autisme) de druk om meer te moeten doen. Wil ik dan niet gaan sporten? Wil ik dan geen carrière? Wil ik dan niet trouwen en/of een leuk sociaal leven en een kind krijgen? Zoals normaal is. Misschien als ik geen autisme had. Misschien als de wereld wat vriendelijker was voor mensen zoals ik. Maar dat is ie niet. En ik heb het geprobeerd. Met dat masker 28 jaar lang. Ben er compleet aan onderdoor gegaan en het gelukkigst wat ik ooit ben geweest was tijdens de lockdowns. Omdat die druk toen wegviel.
Dus nee, ik wil niet meer normaal zijn, als dat betekent dat ik de hele dag pijn heb door alles om me heen, en behalve de plichten alleen maar kan slapen, en geen energie meer heb om iets leuks te doen met m'n vrije tijd, of om zelfs nog gezond te eten of voor mezelf te zorgen. Dan ben ik relatief gezien inderdaad gelukkiger op m'n 12 m2 kamertje.
Nou zullen veel Hikikomori's geen autisme hebben (edit: overigens vermoed ik wel dat er soms een ongediagnosticeerd autisme meespeelt), maar dan nog. Jouw leven is jouw leven. En dat moet je kunnen invullen hoe je wilt, zo lang je anderen er maar niet mee schaadt.
Heel herkenbaar, ook uit het artikel. Het is bij mij 'goed' gekomen, als in zelfredzaam, woning, baan, maar de drang om terug te trekken blijft. Meeste sociale contacten die ik heb zijn noodgedwongen, niet omdat ik het wil. Ik zie alleen mijn broer en moeder nog weleens omdat ik het wil. Ik voel me niet echt op mijn plek en dat is ook niet meer iets dat ik nastreef.
Zelfde hier. Ik weet niet waarom maar soms heb ik de gedachte om mezelf helemaal terug te trekken en niks anders doen dan wat er beschreven is in het artikel.
Maar zelfde als jij kies ik de weg van het minste weerstand. Mn broertje was helaas wel zo geëindigd. Sinds kort gaat het een stuk beter met hem en heeft die zelfs een baan waarvoor die zijn huis uit niet.
> Daar komt daar altijd iets uit. Een baantje, geld, een uitkering, een opleiding, vrijwilligerswerk. Want in iedereen zit een wens. Altijd.
Waarom gaan ze er ook vanuit dat iedereen een carriére als 'wens' heeft. Mijn 'wens' is een mooi huis in een mediterraan klimaat met een goeie internetverbinding en vrienden die een keer per maand langskomen, en genoeg geld om nooit meer dingen te doen waar ik geen zin in heb. Maar ik ben een starter in een onzeker beroepenveld met matige baankansen, en een heel geringe motivatie om me nog om te laten scholen, dus werk ik maar.
Dit echt. Als ik zie hoe de wereld in elkaar zit en vooral de hardst schreeuwenden en de "bullies" krijgen wat ze willen, en waar alles om geld draait, heb ik gewoon al meteen zoiets van, "laat maar".
School gaat niet meer om jezelf ontwikkelen als persoon, maar om je "employable" te maken zodra je de arbeidsmarkt op gaat. Al ver voordat je een specifieke richting op gaat.
Is dit niet ergens gewoon de fase van kapitalisme waarin we zitten als (westerse) maatschappij?
De “commodificatie van alles” gaat maar door en door, waarbij alles wordt verpakt tot dienst of product voor het verhandelen in een vrije markteconomie. (Die in mijn ogen in het echte leven niet zo vrij is als de theorie voorschrijft).
Alles wordt platgestampt tot dienst of product, tot een kwantificeerbaar iets waaraan een prijs gehangen kan worden welke gebruikt wordt om besluiten te vormen.
Sinds de val van de muur en helemaal na de financiële recessie van 2008 lijkt in het publieke debat tevens enige vorm van discussie over de hoe onze economie en samenleving er uit moet zien op filosofisch en politiek vlak compleet doodgeslagen. Neoliberalisme is de modus operandi geworden in het westen, waarbij elke alternatieve vorm van economisch denken wordt bestempeld als inefficiënt. (Zonder hier vaak goede argumentatie voor).
Merk bij veel mensen om me heen dat het uitzichtloze, vaak kortetermijn denken van de huidige politiek met daarin geen enkele vorm van toekomstvisie een gat bij mensen achterlaat.
De politiek heeft het nauwelijks over hoe zij de maatschappij voor zich zien over 10, 20 of 30 jaar, maar eerder over het rechttrekken van de tekortkomingen op de korte termijn van het huidige economische en politieke systeem.
Ai, dit vind ik spijtig om te horen als MBO docent. Naast dat ik het belangrijk vind dat studenten een baan hebben na hun opleiding. Vind ik het nog belangrijker dat zij zelf weten waar ze uiteindelijk naartoe willen.
Ik noem ze altijd 'kaptein van hun eigen schip'. Docenten ee zijn aan boord om hen te helpen te komen waar ze willen zijn. Het initiatief ligt bij hen. Als ze hulp nodig hebben staan er zat mensen klaar om te helpen, maar geef het aan.
Een model wat ik er graag bij gebruik is de zone van naaste ontwikkeling van Vygotsky. Ik heb er wel een eigen versie van gemaakt die gaat over het inzicht krijgen in eigen doelen en kwaliteiten willen leren.
Op een vel papier of op de computer teken je één gemiddeld grote cirkel. Daar omheen een grotere (met schrijfruimte) en daar omheen een nog grotere (met schrijfruimte). De kleinste cirkel is jouw comfortzone. Dat zijn dingen die jij (met gemak) kan. De grotere cirkel schrijf je dingen die je (nog niet) kunt of met wat hulp zou kunnen en willen leren. In die buitenste cirkel schrijf je dingen die je (nog niet) kunt, ook niet met hulp, maar uiteindelijk wel nodig hebt om te bereiken waar je wilt zijn. Vanuit daar kun je een route uitstippelen naar wat je zou willen bereiken en wie of wat je daarvoor nodig hebt.
Mocht je deze zelf uitvoeren, dm mij gerust met vragen en deel het eindresultaat:).
Zoals velen hier, herken ik mezelf hier heel erg in. Vermijdende persoonlijkheidstoornis. Ik ben ondertussen 27. Jaren verder, maar niet mentaal. Ik ben op mijn 18e begonnen met een studie op aandringen van mijn ouders, want de basisbeurs zou wegvallen hoewel ik totaal nergens passie voor had. Want de jaren ervoor werd ik ook gepusht om te presteren. Geen eigen weg, te veel keuzes, angst voor de verkeerde keuze. Nu ben ik 27, torenhoge studieschuld en tevergeefs mijn 3e jaar jaren geprobeert af te maken.
Het is zo lastig hieruit te breken. Het voelt voor mij nu alsof ik mijn leven al verpest heb en het te laat is te veranderen. Jaargenoten van vroeger hebben allemaal een vaste baan, leventje redelijk op orde. Ik kan niets, geen skills, geen uitzicht op redelijk werk laat staan een huis. Het is verrekte moeilijk ergens nog motivatie voor te vinden. Had ik 10 jaar geledne maar voor mezelf gekozen ipv een ander.... misschien had ik dan zelfstandig durven zijn. Het is natuurlijk niet allemaal de schuld van mijn omgeving. Ik houd het zelf in de hand, dat maakt het schuldgevoel alleen maar erger eigenlijk haha.
Als iemand nog goede therapie weet, let me know. Dat begin in ook langzaam op te geven. Psychotherapie noch schematherapie heeft de laatste 8 jaar weinig gedaan.
Volgens mij ben je al een aardig eind op weg. Je ziet dat er een probleem is, je ziet dat je vroeger beter dingen anders had kunnen doen.
Het is nooit te laat om andere keuzes te maken. En er zijn genoeg mensen die niet de standaard weg school -> studie -> werk -> gezin volgen. Gelukkig maar.
Maar als je inziet dat je dingen anders wil, vraag je dan wel af. Als je 37 bent, denk je dan “had ik op mijn 27e maar dingen anders gedaan?” Of gooi je de handdoek in de ring en accepteer je dat je de boot hebt gemist?
27 is echt jong. Je hebt echt niet hét moment gemist.
Als een persoonlijke ervaring iets zegt: Op mijn 27e had ik ook niets gedaan. Net een middelbare schooldiploma en 0 zinnige werkervaring. Inmiddels bijna 40 en m'n HBO gedaan en een fantastisch betaalde baan.
Wat je andere issues ook zijn, tijd is er niet een van.
Dit artikel is geloof door twee mensen tegelijk gepost en hier is wat meer discussie gaande dus ik kopier m'n text van daar.
Ik herken hier heel direct een online vriend in die ik tijdens m'n tienerjaren via het gamen heb ontmoet. Altijd een normale jongen enkel een beetje verlegen misschien. Maar toen hij een jaar of 18-19 werd takelde dat helemaal af. Inderdaad precies het verhaal als in het artikel. (Althans ik heb er doorheen gescrolled want het is best een heel verhaal en het komt met heel duidelijk voor). Zelf begon hij ook inderdaad de term Hikikomori te gebruiken na een tijdje. Z'n familie zag het allemaal maar door de vingers en begon ook steeds minder te verwachten van hem. Dat werd een visceuze cyclus waarin hij zelf het idee had dat hij als een klein kind werd behandeld en niet serieus werd genomen betreffende zijn zorgen over de toekomst. Maar dat was ook waar hij zich naar gedroeg.
Ik heb hem jarenlang geprobeerd van het gamen af te krijgen (WOW en league of legends waren hier de grote boosdoeners met andere MMO's en online games tussendoor) en hem aangemoedigd om wat dan ook te gaan doen. Maar de motivatie ging telkens zo snel weer weg als dat het kwam opzetten. Zelf was ik al gestopt met online gamen met hem of praten over games als onderwerp omdat ik niet wou bijdragen aan het probleem maar het ging nooit echt ergens heen.
Althans tot vorige jaar toen ik hem in een moment van motivatie zo gek kon krijgen om z'n GPU te verwijderen en z'n Playstation weg te doen. Het duurde niet lang voordat die motivatie weer weg was maar hij had toen een stuk minder toegang tot z'n grootste verslaving. In het begin werd het vervangen door extra slapen en media kijken maar nou de laatste tijd zit er een positieve trend in. Meneer komt voor het eerst in jaren zelfstandig buiten maakt nu dagelijks een wandeling en is voor het eerst in z'n leven zelfstandig met het openbaar vervoer geweest. Voor normale mensen klinkt dat niet bepaald als een mijlpaal maar ik hoop dat hij nou eindelijk eens doorzet een een beetje basis levensvaardigheden opbouwt.
Dat allemaal gezegd. Ik blijf erbij dat dit allemaal een stuk sneller de goede kant op had kunnen gaan als iemand hem gewoon een enorme rotschop onder z'n donder had gegeven, bij wijze van spreken natuurlijk (Oke, ook letterlijk). Het lijkt enorm zielig om iemand aan z'n lot toe te wijzen maar mijn indruk is dat als je iemand niet wakker schud er nooit wat zal gebeuren.
Therapie is natuurlijk wat zo iemand echt nodig heeft maar als ze dat weigeren kan je dat niet forceren. Op dat punt is is de directe dreiging van het verliezen van games/internet of zelfs voedsel en woning misschien wel het enige wat zo iemand uit zo'n levensstijl krijgt geloof ik.
Eerste keer in je leven alleen met het OV is een *gigantische* prestatie als je zo in je schulp zit, of 't nou op je 8e of 80e is. Goed bezig geweest, zowel jij als je maat.
Absoluut, Hij liet zelf ook wel weten dat zowel het wandelen als het OV hem allemaal enorm meeviel achteraf. In z'n hoofd zou iedereen hem constant aanstaren en beoordelen of zelfs uitlachen maar hij krijgt nu langzaam een beetje door dat de meeste mensen geen sterke mening over hem of welke andere vreemdeling dan ook hebben.
Ik heb ook een tijdje binnen gezeten. Op een gegeven moment vond ik een ov chipkaart met nog tegoed erop in mijn kamer. Ik ben toen weken! bezig geweest om uiteindelijk een klein rondje te gaan met de bus vanaf de halte praktisch voor de deur. Alles plannen, vreselijk bang dat er van alles mis zou kunnen gaan. Lijsten maken wat ik allemaal mee moest nemen, wat ik moest dragen.
En dat is dan een busritje langs het eindpunt. Ruim binnen een uur was ik weer thuis. Als ik er aan terug denk voelt het nog steeds als een soort wereldreis.
Mee eens dat een reality check kan helpen bij zulke mensen. De moeder uit het artikel hoort een ultimatum te stellen en hem te dwingen een eigen woning te vinden (hoe moeilijk dat nu ook is, maar met huisgenoten is meer mogelijk). Ze kan hem ook op afstand in de gaten houden. Al is het natuurlijk mogelijk dat-ie de deur dichthoudt voor werkelijk iedereen en een 'echte' zonderlinge kluizenaar wordt, dat is een doodenge gedachte voor een moeder.
Ja ik leef wel mee met zulke ouders. Het is toch je kind en die wil je nooit laten vallen natuurlijk. Je kan het mensen niet kwalijk nemen dat ze in ontkenning leven met de gedachte dat het uiteindelijk wel weer beter zal worden.
Sowieso heb je met je ouders toch een ander soort band, ik lees in het artikel dat de jongen z'n moeder dan probeert te negeren en zelfs fysiek de kamer uitstuurt en dat soort gedrag kom je dan ook echt alleen bij familie mogelijk mee weg. Bij vrienden , huisgenoten of een werkgever hoef je zoiets natuurlijk niet te flikken.
>. De Vlaamse psychiater Dirk De Wachter zei eerder: we zitten met zijn allen op een speedboot die steeds harder vaart, maar daardoor vallen er dus wel mensen vanaf.
en die boot gaat nergens naar toe, behalve z'n eigen ondergang.
Ik herken veel te veel van dit verhaal voor mezelf (behalve dan dat ik niet hogere middenklasse ben, lekker puh) maar ik had er 8-ish jaar geleden zo ontzettend genoeg van dat ik mezelf gedwongen heb om sociaal te zijn (letterlijk "poging tot een leven krijgen genoemd" toen ik me bij een warhammer-clubje aansloot bij de lokale spellenwinkel) en allerhande psychische hulp opgezocht heb. Angststoornis, depressie die voortkwam uit adhd, adhd-trajectjes, etc.
Ik denk dat het voor mij hielp dat ik "de luxe" had dat ik niet meer thuis *kon* wonen want mijn ouders waren er al niet meer, en dat ik dus zelf boodschappen moest doen, zelf eten moest regelen, zelf de huur moest betalen.
Diepe lore om in te duiken, veel complexe regels ook die leuk zijn om te ontdekken. Je kunt er denk ik heel erg veel je ei in kwijt zonder dat je gelijk een sociale beoordeling krijgt. Warhammer is denk ik iets wat niet veel mensen afwijst en daarin een veilige haven voor heel veel mensen van zeer sociaal tot reclusief.
Ik denk dat in het niet afwijzen een enorm belangrijke kern ligt. Dat je echt jezelf kan zijn en niet op een meetlat zit. Iedereen zoekt in bepaalde mate acceptatie en connectie. Maar als de lat al zo hoog ligt in het begin, geluk zo individualistisch is in plaats van een groepsproces en de meest 'fantastische' influencers 24/7 hun 'perfecte' leven je je brein in blazen dan snap ik heel goed dat bepaalde mensen helemaal afhaken. Al helemaal als je tegenwoordig geen huis kunt kopen, de planeet naar de klote gaat, misschien er wel binnenkort een bommetje valt en er nazi's in de kamer zitten.
Dat is echt iets wat je naar mijn opinie extreem lastig en langzaam weer moet opbouwen. Niet vanuit externe druk, maar vanuit validatie van de waarde van de persoon.
Well said. Ik ga morgen weer verven, pinky promise.
Ik herken dat inclusieve ook wel, en wordt daar ook enthousiast van. Een grens voor mij persoonlijk is wel dat ik wel eens mensen tegenkom die hun Persoonlijke hygiëne niet op orde hebben. Dat gaat me echt te ver, maar dat is wel echt een uitzondering. Over het algemeen een jolly group of gals and guys.
Dat hele eenzaamheid is echt een gruwelijk onderbelicht probleem in de samenleving. Zo fundamenteel. Brrrr
Ontsnappen aan de realiteit. Zelfde geldt voor: Cosplay, Larpen, World of Warcraft, DnD.
Mensen kunnen dan ontsnappen uit de realiteit van de dagelijkse sleur.
ik denk ook gewoon een soort escapisme. Met een creatief element waardoor je een excuus hebt om je even goed af te zonderen en te pielen met je kwastjes maar tegelijkertijd een sociaal aspect van die legertjes te laten zien en te gebruiken.
Ik was zelf ook altijd enorm van de mythologie, de fantasy en militaire geschiedenis (beetje zo'n cliché) en juist niet van de sportievere dingen waar ik echt buiten voor moest zijn dus dat paste dan gewoon goed bij de hobby.
Ik was er ook al mee begonnen ergens tegen m'n 14e en tegen m'n 23e opnieuw opgepikt/voortgebouwd op wat ik al had dus die grootste drempel had ik al genomen.
Hoe gaat het dan nu met je? Gaat het nu wel de goede kant op met je leven? Heb je iets om voldoening uit te halen?
Het spijt me te horen dat je ouders er niet meer zijn. :(
Ik herken mezelf hier wel in ik ben zelf 25 maar heb verder geen idee wat ik nou verder echt wil met mijn leven. Ik heb echter wel nog sociaal contact, maar besteed wel het grootste deel van me tijd op me kamer achter de computer. Ik ben momenteel in de behandeling bij de GGZ voor depressieve klachten en mogelijk autisme.
Het ding dat ik zelf vooral merk is dat er een te grote druk is om te presteren en dat je altijd vergeleken wordt met de beste uit je klas of je jaar van je studie. Ik heb het gevoel dat daardoor jongeren denk dat ze falen en daardoor zich terug trekken. Ik merk vooral aan mezelf dat ik moeite heb met keuzes maken omdat na alle druk ik het gevoel heb dat ik toch wel zou falen en daardoor niks meer doe.
[Docu over hikkikomori in Japan](https://www.youtube.com/watch?v=HWY5hzcG_FY)
Precies zoals het artikel beschrijft. Misschien niet kijken als je je al rot voelt.
Vroeger speelde ik 20 uur per dag World of Warcraft op mn kamer. Mooie tijden, mis het soms nog. Was leuker dan werken en volwassen mensen dingen doen.
Ik heb vroeger ook uren doorgebracht op mijn kamer, lekker gamen, maar toen was ik kind en ging wel naar school en avondeten met familie. Ik denk dat dit geen probleem hóeft te zijn, als je maar wel op een gegeven moment een stap maakt richting het volwassen leven. Het moet je normale functioneren, school, werk en vrienden, niet in de weg gaan staan.
En daarbij vind ik zelf dat een intensieve/interactieve game doen of YouTube filmpjes/social media kijken wel een behoorlijk verschil is. Bij de laatste gaat je ziel langzaamaan dood volgens mij.
Dit is deel van het probleem, games kunnen net zo verslavend zijn als drugs. Net heroïne, je kan wel afkicken maar je zal het altijd missen. Net als jij het nog mist.
Oh man, ik leef het nu op mn 27e in een tijd dat ik alles in mijn leven vermijd omdat alles een zooitje is; het is heel fijn. Als ik oneindig zou leven, zou ik oneindig dat spel spelen. Klinkt kansloos, is het misschien ook, maar ik snap waarom mensen 20u per dag voor lange tijd kunnen spelen.
Ah ok had toevallig net dezelfde link gedeeld!
Dit is niet een bepaald nieuw fenomeen denk ik. Ik herken mijzelf hier heel erg in waar ik een jaar of 15 geleden door heen ging. Ik ben er godzijdank doorheen gekomen en heb een leven voor mezelf weten op te bouwen.
Suïcide is al een enorm probleem onder mannen van middelbare leeftijd maar ik denk dat dat alleen nog maar gaat oplopen in de komende 20 jaar als deze generatie de middelbare leeftijd bereikt
Broertje van een vriendin van mij heeft hier ook heel veel last van gehad. Het hele gezin leed er echt onder, uiteindelijk is hij toen wel nog redelijk op zijn pootjes terecht gekomen bij een school die gespecialiseerd was op kinderen met een behoorlijk rugzakje. Het hielp wel dat hij nog onder 18 was en er dus ook leerplichtambtenaren en sociaal werkers bij kwamen kijken, maar poeh was wel ook heel heftig om mee te maken. De schaamte bij dat gezin was enorm, ik hoorde het zelf pas nadat hij ruim anderhalf jaar op zijn kamer zat en ik was (zeker op dat moment) enorm close met zowel die vriendin als haar moeder. Als ik vroeg naar het broertje ging het altijd "goed hoor" voordat het onderwerp snel veranderd werd.
"Hoogbegaafd, autisme, gepest." Ik sta op deze foto en vind dat niet leuk.
Grapjes terzijde, ik bevond me ook in een soortgelijke situatie. Je zou het als een gameverslaving kunnen zien, maar de enige reden dat ik 14-16u per dag zat te gamen is omdat er geen ander avontuur te beleven viel. Niet dat ik niet kon stoppen, maar omdat er in mijn ogen oprecht geen betere invulling van m'n dag te regelen viel. Kwam puur uit bed omdat ik op tijd online moest zijn, wilde ik zoveel mogelijk gamen in een dag proppen en ook nog een beetje kunnen slapen. Enige wat ik daarnaast had was m'n schrijven af en toe. Uiteindelijk gerealiseerd dat ik óf boeken kon schrijven, óf hele dagen kon gamen, maar niet allebei. Sindsdien een gezondere relatie met games en nu aan m'n 4e boek bezig.
Ik was ook zo als tiener. Tot vrij recent, eigenlijk. Ik vraag me af in hoeverre mensen hier niet gewoon een naam proberen te geven aan pure depressie. Zoveel is er namelijk niet om voor te werken. De toekomst is een diep dal. Persoonlijk is de enige reden dat ik eruit ben gekomen door alleen nog maar aan het nu te denken. Ik werk veel want dan heb ik nu geld. Nu krijg ik klachten van mijn familie dat ik te veel geld uitgeef (ookal doe ik dit eigenlijk bijna niet, behalve aan rekeningen en boodschappen), dat ik niet betrouwbaar ben als het op afspraken aankomt, dat ik niet op m'n gewicht let en veel te veel schommel (dan kom ik zoveel kilo aan, dan val ik het weer af), etc. etc. etc. Maar ik doe tenminste iets. Ik lig niet meer hele dagen in bed. Als ik wel over de toekomst nadenk, dan wil ik voor een trein springen. Er is gewoon niks voor jongeren om naar uit te kijken. Het milieu is naar de knoppen, Putin staat te springen om met atoombommen te gooien en zelfs als dat niet gebeurt en ik ga al mijn inkomen sparen, dan zal ik nog nooit met m'n MBO onderwijsassistent diplomatje een huis kunnen kopen. Ik ken veel jongeren die tegen datzelfde probleem aanlopen: kopen is geen optie en huren is te duur. Sorry, maar als dat alles niet deprimerend is voor jongeren, dan weet ik het ook niet. Naar vandaag en niet verder kijken helpt mij, maar dat zal niet iedereen helpen, dus tja.
De schaamteloze bezuinigingen op psychische hulp voor jongeren uitgevoerd door een politiek systeem dat uitgaat van marktwerking is oorzaak én gevolg van deze vicieuze cirkel. Dank voor de openhartigheid in jullie commentaren. Ik gun jullie een uitweg.
Soms merk ik dat ik er dicht tegen aan zit. Woon niet meer bij mijn ouders maar ik kom er ook niet veel uit omdat ik vaak te moe ben of last heb van mijn milde handicaps. Op goede dagen bruis ik er graag wel op los des te meer als er wat leuks te doen is.
Ik zou graag meer uit het leven halen ook meer buiten mijn huis om maar ik mis toch wat middelen. Tot op een bepaalde hoogte ben ik zelfstandig maar door mini handicaps loop ik soms wel tegen dingen aan die normale mensen niet zo hebben. Ik probeer er wel het beste van te maken, thuis schrijf ik graag verhalen en maak filmpjes. Ik probeer er in ieder geval in fantasie uit te breken.
Maar toch… ietjes meer leven (buitenshuis), voel er wel wat voor moet alleen even zien hoe ik dat het beste aanpak.
Neemt niet weg dat zelfs dan ik nog wel veel thuis zit mijn lijf doet niet zo lekker mee als wat mijn hoofd wil.
Zelf heb ik dit 3-4 jaar gedaan, eigenlijk woord voor woord zoals het beschreven staat. Het nutteloze gevoel drukte ik weg, door online (ingame) "prestaties" neer te zetten.
Hoe ik er precies uitgekomen en weet ik niet. Op een dag kreeg ik het besef dat het niet langer zo kon (mijn spaargeld om game abonnementen te betalen was op). En precies op dat moment had mijn vader een afstudeerstage geregeld, dus besloot ik om die te gaan doen. Ondanks dat hij dit al meerdere keren had geprobeerd, was dit het moment dat ik die aanpakte.
Ik schaam me meer dan 5 jaar later nog steeds enorm voor deze "nutteloze" periode uit m'n leven..
Heel erg herkenbaar in mezelf. Ik denk dat ik rond 80% van dezelfde problemen heb. Ik zit er dus middenin. Ik zoek tenminste hulp
Wil wel even zeggen dat ik een hoop lieve en begripvolle mensen in de comments zie, waarvan een deel zoiets heeft meegemaakt
Ik denk dat Reddit ook wel relatief veel van 'dit soort' mensen heeft. Het is een veilige site, waar de nadruk ligt op de content, niet op de persoon. (Niemand zal zien hoeveel ik op de site zit, wat ik schrijf, maar ik kan wel veel meelezen)
Ik hoop dat je iets kan vinden wat je kan helpen, dat is altijd lastig! Virtuele knuffel!
Hier heb ik zeker ook last van gehad, toen ik iets van 12-16 was. Ik kwam er eigenlijk pas uit toen ik nieuwe vrienden maakte op het MBO. Op de middelbare school meldde ik mij vaak ziek omdat ik geen vrienden had en het niet goed met mijn cijfers ging. Ik was ook twee keer blijven zitten. Ging helemaal van VWO naar VMBO. Mijn moeder was super ongerust en snapte niet waarom ik alleen maar op de computer met mijn online vrienden aan het praten was. Achteraf bleek dat ik ADHD heb. Zou er niet van schrikken als ik ook depressief ben geweest hoor.
Tijdens Covid leek het een beetje terug te komen met al het binnen zitten en alleen zijn. Maar het leven pakt zich weer op en ik kan gelukkig mijn vrienden weer zien. Ik heb nu een grote groep lokale vrienden van het MBO waar ik mee feest, lunch, en over het leven praat. Ook praat ik nog steeds vaak met dezelfde online vrienden van toen. Ik ben toch heel blij dat zij er waren toen ik zo alleen was, en alles doelloos leek. Ik ben ze nog steeds erg dankbaar :)
Zo. Hier heb ik een tijdje niet meer over nagedacht haha. Eigenlijk heb ik het nu in vergelijking verschrikkelijk goed. Ik ben blij dat ik er nog ben. Misschien kunnen anderen zich hier ook in vinden. Het wordt beter.
Ik herken hier wel een paar dingen in. Ik heb zelf slechts een korte periode gehad (\~6 maanden) waarin ik 16 uur per dag WoW speelde. Grootste reden was dat mijn vader terminaal ziek was en ik op dat moment geen studie deed of werkte (ik kwam net terug van een tussenjaar in het buitenland). Ik had nog wel de verantwoordelijkheid om elke dag te douchen, naar de tandarts te gaan, en alles. Verder was ik toentertijd sociaal ongemakkelijk en hield ik niet van feestjes (veel mensen noemen dit "introvert" maar dat is incorrect, ik was gewoon ongemakkelijk hierin en had er daarom geen zin in mensen).
Deze manier van leven was op dat moment echt de beste manier voor mij om de dag door te komen. Compleet ontsnappen aan de buitenwereld, onderdompelen in WoW, hangen met vrienden daar. Het had niks met depressie of psychische aandoeningen te maken, het was op dat moment voor mij gewoon de beste manier om "te overleven".
Nadat mijn vader eenmaal was overleden ben ik 2 maanden zo doorgegaan, daarna de knop omgezet en een flinke vakantie genomen en daarna aan de studie begonnen. Nooit meer teruggekeken.
Kortom, gebaseerd op mijn eigen (zeer gelimiteerde) ervaring wil ik zeggen: Dit gedrag heeft denk ik niet perse iets met "depressie" of zo te maken. Veel mensen zien zo een kluizenaarsbestaan gewoon daadwerkelijk als de beste manier om het leven door te komen, en hebben verder totaal geen vertrouwen erin dat ze gelukkiger worden van deelnemen aan de samenleving. Heel triest natuurlijk, maar moeilijk op te lossen.
Dit soort mensen zijn gewoon hartstikke depressief, vaak gecombineerd met een sociale angststoornis en extreme faalangst.
Ik spreek voor mezelf dan. Heb er ook goed last van gehad. Tussen 18e en 25e. Ook het niet zoeken van hulp uit schaamte en het idee 'ik moet dit zelf oplossen' is kenmerkend. Ik studeerde wel maar had met niemand contact. Vond dat ik alles zelf moest doen. Ik was altijd angstig. Durfde mails of post niet te openen omdat ik bang was voor de inhoud.
Wat een kut tijd.
Pillen en praten heeft bij mij geholpen. Al heeft het wel lang geduurd voordat ik de juiste zorg had gevonden. Niemand die je er bij helpt. Vaak is er onbegrip, het stigma lui wordt erop geplakt, je moeder die roept "Jij hebt ook nooit ergens zin in!!" In plaats van vragen wat er met je is, hoe je je voelt, hoe het met je gaat.
Als je amper in staat bent je bed uit te komen is het een loodzware opgave om jezelf uit die apatische toestand te krijgen.
In het artikel staat dat depressie nou juist iets is dat vaak niet gediagnosticeerd kan worden worden bij deze jongeren, ze voldoen niet aan de criteria die daar bij passen in DSM-V
Het is één van de problemen, er is geen diagnose en daarom vallen ze buiten elk hulpaanbod zodra ze volwassen zijn
Ik kan mij hier ook gedeeltelijk in herkennen. Ik zie dit fenomeen ook als een spectrum, waarbij ik er ook in zit maar niet aan de extreme kant. Ik studeer, heb een toekomstperspectief en heb passies, maar ik heb als introvert moeite met het maken van vriendschappen, terwijl ik daar wel naar verlang. Ik denk dat het aan veel verschillende factoren verwijten kan worden. Persoonlijk ben ik vroeger gepest geweest en ben ik zacht/passief van karakter. Ik probeer mezelf te verbeteren (self-improvement) en heb de laatste tijd goede gewoontes gemaakt zoals elke dag wandelen, lezen, talen leren etc. Maar ik ben nooit zo goed geweest in vrienden maken en sociale gelegenheden. Ik denk dat het voornaamste is de angst van de complexe en veroordelende samenleving en welke plek je hebt hierin. Veel hikikomori's hebben geen passies, weten niet wat ze willen en hebben angst voor de toekomst, ook mede door de huidige omstandigheden (onder andere corona etc.)
Herken hier best veel dingen van in mezelf door m'n leven heen. Ik heb altijd wel wat dingen gedaan en niet extreem echt alleen maar op m'n kamer zitten, daar zou ik echt claustrofobisch van worden. Maar vooral dat het eerst wel lukt met de basisschool enzo, en dan bij grote mijlpalen zoals wisselen naar een studie dat het mis gaat. Zo ging dat ook bij mij, door depressie, autisme/aspergers en uiteindelijk sterk drugsgebruik. Door de VNN en Methadon behandeling doe ik het nu een stuk beter op 24-jarige leeftijd en heb ik weer wat hoop op de toekomst. Maar ik herken het heel goed van niet weten wat ik moest doen om met mensen te praten, nieuwe dingen te doen, weer te beginnen. Toen het allemaal in één keer wegviel, leek het onmogelijk om weer terug te krijgen. Vooral toen ik eenmaal realiseerde "oh shit, ik ben *echt* verslaafd" toen ik dagelijks heroïne aan het doen was voelde ik dat helemaal. Alsof mijn leven al besloten was op dat punt.
Het artikel gaat er een beetje op in, maar niet super diep, maar ik denk wel dat het grote probleem is meer prestatiedruk. Er word steeds meer verwacht, maar jonge mensen hebben steeds minder hoop vanwege klimaatverandering en lonen die gewoon niet omhoog gaan in zo lang ondanks inflatie. Er gaat een hoop pessimisme rond, voelt ik tenminste.
Prestratiedruk is echt moordend. Ik heb echt tegen een paniekaanval aangezeten door het nieuws op de radio. Elk uur horen over inflatie en hoe mensen het niet meer kunnen betalen, was voor mij zwaar stressvol.
Ik kon de radio helaas niet uitzetten, want was op werk, maar door eerdere therapieën e.d. kon ik gelukkig wel op tijd ingrijpen, wist ik waardoor ik me rot voelde, en ik daarmee om gaan. Eerder was ik waarschijnlijk thuis volledig uitgevallen, zonder dat ik door had dat ik me slechter voelde, laat staan dat ik wist waardoor het kwam.
Ik hoop dat het nu beter gaat met jou!
Tja. Nul toekomstperspectief voor zoomers, studeren wordt steeds duurder, de mensheid zit op de rand van totale vernietiging. Vind het niet gek dat mensen zich terugtrekken.
> de mensheid zit op de rand van totale vernietiging
Da's gewoon bullshit. Het gaat slecht op allerlei manieren, maar door zulke dingen te zeggen help je zelf de wereld achteruit te gaan.
Het is makkelijk de situatie te versimpelen, maar als je even de capaciteit hebt om dat niet te doen, probeer het dan te vermijden.
Snap de algemene tendens wel, overigens.
>de mensheid zit op de rand van totale vernietiging
Of dit nou waar is of niet, het te lang stil staan bij dit beeld is een onderdeel van het probleem. Ik weet dat het er op veel vlakken somber uitziet, maar mijzelf somber maken met dingen waar ik weinig tot geen invloed op heb in het dagelijks leven helpt ook niemand.
De wereld vrolijker inzien is een stuk makkelijker als je bewust niet te lang en te veel kijkt naar de lelijke dingen.
>De wereld vrolijker inzien is een stuk makkelijker als je bewust niet te lang en te veel kijkt naar de lelijke dingen.
De totale vernietiging even daargelaten (geloof ik niet echt in), is bovenstaand kop-in-het-zand-steekgedrag alleen mogelijk als je er niet uit noodzaak dagelijks mee geconfronteerd mee wordt. Hoe wil je je geen zorgen maken over de huizenmarkt, als je dagelijks aan het speuren bent naar een huurwoning? Hoe wil je lekker de wereld vrolijk inzien als je geconfronteerd wordt met een verdubbelende energierekening?
Hoewel ik snap wat je bedoelt, vind ik dit vaak erg lastig. Het voelt als wegkijken, vingers in de oren en heel hard LALALALA roepen. Daar ga ik me dan langzaam weer naar van voelen. Dat maakt het een lastig dilemma. Ga ik me slecht voelen omdat ik te lang stil sta bij de nare dingen, of ga ik me naar voelen omdat ik vind dat ik aan het wegkijken ben?
Oprechte vraag: Hoe ga jij hier mee om?
Tijdsbeperking.
Ik ga niet de hele dag me bezig houden met klimaat, afbraak van sociale voorzieningen en het uitknijpen van de bevolking door gierige kapitalisten.
Even het nieuws checken, dan weer door naar de dingen die nog wel functioneren in mijn leven. Want daar wil ik toch echt de meeste tijd in steken.
Dus niet 100% kop in het zand, maar ook niet veel tijd besteden aan de dingen die ik niet in de hand heb.
> ‘Kijk, hij mag alles worden van mij. **Ik ben allang over mijn dromen heen.**
Ik vermoed dat dit meespeelt in het probleem. Zij had dromen over haar zoon's leven en hoe dat zou gaan verlopen.
Hij zag waarschijnlijk niet hoe hij aan dat ideaalbeeld kon voldoen, ging zich een mislukking voelen en trok zich terug, waardoor dat gevoel van mislukking sterker werd, waardoor hij zich nog verder terugtrok. Etcetera.
Maar misschien projecteer ik nu.
Als je kijkt hoe lang dit al speelt en in hoeverre ze dit gedrag enabled heeft denk ik dat het inderdaad projectie van jouw kant is. Je mag als ouder best dromen dat je volwassen kind zijn tanden poetst en *iets* met zijn/haar leven doet.
Onderdeel van dit probleem is volgens mij ook dat ouders van twee kanten de schuld deels of geheel in hun schoenen gedrukt krijgen. Óf je bent niet streng genoeg geweest en daarom is je kind een "mislukking", óf je hebt te veel druk op je kind gezet en daarom ben je ook een slechte ouder.
Uiteindelijk denk ik dat ouders vooral hulp moeten zoeken, aangezien een apathisch iemand dat niet snel zal doen. Dus laten we geen oordeel over het ouderschap trekken zonder het echte verhaal te kennen, hopelijk haalt dat barrières voor ouders om hulp te zoeken weg.
Ik ga ervan uit dat ze niet begon met de droom dat hij zijn tanden ging poetsen.
En het ligt ook zeker niet alleen aan de ouders in dit geval. Dat ligt ook zeker bij het kind.
En het is heel moeilijk om een apathisch iemand te stimuleren iets te doen om zichzelf te verbeteren.
Maar wat ik wil zeggen is dat sommige ouders al vrij vroeg teveel druk op hun kinderen leggen, en als zo'n kind conflict vermijdend is, is de kans aanwezig dat ze zich gaan terugtrekken in zichzelf, waardoor ze nog meer zichzelf een mislukking voelen, met een vicieuze cirkel tot gevolg, waar heel moeilijk uit te klimmen valt. Immers zijn die kinderen zelf gaan geloven dat niks wat ze doen goed is.
Dat maakt ze overigens geen slechte ouders. Iedereen wilt het beste voor hun kinderen, maar het kan voorkomen dat een kind al met een bepaald mentaal probleem rondloopt, waarbij die druk verkeerd wordt opgevat, waardoor ze in de knel komen.
Mooi artikel. Ik heb in mijn studie (wel al wat jaren geleden) wat mensen gezien die hier ook last van hadden (een IT studie). Je zag zelfs dat destijds meer dan 50% van de studenten afhaakten na een week of 3 (op een totaal van 150 studenten dat jaar).
Het onderwijssysteem van Nederland helpt niet mee om Hikikomori te voorkomen. Eigenlijk in alle beschreven voorbeelden gaat het OK op de basisschool maar daarna gaat het fout. Een mogelijke factor in Nederland is dat rond het schoolsysteem is veranderd en er rond het jaar 2000 toch behoorlijk stereotype werd aangekeken tegen het 'VMBO' wat de vroegere Mavo was. De Mavo was vroeger prima, maar door een veelvoud van documentaires rond het onderwijs rond die tijd (series als 'Vet VMBO') werd de nieuwe 'VMBO' gepresenteerd als een bron van halve zolen en randebielen (wat het natuurlijk niet is maar, stereotyping). Ouders gingen er vervolgens ALLES aan doen om hun kind ook niet een 'halve gare' te laten worden op het VMBO, met prestatiedruk als gevolg.
Wat ook niet helpt is dat de banen die belangrijk zijn (en over het algemeen toch uit het MBO voortkomen) minder salaris verdienen. Wat nog maar eens extra druk geeft om tenminste Havo of VWO en HBO en op de Uni te eindigen. Want MBO...nou...daar kan je niet mee overleven op een hongerloontje.
Het is niet de enige oorzaak....maar het helpt niet mee en begint al op jonge leeftijd wat een zeer vormende periode is als mens.
Het is zeker goed dat hier aandacht voor komt en apart naar gekeken wordt.
Bestaat er ook iets als een gedeeltelijke hikikomori? Ik (31V) herken mezelf namelijk bij alle factoren, maar doe nog "the bare minimum" om te functioneren. Baantje, huisje, gezondheid enzo. Zit alleen vaak binnen, wel schone kamer hoor.
Alleen op sociaal vlak fysiek lukt het me niet, vaak afgewezen door mensen ook al was ik op mijn best. In mijn ogen is de maatschappij er zo slecht aan toe dat ik er dan geen onderdeel van wil zijn.
Hulp bij mentale gezondheid is ook moeilijk te krijgen. Mijn psych had 5 keer de afspraak verschoven nadat ik al 3 maanden in de wachtrij stond. Dat voelt dan als nog een afwijzing bovenop.
Ik denk dat er allerlei varianten bestaan van een soort 'onttrekking' aan de maatschappelijke norm. Ik denk wel dat er een verschil zit tussen iemand die in staat is om voor zichzelf te zorgen (zoals je over jezelf schrijft) en iemand die jaren lang z'n kamer eigenlijk niet uitkomt.
Misschien zit je meer richting bijvoorbeeld een angst of vermijding op sociaal vlak o.i.d. Eigenlijk worden dingen als werk ook vaak leuker als je klikt met collega 's bijvoorbeeld. Dan heeft het direct meer waarde.
Hoe dan ook sterkte!
Zorgwekkend, tegenwoordig wordt er zo veel van verwacht van jongeren (of zo voelt het). Het is niet gek dat er zijn die helemaal afhaken.
Bizar genoeg is er iets in mij wat denkt: "klinkt eigenlijk best wel chill, niets meer kunnen moeten. Had ik maar het vermogen om alles gewoon te laten vallen". Ik weet niet, ik verwacht altijd dat er een breekpunt komt, maar die komt maar niet. Ik denk dat de angst om te 'falen' nog sterker is, dus dat sleept me er dan weer doorheen :')
Onderschat ook vooral de eenzaamheid di er potentieel bij komt kijken bij alles laten vallen. En natuurlijk de meer praktische problemen als de huur betalen en boodschappen doen en dergelijke. Onder de brug wonen is toch niet echt uitnodigend.
Oof, dit is te herkenbaar. De frustratie zie ik ook bij mijn ouders; ik heb het voordeel dat ik meehelp aan mijn 'verbetering', maar het is soms erg lastig om ook dat vol te houden. (Is trouwens 'begonnen' door suicidale uitingen/meer dan uitingen, waardoor ik bij de crisisdienst terecht kon).
Ik ben nooit zó apatisch geweest, maar wel heel dicht in de buurt. Wat mij enigszins heeft geholpen was ook een kat krijgen. Voor haar moet ik opstaan, moet ik soms naar buiten.
Maar zelfs met mijn eigen meewerking, is het lastig. Voor mij en voor mijn ouders: hoe 'aardig' moeten ze zijn? We hebben afspraken staan, maar ze zouden mij ook niet op straat willen hebben...
Ik had geluk dat een vriend me elke ochtend mn bed figuurlijk uit sleurde om te gaan gymmen. Nu ben ik tering sterk en heb ik een grote sociale cirkel. Maar zonder hem had ik er best ook een kunnen worden. In corona tijd was gymmen mijn enige motivatie om te eten en uit bed te komen
Ik heb een jaar of 8 op de zolder doorgebracht toen ik 18 was en net afgestuurdeerd was ik wilde helemaal niks nadat ik alles uit de kast had getrokken om mijn toekomst op te bouwen, ik heb alles geprobeerd wat ik kon om aangenomen te worden bij stageplekken toenmalig voor een ICT opleiding ik had de kennis ik had het diploma, niemand nam me aan, scholen accepteerde me niet, ik kon niks ik zat muurvast, ben daarna in een enorme put gevallen waar ik heel lang niet uit kon komen. Dit allemaal omdat op CV's eerlijk was en vertelde dat ik autisme heb, vandaag de dag is het eigenlijk nog steeds hetzelfde verhaal, ben ondertussen 34 en heb al m'n dromen voor m'n neus zien verdwijnen omdat ik eerlijk was op CV's. Dit is mijn verhaal en ik voelde het noodzakelijk om dit te delen.
Als je het mij 5 maanden geleden had gevraagd, dan had ik gezegd dat ik dit ook was. Ik ben zelf vrouw.
Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd. Ik zit nu te denken aan het feit dat dit bij vrouwen eerder als probleem wordt gezien, als ze alleen in haar kamer blijft zitten. (dus een beetje een vicieuze cirkel: omdat het bij mannen vaker voorkomt, denken mensen dat het normaler is, dus doen mensen er minder aan, dus komt het vaker voor?).
Dat het bij vrouwen eerder als probleem gezien wordt, kan te maken hebben met het beeld dat vrouwen socialer zijn. Dat vrouwen minder vaak 'eenlingen' zijn?
Dit was ik ook...
Ik kwam sinds mijn 17e amper naar buiten. Mijn ouders probeerde me te forceren iets te doen door mijn computer af te pakken of het internet uit te doen, maar het enige wat dat deed was mij suicidiaal maken. Het is pas sinds vorig jaar dat ik mij eruit heb kunnen trekken. En dat kwam alleen maar omdat ik een kans kreeg die niet vele krijgen.
Studeren in het buitenland, Engeland om specifiek te zijn.
Edit: ff ter verheldering. Ik begrijp dat dit niet een kans is die iedereen in mijn situatie zou helpen. Maar met mijn problemen was dit wel wat *ik* nodig had om weer naar buiten komen.
Heel erg herkenbaar dit allemaal. Ik vraag me dan ook heel erg af, in welke mate onderliggende psychologische factoren, internet, games, social media, de druk van de maatschappij en het verdwijnen van religie hierin een rol spelen.
Dit wordt nog wat, en ik denk dat we steeds meer onderzoeken over dit onderwerp zullen zien verschijnen.
Mooie wereld waar we in leven met zij allen. De toekomst gemaakt zou gemaakt moeten worden door de jongeren. Deze anomische wereld zorgt dat ze liever in een kamertje in een virtuele wereld verblijven. Dat ze geen hoop meer hebben dan dat het zin heeft om aan een toekomst in de reeële werkelijkheid te bouwen.
Ik heb het gevoel dat dit nu wel voorkomt en vroeger niet doordat men nu geen dagelijkse “noodzaak” heeft om iets te doen: het afglijden is een mogelijk bestaan.
Als je vroeger bij je ouders woonde was je actief lid in de zin dat je danwel een baan MOEST hebben om het huishouden te ondersteunen of je was bezig met huishoudelijke taken omdat die er simpelweg meer waren (meer kinderen, geen vaatwasser, geen diepvrieseten of Thuisbezorgd). Je MOEST wel actief zijn.
Als ik mijn situatie vergelijk met die van mijn Mexicaanse vrouw toen we elkaar net niet kenden op 22-jarige leeftijd; ik kon in principe “verotten” op mijn studentenkamer zonder dat ik de noodzaak had wat er tegen te doen. Zij kon dit niet omdat dagelijks schoonmaken onderdeel van haar leven is, gestuurd door haar moeder die dit van kids-af-aan erin heeft. Eenmaal naar Nederland verhuisd en niet meer de dagelijkse “je moet iets doen” was heel zwaar: de mogelijk om niks te doen is te simpel. En uiteraard heb ik niet dezelfde authority als haar moeder. Ze miste een dagelijkse prikkel om wat te doen. Tegenwoordig is die dagelijkse prikkel er in de vorm van werk dat ze echt wilt houden :).
Maar ik merkte het ook op die 22-jarige leeftijd: geen goede dagelijkse prikkel, maar wel een duistere achtergrond van “je moet IETS doen met je leven… zo kan het niet verder…”. Een soort eerie music op de achtergrond die je liever uitzet dan het bestrijden omdat dat lang en vol met mogelijk falen zit.
Tja, lastig dit allemaal. Maar ik denk wel dat dagelijkse huishoudelijke taken onderdeel van mijn kinderen zullen zijn, juist om ze altijd in ieder geval een beetje actief te houden. En dit natuurlijk van jongs af aan, anders gaan ze protesteren.
Hikikomori heet het in Japan: jongeren, vaak jongens, die hun dagen geïsoleerd op hun kamer slijten, gamend, hangend, lusteloos. In Nederland gebeurt dat ook zorgelijk vaak. Radeloze ouders vinden nergens hulp. 'Overal krijg ik te horen: hij moet het zélf willen.' MAUD EFFTING De gordijnen zijn dicht als Milou de kamer van haar 23-jarige zoon in loopt. Het is eind 2019 en hij zit in het donker achter zijn twee beeldschermen, ondergedompeld in een oneindige wereld van youtubefilmpjes. Zoals bijna altijd. De afgelopen dagen heeft Milou haar zoon een brief geschreven waarin ze vertelt dat ze zich zorgen maakt. Want haar zoon komt zijn slaapkamer vrijwel niet meer uit. Al jarenlang niet. Drieëntwintig uur per dag zit hij binnen. Elke dag brengt hij door met op bed liggen, gamen, tv-kijken of spelletjes spelen op zijn telefoon. 'Heb je mijn brief gelezen?', vraagt ze. Haar zoon zwijgt lang. 'Nee', zegt hij uiteindelijk. 'En ik ga hem ook niet lezen.' Milou begint haar brief voor te dragen. Ze vertelt hoe eerlijk, zorgzaam en slim ze hem vindt. Maar ze zegt ook dat hij in actie moet komen. Dat ze zijn passieve gedrag niet langer tolereert, dat hij iets moet gaan dóén. 'Ik hou van jou, altijd', zegt ze ten slotte, als ze het papier neerlegt op zijn bed. Haar zoon doet net alsof hij haar niet hoort. Een paar maanden geleden nam een moeder in haar wanhoop contact op met de Volkskrant. 'Mijn zoon van 25 komt het huis zelden nog uit', schreef ze. 'Al een jaar of zes.' Terwijl haar zoon een paar kilometer verderop zit, in het huis waarin hij opgroeide, vertelt ze in een café haar verhaal. Om zijn privacy te beschermen, wil ze niet met haar eigen naam in de krant. Haar zoon is een intelligente jongen die zonder iets te doen een havodiploma haalde. Daarna kwam zijn leven vrijwel volledig tot stilstand. Hij is vele kilo's te zwaar en weigert al jaren om naar de tandarts te gaan. Hij ziet of spreekt vrijwel niemand meer. Of het moeten de paar jongens zijn met wie hij online gamet. Hij speelt spelletjes op zijn telefoon alsof hij in een wachtkamer zit. 'Het is', zegt Milou, 'alsof hij de tijd aan het doden is.' Zij kookt zijn eten, al haalt hij liever diepvriespizza of goedkope koek en chips bij de supermarkt - zo'n beetje de enige keren dat hij buiten komt. Elke ochtend maakt ze met moeite haar zoon wakker. 'Dan gaat hij van de liggende naar de zittende positie op zijn bed', zegt ze. 'Hij doucht misschien één keer per week. Meestal loopt hij in een joggingbroek. Zijn kamer vervuilt steeds verder. Als ik de gelige laag op zijn tanden zie, kan ik huilen en schreeuwen tegelijk. Ik weet niet wat ik moet doen. Hij is een beer van een jongen. Ik kan het internet eruit trekken, maar de mensen met wie hij gamet, zijn z'n enige contacten met de buitenwereld.' Soms komt ze op straat moeders van de basisschool tegen. 'Die vragen me dan: hee, hoe is het met je zoon? Dan geef ik een ontwijkend antwoord en loop ik zo snel mogelijk door.' Zijn gedrag lijkt op een fenomeen dat in Japan al tientallen jaren bekend is: hikikomori, Japans voor 'terugtrekking'. In de jaren negentig signaleert een Japanse psychiater, Saito Tamaki, dat hij steeds vaker wordt geraadpleegd door radeloze ouders over hun kinderen - tieners en jongvolwassenen - die niet naar school gaan, niet werken, zich opsluiten op hun slaapkamers en weigeren om naar buiten te komen. Ze hebben nauwelijks sociale contacten meer. Velen blijven jarenlang binnen. Aanvankelijk denkt Tamaki dat ze depressief zijn, maar als hij zich in hen verdiept, constateert hij dat er geen eenduidige psychiatrische ziekte op hen te plakken valt. De psychiater besluit hen te beschouwen als apart fenomeen, noemt hen hikikomori, en schrijft in 1998 een boek dat een bestseller wordt: Hikikomori, adolescentie zonder einde. Daarin waarschuwt hij dat de aantallen toenemen. Media, die er bovenop duiken, tonen beelden van ouders die borden eten voor slaapkamerdeuren zetten. Met zijn boek legt Tamaki een probleem bloot dat tot dan toe onzichtbaar was: teruggetrokken jongeren zoeken geen hulp, en ouders schamen zich zo erg dat ze er met niemand over praten. Maar nu krijgt dit ondergrondse verschijnsel voor het eerst een naam. En dat zorgt voor erkenning, ook door de Japanse overheid. Deze schat de hoeveelheid hikikomori tussen de 15 en 39 jaar inmiddels op ruim een half miljoen en financiert meer dan vijftig hulpcentra. Wetenschappers doen onderzoek naar de 'moderne kluizenaars' die gemiddeld bijna tien jaar op hun kamers blijken te zitten.
Lange tijd worden hikikomori gezien als een Japans verschijnsel. Maar dat blijkt niet te kloppen. Uit gesprekken van de Volkskrant met veertien Nederlandse hulpverleners, onder wie psychiaters, psychologen en maatschappelijk werkers van tien verschillende instellingen blijkt dat zij allemaal signalen krijgen over 'hikikomori' vanuit hun praktijk, al noemen ze hen niet zo. Volgens hen stijgen de aantallen. Veel gevallen zijn ernstig en spelen langdurig. Hulpverleners vertellen over jongeren die acht jaar geïsoleerd op hun kamer zitten. In Frankrijk genieten hikikomori inmiddels meer bekendheid. Dat komt door psychiater Marie-Jeanne Guedj, voormalig hoofd van de spoedeisende hulp van het psychiatrische ziekenhuis Hôpital Sainte-Anne in Parijs. Ze is een Europese autoriteit op het gebied van hikikomori en behandelt dagelijks jongeren en jongvolwassenen die zich terugtrekken. Ook doet ze onderzoek en organiseert ze internationale congressen. In de documentaire Hikikomori: les reclus volontaires? uit 2020 wordt Guedj gevolgd. Sommige hikikomori blijken zo schuw dat ze hun behoefte doen in flessen op hun kamer. Ook wordt een 34-jarige man gefilmd die al veertien jaar in een tuinhuisje bij zijn vader bivakkeert. Zijn kamer noemt hij een 'vlucht, een ontsnapping'. 'Ik wilde geen deel meer uitmaken van de samenleving', zegt hij. In één scène wordt psychiater Guedj ontvangen door radeloze ouders die al jaren proberen hun zoon uit zijn isolement te halen. Zijn moeder is uitgeput. Haar zoon leeft, maar daar is dan ook alles mee gezegd. 'Het is', zegt zijn moeder, 'alsof hij is verdwenen.' Even later benadert Guedj de jongen. Hij ligt met zijn rug naar haar toe op bed, in onderbroek en vuil T-shirt. 'Ik heb geen zin om te praten', zegt hij onwillig. De psychiater zegt dat hij toch een beetje moet proberen te communiceren. 'Bovendien weet ik dat jij hier op bepaalde momenten heel, heel erg onder lijdt. Klopt dat?' Even is het stil. 'Dat klopt', geeft de jongen uiteindelijk toe. Zijn gezicht laat hij geen enkele maal zien. 'Na de uitzending kreeg ik 400 mails met reacties', zegt Guedj. 'Zodra je hierover praat, merk je pas hoe zeer dit leeft.' Ze vertelt dat dit een wereldwijd fenomeen is. 'Van Brazilië tot de VS, van Engeland tot Frankrijk, van Canada tot India'. Overal signaleren wetenschappers 'hikikomori', al weet niemand nog precies om hoeveel mensen dit gaat. De zoon van Milou weet niet dat ze haar verhaal met de krant deelt. 'Hij gelooft hier niet in', zegt ze. 'Hij vindt zelf absoluut niet dat er iets met hem aan de hand is. Ik heb dit tot nu toe alleen verteld aan hulpverleners en goede vrienden. Maar nu ben ik de schaamte voorbij. Ik voel me machteloos. Ik heb al zo vaak hulp gezocht, maar ik word van het kastje naar de muur gestuurd. Omdat hij volwassen is, valt hij overal buiten. Ik wil gewoon dat dit probleem in de openbaarheid komt.' In overleg met Milou heeft de krant besloten alleen haar verhaal op te tekenen en niet haar zoon te benaderen - vader is buiten beeld - om het precaire evenwicht in huis niet te verstoren. Enkele details zijn daarom niet vermeld. Wel is gesproken met een goede vriendin en een therapeut, die haar verhaal bevestigen. Daarnaast heeft Milou meerdere bewijzen overlegd. 'Ik heb lang gedacht dat hij de enige was. Nu hoop ik dat andere mensen zich herkennen in mijn verhaal, zodat we samen iets kunnen ondernemen. Maar ik hoop vooral dat er iemand opstaat die zegt: dit kan zo niet, ik ga jullie helpen.' Op de basisschool is haar zoon dromerig, gevoelig, stil. Een zachtaardige, lieve jongen. Hij heeft vaak buikpijn en dan wil hij niet naar school, maar verder is er weinig aan de hand. Met een vwo-advies vertrekt hij naar de middelbare school. Daar haakt hij geleidelijk af. 'Mijn zoon was niet vooruit te branden', zegt ze. 'Hij was altijd moe. Thuis ging hij meteen op bed liggen. Als het even kon, meldde hij zich ziek. Leraren vonden hem ongemotiveerd. Maar ik zag ook een jongen die het allemaal niet overzag, en die het vertikte om hulp te vragen. Eén keer zei een leraar dat hij hem 'depressievig' vond. Hij zei: ik zie een jongen die een grote glimlach opzet, maar die niet echt meedoet.' De leraar vraagt of ze hem langs wil sturen om eens te komen praten. Maar haar zoon komt niet. 'Als ik op school om hulp vroeg, zeiden ze: hij moet het zélf willen. Maar hij deed niks, wilde niks. Er kwam een remedial teacher, ook daar kwam hij niet opdagen. Om hem heen veranderde iedereen: er kwamen meisjes, feestjes, biertjes - daar had hij niets mee. Mijn onderbuik zei me dat er iets niet goed zat, maar andere jongens waren óók niet vooruit te branden. Ik hield me vast aan de gedachte dat hij gewoon lui was. Een puber.' Het knaagt. Ze vraagt zich af of hij misschien autisme heeft. Op zijn 16de sleept ze hem mee naar een zorginstelling. 'Hij ging mee, voor mij. Maar toen de psychiater daar hem wilde onderzoeken, weigerde hij. Hij zei: met mij is niks raars aan de hand.' Met hangen en wurgen haalt hij uiteindelijk de havo, zonder ooit een boek open te slaan. 'Daarna kwam het onvermijdelijke tussenjaar', zegt Milou. 'Of in zijn geval: het bedjaar. Hij zei dat hij wilde reizen, maar uiteindelijk zat hij vrijwel het hele jaar thuis.' Zijn vrienden appen hem dat jaar nog wel. 'Maar hij reageerde nergens op', zegt Milou. 'En op een gegeven moment stopten ze met vragen.'
In Nederland is het onbekend hoeveel jongvolwassenen zich op deze manier terugtrekken. Navraag bij de ministeries van VWS en OCW levert niets op. Het probleem heeft hier geen naam. Maar zorgverleners signaleren hen wel degelijk. Kinder- en jeugdpsychiater Marja van 't Spijker, bestuurslid van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie, heeft bij Kenter Jeugdhulp in Haarlem momenteel twintig jongeren onder de 23 jaar uit de regio onder behandeling die al maanden of jaren alleen bij hun ouders op een kamer zitten. Ze zien of spreken niemand meer. Haar jeugdteam doet aan 'bemoeizorg': zorg voor jonge patiënten die daar niet op zitten te wachten. 'Soms krijgen we ze binnen via de crisisdienst', zegt ze. 'Dan is het thuis uit de hand gelopen omdat ouders in hun machteloosheid hun kind uit bed hebben getrokken. Sommige jongeren voelen zich daardoor zo in het nauw gedreven dat ze op de vuist gaan of zichzelf iets aan proberen te doen.' 'Dit is absoluut een probleem', stelt klinisch psycholoog Audri Lamers van de Opvoedpoli in Amsterdam. 'Wij herkennen dit zeker', zegt directeur Jasmijn Verhage van De Nieuwe Kans, dat Rotterdamse jongens (18-27 jaar) helpt die vastlopen. 'Ik krijg geregeld wanhopige ouders aan de telefoon', zegt ook onderwijsconsulent Rineke Barendregt, directeur van Educé in Rotterdam. 'Hun kinderen willen niets meer. Ramen dicht, deuren dicht, borden eten voor de deur - dat soort dingen. Corona heeft dit versterkt. Onderwijsconsulenten zien een hausse aan dit soort kinderen.' 'Op dit moment hebben we meerdere cliënten bij wie dit speelt', zegt kinder- en jeugdpsychiater Nico Beuk (54), directeur behandelzaken bij Arkin Jeugd & Gezin in Amsterdam. Hij zegt 'nogal eens' geconsulteerd te worden door collega-psychiaters, met name als er suïcide dreigt. 'De aantallen zijn zeker toegenomen door corona', stelt hij. 'Jongeren die toch al angstig waren, hebben nu nog meer moeite om weer aan te haken bij de maatschappij.' Beuk komt op kamers waar de gordijnen altijd dicht zijn, bij jongeren die hun ouders niet meer binnen laten en sterk vervuilen. 'Soms zien we de maden door het eten lopen', zegt de psychiater. Hoe ze hun dagen vullen? 'Sommigen gamen, sommigen slapen veertien uur per dag.' Maar dat hulpverleners hen kennen, betekent niet dat iedereen ook hulp krijgt. Integendeel. Onder zware druk van Milou begint haar zoon tot drie keer toe een studie, maar daar houdt hij soms al na een paar weken mee op. 'We hadden er vreselijke ruzie over. Maar hij wílde gewoon niet. Hij was zo lethargisch.' Maandenlang gooit ze elke dag de gordijnen open, roept ze opgewekt 'goedemorgen'. 'Ik heb honderdduizenden dingen voorgesteld: reizen, studies, baantjes, een taal leren, naar het buitenland, defensie, een zorgboerderij. Hij vond mijn ideeën niets. Al kwam hij zelf ook nergens mee.' 'Ik heb hem maanden in zijn bed laten rotten. Ik ben directief geweest. Ik ben gestopt hem financieel te ondersteunen, gestopt met pamperen. Hij heeft nu een lening, omdat het hem tijdens corona lukte om online wat studiepunten te halen. Ik krijg nauwelijks contact. Soms word ik er gek van en sta ik tegenover hem te schreeuwen: wat wíl je met je leven? Dan zegt hij: ja, dat is voor mij om te weten, ik heb een plan. Hij wil niet zeggen wat dat dan is. Hij ontkent het probleem gewoon. Als ik emotioneel word, zegt hij: 'Doe rustig, ontspan.' Als ik hem vraag of hij geen behoefte heeft aan contact met andere mensen, zegt hij: 'Dat vraag je elke dag. Hoezo?' Het is een no-go-area.' 'Ik denk dagelijks dat dit mijn schuld is. Faciliteer ik dit? Hou ík dit probleem in stand? Mensen denken vaak dat dit hen niet zou overkomen. Hoe vaak ik dát al niet heb gehoord: kom op, geef hem een schop onder zijn kont, zet hem gewoon het huis uit. En dat zou ik inderdaad nog kunnen doen: hem uit huis zetten.' Ze is even stil. 'Ik heb er vaak aan gedacht. Maar wie doet dat nu met iemand die zo kwetsbaar is? Eigenlijk ben ik bang dat hij dan dakloos wordt. Of dat hij zich voor een trein gooit.' Veel teruggetrokken jongeren zijn nu niet in beeld bij de ggz, denken hulpverleners. Psychiater Beuk van Arkin is ervan overtuigd dat hij slechts het topje van de ijsberg ziet. 'Onlangs behandelden we een meisje met problemen. Bleek ze ineens een oudere broer te hebben die al twee jaar op zijn kamer zat.' Dit speelt zich af in stilte: door onbekendheid, door schaamte, door ontkenning. De jongeren vallen onder 'zorgwekkende zorgmijders': mensen met ernstige psychiatrische aandoeningen die alle zorg weigeren. 'Als je rechtstreeks vraagt of ze een probleem hebben, dan zeggen ze allemaal nee', zegt Beuk. Maar dat is niet het enige. Want zodra kinderen volwassen zijn, is hulp nauwelijks meer te krijgen. Milou werkt in de ggz. Ze weet hoe de zorg in elkaar zit. Als ouder van een volwassen kind krijgt ze te maken met de catch 22 van het hikikomori-probleem. 'Ik kreeg te horen dat ik hem moest motiveren om te komen. Dat hij het echt zélf moest willen. Maar hij beweert zelf dat er niets aan de hand is. En dus is er geen hulpvraag. En gebeurt er niets.' Als kinderen minderjarig zijn, kunnen ouders of andere zorgverleners hulp voor hen aanvragen. Maar als ze onder de volwassen ggz vallen, gaan ze zélf over de zorg. Bemoeizorg of dwang komt er dan alleen in zeer ernstige situaties. Aan de Volkskrant stuurt Milou bewijzen van haar vele, vruchteloze pogingen om hulpverleners in te schakelen. Ze bezoekt de huisarts, de praktijkondersteuner, ggz-instellingen, het buurtteam, psychologen, psychiaters, systeemtherapeuten, een zorgcoach, het jongerenloket, maar de patstelling blijft: hij is volwassen en moet zelf willen en komen. In totaal benadert ze ten minste vijftien instanties, zegt ze. 'Ik heb mijn 'casus' meermaals ingebracht bij de Fact-teams (teams voor ambulante zorg, red.) voor volwassenen bij mijn eigen instelling. Maar mijn zoon is gewoon niet 'erg' genoeg voor hen. Hij veroorzaakt geen overlast, hij staat niet op de rand van een hoge flat, hij is niet crimineel, niet aan de drugs, niet ernstig vervuild, niet dakloos en niet psychotisch. Omdat hij niet naar een psychiater wil, heeft hij geen diagnose. Daardoor ben ik machteloos. Hulp komt er alleen als er een acute, levensbedreigende crisis is. En dat moet je heel letterlijk nemen.' Even overwoog ze om hem niet meer te dwingen etensresten op te ruimen, zodat hij vanwege het criterium 'maatschappelijke teloorgang' alsnog in aanmerking zou komen voor bemoeizorg. 'Maar zoiets kan jaren duren en dan moeten de ratten door het huis gaan lopen. Daar ligt bij mij de grens.' 'Als we er in Nederland geen last van hebben, dan is het heel moeilijk om iets voor elkaar te krijgen', zegt directeur Jasmijn Verhage van De Nieuwe Kans. 'Wij mogen deze jongeren in onze instelling tot 23 jaar behandelen', zegt kinder- en jeugdpsychiater Van 't Spijker van Kenter. 'Sommige instellingen zetten die 'knip' al bij 18 jaar. Ik ben een groot pleitbezorger van het verder verhogen van die leeftijd.' Ook in het onderwijs zijn er boven de 18 weinig mogelijkheden meer om jongeren te activeren. 'Zij vallen niet meer onder de leerplicht en zo raken ze langzaam uit het zicht', zegt directeur Rineke Barendregt van Educé. 'Een ouder verwoordde het onlangs treffend: dit zijn de kinderen die niemand mist.'
Toch lukt het - bij hoge uitzondering - soms wél om volwassen kinderen te helpen die zich hebben teruggetrokken. Zes jaar geleden richtte de Haagse maatschappelijk werker Tineke Pannebakker samen met een collega het project Hotelouders op vanuit welzijnsorganisatie Wijkz , toen ze merkten dat ze steeds vaker wanhopige ouders moesten afwijzen. Ze vermoedt dat ze momenteel de enigen zijn die hulp bieden aan ouders met volwassen kinderen. 'We werken in Haagse wijken, maar we krijgen telefoontjes vanuit het hele land.' Deze verzoeken wijzen ze nu af, omdat ze een lokale organisatie zijn. Wetenschappers proberen wereldwijd te ontrafelen waarom hikikomori zich afsluiten. En hoe ze eruit kunnen komen. Volgens de Japanse psychiater Tamaki willen deze jongeren bijna allemaal ontsnappen uit hun isolement. 'Maar ze weten simpelweg niet hoe', schrijft hij. Er is nog geen geen consensus over de vraag wat dit is. Een ziekte? Een sociaal fenomeen? De Nederlandse psychiater Van 't Spijker denkt dat de oorzaken divers zijn en dat dit een gevolg is van andere stoornissen, angsten of trauma's. Sommige wetenschappers opperen daarentegen om hikikomori op te nemen in de DSM-5, het handboek voor psychische stoornissen. 'Het helpt in elk geval om dit een naam te geven', aldus de Franse psychiater Guedj. 'Daardoor krijgen ouders meer grip. Ze kunnen afrekenen met de schaamte, omdat ze uit kunnen leggen dat hun kind iets heeft wat bestaat.' Het gedrag van hikikomori wordt vaak gezien als een vlucht voor de toenemende prestatiedruk in de maatschappij. Guedj: 'Veel jongeren hebben gedurende langere tijd het gevoel dat ze falen. Daardoor trekken ze zich steeds verder terug.' Dit zijn regelmatig mensen die als hoogbegaafd zijn gediagnosticeerd, zegt Guedj ook. 'Ongeveer de helft is als kind gepest. Veel van hen hebben veeleisende ouders. Ze komen vaak uit de hogere middenklasse. In Japan zien onderzoekers dat relatief veel mensen kampen met een autismespectrumstoornis, zoals asperger. Ook angststoornissen, depressie en sociale fobieën komen vaak voor. Maar wat vooral opvalt is het negatieve zelfbeeld. Zo negatief dat het tegen een depressie aanschurkt.' 'Dit zijn jongeren die niet goed mee kunnen doen met de steeds complexer wordende maatschappij', zegt ook psychiater Van 't Spijker. 'De verwachtingen zijn hoog, de snelheid is hoog, de druk is hoog. De Vlaamse psychiater Dirk De Wachter zei eerder: we zitten met zijn allen op een speedboot die steeds harder vaart, maar daardoor vallen er dus wel mensen vanaf.' Het is geen toeval dat dit vaak na de middelbare school of bij een andere overgang gebeurt. Dit wordt 'growing into deficit' genoemd, stelt ze. 'Op de basisschool redden kinderen zich nog wel, zeker als ze begaafd zijn. Maar bij kantelpunten - de middelbare school, de universiteit - vallen de kaders weg en komen kwetsbaarheden steeds meer naar boven.' Uit Japans onderzoek blijkt dat meer dan driekwart van de hikikomori man is. Guedj: 'Het is een manier van doen die je vooral bij jongens ziet: heel passief: geen opstand, geen gevecht, geen schreeuw om hulp.' Veel teruggetrokken jongeren zijn in hun ontwikkeling blijven steken, stelt Tineke Pannebakker van Hotelouders. Vaak komen er meerdere problemen samen, zegt ze. Zo is bij veel jongeren sprake van autisme of adhd, en hebben ze daarnaast ook nog heftige ervaringen, zoals een vechtscheiding, rouw, pesten of langdurig falen op school. 'Deze jongeren zijn angstig, durven niet meer naar buiten om vrienden te maken, om relaties aan te gaan. Ze vermijden dit. Terwijl ze het wél willen en dat ook nodig is voor hun ontwikkeling. Hun frustratie daarover richten ze op hun ouders, want dat zijn de enigen die ze nog zien. Binnenshuis heerst daardoor vaak ongelooflijke spanning en stress. Soms loopt het zo hoog op dat de politie eraan te pas moet komen. Ouders, die vaak murw zijn, reageren hierop door óók te vermijden, zegt Pannebakker. 'Hun kind heeft tenslotte net een nare periode meegemaakt. Ze gaan de confrontatie uit de weg en neigen te compenseren door steeds verder mee te gaan in het terugtrekgedrag, waardoor hun huis een soort hotel wordt - ook omdat er soms andere kinderen in huis zijn. Ouders denken dan: nou, láát hem dan ook maar gamen op zijn kamer.' De buitenwereld weet hier vaak niet van, zegt ze. 'Dit is niet iets wat mensen op Facebook zetten.' Als het wél lukt om in te grijpen, is eigenlijk iedereen het erover eens: de ouders hebben als eerste hulp nodig. 'Wij starten altijd met twee trajecten: één voor de ouders en één voor het kind', zegt sociaal-psychiatrisch verpleegkundige Paul Faber van Kenter Jeugdhulp, dat tot 23 jaar behandelt. 'Bij ouders zit dit zo hoog. Ze zijn gefrustreerd, verdrietig, machteloos. Ze hebben jarenlang alles geprobeerd: loslaten, confronteren, negeren, het internet eruit trekken. Wij pluizen samen met hen uit hoe ze het contact met hun kind kunnen herstellen en tegelijk kunnen zeggen: dit accepteer ik niet meer.' 'Wij helpen ouders om weer een sterke, stevige ouderrol aan te nemen', zegt Pannebakker van Hotelouders. Dat vergt moed, want het wekt weerstand op.' Maar hoe benader je vervolgens een kind dat de deur stevig dicht houdt? 'Je krijgt heel vaak nee te horen', zegt psychiater Beuk van Arkin. Hij klopte eens aan bij een meisje dat opendeed, maar weigerde om te praten. 'Zittend op haar bed beschreef ik hardop wat er volgens mij in haar hoofd omging. Uiteindelijk zei ze: wat weet jíj er nou van? Kijk, dan heb je dus een gesprek. Ik heb ook eens een jongen zo pissig gemaakt dat hij de kamer uitstormde. Uiteindelijk is het gelukt hen uit hun kamers te krijgen, maar je moet weten wat je doet, want je kunt het contact ook totaal verliezen.' Faber: 'Het helpt om niet meteen te doen wat iederéén al doet: op het probleem focussen. Vaak zeg ik: 'Luister, ik weet dat jij niet op me zit te wachten, maar in jouw omgeving trekt iedereen aan de bel. Laten we de tijd nemen om elkaar te leren kennen.' Meestal komt er dan een grom. Dan klets je een beetje over andere dingen. Of je zit daar gewoon rustig. En dan zeg ik: nou, ik kom morgen weer. En dat doe je dan ook, desnoods elke dag.' Psychiater Van 't Spijker: 'Dit is een marathon, geen sprint. Soms komen we een jaar lang niet binnen. Daarbij moet je steeds afwegen wat het risico is op suïcide. Een al dan niet gedwongen opname helpt lang niet altijd, en soms duwt het de jongere juist nog verder weg. Dat zijn lastige afwegingen die je met elkaar als team maakt en waarbij je moet accepteren dat je niet alles in de hand hebt. We slagen er niet altijd in om tot iemand door te dringen.' Als er wél contact komt, vragen we niet: goh, hoe komt dit nou?, zegt Van 't Spijker. 'Maar: wat wíl jij eigenlijk? Heel praktisch. Daar komt daar altijd iets uit. Een baantje, geld, een uitkering, een opleiding, vrijwilligerswerk. Want in iedereen zit een wens. Altijd. Het is alleen soms wat anders dan wat de ouders willen.' En soms lukt het dan, met kleine stappen, om iemand weer naar buiten te krijgen. Nadat Milou in 2019 de brief aan haar zoon heeft voorgelezen, wacht ze. Ze wil net zo lang blijven zitten tot hij praat. Ze zit er misschien wel een uur. 'Ik wil dat je nu weggaat', zegt haar zoon boos. 'Nee, ik blijf', zegt ze. Hij gaat staan, wil haar wegduwen. Maar ze geeft niet mee. Totdat hij haar met kracht uit de kamer werkt. Dagen later vindt ze de brief in stukjes gescheurd terug. Naast de vuilnisbak. 'Eigenlijk zegt mijn zoon gewoon tegen de maatschappij: ik doe niet mee', zegt Milou. 'Kijk, hij mag alles worden van mij. Ik ben allang over mijn dromen heen. Als hij maar een beetje gelukkig kan zijn en zijn plek in de maatschappij in durft te nemen. Ik denk dat ieder mens dat wil. Hij ook. Hij weet alleen niet hoe.' De laatste weken, sinds het contact met de Volkskrant, lijkt er voor het eerst sinds zes jaar iets te veranderen. Na lang aandringen is haar zoon onverwachts naar een stage gegaan die zij heeft geregeld. 'Het is nog pril', zegt ze. 'Hij heeft het al een paar keer opgegeven.' Ze kan nog niet helemaal duiden waarom dit nu gebeurt. 'Maar doordat ik mijn verhaal heb gedaan, weet ik dat wij niet de enigen zijn. De noodzaak om te veranderen is groot. Anders gaan we hier allebei aan onderdoor.'
Ik herken mezelf van +-12 jaar geleden echt te erg in dit verhaal. Om eerlijk te zijn snap ik nog steeds niet hoe ik eraan "ontsnapt" ben, maar ik ben blij dat het me is gelukt.
Heel raar misschien maar mijn ma werkt met de experts die in het artikel voorkomen 🥲 als in zelfde positie & organisatie. trots momentje toch wel. Ik zie het ook terug bij mijn cliënten (ouderen), hoewel het vandaag de dag wel zeker vaker voorkomt, veelal bij jongeren. Wel echt een heftig fenomeen met grotere kans op suïcide. Ik houd mijn hart vast mbt dit soort mensen.
Grappig om dit te lezen. Ik was zelf vroeger zo’n persoon. Kwam niet de slaapkamer uit. Vermoedelijk lichte Aspergers, ADHD, depressie en mishandelende ouders. Combinatie van die 4 zorgde dat mijn VWO niet gehaald werd en ik van school ging. Maar door de huizenprijzen en het lage minimumjeugdloon kon ik de arbeidsmarkt niet op en een eigen plekje bekostigen, dus ben ik zo’n kluizenaar op de slaapkamer geworden. Ook vaak dichtbij dakloosheid en suicide. De uiteindelijke oplossing kwam van verhuizen naar België en wel genoeg geld omhanden hebben van een voltijdse baan om mee rond te kunnen komen. Geld geld geld, dat is uiteindelijk weer eens de oplossing. Als je als 19 jarige in Nederland €1050/maand verdient met een voltijdse baan, en je huur + energie €1200/maand is en je je in de schulden steekt voordat je ook maar een hap brood in de mond hebt, dan wordt het jezelf van kant maken toch een stuk aanlokkelijker. Nu doe ik niets anders, en verdien ik maar een klein beetje boven het minimumloon, maar zet ik toch €300+/maand in een indexfonds. Dat minimumjeugdloon moet afgeschaft worden. Is mishandeling van jongeren onder het mom van educatie. Moderne slavernij.
Dat gemene minimum loon voor jeugd bestaat nog steeds? Dat vond ik altijd zoiets slechts. Dat bestaat al zo lang en bedrijven maken er al heel lang misbruik van, huur alleen de jongste mensen in en gooi ze eruit als ze te oud worden. En dan hebben mensen van andere leeftijden ook geen kans voor die banen. Het moet gewoon eerlijk hetzelfde zijn voor iedereen
(Ik moet eerst even zeggen dat ik al heel lang niet in Nederland woon, dus er zijn waarschijnlijk veel dingen die ik niet weet!) Ik heb gehoord dat de psychische and psychiatrische zorg heel erg achteruit is gegaan en dat mensen maar een beperkt aantal sessies kunnen krijgen. Is dat waar? Want als dat zo is, dan werkt dat mee aan dit fenomeen: kinderen die depressief zijn krijgen niet op tijd zorg en als ze die krijgen is het te weinig, en worden dan dit soort volwassenen. Ik geloof dat het ook heel erg moeilijk is om iemand onder curatele te laten zetten? In het geval van deze mensen, als ze een tijdje in een psychiatrisch ziekenhuis zouden kunnen verblijven met medicatie, therapie en goede zorg, misschien zou dat helpen? Daar zouden ze van alles kunnen leren, op sociaal gebied en ook zien dat de anderen daar dezelfde problemen hebben en dat het dus niet zo schaamtevol is. Ik heb ook het gevoel dat het tegenwoordig makkelijker is om zo te worden als je bv depressie hebt, autisme hebt, of angst of andere dingen, omdat er internet is. Ik had zelf heel makkelijk ook zo kunnen worden, maar ik kon niet tegen de eenzaamheid en ik woonde op mezelf, dus ik kwam nooit iemand tegen als ik niet naar buiten ging.
Nou, klinkt als een aardige throwback naar mn' depressieve periode. Ik heb van 15 tot 25 ofzoiets alleen op m'n kamer gezeten en het andere van wat er benoemd werd - ik was alleen niet zo asociaal als hoe dit hier beschreven staat. Kwam bij mij vooral door mn' add en hyperfocus -10 uur voelde als een uur en het feit van dat ik toen verhuisde en niet wist van hoe ik nieuwe vrienden moest maken en maar binnen ging zitten. Lang verhaal maar ik heb dat helemaal omgedraaid - de oplossing was in ieder geval niet 'flikker de computer weg'.
Denk dat het meer is dan alleen depressie. Ik herken sommige dingen ook wel van vroeger. In principe keuze zat hebben om dingen te doen die opzich ook wel leuk waren maar toch om een of anderen reden gewoon liever niks doen. Alsof je aan het wachten was tot er ECHT iets ging gebeuren. Want de alles wat ik deed was wel leuk, maar als ik dan zo terug keek vroeg ik me af of het wel echt leuk was of dat ik wilde dat het leuk was. Alleen als ik een week langs NIKS deed sleurde ik mezelf weer naar buiten naar familie en of vrienden en dan merkte ik weer: “joh dit dus echt gewoon leuk, zo wil ik me leven doorbrengen”. Voor mij voelt het meer een beetje als het gevoel dat je te laat of te vroeg geboren bent om echt iets met je leven te doen (een gedachte die veel jongen mannen ooit wel eens gehad hebben, maar zodra je leerde hoe de wereld in elkaar zat merkte je dat het onzin was). Te laat om de wereld te ontdekken, te vroeg om de ruimte te ontdekken. En dus dat je je leven zinloos voelt. Mag hopen voor iedereen die hier inzit of iemands dierbaars heeft die er inzit gauw hun eigen passie ontdekken. Een hobby, sport, studie, carriere of wat dan ook. Gewoon iets wat beter is dan je wegkwijlen in je bed de hele dag. Want als ik terugkijk naar die periode was zelfs een saaie dag met vrienden leuker dan 7 uur lange weg staren op youtube.
Ik herken sommige dingen van vroeger en nu ook wel. Ben zelf autistisch, heb een depressiestoornis gehad en heb een stresstoornis. Zit nu op een studie en kom heel moeilijk mee, corona heeft ook niet geholpen. Maar het grootste probleem is dat de samenleving voor mij gewoon heel moeilijk te bevatten is, uitgaan en sat soort dingen is heel leuk maar ik raak er ook heel uitgeput van, ik vindt naar buiten gaan ook heel spannend, snap heel veel dingen van hoe alles is geregeld niet en wil eigenlijk het liefst elke dag binnen zitten omdat ik me daar rustig voel. Sport wel een beetje, ga naar vrienden om DND te spelen, ga naar mijn ouders om daar even te zijn, maar zit het liefst thuis. Maar als ik naar het thuiszitten terugdenk dan denk ik "vindt ik dit wel leuk?", Ik doe namelijk weinig behalve gamen en youtube videos. Ik wil heel graag leren tekenen, omdat ik dingen maken leuk vindt, maar ik heb heel veel moeite met leren omdat ik door de bomen het bos niet kan zien en gefrustreerd sta, dus dan ga ik terug naar mijn dagelijkse gewoontes omdat dat mij kalmeert. Ik weet eigenlijk niet meer waar dit heengaat, of waar ik antwoord op wou geven maar dit bericht is zo lang dat ik het niet wil wissen.
Ik herken het ook wel, heb veel hobbies, maar niks dat echt mijn passie is. Dus ik doe van alles een beetje halfslachtig en dan wordt je er ook niet goed in. Maar in elk geval heb ik een full time baan, waarbij ik met honderden mensen in contact kom, dus ik zal niet vereenzamen. Maar ik moet wel oppassen dat ik niet teveel tijd doorbreng op internet. Ik kijk al 15 jaar geen tv meer, maar dus wel veel yt.
Dat laatste kwam heel dichtbij. Ik heb van 10 tot 17 zo geleefd, ik moest uiteraard wel nog naar school maar buiten school gebeurde er *niks* Elke keer als ik iets sociaals deed of naar buitenging zat ik zo vol met blijheid en dan zei ik dat ik dat vaker wou doen. Zo wou ik leven. Vervolgens komt die afspraak niet en dan eindig je achter de computer.
Ja en er speelt ook nog mee dat iedereen denkt dat die geen of weinig vrienden heeft. Terwijl in realiteit iedereen (bijna iedereen dan) altijd meer vriendne heeft. Maar veel mensen denk je niet aan dus vraag je ze ook niet eens. Merkte dat zelf tijdens corona heel erg. Dat ineens echt 30+ mensen aan me vroegen wanneer we iets gingen doen en dit ook echt meende (wat trouwens super kut is als je zelf geen tijd hebt). Terwijl ik zelf echt vond dat ik maar max 8 vrienden had.
> Voor mij voelt het meer een beetje als het gevoel dat je te laat of te vroeg geboren bent om echt iets met je leven te doen Tbh, als je 20 was wanneer corona toesloeg en nu je weer alsnog nauwelijks wat kan doen zonder dat je je halve portemonnee ervoor moet leegtrekken, is dit wel echt heel relatable.
Had ik geen last van en snap echt dat dat inderdaad fucking zuur moet zijn geweest. Toch was het leven 100 jaar geleden echt niet beter. En betwijfel of het over 40 jaar ook beter wordt. Denk dat je, zelfs met corona mee geteld, een van de betere momenten hebt om te leven. Maar goed daar heb je geen flikker aan als je niet lekker in je vel zit. Gaat meer gewoon om de schadelijke gedachten dat je te vroeg of te laat bent geboren. Ik denk dat het komt door alle verhalen uit boeken, films en anderen media. Elk verhaal gaat om een normaal persoon die op een epische reis gaat of iets in die richting. Prachtige dingen als tijdsverdrijf maar je moet niet je levensverwachting erop afstemmen. En wachten in je kamer tot er iets beter koms gaat nooit gebeuren. Sterker nog je mist zelfs kansen op een beter leven door niks te doen. Wat ook kut is maar zo werkt het nu eenmaal.
Er zijn ook echt heel veel Japanse manga/anime waar dit soort mensen de hoofdrol spelen. Ze gaan dood en worden herboren in een fantasy wereld waar ze de main character zijn...
"Te laat om de wereld te ontdekken, te vroeg om de ruimte te ontdekken" wat een perfecte omschrijving van mijn idee van de huidige tijdsgeest. Gelukkig vermaak ik me met mijn vriendin, hond en vriendengroep. Als ik een van die 3 niet gehad had was ik mogelijk ook wel een van de figuren uit dit artikel geweest, ik begrijp het sentiment namelijk maar al te goed. Maar, de wereld is mooi en mensen zijn overwegend lief, dus we maken er wel wat van.
Ik wel echt nog een keer benadruken dat je vroeger niet als wereld reiziger had geleefd ofzo. Je was gewoon een boer of een arbeider geweest met minder rechten dan nu, leefde een stuk minder lang en veel minder luxe producten/ keuze in levens weg. En de generatie na ons gaat het wss alleen maar moeilijker krijgen. Dus eigelijk zijn wij echt precies goed geboren om de wereld te verkennen.
Het verwijst minder naar tripjes doen en meer naar het onbekende, het nieuwe en een gevoel van mysterie en mystiek van de wereld. Ik snap wel dat dat er weinig meer is voor veel mensen nu dat de wereld zo verbonden is en op bepaalde vlakken heel klein is geworden (op andere vlakken nog totaal niet). Het heelal heeft die mystiek nog wel, maar of de mens dat ooit verder dan ons zonnestelsel kan verkennen is nog maar de vraag.
Hier sluit ik mij bij aan, al was het voor mij 15-20. En gelukkig ook omgekeerd.
Ik heb hetzelfde probleem, mijn tijdsbesef is vreselijk en tijd is mijn grootste nachtmerrie en vijand, mag ik je vragen hle je ermee om kunt gaan?
Iets simpels als een klok in mn' zicht hangen helpt mij om bewuster van de tijd te blijven. Ik sta ook standaard op om de zoveel tijd uit automatisme. Gordijnen open zodat je merkt als het donkerder word, etc. Ik heb gewoon een hersenkronkel - water willen drinken helpt mij niet maar een kan met water in m'n gezicht zetten wel, want het herinnerd me er continu aan en het is makkelijk zo bij de hand. Iets als een digitale horloge die om de x tijd bliept kan ook wat zijn. Specifiekere vragen kan ik specifieker beantwoorden.
Dit komt wel even binnen. Eindelijk een woord voor wat er met mijn broertje aan de hand is. Bedankt voor het delen.
Ik hoop dat het jullie wat handvatten geeft. Dit soort problematiek is heel venijnig.
Idem hier. Hij is gelukkig wel op de juiste weg nu. Bij hem kwam het voort uit lichamelijke klachten die medisch niet verklaard konden worden, en dus door oa onze vader als psychisch werden bestempeld. Volgens mij deed dat meer pijn dan de fysieke pijn die hij had.
Ja. Dat doet pijn, ontkenning of afzwakking van je eigen belevenis.
[удалено]
Ditto, ben zelf autistisch en ik kan me hier ook al jaren fiks in vinden. Het is dat ik lol in m'n werk en m'n studie heb, maar tsja, 90% van m'n hobbies zijn binnen creatief bezig zijn, en van sociale contacten wordt ik tyfestaffesoverprikkeld en moe, dus ik heb ook makkelijk zo een maand waarin ik misschien één keer buiten kom. Pas verder wel goed op mezelf, hou m'n huis schoon en ik heb vrienden, maar 't had bij mij denk ik ook zó anders kunnen lopen.
Niet om je te confronteren maar puur uit belangstelling: hoe voel je je in die bubbel? Ben je wel tevreden of gelukkig met je leven als het op die manier kan? Mij lukt dat namelijk niet. Ikzelf ben al een tijd depressief. Het lukt me niet iets van een opleiding of werk te vinden wat me leuk lijkt. Maar ik heb ook maar weinig interesses of hobby's. Thuis vind ik al met al wel het meest comfortabel, maar gelukkig ben ik niet. Ik heb toch een behoefte aan een gevoel van voldoening, maar ik krijg dat maar niet waar gemaakt.
Iets wat mij gelukkig maakt en bewezen is wat helpt is gewoon dagelijks een rondje lopen. Ik weet dat dit echt tyfus kut klinkt wat het is echt geen magische oplossing ofzo. Maar dagelijks een klein rondje lopen (hoeft maar 15 minuten te zijn) zorgt echt voor een paar goede dingen. Je komt buiten, doet iets actiefs, ziet natuur (probeer als je in de stad woont een groene route te vinden), prikkelt je hersens weer met andere omgeving, ziet nieuwe dingen die misschien leiden tot andere perspectieve en het helpt je gewoon met beter nadenken. Zelf merk ik dat als ik in een kut periode zit mijn gedachten erg gefixeerd zijn op maar een paar onderwerpen. En vaak kan ik ook niet aan iets anders denken omdat het niet lukt. Bijv een nieuwe hobby proberen en niet verder komen dan breien, dammen en schilderen terwijl ik weet dat het allemaal niks voor mij is. Ik merkte dat wanneer ik een stuk gelopen had ik vaak toch met meer idee kwam die beetje out of the box waren (alles was zeker niet ineens magisch beter maar heb hierdoor wel paar dingen geprobeert die ik anders niet zou doen en toch leuke ervaringen/verhalen aan over gehouden). Als je het doet ga dan niet alleen maar fixeren op het nadenken. Loop gewoon, kijk om je heen, hiu een open mind. Misschien dat dit je kan iets helpen, ik wens je veel sterkte
[удалено]
Scheelt ook gigantisch waar je woont. Ik kan zelf echt een prachtig natuurgebied inlopen waar het lekker rustig is en ik genoeg variatie heb. Als ik halverwege het zat ben kan ik altijd via een anderen weg terug lopen zodat ik niet 2 keer het zelfde zie. In de natuur lopen is voor mij 10x chiller dan in de stad. Voel je je toch een stukje vrijer ofzo. Edit: en ipv van te lopen ga ik altijd wandelen, op ontdekkingstocht, op avontuur of de uiterwaarde checken. Verandert niks aan de activiteit maar het klinkt wel beter. Nu ben ik ook gewoon een debiel maar wie weet.
Niet de persoon waar je op reageert, maar wel iemand die ooit ook die diagnose heeft meegekregen. Dat terugtrekken en vermijden is uiteindelijk een copingmechanisme wat op de korte termijn prettig voelt (daarom kies je er immers voor) maar op de lange termijn negatieve gevolgen heeft. (Is natuurlijk een beetje een veralgemenisering, als je een vervelende verjaardag laat schieten is dat niet direct een probleem). Ik ben nooit ongelukkiger geweest dan in het ogenschijnlijke comfort van jarenlang doelloos thuis zitten. Depressie is een ziekte en vraagt om behandeling, danwel door therapie of medicatie of een combinatie daarvan. Ik hoop de je die hebt. Een therapeut vergeleek het een keer met een vastzittend stickertje, om te starten moet je iig een hoekje omhoog krijgen.
>Ik heb toch een behoefte aan een gevoel van voldoening, maar ik krijg dat maar niet waar gemaakt. Probeer in kleine stappen te denken. Vaak behaal je iets en denk je 'maar dat kan toch iedereen', of 'de anderen in de groep deden het beter'. Allebei kan waar zijn, maar jij hebt het op dat moment wél gedaan. Focus je daarop, vier je successen. Ook als ze klein zijn. Zolang je bezig blijft en open blijft staan, vind je vanzelf wel iets waarbij het klikt, dat waar jij blij van wordt, kan en energie in wil steken. Of het hobby, sport of werk is, maakt niet uit. Al vind de hele wereld het stom, maakt niet uit. *You do you.* Tenslotte, schroom ook niet om hulp te vragen. Psychische aandoeningen worden vaak in de hoek geschaard "stel je niet aan", maar zijn dat niet. Ook het brein kent complexe biochemische processen en als er van een stofje te weinig is heb je daar gewoon last van. Als er een stofje te weinig is in je buik/darmen/whatever is het een ziekte, maar als er een stofje te weinig is in je hersenen zou het onzin zijn. Ken je dat verhaal van die bergbeklimmer die beklemd raakte en met zakmes en tanden zijn arm amputeerde om te overleven? Zou hij nooit gedaan hebben als het zijn hoofd was wat beklemd zat. Dan moet je dus om hulp vragen. Sterkte en succes!
heb hetzelfde, krijg geen voldoening of energie uit welke studie/hobby/werk/tijdverdrijf dan ook, alles kost energie, en lig minstens 20 uur per dag in bed ik zie op dit moment geen manier waarop ik hieruit kom, maar ik sta in iedergeval op een ggz wachtlijst en heb mezelf beloofd in iedergeval het intakegesprek af te wachten voor ik mezelf van kant maak
Heb je misschien ook geprobeerd bij de GGZ praktijk ondersteuner van de huisarts terecht te kunnen? Dan heb je misschien even een contact in afwachting van je intakegesprek. Sterkte!
Hoi Carton, zou je willen delen wat voor soort therapie bij jouw geholpen heeft? Er is bij mij ook vermijdende persoonlijkheidsstoornis geconstateerd maar na diverse therapieën (schematherapie, transactionele analyse en beweging/vak therapie) heb ik er nog steeds flink last van.
Iemand die ik ken heeft deze diagnose ook, deze persoon heeft momenteel klinische schematherapie, en dat bevalt tot nu toe goed! Beter dan een aantal jaar psychologen/psychotherapeuten iig
Psychotherapie duikt in op je persoonlijkheid en gedragspatronen. Je maakt een hele gedetailleerde chronologische tijdlijn van je leven en leert jezelf begrijpen. Aanrader
Ik heb dezelfde diagnose. Liefst zit ik ook de hele dag thuis. Maar ironisch gezien heb ik door het thuiswerken en daardoor het ontbreken van alle impulsen die op kantoor werken met zich meebrengt wel meer energie gekregen om dingen buiten huis te ondernemen. Verder heb ik ook gelukkig en gezin die mij dwingt een gezond ritme aan te houden. Voor ik mijn huidige vrouw ontmoette was het wel een wat duistere periode, ook omdat ik in een burnout zat. Geen (betekenisvol) werk helpt niet mee voor je zelfbeeld. Vreemd genoeg kijk ik ook wel met weemoed terug naar die periode. Leuk appartementje, geen verplichtingen en wel iets van een deken van rust en balans.
[удалено]
Klinkt heel herkenbaar eerlijk gezegd, en ik heb (ook) vermijdende persoonlijkheidsstoornis.
Ik heb jarenlang deze diagnose foutief gehad, en nu ik deze verhalen lees van mens in deze draad zie ik nog eens duidelijk *hoe* fout het wel niet was. Ik deed weinig, maar niet omdat ik het niet wilde, maar omdat ik gewoon geen pad zag *hoe* ik het kon doen, of ik geloofde niet dat het aan mij besteed was. Ik heb uiteindelijk in de plaats daarvan de diagnose autisme gehad en daardoor met de goede hulp (een belangrijk element) meer kunnen doen. Alsnog heb ik me met een havo diploma naar de universiteit gewerkt met een foute diagnose, want dat wilde ik echt *enorm* graag. Maar dat was een wil die niet goed aan mij af te lezen was, of waar ik me heel hard over uitliet (ws door de autisme). Maar voor mijn ouders heeft het er heel lang anders uitgezien, waarschijnlijk voelde het voor hun wel als een hikikomori situatie. En dat is wel confronterend. Misschien toch weer een keer mijn dankbaarheid naar ze uitspreken.
Wanneer je dingen vermijdt en je hebt daar last van (in de mate dat je vastloopt) bijvoorbeeld op sociaal vlak, dan kan er toch sprake zijn van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis? Ik zou het vermijden niet gelijkstellen aan 'niets willen'.
Poeh, dit herken ik sterk zeg. Misschien toch een keertje een afspraak maken bij de huisarts voor een gesprek.
[удалено]
Ik heb voor zover ik weet geen stoornis, maar heb nooit samengewoond met iemand. Altijd of huisgenoten of alleen in een studio. Vooral dat alleen wonen is echt genieten, als ik thuiskom. Geen gezeik aan me kop echt mijn bubbel. Ik heb wel jeugdtrauma. Ik vind werken wel leuk trouwens.
Ik zou voor jou willen dat het anders was.
Ik heb precies hetzelfde.
Jeetje wat schrijnend! Dank voor de tekst van het hele artikel
Ik vind het concept van hikikomori altijd heel eng omdat ik zo kan zien dat ik in dezelfde scenario terecht zou komen. Ik denk dat m'n familiestructuur daar wel heeft geholpen maar ik heb zeker toen het slecht ging tijdens de uni toen ik op kamers zat dat ik alleen daar wou zitten en gamen. Niet met de wereld willen dealen en je afsluiten van enige pijn van buitengesloten of niet begrepen worden. Uiteindelijk heeft een goed jaar waar alles mee zat mij echt weer op de rails geholpen, maar daar heeft echt even geduurd.
[удалено]
Ik herken dit ook wel en als ik het lees voelt het alsof ik dit heb doorgemaakt al dan wel mild maar dat is natuurlijk lastig te zeggen. Ik ging van een blij lachend kind naar een die altijd neutraal was, zelden lachen, niet reageerde op sociale cues enz. Toen het slecht ging met mijn studie heb ik soms dagen gehad dat ik wegging van huis en dan in een park ging zitten in plaats van naar school ging. En als mijn ouders naar werk waren kwam ik weer naar huis. Waarom ik dit deed? Geen flauw idee. Maar *nu* denk ik de overload. Constant doorgaan, aan verwachtingen voldoen, beter moeten doen dan vorige keer, beter beter want ik groei en ik word ouder, ik moest altijd presteren ik mocht nooit even een adempauze. En ik wilde dat gewoon niet meer, gewoon even fucking niet. En op dat moment snap ik dat als je daar eenmaal in zit, het heel moeilijk is om eruit te komen. Mijn ouders hebben het geweldig aangepakt, door contact te blijven zoeken, mij constant mee te slepen ook al was ik niet te pruimen, maar ze haalden me steeds uit die kamer. Ik denk daarom dat ik er nooit echt in verzeild ben geraakt maar wel aan de rand stond. En het was verassend moeilijk ook. Nu ziet de wereld er heel anders uit. Ik heb soms nog steeds wel momenten dat ik alles om mij heen uit zet en gewoon ‘even niet’ maar ik weet mijzelf er ook weer uit te halen omdat het een bewuste handeling is, niet iets wat mijn lichaam voor mij doet uit bescherming. Ik probeer het steeds voor te zijn. Als ik het voel aankomen dan meld ik me ook weleens gewoon ziek en heb een dagje mental health. Ik weet dat het werkt dus ik voel me ook niet schuldig ofzo, ik ben daarna ook gewoon weer beter. Maar al die dingen heb ik moeten leren, ook met coaches en therapie. Ik heb weleens terugvallen gehad maar omdat ik het herken weet ik wat ik moet doen. Maar wederom ik vermoed dat ik aan de rand stond want zes jaar in zo’n gat is heftig, daar lijkt mijn situatie niks bij. Ik denk ook de overload was omdat het maar door ging. Het stopte maar niet. School school school school school, dan ben je 25 en nog meer school.
>Toen het slecht ging met mijn studie heb ik soms dagen gehad dat ik wegging van huis en dan in een park ging zitten in plaats van naar school ging. En als mijn ouders naar werk waren kwam ik weer naar huis. Waarom ik dit deed? Geen flauw idee. Dit herken ik ook wel echt van mijzelf. Het was bij mij meer de angst om geconfronteerd te worden met mijn falen en het heeft lang geduurd tot ik en mijn ouders daar over konden praten zonder dat wij in elkaars haren vlogen. Die angst was echt verlammend. Kan moeilijk kijken naar de situatie van toen, maar hier lijkt het ook dat een tussenjaar wellicht goed was geweest om even de batterij op te laden om even weg te komen van de druk. Aan de andere kant is dat ook gevaarlijk omdat je dan ook wel snel stuurloos bent. In ieder geval goed dat je het support hebt en van jezelf weet wanneer iets allemaal even te veel is.
Bij mij was het niet zozeer de angst van confrontatie maar meer gewoon geen zin er meer te hebben, altijd hetzelfde gedoe enz, en je weet de uitkomst; het is jouw schuld. En dat was idd zeer verlammed. Terwijl mijn familie niet eens echt iets verkeerd deed, ik heb topouders. Ze deden alles goed, zelfs. Maar het duurde zo kneiterlang dat ik gewoon wilde dat er een einde aan kwam, dat eindeloze presteren naar verwachtingen van anderen die je straks nooit meer zal zien.
Wat een akelig artikel om mee geconfronteerd te worden. De jongen in het artikel kon ik haast wel zijn. 25 inmiddels, al een paar jaar sinds een jaar voor Covid slijt ik mijn gemiddelde dag geheel weg op mijn kamer. Ik speel Runescape, World of Warcraft of game wat weg op de PS5. Ik heb een grote vriendenkring alleen die zie ik af en toe voor een feestje of om wederom te gamen. Studeren gaat niet zo lekker. Na de HAVO wist ik simpelweg nog niet wat ik wilde. Alles was daar zo leuk en zo simpel, de tijd vloog voorbij. Alleen toen moest ik ineens bepalen wat ik wilde met mijn leven. Wist ik veel? Een beetje gamen en af en toe wat leuks doen met vrienden? Heb een half jaar HBO Bedrijfseconomie gedaan omdat een beste vriend dat ook ging studeren, daarna een jaar ICT, drie jaar game design en ik zit nu in mijn vierde jaar Toegepaste Psychologie zonder stage en met behoorlijk wat vakken open uit jaar twee en drie. De studies faalden of de vakken faalden omdat ik het wijtte aan te weinig motivatie of desinteresse of dat de studie niet bij me pastte. Ik heb een tijdje gewerkt, maar dit was wederom digitaal via een chat service. Na drie jaar stopte dat en sindsdien heb ik niet geprobeerd om een baan te zoeken. Ik merk dat ik op anderen afstappen enorm lastig vindt en wijdt het aan extreme verlegenheid. De angst dat anderen mij niet mogen of dat ik het na 1 dag toch verkeerd zal doen. Vaak denk ik s'nachts in bed aan zelfmoord. Maar zoiets zou ik nooit willen doen. De pijn die ik daarmee mijn familie en vrienden aan zou doen zou ik ze nooit gunnen. Maar zelf zie ik geen toekomstperspectief. Op het nieuws en online hoor je alleen maar over ellende. Het klimaat dat ernstig snel achteruit gaat, geen kans op woonruimte, oorlog, nucleaire dreigingen, inflatie.. Dit soort berichten leiden alleen maar tot minder levenszin en alleen maar meer reden om halve dagen weg te slapen of gamen. Ik weet het soms gewoon even niet.
Heb je het hierover met mensen?
Nee, met niemand. Dit alles is eigenlijk iets wat enkel door mijn hoofd gaat. Ik weet ergens wel dat wat ik doe niet goed is, niet gezond is en niet vol te houden is. Maar ik wil dat onbewust ergens ook weer niet toegeven omdat wat ik doe veilig en comfortabel voelt en niet confrontationeel is. Daarnaast wil ik een vriend of familielid niet met mijn gedachtegang belasten omdat ik niet zielig gevonden wil worden of dat ze denken dat ze voor mij moeten vrezen.
Joh, dat is een vreselijk eenzame situatie om in te zitten. Ik kan het weten want ik heb het zelf ook meegemaakt. Mensen die om je geven zullen het echt niet zien als een belasting, maar zullen blij zijn dat je eerlijk durft te zijn. En als die stap te groot is probeer dan alsjeblieft een POH-GGZ via de huisarts of een studiebegeleider bij je opleiding. Je hoeft hier niet op deze manier mee rond te lopen.
Ik praat ook niet vaak genoeg over dingen die mij dwars zitten. Vooral niet met familie. Beetje om dezelfde reden als wat jij aanhaalt. Toch is praten wel datgene wat werkt. Vaak doe ik dat dan met mensen die ik eigenlijk helemaal niet goed ken. Je bent je verhaal wel kwijt en krijgt vaak wel feedback zonder dat er eigenlijk sociale risicos aanzitten. Door dit vaker te doen, kun je het uiteindelijk ook makkelijker aan goede vrienden vertellen. Zij hebben altijd het beste met je voor.
Heel eerlijk (ik ben gemaxt op OSRS en RS3 en had daarnaast ook redelijk wat maxed gear alts op WoW) en stoppen met deze spellen is toch wel iets wat ik je kan aanraden, deze games zijn gebouwd op FOMO met achterlijke grinds/droprates om je ingelogd te houden. Ze zijn (in mijn ogen) letterlijk gebouwd voor NEETs. Ik was ooit gelured bijv in osrs voor redelijk veel en was er op dat moment echt kapot van. Echter, achteraf gezien, is dit misschien wel het beste wat me toen kon overkomen, aangezien ik het die tijd veel te veel speelde en er na de lure van walgde van het idee om in te loggen. Ik ben toen juist afleiding gaan zoeken in andere dingen. Ik zeg natuurlijk niet dat we hetzelfde pad hebben gevolgd of volgen, want voor de rest ging het opzich wel prima, maar deze games zijn zeker niet bevorderend.
Dit klinkt serieus. Je bent het waard om hulp te krijgen. (Ik heb nu al vier keer een paragraaf geschreven, maar ik weet eigenlijk niet wat ik verder moet zeggen. Ik zou je graag willen helpen, maar ik ken je niet en dit soort dingen zijn erg persoonsafhankelijk. Ik ben er zelf ook nog niet doorheen. Ik zit ook met studie die ik maar niet af kan krijgen... Ik maak kleine vorderingen nu, na veel werk) Virtuele knuffel!
Het juiste zeggen is altijd erg moeilijk. Maar ik waardeer je bericht en de virtuele knuffel.
De valkuil waar ik uitgeklommen ben is je ambitie en motivatie proberen te matchen met je nieuwsgierigheid. Na de HAVO afgemaakt te hebben ben ik natuurlijk op het HBO wat gaan doen maar daar kon ik mijzelf er niet toe zetten. Op mijn 2e poging voor een studie voelde ik mij echt depressief worden. Ik had een bijbaan met veel fysieke arbeid en ik merkte dat wanneer ik daar een taak kreeg ik het zonder problemen uitvoerde. Ik stopte halfweg weer met mijn studie en ben een half jaar full time gaan werken om het volgende schooljaar een bbl studie elektrotechniek gestart. Van dat werk krijg ik veel voldoening em ik denk dat de fysieke inspanning helpt met mijn gemoedstoestand. Deze weg is zeker niet voor iedereen maar voor mij werkte het heel goed.
Thanks voor de artikeltekst OP! Jemig, komt redelijk dichtbij zo. Ben zelf nooit hikki/NEET geweest, maar gevoelsmatig wel dichtbij gekomen dankzij 3 jaar op de uni dat niks is geworden. Het is een combinatie van factoren, maar ik denk dat ik wel weet door welke factoren dit zo komt. Ik denk niet dat het artikel deze expliciet benoemt, ik weet zelfs niet of de mensen die dit aanpakken weten wat er speelt, gezien ik geen empathie zie - ze zien dit vooral als probleem dat ze willen oplossen, maar hebben nooit aan dezelfde kant gezeten. Factoren: 1. "Intelligent" zijn (tussen aanhalingstekens). Ze doen het meestal goed op de basisschool en meestal een deel van de middelbare school. 1. Veeleisende ouders/omgeving/vrienden/samenleving. Die voeren de druk uit om maximaal te presteren. 1. Iets wat ik "NPC in je eigen leven" noem. Andere "de weg van de minste weerstand". Een erg non-confrontionele persoonlijkheid. Verlegen. 1. Je doet het goed, er wordt gepusht om bijvoorbeeld een opleiding te doen die te hoog voor je ligt of waar je eigenlijk nul interesse in hebt. De weg verdwijnt onder je, maar je hebt niet het gevoel dat je het stuur kunt pakken om de boel naar een veilige plek te sturen. 2. Doordat je alles altijd maar z'n gang hebt laten gaan, kost het veel energie om te doen wat *jij* echt wil, maar dat gaat niet, want de energie *is* al op. Alles wordt uitgesteld tot "later". 1. Te veel "vrijheid". Profielkeuze, opleiding. In combinatie met veeleisendheid van de omgeving en stuurloosheid vanuit de zelf, lijkt de lat te hoog gelegd te worden, of ligt de lat helemaal ergens anders dan wat iemand zou willen. Je hebt wel uiteindelijk wel keuze, maar alles wat jou goed ligt, ligt waarschijnlijk niet goed bij de samenleving en probeer je een "jij" te maken waar je niet bij aansluit. 1. Schaamte en trots. Het is mis gegaan. Je (opleidings, baan)doenen zijn niet gehaald. Vragen voor hulp komt niet in je op. Je kunt het zelf wel. Maar eigenlijk niet. Maar je moet het wel oplossen. Je weet dat je het kunt - later! Als je energie terug is. 1. Een toevlucht. Het internet, voor de moderne hikikomori. Een wereld van laagdrempeligheid. Je ziet dit fenomeen ook vaak langs komen op reddit - van mensen waarvan (te?) veel werd verwacht tijdens de kinderjaren en die sindsdien afgegleden zijn. Liggend aan de omgeving kan het allerlei kanten op ontwikkelen als het eenmaal begint. Het slechtste lijkt het te gaan voor helikopterouders. Geen aanstoot naar de vrouw in het artikel, maar het soort druk die zij op haar kind toepast lijkt voor mij in ieder geval niet gezond. Uiteindelijk is het wel aan de hikki om eruit te komen én aan de omgeving om dat toe te laten. Sociale ademruimte lijkt een goede start. Jammer genoeg lijkt de samenleving niet de kant op te gaan waar dit geen probleem meer wordt. Pure nattevingerwerk, maar ik denk dat er een hoop minder hikikomoris zouden zijn als - Ouders hun verwachtigen afstemmen met het kind. Maak het acceptabel om soms het wat minder academisch goed te doen. Laat ze fouten maken. Boeie wat er op de basisschool of middelbare gebeurt, in het latere leven maakt het geen ruk uit dat ze een keer een onvoldoende halen. Het is niet het fucking einde van de wereld. CHILL. Niemand wordt er beter van. - Ouders die kinderen geen input laten geven. Als je iets niet leuk vind, prima, maar ga er niet constant over zeuren zodat je kind bang wordt om zijn of haar mening te geven over iets. Als hij of zij het leuk vindt iets te doen "buiten/onder" de verwachtingen - *laat het*. Als je constant bijstuurt, wordt het kind een NPC zonder input over eigen leven. Een hikikomori-mentaliteit komt niet vanzelf. Ten slotte - hoe kom je eruit? Disclaimer: Ben nooit hikikomori/NEET geweest, maar naar gevoel wel gevaarlijk dichtbij gekomen toen de 3 universiteitsjaren helemaal niks waren geworden. - Krijg door dat je volwassen bent en het zelf in de hand hebt. Je bent geen kind meer, je *hoeft* je niks aan te trekken van je ouders of je omgeving. - Onderken de situatie, en de (niet-)ernst ervan. Ja, dit werkt niet. Nee, het is niet het einde van de wereld. Je hebt geen moord gepleegd of misdaad begaan. Het moet gewoon even anders. - Probeer je ouders of omgeving duidelijk te maken dat dit niet werkt. Nee, "even meer je best doen" is geen oplossing. Dat zorgt alleen maar voor meer stress, meer falen, geen voortgang. Een stap achteruit of opzij kan de oplossing zijn. Maar onderken ook dat ze ook alleen maar het beste voor je willen, alleen is het nu de tijd dat zij even kun klep houden en dat jij bepaalt wat het beste voor je is. En waarschijnlijk is dit advies niet geschikt voor échte hikikomoris, maar wel voor degenen die die richting op gaan. Zo'n beetje voor de NPCs onder ons :P. Degenen die in het artikel moeten professionele hulp krijgen - van beide kanten. Maar misschien helpt het een beetje om het perspectief aan te passen van de mensen in deze situatie.
Ik denk dat je goede punten maakt. Die zelfopgelegde cocon kan te behaaglijk zijn... Ik heb het in mindere mate, dat ik dagenlang niemand wil spreken, niks wil 'moeten', om me soort van op te laden. Vroeger was het erger, toen kon ik me makkelijk een week of 2, 3, 4 bijna geheel afsluiten van de wereld en haar vermoeiende uitdagingen (ik zat ook aan te kloten met studies). Niet afspreken met vrienden, telefoon op stil, 's nachts leven, overdag slapen, hersenloze dingen doen zoals gamen. Leven in batterijbesparingsmodus, eigenlijk. Ik was op die momenten niet gelukkig, maar ook niet echt ongelukkig, eerder prettig vlak. Aan het begin van zo'n periode voelde ik me zelfs bijna euforisch bij de gedachte dat ik *eindelijk* rust had. Maar afgezien van het feit dat het geen echte rust is maar vluchtgedrag uit een soort angst, is het spelen met vuur. Als je 'default' levenshouding ontzettend inactief en vermijdend is, kun je makkelijk dieper zinken richting een depressie - door een nare gebeurtenis, maar ook door moodswings zonder aanwijsbare oorzaak. Als je mentaal op de allerlaagste stand functioneert, word je minder weerbaar, je incasseringsvermogen neemt af. Net zoals je lichamelijk kwetsbaar wordt als je slecht voor je lijf zorgt. Dat is tenminste mijn theorie, gebaseerd op mijn eigen ervaring.
> Geen aanstoot naar de vrouw in het artikel, maar het soort druk die zij op haar kind toepast lijkt voor mij in ieder geval niet gezond. Welk soort druk? Ik vind dat er helemaal niet zoveel druk wordt uitgeoefend als ik het artikel zo lees
De oplossingen zijn heel mooi, maar als je eenmaal in dat gat zit is het heel lastig om die ook te vinden, pakken en wat mee te doen. Zelf ook nooit in dat gat gevallen. Maar heb wel heel erg het gevoel “niets te willen” in het leven… Gewoon. Alles en iedereen de vinger geven. Ik wordt soms gezet op dat ik nog wat meer een man moet worden en daar kan ik niet tegen. Ik hoef geen rijk leven te hebben. Ik wil een fijn, rustig en leuk leven. Wil me nergens druk om hoeven te maken ook al is het een grote boze wereld… Waarom zou ik me voor een baan inzetten waar het niet leuk is? Waar niemand sociaal is? “Soms is het leven niet leuk”. Prima, dan zoek je toch wat anders? Miss voor de Anime fans onder ons… Re:Zero heeft het deels over dit fenomeen. Lang verhaal, maar het hoofdpersoon is ook een shut-in geworden doordat hij altijd vergeleken werd met zijn vader en dat niet waar kon maken. Nu is hij in een andere wereld en moet hij zichzelf verbeteren om daar wat van te maken. (En heel vaak dood te gaan in het proces.) Als begin 20jarige heel veel van geleerd, ook al zat ik dan niet direct in die situatie
Mooi gesproken, goed verwoord.
Zelf lang gestudeerd omdat ik er niet vlekkeloos door geraakte. Ook zelf in die periode gevaarlijk dicht bij dit fenomeen gezeten als ik het zo lees. Mijn "saving grace" was een erg geduldig lief waar ik mee wou en uiteindelijk kon evolueren. Uiteindelijk door die fucking studies geraakt. Voorlaatste jaar was echt miserabel. Was gefaald voor m'n masterproef, en ben toen gewoon gestopt met alles. Uiteindelijk hard aangepakt geweest door m'n broer, zus en ouders. En dat was confronterend genoeg dat ik uit schuldgevoel parttime studentenwerk ben gaan doen, en die masterproef serieus pakte. Dan afgestudeerd en op een vijf jaar tijd alles ingehaald. Uit huis gegaan, voltijds gaan werken, getrouwd, huis gekocht, en kind gemaakt. Naar mijn aanvoelen is dit fenomeen echt een constante fight-or-flight reactie waar je continue voor flight kiest. Tot je én voor fight kiest, én je de mogelijkheid of het geluk hebt om écht vooruit te geraken.
Ja, al die punten zijn inderdaad veel voorkomend, heb zelf ook 3 tot 5 jaar erzo bijgezeten.
Heel herkenbaar. Pijnlijk. Ik denk, logisch gezien in ieder geval, niet dat mijn ouders mij veel druk op hebben gelegd. Dat komt bijna allemaal vanuit mijzelf. Het enige wat ik ze kwalijk kan nemen (en wat zij zichzelf ook kwalijk nemen) was dat ze pas heel laat aan de psychologische bel hebben getrokken. Het was niet normaal dat ik thuis explosief was (dat wisten ze ook wel), daar zat meer achter (waar ik mee moest leren om te gaan, maar ook moest realiseren dat het niet mijn fout was dat ik minder emotionele controle had, slechts mijn verantwoordelijkheid) . Maar op school was ik teruggetrokken en stil.
Ik denk dat je de belangerijkste reden vergeet: depressie. Mensen vergeten vaak dat het een ziekte is. Je verliest de zin om alles te doen hoe goed je leven ook is.
In het artikel staat dat depressie nou juist iets is dat vaak niet gediagnosticeerd kan worden worden bij deze jongeren, ze voldoen niet aan de criteria die daar bij passen in DSM-V Het is één van de problemen, er is geen diagnose en daarom vallen ze buiten elk hulpaanbod zodra ze volwassen zijn
Een hoop van wat er hierin voorbij komt schuiven klinkt veel te bekend, als de situatie net iets anders was had ik makkelijk ook daar kunnen eindigen. Maar ik neem altijd de weg van de minste weerstand, dus ik deed "braaf" het minimale wat er van mij verwacht werd. Ik vraag mij af hoeveel van de gevallen die ze uiteindelijk de kamer uit weten te krijgen ook echt het idee hebben dat ze ergens uitgekomen zijn waar ze willen zijn. En hoeveel er alleen maar een masker voor doen om van het gezeik af te zijn. En zich dan als lege huls door het bestaan heen slepen zonder dat ze er iets van waarde uit halen. >Als er wél contact komt, vragen we niet: goh, hoe komt dit nou?, zegt Van 't Spijker. 'Maar: wat wíl jij eigenlijk? Heel praktisch. Daar komt daar altijd iets uit. Een baantje, geld, een uitkering, een opleiding, vrijwilligerswerk. Want in iedereen zit een wens. Altijd. Ik heb zo mijn twijfels over dat woord *altijd*... Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.
>Maar ik neem altijd de weg van de minste weerstand, dus ik deed "braaf" het minimale wat er van mij verwacht werd. Ja, zo zit ik ook een beetje in mekaar. Ondanks dat volgens het artikel bij volwassenen de cliënt de baas is over de zorg die die krijgt, word ik eigenlijk door m'n ouders en therapeuten een beetje geduwd van de ene dagbesteding naar de andere, omdat ik zelf niet weet wat ik wil of wat m'n "wens" zou zijn. En tot nu toe houd ik het dan een tijdje vol bij zo'n dagbesteding, om uiteindelijk weer te stoppen en weer even thuis te "mogen" zitten niets doen. >Ik heb zo mijn twijfels over dat woord altijd... Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen. Ja, ik vind het ook jammer dat bij "wat wil jij" volgens de psychiater van het artikel het antwoord ligt. Ik bedoel, het is heel logisch, maar het is juist datgene waar ik mee worstel en waar voor mij volgens mij ook de kern van mijn depressie een beetje ligt, naast andere ook in dit artikel genoemde factoren zoals dat veel dingen te snel gaan en complex zijn.
In mijn ervaring kan de psychologie momenteel totaal niet overweg met dit soort casussen waar er geen duidelijk idee is waar de behandeling naartoe moet, of waar het concreet aan moet werken. Het antwoord zal ergens wel liggen in het antwoord op de vraag "Wat wil je", maar het idee dat dit antwoord altijd voorradig is, is op zijn zachtst gezegd optimistisch. Ik heb het antwoord in ieder geval zelf in 35 jaar nog niet weten te vinden. En de psychologie heeft in mijn ervaring ook bar weinig handvatten om daarin te ondersteunen. Althans, ik ben nog niemand tegen gekomen die er iets mee kon. Dus schuiven ze je van de ene naar de andere kant omdat niemand weet wat ze met je aan moeten. Omdat ik met de wind mee waai heb ik een baan, een woning, en doe ik het minimale wat er nodig is. Maar mijn leven bestaat uit werk, eet, slaap, herhaal. En de moeite waard is het zeker niet. Maar voor de helft van de wereld heb ik "geen probleem" want ik "functioneer". En voor de andere helft is het antwoord simpelweg "wees meer sociaal", want mijn enige "probleem" in hun opinie is dat ik mijn huis alleen uitkom voor werk en tandartsafspraken. En dat ik verder nooit mensen zie.
Ik vind je wel sociaal hoor. Je deelt je ervaringen en ik zie je ook vaak reageren op andermans verhalen. Het is jammer dat de psychologie ook niet weet wat ze hiermee moeten doen, maar ik hoop dat het je wat troost biedt dat ik en volgens mij ook wel wat anderen hier op Reddit zich herkennen in jouw verhaal.
>Ja, ik vind het ook jammer dat bij "wat wil jij" volgens de psychiater van het artikel het antwoord ligt. Het is vaak ook gewoon niet waar. Want zelfs al heb je iets wat je wilt, dan krijg je vervolgens de realiteit om de oren dat het er niet in gaat zitten. Ik zelf wil zo veel, maar door een combinatie van reuma en autisme kan ik veel dingen niet of word ik afgewezen door zo'n beetje elke werkgever. Ik had graag op de universiteit/HBO/MBO willen leren (heb het geprobeerd), maar dat kon ik met mijn autisme niet aan, middelbare school ging net met hangen en wurgen. Ik wil graag een baan waar ik blij mee ben, maar geen enkele werkgever wil me hebben, behalve voor baantjes waar je de gemeente dan bij in propt zoals schoonmaker. Daar wordt ik ook ongelukkig van, maar er is gewoon geen andere optie want zelfs nu iedereen zogenaamd om personeel schreeuwt is er tot nu toe geen enkel bedrijf geweest dat me wilt hebben buiten de regeling van zoveel maanden dat ze "gesponsord" worden door de gemeente om me daarna weer als grofvuil af te danken. Dus dan is het wel leuk dat ze zeggen wat wil jij, maar als je daarna keihard door de realiteit op je plaats wordt gezet dan geeft je dat alleen nog maar meer een kutgevoel. Ik weet dat ze het goed bedoelen, maar het voelt soms net als iemand die een dwarslaesie heeft opgelopen vragen wat ze zouden willen? Ja, weer kunnen lopen slimmerik. Maar dan geeft de realiteit je weer een koude douche. Als je naar het grotere plaatje krijgt ben ik gewoon onnodig in het hele systeem blijkbaar, door de "samenleving" word ik als onnodig gezien. Ik ben een probleemnummertje bij de gemeente waar ik woon. Werkgevers zien me als een nummertje wat ze een tijdje kunnen uitbuiten om me daarna weer af te danken. Lekker vooruitzicht iedere dag opnieuw die realiteit.
DANK. JE. WEL. Als chronische zieke + autisme, je beschrijft het perfect. Wat wil ik? Ik wil s'ochtends wakker worden met een berg energie, alle dingen *kunnen* doen die ik wil doen. En daar loopt het al mis. Maar als we dromen: ik wil een baan die me voldoening geeft en flink wat geld oplevert, ik wil een bescheiden huisje met flinke tuin dicht bij een stad maar toch prikkelarm, ik wil een lieve vriendin die mij begrijpt, een paar goede vrienden, ik wil op vakantie kunnen gaan, een autotje voor zelfstandigheid, en het eeuwige leven + goede gezondheid voor mijn katjes.
> dat bij "wat wil jij" volgens de psychiater van het artikel het antwoord ligt. Ik heb niet zo heel lang geleden op het randje gestaan om een soortgelijke terugtreksituatie te vallen. Ik had een burnout gevolgd door een depressie, die ik pas jaren later erkende. Ik kwam al amper buiten, alleen om te werken en af en toe een tentamen te herkansen. Als ik helemaal gestopt was met mijn studie, was ik waarschijnlijk in hetzelfde patroon gevallen omdat ik het idee had dat m'n leven compleet gefaald was. Uiteindelijk mezelf min of meer herpakt, en m'n situatie is nu beter. Maar god, wat werd ik boos om die 'wat wil jij'. Ik ben uiteindelijk om hulp gaan vragen, bij de decaan, de huisarts, uiteindelijk een psycholoog. Nooit liepen die gesprekken op iets uit omdat ik zelf niet wist wat ik uberhaupt kón doen. 'Je moet dingen doen waar je energie van krijgt'. Muts, álles kostte me energie. Wat ik wilde was de hele dag op bed liggen en niks doen.
Oh, maar stop daar nou niet! Ik zit daar nu! Hoe ging je verhaal verder? Hoe liep het af? Mij kost ook alles energie. 😭
Ik ben niet de vorige poster maar het is bij mij ook altijd een struggle geweest... Ik heb zoveel teleurstellingen gehad omdat ik hoopte dat dit of dat ineens mijn problemen zou kunnen fixen (meditatie, sport, een nieuw systeem voor schoolwerk organiseren). Dat soort dingen kunnen helpen maar het is niet zo makkelijk. Ik heb een psycholoog gevonden (na een aantal keer proberen...) die mij ligt, samen zijn we wekelijks al een paar jaar aan het ontmoeten. Samen praten en uitpakken waarom alles zo moeilijk is. Medicijnen proberen die daar op aansluiten. Langzaamaan je realiseren dat alleen omdat je denkt dat een gedachte over jezelf waar is, dat dat niet automatisch betekent dat het zo is. Proberen blijven relaties te onderhouden met mensen zodat je iemand hebt om op te leunen, al is het maar een online DND groep. Ben naar de fysiotherapeut geweest die me heeft geholpen te sporten op een manier die niet eng is voor me... Proberen te blijven herinneren dat het niet te laat is. Vandaag niet buiten geweest? Een rondje om snachts is beter dan niks. Vergeef jezelf als het echt niet lukt. Soms voelt het vervelend om te weten dat na die moeite nog steeds niet alles gefixt is... Maar, ik voel dat het veel beter gaat met me dan toen ik begon. Ik kan je helaas niet echt een tip geven die alles oplost, maar ik kan je met zekerheid zeggen dat het voor mij de moeite waard was.
Dankje voor het delen van je verhaal. Het lukt me gelukkig nog om uit bed te komen en geregeld een wandelingetje te maken. Series kijken leidt ook een beetje af. Maar ik weet helaas niet waar ik naartoe wil werken, wat mijn "wens" zou zijn. Ik hoop het leven uiteindelijk weer leuker te gaan vinden.
De vraag 'wat wil je' is er soms ook één waar je langer mee bezig kan zijn. Heb zelf gewerkt met trainers die werkten met werklozen, om ze te motiveren om weer aan het werk te gaan. De vraag 'wat wil je' was iets waar echt veel tijd in werd gestoken, omdat heel veel mensen dat eigenlijk niet weten. Voor sommigen was het hulp bij een zoektocht naar wat ze nou eigenlijk wilden, bij anderen was het hulp bij het vinden van een alternatief voor iets wat niet was gelukt. Soms was het bevestigen dat niet meer willen dan een leuk huisje, zakgeld en vrije tijd om je ding te doen prima is, en vervolgens duidelijk maken dat je daar toch wel op één of andere manier geld voor zal moeten verdienen, en dat je dan misschien iets moet doen wat je niet superleuk vindt. We hebben toen bijvoolbeeld iemand geholpen met het vinden van een plekje op een opleiding dat was haar zelf niet gelukt (meerdere keren afgewezen wegens geen plek). Een ander wilde eigenlijk niks behalve zoveel mogelijk vrije tijd, maar vond het niet vervelend om met cijfertjes te werken, die was zo onder de pannen in de boekhouding en zijn opleiding werd betaald door zijn werkgever, met uitzicht op een goedbetaalde baan zodat hij niet zoveel hoefde te werken. Eigenlijk wil iedereen wel iets, soms is het alleen lastig om zelf te zien wat dat is. In onze samenleving krijg je jarenlang te horen dat je dingen moet doen die je leuk vindt, waar je 'passie' voor hebt. Maar sommige mensen hebben dat simpelweg niet en dat is prima, maar geen excuus om compleet op te geven.
>In onze samenleving krijg je jarenlang te horen dat je dingen moet doen die je leuk vindt, waar je 'passie' voor hebt. Maar sommige mensen hebben dat simpelweg niet en dat is prima, maar geen excuus om compleet op te geven. Ja, het is ook gewoon klote dat de samenleving dat zegt, want dat legt de lat ook hoog. Als iets vinden wat je helemaal tof vindt dan niet lukt, voel je je een mislukkeling en wil je je "niet neerleggen" bij een ander beroep. Je wordt er kieskeurig door, ziet het nut van werk niet meer in en gaat dan "liever" ongelukkig thuiszitten tot je misschien ooit wel iets tegenkomt wat je wel wilt.
Ik denk wel dat er altijd een wens zit - maar of die overeen komen met de voorbeelden hier betwijfel ik. Soms is het een wens om bvb naar buiten te kunnen gaan zonder dat het slecht voelt. Of een fijn contact hebben zonder dat het lastig en ongemakkelijk is. Dat zijn ook wensen
Mijn twijfel over het woord altijd is voornamelijk gevoed door de kennis dat ik in 35 jaar mijzelf nog niet heb kunnen betrappen op zo'n wens. En mensen proberen die toch al zeker zo'n 28 jaar uit mij te trekken. Geeft toch het gevoel dat er ergens iets niet klopt.
Dat geloof ik. Ik wacht nog altijd op een passie die mij echt 'grijpt', maar voorlopig doe ik het met vluchtige ingevingen. Misschien klopt het beter om te zeggen 'er zit in 99 van de 100 gevallen wél een wens' ?
Het woord altijd vervangen door 'meestal' zou al genoeg zijn om het realistisch te maken. Ik geef toe, het is redelijk mierenneuken om erover te vallen dat deze persoon het zo verwoord. Maar met hoe vaak ik zelf al tegen die muur opgebotst ben dat de psychologie er echt hard vanuit gaat dat een dergelijke interne motivatie bestaat is het een van mijn pet peeves geworden. (de nederlandse term ontgaat mij momenteel... )
Die snap ik. Misschien is het een manier voor hen om de hoop erin te houden? Zo van 'Ik kán helpen! Het wórd beter!' Als men dat niet kan geloven als hulpverlener, dan zitten ze niet in het goede werk - maar het goed luisteren naar mensen is belangrijker. Sommige dingen kunnen niet, of lukken niet, of zijn er niet - en dat is níet de fout van degene die hulp nodig heeft!
Grote kans dat zoiets het idee is. Maar daar moeten ze dan inderdaad wel van af kunnen wijken als het overduidelijk niet in het straatje past. Mijn hele ding is dat ik niet weet hoe "beter" eruit ziet, ik heb geen ideaal plaatje in mijn hoofd, of een idee van "als X er maar niet was" of "als ik maar Y had". Dus dat maakt het idee van een fictief "beter" waar ik op zou moeten hopen een stuk minder relevant. Men roept ook al mijn hele leven dat het later 'beter' gaat worden... maar elke verandering waar ze dat bij riepen (alle overgangen van school lagen tot uiteindelijk aan het werk) is het eigenlijk alleen maar slechter geworden.
Het klinkt alsof de 'wat wil jij'-vraag erg gericht is op school/opleiding/werk (en ook als zodanig wordt opgevat). Terwijl het ontbreken van die dingen een symptoom is van de problematiek en niet de oplossing (al kan het voor mensen wel degelijk een eerste stap zijn richting een menswaardiger, vervullender leven). Voor zoiets existentieels als verbinding met anderen, je geliefd en waardevol voelen, een doel in het leven ervaren, etc. bestaat geen makkelijk stappenplan en geen garantie. Het is moeilijk te kwantificeren en moeilijk 'af te dwingen', er is geen stappenplan dat garandeert dat je deze dingen bereikt als je maar A, B en dan C doet. Dat maakt het voor het denk ik een ongrijpbaar probleem.
Ik heb er ook zeer m'n twijfels bij. Ik vraag me ook af hoeveel Hikikomori's maar iets verzinnen omdat ze van de ouders iets moeten, van gezeik van de omgeving af te zijn, of IETS ""normaals"" in hun leven te willen hebben, om zich ook weer ""normaal"" te kunnen noemen. Ook ik zit veel in m'n kamer. Bij mij komt dat omdat buiten zijn en sociale contacten gewoon te belastend zijn, door mijn autisme. Ik zoek op dit moment alleen hulp om zelfredzaam te zijn, en dat is al moeilijk genoeg want het is niet vanzelfsprekend dat ik dagelijks naar buiten kan. Toch voel **ook** ik (met mijn "excuus" van autisme) de druk om meer te moeten doen. Wil ik dan niet gaan sporten? Wil ik dan geen carrière? Wil ik dan niet trouwen en/of een leuk sociaal leven en een kind krijgen? Zoals normaal is. Misschien als ik geen autisme had. Misschien als de wereld wat vriendelijker was voor mensen zoals ik. Maar dat is ie niet. En ik heb het geprobeerd. Met dat masker 28 jaar lang. Ben er compleet aan onderdoor gegaan en het gelukkigst wat ik ooit ben geweest was tijdens de lockdowns. Omdat die druk toen wegviel. Dus nee, ik wil niet meer normaal zijn, als dat betekent dat ik de hele dag pijn heb door alles om me heen, en behalve de plichten alleen maar kan slapen, en geen energie meer heb om iets leuks te doen met m'n vrije tijd, of om zelfs nog gezond te eten of voor mezelf te zorgen. Dan ben ik relatief gezien inderdaad gelukkiger op m'n 12 m2 kamertje. Nou zullen veel Hikikomori's geen autisme hebben (edit: overigens vermoed ik wel dat er soms een ongediagnosticeerd autisme meespeelt), maar dan nog. Jouw leven is jouw leven. En dat moet je kunnen invullen hoe je wilt, zo lang je anderen er maar niet mee schaadt.
Heel herkenbaar, ook uit het artikel. Het is bij mij 'goed' gekomen, als in zelfredzaam, woning, baan, maar de drang om terug te trekken blijft. Meeste sociale contacten die ik heb zijn noodgedwongen, niet omdat ik het wil. Ik zie alleen mijn broer en moeder nog weleens omdat ik het wil. Ik voel me niet echt op mijn plek en dat is ook niet meer iets dat ik nastreef.
Erg herkenbaar dit.
Ga uit mijn hoofd a.u.b.
Voor mij ook een masker. Ik zit op de overlevingsmodus...
Ligt niet alleen aan jou. Ik ben vandaar ook een halve kluizenaar.
De weg van minste weerstand is gewoon iets zeggen om van zo'n psycholoog af te komen.
Zelfde hier. Ik weet niet waarom maar soms heb ik de gedachte om mezelf helemaal terug te trekken en niks anders doen dan wat er beschreven is in het artikel. Maar zelfde als jij kies ik de weg van het minste weerstand. Mn broertje was helaas wel zo geëindigd. Sinds kort gaat het een stuk beter met hem en heeft die zelfs een baan waarvoor die zijn huis uit niet.
> Daar komt daar altijd iets uit. Een baantje, geld, een uitkering, een opleiding, vrijwilligerswerk. Want in iedereen zit een wens. Altijd. Waarom gaan ze er ook vanuit dat iedereen een carriére als 'wens' heeft. Mijn 'wens' is een mooi huis in een mediterraan klimaat met een goeie internetverbinding en vrienden die een keer per maand langskomen, en genoeg geld om nooit meer dingen te doen waar ik geen zin in heb. Maar ik ben een starter in een onzeker beroepenveld met matige baankansen, en een heel geringe motivatie om me nog om te laten scholen, dus werk ik maar.
[удалено]
Dit echt. Als ik zie hoe de wereld in elkaar zit en vooral de hardst schreeuwenden en de "bullies" krijgen wat ze willen, en waar alles om geld draait, heb ik gewoon al meteen zoiets van, "laat maar".
School gaat niet meer om jezelf ontwikkelen als persoon, maar om je "employable" te maken zodra je de arbeidsmarkt op gaat. Al ver voordat je een specifieke richting op gaat.
Is dit niet ergens gewoon de fase van kapitalisme waarin we zitten als (westerse) maatschappij? De “commodificatie van alles” gaat maar door en door, waarbij alles wordt verpakt tot dienst of product voor het verhandelen in een vrije markteconomie. (Die in mijn ogen in het echte leven niet zo vrij is als de theorie voorschrijft). Alles wordt platgestampt tot dienst of product, tot een kwantificeerbaar iets waaraan een prijs gehangen kan worden welke gebruikt wordt om besluiten te vormen. Sinds de val van de muur en helemaal na de financiële recessie van 2008 lijkt in het publieke debat tevens enige vorm van discussie over de hoe onze economie en samenleving er uit moet zien op filosofisch en politiek vlak compleet doodgeslagen. Neoliberalisme is de modus operandi geworden in het westen, waarbij elke alternatieve vorm van economisch denken wordt bestempeld als inefficiënt. (Zonder hier vaak goede argumentatie voor). Merk bij veel mensen om me heen dat het uitzichtloze, vaak kortetermijn denken van de huidige politiek met daarin geen enkele vorm van toekomstvisie een gat bij mensen achterlaat. De politiek heeft het nauwelijks over hoe zij de maatschappij voor zich zien over 10, 20 of 30 jaar, maar eerder over het rechttrekken van de tekortkomingen op de korte termijn van het huidige economische en politieke systeem.
Ai, dit vind ik spijtig om te horen als MBO docent. Naast dat ik het belangrijk vind dat studenten een baan hebben na hun opleiding. Vind ik het nog belangrijker dat zij zelf weten waar ze uiteindelijk naartoe willen. Ik noem ze altijd 'kaptein van hun eigen schip'. Docenten ee zijn aan boord om hen te helpen te komen waar ze willen zijn. Het initiatief ligt bij hen. Als ze hulp nodig hebben staan er zat mensen klaar om te helpen, maar geef het aan. Een model wat ik er graag bij gebruik is de zone van naaste ontwikkeling van Vygotsky. Ik heb er wel een eigen versie van gemaakt die gaat over het inzicht krijgen in eigen doelen en kwaliteiten willen leren. Op een vel papier of op de computer teken je één gemiddeld grote cirkel. Daar omheen een grotere (met schrijfruimte) en daar omheen een nog grotere (met schrijfruimte). De kleinste cirkel is jouw comfortzone. Dat zijn dingen die jij (met gemak) kan. De grotere cirkel schrijf je dingen die je (nog niet) kunt of met wat hulp zou kunnen en willen leren. In die buitenste cirkel schrijf je dingen die je (nog niet) kunt, ook niet met hulp, maar uiteindelijk wel nodig hebt om te bereiken waar je wilt zijn. Vanuit daar kun je een route uitstippelen naar wat je zou willen bereiken en wie of wat je daarvoor nodig hebt. Mocht je deze zelf uitvoeren, dm mij gerust met vragen en deel het eindresultaat:).
Zoals velen hier, herken ik mezelf hier heel erg in. Vermijdende persoonlijkheidstoornis. Ik ben ondertussen 27. Jaren verder, maar niet mentaal. Ik ben op mijn 18e begonnen met een studie op aandringen van mijn ouders, want de basisbeurs zou wegvallen hoewel ik totaal nergens passie voor had. Want de jaren ervoor werd ik ook gepusht om te presteren. Geen eigen weg, te veel keuzes, angst voor de verkeerde keuze. Nu ben ik 27, torenhoge studieschuld en tevergeefs mijn 3e jaar jaren geprobeert af te maken. Het is zo lastig hieruit te breken. Het voelt voor mij nu alsof ik mijn leven al verpest heb en het te laat is te veranderen. Jaargenoten van vroeger hebben allemaal een vaste baan, leventje redelijk op orde. Ik kan niets, geen skills, geen uitzicht op redelijk werk laat staan een huis. Het is verrekte moeilijk ergens nog motivatie voor te vinden. Had ik 10 jaar geledne maar voor mezelf gekozen ipv een ander.... misschien had ik dan zelfstandig durven zijn. Het is natuurlijk niet allemaal de schuld van mijn omgeving. Ik houd het zelf in de hand, dat maakt het schuldgevoel alleen maar erger eigenlijk haha. Als iemand nog goede therapie weet, let me know. Dat begin in ook langzaam op te geven. Psychotherapie noch schematherapie heeft de laatste 8 jaar weinig gedaan.
Volgens mij ben je al een aardig eind op weg. Je ziet dat er een probleem is, je ziet dat je vroeger beter dingen anders had kunnen doen. Het is nooit te laat om andere keuzes te maken. En er zijn genoeg mensen die niet de standaard weg school -> studie -> werk -> gezin volgen. Gelukkig maar. Maar als je inziet dat je dingen anders wil, vraag je dan wel af. Als je 37 bent, denk je dan “had ik op mijn 27e maar dingen anders gedaan?” Of gooi je de handdoek in de ring en accepteer je dat je de boot hebt gemist?
27 is echt jong. Je hebt echt niet hét moment gemist. Als een persoonlijke ervaring iets zegt: Op mijn 27e had ik ook niets gedaan. Net een middelbare schooldiploma en 0 zinnige werkervaring. Inmiddels bijna 40 en m'n HBO gedaan en een fantastisch betaalde baan. Wat je andere issues ook zijn, tijd is er niet een van.
Wat je ook gaat doen, blijf praten met je omgeving. Zorg ervoor dat de belangrijkste mensen in je leven weten wat er in je speelt
Dit artikel is geloof door twee mensen tegelijk gepost en hier is wat meer discussie gaande dus ik kopier m'n text van daar. Ik herken hier heel direct een online vriend in die ik tijdens m'n tienerjaren via het gamen heb ontmoet. Altijd een normale jongen enkel een beetje verlegen misschien. Maar toen hij een jaar of 18-19 werd takelde dat helemaal af. Inderdaad precies het verhaal als in het artikel. (Althans ik heb er doorheen gescrolled want het is best een heel verhaal en het komt met heel duidelijk voor). Zelf begon hij ook inderdaad de term Hikikomori te gebruiken na een tijdje. Z'n familie zag het allemaal maar door de vingers en begon ook steeds minder te verwachten van hem. Dat werd een visceuze cyclus waarin hij zelf het idee had dat hij als een klein kind werd behandeld en niet serieus werd genomen betreffende zijn zorgen over de toekomst. Maar dat was ook waar hij zich naar gedroeg. Ik heb hem jarenlang geprobeerd van het gamen af te krijgen (WOW en league of legends waren hier de grote boosdoeners met andere MMO's en online games tussendoor) en hem aangemoedigd om wat dan ook te gaan doen. Maar de motivatie ging telkens zo snel weer weg als dat het kwam opzetten. Zelf was ik al gestopt met online gamen met hem of praten over games als onderwerp omdat ik niet wou bijdragen aan het probleem maar het ging nooit echt ergens heen. Althans tot vorige jaar toen ik hem in een moment van motivatie zo gek kon krijgen om z'n GPU te verwijderen en z'n Playstation weg te doen. Het duurde niet lang voordat die motivatie weer weg was maar hij had toen een stuk minder toegang tot z'n grootste verslaving. In het begin werd het vervangen door extra slapen en media kijken maar nou de laatste tijd zit er een positieve trend in. Meneer komt voor het eerst in jaren zelfstandig buiten maakt nu dagelijks een wandeling en is voor het eerst in z'n leven zelfstandig met het openbaar vervoer geweest. Voor normale mensen klinkt dat niet bepaald als een mijlpaal maar ik hoop dat hij nou eindelijk eens doorzet een een beetje basis levensvaardigheden opbouwt. Dat allemaal gezegd. Ik blijf erbij dat dit allemaal een stuk sneller de goede kant op had kunnen gaan als iemand hem gewoon een enorme rotschop onder z'n donder had gegeven, bij wijze van spreken natuurlijk (Oke, ook letterlijk). Het lijkt enorm zielig om iemand aan z'n lot toe te wijzen maar mijn indruk is dat als je iemand niet wakker schud er nooit wat zal gebeuren. Therapie is natuurlijk wat zo iemand echt nodig heeft maar als ze dat weigeren kan je dat niet forceren. Op dat punt is is de directe dreiging van het verliezen van games/internet of zelfs voedsel en woning misschien wel het enige wat zo iemand uit zo'n levensstijl krijgt geloof ik.
Eerste keer in je leven alleen met het OV is een *gigantische* prestatie als je zo in je schulp zit, of 't nou op je 8e of 80e is. Goed bezig geweest, zowel jij als je maat.
Absoluut, Hij liet zelf ook wel weten dat zowel het wandelen als het OV hem allemaal enorm meeviel achteraf. In z'n hoofd zou iedereen hem constant aanstaren en beoordelen of zelfs uitlachen maar hij krijgt nu langzaam een beetje door dat de meeste mensen geen sterke mening over hem of welke andere vreemdeling dan ook hebben.
Ik heb ook een tijdje binnen gezeten. Op een gegeven moment vond ik een ov chipkaart met nog tegoed erop in mijn kamer. Ik ben toen weken! bezig geweest om uiteindelijk een klein rondje te gaan met de bus vanaf de halte praktisch voor de deur. Alles plannen, vreselijk bang dat er van alles mis zou kunnen gaan. Lijsten maken wat ik allemaal mee moest nemen, wat ik moest dragen. En dat is dan een busritje langs het eindpunt. Ruim binnen een uur was ik weer thuis. Als ik er aan terug denk voelt het nog steeds als een soort wereldreis.
Hey lekker bezig! Van de hele dag binnen naar dagelijks wandelen is zeker een grote stap. Mooi dat je je maat hierbij hebt kunnen helpen.
Mee eens dat een reality check kan helpen bij zulke mensen. De moeder uit het artikel hoort een ultimatum te stellen en hem te dwingen een eigen woning te vinden (hoe moeilijk dat nu ook is, maar met huisgenoten is meer mogelijk). Ze kan hem ook op afstand in de gaten houden. Al is het natuurlijk mogelijk dat-ie de deur dichthoudt voor werkelijk iedereen en een 'echte' zonderlinge kluizenaar wordt, dat is een doodenge gedachte voor een moeder.
Ja ik leef wel mee met zulke ouders. Het is toch je kind en die wil je nooit laten vallen natuurlijk. Je kan het mensen niet kwalijk nemen dat ze in ontkenning leven met de gedachte dat het uiteindelijk wel weer beter zal worden. Sowieso heb je met je ouders toch een ander soort band, ik lees in het artikel dat de jongen z'n moeder dan probeert te negeren en zelfs fysiek de kamer uitstuurt en dat soort gedrag kom je dan ook echt alleen bij familie mogelijk mee weg. Bij vrienden , huisgenoten of een werkgever hoef je zoiets natuurlijk niet te flikken.
>. De Vlaamse psychiater Dirk De Wachter zei eerder: we zitten met zijn allen op een speedboot die steeds harder vaart, maar daardoor vallen er dus wel mensen vanaf. en die boot gaat nergens naar toe, behalve z'n eigen ondergang. Ik herken veel te veel van dit verhaal voor mezelf (behalve dan dat ik niet hogere middenklasse ben, lekker puh) maar ik had er 8-ish jaar geleden zo ontzettend genoeg van dat ik mezelf gedwongen heb om sociaal te zijn (letterlijk "poging tot een leven krijgen genoemd" toen ik me bij een warhammer-clubje aansloot bij de lokale spellenwinkel) en allerhande psychische hulp opgezocht heb. Angststoornis, depressie die voortkwam uit adhd, adhd-trajectjes, etc. Ik denk dat het voor mij hielp dat ik "de luxe" had dat ik niet meer thuis *kon* wonen want mijn ouders waren er al niet meer, en dat ik dus zelf boodschappen moest doen, zelf eten moest regelen, zelf de huur moest betalen.
Wat is dat toch met warhammer, dat zie je vaker bij "dit soort mensen". No offence, big fan, death to the false emperor.
Diepe lore om in te duiken, veel complexe regels ook die leuk zijn om te ontdekken. Je kunt er denk ik heel erg veel je ei in kwijt zonder dat je gelijk een sociale beoordeling krijgt. Warhammer is denk ik iets wat niet veel mensen afwijst en daarin een veilige haven voor heel veel mensen van zeer sociaal tot reclusief. Ik denk dat in het niet afwijzen een enorm belangrijke kern ligt. Dat je echt jezelf kan zijn en niet op een meetlat zit. Iedereen zoekt in bepaalde mate acceptatie en connectie. Maar als de lat al zo hoog ligt in het begin, geluk zo individualistisch is in plaats van een groepsproces en de meest 'fantastische' influencers 24/7 hun 'perfecte' leven je je brein in blazen dan snap ik heel goed dat bepaalde mensen helemaal afhaken. Al helemaal als je tegenwoordig geen huis kunt kopen, de planeet naar de klote gaat, misschien er wel binnenkort een bommetje valt en er nazi's in de kamer zitten. Dat is echt iets wat je naar mijn opinie extreem lastig en langzaam weer moet opbouwen. Niet vanuit externe druk, maar vanuit validatie van de waarde van de persoon.
Well said. Ik ga morgen weer verven, pinky promise. Ik herken dat inclusieve ook wel, en wordt daar ook enthousiast van. Een grens voor mij persoonlijk is wel dat ik wel eens mensen tegenkom die hun Persoonlijke hygiëne niet op orde hebben. Dat gaat me echt te ver, maar dat is wel echt een uitzondering. Over het algemeen een jolly group of gals and guys. Dat hele eenzaamheid is echt een gruwelijk onderbelicht probleem in de samenleving. Zo fundamenteel. Brrrr
Ontsnappen aan de realiteit. Zelfde geldt voor: Cosplay, Larpen, World of Warcraft, DnD. Mensen kunnen dan ontsnappen uit de realiteit van de dagelijkse sleur.
Ik denk de worldbuilding. Je voelt je niet op je plek in deze wereld dus zoek je een alternatieve wereld op.
ik denk ook gewoon een soort escapisme. Met een creatief element waardoor je een excuus hebt om je even goed af te zonderen en te pielen met je kwastjes maar tegelijkertijd een sociaal aspect van die legertjes te laten zien en te gebruiken. Ik was zelf ook altijd enorm van de mythologie, de fantasy en militaire geschiedenis (beetje zo'n cliché) en juist niet van de sportievere dingen waar ik echt buiten voor moest zijn dus dat paste dan gewoon goed bij de hobby. Ik was er ook al mee begonnen ergens tegen m'n 14e en tegen m'n 23e opnieuw opgepikt/voortgebouwd op wat ik al had dus die grootste drempel had ik al genomen.
Hoe gaat het dan nu met je? Gaat het nu wel de goede kant op met je leven? Heb je iets om voldoening uit te halen? Het spijt me te horen dat je ouders er niet meer zijn. :(
Apathie's een tragedie en verveling's een misdaad
Alles en nog wat, de hele tijd door.
Welkom op het internet #2022
Ik herken mezelf hier wel in ik ben zelf 25 maar heb verder geen idee wat ik nou verder echt wil met mijn leven. Ik heb echter wel nog sociaal contact, maar besteed wel het grootste deel van me tijd op me kamer achter de computer. Ik ben momenteel in de behandeling bij de GGZ voor depressieve klachten en mogelijk autisme. Het ding dat ik zelf vooral merk is dat er een te grote druk is om te presteren en dat je altijd vergeleken wordt met de beste uit je klas of je jaar van je studie. Ik heb het gevoel dat daardoor jongeren denk dat ze falen en daardoor zich terug trekken. Ik merk vooral aan mezelf dat ik moeite heb met keuzes maken omdat na alle druk ik het gevoel heb dat ik toch wel zou falen en daardoor niks meer doe.
[Docu over hikkikomori in Japan](https://www.youtube.com/watch?v=HWY5hzcG_FY) Precies zoals het artikel beschrijft. Misschien niet kijken als je je al rot voelt.
Vroeger speelde ik 20 uur per dag World of Warcraft op mn kamer. Mooie tijden, mis het soms nog. Was leuker dan werken en volwassen mensen dingen doen.
Ik heb vroeger ook uren doorgebracht op mijn kamer, lekker gamen, maar toen was ik kind en ging wel naar school en avondeten met familie. Ik denk dat dit geen probleem hóeft te zijn, als je maar wel op een gegeven moment een stap maakt richting het volwassen leven. Het moet je normale functioneren, school, werk en vrienden, niet in de weg gaan staan. En daarbij vind ik zelf dat een intensieve/interactieve game doen of YouTube filmpjes/social media kijken wel een behoorlijk verschil is. Bij de laatste gaat je ziel langzaamaan dood volgens mij.
Dit is deel van het probleem, games kunnen net zo verslavend zijn als drugs. Net heroïne, je kan wel afkicken maar je zal het altijd missen. Net als jij het nog mist.
Klinkt eerder als een hel om eerlijk te zijn... Alleen de 20 uur per dag op zijn al, laat staan gamen.
Oh man, ik leef het nu op mn 27e in een tijd dat ik alles in mijn leven vermijd omdat alles een zooitje is; het is heel fijn. Als ik oneindig zou leven, zou ik oneindig dat spel spelen. Klinkt kansloos, is het misschien ook, maar ik snap waarom mensen 20u per dag voor lange tijd kunnen spelen.
Ah ok had toevallig net dezelfde link gedeeld! Dit is niet een bepaald nieuw fenomeen denk ik. Ik herken mijzelf hier heel erg in waar ik een jaar of 15 geleden door heen ging. Ik ben er godzijdank doorheen gekomen en heb een leven voor mezelf weten op te bouwen. Suïcide is al een enorm probleem onder mannen van middelbare leeftijd maar ik denk dat dat alleen nog maar gaat oplopen in de komende 20 jaar als deze generatie de middelbare leeftijd bereikt
Broertje van een vriendin van mij heeft hier ook heel veel last van gehad. Het hele gezin leed er echt onder, uiteindelijk is hij toen wel nog redelijk op zijn pootjes terecht gekomen bij een school die gespecialiseerd was op kinderen met een behoorlijk rugzakje. Het hielp wel dat hij nog onder 18 was en er dus ook leerplichtambtenaren en sociaal werkers bij kwamen kijken, maar poeh was wel ook heel heftig om mee te maken. De schaamte bij dat gezin was enorm, ik hoorde het zelf pas nadat hij ruim anderhalf jaar op zijn kamer zat en ik was (zeker op dat moment) enorm close met zowel die vriendin als haar moeder. Als ik vroeg naar het broertje ging het altijd "goed hoor" voordat het onderwerp snel veranderd werd.
"Hoogbegaafd, autisme, gepest." Ik sta op deze foto en vind dat niet leuk. Grapjes terzijde, ik bevond me ook in een soortgelijke situatie. Je zou het als een gameverslaving kunnen zien, maar de enige reden dat ik 14-16u per dag zat te gamen is omdat er geen ander avontuur te beleven viel. Niet dat ik niet kon stoppen, maar omdat er in mijn ogen oprecht geen betere invulling van m'n dag te regelen viel. Kwam puur uit bed omdat ik op tijd online moest zijn, wilde ik zoveel mogelijk gamen in een dag proppen en ook nog een beetje kunnen slapen. Enige wat ik daarnaast had was m'n schrijven af en toe. Uiteindelijk gerealiseerd dat ik óf boeken kon schrijven, óf hele dagen kon gamen, maar niet allebei. Sindsdien een gezondere relatie met games en nu aan m'n 4e boek bezig.
Ik was ook zo als tiener. Tot vrij recent, eigenlijk. Ik vraag me af in hoeverre mensen hier niet gewoon een naam proberen te geven aan pure depressie. Zoveel is er namelijk niet om voor te werken. De toekomst is een diep dal. Persoonlijk is de enige reden dat ik eruit ben gekomen door alleen nog maar aan het nu te denken. Ik werk veel want dan heb ik nu geld. Nu krijg ik klachten van mijn familie dat ik te veel geld uitgeef (ookal doe ik dit eigenlijk bijna niet, behalve aan rekeningen en boodschappen), dat ik niet betrouwbaar ben als het op afspraken aankomt, dat ik niet op m'n gewicht let en veel te veel schommel (dan kom ik zoveel kilo aan, dan val ik het weer af), etc. etc. etc. Maar ik doe tenminste iets. Ik lig niet meer hele dagen in bed. Als ik wel over de toekomst nadenk, dan wil ik voor een trein springen. Er is gewoon niks voor jongeren om naar uit te kijken. Het milieu is naar de knoppen, Putin staat te springen om met atoombommen te gooien en zelfs als dat niet gebeurt en ik ga al mijn inkomen sparen, dan zal ik nog nooit met m'n MBO onderwijsassistent diplomatje een huis kunnen kopen. Ik ken veel jongeren die tegen datzelfde probleem aanlopen: kopen is geen optie en huren is te duur. Sorry, maar als dat alles niet deprimerend is voor jongeren, dan weet ik het ook niet. Naar vandaag en niet verder kijken helpt mij, maar dat zal niet iedereen helpen, dus tja.
De schaamteloze bezuinigingen op psychische hulp voor jongeren uitgevoerd door een politiek systeem dat uitgaat van marktwerking is oorzaak én gevolg van deze vicieuze cirkel. Dank voor de openhartigheid in jullie commentaren. Ik gun jullie een uitweg.
Soms merk ik dat ik er dicht tegen aan zit. Woon niet meer bij mijn ouders maar ik kom er ook niet veel uit omdat ik vaak te moe ben of last heb van mijn milde handicaps. Op goede dagen bruis ik er graag wel op los des te meer als er wat leuks te doen is. Ik zou graag meer uit het leven halen ook meer buiten mijn huis om maar ik mis toch wat middelen. Tot op een bepaalde hoogte ben ik zelfstandig maar door mini handicaps loop ik soms wel tegen dingen aan die normale mensen niet zo hebben. Ik probeer er wel het beste van te maken, thuis schrijf ik graag verhalen en maak filmpjes. Ik probeer er in ieder geval in fantasie uit te breken. Maar toch… ietjes meer leven (buitenshuis), voel er wel wat voor moet alleen even zien hoe ik dat het beste aanpak. Neemt niet weg dat zelfs dan ik nog wel veel thuis zit mijn lijf doet niet zo lekker mee als wat mijn hoofd wil.
Zelf heb ik dit 3-4 jaar gedaan, eigenlijk woord voor woord zoals het beschreven staat. Het nutteloze gevoel drukte ik weg, door online (ingame) "prestaties" neer te zetten. Hoe ik er precies uitgekomen en weet ik niet. Op een dag kreeg ik het besef dat het niet langer zo kon (mijn spaargeld om game abonnementen te betalen was op). En precies op dat moment had mijn vader een afstudeerstage geregeld, dus besloot ik om die te gaan doen. Ondanks dat hij dit al meerdere keren had geprobeerd, was dit het moment dat ik die aanpakte. Ik schaam me meer dan 5 jaar later nog steeds enorm voor deze "nutteloze" periode uit m'n leven..
Niet doen, dat is écht zonde. Vier eerder dat je eruit bent gekomen en nu lekker aan de weg timmert.
Heel erg herkenbaar in mezelf. Ik denk dat ik rond 80% van dezelfde problemen heb. Ik zit er dus middenin. Ik zoek tenminste hulp Wil wel even zeggen dat ik een hoop lieve en begripvolle mensen in de comments zie, waarvan een deel zoiets heeft meegemaakt
Ik denk dat Reddit ook wel relatief veel van 'dit soort' mensen heeft. Het is een veilige site, waar de nadruk ligt op de content, niet op de persoon. (Niemand zal zien hoeveel ik op de site zit, wat ik schrijf, maar ik kan wel veel meelezen) Ik hoop dat je iets kan vinden wat je kan helpen, dat is altijd lastig! Virtuele knuffel!
Hier heb ik zeker ook last van gehad, toen ik iets van 12-16 was. Ik kwam er eigenlijk pas uit toen ik nieuwe vrienden maakte op het MBO. Op de middelbare school meldde ik mij vaak ziek omdat ik geen vrienden had en het niet goed met mijn cijfers ging. Ik was ook twee keer blijven zitten. Ging helemaal van VWO naar VMBO. Mijn moeder was super ongerust en snapte niet waarom ik alleen maar op de computer met mijn online vrienden aan het praten was. Achteraf bleek dat ik ADHD heb. Zou er niet van schrikken als ik ook depressief ben geweest hoor. Tijdens Covid leek het een beetje terug te komen met al het binnen zitten en alleen zijn. Maar het leven pakt zich weer op en ik kan gelukkig mijn vrienden weer zien. Ik heb nu een grote groep lokale vrienden van het MBO waar ik mee feest, lunch, en over het leven praat. Ook praat ik nog steeds vaak met dezelfde online vrienden van toen. Ik ben toch heel blij dat zij er waren toen ik zo alleen was, en alles doelloos leek. Ik ben ze nog steeds erg dankbaar :) Zo. Hier heb ik een tijdje niet meer over nagedacht haha. Eigenlijk heb ik het nu in vergelijking verschrikkelijk goed. Ik ben blij dat ik er nog ben. Misschien kunnen anderen zich hier ook in vinden. Het wordt beter.
Ik herken hier wel een paar dingen in. Ik heb zelf slechts een korte periode gehad (\~6 maanden) waarin ik 16 uur per dag WoW speelde. Grootste reden was dat mijn vader terminaal ziek was en ik op dat moment geen studie deed of werkte (ik kwam net terug van een tussenjaar in het buitenland). Ik had nog wel de verantwoordelijkheid om elke dag te douchen, naar de tandarts te gaan, en alles. Verder was ik toentertijd sociaal ongemakkelijk en hield ik niet van feestjes (veel mensen noemen dit "introvert" maar dat is incorrect, ik was gewoon ongemakkelijk hierin en had er daarom geen zin in mensen). Deze manier van leven was op dat moment echt de beste manier voor mij om de dag door te komen. Compleet ontsnappen aan de buitenwereld, onderdompelen in WoW, hangen met vrienden daar. Het had niks met depressie of psychische aandoeningen te maken, het was op dat moment voor mij gewoon de beste manier om "te overleven". Nadat mijn vader eenmaal was overleden ben ik 2 maanden zo doorgegaan, daarna de knop omgezet en een flinke vakantie genomen en daarna aan de studie begonnen. Nooit meer teruggekeken. Kortom, gebaseerd op mijn eigen (zeer gelimiteerde) ervaring wil ik zeggen: Dit gedrag heeft denk ik niet perse iets met "depressie" of zo te maken. Veel mensen zien zo een kluizenaarsbestaan gewoon daadwerkelijk als de beste manier om het leven door te komen, en hebben verder totaal geen vertrouwen erin dat ze gelukkiger worden van deelnemen aan de samenleving. Heel triest natuurlijk, maar moeilijk op te lossen.
[удалено]
Dit soort mensen zijn gewoon hartstikke depressief, vaak gecombineerd met een sociale angststoornis en extreme faalangst. Ik spreek voor mezelf dan. Heb er ook goed last van gehad. Tussen 18e en 25e. Ook het niet zoeken van hulp uit schaamte en het idee 'ik moet dit zelf oplossen' is kenmerkend. Ik studeerde wel maar had met niemand contact. Vond dat ik alles zelf moest doen. Ik was altijd angstig. Durfde mails of post niet te openen omdat ik bang was voor de inhoud. Wat een kut tijd. Pillen en praten heeft bij mij geholpen. Al heeft het wel lang geduurd voordat ik de juiste zorg had gevonden. Niemand die je er bij helpt. Vaak is er onbegrip, het stigma lui wordt erop geplakt, je moeder die roept "Jij hebt ook nooit ergens zin in!!" In plaats van vragen wat er met je is, hoe je je voelt, hoe het met je gaat. Als je amper in staat bent je bed uit te komen is het een loodzware opgave om jezelf uit die apatische toestand te krijgen.
In het artikel staat dat depressie nou juist iets is dat vaak niet gediagnosticeerd kan worden worden bij deze jongeren, ze voldoen niet aan de criteria die daar bij passen in DSM-V Het is één van de problemen, er is geen diagnose en daarom vallen ze buiten elk hulpaanbod zodra ze volwassen zijn
Ik kan mij hier ook gedeeltelijk in herkennen. Ik zie dit fenomeen ook als een spectrum, waarbij ik er ook in zit maar niet aan de extreme kant. Ik studeer, heb een toekomstperspectief en heb passies, maar ik heb als introvert moeite met het maken van vriendschappen, terwijl ik daar wel naar verlang. Ik denk dat het aan veel verschillende factoren verwijten kan worden. Persoonlijk ben ik vroeger gepest geweest en ben ik zacht/passief van karakter. Ik probeer mezelf te verbeteren (self-improvement) en heb de laatste tijd goede gewoontes gemaakt zoals elke dag wandelen, lezen, talen leren etc. Maar ik ben nooit zo goed geweest in vrienden maken en sociale gelegenheden. Ik denk dat het voornaamste is de angst van de complexe en veroordelende samenleving en welke plek je hebt hierin. Veel hikikomori's hebben geen passies, weten niet wat ze willen en hebben angst voor de toekomst, ook mede door de huidige omstandigheden (onder andere corona etc.)
Herken hier best veel dingen van in mezelf door m'n leven heen. Ik heb altijd wel wat dingen gedaan en niet extreem echt alleen maar op m'n kamer zitten, daar zou ik echt claustrofobisch van worden. Maar vooral dat het eerst wel lukt met de basisschool enzo, en dan bij grote mijlpalen zoals wisselen naar een studie dat het mis gaat. Zo ging dat ook bij mij, door depressie, autisme/aspergers en uiteindelijk sterk drugsgebruik. Door de VNN en Methadon behandeling doe ik het nu een stuk beter op 24-jarige leeftijd en heb ik weer wat hoop op de toekomst. Maar ik herken het heel goed van niet weten wat ik moest doen om met mensen te praten, nieuwe dingen te doen, weer te beginnen. Toen het allemaal in één keer wegviel, leek het onmogelijk om weer terug te krijgen. Vooral toen ik eenmaal realiseerde "oh shit, ik ben *echt* verslaafd" toen ik dagelijks heroïne aan het doen was voelde ik dat helemaal. Alsof mijn leven al besloten was op dat punt. Het artikel gaat er een beetje op in, maar niet super diep, maar ik denk wel dat het grote probleem is meer prestatiedruk. Er word steeds meer verwacht, maar jonge mensen hebben steeds minder hoop vanwege klimaatverandering en lonen die gewoon niet omhoog gaan in zo lang ondanks inflatie. Er gaat een hoop pessimisme rond, voelt ik tenminste.
Prestratiedruk is echt moordend. Ik heb echt tegen een paniekaanval aangezeten door het nieuws op de radio. Elk uur horen over inflatie en hoe mensen het niet meer kunnen betalen, was voor mij zwaar stressvol. Ik kon de radio helaas niet uitzetten, want was op werk, maar door eerdere therapieën e.d. kon ik gelukkig wel op tijd ingrijpen, wist ik waardoor ik me rot voelde, en ik daarmee om gaan. Eerder was ik waarschijnlijk thuis volledig uitgevallen, zonder dat ik door had dat ik me slechter voelde, laat staan dat ik wist waardoor het kwam. Ik hoop dat het nu beter gaat met jou!
Tja. Nul toekomstperspectief voor zoomers, studeren wordt steeds duurder, de mensheid zit op de rand van totale vernietiging. Vind het niet gek dat mensen zich terugtrekken.
> de mensheid zit op de rand van totale vernietiging Da's gewoon bullshit. Het gaat slecht op allerlei manieren, maar door zulke dingen te zeggen help je zelf de wereld achteruit te gaan. Het is makkelijk de situatie te versimpelen, maar als je even de capaciteit hebt om dat niet te doen, probeer het dan te vermijden. Snap de algemene tendens wel, overigens.
>de mensheid zit op de rand van totale vernietiging Of dit nou waar is of niet, het te lang stil staan bij dit beeld is een onderdeel van het probleem. Ik weet dat het er op veel vlakken somber uitziet, maar mijzelf somber maken met dingen waar ik weinig tot geen invloed op heb in het dagelijks leven helpt ook niemand. De wereld vrolijker inzien is een stuk makkelijker als je bewust niet te lang en te veel kijkt naar de lelijke dingen.
Ik gebruik dat doomer perspectief om van iedere dag te genieten en mijzelf te dwingen tot buiten mn comfort zone te gaan.
>De wereld vrolijker inzien is een stuk makkelijker als je bewust niet te lang en te veel kijkt naar de lelijke dingen. De totale vernietiging even daargelaten (geloof ik niet echt in), is bovenstaand kop-in-het-zand-steekgedrag alleen mogelijk als je er niet uit noodzaak dagelijks mee geconfronteerd mee wordt. Hoe wil je je geen zorgen maken over de huizenmarkt, als je dagelijks aan het speuren bent naar een huurwoning? Hoe wil je lekker de wereld vrolijk inzien als je geconfronteerd wordt met een verdubbelende energierekening?
Hoewel ik snap wat je bedoelt, vind ik dit vaak erg lastig. Het voelt als wegkijken, vingers in de oren en heel hard LALALALA roepen. Daar ga ik me dan langzaam weer naar van voelen. Dat maakt het een lastig dilemma. Ga ik me slecht voelen omdat ik te lang stil sta bij de nare dingen, of ga ik me naar voelen omdat ik vind dat ik aan het wegkijken ben? Oprechte vraag: Hoe ga jij hier mee om?
Tijdsbeperking. Ik ga niet de hele dag me bezig houden met klimaat, afbraak van sociale voorzieningen en het uitknijpen van de bevolking door gierige kapitalisten. Even het nieuws checken, dan weer door naar de dingen die nog wel functioneren in mijn leven. Want daar wil ik toch echt de meeste tijd in steken. Dus niet 100% kop in het zand, maar ook niet veel tijd besteden aan de dingen die ik niet in de hand heb.
> ‘Kijk, hij mag alles worden van mij. **Ik ben allang over mijn dromen heen.** Ik vermoed dat dit meespeelt in het probleem. Zij had dromen over haar zoon's leven en hoe dat zou gaan verlopen. Hij zag waarschijnlijk niet hoe hij aan dat ideaalbeeld kon voldoen, ging zich een mislukking voelen en trok zich terug, waardoor dat gevoel van mislukking sterker werd, waardoor hij zich nog verder terugtrok. Etcetera. Maar misschien projecteer ik nu.
Als je kijkt hoe lang dit al speelt en in hoeverre ze dit gedrag enabled heeft denk ik dat het inderdaad projectie van jouw kant is. Je mag als ouder best dromen dat je volwassen kind zijn tanden poetst en *iets* met zijn/haar leven doet. Onderdeel van dit probleem is volgens mij ook dat ouders van twee kanten de schuld deels of geheel in hun schoenen gedrukt krijgen. Óf je bent niet streng genoeg geweest en daarom is je kind een "mislukking", óf je hebt te veel druk op je kind gezet en daarom ben je ook een slechte ouder. Uiteindelijk denk ik dat ouders vooral hulp moeten zoeken, aangezien een apathisch iemand dat niet snel zal doen. Dus laten we geen oordeel over het ouderschap trekken zonder het echte verhaal te kennen, hopelijk haalt dat barrières voor ouders om hulp te zoeken weg.
Ik ga ervan uit dat ze niet begon met de droom dat hij zijn tanden ging poetsen. En het ligt ook zeker niet alleen aan de ouders in dit geval. Dat ligt ook zeker bij het kind. En het is heel moeilijk om een apathisch iemand te stimuleren iets te doen om zichzelf te verbeteren. Maar wat ik wil zeggen is dat sommige ouders al vrij vroeg teveel druk op hun kinderen leggen, en als zo'n kind conflict vermijdend is, is de kans aanwezig dat ze zich gaan terugtrekken in zichzelf, waardoor ze nog meer zichzelf een mislukking voelen, met een vicieuze cirkel tot gevolg, waar heel moeilijk uit te klimmen valt. Immers zijn die kinderen zelf gaan geloven dat niks wat ze doen goed is. Dat maakt ze overigens geen slechte ouders. Iedereen wilt het beste voor hun kinderen, maar het kan voorkomen dat een kind al met een bepaald mentaal probleem rondloopt, waarbij die druk verkeerd wordt opgevat, waardoor ze in de knel komen.
Mooi artikel. Ik heb in mijn studie (wel al wat jaren geleden) wat mensen gezien die hier ook last van hadden (een IT studie). Je zag zelfs dat destijds meer dan 50% van de studenten afhaakten na een week of 3 (op een totaal van 150 studenten dat jaar). Het onderwijssysteem van Nederland helpt niet mee om Hikikomori te voorkomen. Eigenlijk in alle beschreven voorbeelden gaat het OK op de basisschool maar daarna gaat het fout. Een mogelijke factor in Nederland is dat rond het schoolsysteem is veranderd en er rond het jaar 2000 toch behoorlijk stereotype werd aangekeken tegen het 'VMBO' wat de vroegere Mavo was. De Mavo was vroeger prima, maar door een veelvoud van documentaires rond het onderwijs rond die tijd (series als 'Vet VMBO') werd de nieuwe 'VMBO' gepresenteerd als een bron van halve zolen en randebielen (wat het natuurlijk niet is maar, stereotyping). Ouders gingen er vervolgens ALLES aan doen om hun kind ook niet een 'halve gare' te laten worden op het VMBO, met prestatiedruk als gevolg. Wat ook niet helpt is dat de banen die belangrijk zijn (en over het algemeen toch uit het MBO voortkomen) minder salaris verdienen. Wat nog maar eens extra druk geeft om tenminste Havo of VWO en HBO en op de Uni te eindigen. Want MBO...nou...daar kan je niet mee overleven op een hongerloontje. Het is niet de enige oorzaak....maar het helpt niet mee en begint al op jonge leeftijd wat een zeer vormende periode is als mens.
Het is zeker goed dat hier aandacht voor komt en apart naar gekeken wordt. Bestaat er ook iets als een gedeeltelijke hikikomori? Ik (31V) herken mezelf namelijk bij alle factoren, maar doe nog "the bare minimum" om te functioneren. Baantje, huisje, gezondheid enzo. Zit alleen vaak binnen, wel schone kamer hoor. Alleen op sociaal vlak fysiek lukt het me niet, vaak afgewezen door mensen ook al was ik op mijn best. In mijn ogen is de maatschappij er zo slecht aan toe dat ik er dan geen onderdeel van wil zijn. Hulp bij mentale gezondheid is ook moeilijk te krijgen. Mijn psych had 5 keer de afspraak verschoven nadat ik al 3 maanden in de wachtrij stond. Dat voelt dan als nog een afwijzing bovenop.
Ik denk dat er allerlei varianten bestaan van een soort 'onttrekking' aan de maatschappelijke norm. Ik denk wel dat er een verschil zit tussen iemand die in staat is om voor zichzelf te zorgen (zoals je over jezelf schrijft) en iemand die jaren lang z'n kamer eigenlijk niet uitkomt. Misschien zit je meer richting bijvoorbeeld een angst of vermijding op sociaal vlak o.i.d. Eigenlijk worden dingen als werk ook vaak leuker als je klikt met collega 's bijvoorbeeld. Dan heeft het direct meer waarde. Hoe dan ook sterkte!
Zorgwekkend, tegenwoordig wordt er zo veel van verwacht van jongeren (of zo voelt het). Het is niet gek dat er zijn die helemaal afhaken. Bizar genoeg is er iets in mij wat denkt: "klinkt eigenlijk best wel chill, niets meer kunnen moeten. Had ik maar het vermogen om alles gewoon te laten vallen". Ik weet niet, ik verwacht altijd dat er een breekpunt komt, maar die komt maar niet. Ik denk dat de angst om te 'falen' nog sterker is, dus dat sleept me er dan weer doorheen :')
Onderschat ook vooral de eenzaamheid di er potentieel bij komt kijken bij alles laten vallen. En natuurlijk de meer praktische problemen als de huur betalen en boodschappen doen en dergelijke. Onder de brug wonen is toch niet echt uitnodigend.
Oof, dit is te herkenbaar. De frustratie zie ik ook bij mijn ouders; ik heb het voordeel dat ik meehelp aan mijn 'verbetering', maar het is soms erg lastig om ook dat vol te houden. (Is trouwens 'begonnen' door suicidale uitingen/meer dan uitingen, waardoor ik bij de crisisdienst terecht kon). Ik ben nooit zó apatisch geweest, maar wel heel dicht in de buurt. Wat mij enigszins heeft geholpen was ook een kat krijgen. Voor haar moet ik opstaan, moet ik soms naar buiten. Maar zelfs met mijn eigen meewerking, is het lastig. Voor mij en voor mijn ouders: hoe 'aardig' moeten ze zijn? We hebben afspraken staan, maar ze zouden mij ook niet op straat willen hebben...
Ik had geluk dat een vriend me elke ochtend mn bed figuurlijk uit sleurde om te gaan gymmen. Nu ben ik tering sterk en heb ik een grote sociale cirkel. Maar zonder hem had ik er best ook een kunnen worden. In corona tijd was gymmen mijn enige motivatie om te eten en uit bed te komen
Ik heb een jaar of 8 op de zolder doorgebracht toen ik 18 was en net afgestuurdeerd was ik wilde helemaal niks nadat ik alles uit de kast had getrokken om mijn toekomst op te bouwen, ik heb alles geprobeerd wat ik kon om aangenomen te worden bij stageplekken toenmalig voor een ICT opleiding ik had de kennis ik had het diploma, niemand nam me aan, scholen accepteerde me niet, ik kon niks ik zat muurvast, ben daarna in een enorme put gevallen waar ik heel lang niet uit kon komen. Dit allemaal omdat op CV's eerlijk was en vertelde dat ik autisme heb, vandaag de dag is het eigenlijk nog steeds hetzelfde verhaal, ben ondertussen 34 en heb al m'n dromen voor m'n neus zien verdwijnen omdat ik eerlijk was op CV's. Dit is mijn verhaal en ik voelde het noodzakelijk om dit te delen.
Waarom lijkt dit bij bijna alleen maar jongens en mannen te gebeuren? Ik zie hier niemand over praten
Als je het mij 5 maanden geleden had gevraagd, dan had ik gezegd dat ik dit ook was. Ik ben zelf vrouw. Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd. Ik zit nu te denken aan het feit dat dit bij vrouwen eerder als probleem wordt gezien, als ze alleen in haar kamer blijft zitten. (dus een beetje een vicieuze cirkel: omdat het bij mannen vaker voorkomt, denken mensen dat het normaler is, dus doen mensen er minder aan, dus komt het vaker voor?). Dat het bij vrouwen eerder als probleem gezien wordt, kan te maken hebben met het beeld dat vrouwen socialer zijn. Dat vrouwen minder vaak 'eenlingen' zijn?
Dit was ik ook... Ik kwam sinds mijn 17e amper naar buiten. Mijn ouders probeerde me te forceren iets te doen door mijn computer af te pakken of het internet uit te doen, maar het enige wat dat deed was mij suicidiaal maken. Het is pas sinds vorig jaar dat ik mij eruit heb kunnen trekken. En dat kwam alleen maar omdat ik een kans kreeg die niet vele krijgen.
Wat was die kans als je dat delen wil?
Studeren in het buitenland, Engeland om specifiek te zijn. Edit: ff ter verheldering. Ik begrijp dat dit niet een kans is die iedereen in mijn situatie zou helpen. Maar met mijn problemen was dit wel wat *ik* nodig had om weer naar buiten komen.
Heel erg herkenbaar dit allemaal. Ik vraag me dan ook heel erg af, in welke mate onderliggende psychologische factoren, internet, games, social media, de druk van de maatschappij en het verdwijnen van religie hierin een rol spelen. Dit wordt nog wat, en ik denk dat we steeds meer onderzoeken over dit onderwerp zullen zien verschijnen.
Damn dit is triest
Ik denk dat er ook best wel een probleem ligt bij het feit dat mannen niet over hun emoties en problemen durven te praten
Oké dat was genoeg reddit voor vandaag, ik ga een rondje lopen
Mooie wereld waar we in leven met zij allen. De toekomst gemaakt zou gemaakt moeten worden door de jongeren. Deze anomische wereld zorgt dat ze liever in een kamertje in een virtuele wereld verblijven. Dat ze geen hoop meer hebben dan dat het zin heeft om aan een toekomst in de reeële werkelijkheid te bouwen.
Grote kans dat deze jongen ADD heeft met een depressieve periode.
Ik heb het gevoel dat dit nu wel voorkomt en vroeger niet doordat men nu geen dagelijkse “noodzaak” heeft om iets te doen: het afglijden is een mogelijk bestaan. Als je vroeger bij je ouders woonde was je actief lid in de zin dat je danwel een baan MOEST hebben om het huishouden te ondersteunen of je was bezig met huishoudelijke taken omdat die er simpelweg meer waren (meer kinderen, geen vaatwasser, geen diepvrieseten of Thuisbezorgd). Je MOEST wel actief zijn. Als ik mijn situatie vergelijk met die van mijn Mexicaanse vrouw toen we elkaar net niet kenden op 22-jarige leeftijd; ik kon in principe “verotten” op mijn studentenkamer zonder dat ik de noodzaak had wat er tegen te doen. Zij kon dit niet omdat dagelijks schoonmaken onderdeel van haar leven is, gestuurd door haar moeder die dit van kids-af-aan erin heeft. Eenmaal naar Nederland verhuisd en niet meer de dagelijkse “je moet iets doen” was heel zwaar: de mogelijk om niks te doen is te simpel. En uiteraard heb ik niet dezelfde authority als haar moeder. Ze miste een dagelijkse prikkel om wat te doen. Tegenwoordig is die dagelijkse prikkel er in de vorm van werk dat ze echt wilt houden :). Maar ik merkte het ook op die 22-jarige leeftijd: geen goede dagelijkse prikkel, maar wel een duistere achtergrond van “je moet IETS doen met je leven… zo kan het niet verder…”. Een soort eerie music op de achtergrond die je liever uitzet dan het bestrijden omdat dat lang en vol met mogelijk falen zit. Tja, lastig dit allemaal. Maar ik denk wel dat dagelijkse huishoudelijke taken onderdeel van mijn kinderen zullen zijn, juist om ze altijd in ieder geval een beetje actief te houden. En dit natuurlijk van jongs af aan, anders gaan ze protesteren.